En wie vangt mij op?

ik vind het

heel knap eigenlijk dat jullie (?) nu afstand nemen. Lijkt me heel moeilijk en heel verstandig.
Ik hoop dat het je lukt even goed voor jezelf te zorgen. Het is echt niet raar dat je doodop bent, laat het ook maar toe. Vraag ook steun aan vrienden, als het even kan.

Ook ik heb toen een time out genomen.

Met die borderliner had ik een soort knipperlichtrelatie. Na een hele heftige ruzie was het weleens een aantal weken uit. Een keer zelfs een aantal maanden. Eigenlijk voelde ik me toen best goed behalve het liefdesverdriet. Maar geen emotionele achtbanen, uitbarstingen vanuit het niets, plotselinge scheldpartijen, op eieren lopen, zinloze wellesnietes-ruzies, enfin je kent het wel. Heerlijk. Helaas pikte ik door dat liefdesverdriet de draad op een gegeven moment weer op. En daar gingen we weer. Totdat er tijdens een zoveelste ruzie iets in mij knapte en er geen weg terug meer was. Misschien dat jij wel sterk genoeg bent om na een paar maanden rust de knoop door te hakken ongeacht de resultaten van de therapie. Of als je besluit je vriend nog een kans te geven na de therapie, modder dan niet al te lang voort bij de eerste signalen dat er niet veel veranderd is. Alle raad van ervaringsdeskundigen in dit draadje helpt misschien het beslissingsproces een heel klein beetje te versnellen of als ruggesteun als je de relatie hebt verbroken en door het liefdesverdriet heen moet.

P.S.

Waarschijnlijk denk je bij het lezen van de verhalen van anderen die ervaringen met borderliners hebben: ja, maar de mijne is liever/specialer/minder hopeloos. Dat dacht ik tenminste wel als men mij op dit forum adviseerde om met die man te kappen. Ik redeneerde dat men iets over het hoofd zag omdat ze er niet met hun neus bovenop zaten. Of dat men verbitterd was ofzo. Nu het uit is, kan ik achteraf alleen maar zeggen: wat een tijdverspilling was het allemaal. Ik heb er ook nog een flinke emotionele knauw aan overgehouden. Het enige positieve is dat ik me heb voorgenomen om me nooit meer met kneuzen in te laten, daarvoor is mijn gemoedsrust me te veel waard. En echt, de mijne was behalve strontvervelend en leugenachtig óók innemend, charmant, heel geestig en zorgzaam.
Iets anders: zegt hij tijdens ruzies soms ook tegen je dat je te veel naar je vriendinnen en medeforummers luistert en dat je je relatie niet uit elkaar moet laten trekken door je vriendinnen die zogenaamd jaloers zijn op jullie bijzondere relatie of door een stelletje wildvreemden op internet? Die onbekenden hebben het waarschijnlijk beter met je voor dan hij, de verborgen agenda van borderliners en dergelijke is om zelf beter te worden van de relatie, jou zieleheil is bijzaak al lijkt dat niet altijd zo.

Nee Brunette

"Iets anders: zegt hij tijdens ruzies soms ook tegen je dat je te veel naar je vriendinnen en medeforummers luistert en dat je je relatie niet uit elkaar moet laten trekken door je vriendinnen die zogenaamd jaloers zijn op jullie bijzondere relatie of door een stelletje wildvreemden op internet? Die onbekenden hebben het waarschijnlijk beter met je voor dan hij, de verborgen agenda van borderliners en dergelijke is om zelf beter te worden van de relatie, jou zieleheil is bijzaak al lijkt dat niet altijd zo."

