Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Peter K. Gerlach

Peter K. Gerlach, een Amerikaanse gezinstherapeut, pleitte ervoor om een onderscheid te maken tussen gedrag en persoon. Wangedrag keur je uiteraard af; voor personen breng je maar beter compassie op (hoe slecht hun gedrag ook is).

Wie geïnteresseerd is in zijn ideeën en aanpak, kan zijn website raadplegen: http://sfhelp.org/site/intro.htm

En/of zijn filmpjes op YouTube.

Rode krullenbol

Volgens mij is moederziel bij uitstek iemand die die theorie in praktijk brengt. Heeft ze de inzichten van dhr Gerlach niet voor nodig...
Moederziel, ik geef je alvast weer een knuffel voor deze dag. Onze forum-vrienden hebben mij door heel wat dalen en dalletjes geholpen (en nog hoir, al meelezend) en eentje in het bijzonder. Mooi he. Dat forum is zoveel waard, is er altijd, altijd geduldig 'luisterend', altijd inzichten paraat. Fantastisch.
Sterkte weer vandaag.

cyclus (bij mij dan)

Oooh, goed om te horen Moederziel!

Misschien werkt het helemaal niet bij jullie zo hoor, maar ik vind het nogal opmerkelijk hoe het voor mij werkt (denk ik en ik hou me er heel graag aan vast):

Ik hobbel ontzettend mee op mijn maandelijkse cyclus, wat gemoedstoestanden en relativering betreft.
Vroeger kon ik mij natuurlijk ook wel eens wiebelig voelen en verdrietig 'om niks', maar sinds 'mijn situatie' komt deze extra heftig en scherp binnen als ik óf rond de ovulatie zit óf ongesteld moet worden.
Dan kan alles echt inktzwart zijn en denk ik dat ik er nooooit overheen zal komen.
Je mist dan (denk ik, bij mij dan) totaal het relativeringsstofje in je hersenen.
Maar eenmaal weer in de oestrogeen lift is het --pats-- weer allemaal crystal clear: "Ja, ik zít op de goede weg"... en elke nieuwe periode voelt steeds beter en elke dip periode voelt steeds zwakker.
In de goede periode is de situatie "out of focus" op de achtergrond en elke dip periode is de situatie messcherp aanwezig en staat alles op de voorgrond in mijn gedachten.

Dus heb ik voor mezelf verzonnen dat de goede periodes mijn echte waarheid zijn en niet die vreselijke dips.
Het is dan zo moeilijk om je te bedenken dat dat ook maar tijdelijk is.

Whaaa, wat een gedoe allemaal hè!

Doei, fijn weekend allemaal!

Dat klopt Miertje

Nou ja, in zoverre, ik ben door Mirena-spiraal meestal niet meer ongesteld, dus of het echt gelijk opgaat met mijn cyclus weet ik niet, maar ik heb wel ervaren dat de dips steeds minder diep en steeds korter worden. Hoewel, de laatste paar weken geldt dat niet, maar ik heb wel heel sterk het gevoel dat het nu gewoon echt bepaald is door mijn enorme vermoeidheid, dat mijn lijf letterlijk op de rem is gaan staan en dat daardoor mijn hoofd en emoties ook niet meer zo willen. In plaats van andersom zoals voorheen.
Maar ik hou me hoe dan ook vast aan de gedachte dat het altijd weer beter wordt, dat die dip echt wel weer over gaat en dat ik dan weer wat sterker ben geworden. Dat helpt ook de dip bestrijden .

En moederziel, ik ben heel blij dat je je zo voelt. Hou vast!

Het is

Het is ook eigenlijk een natuurlijke reactie van je lichaam. Alle processen gaan langzamer als er roofbouw gepleegd wordt. Je lijf gaat spaarzaam om met alles zodat er ergens anders iets beschermd wordt.
Hier spelen hormonen zeker ook een rol. Kwetsbaarder, sneller somber en meer tranen.
En dan ineens weer vol kracht vooruit en alles aankunnen.

Hier sinds maart een dip en merk die schommelingen extra op omdat ik schrijf. Jankdag? Kijk maar in je agenda

Hou je taai weer!

Meisje

Ik blijf wel een zeur al weet ik niet of het doorkomt...stop met willen begrijpen want het antwoord komt niet, je snapt het antwoord waarschijnlijk niet, het is onbevredigend, een leugen, een antwoord om er vanaf te zijn, hij weet het zelf niet.
Probeer het als feit te zien en als zijn onvermogen tot praktisch oplossen en open communicatie.
Weet daarnaast dat het niet aan jou ligt. Niet aan jouw imperfectie, niet aan jou als mens en vrouw. Laat het bij hem liggen en neem jullie twee niet op je schouders. Hij ontwikkelt zichzelf momenteel achterstevoren. Van volwassenheid af.

Mijn gekregen antwoord was te bizar om te snappen en tot op de dag van vandaag begrijp ik het niet en het heeft me kleiner gemaakt dan nodig. Als je hem begrijpt, zo was mijn redenering, betekent dat dat je er begrip voor hebt. Dat weiger ik, want het was niet eerlijk.

Ik snap je

Ik wil je alleen "waarschuwen" dat het zo tegen kan vallen.
Ik kreeg te horen dat ik beter verdiende, hij fout was. Maar dat helpt niet. Het echte waarom zat vast van binnen bij hem en hij is waarschijnlijk nooit in staat dat onder woorden te brengen. Onvermogen.

