U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Dankjewel Sally
Ik heb zelf ook het idee dat ik uit het dal aan klimmen ben. Meer afstand doet me goed, ik kan weer ademhalen en regie houden over mijn eigen deel. Ik ben nog steeds verschrikkelijk verdrietig, ik vind het zo ontzettend nutteloos en onnodig wat er gebeurt, maar ik zal meemoeten met de stroom. Maar dan wel op MIJN manier ;-)
Dit is zo waar
Ik heb het inmiddels echt aan den lijve ondervonden: 'Los daarvan kán man je hierin geen steun of troost bieden. Je probeert zelfs dit einde mooi en samen te doen, het werkt niet zo.'
Wij zouden de meest ideale scheiding ever in elkaar gaan zetten. Onzin natuurlijk. Uit elkaar gaan is pijnlijk, verdrietig, rauw, gewoon klote. Samen uit elkaar gaan kan niet. Niet in taal en niet IRL.
Pennestreek
Je mag alles naast je neerleggen maarrrrrr.
Ja, dan komen al die maren, want ik weet waar je in zit.
En ik ga het je toch vertellen, al leg je het naast je neer.
Scheiden kan gerust samen hoor, heb ik ook gedaan en de verstandhouding is goed. Maar niet op jouw manier.
Ik heb nog een half jaar thuis gewoond nadat de scheiding er officieel door was en de verstandhouding werd er echt niet slechter op, integendeel.
Ik hield mezelf alleen niet voor de gek.
Ik wist dat dit kon omdat de angel er uit was. Er was opluchting én dat maakte dat er rust in de tent kwam.
Jullie verbondenheid is dus niet echt wat je ervaart, voelt, denkt te hebben. Het is opluchting aan met name 1 kant die zorgt dat dit kan.
En het is ook geen echte verbondenheid, het is een afscheid. Het is een "nog even volhouden dan is het klaar". En die ontspanning, die neuzen dezelfde kant op, maakt dat dat mogelijk is.
De verstandhouding hier is nog steeds goed. Maar niet als de partner van weleer, niet als man en vrouw. Gewoon als mens die je al lang kent, als andere ouder van het gemeenschappelijke kind.
Jij praat over de scheiding alsof het een prachtige gebeurtenis is tussen jullie tweeen. Je praat of je eigenlijk al ervaart hoe het is om gescheiden te zijn en dit hand in hand doet en elkaar prachtig aan het bereiken bent.
Maar dat ervaar je niet, omdat er niet zoveel veranderd is tot nu toe en omdat je vrij kleine trippelpasjes neemt. Je voelt er dus nog niet zoveel van; dat had ik ook. Dat scheelt wel hoor, want je kunt vast een beetje wennen, maar je praat het mooi, je steekt je kopje in het zand, je rekt het met woorden.
Hoe goed je een scheiding ook doet (zoals ik, dat kan ik echt zeggen: onze scheiding was "beter" dan het huwelijk), het is nooit leuk, nooit verbonden, nooit mooi, nooit hand in hand, nooit dichtbij en bereiken ga je elkaar er ook niet mee, je wordt juist uit elkaar gehaald...daar is niets verbondens aan.
Ook ik denk diep in mn hart dat er je nog wel wat te wachten staat. Als verrassing van je man en qua gevoel hoe je straks niet meer verbonden bent.
Natuurlijk mag je alles op je eigen manier en tempo doen. Ondanks wat sommigen misschien denken, hebben de mensen hier dat niet veel anders gezegd de hele tijd. Jouw leven, jouw relatie tot je man.
Ik wil alleen zo graag dat je weet dat je het wiel niet hoeft uit te vinden. Dat je waarschuwingen en tips met je meeneemt, je eigen adviezen ter harte neemt, zodat je het een en ander bespaard kan blijven.
Dat weet ik
Dat jullie me voor van alles willen behoeden. Ik realiseer me terdege dat er nog een heleboel op me af gaat komen, in vele vormen. Maar dat kan ik toch niet afwenden, hoe ik het ook op dit moment aanpak. Daarom wil ik nu nog graag samen optrekken. Omdat dat nu beter voelt.
Zoals jullie (bijna) allemaal uit ervaring weten moet er nu heel veel geregeld worden, en veel van die zaken kosten nu eenmaal tijd. Dus nu gaan we eerst op zoek naar een huurappartement waar we om beurten verblijven zolang de scheiding nog niet rond is. Om letterlijk afstand te kunnen nemen, en omdat man ook tijd met de kinderen door moet kunnen brengen in zijn eigen (nu nog) huis. En omdat huurappartementen ook niet met bosjes aan de bomen groeien voorlopig dus nog samen onder 1 dak. Ik zie werkelijk het probleem niet, zolang we allebei maar goed onze grenzen in de gaten houden.
