Eventjes graag jullie mening aub...

mooi

Je man moet rustig aan doen. Uitstekende aanleiding om met je dochter toch tenminste een poosje bij hem weg te gaan. Het komt immers allemaal door jullie. Niet in discussie (kap dat maar af met dat dat niet goed voor hem is) maar gewoon meedelen. En dan wegwezen.

Heb je je moeder inmiddels alweer gesproken?

Okay

Hij heeft bij de psycholoog gezegd dat hij niet verder met je wil... Daar kun je hem dan, zij het op diplomatieke wijze, aan houden. Of voorstellen tijdelijk uit elkaar te gaan om te zien of dat werkt. Dat kan je misschien het beste doen bij de psycholoog, die werkt dan als verzachtende factor.
Wat je ook zou kunnen doen, is de psycholoog voorstellen dat zij met jullie beiden apart een gesprek heeft. Dan kun je wel die zaken van je dochter vertellen: zij heeft immers geheimhoudingsplicht . Omdat aan hem ook de mogelijkheid wordt geboden zijn verhaal te doen, zou het geen eenzijdige beïnvloeding zijn. Zeg desnoods dat je het nodig hebt zonder hem je verhaal te kunnen doen. Uit haar reactie valt op te maken dat zij dat misschien wel zal begrijpen.

sterkte weer, het lijkt me zeer uitputtend allemaal.

Man man....

Ik haal verschillende dingen uit je verhaal. Laat ik met eentje beginnen, waar ik je man eigenlijk wel gelijk in geef. Je merkt dat ouders steeds terughoudender worden om foto's van hun kind online te zetten en dat heeft te maken met bijvoorbeeld pedofielennetwerken, die zich die foto's toe-eigenen voor seksuele genoegens. Ze worden wereldwijd verspreid via vooral Darknet (voor zover ik het begrijp). Dus als het je man daarom te doen zou zijn en niet alleen omdat hij alles wil bepalen, heeft hij een punt. Dus als je een foto van je dochter op Facebook zet, wees dan wel bewust van wát je op Facebook zet. Als je alleen haar rug ziet, kan het geen kwaad, maar geen zomerse vakantiekiekjes met veel bloot bijvoorbeeld. Ik vind het erg dat je daar zo bij moet stilstaan, maar het is helaas wel zo.

Wat overleggen betreft... Ik ben ook nogal van het overleggen, over de kleinste dingetjes. Soms leidt dat ertoe dat iets anders gaat dan ik dacht, maar meestal levert het geen probleem op. In jou geval lijkt overleggen alleen maar problemen op te leveren. Het lijkt ook een soort machtspelletje te zijn geworden. Vooral van je man, maar ik heb de indruk dat jij daardoor ook meer op je strepenbent gaan staan en per se je stempel op de beslissing wilt drukken. Hij vindt MacDonalds verkeerd, dan jij ook dat ijsje. Zo houden jullie elkaar bezig.

Iemand die al overprikkeld is, reageert sneller en feller op situaties die die prikkels nog meer op scherp zetten. Als jij wéét dat je man niet goed tegen een hoger volume kan in de auto, vind ik toch dat je daar rekening mee moet houden. Je kunt echt mal worden als er én lawaai is én dat je je aandacht ergens bij moet houden én... wat dan ook. Ik ben daar ook 'lastig' mee. Zodra man iets afspeelt terwijl de tv aan staat, reageer ik dat één van de twee stilgezet moet worden.
Ik snap héél erg goed dat je een lekker deuntje wat harder wilt zetten, dat doe ik ook weleens, maar ik doe dat zeer zelden als er iemand anders bij is. Gewoon omdat ik dat zelf ook liever niet heb van een ander.

Zo, nu over het gedrag van je man.

Ik vraag me iets af, hoe is jullie financiële situatie? Kunnen jullie je wel wat veroorloven, of moet over alles toch wat meer nagedacht worden? Zo niet, dan is het natuurlijk belachelijk dat hij een probleem maakt van de Mac. Zolang je dat niet elke week doet, of zelfs elke maand, is dat gewoon leuk af en toe. Ik heb dus vooral het gevoel dat je man degene wil zijn die met de leuke voorstellen komt. Zijn dochter moet hem als de toffe vader zien. Doe jij dat dan ontneem je hem die glansrol. (Dat vind ik bij narcistische trekken passen.) Mijn gedachte hierover: natuurlijk mag jij dat voorstellen. En zelfs zo, dat het een voldongen feit is. Nu je dochter het huis even uit is, kun je eens even fijn over dat soort zaken losgaan. Ze kan het dan niet horen.

