Eventjes graag jullie mening aub...

En juist daarom Nina

moet je dus even weg. Je moet opladen, slapen. Je ziet de dingen niet meer helder nu. Meen je nu serieus dat je dit soort beslissingen af laat hangen van je dochter? Ze is 11! Dat is een véél te zware verantwoordelijkheid voor een kind. Je verschuilt je (weer) achter haar. Maar ga nou eens vóór haar staan en bescherm haar!

Balen dat de psycholoog heeft afgezegd. Erg slechte timing. Maar, er zit weer een weekend aan te komen en je dochter gaat straks op vakantie. Grijp deze kans! Ga nu met haar weg, en neem alvast de spullen mee die ze voor haar vakantie nodig heeft. Meld je ziek, en ga ergens op krachten komen. Je zakt steeds verder in het moeras, je man en dochter ook. Dat zie je zelf volgens mij ook wel. Dit gaat allemaal niet vanzelf verbeteren. JIJ moet daarvoor stappen zetten. En dat wordt echt niet makkelijker als je het uit blijft stellen.

Nina,

Ten eerste ben je niet zijn eigendom, laat dat goed door je doordringen. Het geeft je kracht om bij je eigen ideeën te blijven.

Ten tweede is de positie van hulpverlener beter dan de positie van slachtoffer; een hulpverlener staat er wat verder vanaf. Die afstand maakt dat je minder impulsief denkt en reageert of minder snel aannames doet omdat je geen last hebt van paniekgevoelens, zoals bij een slachtoffer wel het geval is.
Als je in de slachtofferrol blijft hangen, lukt het je niet om uit dat spiraal te klimmen.

Het is misschien niet nodig om met hem te breken, als het je lukt om van die slachtofferpositie af te komen. Nogmaals, je bent zijn eigendom niet maar je stelt je m.i. wel slaafs op. Gooi die juk van je af.

Waarom...ze is pas 11

Ik vind je dochter erg ouwelijk klinken als ze zegt wat jij vertelt. Zo denken de meeste kinderen niet.
Het gaat echt pas veranderen ( en dan nóg zal het niet vlekkeloos gaan) als jij, Jij, JIJ actie onderneemt.
Je kunt hier, uiteraard mag dat, steeds hetzelfde vertellen, maar belangrijker is een oplossing, dan kan je kind weer kind worden i.p.v. je vertrouwelinge. Haal haar er tussenuit.
Voel je niet nog zieliger nu je moeder boos is, gebruik je tijd om het uit te leggen en vraag hulp. Je kon haar nog wel eens hard nodig hebben.
Hou je taai.

