U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Heeft zij ook een gezin?
Truus
Ik heb het mogelijk al eerder gezegd, ook in deze draad. Truus bellen, haar 'de waarheid' vertellen (dat hoeft niet boos te zijn trouwens. Daar ook eens even flink de boel opschudden. Dat betekent niet dat je (in het vervolg) contact hebt met Truus. Absoluut niet. Maar het is goed om iets (heel) onverwachts te doen (er houden weinig mannen en Truusen rekening mee dat de vrouw Truus ook wel eens ter verantwoording zou kunnen roepen) en, wat mij betreft het belangrijkste: het maakt je sterk, jij laat zien dat jij bepaalt of en wanneer er contact is. Niet man, niet Truus. Maar jij. Ook bepaal jij wat er wordt gezegd. Gewoon een lijstje maken of een briefje voorlezen. Nix mis mee. Het geeft je kracht en zelf misschien wel macht?
Miertje,
Zie deel 1 #456
Hmmm...
OMG,
Truus zelf ooit bedrogen en met meerdere opgroeiende kinderen.
Truus is haar gram aan het terughalen en gaat over lijken.
Truus weet zelf dus hoe verschrikkelijk het is.
En man die geen zin heeft in stiefgezin, hmmm, klinkt als gedoemd tot mislukken eerlijkgezegd.
Tsja Miertje
Misschien snap je mijn frustratie.
Man en Truus hebben een red mij-relatie. Intens, geïsoleerd, op een eilandje ver weg van het echte (gezins)leven. Man reist 2 nachten per week af om het paradijs te beleven. Inclusief alle spanning en seks. Zo blijft het magisch.
Ik kan daar natuurlijk niet mee concurreren. Hier thuis gaat het over toetsen, boodschappen, trainingstijden, bedtijden en ander dagelijks gezinsleed. Geen passie te bekennen, laat staan verboden vruchten.
Maar op een goede dag zal de realiteit toch een keer binnenkomen. En dan vindt man 3 pubers die precies weten wat er gaande is, en een kleintje die zo teleurgesteld en verdrietig is... en dan ben ik er ook nog. Chaos.
Moederziel
Is het eerste deel van je post iets wat je al weet? Of vul je dat zelf in?
Je hoeft niet te concurreren
Het gaat helemaal niet over concurreren. Je man is klaar met jou (niet lullig bedoeld), houdt niet meer van je. Ik vind het niet zo gek dat hij het met Truus vooral leuk wil hebben. Misschien is dat niet voor de lange duur, of gaan ze eeuwig op deze manier door, of whatever wat verder helemaal niets van doen heeft met jou.
Je bent nu zijn hele situatie aan het psychologiseren en verklaringen en scenario's aan het verzinnen, maar die energie kun je beter in jezelf steken. De waaromvraag heeft geen zin. Als je man daar al een antwoord op heeft zal hij hem niet vertellen als het te pijnlijk of banaal is. De meeste mensen hebben dat fatsoen wel naar hun (ex-) partner.
VL en Mannetje
@Mannetje: nee, dat weet ik niet. Het is een aanname. Misschien wel omdat ik geen betere reden dan dit kan bedenken voor een man die voorheen een betrokken, trotse huisvader was en die nu een paar keer per week een appje naar zijn kinderen stuurt. Warmte, geborgenheid en liefde is hier genoeg te vinden. Daarom komt hij steeds weer langs.
Maar wat ik dus zeg: het is een aanname.
@Vesper: ik zou het zo makkelijk vinden als ik dezelfde conclusie kom trekken na 7 maanden. Maar ik voel het niet.bij ieder glaasje wijn met man en iedere zorgzame opmerking realiseer ik me juist dat hij niet klaar is met mij. Die dubbele boodschappen maken het nou juist zo moeilijk. Hij heeft ook nooit gezegd dat hij niet meer van me houdt. Natuurlijk wel! Zei hij. Maar 'niet meer als man en vrouw' -whatever that may be.
En je hebt gelijk dat ik te veel analyseer.
Maar 'niet meer als man en vrouw'
Is wel overduidelijk lijkt mij....en dat hij nog lief en charmant is tegen jou is een blijk van waardering en respect voor jou als persoon/ex vrouw
Maar hij houdt niet meer van jou als man. Hij kan niet meer als partner van jè houden.