Een psycholoog kan hoop ik door ervaring en opleiding uitfilteren wat ze tegenover zich ziet. Ik hoop dat er nog een vervolg komt waarin jullie apart mogen komen. Dat is doodeng, omdat je dan helemaal geen weet heb van wat je over elkaar vertelt, maar voor de psycholoog kan dat misschien wel meer duidelijk maken.

Ik heb de indruk dat je man er niet voor terugdeinst om de boel bij elkaar te liegen. Zo ook dat hij naar zijn hart greep. Het kan natuurlijk best zo zijn dat hij door alles bij elkaar in elkaar is gezakt, maar als het zijn hart echt was geweest, zou hij naar het ziekenhuis gestuurd zijn door de dokter (of waren jullie daar ook?). Hij manipuleert, zover lijkt duidelijk. Manipuleren is geen chronische ziekte waar jij als vrouw rekening mee hoort te houden. Dat vind ik bijvoorbeeld wel van een echte ziekte als een bewezen hartprobleem. Of als hij niet alles mag eten, dan ga je niet uitgerekend dat wél eten, ik noem maar wat.

Leven met iemand die altijd manipuleert, is géén leven, dan mag je voor jezelf kiezen. Daar hoef jij je niet schuldig over te voelen. Jij bent niet de oorzaak, dat is hijzelf.

Als je man standaard vindt dat jij geen beslissingen mag nemen, maar hij dat wel doet, dan zit er iets fout in zijn hoofd. Je bent niet zijn bezit, je bent zijn vrouw die een eigen mening mag hebben (zoals de psycholoog ook opmerkte). Daar hoef jij je niet schuldig over te voelen.

Als hij zichzelf zo opwindt over dit soort zaken, dat hij erdoor in elkaar zakt, gaat er iets goed mis, maar dat is niet jouw schuld.

Als het gedrag van je man ertoe leidt dat je dochter zich is gaan snijden, moet dat benoemt worden. Dat is inderdaad niet leuk voor je man. De waarheid is hard. Maar dat is niet jouw probleem.

Je man zegt dat hij niet langer met je door wil gaan. Nina... gá!!! Als je na deze uitspraak blijft, heb je dat toch echt aan jezelf te danken. Ga!

Wat betreft je beloftes aan je dochter over wie de oorzaak van het snijden is... ik vind dat je die beloftes niet meer moet doen. Je dochter bepaalt niet wat jij mag vertellen voor haar eigen veiligheid. Ja, over 7 jaar, dan eventueel wel, maar dan nóg gaat veiligheid voor zwijgen, vind ik. Als je dochter zich hier druk om maakt, moet je het goed aan haar uitleggen. Een psycholoog is ervoor om over dit soort zaken te praten, hij of zij heeft daar verstand van. Dat kan helpen om haar te laten stoppen met dit snijden. Hou dat neutraal. Gewoon algemene informatie.

en die dokter?

Is hij onderzocht voor zijn hart? Wat heeft ze gedaan? Heeft hij hartritmestoornis onderzoek gehad? Waarschijnlijk is zijn bloeddruk opgemeten en is er geluisterd aan zijn borst. En nu is het advies 'dat hij rustig aan moet doen'. Is dat gespecificeerd? Moet hij minder werken? Mag hij niet meer sporten? Is hij verwezen voor verdere onderzoeken?
Is het dezelfde dokter die van een afstand kon zien dat het snijden van je dochter wel zou komen door spanningen tussen jullie en niet doordat hij het kind zo onder druk zette?

... Ik weet niet hoe het gegaan is, en het is misschien een heel professioneel iemand. Andere keren denk ik dat we soms wat te veel waarde hechten aan de huisarts die slechts een generalist is en heel goed zou moeten doorverwijzen waar nodig. En dan geldt m.i. voor je het snijden van je dochter als wel voor hartklachten.
Zegt ze alleen maar 'hij moet het rustig aan doen', dan is dat wellicht vanuit haar gezien het beste advies want dat kan nooit kwaad. Maar voor jou Nina is niet zo gunstig: weer een manipulatie instrument erbij: zodra iets niet naar zijn zin gaat, kan hij daar weer op terug grijpen (en zal jij het al van te voren bedenken en meer op eieren gaan lopen).
Als het mijn man betrof, zou ik aandringen op nadere onderzoeken bij een cardioloog.