ervaring

Uit ervaring kan ik vertellen dat als je in een relatie zit zoals Nina, een buitenstaander niet kan inzien of begrijpen wat er aan de hand is. De combinatie van depressief gedrag, beschuldigingen dat het Nina's schuld is, het op haar inpraten hoe ze dingen verkeerd ziet of doet, en dergelijke, kan onbegrijpelijk overkomen voor iemand die er niet in zit. Jaren terug heb ik ook onder een andere nick hele verhalen hier neergezet en wat voelde ik me onbegrepen en aangevallen! Ik kan me voorstellen dat Nina dat ook heeft nu.
Ik kan niet anders zeggen dat ik me volledig herken in Nina' s verhaal, en ook al zijn niet alle situaties of gebeurtenissen hetzelfde, herken ik feilloos hoe Nina zich weggezogen voelt in een draaikolk van schuldgevoel en wanhoop.
Ondanks dat ik tussen de regels doorlees dat de bedoelingen van de reageerders hier goed zijn, namelijk Nina vooruit helpen, herken ik er ook in dat het beschuldigend over kan komen hoe er gesproken wordt. Juist in de situatie waarin Nina zit, komt alles extra hard binnen. Ze wordt weer verteld dat het allemaal aan haar ligt. Gelukkig zijn er velen het er mee eens dat ze in een onmogelijke situatie zit. Maar ik weet als geen ander hoe lang t duurt voordat je er uit durft te stappen. De angst voor hoe hij zou kunnen reageren is zo groot, het verlamt je. Als mijn man destijds niet was opgepakt voor huiselijk geweld, en daarmee een huisverbod van 10 dagen kreeg, had ik er waarschijnlijk nog in gezeten. Bij het huisverbod kreeg mijn man toen verplichte begeleiding van een psycholoog die gespecialiseerd was in huiselijk geweld en die heeft hem een enorme spiegel voorgehouden. En diezelfde psycholoog heeft mij gesteund in dat ik zelf mocht weten of ik de relatie door wilde zetten. Pas in een gesprek met 2 psychologen (zo dreigend en agressief was mijn man), heb ik kunnen en mogen zeggen dat ik nooit meer bij hem terug wilde. En nog vond mijn man dat het niet eerlijk was, want als hij wel nog een relatie met mij wilde, dan had ik niet het recht om eruit te stappen. Het was oneerlijk dat ik daar zelf iets over te zeggen had. De gedachte kronkels en idiotie van de situatie is mij pas veel later duidelijk geworden. In een normale relatie gebeurt dit niet, maar het gebeurt heel sluipend en langzaam en wordt afgewisseld met leuke en mooie dingen, het is niet allemaal slecht. Dat maakt het zo moeilijk.
Weet je waar we Nina echt mee vooruit helpen? Door haar te stimuleren voor zichzelf te kiezen, wat dat ook inhoudt. Door haar een eigen leven te laten maken, met of zonder man. Door zichzelf te zijn, door haar vleugels te geven, door haar te helpen. En niet door te zeggen wat ze weer fout doet. Dat hoort ze thuis al genoeg.
En Nina, mijn aanbod staat nog steeds. Je bent van harte welkom om bij te komen tanken.

Doenja/ Nina

Je hebt zo gelijk, we moeten niet zeggen dat en wat ze (het) fout doet. Mijn opmerkingen over "leer er mee te leven of kies voor jezelf en dochter", was een neerslag van het volgende:
Ik beng bang dat Nina zo verlamd is dat ze maar steeds door dat kringetje dat ik beschrijf (hier bevestiging zoeken, daarmee verder kunnen: zij is niet gek, maar het gaat toch door) in een spiraal naar beneden komt: ze gaat wel dingen proberen maar voor de echte ingrepen neemt het momentum van haar energie af. Stations die passeren en intussen wordt het moeilijker. Ook door al het gepieker.
Je hebt gelijk, het heeft geen zin streng te zijn tegen iemand met een laag zelfbeeld dus Nina: ik had een positiever insteek kunnen pakken. Wat blijft staan, is wat Doenja ook zegt: kies voor jezelf en je dochter. Met of zonder je man. Verbaas je minder over hem en valideer je zelf meer waar je ook kan. sterkte

Doenja

Ik snap zeker waar je het over hebt, maar ook met haar dochter zit Nina op een hellende weg. Ze vindt steeds meer 'normaal', ook wat niet normaal is. Maar dat ziet ze niet meer, omdat het sluipenderwijs gaat. Dat haar dochter zich nu opstelt als de volwassene, is voor die dochter heel triest. Ze krijgt verantwoordelijkheden toebedeeld die ze niet aan kan op haar 11e. En dat uit ze door zich te snijden. Maar zelfs dat signaal is niet duidelijk genoeg blijkbaar om door Nina begrepen te worden.

En ik snap heus hoe dat zo gegroeid is, ik kan me ook goed voorstellen dat ik zelf ook niet in actie zou kunnen komen. Sterker nog, dat werd me hier destijds vaak ook verweten. Maar bij mij was geen sprake van geestelijke mishandeling van de kinderen. En dat is hier wel het geval. Daarom vind ik dat we met zijn allen ons best moeten doen om Nina tot actie te bewegen. En ik hoop, ik hoop, dat haar moederinstinct het op een dag overneemt. Liever vandaag nog dan morgen. Als ze niet voor zichzelf kan zorgen op dit moment, dan hopelijk toch wel voor haar dochter.

Nee hoor

Ik zeg niet dat het aan Nina ligt. Ik zeg dat zij ( helaas) de enige is die het ( en zelfs dan zal het waarschijnlijk nooit makkelijk zijn) kan veranderen.
Niemand zegt dat het makkelijk is. Zoals ik al aangaf staat ze niet alleen. Voor de duidelijkheid: ik ben er ook één van.

