En wie vangt mij op?

Tonny

Nee er is geen enkel ander familielid. IK ben de enige familie van mijn moeder.

Pandora

je schrijft "Overigens bood de kliniek waar mijn ex gediagnosticeerd werd ook trainingen en begeleiding voor partners"

waar heb je dat gelezen, daar ben ik benieuwd naar

Jamie

Mijn moeder verblijft weliswaar in een zorginstelling, waarvan ik gehoopt had dat het veel zorg weg zou nemen (ik heb haar ook jaren nagelopen toen ze alleen woonde) maar dat valt vies tegen.
Ik moet doen: de was, de administratie, belasting, naar de dokter, naar de tandarts, naar de kapper, naar de pedicure, zorgen voor drogisterijartikelen, kleding, iets te eten en drinken in huis. Haar planten verzorgen en oude papieren weg doen. Dingen opsporen die ze kwijt heeft gemaakt. Nu bijvoorbeeld is de tv weer stuk, pff ik had net vorig jaar een nieuwe geregeld, de technische dienst is er al bij geweest, niets te vinden. moet ik toch voor vervanging zorgen, het is zowat het enige wat ze heeft.
En dan gaat ze vaak aan de wandel, zwerft ergens rond, moet ik haar opsporen via een gps tracker en thuisbrengen (ze staat al wel op de wachtlijst voor een verpleeghuis).
En daarnaast moet ik haar toch ook bezoeken, ze heeft verder niemand...

Hortensia

je schrijft "Of je nou door de hond of de kat wordt gebeten... Het is en blijft problematisch gedrag dat jouw kruimel energie opslurpt."

tot nu toe is dat helemaal waar. Maar er is een verschil: een narcist zal niet in therapie willen en is nagenoeg niet leerbaar. Borderliners die bereid zijn bereiken met de nieuwst therapieën goed resultaat. Maar... ik vind dat begeleiding en opvang van de partners nodig is omdat ze anders reactief handelen op basis van oude ervaringen met de partner en als zodanig een trigger zijn voor de borderliner. Maar dat is er volgens mij nog niet.

Iedereen

trouwens bedankt voor de reacties, het geeft me toch weer stof tot nadenken. Overigens heb ik van de week al voor langere tijd afstand van mijn relatie genomen ihkv mijn overwhelmed zijn.

Jezelf of omstandigheden?

Ik ga je nu een hele confronterende vraag stellen. En ik bedoel het echt minder onaardig dan het wellichoverkomt. Maar.....je post hier zeker al tien jaar berichten van dezelfde strekking. En dan gloort het licht aan de horizon; je zoon is bijna volwassen, je moeder zal ook niet nog 10 x de verjaarskaarsjes uitblazen en dan ga jij een relatie aan die je kans op een zorgenlozer leven tot nul reduceert. Heb je je inmiddels vereenzelvigd met die zorgend-zorgelijke rol? Kun of durf je je veen fijner leven meer voor te stellen? Misschien ben je wel het meest gebaat bij hulp die je inzicht geeft in jezelf.

wat ik zei, het is er wel. Als je googled op
"begeleiding familie psychiatrische patienten" krijg je al hits.

Simone

Het is inderdaad zinnig om mijn berichten van de afgelopen tien jaar erbij te halen want zo lang is mijn zoon al trans en de afgelopen zeven jaar dementeert mijn moeder. Dus zo lang is de vermoeidheid al opgebouwd. Maar wil je zeggen dat ik ze niet had moeten posten of dat het wel mijn schuld zal zijn want ik post al zo lang dit soort dingen?

Mijn zoon is 14 en moet nog aan zijn transitie beginnen. Of de man waar ik iets mee heb een zorgelozer leven tot nul reduceert, is maar de vraag, voorlopig zie ik hem waarschijnlijk een paar maanden niet. Ik weet pas sinds kort van dit syndroom, hij trouwens ook.