Inderdaad, wat een mooie kans Nina

Nu hij zich weer zo uitgesproken heeft, heb je echt geen toestemming of wat dan ook van hem meer nodig. Jij gaat gewoon alvast een paar dagen weg, zodat hij tot rust kan komen, en jij ook, en dan kunnen jullie ieder voor zich gaan bedenken of scheiden een oplossing is, of dat er ook andere wegen mogelijk zijn. Maar ga nu in vredesnaam!

psycholoog

Ik had begrepen dat hij maar 1x mee zou naar de psycholoog, klopt dat Nina? Dan kun je daarna vrijuit met hem/ haar spreken, ook over het vaker snijden van je dochter. Dan zal er vast ook wel teruggekomen worden op het gesprek samen met je man. Noem zeker je onterechte schuldgevoelens, iets om aan te werken.

Patronen

Ik lees al een tijdje mee. Nina ga asjeblieft weg. Dit komt niet meer goed. Jullie zijn zo verweven in net helpende patronen. En daarnaast lijkt hij obv jouw verhalen de boel te manipuleren. Kies voor jezelf en je dochter. Ga alleen naar de huisdokter of psych of mastschappelijk werk en neem actie om weg te gaan. Of praat met vertrouwenspersoon op je werk mocht die er zijn.

Snijden

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/kinderen/24332-zelfbeschadiging-snijden-om-te-overleven.html

Snijden is een manier waarop sommige pubers omgaan met de spanningen in hun leven en hun emoties. Belangrijk is om ze te steunen en te helpen hun emoties en problemen onder woorden te brengen.

Ik vind het niet erg productief om vader te lijf te gaan met beschuldigingen als manipulatie en de bron van alle kwaad. Deze man is zo geboren en heeft een intens moeilijk innerlijk leven. Daarbij doet hij zijn best zijn omgeving naar zijn hand te zetten om die spanningen die hij heeft te verminderen.

Daar zou ik naast gaan staan. Het is zijn innerlijke dynamiek. En ja, dat leidt naast psychische stress ook tot lichamelijke stress.
Wees toch blij dat je zelf niet zo in elkaar zit!

Je kunt hem en jezelf helpen door verantwoordelijkheden bij hem weg te halen. Hij hoeft niet op te voeden, dat kan hij aan Nina overlaten. Hij kan leuke dingen met zijn kind doen. Daar hoef je jezelf toch niet persoonlijk minder door te voelen!

Het is geen wedstrijd in goed ouderschap. Je bent blij als het wel goed gaat tussen vader en kind.

Verder kun je rekening houden met zijn behoefte aan voorspelbaarheid en alleentijd en rust. Door niet voortdurend alles samen te ondernemen of op elkaars lip te zitten.

En al die emotionele onrijpheid en die regeltjes horen bij hem. Daar hoef jij niets mee. Dat heb jij niet nodig.

Zo sta ik er in. We gingen afgelopen week naar de verjaardag van ex. Die heeft het op het moment weer heel zwaar. Vooral met zijn werk. En met geldproblemen. Hij heeft er geen zin meer in.
Dan neem ik de reservesleutels mee, want je weet toch niet hoe je hem aantreft. Zijn innerlijke spanningen kunnen hem teveel worden.

Net als snijden zijn lichamelijke uitingen als hartproblemen of andere lichamelijke dingen ook gewoon stressverschijnselen en een roep om hulp.

Dat wil niet zeggen dat je dan je eigen leven overhoop moet halen om dat van hem te gerieven maar je kunt er wel met wat compassie naast gaan staan.

Hoe meer je vader ook als mens benaderd, vriendelijke en zakelijk, des te minder wanhopig en dwingend die wordt.

Anne

Ik ben met je eens dat hij waarschijnlijk geen boeman is. Maar de situatie is onhoudbaar nu. Dus ik vind dat Nina met haar dochter weg moet. Zodat iedereen tot rust kan komen. Ze zitten teveel op de bodem, allemaal, om jouw methode te laten slagen. Misschien op een dag wel, maar nu niet. Nina moet eerst zichzelf weer bij elkaar rapen en enige eigenwaarde opbouwen. Pas als zij zelf weer stabiel is kan zij haar man eventueel steunen op de manier die jij schetst. Maar dat is nu echt teveel gevraagd van haar.

Ik zie nog het meest in een LAT-relatie, uiteindelijk. Want het gezinsleven lijkt me voor deze man veel te veel prikkels te geven. Als er nog een restantje liefde is he, van beide kanten. Waarvan ik me goed kan voorstellen dat die er niet meer is.

Maar rust rust rust, voor alle drie, lijkt me echt het allerbelangrijkste nu. En volgens mij is dat alleen maar te realiseren als Nina nu een paar dagen/weken weggaat.

Pennestreek

Helemaal met jou eens.

Nina kan nu niet zo handelen, zoals AnneJ (met jarenlange ervaring nadat ze al van man gescheiden was!, dus ook grotendeels op afstand) beschrijft. Dat gaat Nina naar mijn mening nu echt niet lukken.

Nina, echt, ik denk dat jij vooral erg gebaat bent bij (tenminste even een paar dagen) rust. Weg van je man. Wat zal je daar van genieten (al zal je zijn stem wel overal in je hoofd horen), het zal echt al vele malen rustiger zijn dan thuis bij hem.

Is er een manier waarop dat voor jou te realiseren is? Kan je niet even bij een kennis logeren, als je per se wilt blijven werken? Of in een goedkope bed and breakfast?

Wanneer komt je dochter terug van kamp?

En heb je je moeder al gesproken en uitgelegd hoe je je voelt en hoe je haar steun juist nodig hebt?

Daarom juist

Had ik maar iemand gehad die het kon uitleggen in die tijd. Ik wist beslist dat het ziek gedrag van ex was maar had niet goed in beeld hoe ik daar mee om kon gaan. Dat ging met vallen en opstaan.

Dus hoop ik dat Nina er iets aan heeft. Of ze nu weggaat of blijft.

Zelf had ik ook een latrelatie in gedachten. Ik probeerde het te verkopen als: zelfs Abraham en Sara hadden een eigen tent.
Helaas was dat voor ex niet 'normaal' genoeg en hij heeft vooral de behoefte om normaal te zijn.

Ook eens met Pennestreek en Larisse

Natuurlijk is de man van Nina in de grond geen slecht mens. En natuurlijk probeert hij ook maar van het leven te maken op de manier zoals hij het het beste vindt.
Misschien is hij autistisch maar dat weten we niet. ( En dus ook niet AnneJ: hij is zo geboren" dat weten we dus ook niet)
Zelfs als de man van NIna niet autistisch maar narcistisch is of beide, liggen daar trauma's aan ten grondslag.
Maar 1. de situatie is nu alarmerend (imho) en vraagt rust voor een ieder 2. het is maar de vraag of je als partner kunt helpen of dat de dynamiek daarmee geen goed wordt gedaan. 3. het is nog maar de vraag of je als partner je moet gaan opstellen als een hulpverlener/ grote zus/ moeder. Nog afgezien van wat dat met je eigen leven doet (ik heb er bewondering dat AnneJ het zo oplost maar vraag me af waar je dan zelf blijft als partner) is het de vraag of je wel dit voorbeeld wilt geven aan je dochter: een inschikkelijke, zoveel mogelijk faciliterende partner zijn. Had ik een dochter gehad, ik zou dit beeld niet graag aan haar meegegeven hebben.

Niet inschikkelijk Mari

Juist niet. Je neemt zelf de touwtjes in handen en houdt je rug recht. Zonder discussie.
En rust is heel erg belangrijk. Maar niemand regelt dat voor je als je het zelf niet doet.

Door vader niet te demoniseren neemt ook je eigen angst af.

Beperkingen

Ben je inschikkelijk als je rekening houdt met de beperkingen van vader? Zijn behoefte aan rust en voorspelbaarheid?
Zijn onvermogen om op een redelijke manier te argumenteren als er verschil van mening is?

Als iemand niet kan lopen vraag je toch ook niet om dat toch maar wel te doen want anders kun je daar geen relatie mee onderhouden? Je ontzegt iemand toch ook geen rolstoel of blindenstok of andere aanpassingen die het leven makkelijker maken?
Of moet iemand dan maar voortaan alleen door het leven omdat het niet houdbaar is voor zijn naaste verwanten?

Het is de vader van Nina's dochter. Dat geeft alleen al een verantwoordelijkheid om de relatie te onderhouden. Je blijft beiden ouders. Wil je vader wegvagen uit het leven van Nina?
Soms lukt dat wel. Er zijn genoeg vaders die hun kinderen nooit meer zien.

