U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
carriere en scheiding
In een ander draadje wordt gesproken over carriere maken van man tijdens huwelijk, vrouw die een stapje terug doet. Nu, bij scheiding voelt dat vervelend.
Lijkt mij zacht uitgedrukt.
Ik heb overwogen het volgende wel/ niet te zeggen. Maar doe het toch.
Ik hoop dat vrouwen die hier meelezen en bewust kiezen om een stap terug doen altijd in hun achterhoofd houden dat ze ooit financieel zelfstandig moeten zijn. Om wat voor reden dan ook.
Zorg dat je niet afhankelijk wordt van het inkomen van de ander!
Dat zie ik dan als mijn taak als ouder, ook als ze het huis al (lang) uit zijn, om ze te wijzen op eventuele scheefgroei 
.
Inderdaad voelt het, als je erin zit, heel natuurlijk. Daarom is het goed als er van buitenaf kritisch wordt meegekeken, of in ieder geval als iemand je helpt vanaf een afstandje naar je eigen situatie te kijken. Je bewust te maken.
En het hoeft niet per se slecht te zijn, een scheve verdeling. Maar je moet er (samen!) wel voor waken dat het niet té scheef groeit, en dat er niet teveel als vanzelfsprekend wordt aangenomen. Je moet erover blijven praten, samen. Maar in de waan van alledag is het lastig om te voelen wanneer dingen aangepast zouden moeten worden. Vandaar dat ik mij nu voorneem om voor de kinderen die rol op te pakken, straks.
Ja, ik vond het meer zorgen en minder werken ook niet (altijd) erg, maar ik vond het wel heel naar dat ik voor alles, maar dan ook werkelijk alles, de verantwoordelijkheid droeg. En ook daar zit een zichzelf versterkend effect in, wat heel moeilijk te voorkomen is.
zelfversterkend inderdaad
De rolverwachtingen zijn nog steeds heel aanwezig, ik had verwacht dat het een generatie later wel minder zou zijn. Er is wel veel meer mogelijk.
Mijn vader en mijn exman hielpen ook mee op de basisschool van mijn kinderen, hoewel men het een beetje gek vond dat een opa kwam helpen.
Het kan wel. Maar het is ook hardnekkig.
Ik heb vandaag al een college over Greener en het New Public Management gehad van zoon, een college over muziekinstrumentstemsystemen en de quintencirkel van mijn student en dochter had vanmorgen een referaat over de chocoladeperen op ijs die ze gaat maken voor ons kerstdiner.:-)
Stuk voor stuk prima maar waarom juist weer deze rolbevestigende insteek?
Flavia
"nee, het zijn niet vooral de vrouwen zelf die het verwachten. Let vooral eens op het taalgebruik: luizenmoeders, leesmoeders, het zit echt in heel kleine dingen verscholen."
Ja, natuurlijk zit het overal in verscholen, het is nog steeds deel van onze cultuur.
Ik bedoel vooral te zeggen: het zijn niet (alleen) de mannen die de vrouwen in een bepaalde (zorgzame) positie duwen . Dat kunnen vrouwen zelf ook érg goed.
En om op jouw specifieke voorbeeld door te gaan: scholen zijn bolwerken van vrouwen. Het zijn de (meestal vrouwelijke) leerkrachten die op zoek gaan naar de klassenmoeders, die vervolgens weer gaan zoeken naar luizenmoeders. 'We' doen het vaak zelf.
Flavia
"Het consternatieburo dat heel vreemd opkijkt als er een vader meekomt ipv een moeder."
Nou dat heb ik zelf regelmatig meegemaakt en ik heb echt nooit meegemaakt dat iemand er van opkeek.
Het is absoluut waar dat je in bepaalde hobby- en beroepsgroepen zeer (aangenaam) verbaasd op mag kijken als je eens een vrouw tegenkomt (als deelnemer ipv iemands partner).
Maar wat ben je van plan er aan te doen? Ze dwingen?
