carriere en scheiding

Donna

'Waarom zou je als vrouw wel allerlei voorwaarden kunnen stellen aan een eventuele baan, terwijl van een man verwacht wordt dat hij gewoon de kost gaat verdienen, leuk of niet"
Het gaat mij totaal niet om vrouw versus man, dat maak jij er telkens van. Het gaat mij er totaal niet om wie precies wat doet binnen het totaalplaatje van een gezin.
Waar het mij om gaat is dat er een geheel is waar de beiden volwassenen voor moeten zorgen. Dat kan je op verschillende manieren doen. En elke situatie is weer anders, waardoor ook elke keus weer anders is.

En kijk naar het verhaal van Lorwyn, o.a. over mantelzorg van (schoon)ouders en problemen met de kinderen. Of man of vrouw dat met de ft baan er bij doet vind ik niet interessant. Waar het om gaat is, dat reeel gezien de tijd ontbreekt. Hoe je het ook wendt of keert, je in 10 stukjes hakken gaat niet, ondanks dat de 1 dat beter kan dan de ander.

Maar goed, ieder verstaat wat anders onder leven.

Bieb

Maar er zijn wat betreft financiële kwetsbaarheid grote verschillen tussen mannen en vrouwen, die verschillen haal ik er niet voor de lolligheid bij; die lijken mij (en de Rijksoverheid) juist wel relevant. Die verschillen komen, in ieder geval deels, voort uit normen en waarden die veranderbaar zijn. En mijn opvatting is dat meer gelijkheid zorgt voor een minder grote kwetsbaarheid van mannen en vrouwen (die zelf binnen hun relaties uiteraard vrij zijn hun eigen keuzes te maken) en hun kinderen.

En Bieb

Juist bij een gelijkere verdeling is tijd geen argument. Je kunt ook allebei 32, 30 of 28 uur werken.

Bieb

Het gaat juist wel om wie wat doet omdat vrouwen zich stelselmatig op financiële achterstand zetten en dat volkomen geaccepteerd wordt, zelfs ‘normaler’ dan financieel zelfredzaam blijven.
In het algemeen hebben vrouwen een compleet vrije keuze of ze wel of niet blijven werken. ‘We’ vinden niet snel iets gek, mits het zo tussen de 12 en 25 uur wordt. Mannen zouden echt wel tien keer nadenken voor ze zich compleet afhankelijk maken van de inkomsten van hun vrouw. Bij hen is pt ook wel geaccepteerd, maar dan minimaal 25 uur (liefst meer), en fulltime vinden we helemaal niet gek of zielig voor de kindjes. Dat parttime werken doen ze dan voor hun vrouw, zodat die ook kan werken.
Je kunt wel blijven volhouden biadiebla samen afspreken, maar feit blijft dat zo’n vrouw met een klein baantje op achterstand komt, amper pensioen, gewoon kwetsbaar. En dan moet je dus maar hopen dat jou geen onheil treft in de vorm van scheiden, overlijden of arbeidsongeschiktheid van je man.

Margaretha

Studiekosten zijn ook aftrekbaar van de belasting. De studie van mijn partner hebben we bekostigd van vakantiegeld, geen vakantie dus dat jaar en afgetrokken van de belasting.

De investering is het meer dan waard geweest

Sociale druk

Het niet of minder werken van vrouwen en mannen ligt heel erg vast.

Zoals ik eerder aangaf: vrouwen (maar eigenlijk ook mannen) hebben geen keuze vanwege de sociale druk en normen en waarden Lorwyn legt dat heel mooi uit. Je kan het als stel wel willen, maar omdat "wij" Nederlanders vinden dat het zo niet hoort, valt er weinig te kiezen.

Gelukkig treden er langzaam veranderingen op, maar dat gaat zeker nog te langzaam of met veel moeite. Veel mannen krijgen nog 'kan niet' te horen op werk als het gaat over minder werken of mantelzorg terwijl ze daar wel recht op hebben. Ook worden veel mannen als minderwaardig of 'mietje' gezien, of zit hij 'onder de plak' als hij veel in zorg of huishouden doet.

En het gaat altijd ten koste van de vrouw!

