Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Het verdwenen zelf

IK (IK, in hoofdletters, omdat ik merk(te) dat ik "eerste persoon enkelvoud" vaak gewoon weglaat, niet alleen in postings) postte in verband hiermee in mijn draad over "Het Verdwenen Zelf".

Rot op met je nepzorg

Hallo lieve Moederziel. Sla je armen eens even om jezelf heen. Voelt eerst een beetje raar, maar doe het maar. Ja, je rechterarm om je linkerschouder en je linkerarm om je rechterschouder. Lekker zitten als je het doet. Beetje wiegen. Kun je dan voelen dat het het meisje in jou is dat die onvoorwaardelijke liefde wil? Nodig heeft? Dat dat kleine meisje in jou alles heeft gedaan en zou doen om 'vast te houden'? Dat de liefde 'van buiten' (ouders, later man) belangrijker leek dan de liefde 'van binnen'? Kun je voelen dat dat kleine meisje in jou het nodig heeft dat jij, op de leeftijd die je nu hebt, vrouw die je bent, moeder van vier kinderen, haar vasthoudt? Haar vertelt dat haar verlangen legitiem was? Dat haar tekort is gedaan in een periode van haar leven waarin ze afhankelijk was van de liefde van de ander(en)? Doorvoel het. Leg dan je handen op je bovenbenen. Ontspan. 'Verhuis' langzaam naar de vrouw die je nu bent. Realiseer je dat je kunt overleven zonder de onvoorwaardelijke liefde van de ander(en). Dat je kunt doorleven. Kunt leven. Realiseer je dat je op je eigen benen kunt staan. En dat je altijd, altijd, het kleine meisje in jou kunt omarmen. Als dat gevoel weer komt van 'dit kan niet, ik wil dit niet, je mag me niet verlaten, ik ga dood als jij weggaat'. Geef dan die liefde aan jezelf als klein meisje. Laat haar weten dat het in het nu anders is. Dat jij voor jezelf kunt zorgen. En voor haar. Als je dit alles echt kunt voelen, kun je jezelf troosten en helen. En ik weet zeker dat hoe rustiger en vrediger dit gaat voelen, hoe minder jij als volwassen vrouw het grote Waarom moet weten. Je weet al dat je dat niet kunt weten. Dat ligt niet in jou, die informatie. Die informatie ligt in jouw man. Hij neemt je niet mee op zijn pad. Niet meer. Als je voor jouw kleine meisje kunt zorgen en tegelijk kunt voelen dat het nu anders is, nu je volwassen bent, kun je naar hem kijken zonder te willen begrijpen. Dan komt het spotlight op jou, en jouw ontwikkeling. En de liefde en zorg voor je kinderen. Bepaald niet min. Alles eigenlijk. Het komt goed. Het is moeilijk en het komt goed.

Omdat

Omdat, Daarom, Gewoon, Omdat het kon, Omdat hij het wilde, Omdat hij belangrijker was, Omdat een mens in nood toch vaak voor zichzelf kiest, Omdat "je van het" het ook niet helemaal bleek, Omdat er verschillende behoeftes bleken, Omdat iets niet genoeg meer was, Omdat het nu eenmaal gebeurde, Omdat iets in hem misschien wel nooit gelukkig wordt, Omdat jij zo blij was met iets dat je je hebt vastgeklampt en jezelf teveel hebt aangepast en met steeds minder genoegen nam/blij met kruimels was door je verleden, Omdat JIJ een nieuwe kans en nieuwe inzichten nodig had, Omdat jij nog niet was uitgeleerd met levenslessen, Omdat hij altijd een vluchter was en zal blijven, Omdat hij nog meer aandacht en voetstukken nodig had, Omdat hij geen verantwoording wil of aankan.

