Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Ja natuurlijk heb ik hem dat gevraagd

En het antwoord varieert dan van 'ik ga niet nog meer tegen je zeggen, ik doe je zo al genoeg pijn' via 'ik hou niet meer van je op de manier waarop ik van je zou moeten houden' tot zoals ik hierboven al schreef 'ik wil rust en nadenken over hoe ik de rest van mijn leven verder wil'.
Wat ook steeds terugkomt is dat zijn gevoel voor mij 'kapot is'. En niet meer te repareren.

Wat ik hem kwalijk neem (ook al begrijp ik hoe het zo is gekomen) is dat hij hier jaren mee rond heeft gelopen en mij niet heeft verteld hoe zeer hij twijfelde. Hij nam op een aantal manieren meer afstand, bijvoorbeeld door minder samen te doen, dat voelde ik wel. Ik heb geprobeerd daar wat aan te doen, maar op de verkeerde manier. Vragen om aandacht, me nog meer op hem richten en zelf dus nog meer gefocust op huishouden. Maar dat is allemaal heel geleidelijk gegaan, daarom merk ik nu eigenlijk pas hoezeer hij me op veel fronten (lang niet alle hoor) in de steek heeft gelaten, geen gehoor heeft gegeven aan mijn vragen om echt contact.

Ik zie ook wel in dat onze relatie niet gelijkwaardig was, en dat nooit is geworden, maar daar hadden we wellicht wat aan kunnen doen. Als hij op tijd had aangegeven dat het niet goed zat, als we toen in therapie waren gegaan. Nu is het te laat, zegt hij. Hij heeft ons dus eigenlijk nooit een eerlijke kans gegeven. En daar voelt hij zich enorm schuldig over. Nogmaals, ik ken hem en ik snap en begrijp hoe dat heeft gewerkt. Maar ik begrijp nog steeds niet dat je liever je huwelijk/relatie na 28 jaar opgeeft ipv aan de slag te gaan samen, en ieder voor zichzelf (hij geeft inmiddels toe dat ik gelijk heb dat hij zelf ook aan de slag moet met zijn verleden. Dat zeg ik al jaren tegen hem, en zeker het afgelopen 1,5 jaar heb ik dat regelmatig gezegd. Pas nu begint dat besef bij hem te komen).

Eigenlijk dus een redelijk vergelijkbaar verhaal met moederziel en haar man. Maar ja, ik kan hem niet dwingen tot iets. En dat is zo ontzettend frustrerend... ondanks alles hou ik namelijk nog steeds van hem. En ik wil zo graag ons gezin intact houden. Ik zie als een berg op tegen het komende pak 'm beet halfjaar. De scheiding regelen, alles uit elkaar trekken, alles wat we in 28 jaar hebben opgebouwd samen weer afbreken...

Twee walletjes

Man pakt de scheiding niet bij de kop omdat hij in feite van twee walletjes wil eten. Hij heeft er geen belang bij om het nest waar hij zelf vaak ook nog meer zorg ontvangt dan geeft op te blazen.
Zelf heb je belang bij scheiding als je zo'n situatie ongewenst vind. Er wordt van je geprofiteerd en de belofte geschonden.
Met toekomstig geluk heeft het niets te maken. Ik denk dat het gewoon hormonen zijn waar iemand zo onverstandig of onbeheerst is om daar aan toe te geven. Nou ja, hormonen kunnen nogal dwingend zijn weet ik uit ervaring.
En dat kun je wel wat sturen maar dat is ook per persoon verschillend.

Pennestreek

Ik geloof dat ik nu pas besef (#927) hoe moeilijk het voor je is om gedwongen te worden iets te doen, terwijl je dat zo ontzettend niet wil. Nu ik dat zo opschrijf, klinkt dat echt ontzettend dom, maar ik lees je berichten al bijna anderhalf jaar en leef met je mee. Word afwisselend boos op je man, dan weer op jou, omdat jullie beiden maar niks doen. Hij zegt alleen maar dingen en doet vervolgens niks en jij blijft maar aan hem hangen, hem smeken je lief te hebben. Ik heb dat al die maanden niet goed begrepen, maar het dringt eindelijk tot me door dat hij helemaal het recht niet heeft om jou ergens toe te dwingen.
Ik hoop voor jullie kinderen dat er wel schot in de zaak komt en dat er iets gebeurt, want dit kan toch niet in heel 2017 zo doorgaan.

