U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
En wie vangt mij op?
Even kort: ik heb de zorg voor een demente moeder van 96 jaar, ik heb een transgender kind van 15 in transitie en mijn partner is kortgeleden gediagnosticeerd als borderliner met zwaar narcistische trekken. Heel rot voor hem echt, want waarschijnlijk ontstaan door zijn adoptie. Maar ja, het leidt wel tot manipulatie, sollen, en een enorme claim op de ander leggen. (ze mogen jou wel 100x afwijzen maar als zij zich ook maar enigszins afgewezen voelen, berg je dan maar). Daarnaast zijn er ook mooie dingen tussen ons.
Hij gaat nu drie dagen per week in therapie voor lange tijd. Prima.
Maar ik ben helemaal leeg, heb een zorg- en relatieburnout. Ben sufgesold en heb me sufgezorgd. De mensen waarvoor ik zorg worden door allerlei deskundigen opgevangen. Mijn partner krijgt alle aandacht en ik mag het uitzoeken.
Wie zorgt er nou eens voor mij? En dan heb ik het niet over om leren gaan met transgenderisme, dementie of narcisme/borderline. Alles wat kan doen doe ik. Nee, ik heb het puur over dat ik he-le-maal leeg ben en dat er toch voortdurend een beroep op me wordt gedaan. Ik wil een half jaar op een onbewoond eiland met hele stille obers... zoiets
Hebben jullie tips?
Zonder aan te willen sturen op "laat je moeder het maar uitzoeken" vraag ik me wel af wat kinderloze ouderen in deze zorginstelling aan zorg mogen verwachten, als het tehuis alles afschuift op .. ja wie? Als kind kun je toch niet altijd maar opdraven?
De begeleiding van je kind, moet je echt mee? Wil kind dat graag? (Dan zou ik het ook doen.)
Valt het niet te regelen dat jij 1 week niet hoeft te zorgen en je kind ergens gaat logeren? En als er zoveel moois is in je relatie, kun je dan niet in die week een paar dagen tegen hem aankruipen met "en nu ik!"?
MR,
om op je uiteindelijke eerste vraag terug te komen: "En wie vangt mij op?" In eerste plaats dien jij jezelf op te vangen. Want er is niemand beter dan jezelf waar je nood aan hebt en wanneer.
Belangrijk is naar jezelf te luisteren, naar je lichaam.
Mensen kunnen maar zoveel aan als hun lichaam en geest verdraagt. Je kan niet zeggen : "He, we moeten door ook al willen jullie niet."
Draag dus goed zorg voor jezelf. Las een paar keer per dag een kwartiertje voor jezelf in dat je even gaat zitten en van iets geniet.
En plan zeker iets voor jezelf in dat langer duurt : sport, ontspanning, vriendinnen,... Af en toe moet je uit het "zorgen" uit.
Dikke knuffel
Herkenbaar
Ik kom niet vaak meer op het forum, en zie deze draad nu pas.
Zonder alles gelezen te hebben, herken ik je gevoel. Ik zit in een vergelijkbare situatie met grote zorgverplichtingen voor kinderen, partner en ouders. Verplichtingen die allen langdurig zijn en veel voor mijn (mentale en fysieke) gestel doen.
In de beginpost geef je aan dat je leeg bent. Ik weet niet hoe leeg leeg is, maar ik ben te lang doorgelopen. Ik was leger dan leeg. De bodem van de put was bereikt. En dan gaat het kaarsje dus gewoon uit. Van de ene op de andere dag. Ik sliep niet meer, kreeg geen hap door mijn keel en kon niets anders meer dan huilen en voor mij uit staren. En dan is er dus ook geen sprake meer van zorgen voor een ander. Mijn maximale prestatie was zorgen dat ik mijzelf 's morgens uit bed sleepte en aangekleed raakte. Dan was het weer klaar.
En dan leer je heel snel dat de wereld gewoon door draait en dat er veel (en vooral ook uit verrassende hoek) mensen zijn die met alle plezier wat van je over nemen. Ook dingen waarvan ik van te voren misschien niet had bedacht dat ze dat zouden willen/kunnen doen. Maar ook dat andere mensen best een stapje terug willen doen. En het niet erg vinden als je iets niet doet.
Met mijn ervaring in mijn achterhoofd zou ik dus willen zeggen: zoek hulp. Zoek iemand die jou kan helpen uit te zoeken waar jij behoefte aan hebt. Want 'neem tijd voor jezelf' is heel makkelijk gezegd, maar misschien is dat niet waar jij behoefte aan hebt. (zeker omdat je zelf al aangeeft dat je genoeg'rust' hebt).
Inmiddels ben ik ruim 2 maanden verder en ik begin iets minder 'leeg' te zijn. Met nadruk op iets. Ik heb professionele hulp, maar uiteindelijk ben ik de gene die het moet doen. Zelf ontdekken waar ik vast loop en zelf daar oplossingen bij verzinnnen. Ik hoop met heel mijn hart dat jij niet zo diep hoeft te gaan.