Draai die citaat om.....jij zegt tegen iemand ik kan niet meer van jou houden als vrouw en man.....wanneer zou jij zo iets zeggen. In welke stadia doe je zo'n uitspraak?
man/vrouw
"Die dubbele boodschappen maken het nou juist zo moeilijk. Hij heeft ook nooit gezegd dat hij niet meer van me houdt. Natuurlijk wel! Zei hij. Maar 'niet meer als man en vrouw'"
Hij wil je contact behouden, als mens, als ouders.
Alles hebben, alles houden.
Hij geeft hier geen dubbele bodem, maar een duidelijk antwoord. Ik hou van je maar niet meer als man en vrouw.
Alleen kun je het nog niet horen. Het antwoord is alleen nog geen verklaring daar waar het mis is gegaan, het is alleen een feit.
Niet zo eenvousig
Sorry, maar zo eenvoudig ligt het niet,MH. Natuurlijk merk ik en zie ik dat hij de route met mij afsluit. Maar anders dan misschienniet zijn woorden zou blijken, is de oorzaak van de breuk geen gebrek aan liefde. De oorzaak is diepe teleurstelling in zijn leven. Zou het alleen om mij gaan, dan zou hij zijn leven met de kinderen ook oppakken als alleenstaande vader. Dat doet hij niet.
Zijn gezin was alles voor hem. Hij wilde niet weggooien wat we hadden. En toch doet hij geen enkele moeite om te behouden wat er was. En dat was echt goed, warm en mooi. Maar hij vocht er niet voor. Omdat zich een nieuwe belofte aandiende. Zorgeloos, zonder teleurstellingen,
In mijn therapie komt aan de orde dat mensen niet zomaar ophouden om van elkaar te houden. Laat staan dat je ook je kinderen verlaat. Wel kunnen er redenen zijn om het niet te (kunnen) voelen. Die redenen zie ik bij man. Helaas. Er ligt een diepere laag onder. Dat geeft man zelf ook aan.
Dat verandert de huidige situatie voor mij niet, dat weet ik. Het maakt het voor mij wel moeilijk om er een weg in te vinden. Ik weet dat we samen sterker zijn. Wat er kan zijn. Maar hij iwil om een of andere reden niet investeren.
dat zie je
toch veel bij mannen (excuus), het kiezen van de makkelijkste weg of gewoonweg bevriezen of niets meer doen.
Een mens heeft dat vecht/vluchtmechanisme en dat heb ik hier ook nooit gezien. Hij deed gewoonweg helemaal niets.
Beter niets doen dan iets verkeerds doen zo was zijn redenatie.
Ja ik denk dan beter proberen iets te doen en dan is er een kans dat het goed/fout gaat, dan niets doen en de uitkomst al weten.
Maar het werkt blijkbaar niet zo en dat is volgens mij niet echt te veranderen.
Hmmm en toch...
...zie ik dan met verbazing de worsteling van het omgaan met (vooral!) de kinderen en met mij. Er lijkt geen plan te zijn, geen initiatief, geen gevoel, geen koers. Nergens in.
Ik snap goed wat jullie zeggen, hoor, en ik weet dat ik de stappen van man moet aanvaarden. Maar er zijn nog zo veel dingen die niet kloppen en die bij mij maar geen plek krijgen.
Ik merk ook dat ik steeds meer de neiging krijg om hem volledig uit mijn leven te bannen. Ik heb geen behoefte aan zijn aanwezigheid 'uit respect'. Voor wat? Voor het feit dat ik alle kolen voor hem uit het vuur haal, ons gezin in mijn eentje run, de kinderen, huisdieren, financiën, huishouden, werkelijk de hele klerebende voor mijn rekening neem? Zodat hij met truus een fijn onbezorgd leventje kan hebben? En even bijtankt in het gezin als het uitkomt?
Dan maar liever met de botte bijl. Helemaal weg. Ik wil ook helemaal niet 'samen' ouders zijn. Dat doe ik namelijk nu al voor 99% alleen. Ik ben zijn totale nikserigheid zo verschrikkelijk zat, bah.
En toch ....