Ik wens je toch fijne feestdagen, al klinkt dat heel raar, maar je man lijkt me niet zo onaardig dat jullie niet toch fijne momenten kunnen hebben.

ook jij mOederziel

Hoewel mijn vorige posting niet persoonlijk aan jou gericht was, geldt voor jou natuurlijk ook hetzelfde. Veel sterkte met iets dat je helemaal niet wil.

jawel, maar ook

Dat is ook zo, verplicht loslaten is vreselijk, dat heb je al als je kinderen het huis uitgaan. Of zoals ik, dat mijn kinderen niet met mij mee verhuisd zijn.
Maar soms heb je niks te willen, soms word je gedwongen en zul je mee moeten bewegen. Soms zul je zelf een beslissing moeten nemen ter bescherming van jezelf, je kinderen, de situatie. Soms moet je dingen doen die je tegenstaan, die tegen je natuur ingaan, die tegen alles waar je voor staat ingaan, die je hele bestaan op losse schroeven zet, die je nooit hebt verwacht te moeten doen, dingen die anderen daarin meetrekken, hoezeer je dat ook niet wilt. Soms moet je dingen doorstaan die je niet wilt, maar het gebeurt toch, want dat is het leven, zo is het leven en je hebt er geen invloed op. Soms blijken zaken één groot broodje aapverhaal, 1 grote leugen en heb je daarin al die jaren van vechten en willen verspild.
Soms breek je een been, krijg je een depressie, een ernstige ziekte, soms ga je dood.

Je kunt het niet willen, maar zo is wel het leven: dat je ook dingen doet die je niet wilt. Omdat het zo is, omdat het moet, omdat het je ergens brengt waar je moet zijn.

Ik weet nog niet waar ik moet zijn, maar wat er is gebeurd heb ik maar te accepteren en ik begin stiekem verwachtingsvol naar voren te kijken of ik al kan zien wat er voor me in het verschiet ligt.
Maar heb ik alles gewild?
Nee, natuurlijk niet.
Ben ik ertoe gedwongen?
Ja.
Was het leuk?
Nee.
Zou ik het weer doen?
Ja.
Omdat het blijkbaar moest en dan heb je niets meer te willen.

Dankjewel Helena

Hiermee maak je je post in het draadje over o.a. mijn zoon weer goed . Ik begrijp overigens je reactie wel hoor. De meeste mensen snappen niet dat het zo lang al duurt. Maar als je er zelf in zit, hoop houdt (doordat man niet duidelijk genoeg is, zelf twijfelt), dan is het verdomd lastig om zelf de knoop door te hakken. Omdat je zo ontzettend niet wilt wat er aan het gebeuren is. En omdat je zo zeker weet dat het niet klopt, niet de oplossing is. Het is gewoon niet eerlijk.

En nogmaals, de relatie was in de basis inderdaad niet goed. Maar bracht ons in het begin, en ook later nog, blijkbaar wel iets dat we allebei nodig hadden. Mensen groeien, veranderen, dat hoort ook zo. Maar in een relatie moet je dat samen zien te doen. En dat heeft man niet gedaan. Die is ergens afgeslagen zonder mij dat te vertellen. Dat heeft bij mij heel veel pijn gedaan. En er juist voor gezorgd dat wat man niet beviel, erger werd. Ik stelde me juist nog afhankelijker op, klampte me nog meer aan hem vast, werd er nog onzekerder van, beet me nog meer vast in mijn overtuiging dat ik vooral moest zorgen dat thuis alles op rolletjes liep, werd nog meer een huismus. Terwijl dat juist niet was wat hij wilde.

Pas nu, op mijn 46e, na anderhalf jaar worstelen, begin ik me wat beter te voelen in mijn eigen vel. Maar dat was voor man te laat. Eeuwig zonde, en vreselijk zuur. Ik ben overigens wel heel blij met mijn eigen groei, maar dat maakt niet dat ik minder opzie tegen de toekomst.

#930

Amen!

Heden en toekomst

Opzien tegen de toekomst, Pennenstreek.

