Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

"Ik ben er van overtuigd dat hij dat in het gezin kan vinden, hij ziet dat niet (meer) zo"

Ik begin me dit eigenlijk nu zelf af te vragen of man dit ook echt zo voelt en vindt. Jij bent overtuigd dat hij dat kan vinden (even afgezien of dit een gepasseerd station is), alleen denk ik dat zijn vlucht een vlucht is uit een droomwereld en hij inziet dat hij dat niet meer wil.

Dat je sturend bent in de afhandeling en aanpak van de zaken die geregeld moeten worden is duidelijk en ook nodig. Dat je ook vindt wat hij zou moeten voelen of ervaren of niet in ziet, kan bij hem (en ik spreek uit ervaring) wel eens terugwerpen op gevoelens/ervaringen uit zijn jeugd. En daar zet hij zich nog steeds tegen af, met als gevolg ook tegen jou overtuiging / mening.

Droomwereld = Schijnwereld

Correctie dus

Moederziel

"Ik stel geen eisen aan hem, hij wel aan zichzelf. In de huidige 'lege' versie van zichzelf heeft hij niks te geven. Vindt hij. Maar hij hóeft niets te geven. Er zijn is genoeg"

Die eisen die hij aan zichzelf stelt die ziet hij niet gehaald. Sterker nog hij ervaart denk ik een gevoel van falen, het niet meer kunnen invullen/uitbreiden waarvan HIJ vindt wat goed is voor het gezin. Tussen de regels door lees ik dat man redelijk materialistisch (en dat bedoel ik niet negatief) is ingesteld.
Plaats de momenten dat jij man gelukkig zag eens in die context. Wat was dan de aanleiding? Ik hoef geen antwoord op die vraag, die mag je voor jezelf beantwoorden.

Voor mezelf weet ik nu dat 'gelukkig voelen' niet voortkomt uit de omgeving waar je bent maar hoe je van binnen voelt. Ongeacht de status.
Ook op 5 hoog achter moet je je gelukkig kunnen voelen.

Moederziel

Je moet je aandeel nemen in dat luchtkastekenverhaal. Anders kom je niet verder. Wederom zo veel herkenning. Althans, dat denk ik. Ik weet nu dat ik alles regelde om te voorkomen dat ex het moeilijk zou hebben. Teleurgesteld zou zijn. Zou mopperen. Boos zou worden. Ik wert nu ook dat ik dat eigenlijk deed om te voorkomen dat hij mij zou verlaten. Ik heb fotoboeken vol met 'bewijs' hoe mooi ons gezin was. Ik eas er heel goed in namelijk. Tot er zo veel ellende op mijn pad kwam dat ex alsnog deed wat man nu doet: vertrekken. Ik wil het geen vluchten noemen. Daarvoor zijn de ego's te groot. Jij hebt hard geknokt om het/zijn/jullie plaatje te creëren en laten bestaan. En nu is het alsnog misgegaan. Omdat het niet goed genoeg bleek. Ook bij ins schulden. Alles om ex tevreden, trots?, en vooral "op zijn plek bij ons" te houden. Ik wou dat ik je durfde te laten weten hoe fijn het is met een man te zijn die die voorwaarde niet stelt. Niet nog een kind er bij, maar het oprecht samen doen. En echt: ik heb lang gedacht dat ex en ik dat ook deden. Ik bouwde dapper mee aan de luchtkastelen. En pas nu, jaren later, leer ik mijn aandeel nemen. En dat ik dacht dat ik het goed(e) deed maar slechts de droom mee in stand hield. Die dus uit elkaar spatte toen zijn ego het niet meer trok. De verliezen niet. Mijn rol niet (ontmand). Chaos en verwarring en puinhoop, maar zeker achteraf prima verklaarbaar. Laat hem gaan. Bouw je eigen werkelijkheid. Bouw op jezelf. Neem (alleen voor jezelf) verantwoording. Het gaat je innerlijke rust en zelfliefde opleveren. En dát gaat waarschijnlijk nieuw voelen.

Luchtkasteel?

Ik vind het wel wat hard om het luchtkastelen te noemen. Hebben we niet allemaal een (toekomst)beeld waar we naar toe werken? Dat dat iets wat je opgebouwd hebt niet houdbaar bleek, hoeft toch niet te bekenen dat het maar een luchtkasteel was? Het was er toch wel? Moederziel schrijft zat zij beiden in ieder geval af en toe oprecht gelukkig waren. Dat was geen luchtkasteel, denk ik.

Hanna

Snoeihard.

Moederziel gebruikte zelf dat woord, dat raakte me zo,

"Hij was de helft van ons die luchtkastelen bouwde."

