Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Klinkt misschien raar dit advies, maar je gaat het niet met je man regelen. Je belt de mentor en legt de situatie uit (als ze het al niet weten) en vraagt om een herkansing. Oftewel, je kunt dit probleem bij je ex-man niet voor je kinderen oplossen, dus moet je op zoek naar concrete oplossingen die op dit moment je kind helpen. En meer kun je volgens mij niet doen. Vooral ook omdat je kind zegt: "hij doet zo zijn best".

Mijn idee

Boterhammen gewoon bij jou laten smeren. Dat is dan zo. Wel (op de mail!) de mededeling doen dat het gebeurde, als vaststelling, niet als kritiek of aanmaning of aanmoediging. Gewoon als verslaglegging (bij de liefst dus een-keer-per-week mail) als mededeling: kinderen kwamen hier brood smeren omdat er geen brood was bij jou.

Ziek zijn 'moet' eigenlijk bij man als dat in het schema zo is. Heb je dat aan man voorgelegd? Als man niet thuis kan zijn, moet werken, en jij wel thuis bent, of thuis kunt werken, dan is het logisch dat jongste bij jou is. Maar benoem het! Zodat je uitgaat van hoe het afgesproken is en de uitzonderingen besproken worden. Dus niet 'zo maar' bij jou thuis houden, maar dat juist wel bespreken (kan via de app, maar dat zou ik telefonisch doen). Ook weer 'zakelijk': jongste is ziek geworden en in het schema is zij/hij bij jou; zal ik haar even brengen? Dan hoor je het wel als het niet lukt (en hij ook geen opvang kan regelen, maar dat is misschien voor weer wat later, als het ritme er hopelijk een beetje in zit, en sowieso: een ziek kind vind ik een uitzondering, als een van de ouders daar bij kan zijn is dat in mijn ogen altijd het beste), en dan stel je vast: oké, het lukt voor mij nu om thuis te zijn, dus dan zal zij/hij bij mij blijven (tot ze/hij beter is). Ook dit meld je in de een-keer-per-week mail, als mededeling hoe het jongste verging: zij/hij bleef bij mij en is na twee dagen opgeknapt en nu weer naar school. Zodat man weet dat het ritme weer 'hersteld' kan worden.

Oudste mag huilen. En niet kunnen leren. Dit hele verhaal, en nu ook het nieuwe van een nieuw ritme krijgen, heeft impact. Kinderen kunnen uiteindelijk blijven zitten, of op een andere manier heel erg van slag raken. Zeker op die leeftijd is het in mijn ogen niet de bedoeling dat jij dan iets tegen man zegt. Althans, niet in de zin van verwijtend. Je kunt tegen oudste(n) zeggen dat het logisch is dat ze verdriet hebben en weinig concentratie. Dat dat hopelijk beter wordt als het ritme meer routine wordt. Dat ze hopelijk iemand hebben op school, en/of vrienden, met wie ze dit delen. Dat jij heel graag met ze er over praat. Dat je het in de een-keer-per-week mail zal zetten als mededeling. Iets in de trant van: oudste had het moeilijk op school, is verdrietig, ik heb met hem/haar gepraat. Ik weet niet of jij en/of man op school bij alle kinderen al meegedeeld hebt hoe de situatie is, en hoe lang, aan de mentor en eventueel zorgcoördinator? Als je dat nog niet deed, zou ik een afspraak maken en dat gaan doen. En ook dat meedelen aan man (en eventueel vragen of hij mee wil naar die gesprekken). Het is belangrijk dat school op de hoogte is. Je kunt dat ook tegen je kinderen zeggen, dat je dat belangrijk vindt, zodat ze die bedding hebben. Ik zou dan ook nog tegen oudste/de kinderen zeggen dat 'je best doen' voor ouders heel normaal is, dat ouders voor kinderen dienen te zorgen en niet andersom, dat dat niet beloond hoeft te worden door de kinderen en dat als haar/hem iets dwars zit, het de eigen keuze is om dat aan te kaarten ja of nee. Maar de vader of de moeder sparen hoeft niet, dat ze dat weten.

