Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Maar, leg dan eens uit, als je wilt

Leg eens uit als je wilt hoe je je postings laat rijmen?
" Ik voel me niet alleen verlaten en verraden, hoe langer het duurt - hoe meer onze kinderen zich ook verlaten en verraden voelen. Dat schuurt en schrijnt en zorgt voor afschuwelijke taferelen hier thuis. De oudste kinderen die in frustratie en blinde woede elkaar te lijf gaan, de een na oudste die zichzelf beschadigt, de jongste die hard begint te zingen als het gesprek op papa komt. En kind #4 geeft aan er helemaal niet meer over te willen praten. Ik schaam me zo diep dat ik mijn kinderen dit niet kan besparen. En ondanks dat man zijdelings bij dit alles betrokken is, is hij er uiteindelijk niet echt. Hij wil op de hoogte zijn, zegt hij mij, maar hij blijft maar naast het gezin staan. En juist dát doet hij zelf. Hij houdt zo ontzettend koppig vast aan zijn zelfgekozen weg. En die weg loopt niet gelijk aan de onze. "

En nu:
"Het zijn juist de normale gezinsmomenten die even rust brengen bij iedereen. Ik zeg het nog maar eens: Dáár zit geen pijn of verwarring, daarvan laadt iedereen uiteindelijk op."

Van mij hoef en moet je niets, zou een mooie boel wezen maar ik begrijp het niet. Twee kinderen vechten, eentje beschadigt zichzelf, eentje wil niet over pappa praten en doet lalalala als het over hem gaat en jij zegt dat als pappa er is het rust brengt.

Het rijmt niet, het klopt niet en de signalen van de kinderen zijn zorgwekkend, om niet te spreken over jezelf die zichzelf naar eigen zeggen soms niet staande kan houden. Dan lijkt het me dat het minder goed gaat dan je in de laatste posting schetst en waarbij je zegt dat je het gevoel hebt dat dit gezin nog niet klaar is.

.

moederziel

Jij zegt:

"Het zijn juist de normale gezinsmomenten die even rust brengen bij iedereen. Ik zeg het nog maar eens: Dáár zit geen pijn of verwarring, daarvan laadt iedereen uiteindelijk op. De pijn en verwarring zit in de AFWEZIGHEID van man."

Ik heb het gevoel (en als ik het goed interpreteer volgens mij ook de vorige posters) dat je daar een denkfout maakt. Je noemt het de 'normale' gezinsmomenten maar die momenten zijn natuurlijk niet 'normaal'. Je speelt even allemaal een toneelstukje waarin je de situatie 'naspeelt' zoals die vroeger was en dat voelt vertrouwd en heel fijn maar het is wel een toneelstuk. Want die situatie is veranderd. En papa die er dan weer lijkt te zijn zoals vroeger, die gaat weer weg. En papa die weer zo leuk en vertrouwd met mama omgaat, net als vroeger lijkt het wel, die gaat weer weg naar een andere vrouw, en laat mama dus keer op keer in de steek. De pijn en verwarring zit in de AFWEZIGHEID van man zeg je, maar met deze toneelstukjes tussendoor wordt dat toch niet beter? En de verwarring groter?

ik kreeg de indruk

dat de scheiding bij jou nog niet geland is, kan zijn dat die indruk verkeerd is.
Bij ieder lief (normaal?) gebaar van hem ben jij in verwarring.
Dat zal voor de kinderen toch niet anders liggen?
Misschien snappen ze jou ook gewoon niet.
Misschien verwachten ze juist bij jou boosheid, als gepaste (?) reactie op de situatie. (je bent zomaar ingeruild)
Dat hoeft zich naturlijk niet te uiten in ruzies of akelig gedrag, maar afstand zou mischien al duidelijker kunnen zijn.

nog even iets moederziel

Niet om je aan te vallen hoor moederziel, puur een poging om mee te denken/voelen. Ik denk dat je moet uitkijken, ook in je gesprekken met je kinderen, om te veel het te presenteren als 'papa heeft 'ons', als gezin, verlaten en hoe kan dat nou, we waren toch zo gelukkig'. Jouw partner heeft de relatie met JOU (op dit moment) verbroken, en de consequentie daarvan was/is dat het hele gezin een poos op de kop staat. En natuurlijk voelen de kinderen zich verraden en snappen er niets van, maar het is niet 1 pakket van relatie/gezin. En waarom hij de relatie met JOU verbroken heeft, dat is voor jou op dit moment al (bijna) niet te snappen, laat staan voor de kinderen. Als je deze post overbodig vindt, gewoon deleten hoor

Moederziel

Je hoeft niet 'echt te scheiden'. Je bent al gescheiden. Dat ben ik eens met de bevriende mediator. Maar je leeft bepaald nog niet gescheiden, en jouw man bepaalt hoe de gescheidenheid/gezamenlijkheid er uit ziet. En dat kan per dag en per week verschillen.

