dochter en schoonzoon bepalen de sfeer

Of ze niet terugkeren weet je niet...

mijn dochter concludeerde dat het bij ons nog niet zo slecht was vergeleken met hoe het bij haar vrienden thuis was. Wie weet trekt de dochter van Jada diezelfde conclusie na een poosje onderdak gehad te hebben bij haar schoonouders.

Zoals voor veel op OO inmiddels wel bekend is heb ik aparte vader. Hij is nogal onverzettelijk over wie de eerste stappen moet zetten. Dat zijn wij. Ik vind dat het niet zo moet werken. Het is een relatie die uit meer mensen bestaat en binnen die relatie is het fout gegaan. Dan moet je samen kijken hoe het weer gezond gemaakt kan worden. Je hoeft niet alles wat je dochter en schoonzoon zeggen te slikken, maar je bént ouder, je overziet alles beter, hebt een zak met mensenkennis vergaard in je leven, je hebt in dat opzicht een voorsprong. Daarnaast is en blijft het je dochter. De deur moet altijd open blijven staan voor haar.

Ik denk dat uit huis gaan zeker kan bijdragen aan een beter contact, ik zou dan ook zo positief mogelijk met ze bespreken hoe dat realiseerbaar is als ze daar weer aan toe zijn. Laat weten dat je dochter altijd mag bellen of appen om iets af te spreken en dat jullie er ongetwijfeld uit zullen komen. Mijn zus is echt het huis uitgezet (hiermee zeg ik niet dat jij dat bij je dochter gedaan hebt hoor) en dat is 50 jaar later (ruim) nog steeds iets waar ze niet over uit kan. En ik ook niet overigens. Ze gedroeg zich niet zoals mijn vader dat wilde. Geen drugs, geen zware criminaliteit (dat vind ik wel zaken waarbij ik uit huis zetten een terechte optie vind) ... ze hield zich gewoon niet aan zijn regels. De lat van zijn regels lag best hoog.

Stap terug

'....maar je bént ouder, je overziet alles beter, hebt een zak met mensenkennis vergaard in je leven, je hebt in dat opzicht een voorsprong.' Op een dag mag je kind zelf die mensenkennis opbouwen en de ervaringen opdoen. Je blijft niet altijd varen op het kompas van je ouders, je wil ook je eigen fouten gaan maken.
Of dochter terug komt weet ik ook niet, maar als dochter+vriend+vader van vriend allemaal dezelfde interpretatie hebben van het gebeuren en van de wijze waarop Jada daarmee omgegaan is (negatief voor haar), dan wordt de stap terug wel erg groot. Alles wat Jada kan doen om die stap kleiner te maken zou ze ook moeten doen.

Tsjor

En excuses?

Met schoonzoon is (tijdelijk) geen contact. De jongeman is in het vakantiehuisje vreselijk uitgevallen tegen vriend-schoonmoeder. Schelden, schreeuwen en met stoelen gooien.

Wat vindt vriend-schoonmoeder hiervan? Wenst hij excuses? Moet je als vriendin hem hierin steunen? Of kies je voor je dochter en schoonzoon en voelt vriend zich dan niet gesteund?

Lastig, Jade zit hier wat tussenin. Zelf krijgt ze ook verwijten, maar de enorme uitbarsting was meer op haar vriend gericht.

Als vriend zich niet gesteund voelt door Jade kan zelfs de relatie hier op stuk lopen. Dus Jade begrijp ik hier ook wel in, je kan toch niet alles toelaten voor de lieve vrede?