Kijk. Op deze manier krijg je geen ruzie met man en wordt het je kinderen allemaal een stuk helderder. En blijf jij in de mededelende sfeer. Geen wellus nietus, geen verwijten, en jij bent er gewoon. Aan één stuk door. Ongeacht het feit dat man blijkbaar nog heel erg moet wennen aan voor zijn kinderen zorgen.

stukje vergeten

En met dat laatste bedoel ik dus, dat je kind waarschijnlijk niet wil dat je je ex-man hierop aanspreekt. Je kind voelt zich dan tussen 2 vuren. Daarom dus mijn advies om het niet met je ex-man te bespreken.

Je man is oud genoeg om zelf naar de winkel te kunnen, hij is ook oud genoeg om te weten dat de winkels tot 7 of 8 uur 's avonds open zijn en dat er daarna nog het tankstation is.
Hij weet dat de kinderen bij hem zijn en dat ze boterhammen nodig hebben, of in ieder geval iets in hun maag en iets voor mee op school.

Je oudste kon niet leren gisteren vanwege zijn gebrek aan wifi (wist hij ook, en wist hij al eerder). Je oudste zit nu met een laag cijfer wat hij weer op mag gaan halen.

Volgens mij kun je je man een kort mailtje schrijven dat je verwacht dat hij voor eten en drinken voor de kinderen zorgt als ze bij hem zijn, en dat je verwacht dat je kinderen daar hun dagelijkse huiswerk kunnen maken.
Je vraagt hem vervolgens wanneer hij dat voor elkaar denkt te hebben en schort de omgangsregeling op tot dat tijdstip. Overigens is hij niet welkom om bij jou in huis de kinderen te zien aangezien jij dat niet meer trekt.

Hij heeft al een tijd een eigen appartement en tijd genoeg gehad om dat klaar te maken voor het ontvangen van zijn eigen kinderen. En ik denk dat jouw kinderen van deze behandeling ook een flinke knauw hebben gekregen, alsof ze niet eens een boterham waard waren...
Je man doet niet 'zo z'n best', hij laat het waaien totdat hij weer verzorgd en in de watten gelegd wordt.

Oh nee

Dat zou ik dus wel doen, het met man bespreken. En goed duidelijk maken dat ik er niet ben om zijn chaos op te ruimen. Natuurlijk zijn de kinderen welkom en krijgen ze brood, maar meneer moet wel beseffen dat ik niet zijn sloofje ben en dat ik ook een leven heb. Even duidelijk de grenzen afbakenen, want die man denkt nog dat hij alles kan maken omdat ze getrouwd zijn. En dat is alleen nog maar op papier, voor de fiscus.

Wat Fransien zegt is beter. In een mail kun je duidelijker zijn zonder dat je boos wordt of gaat huilen.

Leeuwin

Brullen dan, niet spinnen. In een mail duidelijk zijn. Leer ervan dat hij leunt en de zooi maakt maar jij de zooi/schade op mag ruimen. Dat is niet de bedoeling.
Hij doet niet zijn best, het is een afhankelijk kind dat zich leunend opstelt en vervolgens met Truus ligt te rollebollen terwijl jij je kinderen oplapt.
Dat hoef je je oudste niet te vertellen maar hem wel.
24-uurswinkels, supermarkten, benzinepompen, hij is toch niet onwetend??

mijn eerste gedachte

Wat een kleuter

Verder ben ik het met mijn voorgangers eens: je mag best beschaafd-boos duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is.

En inderdaad even contact opnemen met de mentor, situatie even zakelijk uitleggen. Mijn ervaring is dat school graag wil weten dat er heftige dingen spelen thuis.

moederziel

Goed bezig! Papa is net zo verantwoordelijk als mama. Zo simpel is het. Al weet ik dat sommige papa's (en ongetwijfeld ook wel sommige mama's) daar heel andere ideeën over hebben.

Reality check.