De intimiteit die jij graag wilt als ouders naar jullie kinderen toe, in gezamenlijkheid, is een mooi streven, maar ik denk net als de vorige posters dat dat pas mogelijk is als eerst de situatie 'doorleefd' is van twee ouders in twee huizen. Die stap wordt nu bijna gezet, maar je laat je man bepalen dat er in jouw/jullie huis niets hoeft te veranderen. Wat een invloed voor iemand die buiten het gezin is gaan staan (om welke goede reden dan ook)!

Kun je je voorstellen dat je de meubels anders neerzet als hij zijn eigen huis heeft? Kun je je voorstellen dat je bepaalde dingen een andere, meer zichtbare of juist minder zichtbare plek geeft? Kun je je voorstellen dat je juist dat moment over twee weken gaat aangrijpen om 'de scheiding' helder te laten zijn? Sterker nog, dat je daar nu al vast mee kunt beginnen, in ieder geval door de factor van zijn aanwezigheid?

Niet meer een paar keer per week komen koken. Niet meer onverwacht bij jou/jullie zijn. Er voor zorgen dat er eerst een paar maanden (minstens) ritme komt in hoe en wanneer de kinderen bij jou zijn en hoe en wanneer bij hun vader, voor dat je weer voorzichtig gezamenlijke activiteiten onderneemt (samen eten, een verjaardag vieren)? En na dat je gecheckt hebt bij de kinderen wat ze eigenlijk fijn zouden vinden wat betreft die gezamenlijkheid, wat zij daar in nodig hebben, hoe het er wat hen betreft goed uit kan zien als jullie toegaan naar een co-ouderrelatie in plaats van een (al een poos niet meer bestaande maar nog heel bepalende) liefdesrelatie?

Ik begrijp dat dit pijnlijk is om aan te kijken, maar de 'mixed signals' zijn niet mis te verstaan ook al zijn ze subtiel. Jij kunt leven met die subtiliteit, die nuance. Ik denk dat jouw kinderen gedrag laten zien waaruit blijkt dat zij die nuance lastig vinden. En ja, dat komt door gemis, doordat ze zijn gedrag raar vinden. Maar er komt geen einde aan daar mee geconfronteerd te worden in een situatie die zo lijkt op hoe het was, en hoe ze zo graag zouden willen dat-ie nog zou zijn, en dus is er geen duidelijkheid en bewegen ze mee op de golven die uiteindelijk jouw man nu grotendeels bepaalt. Terwijl hij er niet voor ze is. Wil zijn. Hoe verwarrend is dat? Hoe pijnlijk is dat? Dat kan het beste heel duidelijk zijn. Zodat het de start is van hopelijk iets nieuws dat er zuiverder uitziet. Zodat hopelijk jouw man in staat is de relatie met zijn kinderen niet te verlaten, maar daar (weer) in te stappen en volop deelnemer te zijn en verantwoordelijkheid te nemen. Daar voor is het nodig dat jij dat ook doet. Nu even los van elkaar. Om vanuit rust en duidelijkheid - dat zei ik al - een goede nieuwe vorm te vinden.

Gesloten man

Dat geslotene herken ik ook wel bij mezelf. Emotioneel kun je jezelf niet meer blootgeven. Dit met als gevolg dat je steeds verder wegzakt in de malaise.

Dat alles hetzelfde houden dat beeld heb ik zelf ook gehad. Bij mij was dat ook meer het kunnen terugkomen in een omgeving waarin alles als 'vanouds' leek.
Het was een kleine opleving in de malaise waarin je dan zit.

Zelf vond ik het fijn dat mijn vrouw die ruimte ook bleef geven. Soms verwonderde ik me erom dat ze me zoveel ruimte gaf. Aan de andere kant waren dat de momenten waarop ik wel even tot bezinning kwam.