Het is inderdaad lastig

Ik hoop er ook echt nooit mee te maken te krijgen met mijn kinderen en schoonkinderen.

bedankt

Beste Tjor, winnie, Wil, kaaskopje en ginny, ontzettend bedankt voor jullie moeite om mij zo uitgebreid en met veel empathie te beantwoorden. Heel erg waardevol voor mij. Ik ben alweer de hele dag aan het nadenken en hierbij heb ik erg veel aan jullie bijdrage. Namate de tijd vordert kan ik er ook met wat meer afstand naar kijken dan het verdriet en de afschuw van het begin. Ik denk dat ik mijn dochter inderdaad een vrijheid brief ga schrijven. wat betreft een splagaat tussen mijn vriend en mijn dochter/schoonzoon, die is er gelukkig niet. Mijn vriend laat mij de ruimte om deze situatie op te lossen op mijn manier, hij vind zijn ego in het grote geheel totaal onbelangrijk. Uiteraard heeft hij hier wel een mening over maar uiteindelijk neem ik mijn eigen beslissingen. Mocht hij het daar niet mee eens zijn en het zou mijn relatie kosten dan kan ik dat accepteren. Ik kan namelijk alleen maar handelen door dicht bij mezelf te blijven, anders raak ik mezelf en de draad kwijt. Uiteindelijk, zoals ik nu denk, zit er denk ik heel veel onverwerkt zeer maar zij zal moeten aangeven wat dat is, alleen dan kan ik haar helpen. Uiteraard zal ik dan ook voor haar klaarstaan. Ik geef haar nog even tijd om zelf na te denken wat ze wil, net als dat ik dat nu doe. Gisteren is ze ook enorm uitgevallen tegen haar broer en zus, heeft hen ook geraakt waar ze raken kon, de aanleiding was weer een klein voorvalletje waarvan de schuld eigenlijk bij haar lag (ze was iets vergeten en gaf haar broer en zus de schuld dat zij dat niet hadden gezien). Er is dus een groter probleem dan alleen de uitval in de vakantie. Mijn verdriet en afschuw kwamen voort uit het feit dat ik het niet had zien aankomen, waarschijnlijk heeft mijn dochter te lang gevoelens en emoties onderdrukt. Toch blijf ik vinden dat dit geen excuus is om mensen willens en wetens te kwetsen. Kortom, ik wil haar zeker niet kwijt maar indien we met elkaar in één huis blijven wonen moeten er wel wat dingen veranderen. Ik kan haar hiermee helpen als ze dit ook inziet, als ze echter iedereen de schuld blijft geven en niet naar zichzelf wil/kan kijken dan wordt het een moeizaam proces.

Veel succes

het gevoel dat je op eieren moet lopen om niet het verkeerde te zeggen is zo akelig. Ik hoop dat ze bijdraait. Ik vrees dat dat tijd kost.