Vechtscheiding

RoosjeRaas heeft het veel mooier verwoord dan ik (met al mijn spelfouten), maar ik vind haar weg veel beter dan de weg die de anderen bepleiten. Dat is vragen om knallende ruzie tussen Moederziel en ex.
Ja, natuurlijk heeft hij er een puinhoop van gemaakt en mag je boos zijn, maar het gaat je kinderen niet verder helpen om die woede naar jouw ex te uiten. En daarom moet je die ruzie niet maken, want zij worden hier de dupe van.
Ik weet natuurlijk niet hoe het huishouden vroeger was, maar iets zegt me dat het brood voor de volgende dag waarschijnlijk altijd door Moederziel werd gekocht en daarom door ex vergeten is. Noem het een leermomentje. En als Moederziel degene was in het huishouden die zich het meest om de praktische zaken van de kinderen heeft bemoeit, gaan er nog héél véél leermomenten volgen.
Daarom kun je beter de kinderen zoveel mogelijk steunen, naar ze luisteren en helpen met praktische oplossingen, in plaats van ruzie zoeken met ex.
Probeer dit vooral te zien als zijnde iemand die niet gewend is om opeens volledig verantwoordelijk te zijn voor een huishouden met 4 kinderen en niet als een onverantwoordelijke man die lekker naar Truus gaat. Dat doet hij óók (en het maakt hem ook tot een lapzwans), maar dat moet je los zien van de praktische problemen, welke de kinderen nu ondervinden. Ik ken genoeg huishoudens waar als de vrouw 2 weken op vakantie gaat de boel al in het honderd loopt, ondanks een goed huwelijk en een gevulde koelkast...
Dat de Wifi een groot probleem is voor huiswerk snap ik ook, maar ook dat is praktisch op te lossen. Geef je kinderen voldoende bundel voor de komende maand, zodat ze met hun telefoon als hotspot toch hun computer kunnen gebruiken. Bij onze verhuizing liep de afspraak met de KPN ook volledig in het honderd en hadden we geen telefoon of wifi. Het probleem hoeft niet bij ex te liggen, wel natuurlijk het tempo waarin het wordt opgelost. Maar even heel sarcastisch; als hij zo graag wil appen met Truus zal hij ook wel Wifi willen hebben (en zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel, of was het andersom).

Bravo

Goed zo Moederziel. Je wijst hem gewoon op zijn verantwoordelijkheden. Dat is geen ruzie zoeken maar duidelijk zijn.
Leermomentje voor hem? Ja vast, maar hij mag het zelf oplossen, niet jij. Dat is nu jullie uit elkaar zijn gewoon niet meer aan de orde. Punt.

Nog wat: als een kind ziek is tijdens de dagen dat de kinderen bij hem zijn, is het ook zijn verantwoordelijkheid om voor dat kind te zorgen of te regelen dat iemand voor het kind zorgt. Als jij toevallig thuis bent en bereid bent de zorg op je te nemen, is dan mooi en fijn, maar vaders kunnen ook verlof opnemen, hoor. Ik zou dat toch ook even duidelijk stellen naar hem toe. Je hoeft dat nu nog niet hard te spelen, maar je moet wel vertellen wat het uitgangspunt is. Want kun jij een ziek kind ook zomaar 's ochtends even onaangekondigd bij hem achterlaten als jij moet werken? Vast niet.

Oh jee

Zoooooooo herkenbaar. Angst voor zijn afkeuring, afwijzing en boosheid. Lieverd, daar heb jij dan AL DIE JAREN al in en mee geleefd. Dat is niet van nu. Dat is heel oud. Heel goed dat je dat kunt onderscheiden, en dat je al een vorm hebt gevonden én toegepast. Ik ben die angst nu pas, we zijn bijna zes jaar verder, kwijt, en nog kan ik 'm voelen, 'weet' ik 'm nog. Dus kwijt als in 'nooit meer invoelbaar'? Nee. En Moederziel, juist hier in gaat jouw bevrijding zitten, sorry dat ik het zeg. Man hoeft daar voor niet de vijand te worden, integendeel, maar jouw 'je best doen' (brood in huis, ziek kind op de bank) en dan TOCH OOK goedkeuring willen én angstig zijn voor een boze reactie, een afkeurende, daar ga je vanaf komen. Wat een opluchting. Je hebt al vier kinderen. In feite is bang zijn voor afkeuring en boosheid van man een 'vijfde kind', waar je pro-actief voor zorgt dat dat niet gebeurt. Man is dan dus heel vaak een 'stampende kleuter', want hoe zo moet jouw gedrag beoordeeld worden? Dat ben je zo gewend, dat levert die angst op. Oh jee, oh jee, maar ook, wat mooi dat je de rust zult gaan voelen van dat je zo 'goed genoeg bent', en dat alles wat je doet goed genoeg is. Omdat je straks niet meer bang hoeft te zijn voor zijn oordeel. Meid toch. Goed gedaan vandaag. Vraag gerust ook van dit soort 'praktische tips', want ze lijken bij je te te passen en je zet goede stappen naar rust. Nog steeds verdriet, maar duidelijkheid en rust. Het eerst haalbare nu. Knapperd.

Mutsje

"En daarom moet je die ruzie niet maken, want zij worden hier de dupe van"

Ik denk dat je het misschien anders opvat dan het is bedoeld. Ik heb met hele duidelijke grenzen aangegeven wat ik wel of niet wilde. Daar is geen onvertogen woord bij gevallen, geen vijandige toon. Wel duidelijkheid. Voor de situatie, naar elkaar en daarmee duidelijkheid voor de kinderen, waarin zij denk ik zeker een stem hebben en er naar ze wordt geluisterd.

Doorgereden??

Nee echt? Hij heeft de kinderen gedropt en is toen doorgereden? Kind is ziek en ik heb geen brood, ik breng ze gewoon bij mama en ga er vandoor. Zou jij eens moeten proberen. Als het niet zo dieptriest was, zou het grappig zijn. Is hij nu werkelijk niet in staat om de situatie in gedachte om te keren en te bedenken dat hij dat dus echt niet kan maken?

Wij hebben heel duidelijk in ons conventant staat dat de ouder waarbij de kinderen verblijven verantwoordelijk is en blijft bij calamiteiten, ziekte, lesvrije dagen e.d. Die ouder blijft erbij of regelt dat er iemand anders komt, zorgt dat alles goed gaat. Die ouder mag de andere ouder vragen om hulp, de andere ouder mag zonder opgave van reden weigeren.

Ik was tijdens mijn huwelijk de regelaar, hij nam mijn werk niet serieus, hij heeft nog lang geprobeerd om mij dergelijke situaties te laten oplossen. Lekker op mijn gevoel spelen: hij voelt zich echt niet goed, hij wil liever bij jou zijn. Ik doe het niet meer. Alleen als het overduidelijk in het belang van de kinderen is dat ik inspring, doe ik het. Maar "het is zo druk op mijn werk" is geen reden voor mij om zorgverlof op te nemen. Joh. Gaap. Horloge. Weg.

zeuren

"Ja, ik weet het is idioot, maar ergens zit nog steeds angst voor zijn afkeuring, afwijzing en boosheid. Aaaaaaarghhh!"

Dat zijn ingesleten gedachten die lange tijd hebben kunnen krijgen om in te slijten. Die zijn niet zomaar één twee drie weg.

Ik had een scheiding nodig (was overigens mijn initiatief) om te ontdekken dat hij niet Onzelieveheer was wiens mening evangelie was. Dat eeuwige afkraken, afkeuren, niet tegen kritiek kunnen, my way or the highway, ik was piepklein en superafhankelijk geworden (daarom herken ik ook veel in jullie, het is of ik mezelf van vroeger terughoor). Ik wens jou die groei ook toe, weet zeker dat dat zal komen. Het is eigenlijk al begonnen!

Dat was te voorzien

Allereerst: wat goed dat je je grenzen aangegeven hebt bij je vriendin (en overige vrienden). Wil ik verder geen woorden aan besteden, is gewoon wat je te doen hebt en als dat gaat, is dat mooi.

Dan: ja, dat wijntje zat er in. Hij voelt dat je grenzen trekt, dat je geen intimiteiten deelt, en dat is niet de bedoeling. Dat laatste voelt hij oprecht, heb ik gezien. Oprecht de wens om dicht(er) bij jou te zijn. Niet zo dicht als jij dat zou willen, dat truus verdwijnt, dat hij had gekeerd, zich weer in jullie huwelijk en gezin geplaatst zou hebben, maar dit is ook niet de bedoeling. Hij zal je als kil en afstandelijk ervaren; die continue stroom aan aandacht, focus, betrokkenheid en zorg is voor hem een vanzelfsprekende. Die wordt nu door jou onderbroken, en zoals gezegd: dat is de bedoeling niet.

Mag ik je voorspellen wat er gebeurt als je op die uitnodiging niet ingaat (en alsjeblieft, ga niet op die uitnodiging in!)? Dan wordt hij boos. En mokkig. En ga jij de schuld krijgen van dat dingen niet goed lopen (met de kinderen). Je krijgt verwijten. Zeker na wat je gisteren schreef, weet ik zo'n beetje zeker dat dit gaat gebeuren.

En waarom moet je in mijn ogen niet ingaan op de uitnodiging? Omdat zodra je dat doet, hij weer terug kan naar waar hij net vandaan is gekomen en jij hem ruw hebt weggehaald, namelijk: 'er van op aan kunnen dat jij gewoon op de plek blijft waar je bent en hij weer verder kan met wat hij dan ook allemaal aan het doen is'.

Houd de ingeslagen weg vol, voor gezelligheid (en wijn) is het nog veel te vroeg. Het is helaas net als met opvoeden (van kleuters) nu: als je de grens trekt wordt deze eerst nog veel sterker bevraagd dan daar voor (inclusief stampvoeten en krijsen), maar als je dan blijft staan waar je staat, komt er langzaam rust en aanvaarding van die grens.

Ik heb je nu de twee perspectieven geschetst van ingaan op dit soort uitnodigingen of niet. Bij 'niet' moet je nog een poosje 'volhouden' om duidelijk te maken dat het leven veranderd is nu en bij 'wel' moet je het denk ik bekopen met een comfortabele herplaatsneming van man in waar hij stond, al heel veel maanden. En de plek waar hij stond, heeft jou veel pijn en verdriet opgeleverd, en veel energie gekost.

Als je het moeilijk vindt om je lijn van nu vast te houden, kan het helpen een datum in je agenda te prikken, bijvoorbeeld 31 maart, of 14 april, en met jezelf af te spreken dat dat de eerste datum is waarop je evalueert hoe dingen nu VOOR JOU en de kinderen gaan. Als je dan iets anders wilt, bijvoorbeeld een glaasje wijn drinken, kun jij dat initiëren, zodat de initiatieven bij jou komen en blijven liggen. Als je praktisch gezien dingen anders wilt, kun je dat ook dan voorstellen. En als er niets veranderd hoeft omdat je je tegen die tijd rustiger voelt (of blijer, of wat ook), dan verandert er niets. Je hebt nu met man een goede regeling waar jullie beiden in moeten groeien, en de kinderen vooral ook, en zo'n grote verandering moet drie, vier maanden hebben zonder steeds opnieuw veranderingen om ook echt te kunnen evalueren. Gun jezelf zo'n 'zekere' datum, zodat je tussendoor niet gaat piekeren, schipperen en schuiven.

Sterkte Moederziel. Ik vind het zo ontzettend knap hoe je nu voor jezelf en je kinderen zorgt en man in zijn waarde laat, dus geen ruzie maakt of verwijtend handelt!

En soms

Ook al weet je in theorie dat vrienden/mensen met zowel jou als man kunnen/'mogen' omgaan, is het toch prettiger om als je je niet veilig genoeg voelt (om welke reden dan ook) (tijdelijk) bij iemand, tijdelijk minder met diegene om te gaan. Nu is dat uitgesproken en misschien zelfs 'geknald', maar je mag dat soort besluiten ook in stilte nemen. Ook dat hoort bij nu heel goed voor jezelf zorgen. Geen nieuwe klappen oplopen. En je hoeft aan niemand te verantwoorden waarom je even minder deelt, minder aanwezig bent. Egeltje .

Puppygedrag

Kijk dan, ik ben toch lief, je ziet me toch nog wel, kom, toe, niet meer boos zijn, ik ben best lief, kom, toe dan, aai me even zodat ik weet dat we weer goed zijn, zal het niet meer doen (vandaag dan)ja? Oke?Okeeee????

Je vriendin: ook dit hoort er bij. Ik had een vriendin (of had ik dat hier al verteld?) die mijn vriendin was, niets met man te maken behalve dat hij haar kende.
Ging ze hem ineens ook uitnodigen met mij als haar kind jarig was, als zij jarig was. Ging ze met hem sporten, wedstrijden, mentorschap. Ja ik snap het wel. Hier was voor haarzelf extra winst te behalen op sportief gebied en hij was verder nog wel makkelijk als ze het schoolwerk van haar dochter niet begreep. En elke keer als ze doorhad dat ik wist via de kinderen, riep ze: kom snel een bakkie doen hoor! Dat is inmiddels 3 jaar geleden, ze is nooit meer geweest. Evenals mijn andere vriendinnen trouwens.
Dat verraad voelde eigenlijk erger nog dan de scheiding die ik al even aan zag komen, al wist ik nooit of die zou komen.
Gewoon het feit dat er in de moeilijker periodes in je leven gewoon dus niemand voor je klaarstaat. Van dat stuk heb ik nog steeds last. Maar ik hoef ze geen van allen meer te zien, dat dan weer niet. Want ze mogen 1 keer over me heenlopen maar daarna nooit meer. Klinkt verbitterd, maar zo ben ik niet, ik zet nog steeds in op nieuwe vriendschappen. Maar dat zo dichtbij zich zo kon omdraaien had ik niet verwacht.
Daarom goed dat je meteen HO hebt gezegd.

lieve

Moederziel, RoosjeRaas heeft 't zo duidelijk beschreven; man zoekt ingang om te herschikken en voor hem een comfortabele plek te creëren. Nu de grens blijven aangeven- hem op zichzelf terug werpen. Hij was degene die niet volledig voor jou wilde gaan- dan is dit de consequentie; zelfstandig worden- zonder Moederziel.

Ik vermoed dat dat hem zwaar gaat vallen en hij zal dat afreageren op jou. En hopelijk uiteindelijk een stap verder gaan en naar zichzelf gaan kijken. Ik zie een man die naast dat kleutergedrag ook heel onzelfstandig is. Misschien zit ik er naast- in je huwelijk was jij degene die alle basisvoorwaarden vervulde. In die zin verbaast het me niet dat hij onvoldoende brood in huis had- daar heeft hij zich waarschijnlijk nooit druk om hoeven maken. Het was er gewoon. Eerst dacht ik toen ik het las; wat een imbeciel. Vervolgens dacht ik; hij heeft het nooit zelf hoeven doen. Geen excuus- wel een constatering. En naast alle verwarring die hij brengt lukt dit ook nog eens niet; het meest eenvoudige- je kinderen te eten geven is de eerste dag alweer mislukt. Het is de vraag hoe hij ermee omgaat; vluchten waarschijnlijk totdat dat niet meer gaat. En het is aan jou om er niet in mee te gaan- hem de verantwoordelijkheid te blijven geven- ook al kan hij het niet aan.
Wel verdomd moeilijk dat jullie kinderen hier zo de dupe van zijn. Duidelijkheid zal hen helpen, maar voor het verdriet, de afwijzing en teleurstelling kun je ze niet beschermen. En dat lijkt mij je grootste pijn. Daar ontkom je niet aan.