Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

ja Tops

Wat je zegt Tops, is wat ik ook voel. Met name van Moederziel, waar ik overigens nogal bij meeleef, het lijkt me heel moeilijk en ik begrijp dat je post omdat boodschappen van je man/ex dubbel zijn, of driedubbel, en dat je ook niet altijd weet welke houding nu verstandig is of het best voelt.

Maar toch. Het voelt enkele keren wel erg alsof je je boven het gemiddelde gezin, de gemiddelde relatie, de gemiddelde scheiding en de gemiddelde vrouw wil plaatsen.
Een heel mooi familiehuis, in verbondenheid, jullie begrepen elkaar altijd écht, - en dan de vele, vele momenten waarop je je geheel niet herkent in een ander verhaal waarin iemand vertelt over haar vreemdgaande man, het verraad en hun scheiding.
En natuurlijk zijn die verhalen ook niet hetzelfde en is de manier van ermee omgaan vast niet precies zoals jij het wil doen en in sommige gevallen zelfs helemaal niet vergelijkbaar met jullie of met hoe jij ermee om wil gaan!
Maar het is wel zo dat ik net als Tops best getriggerd ben door die houding van regelmatig 'jongens, dit herken ik allemaal niet meer hoor, bij ons is het anders' (en ik lees, voel: 'onze liefde was echter en beter en dieper, wij zijn sowieso echte goede gevoelsmensen, heel intelligent of heel bijzonder - ik weet niet wat).
Het voelt toch een beetje alsof je je hoger geplaatst voelt dan de gemiddelde mens, of de gemiddelde mens die hier reageert. Zelf ben ik er gevoelig op als ik dat gevoel krijg van iemand.

Ik zeg er eerlijk bij dat ik niet gescheiden ben en ook heel gelukkig ben in mijn relatie dus dat ik - mocht er iets lelijks, iets vreselijks gebeuren zoals overspel, weg willen, midlifecrisis, verantwoordelijkheden ontlopen etc. - ik misschien ook de reflex zou krijgen om aan iedereen te willen zeggen dat wij heel bijzonder waren en dat het man in de bol geslagen is. Want dat voelt dan ook vast zo.

Dus ik begrijp het deels wel, maar ik hoop tegelijkertijd dat je beseft dat veel mensen voelen dat zij uniek zijn en hun relatie ook uniek en bijzonder en dat als je dat benadrukt, dat het lijkt of jij denkt dat dat bij anderen vast minder is/was en dat jullie specialere mensen zijn die geen gewone scheiding tegemoet gaan (mocht zoiets bestaan) omdat jullie tenminste echt bijzonder waren en niet op één hoop geschaard kunnen worden met het gewone volk.

Eh...

Sjonge.
Ja, het heeft mij heel veel tijd gekost om te accepteren dat man vindt dat zijn manier van van mij houden niet de goede is in een huwelijk. En ik herken inderdaad niet veel in de posts waarin gesteld wordt dat hij er waarschijnlijk wel op uit zal zijn om mij huis en kinderen te ontnemen. Ja, hij is uit de relatie gestapt door niet te willen werken aan die relatie. Dat neem ik hem ook kwalijk.

Maar ik heb nergens gezegd of gevoeld of gedacht dat onze relatie nou zo spectaculair goed was. Sterker nog, ik zie heel goed wat hij ziet. En ik ben het met hem eens dat onze relatie niet goed was. Niet op de goede manier in elkaar stak. Alleen had ik graag geprobeerd dat samen om te buigen, allebei leren wat we nog te leren hebben (hadden) binnen ons huwelijk. Maar daar kan ik hem niet toe dwingen, zoals jullie al zo vaak gezegd hebben.

Maar...ik wil wel proberen die scheiding op onze eigen unieke manier vorm te geven. En ik zie vooralsnog geen reden om me hard op te stellen. Ik denk dat wij het kunnen, vanuit 1 huis in redelijke harmonie (met goede afspraken) een scheiding regelen. Stapje voor stapje, en hopelijk kunnen we dan in een voor ons beiden prettig tempo loskomen van elkaar. En ook als dat loskomen nog even niet lukt: so what? Dat komt vanzelf als alles geregeld is en we echt uit elkaar zijn. En als we het allemaal op een prettige manier kunnen regelen zal het allemaal ook best vlot verlopen.

Ik ga nu even heel veel energie steken in leren en voelen en ontdekken wat ik wil, in deze omstandigheden. Daar heb ik ook al hulptroepen voor ingeschakeld. Maar me heel wantrouwend opstellen ligt gewoon niet in mijn aard. Al zou ik het willen, dat kan ik niet.

