Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Wellicht bekende stof ....

https://vrouw.nl/artikel/lezerscolumn/39388/mijn-midlifecrisis-maakte-mijn-huwelijk-kapot

Hij geeft alleen anderen de schuld. Van vrouw naar familie naar kwaal naar ouders naar jeugd. Onvolwassen en onverantwoordelijk.

Denk dat ...

...

het verhaal iets anders vertelt.

De schuld ligt in eerste instantie bij anderen.
Daarna komt hij tot besef dat bij zichzelf ligt.

Wat ik zie of lees is dat door de MLC zijn huwelijk volgens hem kapot is. Pas toen hij aan zelfdoding dacht zocht hij hulp en kwam er achter dat niet zijn vrouw maar: zijn jéugd de oorzaak was. Zijn ouders geconfronteerd maar die zagen het niet/anders.
Verder zegt hij dat de scheiding de grootste fout is die hij heeft gemaakt.
De schuldvraag ligt daarmee nog steeds overal en nergens. Met name bij zijn jeugd. En alles wat hij fout deed was scheiden,...nu heeft hij niets meer, want vrouw en kinderen zijn verder gegaan.
Hij is wel weer bij zinnen gekomen, dat wel. Maar ik vind niet dat hij de volledige verantwoording neemt voor zijn acties.
Niemand heeft verantwoording over zijn jeugdjaren, maar wel over je eigen acties.
Waarom is die scheiding zijn grootste fout?
Omdat hij daarmee alles verloren heeft? En als het een winstgevende situatie was geweest dan? Stel hij had een Truus gevonden? Was het dan nog steeds zijn grootste fout?
Kijk dat de scheiding bij hem achteraf het gevoel geeft dat hij dat nooit zo had moeten doen, zegt mijns inziens nog niets over de schuldvraag. En hij was toch wel een grote jongen toen dit gebeurde, niet een ontoerekeningsvatbaar ongeleid projectiel.
Als iemand eerst hulp zoekt voordat hij rare sprongen en fouten maakt, dan heb ik daar nog begrip voor. Maar waarom toch in hemelsnaam achterstevoren werken en zoveel beschadigen?

toevoeging

Wat ik bedoel en even niet zo goed onder woorden breng:
de grootste fout: betekent dat het grootste gevolg voor zijn vrouw of voor hemzelf? Baalt hij gewoon dat hij geen huwelijk meer heeft, zijn kinderen niet meer ziet?
maw: hetzelfde als de man die vreemdgaat, betrapt wordt en spijt betuigt. Doet die dat omdat hij betrapt is en voelt dat hij gaat verliezen of betuigt hij spijt omdat hij toch onbaatzuchtiger is dan voor die tijd. Ik vind hem niet overtuigend eigenlijk, in het hele stuk niet.

ben ik nu de enige

die al dat geklets over mlc wel wat zat is en eerlijk gezegd vind ik het ook wel gezever...sorry.
Ik vind het een normaal verschijnsel; de jaren ervoor ben je druk met opgroeien, plek zoeken, settelen, carrière, kinderen.
En dan stopt het. Heeft alles zo'n beetje wel een plaatsje, kinden hebben minder zorg nodig, je hebt wat doelen bereikt en leventje wordt rustiger. En dan.
Tijd voor bezinning. Een soortement van crisis. Afrekening. Beoordeling van alles, balans opmaken.
Tijd en ruimte voor iets anders, iets nieuws.
Vrij *logisch* wmb dat mensen teruggeworpen op zichzelf, meer tijd en ruimte dus oude trauma's kunnen de kop opsteken, maakt volgens mij niet zoveel uit hoe je ermee omgaat.
Je kunt ook doorgaan, uitzien naar iets nieuws. Een nieuwe relatie of leven zonder bekende partner lijkt dan al snel aantrekkelijk. Is het misschien ook wel.

Eerlijk gezegd herken ik het ook wel een beetje.
Nu heb ik zelf nog een waanzinnig druk leven met kinderen die meer zorg nodig hebben dan gemiddelde kinderen van hun leeftijd. Toch begint de behoefte te groeien van 'en nu ik'. Altijd gezorgd, geschipperd, weinig voor mezelf. Uiteraard de vragen 'is het dit'. Wordt ouder en niet alles is meer eindeloos mogelijk.
Relatie ook wat ingeslapen, conflicten nooit goed uitgewerkt door waan vd dag, de drukte.
Relatie nu nieuw leven proberen in te blazen en conflicten toch uit te werken. Moet uiteindelijk wel gaan lukken, bedenk me ook wel vaker dat ik zo niet echt oud wil worden. Dan nog liever in chaos, zwalkend. We hebben maar één leven, ten slotte.
Dat leven draaide jaren volledig om de kinderen. Nog wel, maar behoefte om weer eens tot mezelf te komen groeit ook.
Heb geen enkele behoefte daar een plakker op te plakken, zeker geen mlc. Het is zoals het is. Zeker bij mij. En volgens mij ben ik niet bepaald de enige.