Het is de bedoeling dat tijdens het hele proces man op zoek gaat naar een koopwoning, zodat hij als alles definitief is zelf iets kan kopen. En ik ben vreselijk naïef, dat weet ik, maar hij heeft plechtig beloofd te zorgen voor een 'zuiver' proces tijdens de scheiding, dus geen relatie ernaast. We zien van heel dichtbij hoe destructief dat is voor alle partijen, zeker de kinderen, en dat er uiteindelijk niemand wat aan heeft, want de relatie waardoor het huwelijk strandde bleek geen lang leven beschoren, die is alweer over voordat de scheiding definitief is geworden. Wel 4 volwassenen en 6 kinderen flink beschadigd. Man is oud en wijs genoeg om daarvan te leren. En natuurlijk kan het heel goed dat hij iemand tegenkomt binnenkort. Maar die is over een half jaar (of hoe lang scheiden ook duurt) nog steeds leuk. Het kan best hoor, dat ik mijn kop in het zand steek. Maar ervan uitgaan dat er al iemand in de coulissen staat helpt mij toch niet om dit proces op mijn/onze manier te doorlopen? Ik sta liever open en naïef in het leven, met daarbij het risico dat ik blauwe plekken oploop, dan dat ik het leven en de mensen daarin wantrouwend tegemoet treed. Ik heb het al eerder gezegd: ik vind dat zelf een van mijn mooiste eigenschappen. Ik wil alleen nog graag wat meer met diezelfde mildheid en begrip ook naar mezelf kijken, maar ook dat gaat al heel veel beter dan een jaar geleden. Omdat ik zo gegroeid ben. En die groei had ik niet kunnen doormaken als man het op een andere manier had aangepakt dan hij heeft gedaan. Alles op zijn tijd.
En ja, misschien put ik inderdaad nog ergens diep van binnen hoop uit dat het nu zo harmonieus loopt. Dat kan, er kolken zoveel emoties van binnen dat ik niet helder heb wat ik precies allemaal voel. Maar ook met trippelpasjes ga ik nog steeds vooruit. We hebben geen haast, en die ga ik ook niet maken omdat het misschien op een dag allemaal anders zal voelen. En we weten allebei dat er momenten aankomen waarop we elkaars vrienden niet zijn. Heel triest, daar zien we nu ook allebei al huizenhoog tegenop. Want we willen elkaar niet kwijt als vrienden. Maar ik geloof graag dat ik dat nodig heb om écht los te komen. En hij misschien ook wel. Maar nogmaals, dat komt allemaal vanzelf, dat hoef ik niet naar voren te trekken in de tijd.
Lieve Pennestreek
Nogmaals: je doet het op jouw manier en dat is goed. Ik vind dat je mooi dichtbij jezelf blijft. Daar mag je enorm trots op zijn!
Ik wil je hooguit meegeven dat je man er anders in zit dan jij. Hij wil dit. Jij niet. Dat is zo en dat blijft zo. Ook al zul jij jezelf proberen te overtuigen dat dit beter is en dat hij het eigenlijk stiekem ook niet wil: zet dat uit je hoofd. Hij houdt niet meer van jou, jij (nog) wel van hem. En dat sucks.
Je schrijft dat je dankzij de aanpak van je man groei hebt doorgemaakt. Ik vind dat toch een wat masochistische benadering. De rauwe werkelijkheid is dat jullie niet langer hetzelfde willen. Jij hebt die groei niet dankzij maar ondanks hem doorgemaakt. Ondanks het feit dat hij je zo onheus heeft behandeld. Zolang je dat steeds voor ogen houdt, behoedt jij jezelf voor een diep donker gat. En ik wens je toe dat je op je benen blijft. Je hebt al behoorlijk wat voor je kiezen gekregen. Je hebt je portie wel gehad.
Dat jullie eventuele derden in de kantlijn parkeren, vind ik erg sjiek. Dat is een mooie afspraak, ook voor jullie kinderen.
Waar er twee vechten...
En al vochten we niet (in die zin gaat het spreekwoord niet op) we hebben wel beiden een in de basis ongezonde relatie in stand gehouden. Dat zag en zie ik zelf ook wel. Ik wist alleen niet hoe ik dat moest veranderen - en man ook niet. Zeker heeft hij dingen gedaan en gezegd die niet kunnen, en daar voelt hij zich terecht heel erg schuldig over. Maar ik meen het oprecht: ik had een flinke duw nodig om uit mijn vertrouwde maar vreselijk niet-helpende standje te komen en mezelf echt aan te pakken. Het was echt tijd voor mij om volwassen te worden, want ik was idd veel te afhankelijk van hem in een heleboel opzichten. Ik had het liever anders gezien, namelijk dat we toch samen verder hadden gekund. En ja, ik houd nog steeds van hem als man en partner en hij niet meer op die manier van mij. En ja, that sucks bigtime! Het zal mij daarom wel meer moeite gaan kosten dan hem om echt los te komen. Maar ik heb een fijne familie om op terug te vallen, en een fijne baan met hele fijne collega's, en hij niet. Hij heeft nauwelijks familie en begint straks weer bij een nieuwe opdrachtgever. Wat steun vanuit mijn omgeving betreft heb ik het dan dus weer beter getroffen dan hij.
Maar dat kan wel
Elkaars vrienden zijn. Dat is echt niet onmogelijk. Alleen moet je daar eerst meer los voor zijn. Maar het kan absoluut en het is niet verkeerd daaraan te werken.
Wij waren met 6 mnd gescheiden mbv een mediator en dat op een rustig tempo en nog in zomertijd ook, waarin de ambtelijke molen amper draait.
Reken de tijd dus niet te ruim met zoeken naar een huurhuis en ook nog een koopwoning. Grote kans dat je die huurwoning amper nodig zal hebben.
