dochter en schoonzoon bepalen de sfeer

Ik vind dat je erg van je eigen gelijk /verhaal uitgaat.
Weinig reageert in dit draadje op een andere invalshoek.
Dat doe je in 'gezin' misschien ook, wat weinig oog voor andere belevingen etc.
Het klinkt toch alsof je probeert een gezin te vormen, met jullie als hoofd vh gezin. Dat is echt onmogelijk. Niet alleen omdat er aanwas van buiten is, maar de kinderen zijn nu ook echt volwassen. In een groep volwassenen gedraag je je anders.

Niet direct

Maar ook niet indirect was denk ik wel voldoende duidelijk dat hij of je dochter bedoelde. Of, nog waarschijnlijker dat haar vriend zich onterecht aangesproken voelde en daarmee getriggerd werd om volledig uit zijn plaat te gaan.

Ik denk dat je het voorval op vakantie beter kunt laten rusten en dat je meer opschiet met een goed gesprek met je dochter. Het lijkt erop dat er onderhuids meer speelt dan jij wil zien.

En nee, je vriend moet de groep niet direct aanspreken. Hij moet jou aanspreken. Zijn draagvlak in de groep is nog niet groot genoeg voor zo'n houding. Ook niet nadat hij ze een hele week heeft vezig gehouden.

maria

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt maria. Soms vraag ik me dat ook wel af of ik genoeg ruimte laat om open te staan voor kritiek. Wat ik lastig vind is om een houding te bepalen met zoveel volwassenen in één huis. Enerzijds wil je ze als volwassenen behandelen, dat willen zij ook. Anderzijds reageren ze soms nog als kinderen en ben je weer gedwongen om grenzen aan te geven. Dat was eigenlijk ook mijn beginvraag. Reageer ik hierop als volwassene naar volwassene of moet ik reageren als een moeder naar een kind. Maar los van alles, en dan ben ik misschien overtuigd van mijn gelijk, vind ik dat hoe dan ook het te ver gaat om dit aggresieve gedrag te accepteren, zowel als mens als als (schoon)moeder niet. Ik wil wel duidelijk maken dat alles bespreekbaar is maar dan wel op een normale manier.

Hoe lang?

Hoe lang gingen jullie op vakantie? Wij gaan ieder jaar een lang weekend met mijn ouders, zus, aanhang en kinderen in één huisje. Op de een of andere manier profileert mijn vader zich nog steeds als hoofd van het gezin en probeert mijn moeder ons op te voeden. Als we zouden willen zouden we na een dag al ruzie kunnen hebben maar dat vinden we het niet waard. Als 22-jarige heb je misschien nog meer het idee je als individu, niet zijnde kind van, te moeten profileren.

ginny

Misschien zit ik teveel in mijn eigen gelijk maar uiteindelijk is dat meestal het geval, of in ieder geval heeft ieder mens een mening over bepaalde zaken. Als mijn vriend mijn kinderen probeert op te voeden of mij gaat vertellen hoe ik hen moet opvoeden dan gaat dat te ver. Echter als er binnen een groep iemand zich ongepast gedraagt dan mag hij daar best iets van zeggen, tenslotte is het ook zijn vakantie. Misschien heeft hij dan volgens mijn dochter niet genoeg draagvlak maar het is niet een groep vreemden die ineens samen met elkaar op vakantie gaan. We gaan nu ruim 1,5 jaar op een leuke manier met elkaar om, ook thuis. Je kan onmogelijk van iemand verwachten dat hij altijd zijn mond houdt, hij heeft nog nooit iets gezegd. Dan zou het uiteindelijk voor hem ook geen leven meer zijn, altijd alles te moeten slikken en zich aan te passen aan iedereen. Maar nogmaals gaat het mij om de manier van communiceren en hoe daar op te reageren zonder dat de boel nog verder escaleert. Daarna kunnen we altijd weer in gesprek maar waar is het einde als ik hier niet mijn grenzen aangeef.

phyrine

We zijn een week weggeweest. We hadden een groot huis gehuurd met voor iedereen eigen kamers. Ik zat met mijn vriend en zijn dochter in een huisje naast het grote huis en mijn kinderen hadden allemaal een eigen kamer. Er was dus ruimte genoeg voor iedereen om zich terug te trekken wanneer men wilde. Ik probeer iedereen zo vrij mogelijk te laten om te doen wat ze willen doen, maar misschien is dat ook niet goed en moet ik juist duidelijker aangeven wat ik wel niet kan accepteren. Ik probeer mijn kinderen als volwassenen te zien met hun eigen keuzes, ik kan ook veel incasseren maar heb wel wat moeite als er dan alsnog kritiek komt over allerlei kleine dingen. Maar ik denk dat je gelijk hebt dat een 20/22 jarige nog niet zo goed over zichzelf heen kunnen stappen.