En als je dat niet kunt of niet wenst is het in ieders belang om de relatie zo goed mogelijk te onderhouden. En rekening te houden met uiteindelijk ieders beperkingen.

maar wel faciliterend AnneJ

Ik vind dat je er te veel van uit blijft gaan dat Nina man autistisch is en daar je meningen op baseert. "die man heeft een geboren afwijking" schrijf je. Nogmaals: dat weet je dus niet. Ik snap je hoor: natuurlijk laat je ook niet iemand in de steek die een ziekte krijgt of een geboorte-afwijking blijkt te hebben. (overigens ik zeg niet dat Ninaman helemaal uit beeld moet of uit het leven van Ninadochter weggevaagd moet dus reken me dat niet aan?
Maar als en ja het is weer een dikke vette als Ninaman narcist is, zijn veel van jouw voorstellen koren op zijn molen en maakt een faciliterende houding je als partner alleen maar meer supply (= voeding voor het narcistisch construct). Met andere woorden: dan maak je het dus erger.

Ook nogmaals: van mij zul je niet horen dat narcistische persoonlijkheidstoornis gelijk staat met 'een slecht mens zijn'. In tegendeel ik zie dat het heel gewonde mensen zijn. Alleen de omgang met zo iemand kent heel andere wetten, behoeftes en noodzakelijkheden dan de omgang met bijvoorbeeld autisme of een burn out.

Faciliteren

Van narcisme weet ik hoegenaamd niets. Maar ik ga af op de incidenten die Nina noemt in haar mail.
Iemand die snel overprikkeld is van onvoorspelbaarheid en van geluid.
Iemand met regeltjes die hij naar eigen belang hanteert.
Iemand die niet redelijk kan argumenteren zonder te jijbakken.
Iemand die in de stress schiet bij weerwerk.

Wat het ook is kun je daar rekening mee houden. Rust inbouwen en herrie elders maken, genoeg afstand nemen fysiek en in je hoofd, en doen wat je zegt dat je van plan bent, goede routines thuis, en de eindeloze stroom aan negativiteit langs je heen laten glijden.

En doen wat je je voorneemt te doen zonder excuses of overleg, of verdediging.

Hoe kun je daar een narcist mee in de kaart spelen?

Annej

Ik ben het eens met je omschrijving van Nina's man.

Ja dat lijkt niet moeilijk op te brengen en voor ieder goed wat je daar noemt en een aantal zaken zullen ook goed werken bij iemand met een nps: genoeg afstand nemen, doen wat je zegt te gaan doen, routines, en ook het niet maken van excuses of onnodig overleg kan denk ik heel goed werken. En van uit mijn perspectief zou ik Nina aanraden daar meteen mee te beginnen.
Maar er zijn andere dingen die contraproductief kunnen werken áls iemand narcistisch is.

Waar het de narcist in de kaart kan spelen is het volgende: een narcist wil macht, hij controle hebben over de ander, dat is zijn voeding, Hij wil je gedrag kunnen veranderen niet alleen voor rust maar om aan de touwtjes te kunnen trekken . Zodra hij/ zij merkt dat jij je gedrag verandert omwille van hem, ervaart hij niet zozeer meer rust maar meer macht, wordt de ander meer voeding van het narcistisch construct. Als hij merkt dat Nina op haar tenen loopt door rust in te willen bouwen, of herrie elders te maken wint hij voor zijn gevoel. En omdat de partner in feite omzichtig wordt, op eieren loopt door hem te faciliteren hierin, verzwakt zij, boet zij in aan kracht en eigenwaarde. En mocht hij narcist zijn dan draait zij verder vast in onmogelijkheden.

Dat is het gevaar dat ik zie in zo'n benadering. Maar we weten dus niet of hij autist of narcist of beide is. Dus pleit ik voor de dingen die in beide gevallen gunstig werken: rust, ruimte voor beiden om zich te ontplooien, niet overleggen of zware discussies, , afstand nemen, je eigen leven leiden, en doen wat je zegt te gaan doen.

ja nog even

en met 'rust' in de laatste alinea bedoel ik ook rust voor Nina en haar dochter. Als man narcist is, heeft zijn dat nodig om in haar eigenwaarde en souvereiniteit te groeien.
En geloof me als hij narcist is, zal hij haarfijn aanvoelen als ze iets doet om hem te faciliteren. Dan zal hij ook rustiger zijn want hij krijgt macht en blijft de zogeheten narcistische woede achterwege. Hij zal het ook merken als zij het voor haarzelf doet en dan wordt hij onrustiger want hij krijgt het gevoel dat zijn macht inboet. Dat is het gevaar van de raad: 'zorg voor rust en vrede om hem heen'. Want wordt hij kwaad dan kan dat of narcistische woede zijn of een autist die niet goed rust heeft gekregen.
Nina kan dan denken 'oh ik heb het niet goed aangepakt' en dat kan bij een autist. Bij een narcist kan het juist een teken van groei van haar eigenwaarde zijn die hij niet pikt

Klagen en klagen, maar niet oplossen

Nina zit bij de psycholoog met haar man te kibbelen wiens schuld het is dat de dochter snijdt. Zij lijken geheel gefixeerd op de strijd wie het zieligst is van de twee en wie het gemeenst (de ander natuurlijk), ondertussen sarren ze elkaar de tent uit.
En Nina's dochter snijdt zichzelf maar haar ouders vechten door, als het ware over haar hoofd heen. Wat heb ik met haar dochter te doen!

