U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Dat is in feite je hele verhaal in 1 post. Ik hoop dat het je helpt 'to get your priorities straight'! (om maar even in het Amerikaanse jargon te blijven)
Hi Pennestreek, dat snap ik
Maar ik herken er wel heel erg veel in en wilde dat graag hier delen. De humor is misschien een raar trekje van mij, maar af en toe lachen om wat er gaande is, houdt het voor mij draaglijk.
Ik post hier naar bevinden wat ik tegenkom en wil delen. No offense
Zeker wel
Dat is precies hoe het gaat. Echt grappig vind ik het niet. Eerder verbijsterend dat dat overal hetzelfde gaat, wat ik wel wist/gezien heb, maar nu puntsgewijs wordt opgeschreven.
Zwarte humor
Ik ben de laatste om mijn eigen situatie 'grappig' te vinden, maar inderdaad: het herkenbare patroon is verbijsterend. En ja, ik ben wel van de zwarte humor.
Maar ik zie zeker het cynisme erin. En de standaard zinnen. Onvoorstelbaar, precies zoals ik ze ook heb gehoord....
ook hier jawel
en niet alleen de zwarte humor, maar ook de herkenning, alleen dan is die van mij met een mlc geboren en er nooit meer uitgekomen en daarom denk ik toch aan iets anders 
zwarte humor en grappig
Het kan soms je redding zijn in zwarte situaties. Beter dan vele andere uitlatingen die je vaak onnodig verder de afgrond in doen storten vind ik persoonlijk.
Begint moeilijk te worden
Met man en kinderen om de tafel gezeten uit te leggen hoe ouderschapsverdeling eruit gaat zien. Niemand had zin in het gesprek. Man was kribbig en bozig, schoot uit zijn slof tegen oudste 2. Ik besloot nou eens ee keer niet het gesprek te 'regelen', maar man het werk te laten doen. Hmmmm, dat was niet zo'n heel groot succes.
Ik merk dat ik zo weinig achting meer voor hem voel. De man is een totaal andere dan ik als man had. En in zo weinig staat hij open voor wat de wensen van de kinderen zijn. Hij vraagt het ook niet aan ze.
Op een goed moment versprak hij zich, toen oudste aangaf soms in 'papa-weekend' ook elders te willen zijn (best logisch als je 16 bent). Vond man geen goed idee: 'Ik heb ook recht op...' en de rest slikte hij gelukkig in. Pfoeh. Ik schrok ervan. Niemand heeft een recht op te eisen, al helemaal niet ten opzichte van de kinderen. Hij lijkt erg gemakkelijk te vergeten dat zijn rechten in beginsel verspeeld zijn doordat hij zelf het gezin de rug toekeerde. Dat dit pijn doet en dat hij nu zijn kinderen mist, logisch. Maar ook dan heb je geen 'recht' op hun aanwezigheid. Man niet, ik ook niet. De kinderen hebben er op hun beurt wel recht op dat wij als ouders beschikbaar zijn. Dat uiteraard wel.
Ik voorzie moeilijke weken die eraan komen. Het gaat stroef en met irritatie. De kinderen staan niet te popelen om naar vader te gaan en man heeft zijn eigen plaatje erbij dat niet per definitie in lijn is met wat de kinderen wensen. Hij lijkt niet te beseffen dat er na 9 maanden afwezigheid echt een hoop herstelwerk gedaan moet worden. Hij wil op de oude voet verder, maar dat vertrouwen, die basisveiligheid is nou juist weg.
Iemand tips? Wat kan ik in dit geval het beste doen?
hier
Het ligt er aan, ik zou het per situatie bekijken en jezelf niet opwerpen als oplosser voor alle dingen.
Mijn kinderen bleven bij hem wonen en de dingen die ze mij vaak verweten hadden, liepen ze nu zelf tegenaan bij hem.
Ik had er een kleine standaardriedel voor:
- ik luister, maar degene met wie je moet praten is je vader.
- je mag vertellen en boos zijn, maar je mag hem niet voor rotte vis uitmaken.
- ik ben er, maar ik kan niet alles meer oplossen.
- ik help je maar ik neem niet de verantwoording over zijn leven over.
ik weet het niet
Op de een of andere manier heb ik toch ook wel het gevoel dat je de kinderen erg betrekt bij de scheiding.
Ja, een scheiding is ook pijnlijk voor de kinderen.
Van de andere kant gaan tegenwoordig wel meer ouders scheiden. En hoeft dat niet perse traumatisch te zijn voor de kinderen.
En ja, ik weet dat je schrijft dat man de laatste tijd ook weinig bezig is geweest met de kinderen, maar in jouw schoenen zou ik proberen kritisch naar mijn eigen rol te kijken, heb jij daar ook een rol in gehad? Heb je de kinderen ergens meegenomen in je verdriet, ergens bijgedragen aan de tweedeling die er lijkt te zijn ontstaan? (man versus de rest)
Misschien kun je iets forceren door toch een poosje weg te gaan en het ze uit te laten zoeken en ze ook een kans te geven.
Nu zijn ze nonstop met jouw verdriet geconfronteerd geweest. Ze hebben alles met jou kunnen delen, ook hun eigen verdriet. Jij was er altijd voor ze. Dat maakt ook dat jullie band waarschijnlijk enorm gegroeid is.
Man is degene die weggegaan is. Dat maakt dat de kinderen de scheiding niet ervaren als iets tussen jullie volwassenen maar als een vertrek van man uit gezin.
Met hem hebben ze niets kunnen oplossen/uitvechten, alleen maar verwijdering.
Dat kan man nu niet meer inhalen.
Maar misschien kun je er een beetje mee rechttrekken door even ze met elkaar te laten zijn
Daarmee maak je de situatie ook helder(der): papa en mama gaan uit elkaar, relaties met kinderen blijven intact.
Nee Floor
Ik denk dat je het punt niet helemaal pakt.... Je laatste alinea is inderdaad hoe ik erin zou willen staan, maar de realiteit is helaas een andere. In ons geval zijn niet papa en mama uit elkaar, maar papa en gezin. Dat is nou juist waarover ik me al maanden zorgen maak.
De rest van je post snap ik, maar herken ik niet. Ik heb ontzettend veel bruggetjes geslagen de afgelopen tijd, heel erg mijn best gedaan om het contact tussen kinderen en papa wat steviger te krijgen. Maar daar heb je wel de andere ouder bij nodig. Ik vind het wat kort door de bocht om nu te stellen dat ik 'de kinderen heb meegenomen in mijn verdriet'. Ik word wat kriebelig als die last bij mij wordt gelegd. De stap van man kwam voor 5 mensen als een donderklap bij heldere hemel. Daar is inderdaad heel erg veel verdriet en teleurstelling over. De relatie tussen mij en de kinderen is erg open, beide kanten op. Ook is her en der hulp ingeroepen. Dat verloopt steeds beter. We hebben hele emotionele momenten gehad, maar ook hele mooie. Maar onder aan de streep is er vooral vervreemding tussen kinderen en man.
Man intussen heeft nul eigen bijdrage hierin gehad. Hij had meer dan genoeg gelegenheid, maar heeft die verantwoordelijkheid niet gepakt. Te druk met zichzelf en zijn 'nieuwe' leven. En nu zou ik er te nadrukkelijk tussen staan en hebben bijgedragen aan de tweedeling? Nee, die koop ik niet.
Ik zoek zelfs vaak in echte opvoedkwesties de samenwerking met man om zoveel mogelijk samen op te trekken. Komt uiteraard van mij uit. (En juist dat word ik zo langzamerhand heel erg zat)
Man mag zelf de tweedeling beslechten. Als mooi nieuw onderdeel van zijn 'nieuwe leven'
Blijf hangen
Floor, ik blijf erg hangen in jouw zin 'Op de een of andere manier heb ik toch ook wel het gevoel dat je de kinderen erg betrekt bij de scheiding.'
Van onze 4 kinderen zitten er 3 op het VO. Die kan ik toch geen regelingen door de strot duwen? Die hebben daar ook een stem in. Moet ik ze dan niet hierbij betrekken? En ook: er is geen scheiding. Geen mediator, geen advocaat, geen verzoek. We zijn de facto uit elkaar, leven gescheiden. Dat vinden de kinderen ook best lastig, die nuance, maar dit is het voor nu. En paps heeft een nieuwe liefde. Waar verder niet over gesproken wordt. Dat vergroot het vertrouwen over en weer niet echt.
Ik merk dat ik wat geraakt ben door je opmerking. Ik vind het geen recht doen aan de zuiverheid die ik juist probeer te houden. Of is mijn blik nou vertekend?
Moederziel
Ik herken veel van jouw irritatie als het gaat om reacties waarin gesuggereerd wordt dat jij op de een of andere manier "tussen vader en kinderen bent gaan staan". Ook in mijn draad, steekt dat regelmatig de kop op. Ik denk dat dit soort insinuaties mij extra raakt omdat ze; of een echo zijn van die van ex en/of dat je pogingen om vader bij de opvoeding te betrekken je al veel meer energie kost dan je hebt en dat gewoonweg niet wordt gezien.
Sneeuwbol
Kreeg van dochter "voor Sinterklaas" een sneeuwbol, met daarin een moeder ijsbeer en twee jongen. Vond ze wel toepasselijk zij ze, "dat zijn wij". Dat zegt mij wel wat.
Mooi
Dat beeld van die sneeuwbol snap ik helemaal. Mooi compliment van je dochter.
Ik ervaar dat ook heel sterk: toen we met z'n zessen aan tafel zaten voor het familie-overleg, en man kribbig werd, keken 4 paar ogen naar mij. Wat ik ging doen, of ik het voor ze opnam. Ik heb het heel laf niet gedaan, omdat ik juist blokvorming wilde voorkomen. Later nog wel over nagepraat met ze.
Ik wil voorkomen dat het een grote teleurstelling wordt, zei ik tegen oudste. Mam, zei oudste, het IS al een grote teleurstelling...
Inderdaad
Het zijn geen kleine kinderen meer. Bij kleuters zou je inderdaad samen een regeling bedenken en de kinderen verder niet bij de scheiding betrekken. Bij tieners kan je dat niet doen. Je oudste is al 16 schrijf je. Die kan je niet meer een omgangsregeling opleggen. Bovendien kan je ook niet doen alsof de scheiding hem niet aangaat. Dat gaat het wel. Natuurlijk zijn je kinderen ook boos op hun vader en natuurlijk heeft dit alles ook veel impact op hun. Het zou juist bizar zijn om alles buiten hun om te regelen. Daar zijn ze echt te groot voor.
Moederziel MLC-humor
Ik kan er wel om lachen hoor. Ik hou ook van zwarte humor, en ik herken nogal wat van jouw post uit mijn omgeving.
Enkele jaren geleden was ik bijvoorbeeld getuige van een schreeuwruzie tussen buren van ons (waarbij hij schreeuwde, haar kon ik niet horen).
Het leek er warempel op alsof hij een toneelstuk aan het opvoeren was, waarvoor jouw gekopieerde artikel als script diende.
Erg genant, erg demoraliserend, erg vernederend, gewoon gekmakend voor zijn vrouw (die ik vrij goed ken).
Dit soort pagina's geven denk ik ook wel een bepaald soort kracht: HET LIGT NIET AAN JOU!!! Dat is de boodschap. Jij bent niet gek, hij is het (of in ieder geval lijdt hij ergens aan...).
Tegelijkertijd is het natuurlijk enorm schrijnend en kwetsend, dat wil ik absoluut niet ontkennen.
Moederziel
Toch even: ja, het is een grote teleurstelling voor je kinderen. Maar toch, maar toch (en ik denk ook wel dat jij dat niet doet hoor) zou ik je willen waarschuwen niet in hun teleurstelling mee te gaan.
Ja, man/vader doet raar, is onherkenbaar, trekt zich terug en toch weer niet, gedraagt zich eigenlijk als een kind dat zijn draai niet kan vinden.
Maar feitelijk heeft het inderdaad niets met de kinderen te maken. Het is, om wat voor reden ook, onvermogen, onmacht, ziekte, depressie, geen idee... Ja, hij laat iedereen zakken, maar niet omdat hij een hekel aan zijn kinderen heeft gekregen, maar omdat hij ergens onderweg door het ijs is gezakt en niet meer uit het wak kan klimmen...
Maar goed, deze waarschuwing heb je niet nodig.
Mirreke
Ik vind het wel heel mooi wat je zegt. Je beeldspraak, maar ook je pleidooi.
Ik heb geantwoord dat het inderdaad allemaal teleurstellend is, maar dat we er het beste van gaan maken. En dat we uiteindelijk weer nieuwe manieren vinden.
x
De minnares
http://www.lydiavanderweide.nl/one/artikel.php?pArt=006
"Carolien Roodvoets: "Er zijn weinig mannen die express hun minnares aan het lijntje houden. Ze denken er echt wel over na om bij hun vrouw weg te gaan maar ze lopen vast in hun overwegingproces. Hoe moet het met de kinderen? Ze zullen het huis moeten verkopen. Hij zal een boeman worden in de ogen van zijn familie en vrienden. Heeft hij wel echt een toekomst met zijn vriendin? Ze zeurt wel veel de laatste tijd. Ze lijkt zijn vrouw wel! Wat moet hij doen? Hij komt er maar niet uit."
Omdat je je getrouwde geliefde maar weinig ziet, ga je hem idealiseren. Wat is hij toch leuk en grappig en wat kan hij goed luisteren. Hij begrijpt je helemaal, ook zonder woorden..... Je ziet hem als je prins op het witte paard en de tijd om te ontdekken dat hij helemaal niet aan je droombeeld voldoet, ontbreekt. Opvallend veel minnaressen menen dat hun lover 'de ware is'. Soms is dat daadwerkelijk zo. Maar vaak ook niet."
Ik snap wel dat je wat inzicht zou willen in de motieven van iemand om dat overspel met je man te plegen. Nou, daar is over geschreven.
Toch ben ik zelf wat geintrigeerd waarom je daar alle (gore) details van zou willen weten. Waar komt die drive vandaan? En levert het je wat op, behalve eindeloos gezeur en irritatie terwijl je het juist weer goed wil maken met je man.
Is het niet veel verstandiger om je eigen positie te herzien? En te zorgen dat er in je vervolgrelatie minder afhankelijkheden zijn in geval het nog een keer gebeurt en je er dan zelf de stekker uit wil trekken. Of omdat het uiteindelijk een betere relatie op kan leveren als je minder afhankelijk bent of omdat je niet meer zo kwetsbaar kunt zijn als je eenmaal te maken hebt gekregen met overspel?
pubers en omgangregeling
Ik vind eerlijk gezegd dat je ook voor pubers nog wel degelijk dingen kunt regelen. Vooral omdat zij het dan niet zelf hoeven te doen. Mijn ervaring is dat kinderen, ook pubers, het erg lastig vinden om een keuze te maken tussen hun ouders. Hun loyaliteit ligt bij beide ouders. Op moment dat een van de ouders duidelijk de verdrietige/verlatene is, dan zullen kinderen snel voor die ouder kiezen. Als je je eigen gevoelens zo duidelijk toont aan je kinderen, betrek je je kinderen wel degelijk in de scheiding. Scheiden betekent ook heel vaak je kiezen op elkaar houden, tong inslikken en later tegen een vriendin je gal spuwen. En tuurlijk lukt dat niet altijd. Maar zorg er voor dat je kinderen niet uit medelijden liefst bij jou zijn.
Regelen en medelijden
Ik geloof dat Moederziel sowieso veel bezig is met regelen, ook voor haar pubers, zodat ze dat niet zelf hoeven doen. ze wil alleen de kinderen inspraak geven bij dat regelen en dat hun vader dat ook (weer) zou doen. Zo denk ik het althans begrepen te hebben.
Dat kinderen uit medelijden vooral partij voor de "verdrietige/verlaten" ouder zouden kiezen, lijkt mij hier ook niet het geval. Moederziel wilde immers dat man het huis uit zou gaan, wat hij uiteindelijk ook heeft gedaan, wat man, behalve de "verdrietige/verwarde" ook nog eens de "weggestuurde" vader maken die nog meer medelijden behoeft.
En ja kinderen worden betrokken bij een (de facto) scheiding, ze zijn ook betrokken, het gaat ook hen aan. Dat je gevoelens toont aan je kinderen, vind ik iets gezonds en is iets heel anders dan "je gal spuwen".