Jade

Het lijkt wel of je schoonzoon er een soort machtstrijdje van maakt. Wie heeft er het meest in de melk te brokkelen in huize Jade? Omdat je schoonzoon bij jullie inwoont, heeft hij kennelijk de indruk gekregen dat hij de man des huizes is en jouw vriend braaf aan moet schuiven. Mocht mijn indruk kloppen, dan zou ik daar met een goed gesprek toch een eind aan proberen te maken, hij moet accepteren dat jouw vriend ook een mening heeft en die mag laten horen, net als hij, maar inderdaad beschaafd. Stel dat hij weer gaat lopen briesen omdat je teveel van hem vraagt, dan is het misschien tijd om op eigen benen te gaan staan.

Nog een indruk

Ik denk dat je een erg lieve moeder bent, zo lief dat je kinderen en aanhang niet goed weten waar je grenzen liggen.

Goed gesprek met schoonzoon

Ik denk dat juist een gesprek met je schoonzoon van waarde is. Niet om oude koeien uit de sloot te halen om naar hem te luisteren en te erkennen dat het niet zo eenvoudig is voor hem om een goede relatie met je dochter te kunnen behouden.
Als iemand een ' gebruiksaanwijzing' nodig heeft, is het voor de naasten fijn als de naasten elkaar daarin steunen.

Misschien heeft hij behoefte aan jouw advies, hoe jij je opstelt en wt jij voelt, als ze loopt te zieken. Blijkbaar houdt hij heel veel van haar en wilt hij haar niet kwijt. Ipv ruzies wegwerken kan je hem helpen in het leren omgaan hoe zij samen in hun toekomst dergelijke voorvallen behoeden/ vermijden. Laat hem weten altijd bij jou terecht te kunnen.
En je komt nu toch wat over als iemand die niet zoveel begrip toont voor de zijn 'lastige' positie terwijl je wel verwacht dat anderen jouw vriend accepteren. ( niet bot bedoeld).

wat mij intrigeert

is dat het eerst een dingetje is tussen jou en je dochter en het eindigt in een groot ding tussen jouw partner en haar partner.
iedereen bemoeit zich dus ook maar met elkaar en met partners, waarschijnlijk omdat de partners voelen dat het niet tot tevredenheid van hun vriendinnen wordt opgelost en tot onvrede leidt bij de dames die alles zachtjes en voorzichtig op willen lossen, de heren elkaar in de haren vliegen.

Ik denk inderdaad dat het proces eerder gestopt moet worden; hoe weet ik ook niet direct hoor. Maar als iemand de hele dag al loopt te mopperen, waarom kies je er dan voor uit eten te gaan samen? Ik zou er echt van af wijken van het oorspronkelijke plan, hoor, als er iets is waardoor de sfeer niet gezellig is.

'Zullen we het even gezellig houden' is een hele indirecte manier van zeggen dat iets aan de ander je niet bevalt. Het is zogenaamd in zijn algemeenheid gezegd maar duidelijk aan het adres van de ander en waarschijnlijk aan degene die zojuist aan het woord was of iets deed. En het is dus voor iedereen helder wat er bedoeld wordt maar juist de indirecte manier kan veel irritatie oproepen.
Misschien zou je vriend meer moeten leren ikboodschappen uit te zenden.