Anders

'Uiteindelijk, zoals ik nu denk, zit er denk ik heel veel onverwerkt zeer maar zij zal moeten aangeven wat dat is, alleen dan kan ik haar helpen.' Laat dat even los, dat helpen. zij wil jou niet meer als degene die haar helpt, opvoedt, haar brood smeert etc. Dat wil niet zeggen dat ze jou als moeder niet wil, maar je krijgt een andere rol. Ik weet niet of je een parallel kunt trekken in de relatie met je eigen moeder. op een gegeven moment wil je het zelf doen, net als een kind van 2, maar dan van 20. Zelf doen, zelf uitzoeken, zelf denken dat het aan de ander ligt, zelf tot de ontdekking komen dat je zelf ook nog een rol speelt en zelf bedenken wat je dan kunt doen. en dan wil je zelf naar de huisarts, psycholoog of wat voor therapeut dan ook.
Dat wil niet zeggen dat je zomaar alles moet accepteren. er is nog een groot gebied tussen accepteren en verbieden of willen afleren. Je kunt je ongenoegen op allerlei manieren laten merken, zonder dat de ander daarop hoeft te reageren. Uitpraten is lang niet altijd de beste strategie, zoals in jouw verhaal: het maakt de conflicten alleen maar erger en diffuser: zij zegt dat hij heeft gezegd dat zij zei.... (niet direct bij jou, maar dat patroon zit er wel in).
Je dochter is blijkbaar ook erg boos en teleurgesteld in broer en zus, wellicht omdat ze van hen niet de steun heeft gekregen die ze wel van vriend en schoonvader heeft gekregen. Ik proef er een radeloze boosheid in: bij gezin willen horen, zelf verhalen verteld over hoe erg dat is, niet gesteund worden door gezin, wel door schoonfamilie, terwijl die vooral leunen op de erge verhalen en eigenlijk wil je dat ook niet, maar toch zijn de verhalen ook wel waar. Zoiets. Het is best mogelijk dat de vriend op basis van die ene opmerking van een jaar geleden de negatieve kant op is gegaan en dat dat vooral tussen hen beiden heeft afgespeeld, maar dat nu elk signaaltje wat erop wijst de vlam in de pan doet slaan: heeft vriend toch gelijk, zie je wel hoe erg mijn moeder is.....
Als je een brief schrijft, laat het dan vooral geen brief zijn in de zin van: als je ontdekt hebt waar je pijn zit, dan kom ik je helpen. Meer in de zin van: je bent sneller volwassen geworden dan ik bij kon houden en daar ben ik me nu van bewust. en in de zin van: jouw herinneringen en mijn herinneringen zijn niet hetzelfde, maar dat neemt niet weg dat ik je blijkbaar geïrriteerd heb. Dat spijt me, maar ik kan helaas niet beloven dat het nooit meer zal gebeuren. en dan een lijstje met punten waarop je respect voor haar hebt en het vertrouwen dat het goed zal gaan met haar en haar vriend in de toekomst. Mochten jullie enig gevoel van humor hebben, dan zou je kunnen aangeven dat je ook nog wel een lijstje 'ergernissen' hebt, maar dat je dat niet van belang vindt voor nu en voor haar toekomst.

Je moet uiteraard zelf je eigen toon kiezen, maar alsjeblieft niet: als je dat doet, dan kan ik je helpen.

Tsjor

Helpen.

"Ik kan haar hiermee helpen".
Dat herken ik, dat zeggen we als ouder heel makkelijk. Goedbedoeld. Omdat we dat ook zo graag willen. Helpen en het liefst oplossen.

Mijn zoon zei ooit eens tegen mij:"Misschien kan je het wel, maar ik wil het niet, nu niet in ieder geval."

In eerste instantie deed mij dat pijn, ik was toch de aangewezen persoon om hem te helpen? Zijn moeder? Ik heb daar toen ook over nagedacht en heb gezegd:"Je hebt gelijk, ik weet helemaal niet of ik je kan helpen, dat denk ik, dat hoop ik, maar dat is misschien helemaal niet zo."

Ik kreeg een dikke knuffel en de woorden:"Lief mam, je begrijpt het, als ik je hulp toch nodig heb dan vraag ik het, oké?"

Hij was toen een jaar of 16. Sindsdien zeg ik nooit meer "dat ik hem kan helpen als hij er voor open staat of dat in ziet."
Alleen nog; "als ik je ergens mee kan helpen, laat het me weten." En laat het onderwerp rusten.