Nee Brunette, dat zegt hij nooit, hij stimuleert me juist vrienden en vriendinnen te zien. Maar het maakt niet uit wat ik zeg want alles zal weggeredeneerd worden door jouw projectiemechanisme gebaseerd op je vorige relatie. Deze man scheldt me nooit uit, heeft geen periode dat hij me haat, hij wordt zelfs nooit kwaad. Maakt geen ruzie. Ik denk helemaal niet dat hij de enige echte uitzondering is, integendeel ik denk dat hij in een aantal dingen een schoolvoorbeeld is. Mijn vriendinnen zeggen dat ze ik hem met niks maar dan ook niks weg laat komen en staan versteld van wat hij zich laat zeggen (overigens terecht volgens mij nav zijn gedrag) hoe introspectief hij zich toont en hoe hij vervolgens aan de slag gaat. Maar nou zit ik hem te verdedigen terwijl ik ook zie dat er heel moeilijke trekjes aan zitten die ik absoluut niet tolereer.
Waar ik ook heeeeeel moe van ben is mensen die hun eigen verhaal op het mijn projecteren. Mijn vriendinnen die nooit zoveel aan zouden kaarten met hun man en vinden dat mijn vriend zo'n schat is niet om zijn zogenaamde charme maar om wat ze weten wat hij allemaal doet, mensen hier die hun verhaal naadloos op het mijne projecteren. Het is allebei een beetje waar maar dus allebei ook weer niet in zijn geheel.
Wil je gewoon iets vragen zonder je eigen verleden te projecteren en zinnen beginnen met 'waarschijnlijk"?

en wat ik ook jammer vind

Is dat de loep nu zooo wordt gelegd op mijn relatie, er is verdorie nog wel meer aan de hand in mijn leven dan die man hoor, laten we dat niet vergeten. Zo'n borderliner als vriend is peanuts vergeleken een kind dat van zoon dochter wordt hoor. Maar daar hoor ik dan weer niemand over terwijl dat eigenlijk veel zwaarder is.

maar goed

Ik schrijf hierboven: "Zo'n borderliner als vriend is peanuts vergeleken een kind dat van zoon dochter wordt hoor. Maar daar hoor ik dan weer niemand over terwijl dat eigenlijk veel zwaarder is." Maar ineens besef ik me dat iedereen die iets schrijft over mijn relatie of mijn moeder natuurlijk vanuit alle goede bedoelingen probeert me te helpen of dingen voor me op te lossen. (waarvoor dank) En aan een transgender kind is nou eenmaal niet veel op te lossen dus vanzelfsprekend gaat het daar niet zo over.
En alles zal ook wel aan mijn manier van communiceren liggen want eigenlijk wil ik ook gewoon gezien worden in mijn struggle zonder dat het er meteen iets opgelost moet worden of dat ik weer aan de slag moet met iets of dat ik beslissingen moet nemen op het moment dat ik me eigenlijk te burn out voel ergens over na te denken.
Eigenlijk wil ik gewoon simpelweg een luisterend oor en dat heb ik denk niet goed gecommuniceerd. En misschien moet ik dan ook niet op een forum zijn hoewel er wel degelijk ook mensen zijn waardoor ik me gezien voelde.
Ook deze discussie overwhelmed alweer. Ik heb ruimte en rust nodig. Ik laat alles (behalve moeder en kind) en rusten en ga het over een maandje over lezen. Bedankt allemaal.

ik heb nog wel een tip mbt je moeder.
Ga naar de huisarts en geef daar het tijdsprobleem aan, als je moeder in dezelfde plaats woont is intercollegiaal contact heel gewoon en kunnen jullie het samen doen om wat meer hulp bij de zorg voor je moeder te krijgen, ook als ze in een instelling woont.

mijn moeder woont niet in de buurt, wat in dat opzicht een voordeel is, maarmijn huisarts heeft met die van haar gebeld en toen is er bemoeizorg op gang gekomen, nu worden er voor veel zaken vrijwilligers ingezet.

De zorg voor je kind is het laatste waar je op wil 'bezuinigen' zeker een kind dat deze transitie door maakt, want veel kinderen krijgen die steun niet.

Dat er zo ingegaan wordt op je relatie komt door de herkenning, daar kunnen ze wat mee. Maar je had al geschreven dat je die op een laag pitje zette voorlopig. Wat al een moeilijke beslissing is met jou verleden, ik zou het ook niet zo snel doen als je net iemand gevonden hebt na jaren alleen te zijn geweest.

Ga toch eens voor een drievoudig consult naar de huisarts, dan heb je een half uur ipv 10 minuten. Want ze kunnen echt veel meer dan je denkt.

Is je dochter nu echt onderweg naar het lichaam wat daarbij hoort of kan dat pas als ze uitgegroeit is?