Nee ik ben van nature totaal geen zorger. Echt nooit geweest en ook helemaal geen zin in. Tot mijn 42e voor niemand gezorgd (nou ja, een jaartje mijn man verpleegd toen hij doodging, kwam dat ook omdat ik zo graag wilde zorgen denk je? haha)

Carla

Dank je wel, ik ga kijken

Carla

Gekeken, en ben vooralsnog blij ermee! Ik heb blijkbaar te veel gezocht op 'borderline' en daar kreeg ik niet veel. Bedankt!

Moeder

Je moeder verblijft in een zorginstelling ( de mijne ook) maar jij moet wel erg veel doen.

Bij ons zijn de kapper en de pedicure in de zorginstelling, ze zetten hun afspraak in haar agenda en als ze het vergeet halen ze haar op.
De dokter heeft eens per week spreekuur in huis, iemand van de zorg zit daarbij. Als de zorg tussendoor zaken opmerkt, bellen zij voor een huisbezoek.
Planten - ze heeft alleen nog kunstplanten dat scheelt weer.
De was - ik was alleen japonnen en vesten. De rest gaat ( betaald) daar met de was mee.
De tandarts - dat moest wel tot voor enkele jaren, maar de laatste eigen tanden zijn geschiedenis geworden.
Tv kapot - ja dat is wel iets wat je als familie zelf moet oplossen. Vervelend want altijd op een suf moment.
Boodschappen - in onze zorginstelling komen er vrijwilligers langs met een winkelkarretje met artikelen. Ze gebruikt weinig naast de maaltijden, koffie en thee krijgt ze van het huis.
Administratie - inderdaad, dat moet. Via internet valt dat wel mee.
Belasting - idem dito.

Hopelijk duurt het niet lang meer, de wachttijd voor het verpleeghuis.

Borderliner

Ook ik heb een paar jaar een relatie gehad met een borderliner dus ook ik zeg: wegwezen! Ook ik ken de tegenhanger van de leuke karaktertrekken (je blijft niet zomaar bij zo iemand hangen) maar die wogen op den duur niet op tegen de nare kanten. Op het ogenblik heb je de therapie als strohalm. Misschien heb je geluk en knapt hij er echt van op. De mijne had enkele gesprekken met een psycholoog, wond die om zijn vinger en bleef wie hij was. Wel schold hij beduidend minder op andere weggebruikers als hij autoreed maar dat vond ik als verbetering wat magertjes.

ik zeg: ik ga die man een paar maanden niet zien, intussen gaat hij in therapie. Als dat niet doorzet, niet genoeg resultaten heeft, of hij gaat het elders zoeken, kan ik toch alsnog helemaal breken? Heb ik nu in ieder geval rust.

je moeder

Kun je eventueel een student (bijvoorbeeld) wat betalen om een paar dingetjes over te nemen? Zoals mee naar de kapper, planten verzorgen, stukje wandelen?

Ik deed dit bij een oude mevrouw toen ik studeerde, en ik vond het heel leuk om te doen.

ja maar

Is het niet gewoon een stukje rouw, verwerking?
Zo'n diagnose is natuurlijk heftig en niet niks.

Je schrijft dat je 'geen zorger bent'. Ik lees daarin dat je ook een bepaalde weerstand hebt tegen zorgen, en je ziet jezelf niet als zorger. Heel herkenbaar. En dan word je toch in positie van zorger geplaatst, of je wil of niet. Dat zorgen valt misschien wel mee, maar door jouw weerstand is het erg zwaar. (Herkenbaar) (als in; niets doen is heerlijk maar als je in de file staat is niets doen helemaal niet zo leuk)

Mensen met een persoonlijkheidsstoornis zijn er goed in je te laten zien wat je wil zien. Misschien zag jij een relatie waarin er ook eindelijk aandacht voor jou zou zijn.