Lastig

Ik herken het deels wel, dat kritische van jonge twintigers. Dat nadenken over wat mensen goed en fout doen en het zelf niet altijd scherp zien. Ik heb een neefje en nichtje tussen in de eerste helft van hun twintiger jaren. Toevallig kwamen ze in de vakantie een paar dagen langs zonder ouders (ook nauwelijks contact met vader) en ik merkte dat ze heel erg aan het nadenken waren over iedereen en dat samen evalueerden. Mijn man en ik waren meer een soort onafhankelijke buitenstaander, dus tegen ons ventileerden ze wel wat observaties, meningen en opvattingen. Sommige dingen waren zonder meer waar, maar heel moeilijk uit te leggen, waarom dat desondanks niet toch niet erg is. Voor hun bestaat alleen goed of fout zeg maar. Ouders doen dingen meestal naar eer en geweten ook al is dat achteraf gezien helemaal fout. Mijn moeders broer is gebrouilleerd geraakt met mijn moeder en haar ouders (inmiddels al jaren overleden) om in onze ogen pietluttige redenen, vooral om dingen die hij zijn moeder verweet wat ze in de opvoeding fout had gedaan. Mijn moeder herkende zonder meer zijn verwijten, maar heeft dat nooit als een reden gezien om haar moeder niet meer te willen zien. Haar moeder kon er ook niks aan doen zei zij, die heeft haar best gedaan op haar manier. Nu had mijn moeder wel kinderen en mijn oom niet, dat heeft misschien ook een stukje begrip gegeven.
Mijn kinderen gaan nu ook die kritische zelfreflecterende leeftijd in, ze beginnen beiden over 2 weken aan de universtiteit, ik hoop van harte dat er niet opeens van alles mis met mij blijkt te zijn of dat ze zich opeens te goed voor ons voelen. Hoewel mijn kinderen dan wel weer kritisch waren over hun neef en nicht. Ze vinden ze "arrogant". Ik heb ze uit gelegd dat het een fase is, dat veel jonge twintigers dat hebben en dat het wel weer over gaat.

Uit wat voor gezin komt je schoonzoon eigenlijk? Ik vind de reactie van die vader een hele aparte hoor, dat hij zegt dat zijn zoon geen geld heeft om op zichzelf te gaan. Hoezo zou dat dan jouw verantwoordelijkheid zijn? Dan heeft hij 2 opties, of hij blijft bij zijn ouders wonen of hij gaat zorgen dat hij meer inkomen heeft zodat hij wel op zichzelf kan.

yura

Ja ik herken wel dingen uit je verhaal. Kinderen hebben tegenwoordig ook best veel oordelen over van alles. De vader van mijn schoonzoon is, dacht ik, een wijze man en ik had gehoopt dat hij als buffer kon dienen tussen mij en schoonzoon, mijn schoonzoon heeft veel respect voor zijn vader en ik had gehoopt om op deze manier met mijn schoonzoon te kunnen praten. Helaas pakte dat anders uit en gaat deze volledig mee in het verhaal van dochter en schoonzoon. Nu hoeft hij zeker geen partij voor mij te trekken maar had verwacht dat hij wat meer onpartijdig zou zijn geweest voor het algemeen belang. Er werden door hem hele gemene dingen tegen mij gezegd, verpakt in een vriendelijke praatje maar er werd mij van alles verweten.

Even ter aanvulling op mijn verhaal, er is een stukje wat k nog niet heb verteld omdat dit vrij gruwelijk is en veel mensen oordelen hierna wat me nog steeds pijn doet. Maar ik merk toch dat alles weer boven komt en wil dit hier wel delen, niemand kent me hier immers.

Toen vijf jaar geleden de situatie niet meer houdbaar was met mijn ex is hij weggegaan. Na enkele maanden time-out waarin hij alleen maar gekker werd,(stalken, dreigen, dan weer huilen, dan weer lief dan weer agressief etc) spraken we af dat we niet meer bij elkaar konden komen. Ik heb met hem toen geprobeerd de zaken netjes te regelen zodat de kinderen er zo min mogelijk last van zouden ondervinden. Op dat moment stond ons huis onder water en de zaak draaide slecht door de crisis. Hij ging accoord. Twee weken later kwam hij weer helemaal doorgedraaid van agressie naar ons huis en ik was heel bang. Ik ben het huis ingegaan en heb mijn zoon en wat vrienden gevraagd om met mij mee naar buiten te gaan, (ik moest de paarden voeren, wij hebben stallen aan huis). Terwijl ik naar buiten liep kwam een klant van mij, die zijn paard daar had staan, aangerend en gebaarde dat de kinderen naar binnen moesten. Ik ging met hem mee en zag dat mijn ex zich had opgehangen in de paardenbak. Hij heeft hier 20 minuten zo gehangen omdat er niemand bij kon. Hij werd dood verklaard. Toch is hij weer gereanimeerd. Na 3 dagen in slaap te zijn gehouden werd hij bijgebracht en hij vroeg toen aan de kinderen: "wat vond mama ervan". Achteraf bleek hjij zijn verhanging in scene te hebben gezet maar omdat het zo lang duurde voor hij eraf werd gehaald was hij dus toch even buiten bewustzijn geraakt. Verder had hij geen enkele schade. Na onderzoek door psychiaters bleek een narcistische persoonlijkheidstoornis. Ik werd gewaarschuwd dat hij gevaarlijk voor mij was. Uiteraard waren de kinderen en ik in een enorme schocktoestand. Echter ik wist dat ik mijzelf en de kinderen moest gaan beschermen omdat niemand dat kon, hij had immers nog niets gedaan. Ik ben toen gaan zorgen dat we ons konden verdedigen en samen met vrienden is het gelukt hem verder bij ons huis weg te houden. Hij is sindsdien echter wel bezig met van alles om mij te straffen, Ik heb voor de kinderen geprobeerd weer een veilige basis te maken en financieel heb ik het net gered allemaal. Mijn dochters wilden hun vader sindsdien niet meer zien, mij zoon ziet hem nog wel af en toe.