Ik las laatst over een onderzoek dat signaleerde dat in een liberaal land als Noorwegen vrouwen veel rolbevestigendere keuzes maken dan in minder ontwikkelde landen.
In die laatste doen vrouwen blijkbaar gewoon wat nodig is om brood op de blank te krijgen. Hier gaan ze lekker 'iets met mensen' doen...
Ik blijf de indruk houden dat het enige probleem hier jouw mensbeeld is dat graag mensen in hokjes wil dwingen waar ze helemaal niet in willen.
Klopt
We doen het ook vaak zelf.
Maar de verandering begint dan ook bij onszelf.
Ik heb dan ook geen baantje maar een baan. Ik vraag structureel aan al mijn mannelijke collega's die melden dat ze vader worden of zeinder gaan werken, bij voorkeur in een groter gezelschap. Ik vraag aan zwangere collega's wat hun partner gaat doen.
Als meer mensen dat gaan doen worden die kleine druppels een plasje en het plasje een vijver enz.
Ik ben erg blij dat de BSO waar dochter op zat minimaal 40% mannen als leider wilde hebben.
Dat ook de school er op lette.
echt?
"Het consternatieburo dat heel vreemd opkijkt als er een vader meekomt ipv een moeder."
Echt? Nou, dat herken ik helemaal niet. Mijn man trouwens ook niet, en hij kwam er toch regelmatig.
Wat ik dan wel weer merkte: vrouwelijke collega's die op het werk vertelden dat hun man die dag met kind naar consultatiebureau zou gaan. En dat dan andere vrouwen dan vroegen: 'maar wil je dat niet liever zelf doen?'. Zelf. Heel bijzonder.
sorry
Flavia, ik las mijn laatste bericht nog even dor. Het zou kunnen overkomen dat ik twijfel aan jouw observatie over/ervaring met het consultatiebureau. Dat is niet zo hoor.
Zoals ik het zie heeft iedereen (m/v) tegenwoordig alle mogelijke kansen en mogelijkheden. Maar ook een keuze. Dat blijkbaar veel mensen van het ene geslacht een keuze maken die afwijkt van die van het andere geslacht vind ik dan weer niet echt interessant. Noch zie ik het als iets waar ik de barricaden voor op moet.
Dan maar niet geëmancipeerd....
Bicyclette
Dat heb ik dan ook wel weer. De twee keer dat mijn ex naar een medische afspraak ging, ging er prompt iets mis. Bij het consultatiebureau moest ze terugkomen vanwege vermeend ondergewicht (weegschaal klopte niet). Een leek kon nog zien dat het kind prima op gewicht was, maar ex dacht ‘’t zal wel’. Bij de tandarts ging het ook mis, dus ik doe die dingen ook liever zelf.
Kapper en zo mag hij dan weer doen.
Jippox
"Zoals ik het zie heeft iedereen (m/v) tegenwoordig alle mogelijke kansen en mogelijkheden. Maar ook een keuze"
Valt het jou dan nooit op dat het vooral vrouwen zijn die minder gaan werken. Of is dat allemaal vrije keuze? Is het ons aangeboren zorg-gen dat er voor zorgt dat wij thuis blijven als er zorgkinderen zijn?
het maakt mij niet uit of jij het ok vindt om ongeemancipeerd te zijn. Maar jij zet ook het voorbeeld en de maat voor jouw dochters en de mijne. En dat vind ik het dan best jammer
Serieus Flavia......?
" Ik vraag structureel aan al mijn mannelijke collega's die melden dat ze vader worden of zeinder gaan werken, bij voorkeur in een groter gezelschap. Ik vraag aan zwangere collega's wat hun partner gaat doen."
OH gasver Flavia! Dat meen je toch niet?. Echt vreselijk. Moeten ze zich tegenover jou verantwoorden ofzo? En dan ook nog het liefst in een groot gezelschap....... Jij slaat echt door. Ik zou anwoorden: gaat je geen ene reet aan.
En wat als die man zegt: nee ik ga niet minder werken. Of die vrouw zegt, mn partner doet gewoon zn ding. Wat dan? Ga je dan oreren, veroordelen, of wat?
Ga je ook en plein publiek vragen of de zwangere vrouw wel borstvoeding gaat geven?
Ik zet geen maat, ik maak samen met mijn partner een naar omstandigheden beste keuze. Gebaseerd op waar wij ons allebei goed bij voelen en op waar wij van denken dat het beste is voor onze 4 kinderen.
Ik ben geen maat voor wie dan ook verder.
Mijn jongste dochter (10) zegt sinds een paar dagen dat haar ambitie is om de eerste vrouw bij het korps mariniers te worden. Ik maak me dan ook niet zo'n zorgen over mijn invloed als rolmodel....
Ja Bieb
Aan vrouwen wordt die vraag ook voortdurend gesteld, waarom niet aan mannen?
Het gaat mij om de vanzelfsprekendheid waar mee die vraag wel aan vrouwen wordt gesteld en niet aan mannen.
Bieb
"OH gasver Flavia! Dat meen je toch niet?. Echt vreselijk. Moeten ze zich tegenover jou verantwoorden ofzo? En dan ook nog het liefst in een groot gezelschap....... Jij slaat echt door. Ik zou anwoorden: gaat je geen ene reet aan."
Maar Bieb, dat is toch een vraag die aan zwangere vrouwen voortdurend wordt gesteld?
Flavia
Het gaat om de wijze hoe je dat doet. niet om een oprechte vraag van man tot man, van vrouw tot vrouw, of van vrouw tot man. Dat is totaal iets anders. Jij doet dit om bewust te provoceren:: 'het liefst in een groot gezelschap.....'
Het is oprecht
Het is een oprechte vraag, alleen stel ik 'm bewust ook aan mannen.
En hoop ik meer mensen er bewust van te maken als er meer mensen in de buurt zijn.
Ik provoceer helemaal niemand. Ik stel een vraag zoals die tientallen keren aan een zwangere vrouw wordt gesteld.
Ik zeg er ook vaak iets over, en soms verbazen mensen zich erover dat ze het nooit gezien hebben. Dan krijg ik van een man een opmerking over hoe pittig het is om ft te werken, voor mij dan, en heeft hij er zelf nooit bij stilgestaan dat hij hetzelfde doet. Of ik vraag hoeveel uur een man gaat werken als er een kind onderweg is. Bij ons is dat bijna altijd een dag minder met (betaald) ouderschapsverlof. Vaak met de intentie daarna weer ft te werken, ‘want wat moet je met een vrije dag als het kind op school zit?’. Die mannen vinden schoonmaken zonde van hun tijd als je ook betaald kunt werken in die tijd.
Nou Bieb
de vanzelfsprekendheid waarmee bij mijn zwangerschappen aan mij gevraagd werd wat IK zou gaan doen nadat ONS kind geboren was terwijl mijn man die vraag nooit hoorde, irriteerde mij ook mateloos.
Eerlijk gezegd kreeg ik daar onbeleefde neigingen van. Dat ik de vragensteller een beetje bot wilde vragen waarom ik die vraag kreeg en niet mijn man die ook een kind kreeg. Ik deed dat dan nooit, netjes opgevoed als ik ben.
Ik vind de vraag stellen aan collega’s als het aan de orde is prima. Zo lang die maar aan beide ouders gesteld wordt.
O nu gaat je vrouw zeker wel minder werken he?
Ook zo'n opmerking die mannen krijgen.
En verder is voor mij
werken en financieel onafhankelijk altijd vanzelfsprekend geweest.
Eerst werkte ik ft met 2 jonge kinderen. Man ook.