En nu die diagnose, daar valt een beeld mee in duigen. Je kiest ervoor nu niet te gaan steunen. Maar het is ook een verlies; jij wordt ook niet gesteund door hem. En de kans is aanwezig dat hij dat nooit (echt) zal kunnen. De diagnose maakt misschien dat die realiteit harder binnenkomt bij je. Dat is gewoon heel verdrietig.
Je bent als het ware weer teuggeworpen op jezelf. En je moeder of zoon kunnen je ook al niet goed steunen met het verlies van iig een gedroomde relatie.

Kijk Gloria

Jij begrijpt me... dank je wel. Ik had inderdaad de hoop, toen ik twee jaar geleden een relatie met deze man begon dat er nu ook gewoon steun voor mij was. Niet dat ik gepamperd hoefde te worden, maar gewoon iemand die samen met me op liep. Helemaal niets vreemds om te verwachten van een verkering. Maar, naast alle liefde, bleek het toch ook weer een last om het moeilijke gedoe. Nu de diagnose er is, is er ook een opluchting "ik voelde het toch goed de hele tijd" (deze borderline uit zich niet door agressie maar wel door gesol). Maar er is ook rouw en verdriet. Ik hoef niet langer het gevecht binnen de relatie aan maar moet rouwen om deze diagnose. En ik vind het best een hard gelag, zo alles bij elkaar.
Dat wat jij zegt, daar voel ik me door gezien. Ik moet uitrouwen en verder voor mijzelf. En omdat ik leeg ben en uitgeput is dat best moeilijk. En dan zit ik eigenlijk niet heel erg te wachten op commentaren die dingen weer bij mij leggen als was ik zo stom zo'n man op te zoeken. Het is een intens lieve man met een groot probleem en tot nu toe heb ik het meeste last gehad van dat probleem in de relatie. Nu moet ik opnieuw mijn plaats in het leven weer bepalen en ik ben op. doodgewoon helemaal op
In ieder geval voel ik me door jouw erg gezien en ik merk dat ik dat ontzettend nodig heb op dit moment. Dank je wel

en ook nog Gloria

hier heb je ook heel erg gelijk in: "Je schrijft dat je 'geen zorger bent'. Ik lees daarin dat je ook een bepaalde weerstand hebt tegen zorgen, en je ziet jezelf niet als zorger. Heel herkenbaar. En dan word je toch in positie van zorger geplaatst, of je wil of niet. Dat zorgen valt misschien wel mee, maar door jouw weerstand is het erg zwaar. (Herkenbaar) (als in; niets doen is heerlijk maar als je in de file staat is niets doen helemaal niet zo leuk)"

klopt helemaal. ik heb ook veel 'gewerkt' aan die weerstand weg werken (bv. door werken met Byron Katie, de vier vragen) en dat hielp wel maar dan kwamen er toch weer zorgen bij. Ik heb daar geen zin in. (mijn kind is daar een uitzondering op). Ik heb heel veel talenten en vind het heerlijk die uit te leven maar daar kom ik niet aan toe dat al dat gezorg. Daarmee maak het moeilijker voor mijzelf dan iemand die anderen verzorgen fijn vindt.

Labyrint

Als je er ook maar aan denkt om met deze man door te gaan, denk ik dat het een goed idee is als je een cursus over borderline gaat volgen. Want je beseft duidelijk nog totaal niet wat het inhoudt. Deze man gaat jou niet steunen, deze man gaat je tot op het bot mentaal uitzuigen (sommigen plukken hun partner ook financieel kaal, dat heeft mijn ex gelukkig niet gedaan). En er is een dikke kans dat als jij je daartegen verzet, je grenzen aangeeft en je eigen ruimte opeist, hij afwisselend agressief en jouw ideale man gaat zijn. Maar de ideale man laat zich steeds korter en steeds minder vaak zien. Net lang en vaak genoeg om jou bij hem te houden. Verder verwordt je leven tot een hel.
Ja hij is deep down een ultieme lieverd, dat was en is mijn ex ook. Hij wist als niemand anders hoe hij mij gelukkig kon maken. En toch kreeg hij het voor elkaar me compleet kapot te maken. En ik ben de enige niet. Het is verdrietig, maar ik wil je waarschuwen: dit is je kans, dit is het moment, REN!
Als je wilt, kun je bij de kliniek waar hij in behandeling is vragen wat ze doen voor partners en omstanders. Ik heb eerst 2 gesprekken gehad met een in borderline gespecialiseerde psychiater, daarna ook veel geleerd van een cursus en lotgenotencontact bij "Labyrint in perspectief", google maar eens.