Pffffff draad kwijt
Ik raak van de laatste berichten (met uitzondering van Ms. Simone) de draad kwijt.
@AnneJ: ik wil helemaal geen details horen over truus. Hoe kom je daar in hemelsnaam bij?
@Alkes: je beweringen slaan echt niet op mijn situatie. Ik ben de laatste die onze kinderen tot een keuze zou duwen, hou op zeg.
Op dit moment ben ik 2 nachten van huis voor werk. Man neemt honneurs waar, in goed overleg met mij. Verloopt goed. Dusssssssss
bedoel ik niet
Moederziel, snap je echt, écht niet waar ik het over heb?
Sorry, maar kan moeilijk geloven dat man opeens zijn kinderen in de steek laat. Doorgaans zit m dat meer in de (na-) huwelijks dynamiek.
Ja, je doet je best, maar daar zit vast het probleem. Jullie zijn uit elkaar en man moet relatie met kinderen opnieuw vormgeven, juist zónder jou.
Goed dat je weg bent nu! Meer hoef je niet te doen denk ik....
Floor, waarom denk je...
.... dat ik al maanden dit topic aan het vullen ben?
Ik begrijp meer dan goed waarover je het hebt, maar ik herken het niet. Mijn verbijstering zit m er nou juist in dat man plotseling alles en iedereen in de steek heeft gelaten.
Ik merk dat ik wat kribbig begin te worden. Omdat het verloop van de situatie zo moeilijk voor te stellen is, is het dus niet waar? Of zou ik blind geweest zijn?
Nee. Totaal niet. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik je moet verdedigen. Dat voelt niet goed. Ik zie met verbazing hoe man worstelt in zijn relatie met de kinderen. En zij met hem. En zomaar opeens heb ik daar vanuit de (na)huwelijkse dynamiek een rol in?
Sorry maar nee. Deze laat ik echt even helemaal bij man.
tussen man en kinderen
Denk dat je door de situatie wel tussen man en kinderen staat. Dit is geen verwijt, maar het is wel goed dat je je daar bewust van wordt. Het is vooral de situatie, en die heeft eigenlijk te lang gespeeld waardoor je man nu met 1-0 achter staat richting de kinderen.
Geef je toekomstige ex de ruimte om zijn zaken alleen met de kinderen te regelen. Ga daar niet tussen staan.
En realiseer je dat je man van jou af wil, niet van zijn kinderen. Waarschijnlijk zal hij het best eng vinden om er alleen voor de kinderen te moeten zijn, en ook wel eens iets doen wat niet zo handig is. Maar laat dat ze dat samen oplossen. (kinderen en (ex)man)
En dat kan makkelijker zodra de regeling echt van kracht is en je (ex)man niet meer in "jouw" huis hoeft te komen om de kinderen te zien en om zaken te regelen. En spreek ook een regeling af waarbij de vader meer moet zorgen dan alleen om het weekend. Dan wordt het voor hem ook makkelijker om de verantwoordelijkheden op te gaan pakken
Zelf ben ik gescheiden nadat mijn ex een ander kreeg. We zijn wel in therapie geweest, maar man bleef ondertussen vreemd gaan en werkte niet aan het huwelijk.(probeerde schuld af te schuiven) Op een gegeven moment verdween hij ook steeds meer zonder de kinderen te laten weten dat hij weg zou gaan, en bleef dan ook maar een hele week of langer weg zonder informatie richting de kinderen.
Toen ben ik weg gegaan (met kinderen) en is de co-ouderschap regeling ingegaan. Toen ik eenmaal weg was en hij op sommige dagen alleen de kinderen bij zich had bleek hij er wel te kunnen zijn voor hen. Achteraf realiseerde ik me dat hij niet weg bleef van het gezin. Maar weg bleef van mij: Doordat ik er nog was met de kinderen bleef hij weg. Dat was niet mijn schuld, en hem best aan te rekenen. Maar vooral onderdeel van de situatie. Daarnaast was hij ook ontzettend bang om alleen met de kinderen te zijn. Maar doordat dit vanwege de co-ouderschap wel in gang was gezet moest hij wel en bleek hij dit ook prima te kunnen.