Woorden en daden
Pennestreek, ik zie geen verschil met andere keren. Je man lijkt met deze boodschap vooral te zeggen dat hij stopt met zijn best doen voor jullie relatie? Verder weinig daden? Durf je het aan om bij jouw ministapjes ZIJN stappen/acties te beschouwen? Houd zijn hand vast en kijk hoe hij leidt? Het valt me op dat jouw man uitspraken doet om de ontspanning weer te vinden. Niet hard te hoeven werken. Dat is al een paar keer het moment geweest dat jullie dan de liefde weer vinden. Of jij. Hij is in woorden officieel afgehaakt. Rust bij hem. Wat gebeurt er daadwerkelijk in zijn handelen als jij het nu laat hoe het is? Je slechts richt op je wens tot zelfcompassie? Ik zou het interessant vinden. Hoewel wat wreed naar de kinderen toe. Alhoewel zij dit kennen. Misschien dan ook de woorden voorlopig achterwege laten? Ergens klopt het niet in mijn ogen.
Roosje
Ik laat het nu. Ik laat hem nu. Hij zou deze week het eea uitknobbelen. Dus ik ga het zien. Hij heeft in ieder geval gisteravond dat document gemaakt waar ik het eerder over had. Ik heb wel het idee dat hij nu in beweging komt. Hij heeft de komende weken wat tijd over (aflopen huidige klus en opstarten in nieuwe), dus hij heeft beloofd het voortouw te nemen. Wel in de hoop dat ik aanhaak, maar hij snapt dat ik dat nu (nog) niet trek. En vindt ook in retrospect dat hij niet aan mij had moeten vragen om actie te ondernemen. We leren allebei...
Tops, het een doen en het ander niet laten
We moeten wel een oplossing voor onze woonsituatie hebben, op redelijk korte termijn. Dat zal niet lukken met een koophuis, alleen al omdat we daarvoor eerst officieel gescheiden moeten zijn. Dus we starten 2 zoekacties, 1 naar een huurappartement (klein) en 1 naar een koophuis. Met dat laatste ga ik me niet bemoeien overigens. Ik kijk wel mee, maar meer met het idee dat ik misschien als ik iets leuks vind toch zelf (ook) wil verhuizen. Er moet een heleboel aan ons huidige huis gebeuren namelijk, dus zelf ook iets anders kopen is en blijft een optie.
idd Tops
het kan snel, en goed zonder al te veel pijn.
Wij ook in juni begon het te rommelen. Ex gaf aan het nog te willen proberen maar.... Ok, in augustus gooide hij de handdoek in de ring en ik hem er uit. En half December was de scheiding ingeschreven bij de gemeente. Helaas 1 dag te laat voor het tekenen van het koopcontract van mijn huis.
Wij zijn ook gescheiden mbv een advocaat mediator.
Eerst uit elkaar en daarna kun je zien welke draden uit het verleden je weer op wilt pakken en op moet pakken. en hoe je dat vorm gaat geven.
Pennestreek
Mag ik je alsjeblieft een advies geven?
Het klinkt voor mij tussen de regels door dat je al akkoord bent gegaan met 50/50 kinderen, en ook met 'jij in het huidige koophuis blijven'? Gaat dat niet veel te rap? Zeker omdat je eerder zei dat je dat niet wil, 50/50? En omdat je nu zegt (en dat is natuurlijk ook al langer dan een jaar zo) dat jullie huidige huis onderhoud nodig heeft?
Kun je - als hij met dit soort voorstellen komt - je voorstellen dat je dit afspreekt tot een bepaalde datum, omdat het twee keuzes zijn die jij nog niet helder hebt, die je misschien later anders wilt? Of waarvan je weet en aan hem aangeeft dat je ze in feite anders wilt, maar dat nog niet vorm kan geven, dus dat je om die reden nadrukkelijk eerst tijdelijke afspraken wilt maken en pas later - als er 'echt gescheiden' gaat worden - definitieve afspraken wilt maken, die er anders uit kunnen zien.
Zoals je zelf steeds aangeeft: jij bent nog helemaal niet zo ver en voelt je niet zeker van je zaak. Het advies is dan: maak geen definitieve afspraken en neem geen grote beslissingen.
En zorg dat er iemand die je liefhebt steeds met je meekijkt, zeker bij alles wat je op papier zet. Dit is geen argwaan, wantrouwen of wat ook, dit is verstandig en zorgvuldig. En ik denk noodzakelijk als je het inderdaad durft aan te kijken nu.
Hij klinkt namelijk tussen de regels door nu juist heel trefzeker, maar hij is niet 'de baas', ook al wil hij scheiden en jij niet. Als jij geen 50/50 wil maar bijvoorbeeld 60/40 of 70/30 telt dat net zo hard als zijn wens tot 50/50. Sterkte meisje.
Dat is een goed advies
En dat ga ik ook zeker opvolgen, had dat zelf ook al bedacht. Ik moet alleen nog even goed nadenken over wie ik vraag om mee te kijken. Er zijn meerdere kandidaten 
.
Nee, ik ben niet op voorhand akkoord met een 50/50 verdeling van de kinderen. Aan de andere kant, ik wil de kinderen zeker hun vader niet ontnemen, en bovendien zijn ze al zo groot dat het waarschijnlijk toch alleen maar een 'regeling op papier' wordt en zij zelf bepalen waar ze wanneer verblijven. En zover zijn we nog niet. Ik heb dus nog even tijd om daarover na te denken.
Het onderhoud van het huis is inderdaad een lastig iets. Daar moeten we het sowieso goed over hebben. En ik ben nu niet echt in staat tot denken, dus daar ga ik nog geen beslissing in nemen, maar de kinderen hebben aangegeven graag dit huis ook te houden, dus daar moeten we wel rekening mee houden vind ik.
Deze week doe ik nog even niks zelf, ik wacht af waar man mee komt. En daarna kijk ik wel weer verder.