Sterkte!

Pandora

Wat ik me afvraag... woonde jij met die man, is hij in therapie gegaan (welke) en hoe lang? Wat deed hij er verder zelf aan? (bijvoorbeeld mediteren, mindfullness voor borderliners, psychologen, zelfhulpgroepen?) Hoe gaf jij je grenzen dan aan en hoe reageerde hij?
Ik ben vooral geinteresseerd hoe lang hij in therapie was en hoe oud hij was..

overigens Pandora

Is een deel van mijn rouw (die Gloria zo goed opmerkt) het feit dat ik heel goed besef dat deze man mij niet kan steunen. Dat besef ik me heus wel

Antwoorden

Sorry als ik bot overkom. Dat is niet mijn bedoeling. Ik wil je wel met je neus op de feiten drukken. Een relatie met een borderliner is uitputtend en verwoestend, op veel vlakken.
Ik had meer dan 15 jaar een relatie met deze man en ja, we woonden in hetzelfde huis en hadden/hebben zelfs kinderen. Voordat de kinderen kwamen, waren zijn problemen aanwezig, maar nog enigszins hanteerbaar (hoewel ik achteraf ook opmerkingen van vrienden en familie kreeg over vreemd -lees respectloos- gedrag in die periode). Hij was 37 toen de diagnose gesteld werd. Hij is meermaals in therapie gegaan maar maakte die nooit af. Hij wond de therapeuten om zijn vinger (hij is erg intelligent en charmant), maar als therapeut hem door had en de vinger op zere plekken legde, verbrak hij steevast de therapie met de mededeling dat het een prutser was. Mindfulness heeft hij wel afgemaakt, helaas met weinig effect. De behandelingen hebben af en aan zo'n 5 jaar geduurd, daarna heb ik de handdoek in de ring gegooid.
Maar wij hadden een lange geschiedenis, een koopwoning en kinderen. Dat waren allerlei belemmeringen waardoor ik niet wilde en durfde te scheiden. Op het einde was ik compleet uitgeput doordat ik constant op eieren moest lopen en de kinderen wilde beschermen tegen zijn uitbarstingen. Ik had tegen die tijd ook een klinische depressie. Ik ben zo blij dat ik de scheiding toch heb doorgezet. Mijn depressie verdween als sneeuw voor de zon. Ik heb mijn energie en mijn leven weer opgebouwd. Ik ben nu gezond en gelukkig. En dat gun ik jou ook.

Gunnen

Pandora schrijft "en dat gun ik jou ook".

Ik heb geen ervaring met borderline, wel met een man met (ongediagnosticeerd) autisme. Ook dat is zwaar (momenteel gaat het overigens wel redelijk goed).

Zeker met wat je allemaal hebt meegemaakt en meemaakt met je kind en moeder, gun ik jou ook een ongecompliceerde(re) relatie. Eentje die je energie geeft, niet kost.

Ik ben ook bang dat dit op den duur gaat tegenvallen.

Ik zou hem loslaten (ondanks alle goede kanten) en jezelf ruimte geven om zonder extra last van het leven te genieten en jezelf de kans geven evt. een relatie met een ongecompliceerdere man te gunnen.