Ik ben 56 maar mijn wereld ziet/zag er anders uit

Ja, toen ik kinderen kreeg (1997) was het de gewoonte dat vrouwen minder gingen werken. Maar de korter werkende mannen waren in opkomst. In ieder geval bij de hoger opgeleide mannen. De discussie dat het in sommige bannen niet kon, was toen actueel. Ik ben verbaasd dat die discussie nog steeds actueel is. In mijn werkomgeving zie ik veel mannen die niet fulltime werken.
En ja, man werd geprezen voor het korter werken. Maar dat was heel veel jaar geleden. Volgens mij is er ondertussen echt wel e.e.a. veranderd.

Vanaf de geboorte van het eerste kind zijn we allebei korter gaan werken. En dat is zo gebleven tot aan de scheiding. Huishouden werd ook gelijk verdeeld.
Ik ben prima in staat om onafhankelijk van ex te kunnen functioneren, ook al werk ik niet fulltime. Dat geldt ook voor ex. Ik heb de luxe dat mijn salaris hoog genoeg is om niet per se fulltime te werken, ook al betaal ik in mijn eentje de hypotheek (geen partneralimentatie of kinderalimentatie). Maar als dat nodig was geweest na de scheiding, dan had ik mijn uren kunnen ophogen. Via een andere baan of binnen mijn eigen werk.
Als ik jullie reacties lees, dan denk ik: leven wij wel in dezelfde tijd? Hoezo een mietje zijn als man iets in het huishouden doet? Of onder de plak zitten?
Of ben ik gewoon niet gevoelig voor sociale druk? Ik snap er niets van.

Als Petra

Hier heb ik ook geen druk ervaren. Van niemand. Bij mijn man op zijn werk deden ze wel moeilijk over vier dagen werken, dus is hij van baan veranderd toen hij vader werd. We hebben vanaf toen beiden altijd vier dagen gewerkt en het huishouden en de zorg gedeeld.

En toch ben ik mijn werk gaan aanpassen toen er in de brugklas meer begeleiding nodig was. Niet minder werken, maar wel na school thuis en dan 's avonds weer verder (ik ben eigen baas). Blijkt toch dat ik makkelijker alles even aan de kant schuif voor mijn kinderen. De rest wacht maar even. Dat vindt mijn man veel moeilijker. Toen de begeleiding niet meer nodig was (twee jaar later), heb ik meteen een klus op locatie aangenomen. Lekker lang het huis uit. Daar was ik echt weer aan toe :)

Patricia

Ik merk echt dat het aan de omgeving ligt. Wij wonen in een 'mannen omgeving' veel mannen werken in de haven, hebben daar behalve op de administratie geen vrouwelijke collega's, dus daar is de sociale sfeer anders.

Mijn schoonzusje woont in 'de provincie' en wordt ook raar aangekeken omdat zij en haar man beide 4 dagen werken.

Werken

' Werken' is: betaald werken om geld te verdienen om de noodzakelijke levensbehoeften te kopen en te betalen, en verder is ' werken' ook de onbetaalde dingen die je moet doen, zoals het huishouden met alles wat erbij hoort, in de ruime zin van het woord dus, je kinderen opvoeden, verzorgen en aandacht geven en mantelzorgen. Wat je daar wel of niet ' leuk' aan vindt is persoonlijk. Maar het moet ijg allemaal gebeuren en valt allemaal onder jou en je partner zn verantwoording. In feite doe je niets aan 'werken' voor de 'leuk', maar omdar het moet. Hoe leuker je iets vind van het 1 of andere 'werk' hoe fijner uiteraard en mede bepalend voor de keuzes die je daarin maakt. Waarbij de 1 meer keuzes heeft dan een ander, weer afhankelijk van allerlei persoonlijke en soms toevallige, situaties. Sommig werk kan iemand betaald uitbesteden, zoals de zorg/opvang van de kinderen, de poets thuis, of thuiszorg inkopen voor de oudjes. Oom weer afhankelijk van je persoonlijke situatie of dat uberhaupt een optie is.
Meer is het niet ( of minder is het niet.....) Iig is er geen enkel verschil in de verantwoording die jij en je partner in wel van de werkvormen dan ook.