Ik was heel voorzichtig iemand weer aan het verkennen en merkte al snel dat ik weer de meest gevende was, de ander excuses had, dat mijn inzet weer groter was. Dat de meest simpele dingen niet van de grond lijken te komen. Ben mezelf van binnen nu weer dubbel aan het beveiligen, extra laagje stenen, een extra slag om de arm in vertrouwen. Ik weet nu hoe dit zal aflopen en wie er dit keer niet jaren mee wacht. Ik. Ik ga voor mezelf opkomen. Ik loop er van weg. Niet achteruit, maar erlangs en verder. Zonder die pijn. Die heb ik al gehad. Wel met de knagende vraag wat er schort aan mezelf, maar ik denk dat ik verdien wat ik verwacht, juist omdat het basisdingen zijn, geen irreele verwachtingen of grote wensen.
Ik besef ook dat ik heb geleerd over grote liefde, over mooie woorden, grote woorden die niets voorstellen als ze niet daadwerkelijk worden nageleefd. Ik heb de mens in al zijn naaktheid gezien en dat is vaak een stuk minder romantisch dan verborgen achter een laag manieren en woorden. Maar ik houd nog steeds van mensen en geloof nog steeds in de liefde. Soms is dat voor altijd, soms voor lang en soms voor even.
Jij dacht het voor eeuwig gevonden te hebben en nu blijkt dat het leven soms niet doet wat wij willen. Het is hier al een terugkerend mantra: ik wil rechts, het leven gaat links. Hoe harder ik vecht hoe meer het me kost en ik eindig alsnog links. Je krijgt in dit proces levenslessen die je niet wilt leren, maar die je gewoon door je strot geduwd krijgt. Maar je wordt er beter van, wijzer, sterker en een completer persoon met: jezelf. Je wordt op jezelf teruggeworpen en zult straks terugkijken dat dat heel goed voor je is geweest.

Randvoorwaarden

Moederziel, het verzorgen van de randvoorwaarden maakt dat jij denkt dat je het goede deed. Het goede voor hem, het goede voor je gezin. Het hoort/hoorde bij het patroon. Jullie hadden/hebben beiden de focus op HEM. Wat hij is gaan voelen, weet ik van een therapeut. Niet leuk om te horen. Hij kan gevoeld hebben dat jij het wél kon allemaal, en hij niet. Hij kan zich 'ontmand' gevoeld hebben. Daarom denkt hij nu ook dat jij je wel redt (en ook al is dat zo, zo wil je niet dat hij het voelt natuurlijk). Daarom wil hij in woorden 'alles bij het oude laten' (want waarom zou hij verstoren waar jij zo goed in bent?). Daarom kan hij 'zelfs' denken/voelen (bewust of onbewust) dat (ook) de kinderen beter af zijn zonder hem. Daarom geeft truus hem het gevoel dat hij wel sterk is, goed is en wat hij dan ook wil zijn. Hij zou liefst jou en jullie gezin 'nog lang en gelukkig laten leven' en er zelf tussenuit knijpen. Dan is hij weer man. Hoeft hij niet naar en in zichzelf te kijken. Dat is pijnlijk en vreselijk, want het is zo schadelijk. En jouw 'het goede doen' en randvoorwaardelijk bezig geweest zijn heeft dit alles versterkt. Dat is niet 'schuld dragen' aan wat gebeurd is. Want wat in je huwelijk niet goed gaat, moet je in je huwelijk, en niet er buiten, beetpakken. Maar het kan inzichtelijk zijn te zien wat ik hier bedoel. En tegelijk denk ik: misschien ben je daar nog niet aan toe. Ik ben dat nu pas. Toch schrijf ik het op. Want als je maar een fractie van dit verhaal herkent, kun je denk ik eerder weer de inzichten die je dan opdoet meenemen voor jezelf. Je bent een redder. Dat faciliteren, zorgen, je richten op de ander, maakt jou tot wie je bent. De oorsprong daarvan is in mijn ogen gelegen in dat kleine meisje dat je was, over wie ik zonet schreef. Niet gek dat ZIJ deze keuzes maakte, zodat ze er mocht zijn, gewaardeerd werd, gewild, geliefd misschien. Maar in een volwassen relatie is de redder zijn, de gever zijn, maar tot op zekere hoogte 'charmant'. Daarna wordt het je niet in dank afgenomen. Keert iemand zich tegen je, juist omdat jij geeft, de ander neemt, en de balans totaal verdwijnt. Zo erg, dit proces. En ik denk dat dit bij jou en jullie aan de gang is. Hij is de eerste man die je liefhebt. Dit patroon hoort daar bij. Er is meer, nadat de chaos verdwenen is, de pijn verzacht, de wonden wat geheeld. Echt waar.

Hier ook sprakeloos...

Roosje, wat een mooie post. Hij raakt mij ook.

En ik voel me vaak net als jij moederziel. Waarom hang ik zo aan hem? Ik wil ook los(ser) van hem komen, ook al blijven we bij elkaar, in een relatie. Maar alles wat hij (niet) doet en zegt heeft zoveel effect op me. Daar baal ik van. Ik heb hem nooit zo geraakt als hij mij. Waarom voel ik alles zoveel dieper dan hij? Ik heb daarentegen juist wel het idee dat hij me ziet, en juist daarom niet voor me kiest. Voorwaardelijke liefde, dus. En ja, afgewezen worden door degene van wie je zo intens veel houdt doet onvoorstelbaar veel pijn.