Begripvol

Wat reageert iedereen begripvol over die schoonzoon. Ik vind het totaal ongepast. Als een groep vrienden op vakantie is, dan wordt het toch ook niet normaal gevonden dat een van hen zich zo gedraagt? En ook omdat alle volwassen kinderen met aanhang nog thuis wonen, ga ik ervan uit dat Jada ook veel voor hun betaalt, dus een beetje dankbaarheid en vriendelijkheid naar de volwassenen die je een week meenemen op vakantie zou een gepastere reactie zijn.

bedankt

Iedereen bedankt voor de moeite om mijn berichten te lezen en te reageren. Samenvattend blijf ik het wel wat vreemd vinden dat in mijn ogen onaangepast gedrag zo begripvol wordt ontvangen door de meeste mensen. Wat mij betreft ga ik zeker een gesprek aan maar ik ga ook aangeven dat er ook gewoon aangebeld kan worden in plaats van met de bijl de deur openbreken. Ik ga deze vorm van aandacht vragen niet tolereren. Ik heb altijd een goede band met mijn schoonzoon gehad en hem regelmatig gesteund als hij even niet wist wat hij met mijn dochter aanmoest maar ik ga nu iets minder maatje spelen en wat meer moeder die ook haar grenzen heeft. Dit ook naar mijn "volwassen dochter toe". Het kan niet zo zijn dat een hele groep mensen moet lijden onder het gedrag van 1 persoon. Iedereen nogmaals bedankt

jada

als ik besluit met volwassenen in een huis te gaan wonen dan wil ik graag leefregels en omgangsvormen met elkaar bespreken en afstemmen.
Dat kan ook als het 'leeftijdsgenoten' zijn zeg maar, geen 'volwassenen kinderen'. Dat is echt een andere manier van omgaan met elkaar en afstemmen.
Dus óf je doet het een of het ander. Maar you can't have your cake and eat it.
En waarom moet je iedereen maar 'vrij' laten in mee willen of niet? Je kunt toch prima voorwaarden stellen als je betaalt?
En verder vind ik de titel van je posting nogal verongelijkt en dramatisch: je hebt een prima week gehad en dan 1 keer ruzie. Nota bene om gedrag waar je je dochter niet volledig positief in hebt kunnen coachen (om het maar zo te stellen). wees blij met de rest van de week, bel je schoonzoon en dcohter op en zeg hen dat je je misschien niet gerealiseerd dat een hele week op deze manier wellicht verschillen heeft uitvergroot en dat je blij bent met de fijne dagen die jullie samen hadden. En dat je hen een paar fijne dagen samen wenst en elkaar daarna weer ziet.
gr Angela

De verloren zoon

En in de bijbel staat het verhaal van de verloren zoon. Ondanks zijn fout, was zijn vader zo blij hem weer te zien. Zijn broer daarentegen snapte die warme onthaal en vergeving niet. Maar zijn vader gaf aan dat de jongen zijn vlees en bloed was.

Het zal voor je dochter en haar vriend best ongemakkelijk zijn om weer thuis te komen. Het gaat niet zo zeer om begrip voor zijn houding, het gaat om weer samen door één deur te kunnen.
En dat gaat een stuk gemoedelijker als je je welkom voelt.
Het zou toch best jammer zijn als die aanvaring in de weg blijft staan omdat de eerste stap zetten niet genomen wordt. Is het niet juist aan jou Jada, om die stap te zetten? Is da niet veel fijner voor jou ook?

Buurmans gek

Ik lees dit verhaal aan de rand van het zwembad van ons vakantiehuis waar we met kinderen, ook rond de twintig jaar en aanhang verblijven. En ik ben verbijsterd. Welke 22jarige jongen teert op de zak van de ouders van zijn vriendin , woont daar,en durft dan zo'n grote waffel op te zetten. Ongehoord. Ik denk dat je conclusie dat je ze teveel verwend hebt de juiste is. Misschien toch iets harder worden.

Terzijde

Dochter (26) en zoon (22) hadden er onder het avondeten erg veel plezier in om uitvoerig de penetrante geur die hun broer na toiletbezoek achterlaat te bespreken. Herhaald verzoek van mij om daarmee op te houden was olie op het vuur. Dit voor wie denkt dat alleen ouders bij gezinsvakanties 2.0 in hun oude ro schieten of dat twintigers volwassenen zijn.Vroeger kon je ze dan tenminste naar hun kamer sturen. Nu heb ik zelf maar mijn halfvolle bord van me afgeschoven en ben gaan douchen.

Wat als ze terugkomen?

Jada, in jouw beleving van het conflict speelt de teleurstelling over het 'mislukken' van je eigen plan een rol.
Mijn eerste advies zou zijn: maak het conflict niet groter dan het was. Bijvoorbeeld dit: ' ik ben echter ook boos omdat hij meent het recht te hebben op deze manier met volwassen mensen om te gaan.' eerder schreef je dat het een vrolijke jongen is. Maak van één onbegrepen uitbarsting niet iets structureels.
De aanleiding voor de uitbarsting heb je niet begrepen, maar er zijn wel enkele sporen te trekken.
Je dochter was blijkbaar vervelend. Dat kon jij niet meer aan en het aanpakken daarvan heb je overgedragen aan je vriend. Die vriend heeft iets gezegd tegen je dochter, waarop de vriend van je dochter erg boos is geworden.
Het is goed mogelijk dat je vriend iets relatief onschuldigs heeft gezegd, maar dat de vriend van je dochter iets anders heeft gehoord, of boos is dat jouw vriend zich ermee bemoeit.
Vervolgens is het conflict alleen maar ingewikkelder geworden: de emoties van iedereen worden erbij betrokken, jij gaat praten met de dochter over de uitbarsting van de vriend, jij maakt het incident een structureel probleem over gedrag in het algemeen etc.
Maak het kleiner en pak op waar je de draad hebt laten liggen.
Dat is op de eerste plaats je dochter, haar vervelende gedrag en het probleem dat jij daarmee had (wat je doorgeschoven hebt naar je vriend). Pak het zelf weer op. Praat daarover met je dochter. Maak het weer tot jullie conflict en het probleem van je eigen onmacht daarin.
Dan het conflict tussen vriend en vriend van dochter. Laat hen beiden kontakt met elkaar zoeken en laat het gesprek tussen hen beiden gaan, zonder dat anderen zich ermee bemoeien. Mogelijk heeft de vriend van dochter iets anders gehoord dan vriend heeft gezegd; mogelijk gaat vriend van dochter zelf anders om met vervelende dochter, mogelijk accepteert vriend van dochter niet de rol die jouw vriend van jou heeft gekregen. Laat het aan hen beiden om dat uit te zoeken en te bespreken: wat was er nu aan de hand?
Geef aan de rest van je gezin het signaal, dat jullie het oplossen en stop de verdere gesprekken in het theoretiseren over mogelijke achtergronden etc. hierover.
Het zal voor de vriend van je dochter heel moeilijk zijn om terug te komen als een heel gezin heeft geleden onder zijn gedrag, wat in de gesprekken steeds ernstigere en structurele vormen heeft aangenomen, zonder dat iemand echt goed weet wat er aan de hand was.
Als jij het lijntje met je dochter weer oppakt en vriend met vriend van dochter, als verder alle speculaties ophouden, dan zal het hopelijk echt wel weer gezellig worden; al zul je voor jezelf moeten accepteren, dat een droomgezinnetje zonder problemen alleen maar in reclamefilmpjes bestaat.

Tsjor

Lees nu pas

Is het gesprek al geweest? Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de lijst met tekortkomingen van jou die je zoon en schoondochter met je wouden doornemen. Wat kan er zo erg zijn geweest aan jou of jouw opvoeding dat je schoonzoon denkt je dat onder de neus te moeten wrijven.
Ik denk eigenlijk dat het tijd wordt dat ze op zichzelf gaan wonen, of in ieder geval hij. Nogal aanmatigend om te denken dat hij gewoon lekker in kan komen trekken om je daarna te mogen "beoordelen".
Vwb het voorval, dat was niet netjes, maar houd in gedachten dat ze ook nog veel moeten leren. Ik vind de leeftijd 20-25 best lastig, omdat ze zich op die leeftijd zeer goed kunnen uitdrukken en ook echt wel hebben na gedacht over wat ze ergens van vinden, dus echt wel een weloverwogen mening kunnen hebben, die vaak snoeihard kan zijn. Dat kan best hard aan komen. Alles is nog erg zwart-wit op die leeftijd. Maar dat besef je zelf dan nog niet, dat er ook nuances kunnen zijn en dat er bij bepaalde beslissingen of acties waar jij negatief over denkt ook andere omstandigheden en de tijdsgeest mee kunnen spelen. Ik vind als je wat ouder wordt dat je vaak genuanceerder wordt.