Toen wilde ik een andere kant op binnen mijn werk en dat kon alleen door een baan binnen die kant te accepteren. Omdat ik van ft uit een minder goede cao kwam en naar een betere ging, maakte het toen niet uit dat ik van 40 uur naar 28 uur ging. Daarna wilde ik graag nog wat anders want de baan die ik had, bracht een enorme reistijd met zich mee waardoor ik het nauwelijks vol kon houden. Toch deed ik het, want ik deed relevante werkervaring op en werd daarmee kansrijker voor vergelijkbare banen.
Toen kon ik een baan in de buurt krijgen. De baan die ik in eerste instantie inhoudelijk al het meest ambieerde. Alleen: hij was voor maar 20 uur. En ook al was de cao daar nog een beetje beter, dat was salarieel echt slikken voor me.
Uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Vanwege een mix van redenen. Het was toen beter voor het gezin dat ik niet zulke lange dagen weg was en me alleen maar afgemat voelde en het was fijn om de baan te kunnen doen die ik echt ambieerde. Het was ook een risico, want ik kon niet weten of het ooit meer zou worden. Ik had het geluk dat ik er na een jaar 4 uur structureel bij kreeg. Had ik nog meer tijd om te doen wat ik graag deed en salarieel maakte het dat ik weer economisch onafhankelijk was. Ondertussen werk ik er al heel lang en kon ik na het vertrek van eenjasdte collega nog 8 uur erbij krijgen. Heel fijn.
Ik ben blij met mijn werk. Heb het geluk dat ik goed ben opgeleid en dat ik werk heb dat bij mij past. Maar uiteindelijk werk ik vooral omdat het voor ons vanzelfsprekend is dat we samen de kost verdienen, samen voor de kinderen zorgen en dat we ieder van ons zich moeten kunnen redden.
Maar, in tegenstelling tot wat veel mensen hier ervaren of doen voorkomen, ik vind het ook zwaar. Ik werk 90%, man op dit moment ook maar hij studeert ook nog. Kinderen die aandacht nodig hebben en energie kosten, onze relatie waarin we willen blijven investeren; alles bij elkaar vind ik het nu lastig om balans te vinden. Een beetje minder werken en meer rust lokt me dan ook wel eens toe. Maar ja, dan moet ik ook wel heel veel opgeven en die stap kan ik ook niet zo maar zetten.
Mijn eigen norm valt me dus ondertussen ook wel eens zwaar.
Aagje
Maar waarom
Ergert zo'n uitspraak dan zo?
Zal mij een biet zijn wat iemand van me vindt, noch heb ik een bekerende-, belerende- en
zendingsdrang. Terwijl je eigenlijk gewoon moet leven zoals je zelf wilt en de gevolgen van je keuze accepteren. Je hebt met jezelf en je partner te maken, verder niet.
Vandaag in AD
Haar inkomen is voor de extraatjes.
In het huidige tempo duurt het nog 100 jaar voordat er economische gelijkheid is gerealiseerd tussen Nederlandse mannen en vrouwen.
We staan nu op plek 27. Zelfs landen als Rwanda, Filipijnen en Namibië staan boven ons...
Oeps
Dat is een triest bericht dat ik per ongeluk kopieerde. Sorry.
Dit is degene die Ik bedoel:
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/onze-achter-achter-achterkleinkinderen-maken-het-misschien-mee-gelijkheid-tussen-man-en-vrouw~b97d6311/
MarSy
"In het huidige tempo duurt het nog 100 jaar voordat er economische gelijkheid is gerealiseerd tussen Nederlandse mannen en vrouwen."
Het zou mij niets verbazen als dat nooit ging gebeuren. Naarmate er meer keuzevrijheid is zijn vrouwen *minder* geneigd zich in typische mannenberoepen te begeven. En daar zit nou eenmaal het geld...
"We staan nu op plek 27. Zelfs landen als Rwanda, Filipijnen en Namibië staan boven ons..."
Precies, want daar hebben vrouwen weinig te kiezen en accepteren ieder baantje dat ze kunnen krijgen al is het in de IT. De meeste NL vrouwen hebben geen zin in IT baantjes, hoogstens in het management.