Twee jaar later kreeg ik dus weer een vriend, ik wist niet dat liefde ook zo mooi kon zijn. De kinderen hadden het er eerst moeilijk mee maar omdat mijn vriend zich niet opdrong, zich nergens mee bemoeide maar wel klaar stond als het moest raakten ze uiteindelijk heel erg op hem gesteld. Ook toen tot overmaat van ramp ons huis afbrande stond hij voor ons klaar. Het laatste afgelopen jaar was echt heel fijn en we (de kinderen en ik) hadden vaak naar elkaar uitgesproken dat we zo blij waren weer wat geluk gevonden te hebben, samen dus met de partners van mijn dochters en mijn partner. We aten samen, deden spelletjes, er werd veel gelachen, soms ook geruzied uiteraard maar geen grote dingen. Ik slaagde erin mijn dochters hun rijbewijs te laten halen, hun huis te behouden, en daarbij er ook te zijn als ze het moeilijk hadden met het gemis van hun vader.

En daarom kwam die ruzie in de vakantie zo onverwacht en zo keihard binnen. Natuurlijk ben je dan geneigd dit af te schuiven op alles wat ze hebben meegemaakt. Echter dit geld niet voor mijn schoonzoon. En mijn dochter heeft, moet ik nu toch concluderen, wel heel moeilijke eigenschappen. Afgelopen weekend had ze dus ruzie met haar broer en zus die haar zker niet zijn afgevallen maar meer onpartijdig waren en ze heeft toen zulke kwetsende dingen geroepen ook tegen hen dat ik me ernstig zorgen maak. Mijn zoon zou met haar en haar vriend uitgaan maar hem werd te kennen gegeven dat hij niet meer welkom was. Mijn zoon heeft niet zo'n groot sociaal leven en hij had zich al weken op dit uitje verheugd. Dit alles doet mij zo'n pijn voor hem, voor mijn jongste dochter maar ook voor mijn oudste.

Ik weet het even allemaal niet meer, vooralsnog praten wel gewoon met elkaar, ze komt hier nog wel langs in huis maar gaat dan weer weg. Maar voor een echt goed gesprek is er nog geen ruimte, althans dat geeft zij aan. Haar vriend staat pal achter haar. Ik heb haar nu gezegd dat we de tijd moeten nemen om tot rust te komen en na te denken, daar was ze het mee eens.

Heftig

Je kinderen hebben ook een heftige fase meegemaakt. Misschien heeft één van hen, je 'moeilijke' dochter baat bij een therapie om die periode te kunnen vewerken. Lijkt dat ze te maken heeft met onverwerkte gevoelens.
De ene kan daar makkelijker overheen stappen dan de ander.