Bedankt

Bedankt Doenja. Het feit dat iemand me begrijpt, is echt een fijn gevoel.

Verbaasd

Ik ben echt verbaasd, blijkbaar hebben meerdere vrouwen hier een moeilijke man. Ik sta daar van te kijken ja. Dacht dat ik de enige op de wereld was.

Ook ik weet hoe moeilijk het is

Ook ik weet maar al te goed hoe verdomd moeilijk het is om maatregelen te treffen. Ik heb er zelf vijf jaar over gedaan, mijn kinderen zijn onnodig ernstig beschadigd, mijn enige hoop is dat Nina het niet zo aanpakt als ik, dat ze haar dochter nu eindelijk in bescherming gaat nemen. Verder neem ik haar helemaal niets kwalijk, ik begrijp haar helemaal, ik heb in haar schoenen gestaan.

Het punt is wel Nina: als je eenmaal een stapje opzij zet, even weggaat, even tot rust komt, dan wordt heel snel duidelijk hoe abnormaal en beschadigend de situatie is. Dan wordt het gemakkelijker om te zien wat je moet doen en dat ook te gaan doen.

Sorry dat ik weer kom zeuren, maar ik hoop dat jullie begrijpen dat dit mijn enige uitlaatklep heb, zonder dit forum zou ik alles opgekropt hebben. Echt, mijn eenzaamheid kent soms geen grenzen.
Man was gisteren gaan sporten en terwijl hadden dochter en ik het gezellig gemaakt door naar een film te kijken en terwijl een zakje chips te eten. Het was fijn. Tot plots, man een uur eerder van sport naar huis kwam. Dochter sprong recht, trieste blik 'o nee, pa is daar al'. Ze was echt ontgoocheld. En toen 'o nee, de chips'. We waren bang omdat we chips aan het eten waren, kan je je dat voorstellen? Bang voor zijn reactie. Het is niet dat we dagelijks chips eten hoor, maar meestal kan dat als hij er in de mood voor is. Triest, ik weet het.
Dochter had een mooie foto van hond gemaakt en wilde die op musically (of zoiets) plaatsen om te delen met haar vriendjes. Ik zei haar, je weet wat pa zei, maak dat er niets van de woonkamer zichtbaar is. Dat deed ze ook. Ze toonde fier de foto van de hond aan pa en ze vertelde erbij hoe ze de foto bijgesneden had tot je niets meer van onze woonkamer kon zien. Toen werd hij weer boos. Je weet toch dat ik niet wil dat iemand mijn woonkamer ziet. Waarop dochter zegt 'je ziet toch niets'? En toen zei hij: 'wil je dat mijn leerlingen zien dat ik een wit dekentje in mijn zetel liggen heb'. Ik vond dat hij overdreef en hij vindt dan weer dat ik altijd haar steun. En dan komt weer de twijfel, misschien ben ik weinig verdraagzaam/begripvol.
Ivm het feit dat we maandag samen naar de psycholoog gaan zei hij 'je denkt waarschijnlijk dat je daar je slag gaat kunnen binnenhalen, maar vergeet dat maar'. Die psychologe zal wel inzien hoe jij (ik dus) zo fout ben. Ik ben echt bang om te gaan...
Dochter was gisterenavond heel down en toen ik haar vroeg wat er is zei ze 'het is hier niet leuk met pa'. Dat doet pijn. En inderdaad, ze kreeg gisteren weer veel commentaar. Hij noemt dat geen commentaar, maar hij wil haar helpen een goede volwassene te worden. Hij mag dat doen, maar het is de manier waarop... Dochter vertrekt morgen op kamp, wat zal ik haar missen, maar ik ben ook blij dat ze er nog een weekje tussenuit kan. Ze zei me 'hopelijk kan ik vertrekken zonder ruzie'. Weer pijn...
Deze morgen, iedereen hoort normaal om 7u op te staan. Dochter en ik doen dat en uiteindelijk stond na 20 minuten mister grumpy ook op. Woedend omdat we zoveel 'kabaal' maakten. Kabaal zijn normale ochtendgeluiden (wc die doorspoelt, deur die open gaat, hond die enthousiast piept naar ons).
Het is vaak niet fijn...