Ik kan me voorstellen dat de man van moederziel ook zoiets ervaart. Dit neemt niet weg dat het voor moederziel en kinderen wel emotioneel zwaar belastend is.
Mijn vrouw heeft aangeven dat zij in mijn doen en laten zag dat ik niet achter de keuze stond van het leven wat ik dacht te kunnen gaan leiden.
Daarom heeft zij mij zoveel ruimte gegeven, hopend dat ik tot inkeer kwam of een keuze kon maken waar ik dan wel achter stond.
Maar in ons geval waren er geen kinderen dus is de situatie in dat opzicht niet vergelijkbaar.

Zoals het vroeger was

Natuurlijk zijn jij en je kinderen blij met een normale dag als gezin waar vader deel uit maakt. Het geeft stilaan hoop als dat mogelijk is en hun vader in de toekomst kan terugkeren als wanneer hj alsnog tot inkeer komt. ( wensgedachte).

Opmerkingen dat de knoop reeds is doorgehakt, betekent nog niet dat je in je hart dit ook hebt geaccepteerd.

De vraag van de therapeut maakt duidelijk dat je de toekomst vreest. En je weet dat de vrees voorbij is als hij op een dag tot inkeer komt. De tijd dat hij op zich zelf gaat wonen en de kinderen gaat missen, is pas het daadwerkelijke leerproces voor hem om te voelen wat hij nu echt wilt. Ik denk ergens dat jij jullie gezin die kans niet wilt ontnemen en hem daarom tolereert. Zo van : zolang hij thuis gezelligheid ervaart is er een kans dat hij verandert want als hij zich bij jullie uitgesloten voelt, is die kans voorbij en gaat de angst voor de toekomst werkelijkheid worden.

Juist door zijn bezoeken aan jullie, is het voor jou moeilijk om je eigen weg te gaan. Je wordt geadviseerd hem de scheiding te laten starten. Misschien toch beter om toch die touwtjes in handen te nemen, al is het maar om je eigen weg te kunnen bepalen. Best wel tegenstrijdig: de toekomst vrezen maar tegelijkertijd de scheiding starten.
Maar de afhankelijkheid van je mans daadkracht staat jouw toekomst in de weg. Het is aan jou hoeveel ruimte/tijd/liefde je hem kan geven voor je voor jezelf kan kiezen.

Misschien komt het wat onbegrijpelijk over. Maar ik bedoel te zeggen dat jouw liefde voor hem en jullie gezin jou tegenhoudt je toekomst op te pakken, iets waar je toch zo tegenop kijkt. Je geeft aan dat zijn aanwezigheid rust oplevert voor de kinderen. Maar het geeft jou ook rust en ademruimte. Je hoeft nog niet in actie te komen: er is nog hoop. Heel menselijk. Je wenst het nog niet te accepteren.

twijfel

Ik twijfel al weken of ik dit zal schrijven of niet. En ik doe het nu toch maar.

Mijn man is ruim 20 jaar geleden ook op een enigszins vergelijkbare wijze 'vertrokken' uit zijn vorige huwelijk. Hij heeft dat zo onhandig aangepakt dat alle betrokkenen er tot de dag van vandaag nadelige gevolgen van ondervinden.
Zijn ex vrouw was er van overtuigd dat hij 'in de war was', niet zichzelf, een verkeerde beslissing nam enz. En dat zij hem beter kende dan wie ook. Man was inderdaad in de war: namelijk van het feit dat hij nu pas ontdekte hoe het was om echt van iemand te houden (en dat was NIET van zijn vrouw), en van het feit dat hij dus blijkbaar iemand was die ging scheiden, die weg ging bij zijn vrouw en kind om met iemand anders verder te gaan. Zo iemand wilde hij eigenlijk niet zijn, maar tegelijkertijd was het 'nieuwe' gevoel zo sterk dat hij er ook niet omheen kon. Blijven was geen optie.

Uit schuldgevoel, uit onhandigheid en met de bedoeling het juist makkelijker te maken voor zijn vrouw, deed hij precies zoals jouw man nu doet: alles achterlaten in het gezamenlijke huis, opdraven om samen dingen te doen, niets doordrukken (scheiding, verdeling spullen, financiën... maar alles af laten hangen van wanneer zijn vrouw daaraan toe zou zijn) enz.
Ondertussen was hij gevoelsmatig allang vertrokken en bezig iets anders op te bouwen. Het was geen liefde of 'heimwee' naar hoe het was wat zijn handelen bepaalde, alleen maar schuldgevoel en een grote sociale onhandigheid.