update

Inmiddels een aantal weken verder. Heb met mijn dochter gesproken en er kwam als excuus een hele lijst met ergenissen. Waar het dan over ging?, het dochtertje van mijn vriend (11 jaar) kreeg twee slakken meer dan hun, ik smeerde s ochtends het brood van haar en dat vond mijn dochter dus belachelijk. Haar vriend was nog boos over een opmerking van mijn vriend van een jaar geleden. Ik heb geantwoord dat ik dit te kinderachtig voor woorden vind, dat dit ergenissen zijn die ze direct hadden kunnen melden en niet pretenderen of alles goed en gezellig is en dan ineens de gifbeker omkeren. Volgens haar staan ze nog steeds achter het besluit om weg te gaan omdat anders de boel zou "escaleren". Ik heb haar verteld dat nu juist alle is ge-escaleerd. Haar vriend wil niet praten. Mijn vriend heeft hem uitgenodigd voor een gesprek maar hij wilde dit niet. Uiteindelijk heb ik begin deze week gevraagd om een gesprek met hem en zijn ouders erbij. Zijn vader kwam op de afspraak maar schoonzoon was er niet bij. De vader stond volledig achter het stelletje en heeft mij 1,5 uur proberen te raken waar hij raken kon. Ik ben netjes gebleven en heb gezegd dat als het dan allemaal zo verschrikkelijk bij mij is dat mijn schoonzoon dan maar niet meer bij mij moet komen en ze maar op zichzelf moeten gaan wonen. Vervolgens snauwde de vader mij toe dat dat niet kon omdat zijn zoon daar geen geld voor had. Ik probeerde uit te leggen dat ik niet met mensen kan leven die lijstjes met kritiek gaan bijhouden maar ondertussen net doen of alles koek en ei is.Ik heb er ontzettend veel verdriet van en heb wel gewoon contact met mijn dochter maar momenteel wonen ze dus bij zijn ouders en willen ze alleen praten als ik bereid ben hun hele lijstje door te nemen. En ik ben daartoe niet bereid, ik ben niet perfect maar doe mijn uiterste best en ik weiger op het strafbankje te gaan zitten nadat er eerst zo'n enorme ruzie door hen is geforceerd. Dat vind ik de omgekeerde volgorde. Even ter aanvulling: mijn ex is 5 jaar geleden weggegaan en heeft nooit meer ergens naar omgekeken, hij betaald helemaal niets mee en eist allimentatie van mij. Tot nu toe is dat steeds afgewezen maar mijn ex is zeer rancuneus en destructief. Toen is 2 jaar geleden ook ons huis nog afgebrand. Al die tijd heb ik me suf gewerkt om te proberen veiligheid en stabiliteit voor de kinderen te kunnen garanderen. Ik zal hier even besparen door welke hel we gegaan zijn. Ik heb een eigen bedrijf en ook financieel ging het allemaal moeizaam. Echter door hard werken is het me gelukt in ieder geval de kinderen financieel te kunnen blijven verzorgen. Ik dacht ook dat we na uiteraard ook veel emotionele problemen deze tijd achter ons hadden gelaten en we weer door konden naar de toekomst. Nu dit gebeurt ben ik eigenlijk zo teleurgesteld, ik vind het zo onnodig om over zulke kleine ergenissen zo'n ruzie te maken en daarin ook nog te volharden. Ik laat het maar even zo. Heb tegen mijn dochter gezegd dat ze gewoon welkom is bij mij thuis en altijd kan praten als ze wil maar dat haar vriend niet welkom is tot de essentie van het probleem naar boven komt. Niet lijstjes met kleine dingen, dat trek ik emotioneel niet.

Je bent te zelfstandig.

Je hebt een aantal zware jaren achter de rug waar misschien toch een speciaal soort verbondenheid was tussen jou en de kinderen.
Nu zit je in een andere levensfase, je leven heb je weer goed op de rit en je bent gelukkig in je nieuwe relatie. Nog sterker, je vriend steunt je en samen hebben jullie een goed leven.
Voelt je dochter zich misschien, onnodig, wat buitengesloten? Minder "partners in crime?" En dan is er ook nog een meisje van 11 jaar in huis. En je moeder smeert haar brood, zorgt voor haar.

Je dochter zal nog dagelijks verdriet hebben dat haar vader niet meer naar haar omkijkt. Dit lijkt me enorm pijnlijk voor haar. Praat ze nog hierover met jou? Zelf moet ze nu ook zien een toekomst op te bouwen, samen met haar vriend. Maar soms voelt ze zich nog dat meisje, dat meisje waar haar moeder ook boterhammen voor smeerde.
Juist omdat ze zelf heel goed weet dat deze gevoelens onzin zijn, niet nodig, komt dit eruit als vervelend gedrag?