En als Nina dan weer opnieuw post met een klaagzang dan zijn er allerlei mensen die hun eigen situatie herkennen, wellicht het één en ander projecteren, maar ook de tijd nemen om goede, verstandige en onderbouwde adviezen geven en haar zelfs de hand reiken om haar te helpen; maar Nina doet niets, al weken lang.

Er is in dit verhaal maar één slachtoffer en dat noch de foute echtgenoot, noch Nina, die zijn alleen maar druk met elkaar aan te klagen en zelf slachtoffer te zijn.
Dit is allemaal niet zo begripvol naar Nina toe, maar zij is hier geen slachtoffer; zij is een volwassen vrouw en moeder. Het enige slachtoffer hier is de dochter en als Nina geen actie neemt om haar dochter een veilige plek te bieden om op te groeien (en dat is buiten Nina's loopgravenoorlog met haar man) is zij net zo goed en even schuldig aan de situatie als de vermaledijde echtgenoot.
Nina je dochter automutileert! Als dit geen wake-up call is, wat dan wel?

Problematiek

We weten niet ofde onderliggende problematiek van Ninaman autisme is, narcisme, een combinatie of iets anders. Wij weten wel, en ook Nina weet, dat zijn gedrag echt niet fijn is en schadelijk voor haar dochter.

Ook ik heb ervaring met een man waarbij ik niet weet waar het precies aan ligt, maar zijn gedrag is (te) vaak erg vervelend. Ik heb jarenlang geprobeerd mijn gedrag aan te passen om te voorkomen dat hij geirriteerd, boos of explosief werd. Op eieren lopen dus. Ook relatietherapie en zelf met peuten gesproken. Het hielp niet. Hij vond altijd wel een aanleiding om boos te worden. Dodelijk vermoeiend.

Inmiddels ben ik veel verder en zie dat zijn gedrag bij hem zit. Zelfs al zeg ik verkeerde dingen, kijk ik verkeerd, maak ik teveel geluid of doe ik iets anders verkeerd, dan nog rechtvaardigt dat niet zijn irritaties en boosheid, laat staan zijn explosies. En als je dat per ongeluk overkomt en je kan er niets aan doen, dan zeg je sorry na afloop als je van iemand houdt die je dit aandoet. Niet mijn man. Het is altijd mijn schuld.

Mijn conclusie: ik heb er alles aan gedaan, maar het lukt MIJ niet een acceptabele relatie met mijn man te hebben. Ik weet niet of het een ander zou zijn gelukt in een gezin met opgroeiende kinderen, maar mij niet. Ik ben er doodmoe van om steeds mijn best te doen, zonder succes.

Moet ik dan mijn leven opofferen, omdat hij de vader van onze kinderen is, Anne?
Mag ik ook nog eens prettig leven? Dat ik niet baal als hij thuis kom, blij ben als hij het huis uitgaat? Ik heb besloten: ik ga ermee stoppen. Dit is niet het leven dat ik wil voor mezelf. Nu alleen nog het goede moment (door omstandigheden nu nog niet – en ja ik weet, het is nooit het goede moment).

Echt, vind je dat Nina, waarvan zo duidelijk is, dat zij nog zo onzeker is, nog niet half zover is als ik , echt moet proberen haar gedrag aan te passen, zodat haar man zich beter gaat gedragen, Anne? Terwijl haar dochter duidelijk onder het gedrag van haar vader lijdt? Hoe lang zou je Nina geven?

Ik geloof er niets van dat het Nina op korte termijn lukt dit tij te keren. En ik vind ook dat zij gezien de situatie met haar dochter niet meer mag experimenteren met (nog maar weer eens) aanpassing van haar gedrag. Laten we zo zeggen, ik denk dat het Nina veel meer bereikt door een tijdje afstand te nemen (met haar dochter) van haar man.

Dan komt ZIJ tot rust en kan ze bedenken wat ze wil en hoe. Nu, met de man die haar geen moment rust gunt, kan ze niet eens goed nadenken wat ze wil.

Ik wens Nina en haar dochter veel sterkte en Nina kracht om de stap te zetten om een weekend of week bij haar man weg te gaan met haar dochter. Ik denk dat kleine stapjes bij haar beter werken dan een grote. Maar verder dooremmeren met de goedbedoelde adviezen van Anne (die overigens dit ook niet in de praktijk heeft gebracht terwijl ze samenwoonde met haar man – dus die veel meer ruimte had om op adem te komen) lijkt mij niet verstandig voor Nina.

Rust Larisse

Natuurlijk heb ik afstand kunnen nemen en genomen. Dat geeft ook rust. Zelfs voor exman. Echter je houdt de situatie over dat je je kinderen mee moet geven aan iemand waarvan je niet weet in welke knelsituatie ze nu weer terecht komen.
Dat hoefde niet toen we nog bij elkaar waren. Dan kon ik zorgen dat ik er altijd bij was en dat we periodes van rust hadden door weg te gaan.
Ben je erbij dan kun je de ergste paniek zelf afvangen. Ben je er niet bij dan weet je niet eens wat er niet afgevangen wordt.
Daar kom je pas later achter. En hier zelfs heel veel later. Nu, nu dochter een goede therapeut heeft.
Ik kon het niet meer aan, ik moest eruit. En ik ben de grens. Als ik het niet meer aankan dan houdt het op. Maar dat dat een hele nieuwe lastige situatie opleverde kon ik wel vooraf vermoeden maar ook dat is heel zwaar geweest.
Ik heb dat zo goed mogelijk gedaan. Kinderen een mobiel. Ex gerust stellen dat hij altijd een beroep op mij kon doen, en soms was dat ook nodig en gebeurde dat ook.
Altijd een tweede scenario. Nooit vrij.
Kinderen instrueren om ook kalm met ex om te gaan. En mij altijd te bellen.
Zorgen dat ex met kinderen zoveel mogelijk in ander gezelschap verbleef.
Ik weet niet wat beter is.

AnneJ

Jij hebt afstand genomen. Jij kon de ergste paniek afvangen. Waar uit dit draadje haal je dat Nina in staat is afstand te nemen en de paniek bij haar dochter af te vangen???

Ik zie daar geen enkele aanwijzing voor. Door afstand te nemen krijgt ze misschien wel de ruimte om wat sterker te worden hierin. Dat hoop ik. Ook ik vind het heel erg voor de dochter, die in een onmogelijke positie zit.

Maar ik denk nog steeds dat er een ingreep gaat komen vanuit dochter, vanuit school, of vanuit oma. Dan is het uit Nina's handen. Haar dochter blijft dit niet meer lang ondergaan. Oma is boos, school heeft al aan de bel getrokken.

Misschien is het een goed idee om Nina

als uniek 'geval' te bespreken en niet als AnneJ 2, Mari 2, Larisse 2 of Kaaskopje 2. Ik bespreek graag iets vanuit mijn eigen leven, maar ik heb nu echt de indruk dat Nina advies moet krijgen met een meer op haar gerichte blik. Nina is ons niet. Nina zit nú in een panieksituatie die haar volledig lijkt te verlammen. Daar kun je boos om worden, maar je kunt tegen iemand die verlamd is niet roepen dat hij maar moet gaan lopen. Ik heb ook niet de indruk, dat Nina momenteel in staat is om met het gedrag van haar man om te gaan als ware zij de therapeut en hij de 'patiënt'. Daarvoor zit ze er zelf te diep in en te dicht op. Ik vind ook niet dat je dat van iemand kunt verlangen.

Ik vind het jammer, dat de moeder van Nina zich heeft teruggetrokken. Het kan natuurlijk best zijn dat wat wij inmiddels weten eigenlijk al jaren voortsleept, waardoor haar moeder het ook niet meer weet en ten einde raad de stekker uit het contact heeft getrokken. Uit zelfbescherming misschien. Het is ontzettend moeilijk om toe te moeten kijken hoe je kind steeds verder de diepte in glijdt en geen stappen neemt.

Wat Nina zich niet lijkt te realiseren, is dat haar dochter eigenlijk in dezelfde situatie zit als haar moeder, dochter's oma dus. Dochter zit ook al jaren in deze situatie en er worden maar geen stappen genomen, die hier een eind aan maken. Oma/moeder kan de stekker uit het contact trekken, dochter kan dat (voorlopig) niet. Dochter lijkt wél de stekker uit het gezin te willen trekken. Zij met Nina de ene kant op en vader alleen de andere kant op. Uiteraard laat je een kind van 11 niet bepalen of je wel of niet gaat scheiden, maar als een kind zover gaat dat het uitspraken doet die deze kant opgaan, dan moet de situatie vrij ernstig zijn. Een kind wil zijn eigen vader niet kwetsen, niet expres. Zelfs niet als vader niet bepaald leuk gedrag laat zien.