Natuurlijk had hij het allemaal heel anders aan moeten pakken. Door deze handelswijze heeft hij het voor zijn vrouw (en kind) alleen maar moeilijker gemaakt. Omdat hij ook niet met vrienden en familie praatte (hij vindt praten sowieso moeilijk en hij wilde zijn vrouw de kans geven steun te zoeken en vinden bij alle mensen die zij gezamenlijk kenden) begrepen die ook allemaal niets van zijn keuze en gingen ze mee in de mening van zijn vrouw: hij was in de war, zou wel gemanipuleerd worden door de nieuwe vriendin, enz.
Een puinhoop die jaren geduurd heeft en waar niemand beter van geworden is.

Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder. Mijn man en ik zijn nog steeds samen, hebben een gezin en zijn gelukkig met elkaar. Wel heeft hij moeizaam contact met zijn inmiddels volwassen kind uit zijn eerste huwelijk, hij heeft geen contact meer met zijn familie en hebben we een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd.

Ik vind het steeds weer zo akelig herkenbaar, wat je beschrijft. Alleen vanuit een andere optiek. Vandaar dat ik je op de mogelijkheid wil wijzen dat je man misschien wel erg is en handelt zoals de mijne... En in dat geval doe je jezelf en je kinderen denk ik vooral een 'plezier' door al die knopen die hij nu ontwijkt dan toch maar zelf door te hakken.

Moederziel

Ik lees de gehele tijd nog mee. Hou me soms even op de achtergrond

Inmiddels coachingtraject in gegaan om zaken vanuit verleden op een rij te zetten en te kijken wat ik nu wil. Waar mijn gevoel ligt. Kortom wat wil ik nu.

Ik merk wel dat het een lang traject wordt waarvan de uitkomst allerminst zeker is.

Vrees

#302: ' Mijn psycholoog deze week stelde goede vragen: waar ben je bang voor? Moeilijk te zeggen. Ik voel een oerangst om alleen te staan, bang voor verlies van liefde. Verlatingsangst die zo verlammend is. Gaat ver terug en is in volle hevigheid geactiveerd. Het voelt als een afgrond diep vanbinnen die trekt en lokt. Ik sta regelmatig aan de rand, vorige week nog, maar deins steeds terug. Man heeft jaaaaren een hele mooie brug over die afgrond gelegd, maar nu moet ik het zelf doen. En ik twijfel of ik daar sterk genoeg voor ben. Ik verlang zo naar bescherming, steun, geborgenheid. Een kinderlijk verlangen. Inhalen wat er niet was.

Je moet niets behalve je eigen keuzes maken.

knopen doorhakken

volgens mij hoef je geen knopen door te hakken maar je te realiseren dat je het ook allemaal andersom kunt duiden. Dus misschien heb je ongelijk met de huidige stappen omdat het juist slechter is voor je kinderen. Dat is wat hier gesteld wordt.
En is zelf weggaan als man komt "een knoop doorhakken?" Laat hem maar met de kinderen zijn dan zijn ze in ieder geval het verwarrende kwijt dat jullie gezinnetje aan het spelen zijn. En als je vindt dat hij de kinderen niet goed behandeld dan moet je hem gewoon effe niet laten komen. Maar als gezin aan tafel, nee, ik kan er nog steeds niet bij dat dit momenten zijn waar iedereen positief van oplaadt.
gr Angela

Kracht halen uit de keuze

Mijn ervaring is dat de kracht uit de keuze maar zeer tijdelijk is. Ik viel weer vrij snel terug in datgene wat ik wilde ontvluchten.
Die kracht die dan wordt weggeslagen heeft tot gevolg dat je heel diep wegzakt en tegen een depressie aan komt te zitten / of er in komt.
Ik denk dat jou man probeert om in zijn 'veilige thuishaven' waar alles nog bij het oude is, de kracht te hervinden. Been there, done that.

Uiteindelijk helpt dat allemaal niet en besef je dat er bij jezelf iets fundamenteels verkeerd zit. Pas toen ik daar tot inzicht kwam en de eerste gespreken aanging voelde ik een vorm van opluchting en blijdschap. Hoewel kort, maar het was er wel.

Wat anno schrijft heb ik mezelf ook wel eens afgevraagd en is ook iets wat in mijn gesprekken met de coach wel wordt meegenomen.