O ja, en deze wil ik ook nog delen.
Ik kreeg op mijn werk van een mannelijke collega een klein taartje aangeboden, had hij zelf gemaakt en hij wou weten wat ik ervan vond (we delen dezelfde hobby). Ik zei hem dat ik hem ging laten weten wat ik ervan vond, omdat ik het wou delen met man en dochter. Kom dus thuis met het taartje en dochter reageert heel enthousiast, maar man zegt 'heb je waarschijnlijk van je aanbidder gekregen'. Daar stond ik dan, werd in het bijzijn van dochter beschuldigd van een aanbidder te hebben. Kijk, ik ben misschien een slecht mens, maar hem bedriegen zou ik nooit doen, dat meen ik echt!!

En ja sorry, ik zeur weer, maar voor mij is dit een soort van dagboek/blog denk ik...
Het helpt om het van me af te schrijven.

herkenning

Ach Nina, wat heb je in korte tijd weer veel voorbeelden. Zegt je dat niet genoeg? Dat is toch niet het leven dat je wilt?

En dat is toch niet het leven dat je je dochter gunt?

Dat je aldoor in angst leeft. Voor het gesprek met de psycholoog. En... voor het eten vn een zak chips! Je realiseert jezelf ook dat dat belachelijk is, he? Ik herken het zo! Het is vreselijk.

En al zijn commentaar, bijv. op dochter met die foto. Arm kind. Doet ze haar best rekening te houden met zijn wensen, is het nog niet goed! En wat je zegt, het is ook de manier waarop hij het zegt.

En met dat taartje. Wil je het lief thuis delen, krijg je weer negatief commentaar! (overigens je gaat niet vreemd als je een aanbidder hebt, heeft je man dat jou ook wijsgemaakt?)

Wat er dus gebeurt (in elk geval bij mij): ik vertel nauwelijks meer dingen. Bedenk van tevoren of hij vast wel weer met kritiek komt, en zo ja, dan vertel ik niets aan hem. Wel aan mijn (grote) kinderen of aan vriendinnen als ik iets leuks of niet leuks met iemand wil delen (nb ik belast mijn kinderen niet met dingen die niet bij hun leeftijd passen, daar met ik wel goed op).

Het is zelfs zo erg dat als we in de auto zitten ik vaak niets zeg (maar een tijdschrift of boekje lees. Als ik wat zeg doet hij toch weer moeilijk en ongezellig. Verdrietig eigenlijk he?

En heel eenzaam dus in je relatie, wat jij ook al noemde. Ik zie de verbinding met mensen dus buiten hem. Ik overleg of praat met hem (bijna) alleen als het noodzakelijk is. Tja.

Nina wordt wakker

==Kijk, ik ben misschien een slecht mens, ==

Dat ben je NIET, echt niet. Geloof dat nou. Hij wil jou dat laten geloven maar hij is niet helemaal van deze wereld denk ik.

Meen je werkelijk dat je schrikt als hij thuis komt, omdat je chips zit te eten?
Moet jij voor alles wat je koopt/eet/zegt/doet goedkeuring van je man hebben? Dat kan toch niet waar zijn? Tenminste ik kan mij er niets bij voorstellen.

Iedere vrouw kan en mag zelf beslissingen nemen over wat ze koopt/eet /zegt/doet.
Als dat binnen een huwelijk niet kan dan moet het er maar buiten.
Laat dochter op kamp gaan, neem contact op met de mensen die je een veilige haven hebben aangeboden hier en ga je vertrek voorbereiden.
Dit kan geen goed einde meer krijgen.

contact

Nina, wat heb jij nodig om zo snel mogelijk (vandaag) met Doenja, OokZo of mij contact op te nemen?

Wat moet er gebeuren voordat je dat eerste stapje zet?