Ik denk dat het tijd wordt, Nina lees je mee?, om het analyseren van het gedrag van vader af te sluiten. Wij hier op OO kennen haar man niet voldoende om echt precies te kunnen vertellen hoe het zit, feit is dat Nina en dochter er aan onderdoor gaan. Man lijkt er zelf ook aan onderdoor te gaan. Er valt niets meer te redden, dat komt neer op trekken aan een dood paard. Hoe Nina en haar man ná een scheiding weer met elkaar moeten leren omgaan, is van latere zorg. Het is nu de kunst om zo redelijk mogelijk uit elkaar te gaan.

Nina, je bleek eerder al in staat om een appartementje te vinden, dat lukt je vast nog een keer. Een woonruimte hoeft niet heel erg groot te zijn. Het feit dat je weer vrij zult kunnen ademhalen, je niet meer op eieren hoeft te lopen en je zult zien dat dit ook voor je dochter geldt, maakt ook een klein appartement tot een paradijsje. Probeer dan toch weer contact met je moeder te krijgen en vraag of ze je kan helpen. Is het niet met de verhuizing zelf, dan wel met het opvangen van je dochter. Als je moeder ziet dat je werkelijke stappen zet, ontdooit ze waarschijnlijk weer en kan ze weer met je verder.

Als je niet zeker weet hoe je man zich zal gedragen als jij daadwerkelijk vertrekt, kan het verstandig zijn om iemand te vragen om aldoor bij je te blijven. Niet dat ik denk dat je man gewelddadig zal worden, maar hij kan met woorden ook schade aanrichten. Je bent zo onzeker en voelt je zo snel schuldig en verantwoordelijk omdat je geleerd hebt je zo te voelen, dat het beter kan zijn als er iemand bij is. Je man wil niet dat men slecht over hem denkt, dus dan zal hij zich gedeisd houden.

Dus Nina, ik snap dat het ontzettend veel kracht van je vergt, maar je zult nu zelf de knop om moeten zetten. Je zult zelf je benen in beweging moeten zetten. Je armen. En je voeten de goede kant op laten gaan. Je kunt het.

Nina

Heb ik het goed als ik zeg dat je grootste angst is, hoe het moet gaan met je dochter na een eventuele scheiding? Dat dat de angst is die je het meest verlamt en terughoudt stappen te zetten.
Wellicht is een eerste stapje in je leven nu eens op onderzoek gaan -gewoon op internet of bij wat in Nederland heet een Juridisch Loket- hoe zaken liggen in België. In Nederland worden kinderen na hun twaalfde gehoord over waar hun voorkeur ligt om te wonen, misschien is dat bij jullie ook zo. Dat zou misschien al rust en moed geven.

Je man heeft zelf bij de psycholoog aangegeven niet meer verder te willen. Nogmaals: je kan hem daar aan houden, op diplomatieke wijze. " goh, je zei dat en ik ben het met je eens, misschien eens een tijdje uit elkaar?" zoiets

Het feit dat hij dat zei, is misschien een buitenkans in de situatie. Wellicht moet je het ijzer smeden terwijl het heet is... Het is ten slotte zijn eigen idee nu.

Mari

"Wellicht is een eerste stapje in je leven nu eens op onderzoek gaan -gewoon op internet of bij wat in Nederland heet een Juridisch Loket- hoe zaken liggen in België."

Ik heb ook al twee keer gezegd dat ze zich op dit punt terdege moet laten voorlichten en ik was de enige niet. En ik krijg niet de indruk dat Nina dat gedaan heeft.

Nina klaagt (terecht, naar mijn idee) en twijfelt, maar doet niets. Dat is heel beroerd, maar wel een feit. Ik vraag me inmiddels af of ze echt nog twijfelt of ze het wel goed doet of dat ze die twijfel (onbewust) cultiveert zodat ze maar niet werkelijk in actie hoeft te komen. Maar dat is allemaal invullen en speculatie en niemand is ermee geholpen. Nina niet, haar dochter niet, en de man van Nina ook niet. Dus ik zal me er na deze posting verder buiten houden.

Ik volg dit draadje, maar voel me net een ramptoerist: we zien de narigheid zich voltrekken maar staan machteloos. Nina moet zelf wat doen.

Groeten,

Temet