Hoe ik orde aanbreng ....

sja dat is lastig. Een groot voordeel was dat ik al voor ik het coaching traject inging wist waar bij mij de pijnpunten vanuit mijn jeugd lagen. Door daar over te praten en hernieuwd inzichten (want je blijft zelf in een kring ronddraaien en wellicht was het toch niet zo beroerd als ik het me voorstelde) kun je zaken voor jezelf een plek geven.

Daarna ga ik kijken wat ik nu eigenlijk wil. Ik merk dat ik in mijn huwelijk mezelf heb ingehouden en zelfontplooiing niet goed van de grond is gekomen.
Daar moet ik iets mee. Wat wil ik nu en kan dat nog binnen mijn huwelijk.

Bijkomend probleem is dat het communiceren binnen het huwelijk op dit moment ook nog niet goed loopt. Vrouw is daarvoor ook af en toe aanwezig bij de coaching.

Het zijn kleine stapjes en het is een traject wat niet zomaar is afgerond.

Kinderen

"Dat snap ik dan weer niet. Waarom niet? Waarom zou dit juist de pijn niet verzachten? We zijn geen vijanden, we zijn nog steeds een gezin - maar dan anders."

Moederziel, ik snap dat jíj dat zo ervaart, dat je nog steeds een gezin bent, maar dan anders. Maar voor je kinderen vraagt ik me dat heel ernstig af. Uit ervaring als kind van gescheiden ouders weet ik dat je als kind dat onderscheid niet zo gemakkelijk kunt maken. Dat dit 'anders' betekent dat je ouders voorgoed uit elkaar zijn. Dat de veiligheid van het gezin zoals je die kende nooit meer terugkomt. Hun fundament is weggeslagen en ze staan in de overleefstand.

Maar als kind hoop je altijd ergens dat je ouders toch weer bij elkaar komen. Je put hoop uit elk klein signaal. Papa en mama die gezellig tegen elkaar doen aan de eettafel wordt tegen beter weten in vertaald in 'zie je wel, het gaat toch goed, ze zijn toch lief voor elkaar, hoezo scheiding?'

Ik denk dat je je kinderen daar wel degelijk tegen in bescherming mag en moet nemen. Het is zo niet duidelijk voor ze, ook al zeg je honderd keer in woorden dat je echt gaat scheiden.

Maar goed, ik begrijp dat deze situatie nog een week kan duren zo, dat is gelukkig te overzien.

ik ken je kinderen natuurlijk niet

maar kan me ook voorstellen dat ze moeilijk weg kunnen met hun emoties zoals boosheid, gekwetsheid.
Omdat ze het niet zien bij jou, in je gedrag naar ex toe.
Daarbij denk ik dat er een hoop is dat ze moeten opknappen, doorwerken en nieuw evenwicht vinden in contact met ex, en dat ze dat moeten vinden zonder jou erbij, zo snel mogelijk.

Vecht scheiding

Ik denk dat je slechte ervaring van vroeger misschien nu doorschiet naar je huidige oplossing voor je kinderen. Juist om ze te beschermen tegen de pijn van een vechtscheiding wil je heel graag dat de pijn zo zacht mogelijk landt bij je kinderen. En ik denk dat het vele commentaar dat je erop krijgt juist aangeeft dat dat ook niet verstandig is. Misschien iets met zachte heelmeesters en stinkende wonden, zoiets...?
Als je duidelijkheid schept naar je kinderen toe, door jullie werelden te scheiden is dat toch niet onmiddellijk een vechtscheiding? De signalen die je kinderen afgeven, maakt toch duidelijk dat het niet goed met ze gaat? Maar je blijft zo koppig roepen dat het zo goed voelt bij jullie. Jij voelt je er misschien goed bij, juist omdat jij DENKT dat het voor je kinderen zo goed voelt. Maar dat laatste betwijfel ik echt. En je kinderen zullen je dat niet direct vertellen, deels omdat ze niet meer weten wat normaal is om te voelen en wat niet, maar ook omdat ze jou onder de huidige omstandigheden niet willen afvallen. Dus als dit erbij hoort ("gezinnetje spelen"), dan zullen ze dat ook doen.
En ik denk ook dat Floor gelijk heeft, het is ook van belang dat je kinderen een band opbouwen met je man, zonder je aanwezigheid. En daar mogen ze natuurlijk best hun woede en teleurstelling aan vader uitten. Ze begeven zich nu in een situatie dat dat niet kan, want je bent er altijd bij.