Maar moederziel

is hij (of zij) dan echt erop uit om te bedriegen, of is dit gewoon hoe het leven gaat? En ik weet ook niet of mensen krijgen wat ze verdienen, want wie bepaalt dan wanneer je iets verdient en wie dan en zo...? Dan ga je uit van een 'eerlijk' wereldbeeld, en daar geloof ik al helemaal niet in, want waarom verdienen kinderen het om nu geboren te worden in Aleppo en zijn die van ons sjaggerijnig alleen maar omdat ze met de fiets naar school moeten en hun handschoenen zijn kwijtgeraakt...? Bijvoorbeeld...

Probeer los te laten, moederziel. Weet je, als je loslaat, komt het naar je toe. Echt waar. Soms op manieren die niet had kunnen voorzien, en waar je in eerste instantie niet op zit te wachten misschien...
Maar toch. En het geeft een stuk rust!

Probeer iets als headspace, bijvoorbeeld...

Luchtkastelen

Volgens mij is een schijnwereld toch heel iets anders dan luchtkastelen.

Luchtkastelen zijn droombeelden. Een schijnwereld is een wereld die niet echt is en in geval van man gebruikt wordt om te vluchten van jeugd.
Luchtkastelen / droombeelden is iets waar niks mis mee is, zolang je daar maar niet in doorslaat. In een schijnwereld doe je je (deels) anders voor of leef je anders dan je in werkelijkheid bent.

Dat laatste heeft man.

Oh, dat klinkt ook weer zo...

belerend... Niet de bedoeling hoor! Ik ben zelf net begonnen met headspace, vandaar

mirreke

Sorry zo niet bedoeld. Maar merk op dat er nu discussies gaan ontstaan over 2 verschillende dingen. Voordat zaken helemaal door elkaar gaan lopen.

Mea culpa

Headspace

Mirreke, headspace, is dat net zo iets als 'niet naar je toe trekken' wat als automatisme er wel in geslopen is?

De term loslaten valt zo snel. Maar de vraag hoe en wanneer en met welke passen. Dat moet nog groeien.
Net als toedertijd, toen we net kakelverse moeders werden. Met vallen en opstaan.

Wat mij opvalt is de fluctuatie in de visie van moederziel. Dan zachtjes goedpraten ( ' zijn vader was ook zo', alsof het een karaktertrekje is) en dan stevig de grond in omdat hij niet vroeg hoe een feestje was geweest).
Ergens trekt moederziel die meningen van een ander naar zich toe. Het lijkt een soort van behoefte aan bevestiging, een schouderklopje, een complimentje.

Waarom die behoefte om te horen wat een ander er van vind?
Headspace staat voor mij voor het genieten van de dingen die IK heb georganiseerd. En er zodanig van kan genieten omdat er ook zaken zijn die ik niet (meer) naar mij toe trek zodat ik meer tijd heb gekregen.

Moederziel, je hebt het al druk genoeg met werk, huishouden en kinderen opvoeden. Zeg wat vaker nee en win wat tijd voor jezelf.
Zoals ik het lees, schuif je jezelf zo gemakkeljk op de tweede plaats: eerst de kinderen, dan hou je rekening met de emoties van je man en daarna kom jij aan de beurt , best wat boos omdat het een ondankbare positie is.

Wees niet boos of geïrriteerd, dergelijke emoties halen de energie uit je lijf. Het maakt dat je conclusies gaat trekken, die achteraf misscien niet kloppen maar wel je dag beïnvloeden. Het ontneemt je de scherpte en overzicht. Pas op dat je door je boosheid niet onredelijk wordt.

----
Ps als je hier in De randstad een vrije sectorwoning huurt, omdat je niet in aanmerking komt voor een toeslag en ook niet de tijd hebt om lang op een wachtlijst te staan voor de goedkoopste vrijesectorwoning, zit je incl servicekosten snel op het bedrag dat hier genoemd werd. En dan heb je hier een 3-kamerflat. Hoe kan je naar iets kleiners kijken als je kinderen straks bij je komen wonen igv ouderplan? Zeker niet als het adres in de buurt van school moet zijn. De vakantieparken liggen ook niet om de hoek.
Ik denk dat de man van moederziel door de chaos in zijn hoofd, de totale kosten verkeerd heeft ingeschat. Een misrekening, ook dat nog...

Praat eens met je man of hij een toekomst voor jullie voor mogelijk houdt. Zo niet, dan betekent dit een scheiding en kan je toelagen aanvragen zoals een huurtoeslag en zorgtoeslag. De woning zal dan verkocht moeten worden. Geen leuk vooruitzicht. Maar door het huren van je man worden jullie schulden ook niet kleiner. De woning blijft als een molensteen om jullie nek hangen.