@ Hangkous

Ik weet het, ik kom niet geloofwaardig over... Dat spijt me, maar toch is het zo.
Als we naar de winkel gaan, en ik wil iets kopen, kost het me moed om het te zeggen. Als ik bijvoorbeeld chips of koekjes of een slaatje koop is het ofwel erg ongezond, of is het iets dat ik best ook zelf kan klaarmaken (zoals het slaatje). Het is best erg, maar op die manier ontzeg ik me dingen om discussies te vermijden achteraf. Dat meen ik heel erg. En dan ga ik wel tijdens mijn middagpauze op het werk mijzelf wat gunnen door snel even naar de winkel te lopen. En dan nog, dan eet ik de ongezonde dingen die ik toen samen met hem in de winkel wou kopen, met een soort van walging op.
het zit compleet niet goed, ik besef dat, maar geef me tijd, ik ben wakker aan het worden.

@ Larisse

Ik begrijp al wat je schrijft, echt waar! Zo herkenbaar. Ook ik wil in de auto met hem lieft terwijl wat anders doen. Krijg dan commentaar dat ik niets zeg, maar ik weet verdomd goed genoeg waarom ik niets zeg. Komt toch alleen maar miserie van.

Wat ik nodig heb om met jullie persoonlijk contact op te nemen... Ik ben gewoon bang dat jullie het niet zouden verstaan mocht ik toch niet naar jullie goede raad zou luisteren. Ik heb tijd nodig, echt waar. Ik leef al te lang in deze hel en ik word geleidelijk aan wakker, op mijn tempo. Als jullie dat kunnen garanderen dan ligt de drempel voor mij minder hoog. Of ik ben bang dat als ik niet naar jullie luister, jullie dan misschien mijn gegevens openbaar maken of zo. Sorry, maar ik ben gewoon bang.

Nina echt ik geloof je

In jouw man zie ik mijn schoonmoeder. Ontzettend mijn best doen maar het is nooit goed genoeg.
Altijd op eieren lopen, niet alleen wij maar ook mijn schoonvader. Omdat hij er nog is komen we er nog maar met frisse tegenzin en heel weinig.
Mensen die alles willen controleren en regelen tot over de grenzen van het toelaatbare bestaan ik ken er ook een.
Jehebt wat tijd nodig om dingen te regelen, nap ik helemaal maar de tijd begint te dringen heb ik het idee. Zeker je dochter moet hier uit, volgende week is ze op kamp, geeft jou de gelegenheid echt de koe bij de horens te vatten hoop ik.

Nina

Ik denk dat velen hier begrijpen dat je bang bent. Maar als je nou eens Doenja gewoon belt. Desnoods met een goedkoop prepaid telefoontje van 15E (dus niet jouw nummer). Onder een nicknaam (zoals je hier ook wel zult hebben)? Dan is het toch veilig voor wat betreft gegevens?
En volgens mij begrijpt Doenja prima waar je in zit en als je de stappen niet durft te nemen en je tijd neemt. Echt, je heb niets te verliezen, alleen een fijn gesprek te winnen. Sterkte

privacy

Precies, goedkope prepaid telefoon (jij krijgt/hebt ons echte nummer!) Dus qua privacy van jou is er echt geen probleem.

Als je wilt mailen: nieuw anoniem hotmail- of gmailaccount aanmaken en ook dat zit snor.

En mocht je zelf op een gegeven moment je echt voornaam prijsgeven, dan weten we nog niets.

Verder als je met echte gegevens gaat werken (op enig moment) dan geldt het toch ook dat jij onze gegevens op straat zou kunnen gooien?

Maar belangrijkste is: waarom zouden wij jouw gegevens überhaupt op het forum willen delen? Ik zie echt geen enkele reden of nut. Wat mij betreft garandeer ik je dat ik dat niet zal doen. Ben je zo argwanend geworden door je man? Doet hij dat soort nare dingen dat je daar bang voor bent. Staat echt heel ver van mij af. Het enige dat ik wil is jou en je dochter helpen uit deze misere.

Tot slot schreef je dat je bang bent dat wij niet begrijpen als jij iets anders doen dan een van ons zou voorstellen. Maar lieve Nina,,als er nou mensen zijn die dat juist wel begrijpen, zijn wij het! Ik leef al jaren met zo'n man, waar vriendinnen het soms ook niet begrijpen. Lieve schat, echt geloof me, als iemand jou begrijpt ben ik het (en Doenja en OokZo).

Het enige wat ik wil is met jou kijken wat JIJ nodig hebt om minder bang te zijn en stapjes te zetten.

Dus het eerste stapje kan zijn: koop een goedkoop prepaid mobieltje en bel Doenja gewoon. Ik denk dat het heel fijn voor jou zal zijn.

Of, maak een anoniem e-mailadres aan en mail mij via forumbeheer.

Echt probeer zo'n kleinstapje eens. Je zult denk ik heel trots zijn op jezelf (en terecht) en je zult zien hoe fijn het is.

Ik ben sowieso blij dat je blijft schrijven hier. Elke keer als het even stil is, maar ik me toch zorgen om jullie.

Grote hug {{{{{{}}}}}}.

ik ben geintrigeerd

Door een schijnbaar niet zo belangrijke opmerking van dochter, enkele berichten geleden, Nina. Je schreef dat je dochter zei 'Ik geef hem nog een kans'. Alsof zij bepaalt wanneer en of jullie weggaan. Zoals het er stond had ik het idee dat je haar veel te veel de macht geeft.
Je realiseert je hopelijk wel dat die keus van weggaan bij jou moet liggen, dat je dochter niet ook nog eens in een loyaliteitsconflict komt? Dat de verantwoording van weggaan of blijven bij haar ligt?

Nina

Hoe is het nu?

Hoe het is

Het gaat eigenlijk niet goed. Ik word verscheurd...
Dochter is nu gelukkig weekje op vakantie, maar avond voordien gebeurden er weer dingen die ik raar vind. Ik geef een voorbeeld. We hadden eerder al de discussie dat hij het schandalig vond dat ik durfde voorstellen om bij haar terugkomst uit vakantie naar Mac Donalds te gaan, zonder dit eerst met hem te overleggen. Wel, vlak voor haar vakantie was ik de was aan het ophangen en dochter doet opeens haar schoenen aan. Ik vroeg haar of ze wegging. Ja zei ze, pa stelde voor om nog een ijsje te gaan eten. Ik baalde, waarom mag hij wél leuke dingen voorstellen zonder overleg en ik niet? Dus om de sfeer vlak voor haar vertrek niet te verpesten, stemde ik toe. Toen ik hem daar achteraf over aansprak, was er geen vuiltje aan de lucht. Hij zei dat ik toch Mac Donalds niet met een simpel ijsje ging vergelijken? Ik weet het niet meer. Daarna zijn we nog naar een soort van folkloreavond geweest, had hij ook zonder overleg aan haar gevraagd. Toen we naar huis reden, was er een top30 op de radio met muziek voor de jeugd. De dochter zong mee met de liedjes die ze kende en ik dacht om haar te plezieren, zodat ze met een goed gevoel op reis kon vertrekken, zet ik de muziek wat luider (niet veel). Krijg ik plots te maken met een boze man. Hoe durf ik het luider te zetten en je weet dat ik niet tegen lawaai kan. Ik bedoel, de plezante dingen moeten altijd van hem komen. En tegen dochter ook ‘je weet toch dat papa het moeilijk heeft met lawaai’? Okee, de dag daarna vertrekt ze op vakantie, spannend, ze kende er niemand. Ik maak een foto van haar en haar koffer om op facebook te plaatsen. Ik zei daarna, ik heb het fotootje op facebook gezet. Zegt hij weer dat hij het erg vindt dat ik een foto van haar op facebook plaats zonder dit eerst met hem te overleggen, want ‘het is toch ook zijn kind’? En toen had ik zoiets van 'nu is het genoeg'. Ik schreeuwde ik doe toch niets verkeerd? Volgens hem wel. Een heel weekend hebben we in totaal misschien 10 uur gediscussieerd tot ik er genoeg van had. Het werd me teveel, alles doe ik fout, zie ik verkeerd, wil ik geen toenadering zoeken...
Gisteren waren we bij de psycholoog. Hij zei dat hij niet meer verder wil met me. Ik voelde een opluchting. Hij vertelde het verhaal volgens hoe hij het zag. Dat ik een heel jaar lang niet naar dochters studie heb omgekeken omdat hij niet kon omdat hij te moe was en dat hij daardoor agressief werd. Hij zei ook dat dokter tegen hem gezegd had dat het feit dat dochter zich sneed NIET door hem komt. Maar ik weet wel beter, maar ik moet zwijgen op vraag van dochter. De andere keren dat ze zich pijn deed kwamen ook door hem, maar hij weet niet van die andere keren, ik heb beloofd aan dochter om daar niets van te zeggen. Dus ik zit in enorme twijfel, moet ik het hem toch zeggen of niet? Daarna mocht ik mijn verhaal doen en ik vertelde het hoe ik het zie. Ik zei dat waar het voor mij op neerkomt is dat ik wil ‘gaan, staan, eten, zeggen, denken, doen, slapen hoe en wanneer ik het wil’. Natuurlijk sommige dingen in overleg, maar eenvoudige dingen zoals iets eten niet. Soms zei ik over iets dat hij eerst zei ‘ik ben van mening dat…’ en dan onderbrak hij me door te zeggen dat ik fout ben. Die psychologe zei toen ‘zij mag een mening hebben’. Ik ging met een rot gevoel naar huis. Daarna zei hij me dat hij het rot vond dat ik zei dat het snijden wél door hem komt en dat mijn versie van zijn agressie er niet toe deed, dat het pijnlijk is voor hem, dat hij nu bij die vrouw als een bullebak overkomt. En toen, zakte hij in elkaar, hij greep naar zijn hart. Dus ik ermee naar de dokter. Hij moet het nu rustig aan doen. Wat moet ik nu? Daarna voelde ik medelijden. Ik dacht… als ik me nu toch nog meer inspan en leef naar zijn gebreken (dat betekent dat hij weinig kan verdragen en dat de regels zijn zoals hij ze wil) zou het dan toch kunnen lukken? Zou ik dan mijn kind nog dagelijks kunnen zien.
Echt, ik zie soms geen uitweg meer. Blijven mits hele goeie afspraken of weggaan? Ik ga kapot hieraan. Ik voel me hier en door sommige andere mensen erg gesteund, maar ik ben murw, ik zie niet klaar meer en denk nog steeds dat ik veel schuld heb. Ik kan niet leven met dat schuldgevoel.