Ik vind dat altijd een wat vreemd concept, ook vóór mijn mooie nieuwe liefdesverhaal en in de ellende van mijn scheiding en vooral die vreselijk verwarrende, onzekere, ondermijnende tijd daar voor. Waarom? Omdat er twee dingen met zekerheid gelden: 1) je toekomst ken je niet en 2) je huidige situatie ken je door en door.

Ik weet het, blijkbaar moet je er eerst 'uit' zijn om dit te zien, maar ik weet één ding zeker: jouw huidige situatie is niet benijdenswaardig. Sterker nog, als je nóg een jaar (of wat) zo door moet, is er van je energie, levenslust, uithoudingsvermogen, eigenwaarde en kracht vrees ik weinig over.

Dus, zoals ik het zie: je ziet op tegen de toekomst (die je niet kent), terwijl je in de huidige situatie vreselijk lijdt. En jij niet alleen, ook je kinderen. Man vindt het goed zo, vraag me niet waarom, maar ik denk eerlijk gezegd dat de korte analyse van AnneJ hierboven volstaat. Man is liever lui dan moe en heeft het 'goed genoeg' en ik vrees dat er een ander is (in ieder geval in zijn hoofd en in contact, misschien niet fysiek) waardoor hij hormonaal en emotioneel beïnvloed wordt én 'heeft wat hij wil/nodig heeft'. Zo lang je vrouw dan geen toestanden maakt, heb je zo'n haast niet. Hij heeft zichzelf emotioneel bij jóu 'off the hook' geplaatst, want ja, hij heeft toch officieel aangegeven dat jij zijn liefde niet meer krijgt.

Lees nu eens goed de antwoorden die jij krijgt op de waarom-vraag dat hij bij jou weg wil? Dat is allemaal gericht op het met jou emotioneel afsluiten, niet op een nieuwe toekomst bouwen of wat ook. Man mag dat dus van jou, zijn liefde opzeggen, en jij 'hangt' daar, en huilt stil dat je zo bang bent voor de toekomst.

Als je het net als ik van een afstandje zou zien, zou je zeggen: je wordt zo hard gemept. Je laat je keer op keer hetzelfde zeggen, keer op keer afwijzen. Jouw huidige situatie zie ik als jou onwaardig. Man doet hier heel rare dingen in. Maar jij bent de enige die hopelijk op enig moment kan voelen, echt kan doorvoelen: wat de toekomst ook brengt, déze situatie maakt mij letterlijk kapot.

Uiteindelijk was de periode waarin jij nu zit, de liefde opgezegd maar niet uit elkaar, voor mij het meest schadelijk. Van die periode moest ik het meest helen. Het heeft me zo veel gebracht om de knoop door te hakken. Niet omdat ik de beslissing nam om uit elkaar te gaan, dat wilde ik helemaal niet. Wel omdat ik vond dat ik de knoop moest doorhakken omdat ik niet wil dat geliefden en vrienden zo met mij omgaan. Dus ook de man niet met wie ik twintig jaar een relatie had. Nee, juist de man niet met wie ik twintig jaar een relatie had. Die in mijn ogen gebaseerd was op verbinding, liefde en trouw. Alles opgezegd. Waar ZIT je dan nog in? Alles is al weg. En dat-ie dan 'lief voor je is', is dat een soort van troost na het slaan? Sta hier eens echt bij stil! Wil je bij iemand zijn die emotioneel en in de liefde weg is en fysiek blijft? Voor wie is dat goed?

En Moederziel, ik ontdekte na al die pijn, rouw, het niet willen, diepere liefdes. En diepere verbondenheid. Dieper dan ooit. Ten eerste met en in mezelf (wauw), ten tweede met mijn kinderen en ten derde met een man die zo aanwezig is bij mij, zo geniet van juist het samen zijn, zo vanzelfsprekend weet wat houden van is, die mij zo veel rust brengt, me zo steunt, voor wie ik er mag zijn, met wie ik nooit 'in strijd' ben en altijd 'in communicatie'. Tja. Need I say more. Maar dat is niet de reden om knopen door te hakken. Want ook dat bleek in de toekomst te liggen, die ik toen nog helemaal niet kende! Dat kun je niet regelen, niet arrangeren. Je kunt hopen dat dat komt. Maar je weet wat je nu 'hebt'. En ik weet: dat is niet veel lieverds. Net zo veel als ik 'had'. Een waardeloos hoopje restant van wat wellicht ooit mooi was, maar nu niet meer.

hoger doel of niet

--------De realiteit is vaak juist plat en vlak. Het moest niet zo, nee: een ander stelt domweg eigen angsten, onvermogen en egoïsme voorop. Stelt zichzelf vóór mij. Ook dat heb ik al vaker meegemaakt, helaas. Zo zijn mensen.
Dat is vooral een hele bittere teleurstelling, en ik kan daar ook niets 'hogers' in zien.

en de post ervoor:
och weet ik zeker dat wij, Pennestreek en Moederziel, hier uiteindelijk als betere mensen uit komen. Wijzer, sterker, evenwichtiger, rijper. Met krassen op de ziel, dat zeker, maar ook met de glans van de wetenschap dat liefde sterker is dan dit (hormonen, onrust, noem maar op). Jij en ik weten precies wat het belangrijkste in ons leven is. Dat mogen we houden en koesteren. En daarin houden onze kinderen ons vast en wij hen. Beetje zweverig, maar zo voel ik het echt ---------

Ik heb net zo min een hoger doel voor ogen als jij, je pikt precies hetgeen er uit wat ik niet bedoel. Wat ik wil zeggen is dat dingen soms gebeuren en dan kun je niet willen maar je hebt geen keus.
Mijn dochter heeft er een handje van: ik wil niet, doe niet, zal niet!!! Tja, dat kun je blijven roepen, maar het is al gebeurd/gaande, je moet wel mee met de situatie, beter richt je je op hoe dat zo goed mogelijk te doen.

Maar ik heb wel de overtuiging dat als het slecht is je moet gaan(oplossen) (omdat ik dat zelf heb gedaan en ervaren heb dat ook dat een bevrijding kan zijn)en verdient te mogen zoeken naar beter, naar wijzer, naar geleerde lessen en dat liefde, goede liefde, beter is dan dit. Dat je mag verlangen naar geliefd worden op de manier die bij je past, op de manier die je optilt, niet naar beneden haalt. Dat je beter verdient dat wat je nu niet gegeven wordt.

Dat je/de realiteit plat is, de waarheid hard, is ook wat ik bedoel en zei: soms moet je, al wil je niet.
Soms word je gedwongen in een situatie die je niet wilt. En natuurlijk is dat een teleurstelling. Hoe zou het komen dat ik daarom met 3 jaar verwerken nog niet klaar ben?
Niemand zegt dat het makkelijk zal zijn en ook ik weet dat van jongs af aan. Soms is dat gewoon zo. Dat ligt dan buiten je controle. Je moet met zn tweeen aan een relatie werken. Als dat niet gebeurt is het gedoemd te mislukken.

Zover hoef je nog niet te zijn, je doet dingen op je eigen tempo, daar zegt niemand wat van. Je weet alleen nu wat je hebt (ellende) en niet wat je krijgt (50/50). Dat is eng, ik weet er alles van; ik noemde mijn schijnveiligheid ook vertrouwd en daarmee veilig. Maar dat is het niet ,verre van dat, het zoog me leeg tot er bijna niets meer van me over was. En toen vond ik dat ik meer waard was dan dat.

Roosje en Tops

Ik snap wat jullie zeggen. Maar de 'toekomst' die ik bedoel is dichterbij. Ik zie op tegen het letterlijk uit elkaar gaan. Wie krijgt de foto-albums waar man en ik al die jaren met zoveel liefde en plezier aan gewerkt hebben? Het bakkeleien over de verdeling van het geld. Het uitzoeken van alle paperassen en al het achterstallig opruimwerk (waar ik de afgelopen jaren met de regelmaat van de klok man om gevraagd heb, om dat samen uit te zoeken en op te ruimen). Het regelen van wie wanneer de kinderen 'heeft' (het idee alleen al; de kinderen moeten verdelen!) Jak!). De boedelverdeling is geen punt, wat we hebben is oud (want we zouden gaan verhuizen/er kwam een pup in huis/andere smoezen waarmee man de boot afhield) en ik zie er eigenlijk naar vooruit om het huis op te knappen en opnieuw in te richten. Maar het ontmantelen van 28 jaar lief en leed, gezamenlijke geschiedenis, dát is waar ik tegenop zie.
En ja, ik zie ook op tegen het alleen zijn, in de perioden dat de kinderen bij hem zijn vooral. Ik heb er natuurlijk het afgelopen jaar al genoeg aan mogen 'proeven', dat alleen zijn, als hij in zijn appartement zat. En ik vind er geen zak aan, in mijn eentje. Ik merk dat ik voor mezelf maar moeizaam de motivatie kan opbrengen om te koken, om op te ruimen, schoon te maken. Kortom, het dagelijkse leven te leven. Het gezinsleven was en is voor mij een levensvervulling. Dat raak ik voor een heel groot deel kwijt. En ook al ben ik meer energie gaan steken in mijn sociale leven en heb ik heel veel lieve mensen om mij heen, dat vult dat gat van geen kanten.