..... het gevoel van je man over de omgang met moederziel (kinderen kan ik uit eigen ervaring niet over meepraten) kan ik wel begrijpen1
Ik denk, zo werkt het bij mij, dat jou man idd worstelt met zijn gevoel. Zijn gevoel wat hij nu eigen voelt voor kinderen en vrouw. Die twijfel die hij heeft die ondermijnen zijn zelfvertrouwen. Hij heeft geen vertrouwen meer in wat hij voelt of wat de waarheid voor hemzelf is.
De vlucht naar Truus is meer een surrogaat oppepper voor zijn zelfvertrouwen. Gaande weg komt hij tot conclusie dat die oppepper tijdelijk is en aan zijn gevoel niks veranderd. Hij blijft zich afvragen wat zijn gevoel naar Moederziel (en kinderen) nu is. Dat maakt hem steeds verwarder en zijn gedrag wordt steeds onvoorspelbaarder.
Als ik naar mezelf kijk dan heb ik in mijn huwelijk jarenlang gedaan wat ik dacht wat goed was, maar niet strookte met mijn gevoel. Uiteindelijk is de bekende een bal die niet meer onder water gehouden kan worden. Uiteindelijk ervaar je hoe het is om uiteindelijk je eigen 'ik' te kunnen leven. Tegelijkertijd levert dat vertwijfeling over je verleden. Was alles echt? Voelde alles echt?
Uiteindelijk vraag je je af waar nu eigenlijk je gevoel ligt en dan blijft vanuit je verleden dat je dat niet weet.
Moederziel door het doen van aannames waarvan je niet zeker weet of die wel kloppen dan breng je jezelf wel in een lastig pakket. Aan de ene kant wordt het makkelijker om man te laten vallen, want ja hij leeft in happy wereld en ik niet. Aan de andere kant strookt het niet met wat je ziet. Jou man oogt niet happy dus van happy relatie met Truus is geen sprake.
Tot slot: het niet maken van een keuze kan ook een bewuste keuze zijn. Zeker in het geval dat je niet weet welke keuze je moet maken op basis van wat je voelt.
Moederziel haar man doet het uitstellen door het opwerpen van nieuwe voorwaarden om weer even tijd te winnen. Door anderen wordt dat gezien als besluiteloosheid. Herken dat, ik heb dat ook vaak voor mijn voeten gegooid gekregen. Aan de andere kant is het wel zo dat niet iedereen hoeft te wachten op de keuze van de man. Als te lang duurt maak dan zelf een keuze.
Keuzes
Mannetje, dankjewel voor je reactie. Ik herken delen van wat je schrijft in het gedrag van (mijn) man, maar ik weet tegelijk dat jullie natuurlijk 2 verschillende mannen zijn 
Dus ik ben voorzichtig...
Het lijkt toch vooral dat man afscheid heeft genomen van het idee met mij samen te zijn. In elk geval in zijn hoofd. Zo heeft hij mij dat ook geschreven. Dat het 'in zijn hoofd' heeft afgespeeld. Precies dat is het dubbele: gevoel en verstand vechten met elkaar om voorrang.
Ik laat man niet vallen, maar lijd wel erg onder de situatie. Ik bescherm dus ook mezelf. Ik heb nog steeds hoop en vertrouwen maar wil niet gaan wachten. Dat is mijn keuze.
Man heeft aangegeven zijn leven los van elkaar weer te willen vormgeven. Ik zou zo graag zien dat hij dat ook los van truus doet, om echt bij zichzelf te komen. Maar nee...
Hoe gaat het intussen met jou?
Met mij ...
.... gaat het best goed.
Afgelopen weken veel ingelezen en veel wordt er duidelijk. Dat geeft rust en daarmee kan ik dingen vanuit de jeugd ook accepteren en naast me neer leggen, althans met zijn ups en downs.
Ben terug bij mijn vrouw. We praten veel over jeugd en gevoel nu.
Voor mij worden de zaken vanuit de jeugd wel duidelijker en ook in de invloed hierop op relaties.
Daarin merk ik dat ik, wat ik al eerder schreef, vast zit in mijn gevoel.
Wat wil ik nu eigelijk, waar word ik blij van, hoe ontdek ik mij mezelf hoe ik ben. Klinkt zwaar op de hand mss.
Dit is het punt waar ik dus vastloop. Heb inmiddels een afspraak gepland bij een coach/peut in hechtingsstoornissen en met name op het gebied waar ik in vast loop. Althans dat denk ik dat ik daar vast loop.