Pennestreek
Lieve pennestreek. Ik ben ook zo'n meelezer. Ergens hier staat ook mijn verhaal. Ik ben nu een jaar na de offiele scheiding. Nog steeds kan ik met enige regelmaat niet geloven wat er is gebeurd. Ik reageer weinig, simpelweg omdat ik vaak te moe ben of me de tijd niet gun. Ik doe het goed, ik run de toko. Ik werk, studeer, help de kinderen. Ik maak hele lange dagen maar ik doe het. Ik ben trots op mezelf. ( iemand moet het zeggen 
) Ik wil je niet bestoken met adviezen. Maar wellicht heb je er wel iets aan als ik vertel hoe het hier nu in de praktijk gaat. Ik heb twee pubers. Ex begon ook eerst over een 50/50 regeling. Daar voelde ik helemaal niets voor. De zorgverdeling was nooit 50/50 geweest. Ik had altijd het grootste deel voor mijn rekening genomen. Het is dus een klassieke regeling geworden met het idee dat de kinderen oud genoeg zijn om buiten die regeling om vaker naar hun vader te gaan. In de praktijk vinden ze de structuur van de regeling prettig. Ook het feit dat ze duidelijk één vaste hoofplek hebben vinden ze fijn. Puber 1 gaat buiten de regeling om wat vaker, puber twee zou het liefst minder gaan en doet dat soms ook. Contact met vader is belangrijk en omdat die regeling er toch ligt is het wat makkelijker sturen ondanks dat puber twee met regelmaat roept dat ze het zelf mag weten. Zeker in een onrustige tijd rondom een scheiding denk ik dat het fijn is als er gewoon een rooster is dat ouders hebben afgesproken. In ieder geval een duidelijk uitgangspunt.
Ik snap dat je kinderen graag in het huis willen blijven wonen waar ze wonen. Maar jij moet de beslissing nemen. ( nu schiet ik toch in de adviezen ) Bij voorkeur volgens mij een hele rationele. Is het praktisch en bovenal kan het financieel? Als je bergen onderhoud hebt en veel kosten moet maken word je echt niet blij. Ik weet hoe naar het is om afscheid te moeten nemen van een dierbare plek. Ik hou mezelf voor dat ik mijn dierbaren meeneem naar een nieuwe plek. Die plek maken we echt wel weer onze plek.
Het jaar van de scheiding vond ik ronduit afschuwelijk. Door lijstjes te maken en mezelf te dwingen bepaalde taken te doen/uit te zoeken en beslissingen te nemen heb ik mezelf er doorheen gesleept. Er kwam zo verschrikkelijk veel op me af en ik was zo intens verdrietig. Ik weet waar je nog doorheen moet. Het is niet leuk. Ik heb het gered, jij redt het ook. Pas goed op jezelf.
Moeilijke momenten
Vanavond pakjesavond gevierd. Normaal gesproken hoogtepunt van het jaar voor ons gezin. Nu zonder man. Raar. Het is me gelukt om er nu nog steeds een feestje van te maken, maar oei, wat had ik het moeilijk. Paar traantjes gevloeid. Man kwam paar keer via app in de lucht, vroeg om foto's. Hij had zaterdag ook wat kadootjes bij de voorraad gelegd, voor de kinderen en voor mij.
Pfffff stap 1 in de decembermaand is gezet. Doet wel zeer hoor. Als ik bedenk hoe ontzettend we vorig jaar gelachen en genoten hebben, kan ik niet geloven wat er allemaal is gebeurd. Ik blijf dat rotgevoel houden: zo slecht was onze relatie helemaal niet! Oh, ik vervloek dat malende hoofd....
Moederziel
Je hebt wat glimpjes laten zien van jullie relatie, iig van laatste tijd voor de laatste periode.
Misschien was jullie relatie niet zo slecht, maar het klinkt alsof dat meer jouw verdienste was dan de zijne.
Als dat zo is dan ga je dat zelf vast ook ervaren, als je maar eenmaal wat afstand hebt gekregen.
Dat gaat het straks makkelijker maken.
Denk daar anders over
Floor, ik heb het hier eerder gezegd en zeg het nu weer. Onze relatie was niet slecht, ons gezin was niet slecht, maar ons leven was wel zwaar. Financiële problemen, werkloosheid, veel teleurstellingen. Ik wil me absoluut nergens achter verschuilen, maar ik ben er nog steeds zeker van dat man niet zoekt naar een nieuwe vrouw, maar naar een nieuw leven. Een leven waarin hij weer trots kan zijn op zichzelf. Het zit louter in hem. Ik heb geen ikhiunietmeervanje-gesprek gehad, zoals Pennestreek. Wel de beroemde I love you but im not in love with you-speech. Op mlc-sites kortweg aangeduid met ILYBINILWY. Zo klassiek is het
Ik heb daar allemaal natuurlijk niets aan, behalvedat ik met opgeheven hoofd kan staan voor waar ik altijd voor stond: de liefde voor man. Voor mezelf nu, en in mijn hart, en niet langer groter dan de liefde voor mezelf.