----
Maar daarnaast kan ook het proces voor de ouder van loslaten, per kind verschillen. Gelijk aan de wijze waarop jongeren zich losmaken van hun ouders .
Mijn ouders hadden ook verschillende ervaringen in los laten / los maken. Het ene kind was wat botter en ondankbaarder dan de ander. Terwijl de laatste weer het ideale kind bleek te zijn, wat beterft los laten en los maken. Maar na een tijd wisten we allemaal onze ouders te waarderen.
Losmaken en op eigen benen staan, kost ook tijd.

Heftig

Wow wat een verhaal zeg. Wat een enorme eikel zeg je ex. Heeft hij mogelijk ook nog wat met de brand te maken? Is allemaal wel erg toevallig, soms is de werkelijkheid nog gekker dat een scriptschrijver kan bedenken.
Voor nu is tot rust komen en nadenken inderdaad wel het beste. En toch het huis uit, op welke manier dan ook. Dit is voor de andere kinderen ook niet leuk. Ben je ook bang dat je dochter misschien het karakter van haar vader heeft geërfd? Volgens mij schreef je ergens dat er een officiele diagnose van narcisme is. Is dit erfelijk?
Maar houd daarnaast ook voor ogen dat het echt de leeftijd kan zijn hoor. Laat ze op zichzelf gaan en een volwassen leven op bouwen. Voor hun eigen geld zorgen, hun eigen administratie, hun eigen was, hun eigen huishouden etc. Dan zien ze wat het in houdt en hebben ze bovendien ook geen tijd meer om de hele dag anderen te zitten evalueren.

Mooi

DAt er in elk geval nog kontakt is. Voorlopig zou ik er ook niet dieper op in gaan. In haar hoofd zal het allemaal wel geëvalueerd worden en een plekje zoeken. Of ze wel of geen therapie wil, dat moet ze zelf uitzoeken. Ze is nu even in een afzetmodus. Ik hoop dat haar vriend ook weer een keer kan opduiken bij jullie, want anders zal hij als buitengeslotene de negatieve verhalen vol blijven houden. Hij is een katalysator geweest, maar dat wil niet zeggen dat alles alleen van hem af komt. Het zal alleen wel lastig voor hem zijn om een andere rol te vinden.

Tsjor

yura en flanagan

Bedankt voor jullie reactie. Nee de brand was niet aangestoken, dat is direct onderzocht, het was een mankement in de CV ketel. En ja ik ben heel bang dat zij ook narcistische trekken heeft. Het is erfelijk. Een aantal factoren bepaalt vervolgens of het uit de hand loopt. Bij mijn ex gingen pas na 26 jaar mijn ogen open, en het feit dat het steeds heftiger werd. Mijn ex kon drie maanden de liefste man ter wereld zijn en vervolgens drie maanden een schoft, dit ging op en neer. HEt lijkt nu een aantal weken dan de ruzie of mijn ogen ook bij mijn dochter open gaan, het liefste meisje ter wereld, en dan ineens weer iemand die om zich heen slaat en mensen die van haar houden ontzettend pijn kan doen. Ik moet hier echt rustig over na gaan denken. Als ze het zelf zou herkennen dan zou er hoop zijn, dan zou therapie kunnen helpen. Maar ik weet het ook nog niet helemaal zeker, alleen alles valt wel een beetje op zijn plek. Weinig empathie, wisselende stemmingen, verschillende maskers, mensen proberen te manipuleren. Ik hoop heel erg dat ik het mis heb.

tsjor

Ik ben niet meer boos, ook niet op haar vriend. IK snap hem nu wel een beetje, er moet echter wel gesproken worden en tot nu toe vind hij dat hij helemaal in zijn gelijk staat. Alleen gaat het daar niet meer om, niemand heeft in deze situatie gelijk. Er is meer aan de hand, ook voor hem moet hier iets uit te leren zijn. HIj is inderdaad een tijd lang de katalysator geweest en is hier mogelijk ook zwaar onder druk komen te staan met een uitval naar de verkeerde. Alleen kan ik het allemaal wel gaan invullen voor iedereen maar ze moeten zelf ook conclusies trekken, daarna kan er hopelijk uitgesproken worden waar de echte essentie nu zit

Je maakt het echt te groot

Ze zijn over de schreef gegaan, helder. Maar het zijn nog jonge mensen. Maar alsjeblieft: laat het! Richt je op de toekomst en op hoe jullie een band kunnen ontwikkelen terwijl je dochter overgaat naar een meer zelfstandige levensstijl. Grote kans dat deze uitbarstingen ook minder voorkomen als jullie minder op elkaars lip zitten.