Wat ik wel merk is dat ik op dit moment nog niet weet hoe relatie met vrouw zich gaat ontwikkelen. Ik hoop dat ik samen met de peut bij mijn gevoel kan komen en zo ook ga ontdekken wat ik nu precies wil.
Mannetje, wat een fijn nieuws
Goed om te lezen dat je zulke stappen aan het zetten bent! Ik gun je zeer dat je erachter komt wat voor jou nu het meest belangrijk en waardevol is. Je loopt al best een tijdje met je ziel onder je arm. Wie weet, is je zoektocht binnenkort een duidelijke koers geworden.
Nieuwsgierige vraag: hoe lang heeft dit hele traject voor jou nu geduurd?
Duur
Ruim anderhalf jaar
Zaadje
Is al 12 jaar geleden gepland waardoor ik toen al in een MLC terecht kwam.
Laatste anderhalf jaar met Truus.
moederziel
Moederziel, ik ben benieuwd of je nog met de gedachte speelt om direct contact op te nemen met Truus?
Geen goed idee
Ik fantaseer met regelmaat over de wijze waarop ik Truus laat weten dat ik haar ongedierte vind, Els. Maar ik ga geen contact zoeken. Te veel eer.
De afgelopen dagen van 2 vanonze kinderen onafhankelijk van elkaar gehoord dat man steeds met haar zit te appen als hij bij de kinderen is. Ook over dingen die hij met de kinderen doet. De kinderen kennen Truus niet en vinden dat uitwisselen vervelend. Net als het moeten delen van de aandacht van hun papa. Ze zien hem ongeveer eens per week een paar uur, momenteel.
Ik zie inmiddels het bewijs dat man wel geobsedeerd lijkt door Truus. Hij offert er zon beetje alles voor op. Jongste wist zelfs precies te vertellen wat ze aan elkaar appen. Ai.... doet zeer hoor. Die arme kleine begrijpt er niks van en mist alleen maar papa. Waar woont papa eigenlijk? Vroeg jongste vanavond. Tsja. Tranen bij haar.
Door de pijn van de kinderen voel ik weer kracht komen. Kracht uit boosheid.
Ja zielig
Ik zou het toch ook gewoon zielig gedrag vinden. Dat ge app met Truus waar de kinderen bij zijn. Maar ik mis er dan ook de emotie bij dat je je door je partner verlaten voelt.
Probeer wel zelf zo min mogelijk de kinderen uit te horen of te 'voeren' met negatieve oordelen. Jou zware gevoel is ook lastig voor de kinderen.
Terwijl als jij er wat luchtiger op probeert te reageren kunnen de kinderen het ook makkelijker loslaten.
Vervelend? Wacht maar tot je zelf verliefd bent. Kan een kind ook begrijpen misschien. Wat moet je nou met een verliefde vader? Best gek wel.
Voeren?
AnneJ, ik trek en voer niet. Ik pas daar juist erg voor op. De kinderen weten dat man nog altijd veel voor me betekent. Er is geen negatieve flow, wel zorg.
Ik ben er eigenlijk wel trots op dat ze het met me delen. Dat ze het durven uiten.
Ze zijn zo teleurgesteld, dat vind ik zo verdrietig. Ze hebben mam gewoon niet meer voor zichzelf. Zo zonde, en oneerlijk.
Zeggen wat ze vinden
Als volwassene vind ik het niet leuk als mensen zitten te appen als we eigenlijk iets samen aan het doen zijn, al is het maar koffiedrinken. Ik zou het daarom ook heel normaal vinden als je kinderen aangeven dat ze dat ge-app in hun spaarzame uurtjes met vader niet fijn vinden. Zo leren ze, ook voor de toekomst, hun mening te geven. Dat moet natuurlijk op een respectvolle manier, maar aageven dat je iets vervelend vindt, dat mag.
Onderschatting
Wow, je man lijkt wel erg de boel te onderschatten door, zo het lijkt, te denken dat zijn band met de kinderen onverwoestbaar is.
Misschien toch goed om hem te schrijven zodat hij hiervan bewust wordt. Het kan zijn dat hij dan minder gaat appen vanwege de kinderen, het kan ook zijn dat hij minder vaak langs komt, zijn keus. Maar hij moet het wel lezen. We doen allemaal wel eens dingen waar een ander ons op wijst omdat we het zelf niet zien.