Ach meid toch

Iedere keer als ik je verhalen lees herken ik zoveel dingen. Hoe vaak ik niet heb gedacht: als ik nou dit of als ik nou dat. Het werkte nooit, niemand kan zich zo aan een ander aanpassen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.

Nu ik al jaren gelukkig getrouwd ben met iemand waar ik wel IK mag zijn, zie ik pas hoe fout het toen was. Toch komt de periode met mijn ex nog vaak bovendrijven, dan vraag ik opeens heel voorzichtig: zal ik misschien dit of dat? In het begin keek mijn man me aan of ik gek was geworden, hij kon zich niet voorstellen dat ik dat vroeg. Hoe vaak en veel ik hem ook verteld heb hoe de situatie vroeger was, hij kon en kan het zich niet voorstellen.

Ik heb heel lang gezwegen, geprobeerd, ben discussies aangegaan en toen opeens ging de knop om. Helemaal op was ik en ik ging weg. Hij heeft het me niet makkelijk gemaakt, beloofde alles, dreigde met alles, maakte me overal zwart, maar ik kreeg lucht en kon het aan.

Misschien, ik hoop het, komt dat punt voor jou ook. Ik gun jou en je dochter zo ruimte, licht en lucht om je heen. Jij hoeft je echt niet aan alles aan te passen, het is geven en nemen.

manipulatie

"En toen, zakte hij in elkaar, hij greep naar zijn hart. Dus ik ermee naar de dokter. Hij moet het nu rustig aan doen."

Als hij het echt aan zijn hart heeft was hij wel met gillende sirenes afgevoerd.
Kortom, alweer een staaltje manipulatie van je man om de aandacht van het echte probleem af te leiden.