Nu lijkt het erop dat mijn man wel wil (proberen te) kiezen voor ons gezin, maar tussen ons blijft het moeizaam. En als ik terugkijk was het dat misschien altijd al. Ik heb in ieder geval altijd het gevoel gehad dat ik mijn best moest doen voor zijn liefde. Wie kan zeggen in hoeverre dat iets was dat ik mezelf heb opgelegd (omdat ik dat thuis zo ervaren had, dat ik de liefde van mijn moeder moest verdienen), en in hoeverre dat ook echt zo was? Feit is dat ik net als jij de rol had (genomen of gekregen, of beide) van ondersteuner, facilitator. Mezelf op het laatste plan gezet, alles ten gunste van man en later ook de kinderen. Zelf daardoor stil blijven staan. Ik was me alleen niet bewust van hoe ongelukkig ik daar zelf van werd. maar ik uitte het wel, werd cynisch, snel boos, inflexibel, alles om toch maar op de een of andere manier aandacht te krijgen. Eigenlijk net zoals een kind doet dat te weinig aandacht krijgt. Achteraf heel herkenbaar, verklaarbaar, logisch. En intens triest ook.
Ik zal nog eens iets vertellen over hoe scheef dingen bij mij/ons zaten. Bij mij viel het muntje toen het hier een keer ging over de 5 talen van de liefde. Wat ik deed was namelijk mijn liefde tonen door extreem goed te zorgen voor iedereen. Oa in het huishouden. Waar ik geen talent voor heb, dat heeft mijn moeder me vroeger meer dan duidelijk gemaakt . Er zijn geen nettere kasten te vinden dan de mijne. Alles werd gestreken, ook de theedoeken. Ik stopte daar mijn ziel en zaligheid in, omdat ik dacht (dacht, vanuit de opvoeding van mijn moeder en het voorbeeld van mijn schoonmoeder) dat ik daarmee een goede vrouw en moeder zou zijn. Ik moest mezelf iedere dag zo ongeveer geweld aandoen om het allemaal op orde te houden. En het ging zo ver, dat als man in het weekend met de kinderen wat ging doen, ik thuis bleef met de strijk/was/vul maar in. Ik verwachtte dan dat hij dat zou waarderen. Dat ik complimentjes zou krijgen. Ik werkte tenslotte zo hard. Maar wat ik kreeg was een man die zich terugtrok, kinderen die me zagen als die mevrouw die het huishouden doet. En ik werd bitter, want ik werd niet gewaardeerd. Deed zo mijn best en niemand die dat zag. Vreselijk! En dus deed ik nog meer mijn best. Met als resultaat waar we nu staan. Een niet zo vrolijke, zure, cynische vrouw die zich niet gewaardeerd voelt, zich niet gezien voelt. En een man die niet zo'n zin meer heeft om met zo'n vrouw nog wat te ondernemen. En kinderen die zelf niets doen, ook niet na 3 keer vragen en boos worden (want mama doet het toch). En dus een nare sfeer in huis. Allemaal vanuit de beste bedoelingen, maar met zo'n dramatische neerwaartse spiraal als gevolg.

En waarom vertel ik nu dit hele verhaal? Omdat ik de waarom-vraag ook stelde. En het antwoord heb ik nu, gedeeltelijk. Maar maakt het dat ik er vrede mee heb? Nee. Is het antwoord dat het allemaal alleen maar aan man ligt? Nee. Valt het door het te weten terug te draaien? Ook nee. Geeft het rust? Weer nee.

Misschien herken je er toch ook wat in. Was de werkelijkheid die jij zag misschien de werkelijkheid die je wenste te zien, net als ik. Of in ieder geval een andere werkelijkheid dan die van je man. Daar inzicht in krijgen kan je wel helpen in de toekomst je eigen valkuilen te leren zien en misschien zelfs te leren ontwijken. Maar dat is van later zorg, of van helemaal geen zorg. Want nu moet je goed voor jezelf en je kinderen zorgen. En dat doe je. En dat doe je goed. Je bent sterk. Ook al voel je je nog zo afhankelijk van zijn goedkeuring, zijn liefde, uiteindelijk heb je die niet nodig.

De waarom-vraag moet je toch proberen los te laten denk ik. Hoe moeilijk ook. Ik weet niet eens of je man er zelf (nu) een antwoord op heeft. En zou welke reden dan ook voor jou goed genoeg zijn? Zou er een antwoord denkbaar zijn waardoor je er vrede mee krijgt? Nee, denk ik. Het is gewoon (lelijk woord) dat een ander voor je beslist dat het over is. Dat die ander bepaalt hoe jouw leven eruit ziet. Dat die ander, juist degene van wie je zo houdt, bepaalt dat zijn geluk (?) belangrijker is dan dat van jou of jullie kinderen, terwijl jij zijn geluk altijd boven het jouwe hebt gesteld. Nogmaals, zo voel ik het ook. Ik heb doorlopend de aanpassingen gedaan, stapje terug gedaan, voor iedereen gezorgd, en niemand die voor mij zorgde. Of in ieder geval niet genoeg, hij had zich ook kunnen realiseren dat dingen scheef groeiden tussen ons, en daar wat mee moeten doen. Maar dat is niet gebeurd. Ik hoop dat het niet te laat is, dit inzicht, en dat we nog op tijd zijn om bij te sturen. Maar ik ben bang van niet.

Misschien moet je zelfs los komen om jezelf weer te vinden. Echt jezelf te vinden. Want weet jij nog wie jij bent, zonder hem? Ik begin het langzaamaan te ontdekken, maar ik merk steeds meer dat ik me echt op alle fronten naar hem heb gevoegd. Kleding, make-up, muziek, op alles heeft zijn smaak invloed gehad. Alleen lezen, dat doet hij niet, en ik wel, dat is helemaal van mij. En dat heeft niets te maken met wel of niet alleen voor je kinderen kunnen zorgen. Maar wel met voor jezelf zorgen. En met accepteren wie je bent. Voor mij lopen die twee dingen, huwelijk en eigen groei, een beetje als een twister door elkaar heen. Soms uit elkaar, soms kruisen ze elkaar. Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen. Worden de draden samengevoegd, of lopen ze straks helemaal uit elkaar? Hoewel ik het Spaans benauwd krijg van die laatste gedachte kan ik niet anders dan doorgaan op het ingeslagen pad. Het kost wel dubbel zoveel energie om te proberen de draden bij elkaar te houden. Ik moet aan allebei de draden hard werken. En op eentje heb ik maar de helft van de invloed...

Jee Pennenstreek, en jee Moederziel.
Pffff.
<<<<<<<<<>>>>>>>>>

Analyses te over

Waarom hij, waarom doet ik dat etc. Het maakt niet echt uit. Ga vooral eens heel veel van jezelf houden ipv stilletjes rekening houden met de gevoelens van een ander en die meenemen in jouw gedachtegangen.
Zet jezelf op de eerste plaats en de anderen mogen, bij wijs van spreken, aanschuiven.

Als de man van moederziel zijn huis niet in orde heeft, hebben de kinderen ook minder zin om daar lang te blijven. Geen punt, hij woont dichtbij, ze kunnen zo naar huis. Reden voor hem om zelf in actie te komen.
Is dat hard? Niet in vergelijking met wat hij haar heeft aangedaan en eerder een schop onder de kont om aan de slag te gaan. Niet alleen wat de huisraad betreft, ook met zichzelf.

Je hoeft hem niet helemaal te laten vallen, je kan hem een tip geven huisraad bij de 2e hands winkel te halen, goedkoper dan ikea. Maar laat het hem zelf regelen en ga zijn boontjes niet doppen. Hou het meest van jezelf, zonder egocentrisch te zijn.

Moederziel

Het grote waarom. Het valt me op dat je telkens weer uitkomt bij het grote waarom van zijn actie. Zoals ik al eerder schreef, ik snap heel goed dat je probeert inzage te krijgen, ook omdat jou dat greep geeft, maar ook omdat het zin geeft aan een in wezen zinloze actie. Maar ik zie ook je ontwikkeling hierin.

Ergens lijkt het verhaal van jou wonderlijk veel op dat van Pennestreek. Man gooit het bijltje erbij neer, jij als vrouw bent verbijsterd, de grond onder je voeten weggeslagen, en dan blijkt langzamerhand dat de fijne relatie toch niet zo heilzaam was als jij zelf dacht.

Je noemde het eerder: het verraad van je vader, door je vader in de steek gelaten worden. En je man die vervolgens de eerste was die wel voor jou koos, waardoor het verraad van door hem verlaten te worden nog veel dieper zeer doet.