Ik heb jou Moederziel bijv weleens horen zeggen (schrijven) dat er geen passie meer was.
Die was bij ons ook lang ver te zoeken. Nu wil ik echt niet meer zonder. Is er bij ons wel weer wat, nog niet genoeg. Tijd zal uitwijzen of het weer voldoende wordt. Maar zonder zou ik ook echt niet willen.
Ben geen vreemdganger, nooit gedaan ook. Maar zonder passie wordt het wel gevaarlijk...

Geloof ook niet in MLC

Zelf ben ik ook niet overtuigd van het fenomeen Midlifecrisis.
Ik denk wel dat je op een gegeven moment de balans opmaakt in je leven, zoals Floor zegt. Op meerdere momenten zelfs.
Waar ik me dan weer niet in kan vinden is het verhaal over 'passie'. Wanneer je een langdurige relatie hebt is er echt geen levenslange passie. Wat wel nodig is, is interesse in elkaar, respect voor elkaar en liefde voor elkaar. Seks is daar ook een onderdeel van.

Dat je de balans af en toe opmaakt, is normaal. De vraag is volgens mij vooral hoe je dat doet. Doe je dit samen met je partner en bespreek je eventuele problemen /valkuilen of whatever? Geen probleem.
Helaas doen mensen die vreemd gaan dit niet. Zij zijn ontevreden (en van wat ik zie....voornamelijk met zichzelf) en vluchten. Ze kunnen ook vluchten in excessief werken, een hobby of drinken, maar vaak eindigt het bij een andere vrouw/man. En vervolgens wil men scheiden.

Moederziel, ik denk dat het verschil bij mij en jou als volgt is; man wilde scheiden, maar het was niet duidelijk waarom. Ik vermoedde al een relatie, maar dat werd hevig ontkend. Nadat ik hem echt onder druk zette, gaf hij uiteindelijk toe dat er inderdaad een andere vrouw in het spel was. Hij wilde niet zeggen wie. Toen heb ik iets gedaan wat ik nog nooit had gedaan;ik ben stiekem 's nachts zijn laptop ingedoken en kwam er niet alleen achter wie het was, maar ook dat er minimaal nog met 2 andere vrouwen stiekem contact was geweest. Het maakt voor mij niet uit of daar wel of geen relatie mee is geweest, maar het stiekeme, het liegen, is funest voor je relatie. Ook vond ik een foto van hem in zijn blote torso, net uit de douche, gemaakt met zijn telefoon in de spiegel van de badkamer. Het was allemaal zo triest. Op dat moment was ik er helemaal klaar mee.
Hij bleek dat hij bij de vrouwen waar hij contact had en ook bij zijn beste vriend, al meerdere jaren klaagde over hoe moeilijk hij het had in zijn relatie met mij en echt de zielige man uit hing. Tegen mij heeft hij dat echter nooit gezegd. Ik moet misschien ook aantekenen dat ex fikse Adhd heeft, heel veel aandacht vraagt en nogal aanwezig is.
Ook moeizame jeugd, maar ook weinig zelfkennis.
Als volwassene met een gezin vind ik dat overigens geen excuus. Ik had een pittiger jeugd, maar dat laat ik mijn leven nu niet op die manier beïnvloeden.
Verder hadden wij gelukkig geen schulden en wel wat overwaarde op het huis, dat scheelt nogal bij de afwikkeling van een scheiding.

Waarom heb jij contact met een jeugdvriend (ook nog eens de beste) van je man? Ik zou daar terughoudend in zijn. Laat je man vooral ook zijn eigen vrienden houden en hen kunnen vertellen wat hij wil wanneer hij dat wil. Je hebt toch vast wel je eigen vrienden en familie waar je met jouw verhaal terecht kunt?

Geen wifi geen ramp

Het is toch geen ramp dat je man nog geen wifi heeft. Ik denk dat je kinderen hun vader wel duidelijk hebben gemaakt dat ze het graag hebben en dat het o.a. handig is bij huiswerk. Totdat het er is kunnen er vast tijdelijke oplossingen gevonden worden. In mijn ogen echt niet iets waartegen de kinderen beschermt moeten worden.

Dus al helemaal niet nodig om van jezelf te walgen.

netwerk

dat netwerk hier is erg relevant voor huiswerk maken. Tuurlijk kan je dingen offline doen maar het is echt helaas een erg geïntegreerd geheel.
gr Angela

Bijna dagelijks contact

Is dat niet een bijdrage aan die onrust dat door je lijf giert. Is het mogelijk dt sommige besprekingen / zaken een dag of twee later besproken kunnen worden. Hoe belangrijk zijn de telefoontjes. Bel en laat je niet bellen voor kleine wissewasjes.