Moederziel
Zo heftig. Foto's vragen. Hoe vind jij dat? App je hem dan foto's? Appt hij alleen jou, of vraagt hij dat ook aan de kinderen? Ik vind het maar niets, eerlijk gezegd. Dat roept bij mij zo erg het beeld op van 'buiten het gezin geplaatst' en dan als een soort 'Facebookmoment' wél de foto's willen zien. Maar misschien ervaar ik dat wel heel anders dan jij. Zou het kunnen dat je gaat ontdekken dat jullie gezinsleven mooi was terwijl jullie huwelijk misschien minder goed was dan je had gewild? Dat was bij mij het geval. En dan klopt het denk ik wat Floor zegt, althans, bij mij klopt dat: in het gezinsleven kon ik al mijn energie en toewijding stoppen en had ik grote invloed. In die zin heb ik dat ook kunnen behouden, ook toen ex en ik uit elkaar gingen. De kinderen hebben ook altijd gezegd hoe mooi en fijn het was in ons gezin. Ik heb altijd beaamd dat dit volkomen waar is en niet een of ander vals plaatje. Maar bij onze relatie als man en vrouw ben ik steeds meer vraagtekens gaan zetten. Niet alleen bij zijn rol, ook bij de mijne, die zo 'faciliterend' was, en dat is uiteindelijk niet iets waar de ander dankbaar voor is. Juist niet. Sterkte meid.
Hmmmm..... nee toch niet helemaal
Ik herken dat eigenlijk niet zo, RoosjeRaas, en ik denk daar veel over na. Ik wil daarbij de laatste 2 van de 22 jaar niet als typerend voor ons huwelijk beschouwen. De laatste 2 jaar zat bij man de klad erin. Niet zozeer in het huwelijk, als wel in hemzelf. Overvraagd, boos, ontevreden, teleurgesteld. Over alles, en dus ook over mij, ons gezin, ons huwelijk. Maar vooral over zichzelf. Ja, ik heb toen méér geinvesteerd dan goed voor me was, terwijl de jaren ervoor in balans waren. Ik zag ons huwelijk als goed, vrij, maar gebonden in die vrijheid en zelfstandigheid.
Ik zie nu ik op afstand ben vooral een man die de draad in zijn leven kwijt is, spartelt en zwemt, maar evengoed aan het verzuipen is. En die geen hulp wil. Zijn truus zal ook geen reddingsboei zijn, eerder een nóg sterkere onderstroom.
Ik bekijk het van een afstand, vind het oprecht rot om te zien maar het is niet aan mij om in te grijpen, dat zal hij zelf moeten doen.
Foto's sturen? De kinderen hebben dat gedaan, ik ook. Vind ik ook een lastige. Hij wil delen, maar ook weer niet. Dat is echt exemplarisch voor hoe hij erin staat. Heel, heel, heel complex.
Hij wil delen, maar ook weer niet
Ja, dat weet ik. Dat is al maanden aan de gang. En dan schrijf je ook nog 'voor hoe hij erin staat'. Maar JIJ?!!! Wat doet dat met JOU?!! En wil je dat wel? De kinderen mogen hun eigen beslissingen nemen, maar dit is volgens mij zo'n moment waarop je goed moet voelen of JIJ dit zo wilt. Ik vind het heel erg 'glijdende schaal' in de zin van dat je ingezet wordt om zijn situatie in stand te houden. Ook al doet hij dat wellicht niet bewust. Dit is niet 'schoon houden'. Dit is op een rare, niet liefdevolle manier niet willen deelnemen, maar wel willen 'toeschouwen'. Ik krijg er de kriebels van. Ik hoop dat je voelt dat je dit soort dingen niet hoeft te doen als jij dat niet wilt.
Ik weet nog even helemaal niets zeker (Juul)
Nee, ik weet niets zeker. Merk dat ik iedere dag, bijna ieder uur, anders tegen dingen aan kijk. Zorgverdeling in huis is hier nooit 50/50 geweest, maar man heeft zeker wel 50/50 bijgedragen in de opvoeding. Wat het lastig maakt is dat man zelfstandig ondernemer is. En hij maakt niet bij alle opdrachten evenveel/dezelfde uren. Dat is lastig plannen. Ik kan me voorstellen dat wij toch in de basis uitgaan van 50/50, maar dat de praktijk anders uitpakt en we gewoon kijken naar wat de kinderen nodig hebben aan aandacht/tijd/begeleiding. Maar ik weet het niet.
Hetzelfde geldt voor het huis. Ik denk dat ik er wel kan blijven wonen, dat het financieel haalbaar is bedoel ik. Maar daar zal man aan mee moeten werken. Het lijkt me ook praktischer, omdat we anders op relatief korte termijn 2 betaalbare koophuizen bij elkaar in de buurt moeten vinden. Lijkt me in onze regio redelijk kansloos. Eentje wordt al een enorme uitdaging. Maar er moet dan wel opgeknapt worden. In ieder geval moet de vloerverwarming vervangen worden, die is er vorig jaar herfst mee opgehouden, maar omdat we toen al in deze situatie zaten hebben we er niets aan gedaan. Was ook niet nodig, geen winter tenslotte, maar dat kan niet zo blijven.
En een update: gisteren ook bij ons pakjesavond, met mijn familie. Al eeuwen traditie. Nu voor het eerst zonder man. Het viel me mee, dankzij de drukte was er genoeg afleiding. Maar er waren moeilijke momenten. Heb ook foto's aan man geappt, net als moederziel. En nee, dat voelt niet raar. Het had veel raarder gevoeld als ik hem er helemaal niet bij had betrokken, als hij er niet naar had gevraagd. Daarvoor is het allemaal nog veel te vers.
Merk dat ik het vandaag moeilijk heb. Fysiek ook, want ik slaap weer erg slecht. Kan me slecht focussen op mijn werk. Voel me van binnen erg onrustig.