"Weerwoord"

Ha lieve Pennenstreek, ik merk dat ik je zo graag 'weerwoord' wil geven. Alsof we in een discussie zitten over hoe zwaar dat nu eigenlijk is. Dat zitten we natuurlijk niet. En ik wil het geen weerwoord laten zijn. Er zijn ook eigenlijk geen woorden voor wat er staat te gebeuren, hoe het moet gebeuren. Dat het zwaar is, is een zekerheid. Maar ook niet in woorden uit te drukken, is de kracht, energie en rust die er 'vrijkomt' als je het aangaat. Die ken je nog niet omdat je 'verscholen' zit. En in jullie huwelijk is er dus 'achterstallig onderhoud', dat was in mijn geval ook zo. Het is naast bitterheid, verdriet, boosheid, alleenheid bij mij uiteindelijk ook zo goed gebleken om te bouwen, zorgvuldiger te zijn in mijn omgeving, niets nieuws maar wel alles op zich goed. Je zit al tot over je oren in de afbraak. Van de liefde, van je leefomgeving, van hoe je gezin was. Eén stapje door is nu de totale afbraak, zodat je kunt gaan bouwen. Dat geeft per definitie een beter gevoel dan in deze puinhoop zitten en er voor weg te lopen, je te verstoppen, deken over je hoofd, alle scenario's voor de komende tijd als alleen maar slopend zien. Want dat is wat je nu aan het doen bent. Verstoppertje spelen voor jezelf. Daar op loop je leeg. En dat maakt je ook alleen. En de fotoalbums? De meeste zullen de kinderen toebehoren!

Je loopt leeg, het zuigt uit.
Zie het alsof je man het hele huis gestript heeft en jij zit tegen de ruines aan te kijken en niemand doet wat.
Je man loopt over het puin, jij zit op een stoel tegen de zooi aan te hikken en weet niet meer waar je moet beginnen.
Dat is met 1 stap.
Een reis van 10.000 km begint met 1 stap.
Zoals je kon lezen heb ik mijn kinderen niet eens gedeeld, ze bleven bij hem wonen.
Weet je hoe eng en erg dat was?
Ik heb het allemaal los moeten laten.
Alle foto's staan bij hem, alle films.
Het zit in mijn hart en gaan toch eens naar de kinderen toe.
Alle meubels staan er nog, ik heb niets meegenomen om mijn kinderen niet in een half ingericht huis achter te laten.
Ik kook makkelijk, ben snel in schoonmaken want klein huisje, ik was thuisblijfmoeder, dus voor mij net zo'n invulling als het voor jou was, ik werkte het grootste gedeelte nooit buitenshuis. Je hebt het je invulling gemaakt en nu kan dat nog steeds alleen voor je kinderen en jezelf.
Wij hadden verbouwd, huis stond onder water, echt allemaal niet zo glorieus en rooskleurig.
Maar dat is het nu ook niet voor je.
Ik zeg niet wanneer je welke en hoeveel stappen je moet nemen.
Alleen wel dat je moet gaan staan en moet gaan lopen ipv op je stoel (figuurlijk) naar de puinhopen van jullie leven te kijken en vast te houden aan wat niet is.

Mijn ex had dit nog jaren kunnen voortzetten, was wat hij letterlijk zei. Maar daarvoor ben ik niet getrouwd. Ik ben niet getrouwd om in een afgebroken huis te leven.Ik was meer waard dan ik heb ontvangen. En daarom heb ik de knoop doorgehakt.