Realiteit

Luchtkastelen, droombeelden, schijnwereld... met alle respect, maar wat een wir-war aan woorden.
Het gaat er eindelijk toch om de realiteit te blijven zien. Moederziel, man en kinderen hebben samen 20+ jaar in de realiteit van een, grotendeels, gelukkig gezin geleefd. Op automatische piloot. Zonder zich iedere dag bewust af te vragen of ze hier wel bewust voor kozen. Het leven kabbelde door. Totdat man van Moederziel heeft zich onttrok uit het leven wat hij leidde - om wat voor reden dan ook - dat weet alleen hijzelf en hij schrijft hier niet mee. Voor de achterblijver, die zich nog in liefde verbonden voelde, heel erg pijnlijk.

Om verder te kunnen met de nieuwe realiteit, is het nodig weer met 2 benen op de grond te gaan staan. Leren leven met wat er nu is. Natuurlijk kan diegene die vastloopt, kijken waar de knopen zitten en deze proberen glad te strijken. Echter de ander moet door met z'n leven en een nieuwe realiteit vorm gaan geven. Te beginnen met uitzoeken wie je bent, zonder die partner die zo deel van je uitmaakte. En dan kom je erachter dat je er nog 100% bent. Sterker, bewuster en dichter bij jezelf dan ooit. Dat heeft tijd nodig. Maar zoals velen hier, zul je vaak pas lange tijd erna zien, wat het je gebracht heeft.

Ik zie soms de Moederziel die aan het aarden is, die de realiteit in de ogen kijkt en over gaat tot actie. Andere momenten zie ik je weer terugvallen in verwarring, zoekend naar een verklaring, vasthoudend aan een sprankje hoop. Mijn advies, probeer uit die wir-war te blijven en niet te verdrinken in hersenspinsels. Omarm het hier en nu. Je kunt het lieve Moederziel!!

Die tegenstrijdigheden kennen we denk ik allemaal.
Ik betrapte mezelf erop dat ik best wel weer terug zou willen naarwat vertrouwd was.
Fout..maar al wat ik kende en daarmee vertrouwd is.
Ik wilde zelfs grappend tegen hem zeggen: als we 80 zijn en nog geen partners hebben..zullen we dan weer trouwen?
Ik schrok me kapot en heb het niet gezegd, maar het geeft wel aan dat zelfs bijna drie jaar nadat ik wegging, de hang naar het oude er nog is.
Het heeft alleen niets met hem te maken maar alles met mezelf.
Ik mis mensen, een partner. Ik mis het rusten, je hoofd even neer kunnen leggen. Ik mis het gezinsleven, contacten.
Alles wat een gemiddeld mens op mijn leeftijd heeft mis ik tot in het diepst van mijn ziel.
Alleen mis ik mijn reden van de scheiding niet. En om diezelfde reden heb ik er geen spijt van. Maar ik " tegenstrijdigheid" me nog steeds de ziekte

Er blijft steeds een zinnetje hangen

Moederziel, het zinnetje "zieke brouw" en boos worden. Bedoelde je te zeggen dat man boos werd op jou oa omdat je ziek werd/was?

RoosjeRaas

Ik wil jou en Moederziel, maar ook anderen in deze draad nogmaals bedanken voor jouw (jullie) bijdragen. Ik heb er veel aan. Zit zelf ook in een lastig pakket, dat in sommige aspecten te vergelijken is met die van Moederziel en misschien nog meer met de situatie waar jij uit bent gekomen.

Ms. Simone

Dat is fijn, dat dat bemoedigt. Houd de focus op jezelf, leg geen aandacht op 'de situatie' of 'de man/ex'. Steeds terug naar jou: wat wil ik, wat doe ik? Maak het heel simpel. En ga niet akkoord met schipperen. Is dat wat je helpt? Dan maakt de situatie niet zo veel uit volgens mij. Je neemt jezelf overal mee naar toe.

Aandacht

Heb gemerkt dat ik afgelopen weken veel bezig ben geweest met: "Hoe ben ik hier aanbeland?" Zie daarvoor eventueel mijn draad "Help, mijn ex wil mij het huis uit en voert de druk op". Merk dat ik nu weer kan draaien naar: "waar wil ik heen, hoe pak ik dat aan?"

Ik heb bijna geen woorden. Vind het vreselijk voor je. Herkende je iets in mijn stukje van wat eerder? Sterkte meid!

Moederziel

Veel pijn en niet goed behandeld. Dat is niet meer veranderd. Er kwam nog vreemdgaan achteraan. Buiten het gezin gaan staan (om eigen pijn en teleurstelling te vermijden?) en niet de volle verantwoordelijk nemen als vader. Het is echt verdrietig en duurt al lang.