Het heeft toch geen zin om kinderen naar hun vader te sturen als ze zelf niet willen. Rooster of geen rooster, als ze niet open staan voor een avond met vader zal die avond ook gespannen verlopen. Het lijkt mij nog te vroeg, als ze niet willen. Geef het wat tijd voor de kinderen hun vader weer vertrouwen en wel bij hem langs willen komen.

Stuur ze niet naar vader als jij doodmoe bent. Als jij doodmoe en leeg bent en vroeg naar bed wilt, verplicht ze dan niet te moeten. Laat ze zelf hun vader bellen wanneer ze teveel huiswerk hebben en het bv niet goed schikt. Of ze spreken alleen af bij hem te gaan eten maar komen daarna thuis voor de opdrachten op hun pc.
Dus als de pubers hun vrienden kunnen appen, kunnen ze ook met hun vader afspreken of ze alleen komen eten of langer blijven.
Het zijn ook mensen.
Zennnnn in, zennnnn uit

Angela67

Hier ook hoor. Zonder internet kan niet al het huiswerk gemaakt worden. Gelukkig zitten de kinderen niet het hele weekend aan het huiswerk. Voor een paar uurtjes huiswerk zouden ze hier naar de bieb kunnen gaan of naar vrienden.

Herkenbaar

Heel herkenbaar, Moederziel.
Moeilijk om toe te moeten kijken dat je ex (want al ben je nog niet gescheiden, het is je ex-man) het nogal af laat weten.
Wat je zal helpen is zo min mogelijk contact hebben met hem. Stop met het dagelijkse contact. Zeg/App hem dat je alleen nog over zakelijke dingen en de kinderen contact wilt hebben en verder niet. Ik vond dit heel moeilijk, maar het heeft me echt geholpen. Je kunt hem dan loslaten.
En voor hem is dan duidelijk dat jij de keuze maakt om afstand te houden. Hij is niet meer diegene waar je ooit verliefd op was en van hield. Hij heeft de keuze gemaakt om weg te gaan. Nu zal hij daarvan de consequenties moeten dragen. Eén daarvan is niet meer dat vertrouwde, vriendschappelijke contact met jou. Dat heeft hij verspeeld met zijn vreemd gaan en liegen. Het is niet nodig beschikbaar voor hem te blijven, want hij is zelf allang niet meer beschikbaar voor jou.

Ik heb tegen mijn ex gezegd dat ik niet bevriend kan zijn met iemand die vreemd gaat en liegt, en dat begreep hij ook. Hij hoopte dat alles zo zou blijven als het was tussen ons, dat we alleen zouden scheiden. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Het doet pijn, maar de afstand heeft me geholpen de realiteit te accepteren. Maar die helse feestdagen....Heb net een paar flinke tranen gelaten. De kinderen liggen te bed, de hond ligt lekker te soezen, de kerstboomlichtjes branden (heb expres een enorme kerstboom gekocht), maar ik zit hier wel alleen. Toch kan ik mezelf al snel een schop geven. Liever alleen dan met iemand die liegt en bedriegt en juist wegvlucht voor de realiteit.

En geef Truus niet de schuld. Je ex is de schuldige partij. Hij is dit aangegaan, hij is vervolgens weggegaan bij jou. Truus is echt niet belangrijk. hij gebruikt haar alleen als vlucht.

jeugdvriend

Omdat het voor je ex misschien ook wel prettig is om nog wat vrienden te houden die niet al zijn 'voorbewerkt'. Het verhaal van je ex is een (heel) ander verhaal dan het jouwe. Hij zal dat op enig moment ook willen delen met anderen. Dat kan lastig worden als al die anderen jouw kant al kennen.

Ik snap best dat vrienden op een gegeven moment gemeenschappelijk worden, maar toch. Laat er ook wat over voor je ex, wil ik maar zeggen.

Veelzeggend

Ik vind het op zich ook wel weer veelzeggend en herkenbaar dat man (net als mijn man) zelfs niet met zo'n goede vriend over zijn relationele problemen spreekt. Het kan zijn dat hij het met een andere vriend besproken heeft. Maar misschien ook niet (net zoals die van mij).

Ik heb vaker gezegd: besprak je het maar met anderen (hij vindt het niet prettig dat ik het wel met vriendinnen bespreek), want dan zou je jouw ideeën over mij en onze relatie wat kunnen toetsen aan de buitenwereld. Door er met niemand over te praten (behalve misschien een Truus met eigenbelang die het gezin niet kent) blijft man daardoor fijn in zijn eigen denkbeelden ronddraaien en vastzitten.