Wat jaloersheid op het emotionele vlak?

Ik weet het niet...

Is het echt nodig om dit zo hoog op te laten lopen?
Is dit je een breuk waard?

Mij lijkt het meer een storm in een glas water. Met hooguit de conclusie dat het tijd wordt dat de jongelui op eigen benen gaan staan. Ik trek ook wel eens de dankbaarheids kaart in een ruzie met een van de kinderen, maar helemaal eerlijk is dat natuurlijk niet, eigenlijk. Die kinderen hebben nergens om gevraagd.....

wil40

Ja mijn dochter(s) hebben verdriet dat zij hun vader niet meer zien, dat is overigens hun keus en als ze wel willen dan kunnen ze altijd contact met hem opnemen. Echter beide hebben ze gezien dat hun vader langzaam veranderde van een vrij normale vader in een soort van monster. Mijn ex is gediagnosteerd als narcist en heeft diverse karakterstoornissen, die erger worden namate iemand ouder wordt. Ik ben lang bij hem gebleven voornamelijk voor de kinderen maar uiteindelijk hebben zij hem gesmeekt of hij weg wilde gaan want we hadden geen leven meer. Hij sloeg ons niet maar had enorme stemmingswisselingen en we liepen altijd op eieren op het laatst. Ik heb geprobeerd om met hem op goede voet te blijven voor de kinderen maar dat is niet gelukt omdat hij zo rancuneus is en hij heeft geprobeerd mij (en daarmee zijn kinderen) financieel en op andere gebieden kapot te maken. Ze praten over hem alsof hij dood is, ofwel we lachen nog vaak om de goede herinneringen en ze praten dan ook alijd in de verleden tijd. Ze hebben beide en mijn zoon ook psychische hulp gehad en uiteraard zal dit een pijnlijke plek blijven. Toen ook nog de brand waarna we 1,5 jaar deels in caravan's en deels bij mijn moeder hebben gewoond. Sinds een jaar is het huis weer klaar en na een wat stroef begin was de afgelopen drie kwart jaar eigenlijk heel fijn. We hebben ook vaak met elkaar besproken dat we nu vooruit willen denken en dat het belangrijkste in het leven de liefde voor elkaar is. We wonen nu dus met vier mensen en twee vrienden van mijn dochter zijn ook grotendeels bij mij. Mijn vriend is er gemiddeld 3 a 4 dagen per week. We hebben veel gelachen de afgelopen maanden en daarom durfden we deze vakantie wel aan, na vier jaar onze eerste vakantie weer samen en voor mij na vier jaar voor het eerst een week vakantie. Voor mijn vriend was het ook voor het eerst sinds 4 jaar dat hij zijn dochter een week mee kon nemen (voorheen wilde ze niet zo lang zonder haar moeder). Kortom een breekbaar groepje met veel ballast maar wel sterker geworden door alle ellende. Ik vind het ontzettend pijnlijk en verdrietig dat nu om hele kleine dingen zo'n ruzie is geforceerd en ik kan het nog steeds niet goed begrijpen. Ik vind het ook geen excuus om 6 mensen zoveel pijn te doen, ze had op elk moment kunnen aangeven wat haar dwarszat, dat is wel gewoon binnen ons gezin, we melden elkaar direct de ergenissen en daarna zijn ze weg. Dat zij (en haar vriend) nu al geruime tijd een soort van lijstje bijhouden wat er allemaal niet goed is aan mij dat doet me veel pijn. Natuurlijk ben ik niet perfect maar ik doe mijn uiterste best hen als enige overgebleven ouder op te vangen en te ondersteunen waar ik kan. De afgelopen weken heb ik aan weinig anders gedacht maar ik kom wel een beetje tot de conclusie dat ik bij haar dingen herken van mijn ex. Als het leuk en gezellig is proberen de boel te verstoren, ws onbewust, en daarna onschuldig kijken naar de chaos en ellende en dan allerlei excuses verzinnen die niets te maken hebben met het feit op zich. Ik hoop met heel mijn hart dat ze dit onder controle kan krijgen want ze gaat anders een heel ongelukkig leven tegemoet waar ze nooit tevreden zal zijn met het kleine geluk. Nu probeer ik even afstand te nemen om te zien of ze tot zelfinzicht komt en daarna kan ik haar mogelijk helpen, desnoods met deskundige hulp om te achterhalen waar dit vandaan komt en hoe ze er mee om kan gaan. HEt is overigens ook een schat van een meid maar ze heeft een heel lastig trekje waar ook haar broer en zus steeds meer moeite mee krijgen. Haar vriend ziet dit spel niet en vind het nodig haar te bevestigen en te steunen. Misschien kan hij ook tot inzicht komen dat in plaats van deze stemmingen te voeden of zelfs op te blazen hij daar in het vervolg anders mee om moet gaan. Maar eerst moeten ze over hun trots heenstappen en bereid zijn te praten over de echte diepere problemen in plaats van heel veel stof opwerpen om deze diepere problemen te verdoezelen door allerlei zgn irritaties die ze zeggen te hebben.