Wat Pandora schrijft: als je (erg) lang bij elkaar bent (dus lange geschiedenis samen hebt), een koophuis en - vooral - kinderen, dan maak je nog wel eens andere overwegingen, vooral in het belang van de kinderen.

Dat speelt bij jou niet in je relatie met je vriend. Oh, waarom een relatie met zo'n moeilijke man voortzetten? Voor die kans op paar leuke momenten? Hij zal zelfs na de therapie niet in een keer helemaal "normaal" zijn, dus je zal er - vermoedelijk - nog jaren in meer of mindere mate last van hebben. Wil je dat jezelf aandoen?

Grenzen

Grenzen aangeven was erg lastig, want hij accepteerde ze gewoon niet. Het verzandde vrijwel altijd in ofwel een scheldpartij van zijn kant, of in ellenlange "drijfzanddiscussies", je weet waarschijnlijk wel waar ik het over heb. Of hij schoot in een soort depressieve toestand die eindigde in zelfmoorddreigingen. Dan zei ik dat ik het noodnummer van de kliniek zou bellen om hem te laten opnemen (dat had de psychiater me aangeraden).
Ik moest echt de kamer uit gaan of zelfs het huis uit om rust te krijgen. Mijn mobiel uitzetten omdat hij me constant belde als ik werkte of ergens op bezoek was (afspraken over maximaal 2 of 5 keer per dag bellen werkten niet). Tegen hem ingaan als hij onzin vertelde, daar was ik allang mee opgehouden. Had toch geen zin. Toen hij ook fysiek agressief werd naar mij en de kinderen, heb ik gezegd dat hij kon kiezen: ofwel meteen vertrekken, ofwel mee naar de dokter voor hulp. Zo is hij bij de eerste psychiater terechtgekomen. Toen begonnen de vruchteloze behandelingen.

Ik krijg het weer helemaal benauwd, nu ik eraan terugdenk. Ik wil er het liefst niet meer aan denken. Maar als ik verhalen zoals het jouwe lees, doe ik het toch, om misschien maar één ander mens te besparen wat mij is overkomen. MR, je hebt al genoeg op je bordje zonder hem. Dit hoef je er echt niet bij te nemen!

Toch is het zo

dat ik op dit moment die beslissing helemaal niet kan of hoef te maken. Ik moet nu eerst rouwen en bijkomen en tijd voor mijzelf nemen. Ik ga hem nu lang niet zien.

Misschien vind ik het wel zo lekker in mijn eentje dat ik hem helemaal niet terug neem.

Mijn positie is anders dan die van Pandora en dat heeft ook voordelen: ik woon niet samen, heb geen kinderen met hem, hij lijkt er alles aan te doen, geeft bij de intake aan hoe sneaky hij kan zijn en dat hij daar op aangesproken wil worden. (ik zat er bij en de intaker is ook de behandelaar).

Ik weet het gewoon niet nu en ik wil de ruimte nemen het niet te weten. Ik wil ook niet in de hoek geduwd worden van een vrouwtje dat hoopt op een paar mooie momentjes en voor de rest genoegen neemt met de kruimeltjes. Mijn vriendinnen zijn jaloers op wat deze man allemaal voor mij doet en hoe hij zijn proces aangaat maar zien weer niet de implicaties van het syndroom.

Beide kanten (hij is een borderliner, ga weg hij zuigt je uit tegenover: ah het is zo'n lieve man, kijk eens wat hij allemaal voor je doet en hoe hard hij aan zichzelf werkt) doen geen recht aan de situatie zoals die nu is.

Het is iets er tussen in en ik ga de ruimte nemen om heel goed te voelen wat ik wil en kan in deze.

Natuurlijk

De situatie is niet zwart-wit, natuurlijk niet. Ik hoop gewoon dat je je realiseert dat je met een heel ernstige aandoening te maken hebt.
Misschien loopt dit goed af, misschien niet. De tijd zal het leren. Cliché's zijn vaak waar. :-)