Toeschouwen
Lieve RoosjeRaas, ik weet eigenlijk niet zo goed wat het met me doet. Ik ben steeds op een bepaalde manier opgelucht dat hij zich toch betrokken toont, ook al is het van een afstand. Opgelucht dat niet elk gevoel uit hem weg is, en hij nog een beetje lijkt op wie hij eerder was. Tegelijk krijg ik er ook de kriebels van, net als jij. Ik vind het ergens ziek om op deze manier ten opzichte van je gezin te staan. Eerst je gezin verlaten en dan nu vanaf de hoek van de straat staan kijken wat er gebeurt. Figuurlijk gesproken dan.
Ik kan ook niet goed plaatsen waarom hij dit zo doet. Mist hij ons, mist hij de gezelligheid, straft hij zichzelf, is hij de weg kwijt, wil hij geen pijn lijden? Ik weet het niet. En als ik het vraag (wat ik in vorige week heb gedaan: direct gevraagd waarom hij zich heeft afgesplitst van het gezin) zegt hij dat hij het niet weet. Uit behoefte om zich emotioneel terug te trekken tot zichzelf (wat hij vaak deed op moeilijke momenten), dat het 'gewoon op'is, dat het zijn wens is, of een vlucht naar vrijheid, terugtrekken, liefde, rust of geluk.
Hij weet niet waarom hij toeschouwer is geworden en daar kan ik dus geen ene mallemoer mee.
Even tussendoor: lezen! 
Laaaaaaaaaange post
Ik wil deze zo graag even met jullie delen! Heb er echt hartelijk om kunnen lachen. Maar oef! Ook herkenbaar!
MIDLIFE for Dummies
Welcome to the wonderful world of Mid Life Crisis!! You are about to embark on one of the most perilous journeys you have ever taken. A journey fraught with intrigue and guaranteed to turn you inside out! This book is designed to help you make sure you get the most emotional bang for your buck.
In these pages are the "how to" answers to the questions you have been asking yourself about damaging as many people as you can along the way. Come on and dig in, it's time to get this roller coaster rolling on down the tracks!!
Chapter 1 - Choosing the Correct Speech
There are 4 basic speeches for you to choose from. They are:
a) I love you but I don't know if I'm in love with you.
b) I've never loved you, and we should never have gotten married.
c) We got married to young. I never knew anything besides you.
d) You tricked me into marrying you, I would never have done it otherwise.
Once you have decided on which speech to give, you need to cause as much anxiety in your spouse as you can before you actually give it. Continue to the next chapter for Lessons in building anxiety.
Chapter 2 - Lessons in Building Anxiety
You will find these lessons to be helpful in causing anxiety in your spouse and others (depending on the level of pain and damage you want to cause), not just prior to giving the speech, but throughout your MLC.
Lesson 1 - Monstrification of Your Spouse
This is easy to accomplish. Simply think of only the "bad" things that your spouse has done throughout your entire relationship. Have one of those "angel" spouses? No problem, just remember how bad she always makes you feel. DO NOT under any circumstances remember fondly your spouse, or anything they have done for you. Remember, they are going to be the cause of all of your problems, so it is imperative that you convince your self of this first.
Lesson 2 - Emotional Detachment
This will be very easy to do after accomplishing lesson 1. All you have to do is start reminding yourself that you don't care about them, what they feel, what they want, or if they hurt. Simple! Every time you remind yourself of this, you will get further and further away from your relationship emotionally. Now, that wasn't too hard was it? On to lesson 3
Lesson 3 - Mass Confusion and Indecision
This lesson requires a little more thought and attention. You must constantly practice saying "I don't know" to ANY and ALL questions. That is imperative!! Your spouse (and others) must never know precisely what is going on in-side your head. Also, never let them know where you are going, where you have been, who you were with (this will go hand in hand with the lesson on the Other Person, or OP), or whether or not they can expect you to return home.
Lesson 4 - Lies and Deceit
To get the most damage, and cause the most pain, you must lie and decieve at every opportunity. And to really achieve hall of fame status, you should be very inept at it, so that everyone knows that you are lying, or suspects, but can't prove it initially. This works very well for the following chapters, OP and Cake Eating.
Chapter 3 - The Other Person (or OP)
Now it is time for you to succumb to temptation. You KNOW all of those other women/men want you! They have been coming on to you for years!! It is time for you to give them their chance at having some of you. Make sure that you leave a very confusing trail for your spouse to follow. One that lets them suspect, but have to dig and sneak (to make them feel worse about themselves) to find the information they need to prove it. Hold out admitting the affair as long as you can, and don't admit it ever, if you can get away with it.
Chapter 4 - Cake Eating
This chapter is designed to string your spouse along in uncertainty as long as possible, because as long as they have hope, they won't be able to go out and find their own lives and be fulfilled. Why should they get to do that, while you are so miserable? They shouldn't!! So, make sure that you are affectionate occasionally (not too often, as this will raise anxiety levels), that you drag your feet about making a decision on the marriage, and that you leave and come back several times (as many as you can get away with).
Chapter 5 - History Revision
It is very important that you revise the life you have lead with your spouse. You must use words like: Always, Ever, Never and All of the Time. Always precede the statement with the terms: you, I, and we. As in "you always nag me" "I never ever (double bonus here) get to do what I want" and "We have to do what you want all of the time". This will help to make your spouse feel like the way you are behaving is all their fault, and can cause them to feel even worse about themselves than they already did!!
Chapter 6 - It's All About You!!
Remember this is all about you! What you want and need, RIGHT NOW! You shouldn't have to wait until you can afford something, just go on out and get it! You deserve a new haircut, new clothes, and some new toys. You've worked for it. You would probably look great in that new Convertible, or on that new Harley!! So don't hesitate! You live in the here and now! So why wait until tomorrow!!