ginny

Dat is inderdaad een dilemma, moet ik niet de wijste zijn en over alles heenstappen. Ik denk toch van niet, ik vind dat ze over een grens zijn gegaan en dat zij ervan leren ook in het belang van (vooral mijn dochter) hun verdere leven. Andere mensen gaan dit gedrag ook niet accepteren en als je kinderen keer op keer met onaangepast gedrag laat wegkomen dan zullen ze zich bevestigd voelen. Bovendien vind ik dat kinderen van 20/22 jaar toch wel erg richting volwassen gaan. En inderdaad hebben ze nergens om gevraagd, maar hebben we niet allemaal in meer of mindere mate dingen in onze jeugd meegemaakt, daar ontkomt geen mens aan. Je kan dit niet ten alle tijden als excuus opvoeren voor kwetsend gedrag.

Ik bedoel het breder

Zij hebben niet om al jouw harde werken en goede zorgen gevraagd. Het is dan niet fair om dat voor hun voeten je gooien. Je kunt hooguit een grens stellen ( geen fullservice 24/7 hotel mama meer, maar zoetjes aan jezelf klaar maken voor het verlaten van het nest. Jij doet vanalles voor ze, en verwacht daar onuitgesproken vanalles voor terug. Dat is niet fair.

Maar de beslissing is al gemaakt, merk ik. Ik geloof echter niet dat je dochter deze les zomaar gaat leren. Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat zij dit heel anders ziet en niet snapt waar jij mee bezig bent. Zij vertelt je duidelijk dat zij de siruatie heel anders ziet. Je loopt het risico haar van je weg te jagen als je haar gevoelens niet serieus neemt. Is dat echt wat je wil?