Stappen nemen

dat gaat vanzelf, en ik hoef geen knoop door te hakken, dat heeft man al gedaan. We gaan morgen naar de eerste mediator. Ik moet meegaan in dit proces. Dus ik weet niet zo goed wat jullie bedoelen met dat ik op moet staan en gaan lopen. Dat doe ik al. Met tegenzin, uiteraard, en niet op eigen initiatief. Maar ik heb wel zelf die afspraken gemaakt. Ik heb man gezegd naar zolder te verkassen. Ik ben voor mezelf plannen aan het maken voor de verbouwing. Maar meer kan ik nu niet doen. We moeten eerst helder hebben hoe we er financieel uit gaan komen, dan weet ik ook of ik in het huis kan blijven en of man op zoek moet/kan naar eigen woonruimte. Daarna kunnen we het eens gaan hebben over de kinderen. Dat hangt mede af van de woonsituatie lijkt me. En van hun eigen wensen. Maar daar kan ik allemaal niet op vooruit lopen. En zolang dat alles niet geregeld is, lijkt het erop dat man en ik onder hetzelfde dak zullen verblijven. Dan kan ik afstand (fysiek en emotioneel) gaan forceren, maar ik heb gemerkt dat dat niet prettig is, vooral voor de kinderen. Bovendien (heb ik al eerder gezegd) denk ik dat dat vanzelf gaat gebeuren als we de scheiding regelen.

Oké, goed

Dat je wat je kunt doen als 'genoeg' ervaart. Daar gaat het denk ik om. Dat je niet lijdzaam ondergaat, maar goed stilstaat bij wat belangrijk is voor je. Dat lijk je te doen.

Lastig door elkaar

De reacties lopen wat door elkaar en daardoor ontstaat er verwarring en miscommunicatie merk ik. Ik reageerde eerst met uitleg op moederziel, waarna pennenstreek daarop reageerde vanuit haar verhaal en ik daar op inging.
Ik zal in de titel de naam voortaan wel zetten.

Goede waarschuwing

Tijd om jezelf te laten testen en niet meer aan onbeschermde seks te doen.

https://www.thuisarts.nl/hepatitis-b/ik-ben-besmet-met-hepatitis-b

Niet alleen door seks maar ook door contact via tandenborstel of scheermesje, bloedcontact.

Moederziel

Hebben jullie het daar niet over gehad dan?
In jouw situatie had ik zelf allang laten testen op SOA's.

Tatoeages

Of door tatoeages of een piercing. Maar dat had je wel gezien.

Ja klopt, Moederziel. Had je nog geen soa-test laten doen????! Meteen regelen. Niet aan man vragen of het nodig is, gewoon doen. Mijn ex had ook onbeschermde sex en vree nog met mij. Bleek trouwens vaker vreemdgegaan, ongetwijfeld ook onbeschermd. Toen ik dat wist en zei hoe erg ik het vond dat hij met mijn gezondheid had gespit en gespeeld moest hij cynisch lachen. Ik vind het niet om te lachen. Van aids kun je zelfs doodgaan. En dat dus bij de moeder van je kinderen, met (een) vrouw/vrouwen op die manier er naast en er bij die het net als de betreffende man niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw, en dat verborgen houdt. Het is rot om te zeggen maar ik zei het je al eerder: je weet waarschijnlijk slechts het topje van een ijsberg. Of een zweem van een beerput. Als je kan, deel dit dan ook zakelijk, en niet emotioneel mee. Dat je geschokt bent door het feit dat hij je in gevaar heeft gebracht en dat ook nog geheim heeft gehouden. En laat je testen, op alles. Wacht niet en vraag niet zijn uitkomst. Vertel dit wel aan degene die jou test. Ach schat. Dit voelt zo smerig. Nee, IS smerig. Het spijt me dat je dit nu ook moet meemaken.

http://www.rivm.nl/Onderwerpen/H/Hepatitis_B

Kan. Soms wordt het meegenomen in een ander onderzoek, maar dat ligt natuurlijk minder voor de hand in jouw situatie.
Ik zou het gesprek aangaan ivm de uitslag die je niet weet en die je wel moet weten in het geval hij positief is.