De tijd zal moeten leren of je echt gelijk hebt met je diagnose. Ik denk dat ik er wel iets van zou zeggen als een van mijn kinderen een van mijn andere kinderen verdriet zou doen. Is die mogelijkheid er?

Maar boven al:

Arrogant is inderdaad het juiste woord. Dat hoort een beetje bij deze levensfase. Levenservaring schaaft dit bij. Bij de een wat meer dan bij de ander. Dus of het nou licht ontluikend narcisme Is of niet: jij kunt je dochter niet beter maken. En de tijd van echt opvoeden is ook al een tijdje voorbij. Je kunt alleen je eigen grenzen aanhouden en je andere twee kinderen stimuleren om dat ook te doen.

Narcisme erfelijk?

Ik zie narcisme als een wijze van afreageren, als een blijvende vorm van overleven, na wat diegene heeft meegemaakt. De wijze waarop iemand narcistische trekjes vertoont meer eerder gebaseerd op het voorbeeld wat diegene heeft gekregen.
Dus niet zo zeer erfelijk maar eerder besmettelijk. Ik wil het zo zien omdat erfelijk zo moeilijk behandelbaar klinkt itt tot besmettelijk. Het lijkt mij namelijk moeilijk om open te staan voor een kind met vermoedelijk blijvende erfelijke nare trekjes. Het lijkt mij moeilijk om net zoveel van diegene te kunnen houden als van je andere kinderen, die vrij zijn van die trekjes, waar je ex ook last van had.

Stel als haar nare trekjes voortkomen uit onverwerkte emoties en onzekerheid. Inwendig overhoop nadat haar ouders in strijd hebben geleefd. Haar illusie uit elkaar klapte en haar beeld van veiligheid verbrak. Ze is gaan afreageren, gevoelig voor in haar ogen oneerlijke acties.
Ik zie dergelijke reacties niet als narcistische trekjes maar als een schreeuw om aandacht.
Stop haar niet in een hokje narcisme. Het lijkt mij dat dat die stempel zwaar meetelt in het objectief zijn in deze fase. Goed mogelijk dat zij voelt hoe jij over haar denkt. Zo'n gevoel kan de deur dicht gooien. En dat zou jammer zijn wanneer er niets anders speelt dan onverwerkt verdriet. Ze zou je dan mogelijk niet kunnen vertrouwen.

niet meer samenwonen in jullie huis

Ik zou wel een grens trekken, en dat is niet meer samenwonen in jullie huis, daarvoor is er denk ik toch teveel gebeurd en dit voelt misschien ook vreemd voor de andere kinderen. Niet uit rancune maar ik denk dat het op een gegeven moment niet meer werkt. Ik heb hier wel eens een logee voor een paar dagen, maar de vriend van mijn dochter komt niet zomaar 'inwonen' dat is een stap te ver, ik denk dat dat voor bijna ieder gezin op een gegeven moment niet (meer) werkt.
Ik vind de vrijbrief die hier geopperd werd inderdaad een goede zet, ze zijn altijd welkom, maar het wordt wel tijd dat ze op eigen benen gaan staan. (en dat hoeft uiteraard niet gefinancierd te worden door de ouders, laat ze zich maar inschrijven op sociale huurwoningen e.d.)
En v.w.b. de ruzie, volgens mij heb je je zegje wel gedaan en is het niet mogelijk daar nu een grote streep onder te zetten. Laat het maar zo. Nu weer vooruit kijken met een positieve blik.