De balans

'...en dat zij ervan leren ook in het belang van (vooral mijn dochter) hun verdere leven.' Dat ben je dus aan het doen: hen nog als kleine kinderen aan het behandelen (brood smeren) en hen leren hoe het moet in het leven (volgens jou).
Je dochter onttrekt zich daaraan: ze wil niet meer opgevoed worden. ze is er klaar mee. en haar vriend laat zich al helemaal niet opvoeden door jou. Dat je zijn vader erbij betrokken hebt is eigenlijk echt een brug te ver, veel te ver.
Je dochter maakt ook de balans op van haar leven tot nu toe en die balans is heel anders dan jouw beleving. In de Gelderlander van afgelopen zaterdag staat ook zo'n verhaal: meisje dat moeder van alles heeft verweten, altijd geroepen heeft dat ze een slechte jeugd had. inmiddels is het meisje ouder, heeft zelf kinderen, haar man kreeg gezondheidsproblemen, en vanuit dat perspectief ging ze opnieuw de balans opmaken van een jeugd, waarin haar zieke moeder moest zorgen voor vier kinderen, terwijl vader door een ongeluk ook zorg nodig had etc.
Ik herken het wel, dat kinderen zo begin 20 ergens, na de puberteit, de balans opmaken van hun jeugd en dat zij dan bepaald dingen heel anders ervaren hebben dan de ouder. Ginny zegt dat heel treffend en mooi.
Het lijstje met ergernissen is daar een teken van, het is een poging van dochter om zelf op een rijtje te krijgen wat haar irriteert en het is een poging geweest tot communicatie met jou daarover. Dat laatste is echt mislukt: jij wil er niet van weten, het moet weg, op een andere manier besproken worden, het mag eigenlijk niet bestaan. Daarmee neem je je dochter helemaal niet serieus: het is haar ervaring van het verleden en daarmee moet ze het doen in haar leven.
Ik vind dat je zelfs nog een erge stap veder maakt: je 'framed' je dochter op basis van jouw (latere) visie op je ex-man en je vindt dat de vriend daar op jouw manier mee om moet leren gaan. Natuurlijk verdedigt de vriend zijn vriendin! Wat had je dan gewild? Dat hij haar zou gaan opvoeden naar jouw visie?
Je maakt het drama ook nog erger als je schrijft: 6 mensen pijn gedaan etc. Je kunt het nog erger maken als je wil, maar daarmee los je niks op.
Mijn advies: stop met opvoeden. je hebt gedaan wat je kon, je kinderen hebben sommige dingen anders beleefd, zij hebben ook butsen opgelopen. Er zijn vast ook goede dingen geweest. Met die bagage gaan zij hun verdere leven in. Wat ze nog moeten of willen leren komen ze zelf wel tegen. Geef hen het vertrouwen dat ze daar wel mee om kunnen gaan en mochten ze nog een keer advies nodig hebben, dat ze dan altijd bij je terecht kunnen, zonder dat je hen voor gaat schrijven hoe ze moeten handelen.
Schrijf je dochter een vrijbrief, dus een brief waarin je aangeeft dat je haar in liefde accepteert, loslaat en het vertrouwen geeft dat ze een waardevol mens is en haar plek in het leven zal vinden, samen met haar vriend.
In die brief kun je aangeven dat je het lijstje met ergernissen nog eens doorgelezen hebt en dat je begrijpt dat zij dingen zo ervaren heeft, dat jouw ervaring iets anders is, maar dat je haar respecteert in haar beleving; als er iets is wat je nu nog anders kunt doen, dat je dat dan zult proberen, maar dat je zelf ook maar een mens bent, met eigen, beperkte mogelijkheden.
Geef in die brief ook een lijstje, niet met ergernissen, maar met punten die aangeven waarom je van haar houdt en haar waardeert. Haar emotionele erfenis van jouw opvoeding, zeg maar.
Je dochter heeft voor deze jongen gekozen, probeer ook over de vriend iets positiefs te zeggen. Biedt verontschuldigingen aan voor opmerkingen die verkeerd overgekomen zijn, zonder dat je nog een keer gaat uitleggen wat jouw vriend nu bedoelde.
Probeer af te sluiten met iets concreets. Bijvoorbeeld: jij vindt dat ze op zichzelf moeten gaan wonen (mak dat tot een positieve nieuwe start en niet 'uit huis gooien', zoals het nu lijkt). Vader zegt dat vriend het geld niet heeft, maar vriend hoeft toch niet alleen het geld daarvoor op te brengen? Dochter en vriend moeten samen zien of ze dat kunnen. Ook dochter zal daaraan moeten bijdragen. en het kan zijn dat beide ouders hen daarbij moeten helpen. Met advies in elk geval, met steun, met schilderen en verhuizen etc. Dus ik denk dat je laatste zin moet zijn: ik zie dat jullie er klaar voor zijn om zelfstandig te gaan wonen en als ik daarbij kan helpen wil ik dat graag doen, tot die tijd zijn jullie altijd welkom in mijn huis.
Ik denk wel dat je een onomkeerbare breuk hebt geforceerd, als dochter en vriend bij zijn ouders wonen, en als vader jou niet gesteund heeft in jouw pogingen tot heropvoeding, dan zal in dat gezin heel goed begrepen worden dat je moeilijk bent, dochter en vriend hebben daar inmiddels al hun verblijf gevonden, dus zij zullen niet terug komen. Je zult zelf de kontakten met dochter en vriend moeten organiseren, wellicht zelfs eerst op neutrale grond, uitnodigen voor een lunch in een restaurant bijvoorbeeld. Maar voordat je dat doet moet je zelf eerst de knop hebben omgezet: het verleden accepteren, de pijn van je dochter accepteren, de steun van de vriend voor je dochter accepteren, en in alle vezels van je lichaam bereid zijn om het opvoeden los te laten en hen te zien als jong-volwassenen, die een eigen leven moeten gaan opbouwen.
Betrek daar vooral je nieuwe vriend of de ouders van vriend niet bij: dit is jouw proces, jouw verleden, jouw geschiedenis en het nieuwe begin (hopelijk) van jouw band met jouw volwassen dochter.

Tsjor