Remember, the word is CRISIS and if you are in one, EVERYONE else should have to ride the Roller coaster with you! It's no fun taking a ride alone, and you know what they say about misery loving company! Go on out there and get started, so much pain and damage, and so little time!
Chapter 7 - Avoid, Ignore, and Run Away
This chapter is to help you deal with the problems that your spouse will try to cause. We don't want you to have to "deal" with anything, now do we? You shouldn't have to "think" about any "issues" right now, except those that concern you "feeling good". The best way to handle this, is to Avoid, Ignore, and Run Away. Any time someone tries to make you see a more "reasonable" stance on a subject, simply Avoid making a reply...stare out into space, as if you are thinking about something important, and they will become uncomfortable and leave you alone.
If there are responsibilities that need your attention, simply ignore them. You don't have to do anything you don't feel like doing. And the best for last is Run Away! This can be accomplished in many different ways. OP's can help you Run Away from all of these "problems" as well as Alcohol, Drugs, New Sports Cars....etc the list is endless. Of course, you can always just leave...but remember not to let them know where you are going, and if you'll be back!!
Chapter 8 - MC and Therapists
Your spouse may ask you to go to counseling with her/him. This is only useful to make them feel better. It cannot possibly have anything to you so there is no reason for you to follow-up with anything suggested--it doesn't matter to you. The only thing you should look for is more reasons (excuses) for avoiding, running and ignoring (see previous chapter).
Chapter 9 - I Don't Have To if I Don't Want To and You Can't Make Me!
Remember that this is about YOU, and what YOU want and how YOU feel!! No one else is important, so don't let them make you feel as if you have to listen to anything they say. Your spouse will try to help you of course, because they love you. Don't let them get away with giving you unwanted advice. Let them know in the teenage vernacular, that they can't make you do anything.
This is important, you must be as childish as possible!! Any truly adult behavior on your part will only convince them that you are listening to what they are saying, and you will have to start back at the beginning. Of course, this technique can be used knowingly to cause more confusion and chaos, just beware of the danger, you don't actually want to start acting like an adult!!
Chapter 10 - How To Threaten and/or How To Move Out
You threaten to move out for weeks or months but you don't. (*)You tell your spouse that you got too much on your plate right now to look for a flat but that you will do so in 2 weeks time. After 2 weeks, repeat from (*).
If your wife wants to come too close to you, like entering your bedroom to talk to you, tell her to stay away or you will move out. When she replies that you will move out anyway tell her that you will move out faster if she comes any closer
Chapter 11 - Art of Clinging
The Art of Clinging to the End of the Mattress without falling off the matrimonial bed while still sharing it with your spouse.
Chapter 12 - Advanced Lessons
This is usually reserved for those in more difficult situations, where the LBS has responded not by tossing you out, threatening to leave, or filing for divorce, but instead persists in not only OFFERING to cooperate, but actually MAKING THE CHANGES you said you needed.
"I am tired of living like this/I don't want to live like this anymore/I am not going to live my life like this?" often is coupled with another advanced tactic, "It's not you, it's me".
This line is most effective AFTER the LBS has jumped through hoops and bent over backwards. It basically confirms that no matter what changes the LBS is willing to make, the incompatibility lies within the MLCer, who has no intention of, or implied desire or ability to, compromise.
Appendix
HOW TO MAKE YOUR SPOUSE THINK SHE IS CRAZY
1. When confronted by the evidence of an EA or PA, become very indignant. Stress that the LBS is obviously just a jealous sob/bi*ch, and you are entitled to "buddies" of the opposite sex.
2. Never, ever answer the question, "Are you okay? Is there something wrong?" with a direct answer that might actually lead to a discussion that might help the marriage. Continue to never talk to spouse, never give her/him a personal compliment or touch of affection and by all means work on the "cling to the edge of the mattress to avoid touching" manoeuvre that is so successful in making your spouse crazy.
3. Always bear in mind that your spouse will expect you to want to at least give them the chance to "fix" the marriage. Since you have already checked out emotionally (of course NEVER tell them that!), you are under no obligation to actually listen to anything they say or acknowledge anything they do. This tactic is also extremely beneficial when they employ the MLC diet. When they lose a massive amount of weight and you are in ear shot of someone who mentions to spouse about the weight loss, say "Are you losing weight? Why don't you ever tell me things?"
4. Of course one of the most successful ways to drive them crazy may only be used when you have earned the MLC Black Belt. Go to marriage counselling for months, let them pour out their soul to you and the counsellor and let them believe they are actually accomplishing something. Then arrange things so the spouse finds you in your own home with OP. This will accomplish two things: a. She will finally have to understand how lucky you are to have found your "soul mate" and b. She will be doubly betrayed because she thought you were actually working on the marriage.
DON'T LET YOUR SPOUSE GET TOO INDEPENDENT - STATEGIES FOR SUCKING YOUR SPOUSE BACK IN
1. Make negative comments about OP or the chances that the relationship with OP will succeed. HOWEVER, under no circumstances, make any commitment to end the relationship with OP.
2. Make veiled hints about suicide or excessive drinking or drug use. Be erratic and hard to contact.
3. Do random acts of kindness such as yard work or something. That will keep your spouse confused and hopeful.
4. Make vague comments hinting that things might work out between you and your spouse IN THE FUTURE. HOWEVER, under no circumstances take any actions to work anything out.