En nog even over daden en woorden

Man heeft mij vorige week woensdag definitief gezegd dat het op is. Hoeveel daden had hij moeten verrichten in die tijd? Naast zijn 2 opdrachten? Ik had het een stuk naarder gevonden als hij alles al had uitgezocht en afspraken met mediators had gemaakt. Ik laat hem zeker het voortouw nemen, dat wel, maar ik zie wel degelijk actie nu.
Ook bij moederziel is er echt wel actie. Moederziel-man heeft eigen woonruimte. Dat hij die nog niet heeft ingericht op de kinderen is voor de kinderen natuurlijk heel naar, maar om dan te stellen dat het alleen bij woorden blijft...

pennestreek

1 zin raakte me "Maar me heel wantrouwend opstellen ligt gewoon niet in mijn aard. Al zou ik het willen, dat kan ik niet."

Het vervelende is: je moet het wel, want je man is je maatje nu niet meer.
En het blijkt bij veel scheidingen dat de partner die niet een zekere mate van wantrouwen tov de ander hanteerd er heel vaak veel slechter dan nodig was van af komt. Dus meer opstartproblemen in de nieuwe situatie omdat het fiancieel toch niet zo 'eerlijk' verdeeld blijkt te zijn om maar iets te noemen.

Je hoeft niet heel wantrouwend te zijn, maar een ruime mate van oplettendheid en een zeker wantrouwen bij elke actie is nu wel even nodig.

Taruh

Dat heb ik ook al voor mezelf georganiseerd. Ik heb voldoende mensen die met me mee willen en kunnen kijken. Ook ga ik vooraf al aan de hand van een standaard convenant proberen uit te vogelen wat ik zelf wil en wat redelijk zou zijn. Dus voor ik het daar met man over ga hebben. En ik ben echt niet van plan waar dan ook een handtekening onder te zetten zonder dat er iemand 'uit mijn kamp' (kan een deskundige zijn, maar hoeft niet) naar gekeken heeft.

Mediator

een praktische tip. Een mediator is overbodig als jullie zelf de afspraken rond kunnen krijgen. Die neem je dan als kant en klaar pakketje mee naar een advocaat en die hoeft dan alleen nog het verzoek in te dienen bij de rechtbank. Mediators hebben er een handje van om lange discussies te veroorzaken over relatief onbelangrijke zaken, want hun teller tikt dan lustig door.

"Wantrouwend" vind ik niet het juiste woord.

Eerder "zakelijk".

Pennestreek: mooi

dan is het goed!

Vertrouwde huis

Wat ik niet snap is het vooruit schuiven van de mogelijke onbereikbaarheid om in het vertrouwde huis te blijven wonen. Zowel Moederziel ( het is uiteindelijk haar draadje) als Pennestreek hebben aangegeven dit niet alleen op hun inkomsten te kunnen bedruipen. Moederziel gaf aan dat haar man nu een flat huurde dat flink in hun budget hakte.
Natuurlijk gaat ons de financiële kant ons niets aan. Maar wat als de scheiding is uitgesproken en man wel alimentatie betaalt maar dit niet voldoende is om de kosten te dekken? Hij is niet verplicht meer te betalen zodat jullie in het vertrouwde huis kunnen wonen. Na scheiding gaat ieder een eigen toekomst in.
Ik zou dat nog beangstiger en onrustiger vinden dan de uitvoering van het ouderplan.

Vesper

Onze situatie is financieel niet helemaal standaard, en we weten er geen van beiden voldoende vanaf. Dus dat gaat helaas niet lukken, er samen uitkomen. Daar hebben we wel onafhankelijk en zeer deskundig advies bij nodig. Verder denk ik dat we het inderdaad wel redelijk samen af kunnen handelen. Maar man, wat komt er veel bij kijken dat je moet regelen en afspreken...

Oef,

Net je post gemist. Dan zal deze post ook wel zwaar op de maag liggen. sorry.

Vesper offtopic

" Mediators hebben er een handje van om lange discussies te veroorzaken over relatief onbelangrijke zaken, want hun teller tikt dan lustig door."

Hoeft niet. Er zijn bedrijven die voor een vast bedrag van ongeveer 2500 euro, wat een scheiding ook met advocaat gemiddeld wel kost, de hele boel regelen. Helemaal geen gesprekken, alleen het zakelijke doen in stukjes, zodat je er naartoe kan werken. Intake gratis, bedrag ongeveer 2500 euro en gemiddeld 6 gesprekken waarin je steeds het convenant ook weer terug doorneemt om te kijken of het er echt zo staat als je wilt. Ook als het meer wordt en tot 3 mnd na de daadwerkelijke scheiding nog de optie tot vragen/gesprekken; ze werken samen met een advocatenkantoor die het laatste stukje weer doet maar met wie je verder niet te maken krijgt.

Flanagan

Ik waardeer je bezorgdheid hoor. En misschien heb je gelijk. Maar ik kan ook maar zoveel tegelijk behappen . We zijn nog niet begonnen met wat dan ook maar op papier te zetten, wel zijn we ons allebei aan het inlezen. Op zich heb ik zelf geen bezwaar tegen verhuizen, de kinderen wel. En of hij of ik nu in ons huis blijft, dat is nog onderwerp van gesprek. Nogmaals, er staat niets vast, en er is nog teveel onduidelijk om daar iets zinnigs over te zeggen.
Ik ga er wel vanuit dat ik het huis zelf kan betalen. Met partneralimentatie ja. Ik weet dat sommigen hier vinden dat je als gescheiden vrouw je eigen broek moet ophouden, maar dat is nu eenmaal de afspraak die we ooit met elkaar hebben gemaakt: ik lever nu financieel in om voor de kinderen te zorgen, jij neemt later indien noodzakelijk je verantwoordelijkheid. En nee, dat staat niet op papier. Maar als hij mij financieel tekort doet, doet hij dat ook bij de kinderen. Ik zie dat niet gebeuren. Als hij dat had gewild was hij allang weggeweest. Echt.

Wat ik zo moeilijk vind om te lezen

Is dat zowel moederziel als Pennestreek zo wordt gegijzeld door hun ex man. De hoop dat het nog goed komt is een enorm sterk middel, begrijpelijk, maar ik lees geregeld met kromme tenen mee. Elke keer weer denk ik 'hee er is een stap gezet' mentaal bedoel ik dan, om vervolgens te lezen dat het volgende flakkertje aan hoop is opgevlamd. Sorry, moederziel, maar ik ben echt bang dat het feit dat hij nog refereert aan 'mijn vrouw' voortkomt uit de weerzin om uit te leggen wat er speelt en geen verkapte liefdesverklaring is. Ook het feit dat hij om de haverklap zijn eenzame flatje wil verruilen voor jullie vertrouwde warme nest met alle roring en gezelligheid zie ik niet meteen als liefde voor jou. Wel als liefde voor de kinderen, een voorkeur voor een gezellige en vertrouwde omgeving en een gebrek aan ruggengraat. Hij kiest niet echt want dan moet hij teveel missen, dat is geen liefde maar gemakszucht.
En in de tussentijd word jij verscheurd, opgevroten. Het is echt als een verslaving en je bent vrees ik echt de enige die nu ervoor moet kiezen dat je eruit stapt.
Dus: niet meer zijn gedrag interpreteren. Alleen handelen vanuit welzijn jou en de kinderen. Realiseer je dat je jezelf soms in het ootje neemt, puur uit gewoonte, uit de behoefte dat de wereld er anders uit ziet. Neem regelmatig een moment om in te tappen bij je eigen basis, je bewust te worden wanneer je weer 'bewijs' voor zijn liefde voor jou aan het verzamelen bent zodat je erop kunt schakelen. Er is een Ted talk over mindfulness en stoppen met roken, klinkt gek maar ik denk dat je er wat mee kan.

Pennestreek

houd je er rekening mee dat partneralimentatie door de hypotheeknemer niet of niet helemaal meegenomen wordt in de berekening voor de hypotheekopties.

Bij huur dan weer wel. Dat is dan wel weer een beetje krom.

Pennestreek

"Ik ga er wel vanuit dat ik het huis zelf kan betalen. Met partneralimentatie ja. Ik weet dat sommigen hier vinden dat je als gescheiden vrouw je eigen broek moet ophouden (...)"

Eén ding: er zijn meningen over partneralimentatie (en ja, ik heb ook een mening), maar jij bent NIEMAND!!! verantwoording schuldig over jouw keuze wat dat betreft!!! (behalve de hypotheker misschien ).

Sally ;-)

Ja, dat weet ik, dat jij een mening hebt . En ik kan met mijn salaris best voor mezelf en de kinderen zorgen. Niet in een mooi koophuis nee, dat dan weer niet. Maar hee, ik heb niet voor deze situatie gekozen. Ik lever al zoveel in. Dus ik ga voor die partneralimentatie. En ons huis. Of een leuk appartement met tuin, ook prima. Maar hij mag echt voorlopig mee blijven betalen, hij is me wel wat verschuldigd lijkt me.

Pennestreek

Ik zei al: je bent niemand verantwoording schuldig, en mij dus ook niet Ik vind zoiets als partneralimentatie echt iets heel persoonlijks. Persoonlijk hecht ik aan mijn onafhankelijkheid van ex maar ik snap jouw point of view ook heel goed! ;)

Afspraken

Mij gaat het niet om de financiële afhankelijkheid maar of hij zijn afspraken daadwerkelijk nakomt zodat je niet ook nog in de schulden komt.
Het leven van twee huishoudens is nog alijd duurder dan samen. En dan is het maar de vraag hoe de ander hierop reageert. In het algemeen kijkt men eerst in de eigen portomonee hoeveel er die maand uit gaat en daarna hoeveel er dan nog betaald kan worden aan verplichtingen aan anderen.
Als de ene in een flat de partneralimentatie betaalt voor de ander in de koopwoning, kan die ook wel gaan denken:' he, ik wil ook nog wel wat kunnen leven, ga jij maar in een huurhuis met toeslag etc.' De ene wilt namelijk ook wat geld overhouden om met zijn kinderen leuke dingen te doen of ze een mooie winterjas geven om zo te laten zien dat hij ook veel om hen geeft.

Ik bespeur zoveel eerlijkheid van vertrouwen en geloofineengoed nahuwelijk. ik denk dat je beter kan zorgen dat je niet voor te grote verrassingen komt te staan. Dus woonlasten omlaag.

Geen problemen mee

Heb continu meegelezen, maar niet meer gereageerd.

Ik heb ook partneralimentatie en ben daar zeer content mee. Ben sinds eind juni officieel gescheiden. Wij hebben dat via de scheidingsmakelaar allemaal geregeld (kostte 2295,00 euro, inclusief alles, dus mediation, advocaat, convenant, etc.)

Mijn ex verdient een goed salaris, ik verdien beduidend minder. Scheidingsmakelaar zei zelf dat we ongetwijfeld zouden kiezen voor partneralimentatie. De kinderen zijn dan ook al 23, 20 en 19, dus kinderalimentatie was verder niet van toepassing, er was al een speciale spaarrekening voor collegegeld e.d.
Ik woon nu in een heerlijke maisonnette met dakterras, het oude huis is verkocht en ex zwalkt erop los, heeft nog steeds geen vaste woonruimte en weet niet waar hij mee bezig is (Moederziel, dit komt echt heel vaak voor.....). Gelukkig is dat niet mijn probleem, het is wel rot voor de kinderen. Oudste woont in het buitenland, dus heeft er weinig last van, maar voor de andere 2, die bij mij wonen, is het kut met peren.(excusez-le-mot).

Ex wil nu in een andere stad gaan wonen, waardoor de kinderen niet makkelijk bij hem langs kunnen komen. Het zal anderhalf uur reizen zijn met het OV. Ex werkt in de stad waar ik met de kinderen woon, zijn ouders wonen hier in de buurt, dus het gaat allemaal nergens over. Ja, over een vrouw waarmee hij vreemd ging, zij woont in de stad waar hij wil gaan wonen. Het is echter allang uit, maar misschien hoopt hij dat haar man snel overlijdt (is ziek, maar kan ook nog een paar jaar duren) en hij weer een kans maakt. Of zoiets. Of hij wordt haar geheime minnaar, kan ook.

Enfin, het is niet leuk voor de kinderen dat hij dit doet, maar ik heb me wat harder naar hem opgesteld dan Moederziel en Pennestreek, dus ben zelf al veel meer los van hem en dat geeft me kracht. Het was gisteren op de kop af 1 jaar geleden dat hij me zei te willen scheiden. Inmiddels ben ik dus gescheiden, verhuisd en heb een betere functie gekregen op mijn werk.
Ik voel me niet afhankelijk van hem vanwege de partneralimentatie, ben heel blij dat dit allemaal vast is gelegd en als het stopt ben ik 60

Heb zelf natuurlijk nog ups and downs, maar ben heel blij dat ik met gezwinde spoed alles heb geregeld en vastgelegd, (Als het aan ex had gelegen, was er nog steeds weinig gebeurd.) dan kun je ook aan je eigen leven beginnen na de scheiding, hoe moeilijk dat soms ook is. Alles lang uitsmeren lijkt mij echter nog veel slopender.....
Het moeilijkst is het voor mijn kinderen, maak me daar ook wel zorgen over. Zo zie ik dat het niet uitmaakt dat ze al ouder zijn, ze vinden het een vreselijke tijd. We proberen het wel gezellig te maken. Het huis is leuk, kaarsjes aan en morgen een kerstboom kopen.

Sterkte Moederziel en Pennestreek. Maak me wel een beetje zorgen om jullie omdat het allemaal zo lang duurt, vooral bij Pennestreek. Ik leef met jullie mee!