Ik denk dat je daarnaar moet kijken, dat je je innerlijke kind moet helen.

Jij bestaat niet bij gratie van een ander zijn liefde. Jij bestaat bij gratie van jezelf, . Een ander's liefde draagt bij, vult aan, maar is niet de basis van het bestaan. Versta me niet verkeerd, ik denk dat jij een uiterst krachtige vrouw bent. Maar onder al die kracht zit nog steeds dat verlaten kind. Samen met jouw man sloot jij een verbondje, jullie tegen de eenzaamheid, tegen de pijn vanuit je jeugd. En nu haakt man af, en komt alsnog die pijn en eenzaamheid knalhard naar boven.

In die zin denk ik trouwens dat dát misschien het waarom is...

Nee, niet gemakkelijk

Je schrijft: "En nu ben ik hier en moet ik het in mezelf zien te vinden. Dat gaat niet gemakkelijk."

Nee, dat gaat niet gemakkelijk. Toch ben je al zo'n eind op weg. Toch stroomt er een waanzinnige stroom van liefde tussen jou en je kinderen. Toch houd jij je staande in moeilijke tijden. Toch kun je dat beeld van jezelf als negenjarige nog zodanig terughalen dat je bijna letterlijk weet wanneer jij in een rol bent gegaan die je noodgedwongen koos. Omdat je geen keus had. Toch kan ik aan al jóuw woorden zien dat jij al weet, op gevoelsniveau, dat je nu wél een keus hebt. Ik kan het bijna voor me zien dat wij een kopje thee drinken en weinig woorden nodig hebben om te zeggen wat er van binnen gebeurt, namelijk 'onszelf aanzien voor wie we zijn'. En ik kan je ook vertellen dat ik dan tegen jou zou zeggen: wat knap dat je die weg zo gaat. En jij zegt dat dan tegen mij. Het is oké hoe het nu is. Het hoeft niet gemakkelijk te gaan. Niet snel. Niet geforceerd. Want je leeft. En je ervaart liefde, van anderen en vanuit jezelf. Als je 'gewoon' doorgaat met liefhebben, eten, drinken en slapen (en oké, werken ) is het goed zoals het gaat. Het is goed. Jij bent goed. Precies zoals je bent. Ook met dat meisje in je dat geen keus had. Hoe beter je haar in beeld hebt, hoe beter je zult voelen dat jij als volwassen vrouw keuzes kan maken. Niet tegen iemand, tegen iets. Maar voor jezelf, voor waar jij voor wilt staan en leven. Mooi toch?

Het verleden

@moederziel, je gaf al eerder aan het verleden in je jeugd te hebben verwerkt. Geloof daarin en pas op niet weer oude wonden open te halen. Kijk naar het nu en je toekomst en wat je naar je toe trekt en wat je van je afstoot.
Jij eerst ( plus je kinderen). Jij stippelt jouw route uit, 'laatje verleden' is dicht

Tegelijk gepost.

Geen haast, Moederziel. Rustig aan. Stap voor stap.

En Pennenstreek, mag ik zeggen dat ik je dapper vindt? Dat het klinkt alsof je het heel zwaar hebt en (juist daardoor?) steeds beter gaat voelen waarover het gaat? Moet gaan? Is dat hoe het voelt? Sterkte.

Doe dat.

In en uit. Hoort bij het rijtje eten, drinken en slapen .

Roosje en moederziel

moederziel, ik herken dat helemaal. Waarom zou ik van mezelf houden? Er zijn zoveel dingen die ik niet kan, niet goed (genoeg) doe. Ik leg de lat voor mezelf zo onvoorstelbaar hoog! En dat terwijl ik juist uitgesproken mild ben over anderen. Ik zie altijd het waarom, het verhaal achter iemands woorden en daden. Maar van mezelf vind ik 'dat ik het gewoon moet kunnen/doen'. Heel perfectionistisch, of misschien is het wel faalangst. Ik zie het ook bij zoon, trouwens. Naar.

Roosje, dankjewel. Ik probeer ook trots te zijn op mezelf, want ik doe het gewoon goed. Ik houd vast aan mijn eigen overtuigingen, zorg beter voor mezelf (met kleine stapjes), laat meer los, ben stukken minder cynisch en boos en veel geduldiger dan tot een jaar geleden, zie beter van mezelf waar ik dingen kan verbeteren en ga daarmee aan de slag, en langzaamaan krijg ik weer een beetje lucht. Ben warempel ook weer een beetje aangekomen .