CUSTODY - Using the Kids To Your Advantage
If you have children, they can be extremely useful for inducing fear and panic in your spouse. Recommended phrases include, "You're poisoning my kids against me", "You put that idea into their heads", and "You need to do [insert pertinent action here] for the sake of the kids'." Remember, your spouse, being a responsible and loving person, is not only trying to cope with his/her own feelings, but trying to protect the children, and you can use that to your advantage.
Don't forget to use the fact that if you spend any time with your kids, you should get Extra Credit Bonus Good Parent points from your spouse. It doesn't matter if you feed them ice cream for breakfast and have them watch "Hellboy" when they asked for "Veggie Tales", you Just Wanted To Make Them Happy, and since YOU are the best judge of Happiness, that makes you Super Parent.
You can use this opportunity to trash talk your spouse ("Isn't this more fun than what Mommy/Daddy would let you do?" "Mom/Dad doesn't know how to relax.") which of course, will be repeated back to your spouse so you get the benefit of destroying their self-esteem second hand.
Highly advanced MLCers may want to start casually using the word Custody, but be very, very careful. While useful for sending your spouse into a state of panic, you certainly do not want to be responsible for a bunch of kids who will seriously cut into your personal fun time. The word Custody should only be used in a casual tone of voice for the most devastating effect.
BUTTON PUSHING
You (the mlcer) know a lot about your spouse. You know what pushes their buttons to get them both upset and/or happy. You have the power, you can do it! So using the kids to upset them is fair game (see section on how to use "custody" to upset them but not take on the "custody"). And if that ever stops working, find something else. Suggestions might include pets, valuables in the home, their appearance, family, career. Nothing is out of your reach since you have put in so many years getting to know your spouse--use what you know.
THE BLAME GAME
By now, you should be aware that all of this MUST be your spouse's fault, however, your spouse may not understand this completely yet, so you need to start planting the seeds.
There are several ingenious ways to put the blame on your spouse, and we will be exploring them all.
Method 1: The Non-Blame Statement
I'm trying not to blame YOU
This statement implies that you are "not putting the blame on them" but on closer look (which your spouse is guaranteed to be doing) The words actually put all of the blame on the spouse (where of course we know it belongs).
Method 2: The Passive Blame Statement
I don't think that I can live with you.
My opinion never mattered to you.
I can't live like this.
We rarely have fun anymore.
I don't want to live this way anymore.
These are passive statements that don't actually assign blame to your spouse, but your spouse will definitely get the idea if you use them. They can't help but see that it MUST be them that makes you feel this way.
Method 3: The Direct Blame Statement
You never listen to me.
You never put creases in my pants.
You use bagged salad.
You never keep the house clean.
You are going to do it your way.
All of these are direct statements of blame. You should mix actual faults with things that don't really matter to make it more confusing, and make your spouse feel as bad as possible about themselves.
Your spouse has probably already started doing the hard work to look inside his/herself (Yuck, what an awful thought!) and will take on all of the faults you list to try and correct them. This will keep them occupied for awhile, and you can avoid any serious relationship talks while they apologize for and try to fix all of their own faults.
Make sure that you don't actually accept the apology, that way you can continue to bring the fault up which will slow down their self improvement process. Remember, they are working on becoming better human beings, and you wouldn't want that to happen to fast, as that would interfere with your ability to string them along.
Note: NEVER ACTUALLY ADMIT TO ANY FAULTS OF YOUR OWN!!!! REMEMBER, YOU DON'T HAVE ANY! YOU ARE THE GOOD ONE, AND HAD THE RIGHT TO HAVE AN AFFAIR, LIE, SPEND MONEY, OR ANY OTHER THING, BECAUSE THEY ARE THE ONES THAT ARE BAD!!!
Let's not forget "We're just incompatible - we always were."
Also, when the LBS starts to make changes, make SURE you find fault with these changes, or point out how it's "too little, too late", or wasn't what you meant AT ALL. If all else fails, put the LBS down for being so willing to change herself for your needs. Also, when the LBS starts to make changes, make SURE you find fault with these changes, or point out how it's "too little, too late", or wasn't what you meant AT ALL."
How to keep you spouse guessing...be mean one minute threatening divorce, etc then next day be kind and sweet almost the way your spouse remembers you..rinse repeat....
HOW TO CONTINUE THE CRAZINESS ONCE SEPARATION/DIVORCE IS AGREED UPON
1. Even though by now you, dear MLCer, have done everything human possibly to convince your spouse that you do not love him/her and want out, when the time comes to actually file, DON"T DO IT! This is the coup de gras of MLC. Absolutely DO NOT TAKE THE INITIATIVE. This is a most vital and awesome crazy-maker. Holding out will force your by now totally devastated spouse to finally throw up his/her hands and seek legal counsel.
2. Once the LBS has had enough and decides that divorce is in their best interest, you have won HUGE points here. Refusing to be the one to file now puts YOU in the role of victim, bringing you all the attention and pity necessary to allow you to again regain your image of the abused one in all this. Now you can, with absolutely NO guilt, tell everyone the divorce was your LBS's idea (which of COURSE it was!) and they will assume that:
a. the LBS lost all that weight and obviously has been involved in an affair, and
b. the marriage ended because your LBS spouse is going through a - YES! THE PINNACLE OF CRAZINESS! - Midlife Crisis!!
Copyright The Midlife Club
akortingen
LBS = left behind spouse
OW = other woman
EA = emotional affair
PA = physical affair
MC = marriage counseling
IC = individual counseling
Persoonlijk zie ik hier geen humor in, moederziel
En gelukkig kan ik zeggen dat ik er weinig in herken.