Dat je heel wat op je bordje krijgt is iets dat ik niet zal ontkennen. En dat dat na al die jaren echt roofbouw pleegt idem dito.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en ook real life steun!

ach ja

Ik bijt ook op mijn tong om niet vanalles over persoonlijkheidsstoornissen te zeggen. (Niet perse negatief en hopeloos)
Maar de diagnose is enorm vers en je hebt al een actieve keuze gemaakt, een, nogmaals, sterke naar mijn idee. En je bent op, klaar. Veel teveel informatie die je allemaal moet verwerken, er kan nu geen informatie meer bij, loopt alleen maar over.
Zo te horen weet je prima wat je nodig hebt en kun je goed keuzes voor jezelf maken. Je hebt alleen tijd en rust nodig. (maar ook dat weet je:))
Enne, als je het vindt, dat eiland, laat wat weten, ik ga mee!

Lieve MR

Bij deze een hart onder de riem.
Ik loop te worstelen met een dementerende moeder en weet hoe zwaar dat is.

Het is echt heel heftig wat je nu doormaakt. En ook heel veel tegelijk. Ik hoop dat het je lukt om je moeder in de laatst jaren van haar leven te geven wat ze nodig heeft. En ik hoop vooral dat je kind goed door deze fase heen komt en op haar plekje weet te vinden.

Soms, ooit, is alleen het besef dat het nu zwaar is al genoeg om het beter te kunnen handelen. Zorg goed voor jezelf, neem je rust en skip de ballast uit je leven. Dat kan en dat mag.
En maak die afspraak bij de huisarts!

Goed bedoeld

Ik en Brunette bedoelen het zeker goed. Ik spreek niet over de andere zaken, omdat je niets aan een transgender kind en een dementerende moeder kunt doen, ze zijn er er en je hebt het er maar mee te doen. Bovendien heb ik daar geen ervaring mee. Dat betekent niet dat ik niet begrijp dat dat heel ingrijpend en vermoeiend is. Dat begrijp ik donders goed. En juist daarom hoop ik dat je jezelf niet nog meer ellende op de hals haalt.
Neem je tijd, zorg voor jezelf. Ik hoop dat je wat hulp vindt waarmee je weer een klein beetje rust in je leven kunt vinden.
Veel sterkte en een dikke knuffel.

(Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner...)

vrijwilligers voor moeder

Daar heb ik ervaring mee, het werkt heel goed. Je kan de ingang vinden via maatschappelijk werk of het tehuis/thuiszorg. Kleding wassen moet dat tehuis maar doen, er zitten ook mensen zonder familie. Het probleem met wassen is dat er zo'n ijzeren regelmaat in zit en daar kon ik ook niet tegen. Een tehuis heeft daar geen zin in, dus zal proberen te traineren (het juiste formulier ligt hier niet, ik ga daar niet over, enz.). Maar het is heel belangrijk om dat van je bordje te krijgen!

Ik heb ook geprobeerd vrienden tot achterwacht te benoemen toen ik op vakantie ging. Helaas had niemand daar zin in. Toen heb ik mijn verre zus genomineerd, zodat ze het grotendeels zelf moeten oplossen, omdat de drempel om haar te laten komen hoger ligt. Ik had namelijk geen zin om nog een keer op de camping gebeld te worden met een "het gaat helemaal niet goed hoor, hij is erg depressief".

Je moet echt kil en berekenend te werk gaan bij "hulpverleners", want ze zullen alles doen om zaken op jouw bordje te schuiven. En ze vinden dat zij kunnen bepalen wat jouw belastbaarheid is. "Dat heb je toch wel voor hem over?". Yeah, right. Ze moesten eens een weekje in mijn schoenen staan...

tja...

Pandora: "Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner..."

En ik dacht nog: "Laat ik nu even op mijn handen blijven zitten..." (dit geldt overigens niet alleen voor borderlinegedrag maar ook voor andere grensoverschrijdende incidenten)

Evanlyn: "Je moet echt kil en berekenend te werk gaan bij "hulpverleners", want ze zullen alles doen om zaken op jouw bordje te schuiven. En ze vinden dat zij kunnen bepalen wat jouw belastbaarheid is. "Dat heb je toch wel voor hem over?". Yeah, right. Ze moesten eens een weekje in mijn schoenen staan..."