Ook ik wilde antwoorden en vond dat ik er recht op had. Zijn antwoord was nog iets erger dan ik verwachtte en ik begreep er niets van. Maar verder dan dit kwam het niet en daarna ben ik zelf beslissingen gaan nemen. Het grote waarom-gevoel heb ik nog steeds maar ook het besef dat verstand het hier van mij als gevoelsmens moet winnen.

Email?

Ivm herkenning wil ik het je wel vertellen maar dan liever achter de schermen.
Ik heb een ongebruikt emailadres dat ik hierna weer Verwijder dat je kunt gebruiken. [verwijderd door forumbeheer]

{{{berehug}}}

Ik wou dat ik iets voor je kon doen. Wat vreselijk moeilijk. Ik zou hem wel even voor je door elkaar willen rammelen. Hem aan zijn oren naar een goede therapeut willen slepen voor je. Of Truus een dreigbrief sturen ....

En ja, heel herkenbaar, 2 stappen vooruit en een bijna net zo grote terug. Hier ook op dit moment. Het weekendje weg in mijn eentje was heerlijk, maar tijd om na te denken is niet altijd goed heb ik gemerkt. Of eigenlijk, als je al wiebelig bent is alleen zijn niet verstandig omdat je jezelf heel goed de put in kunt praten/denken... Maar ja, dit weekendje had ik al gepland. En het was ook zeker lekker om goed te kunnen slapen en me niet druk te hoeven/kunnen maken over huiselijke zaken.

Op het zorgzame en lieve af,

Speelt dat bij jou niet ook zo. Ik bedoel dat je hem niet wenst te laten gaan omdat je je misschien afvraagt of die andere voruw wel in staat is hem op te vangen. Je lijkt mi ook bezorgd want de gedachte 'helemaal naar de bodem gaan', is een vreselijke gedachte en roept ook vragen op of hij wel in staat is terug te keren naar wie hij altijd is geweest; een zorgzame en lieve man. Je houdt zoveel nog van hem dat de gedachte dat de man van je kinderen en je vroegere maatje psychisch in elkaar stort, niet te verdragen is. Een heel menselijke reactie.

Stel dat je in een gesprek met de andere vrouw, te horen zou krijgen dat zij weet wat hij doormaakt omdat hij dat ook met haar bespreekt. Of dat ze weet van zijn baan en dat dat voor haar geen probleem is omdat hij bij haar net zo welkom is , als bij jou. Natuurlijk niet leuk om te horen of te lezen. Maar als zij jou kan overtuigen dat zij hem niet zal laten vallen, uit liefde voor hem zoals jij ook uit liefde doet. Geeft dat jou geen geruststelling...

Je kan de situatie beschouwen als een zorgbehoevende patiënt; elke verpleegster voldoet als er maar verzorgd wordt.

Je moet er niet eens aan denken of de andere vrouw in staat is om hem op te vangen, die gedachte al.
Maar als je haar wel zou leren kennen, zou je weten wat je moet doen. Dan zou je weten of je hem kan loslaten of je zou voor hem kunnen klaar staan omdat de andere vrouw deze informatie wel of juist niet trekt. Nu zit je in een onwetendheid en dat giert door het lijf.

Ik zou bijna zeggen, bel haar...

Ter aanvulling

Als Truus weet hoe de zaak ervoor staat en ze hem niet kan opvangen, moet ze hem ook loslaten ook.
Dat is eerlijker naar jullie allebei.

Truus hoeft niets

Misschien wil Truus wel de lusten en niet de lasten. Of ze maakt het uit als hij te lastig wordt en stuurt hem geblesseerd terug naar zijn vrouw. Wanneer is Truus trouwens ineens een partij geworden om rekening mee te houden?

Vesper Lynd,

Lees het eens anders; het gaat er om of Moederziel hem kan loslaten met rust in haar lijf. (Het gaat niet om Truus).

alle recht

Je hebt eigenlijk alle recht om haar te spreken vind ik.
Dit gaat zo veel verder dan alleen maar even vreemdgaan.
Al is het alleen al om die vragen van dat gedeelte beantwoord te krijgen.
Of ze bevredigend zijn of niet, het zou duidelijkheid kunnen scheppen. Het niets weten is ook zo slopend...
Ik weet eigenlijk niet wat 'normaal' is in zo'n situatie, maar er zou op zijn minst een vorm van communicatie moeten zijn.
Om 'gewoon' ook praktische zaken door te nemen met Truus, zonder in een bitch fight te belanden

Zettumopmop x

sorry

Oh, sorry had deze gepost voor ik je laatste post las :-(

Geen Truus?

Als je man voor Truus gaat, zul je vroeg of laat via je kinderen wel te maken krijgen met Truus. Dat is het gevolg van de keuzes die je man in zijn leven maakt.
Als hij toch voor Truus kiest, is het prettiger verder leven als je weet of zij een vriendelijke vrouw is die voor je man kan klaar staan of niet. Dat geeft jou meer rust en de gelegenheid om verder te gaan. Zo kan jij zelf ook misschien eerder verliefd worden om een lieve man omdat je je man gemakkelijker los kan laten dan als je blijft piekeren.