Dus zeker als vrouw normaal ook zelf contact heeft met zo'n vriend, vind ik het niet heel raar dat ze nu contact opneemt.

Nb In deze situatie is het denk ik veel te laat om nog iets bij te sturen, maar in een vroeger stadium had een dergelijk gesprek mogelijk kunnen helpen.

Moederziel

Lees mijn posts nog eens. Die gingen precies hierover. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, dat afstand nemen, maar het moet wel.

Kunnen jullie niet een gezamenlijke agenda aanmaken

Via google kan dat toch? Of via apple kan dat ook, maar dan zit je weer aan elkaar verbonden geloof ik.

schrijf je dingen en afspraken gewoon in de gezamenlijke agenda, en hoef je niet meer op apps te reageren en zo...

Ik kan me voorstellen dat je ongelooflijk heen en weer wordt geschud zo. Lijkt mij bakken met energie kosten en je gaat denk ik ook heel erg aan jezelf twijfelen zo.

Ik snap je spijt, en dat je je man van toen zo mist. Jij hobbelt erachter aan, zit nog in het losmakingsproces, of zelfs nog ervoor, je moet nog aan de gedachte wennen.

Kun je in de Kerstvakantie niet met de kids een weekje weg of zo? Of in iemands huis? En dan ff echt een week geen contact met hem? En dan voor jezelf kijken hoe je je dan voelt. Voor jezelf heel duidelijk grenzen stellen. EVt. met de oudste kinderen overleggen hoe jullie de communicatie op gaan pakken, wat hun verantwoordelijkheid is in de communicatie met hun vader, en wat jouw pakkie-an wordt...

De situatie lijkt ook een beetje op een kind dat helemaal uit de band springt, alleen maar foute keuzes maakt. Zo'n kind kun je ook niet behoeden. Je kunt alleen maar hopen dat het uiteindelijk goed komt, en voor jezelf grenzen trekken om te voorkomen dat je er helemaal in wordt meegesleept.

Ook de pijn die jij eigenlijk plaatsvervangend voelt voor je kinderen lijkt me erg slopend. Ik snap het, ik snap hoe dat gaat. (Ik heb net thuis ook een paar dingen die bij de kinderen spelen, niet hetzelfde, en ik ben niet aan het scheiden, maar ik merk dat ik mezelf echt moet dwingen om niet te verdrinken in het verdriet/angst/schrik van mijn kinderen. Ik merk dat ik er ook beter voor hen kan zijn, en dat zij meer aan mij hebben, als ik op dat vlak los van hen ben. Ze er zelf mee laat dealen... Dan komen ze ook met verhalen en vragen. Anders niet. Enfin, probeer voor jezelf duidelijk te houden: dit is hun pijn, niet mijn pijn. Hoe erg ook, dit is hun stukje, dat kan jij niet voor hen doen, of voor hen voelen. Dat geeft denk ik voor jou wat opluchting, en ik denk zelfs voor je kinderen. Want ik denk ook (net als anderen in dit draadje) dat kinderen ook jouw pijn (ook als het jouw pijn is die als het ware plaatsvervangend hun pijn is, als je snapt wat ik bedoel...) voelen, en dat hen dat kan bezwaren...

Begrip

Moederziel, jij krijgt geen begrip van man in mijn ogen, hij ziet jou niet. Hij wil voor zichzelf de status quo zo veel mogelijk handhaven, dat doet zo min mogelijk pijn en kost zo min mogelijk inspanning. Terwijl jij je suf werkt. Dus ja, er moet veel meer afstand zijn. Enkele van jouw kinderen zijn groot genoeg om nu mee de nieuwe situatie praktisch vorm te geven. Er hoeft echt geen dagelijkse communicatie te zijn als je niet meer van die hele kleintjes hebt. En dat het dan anders gaat bij papa dan bij mama, is een feit, dus jij moet loslaten dat je daar invloed op wilt hebben. Geef man en kinderen geen taken, maar ook echt de verantwoordelijkheid. Bij mij hielp het inzicht ook dat Victoria beschreef: ik WIL geen vrienden zijn met iemand die zulk verraad pleegt. Voor mezelf hielp dat. Dat legt ook steeds meer de focus op waar-ie hoort, namelijk ieder ouder zijn van dezelfde kinderen. Zelfs dat hoeft niet 'in relatie' als je oudere kinderen hebt. Vanaf een jaar of 14, 15 kunnen kinderen tandartsbezoek, sport, afspraken met vrienden, uitjes, prima zelf afstemmen met de ouder bij wie ze op dat moment zijn. Het is wennen om niet meer alles uit hun leven te weten (en het went nooit), maar het maakt dat je 'die man er niet meer steeds bij krijgt' en dat is broodnodig.