Breek me de bek niet los... Heb achtereenvolgens van exact dezelfde persoon te horen gekregen "mevrouw, denkt u ook eens aan uzelf anders redt u het niet" en "maar mevrouw, u moet wél uw prioriteiten stellen!" Vroeger liet ik me daardoor intimideren, nu verander ik in een onbereikbaar ijskonijn (janken en me schuldig voelen doe ik dan thuis wel).

Hoe dan ook, het blijft een kloterige situatie als je als een soort octopus in spagaat overal aan de knopjes moet blijven draaien.

Hortensia

Je vergeet nog: "Nou, het is UW vader/moeder, hoor!" :-)

Pandora en anderen

Pandora: "Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner..."

Ja pff ga ik mijzelf weer verdedigen. Waarin vragen jullie niet eerst hoe ik het bedoel voordat je meteen een oordeel velt? Natuurlijk wordt hij boos maar op een passief agressieve manier. Het is eigenlijk nauwelijks boos in de traditionele zin van het woord te noemen. Dissocieren, dat werk, dus niet eens op mij gericht. Niet op de manier van uitschelden of een ruzie zoeken. Juist de confrontatie uit de weg gaan, zo bedoel ik het. Ik redeneer niks weg ik praat niks goed. De intaker/ behandelaar complimenteerde mij over mijn inzicht en onderscheidingsvermogen als wel de compleetheid waarmee ik het hele beeld schetste van het borderline gedrag als ook de distantie en de volledigheid en het juist niet-goedpraten. en hier moet ik me dan weer verdedigen. jammer maar waarschijnlijk goed bedoeld. bedankt voor die goede bedoeling in ieder geval

beste MR

En ik had nog wel zo mijn best gedaan op een kort, maar lief berichtje met tips waar je echt wat aan zou kunnen hebben.
Gebaseerd op eigen ervaring met overbelasting, maar vooral gebaseerd op wat een vriendin ervaart met haar drie zorgenkinderen, waarvan haar oudste ook transgender is. Los van je zorgen om man of moeder, is dat alleen al een goede reden voor een eigen coach of psych die er echt voor jou is.
Heb je trouwens contact met andere moeders, met transgenderkinderen? Het lijkt mij zulke eigen, specifieke en te onderschatten gevoelens met zich meebrengen, dat lotgenotencontact wel heel prettig kan zijn.

Ik wil je alleen maar waarschuwen

Lieve MR,
Je vertoont typisch gedrag van een partner-van, in je laatste reactie aan mij weer, en ik wil je er alleen maar voor waarschuwen. Ik neem je niks kwalijk ofzo, ik heb wat dit betreft in jouw schoenen gestaan, ik weet hoe het voelt. Niemand kan voor jou beslissen wat je met je leven en je relaties doet. Het staat je volkomen vrij met deze man door te gaan of hem te laten gaan. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dat is alles.
Ik wil je van harte aanraden eens een goed boek te lezen over langdurige relaties met borderliners. Dan weet je wat je kunt verwachten. Ik denk te weten dat een persoon die nu al overbelast is zo'n relatie er echt niet bij kan hebben. Maar wie ben ik?

Maar zie je niet

DAt wat ik ook zeg, je zal zeggen dat het typisch gedrag is van een parner van een borderliner? "ik raad je aan eens een goed boek over borderline te lezen" Kijk nu doe je weer wat mij zo bevreemdt en waardoor ik denk dat mensen te veel hun eigen situatie op die van projecteren. Waarom vraag je niet: heb je er wel eens een boek over gelezen? Dan kan ik antwoorden: ja ik heb gelezen: 'when hope is not enough" (how to guide for living with and loving Someone with pbd". Ja ik heb gelezen "stop walking on eggshels" ja ik heb gelezen: "borderline voor dummies" (erg grondig en uitgebreid boek overigens). The essential familiy guide to borderline personality disorder" Ik heb gelezen "in Sheeps's clothing, Understandig and dealing with manupulative people". Ik heb gelezen "I Hate you, don't leave me, understanding the borderline personality.

En dan ga jij me zeggen dat ik eens een boekje erover moet gaan lezen? Ik krijg niet voor niets al die complimenten van de behandelaars over mijn inzicht in het syndroom.