Geen sociale druk

Maar wel geregeld verbazing over de vragen en opmerkingen die mensen weten te plaatsen.
Nog een pareltje is dat ik al twee keer heb gehad dat iemand zich afvroeg of ik nou wel zo’n goede man heb gekozen als ze zich realiseren dat mijn bijdrage aan t gezinsinkomen zo groot is/moet zijn ... tot zover liefde hahaha

En @Bieb, tuurlijk als je de definitie van werken zo stelt klopt het. Maar dat is niet het punt wat ik (en anderen hier) proberen te maken. Het gaat mij(ons) er juist om dat die keuze in een relatie wordt gemaakt zonder te kijken naar wat er achter weg komt; dat één van de partners zich zo ver verwijdert van de arbeidsmarkt dat het riskant wordt en (dat blijf ik persoonlijk toch geregeld ook een dingetje vinden, ook niet in alle gevallen natuurlijk), dat degene die thuis gaat zitten om zelf kinderen en huishouden te bestieren ook een stuk ontwikkeling mist (wat met een betaalde baan bijna altijd geborgd is). Ontwikkeling op heel veel vlakken, de meeste mensen kennen voorbeelden op het digitale vlak maar het zit m ook vaak in de wat minder opvallende dingen. Ik kan t moeilijk genuanceerd omschrijven merk ik. Snapt iemand wat ik bedoel?

hu Tureluur

Ik ben gestopt met werken een maand of 3 na de geboorte van ons 3e kind, dat absoluut niet kon wennen op de opvang. Kort daarna bleek kind 2 een afweerstoornis te hebben waardoor het heel veel en heel vaak ziek was. Daarna kwam nog kind 4 met ADHD.
Ik heb jaren niet gewerkt (inmiddels al een paar jaar weer wel) maar heb toch echt niet het idee dat ik volstrekt ben achtergebleven. Noch digitaal noch op ander gebied.

Ik had in die jaren natuurlijk ook best een paar uur per week kunnen gaan schoonmaken ergens of iets dergelijks. Was ik dan beter 'bij" geweest denk je?

Hu Jippox

Nee natuurlijk niet. Jij bent ‘bij’. Dat geldt voor eenieder die hier leest en schrijft natuurlijk. Dat kan ik namelijk heel goed beoordelen hier vanachter mijn toetsenbord 😇

Tureluur

Ten errste is er al een heel verschil tussen helemaal niet werken en bijv ca 50% werken. In het laatste geval is er geen enkele achterstand wbt 'ontwikkeling' mbt de arbeismarkt of je vakgebied. Werk je jaren helemaal niet, dan is dat uiteraard wel andrrs en zul je wat dat betreft wrs moeten inboeten op het niveau van werken, als je weer wel gaat werken. Maar dat staat niet gelijk aan geen betaalde baan meer kunnen doen EN alleen relevant als je later alsnog moet werken door omstandigheden. En verder kun je je volledig en volwaardig ontwikkelen ook zonder betaslde baan. Dat je voor een baan geld ontvangt heeft niets met ontwikkeling te maken. Denk allleen maar aan vrijwilligerswerk.....

Bieb

"En verder kun je je volledig en volwaardig ontwikkelen ook zonder betaslde baan. Dat je voor een baan geld ontvangt heeft niets met ontwikkeling te maken. Denk allleen maar aan vrijwilligerswerk....."

Alle persoonlijke omstandigheden en keuzes te spijt: dit is nou precies waarom vrouwen een achterstand oplopen. Met vrijwilligerswerk of hobby's ontwikkel je je eigen heerlijke zelf, maar niet je portemonnee. Mannen doen dat niet, en uitzonderingen bevestigen de regel natuurlijk ;-)

huh alleenmoeder......

En waarom zou je zo nodig je portemonnee moeten ontwikkelen......? Meer dan dat je nodig hebt.

'Met vrijwilligerswerk of hobby's ontwikkel je je eigen heerlijke zelf'. Een vreselijke opmerking die kant nog wal slaat. Los van het feit dat we het niet over hobby's hebben...

Overigens

Mijn goede vriendin en haar partner wilden toen er kinderen kwamen dat er 2 dagen iemand thuis was. Beiden verdienden ongeveer evenveel, dus dat was geen struikelblok mbt wie minder zou gaan werken (dat overigens als dat wél zo was geweest ook zeer van invloed is op de keuze die je maakt wie minder gaat werken.... lijkt me logisch). In eerste instantie hadden ze bedacht allebei 1 dag minder te gaan werken (volledig conform het ideaalbeeld...). Echter, er zat een addertje onder het gras. Mijn vriendin had een bedrijfsauto. Ze werkt bij een bedrijf dat landelijk opereert, waar de buitendienst medewerkers (technici/monteurs, adviseurs, verkopers enz) in hun eigen regio de klanten bedienen. Zo ook mijn vriendin. Ze reed niet privé met die auto (max 500 km/jr). De consequentie als zij minder zou werken was, dat die auto werkloos 1 dag in de week stilstond zonder iets op te leveren, maar de kosten voor de wg gelijk bleven. De auto die dag door een andere wn laten gebruiken was absoluut geen optie: zij ging vanuit huis naar de klanten in haar regio en aan het eind van de dag weer naar huis. Het kantoor zit in een totaal andere regio. Het kwam er op neer dat als zij een dag minder zou werken, zij de kosten van die auto (1/5 deel dus) zou moeten betalen, want anders zou de wg daar uiteraard voor op moeten draaien.
Kortom: als zij 1 dag minder zou werken, zou dat financieel meer inboeten zijn, dan alleen 1 dag minder loon. Financieel zou het dus veel beter zijn als haar partner 2 dagen minder zou gaan werken. En zo is het ook gegaan.
Een situatie die ook veelvuldig voorkomt bij monteurs....

bieb63

en reken dat voorbeeld nou even door naar haar carrièreontwikkeling, pensioenopbouw, loonontwikkeling etc. Dan is zoiets toch peanuts als je daarvoor een baan 'on hold' dreigt te zetten? Ik ben de eerste die vrije tijd meer waardeert dan geld, maar je moet wel zakelijk blijven, zeker als vrouw. Anders blijf het zoals het is. En dat vind jij niet erg (elke posting draait het daar weer op uit), maar ik wel . De maatschappij dat zijn wij, dus elke keer als jij weer een variant verdedigt moeten er weer drie vrouwen éxtra veel stappen zetten om dat te compenseren. Is ook niet erg, want ontwikkelingen duren jaren. Maar erkenning van het feit dat cultuur/omgeving/geslacht bepaalt wat we normaal vinden en niet jouw vrije wil lijkt me een eerste vereiste.
gr Angela

Toch blijft het leuk om te blijven proberen :)

Fotorolletjes ontwikkelden zich vroeger ook. Helaas is dat alleen niet genoeg. Flauw grapje maar tis echt én én. Als een werkgever twee sollicitanten op een vacature krijgt en SolliA heeft altijd vrijwilligerswerk gedaan en SolliB altijd betaald. Verder zijn ze gelijk, wat zou zo’n werkgever dan kiezen denk je?

Ik vind het dus niet logisch om altijd de beslissing voor wie werkt hoeveel puur en alleen te baseren op hoeveel geld er elke maand binnen komt en hoeveel rust/gemak het voor het gezin nu(!) geeft.
Zoals herhaaldelijk hier gezegd vind ook ik dat je keuzes moet baseren op nu én later én realistisch moet zijn in de fratsen die het leven soms in petto heeft. En heel vaak zorgen de fratsen van vandaag dat je beperkt wordt in je keuze voor de toekomst (dus een zorgintensief kind nu kan maken dat je beslist te stoppen met werken waar je later last van kunt hebben). Maar ik zie heel veel mensen niet nadenken over de toekomst, puur kiezen voor geld en rust nu en dan een aantal jaar later spijt te hebben want degene die voor de rust zorgde moet nu (ook) voor geld zorgen en dat is opeens zo makkelijk niet.

angela en tureluur

In mijn voorbeeld was het de vrouw die ft bleef werken..... En daarbij: je kunt niet in hun portemonnee kijken dus ook niet bepalen of het meebetalen aan die auto een optie is.
Dat het een 'vrouwending' is blijf je maar herhalen. Als stel bepaal je zelf óf en wie evt minder gaat werken. In mijn voorbeeld dus de man. En dat ging dus niet om het feit dat hij man is en zij vrouw, dat ging om een andere situatie die voor hen financieel beter was.

Overigens is vrijwilligers werk niet alleen maar wandelen of boodschapje doen met en voor oude van dagen.

Verder kan niemand in de toekomst kijken en is het uiteraard belangrijk niet op het financiele randje te gaan leven. Hebben beide partners banen die niet veel betalen, dan zul je dat in je keuze-overweging zeker mee moeten nemen. En vwb toekomstig arbeidsperspectief is er een enorm verschil tussen jaren helemaal niet werken versus bijv. 50% werken. Overigens heb je bij bijv. 50% werken ook tijd om 'bij' te blijven in je vakgebied of evt. aanvullende opleidingen te doen.
En nogmaals: het moet financieel, ook nu, te doen zijn, dus er moet ruimte (financieel) blijven. Is die er niet, dan heb je minder opties. Zo simpel is dat. Heb je die wel, dan kun je andere overwegingen maken. Zoals bijv. inleggen op je pensioen.

vrijwilligerswerk

kan ook prima naast een baan en kinderen, bijvoorbeeld bestuurswerk. Verder vind ik dat het verschil maakt of een vrouw helemaal stopt, of minder gaat werken. Minder kan altijd weer meer worden, mocht het nodig zijn. Maar een afstand tot de arbeidsmarkt is niet zomaar in te lopen. Dat voelde ik zelfs al na een swangerschaps- plus ziekteverlof, ook al keerde ik terug naar mijn eigen vertrouwde baan. Na zoveel jaren zou dat alleen maar erger worden.

En wat zorgenkinderen betreft: misschien heb ik makkelijk praten en viel/valt die van mij wel mee, maar aan geld heb je ook heel veel als je een zorgenkind hebt. De ondersteuning die je van de overheid krijgt is veel te mager, dus het is fijn als je zelf een aanvulling kan ophoesten.

zorgenkinderen

Als ik naar mijn 'zorgen'kinderen kijk: eentje heeft een paar jaar lang (op de basisschool) nooit een hele week op school volgemaakt. Altijd was hij wel minstens een dag ziek. Andere kind kon niet wennen op de opvang, en ook niet op school... Die is ook de eerste jaren van de basisschool heel veel thuis geweest.
Ik ben eerlijk gezegd alleen maar heel erg blij dat ik de mogelijkheid had om thuis te zijn, en alles op te kunnen vangen. Nooit een seconde spijt van gehad.

maar jippox

waarom alleen jij, had je man niet ook graag er willen zijn voor de kinderen?

Dat is waar ik altijd mee zit. Mannen willen ook zorgen maar krijgen daar veel minder makkelijk de gelegenheid voor dan vrouwen.

een papa dag is stoer, een mama dag is normaal. Mijn collega was heel verbaasd toen ik aan HEM vroeg of hij zijn werktijden ging aanpassen. Ik was de eerste die het vroeg, zijn vriendin is 7 maanden zwanger.

Andere collega werd heel vreemd aangekeken toen zij aangaf dat haar man minder ging werken en zij gewoon 4,5 dag blijft werken zoals ze nu ook deed.

Flavia

Ik ben het met je eens hoor, maar in ons geval is het zo dat voor mijn man zijn werk heel belangrijk is. Dat geeft hem houvast, voldoening, enz. Zijn gezin vindt hij ook wel leuk en belangrijk, maar als hij een paar dagen alleen thuis met de kinderen is dan wordt het wel echt moeizaam allemaal...
Misschien moet ik er nog even bij zeggen dat mijn man autisme heeft, voor 't begrip

dus eigenlijk

bedoel ik dat mijn man het niet wil en niet kan. Maar wel mij de ruimte geeft om dat te doen. Ik zie niks mis in die keuze. We doen het samen, maar wel met deze verdeling.