Morgen heb ik voor een aantal goede vriendinnen en zus en schoonzus een leuke middag georganiseerd, als bedankje voor alle lieve steun het afgelopen jaar. Eigenlijk horen jullie daar ook bij te zijn, maar bij deze dus: fijn dat jullie er zijn!

In gedachten

Zijn we bij je, Pennenstreek! Ook herkenbaar hoor, dat dank zeggen. Is ook weer interessant om te onderzoeken (ik heb heeeeeel lang (nog?) het gevoel gehad dat ik mijn goede vriendinnen moest 'terugbetalen', ook na dat 'officiële' bedankje; alsof ik niet kon geloven dat mensen 'gewoon' bij me waren en voor me zorgden), maar niet nu hoor. Nu gewoon genieten van je vriendinnen en zussen en hun steun! Proost!

Krind van ouders online

Maar dat niet van jezelf kunnen houden, de basis daarvan ligt in het verleden. In die eerste zeven jaar waarin de hechting aan je ouders, je moeder, de verzorgende persoon, zo belangrijk is.

Eens hoor Flanagan, dat je niet hoeft de graven in je verleden om het graven per sé. Maar als je er op een gegeven moment achter komt dat de liefde voor jezelf ver te zoeken, niet bestaand is, dan is dat toch iets wat geheeld moet worden. Wat gekoesterd moet worden: jezelf als dat kleine, om liefde schreeuwende kind...

En volgens mij is ook dat iets wat pas werkt als je daar echt aan toe bent, als er nood aan is. Want pas dan heb je de kracht en nood om er echt naar te kijken...

Pennestreek, misschien moet jij van jezelf perfectionisisch zijn, alles gewoon maar kunnen, omdat er dan wel waardering voor jou kwam, vroeger? Als jij maar liet zien dat je een dappere dodo was, omdat je niet mocht huilen omdat dat niet gezien werd, omdat er geen troost was, geen begrip voor je twijfels? Het doet mij denken aan wat jij schreef over je relatie, dat je man verder ging, zijn hobbies nastreefde, terwijl jij thuis achterbleef en het zo mogelijk maakte dat hij zijn ding kon doen. Terwijl je ook niet wilde klagen, omdat je geen blok aan zijn been wilde zijn. Pennestreek als rots in de branding, ondertussen steeds een stukje afslijtend onder het gebeuk van de golven...

Meiden: het is makkelijk gezegd, want als je het niet doorvoelt dan voel je het niet, maar echt: jullie zijn het waard om van te houden. Jullie zijn geweldig, de manier hoe jullie in het leven staan, hoe jullie zo goed zorgen voor jullie geliefden om je heen, wat jullie allemaal hebben moeten overwinnen en waar jullie nu nog voor knokken.

Nogmaals, ik heb echt diep respect voor jullie (voor iedereen in deze draadjes, zulke mooie, waarachtige, diepgevoelde bijdragen, die zo leerzaam zijn, voor zovelen hier...).

Kennen jullie hem nog, de kring van Ouders Online? Ik wil graag een kring voorstellen voor Moederziel, en eentje voor Pennestreek. Ieder een eigen, want daar hebben jullie recht op. Eentje die jullie warmte, liefde en aandacht geeft, gewoon voor jou Pennestreek en voor jou Moederziel. Omdat jullie het zwaar hebben (gehad) en wel wat warmte kunnen gebruiken...

Ik sta in twee kringen

Mooi Mirreke.

Kijk en virtueel

kan ik dan gewoon in twee kringen staanmet mijn hand in die van een ander zodat het een heel beschermende kring wordt van allemaal mensen die weten dat jullie de moeite waard zijn. Zo zoals je nu bent met je goeie en je slechten dingen. Een kring die je laat voelen. Je hoeft niets je mag er gewoon zijn.....

Oh ja, zo ging de kringgg

Ik sta in twee! kringen, pak de hand van mijk (die de hand van RoosjeRaas vastheeft) en strek mijn hand uit naar...

Kring

Met al onze reacties en meedenken is er toch al een hele tijd een kring om hen heen? Al maanden?

Als moederziel en pennestreek een kring om zich heen wilt voelen, kunnen ze terug kijken naar de reacties.

Ik vind het delen van ervaringen soms heel verzachtend en troostend. Zo van ' je bent niet de enige die dit is overkomen, je bent niet alleen'. ' En je kan je ei hier kwijt'.

ik...

...stap in twee kringen!