Enfin je bedoelt het goed en toch weer bedankt daarvoor

Dank je wel, ja ik heb zelf een facebookgroep opgericht van ouders van transkinderen.

je had zelf ook wat meer 'forthcoming' kunnen zijn door bijvoorbeeld in een eerdere posting aan te geven dat je erover gelezen hebt (je zegt alleen maar dat je complimenten krijgt). Je begint nu op alle slakken zout te leggen krijg ik de indruk. You've made your point denk ik dan maar.
gr Angela

Ik vraag me ook af wat nou precies de bedoeling is. Je vraagt om tips, maar elke tip is voor jou niet handig, zinvol, relevant. Wat wil je dan?

Nou nee

ik vind het niet op alle slakken zout leggen als je antwoord geeft op 'ga maar eens een boekje lezen" en zegt 'maar vraag nou eerst eens wat ik dan al gedaan heb" Ik vind het heel vreemd dat ik moet zeggen wat ik allemaal al gedaan heb om te voorkomen dat anderen niet die eenvoudige vraag stellen. Want dan moet ik al prematuur gaan uitleggen wat ik allemaal al gedaan heb aan me informeren en met anderen spreken over dementie, genderdysforie en borderline syndroom. Voordat mensen over mij gaan oordelen dat ik een partner ben die typisch klinkt als de partner van een borderliner kunnen ze zich toch wel informeren? Niks geks aan hoor. Dat doet iemand daarboven ook die vraagt of ik wel met andere moeders van transkinderen spreek en daar geef ik ook netjes antwoord op.

Ik vind het ook jammer, dat alle aandacht zich nu spitst op mijn partner, die ik nota bene een paar maanden niet ga zien. En misschien wel nooit meer. En daar moet ik om rouwen. Maar dat wordt niet gezien door de meesten die er op gefixeerd zijn dat ik mijzelf een rad voor ogen zou draaien qua relatie.
En dan ook nog door mensen die een paar jaar geleden de genderdysforie van mijn kind wegwuifden onder het mom van 'het is maar een fase', want ik was ook een tomboy en loop nu ook op hakken"

Wat ik wel wilde was geen oplossingen voor mij bedenken (heb ik misschien niet goed aagegeven) maar gewoon een luisterend oor. Mensen die voor hetzelfde staan en weten hoe zwaar het is. En dat luisterend oor heb ik wel degelijk gekregen, waarvoor dank

en nu kap ik met de discussie want het kost me al weer te veel. Dank voor al het meedenken en alle steun.

nog even

Wat er denk ik ook gebeurt is als je een hulpvraag hebt dat mensen gewoon héél graag advies geven. Heel lief bedoeld vaak maar ik merk dat ik daar zelf ook niet altijd blij van word. Alsof er bijna alles tegen je gezegd mag worden omdat je het moeilijk hebt, inclusief een hoop al dan niet verpakte kritiek en ongevraagd advies.Ik bedoel niet perse dit forum hoor, eigenlijk overal. Bij professionele hulpverlening, kennissenkring en soms zelfs vrienden.
Verder wil ik, alleen als tegenwicht, vermelden dat ik iemand goed ken met de diagnose die een enorm stabiele relatie heeft al meer dan 10 jaar. Ik ken ook zeker de andere kant, ken veel mensen met de problematiek, ook beroepsmatig. Maar iemand is meer dan zijn stoornis, zelfs bij zo'n ingrijpende aandoening.

Sorry

Mijn excuses als het denigrerend overkwam. Uit je berichten leek naar voren te komen dat de diagnose nog maar net gesteld was en je niet goed wist wat je overkwam. Dan heb je meer informatie nodig. Maar dat heb ik blijkbaar verkeer geïnterpreteerd. Je hebt precies de boeken gelezen waar ik ook veel aan had. Hopelijk helpen ze je vooruit.
Nogmaals veel sterkte gewenst.

sterkte

MR, jeetje wat krijg jij veel voor je kiezen. Kan me heel goed voorstellen dat je helemaal op bent. Als ik me uit het verleden goed herinner had je ook zelf al chronische vermoeidheidsklachten toch?
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen!