carriere en scheiding

Natuurlijk maakt tijd gelukkig!

Maar dan moet je wel geld hebben...

Of: geld maakt niet gelukkig maar gelukkig maken ze wel geld! *

*geen idee van wie, maar is ooit een cabaretier geweest die dit zei

Tijd

Tijd is inderdaad onbetaalbaar. Geweldig dus dat we in Nederland leven met een groot aantal vrije dagen en historisch gezien korte werkweken. En als er een groep duidelijk wat achter loopt wat betreft vrije tijd, dan zijn het de mannen wel. Als er dan meer ruimte nodig is in een gezin, zou het goed zijn als de keuze om beiden bijvoorbeeld 30 uur te gaan werken de norm wordt.

De ideale relatie

In een ideale relatie werk je samen als een team. Echter dat komt toch minder vaak voor dan je zou wensen om diverse redenen. Knokken met een man, soms een vrouw, over de zorg en de huishouding is niet mijn ideaal in de relatie. Ook al zou de volgende generatie daar dan mogelijk (?) de vruchten van plukken.

En dan heb je een zorgzame en aanpakkende man en dan raakt die volslagen in paniek van een onvoorspelbaar gezin.:-)

De niet zo heel maakbare werkelijkheid.

Ik weet nog dat vrouwen achter het ijzeren gordijn ons waarschuwden dat we nog niet klaar waren met de plicht voor vrouwen om te moeten werken, zoals in de DDR.
Thuis wacht je de extra shift. En de zorg voor je kinderen in staatshanden kan ook minder dan ideaal blijken te zijn.:-)

Keuzes ja

En godlof hebben we meer keuze dan de vrouwen 100 (oid) jaar geleden. Toch vind ik ‘er zijn goede of foute keuzes’ niet helemaal recht doen aan de vrouwen die nu in armoede leven of grote zorgen hebben voor de toekomst omdat ze zelf geen of bitter weinig inkomen kunnen genereren na bewust te kiezen niet te gaan werken of te stoppen met werken en ze vervolgens geconfronteerd zijn met wegvallen van een inkomen door een echtgenoot. Er zijn echt schrijnende gevallen tussen en het had zo makkelijk voorkomen kunnen worden. Foute keuze? Nee, ok dat is te bout. Handig of verstandig? Zeker ook niet.

Mijn man is kunstenaar en heeft een niet zo consciëntieuze relatie met aardse zaken zoals geld (verdienen). De rijkdom die hij inbrengt ziet er anders uit zullen we maar zeggen. Ik werk (ook) fulltime maar flexibel. Hij doet boodschappen, kookt veelal, schoonmaken hebben we uitbesteed en ik ben thuis de cfo. Werkt prima voor ons. Voor de beeldvorming
een greep uit de opmerkingen die ik krijg;
- wat een bofkont ben jij dat hij de boodschappen doet!
- kan hij wel een beetje koken?
- werk je niet teveel?
- het werkt castrerend voor een man, zo’n sterke vrouw die t geld binnen brengt dat kan nooit goed gaan/zijn

Ook de laatste heb ik serieus meerdere keren om mn oren gekregen. En geloof mij, ik voldoe beslist niet aan het beeld van de carrièrebitch dat in sommige media wordt neergezet. Heb ook geen flitsende, internationale, corporate carriere ofzo maar gewoon een leuke baan met een goed salaris en een charmante stijgende lijn in mijn loopbaan.

Het vooroordeel wat ik hier in sommige posts teruglees dat veel-werkende ouders een onrustiger leven voor hun kinderen creëren dan wanneer er een thuisblijvende ouder is of een ouder die <20 uur werkt herken ik niet. Ja, ik ken gezinnen waar het altijd rennen en vliegen is maar zeker niet bij de meerderheid van de gezinnen waar beide ouders (veel) werken. De meesten die ik ken weten het gewoon goed en soepel te organiseren.

Nog wat pareltjes

- waarom heb je eigenlijk kinderen genomen als je ze niet zelf wil opvoeden?
- er zijn toch wel belangrijker dingen dan geld verdienen?
- vier dagen thuis zijn is wel het minimum hoor, anders raak je het (????) kwijt.
- wel pittig hoor voor je man.
- nog een kind? Maar je werkt zoveel.

Nu, zonder al die hormonen (nou ja, andere hormonen) kan ik er wel om lachen en de opmerkingen ook wel plaatsen. Maar toentertijd, au!

Het laat in ieder geval zien dat fulltime werken als jonge moeder tegen de heersende norm inging... en dat is nog steeds zo merk ik in mijn omgeving.

Bijzonder

Dat mensen menen zo te moeten oordelen...

Gelijkheid is er nog lang niet

Nog een pareltje Donna

Een buurvrouw tegen mij toen mijn dochter 5 was:
Je hebt een eigen huis, een kind, een drukke baan, geld, vriendinnen, een auto, en nou wil je ook nog een man? Poepoe, ben je niet wat veeleisend? (Maw: ben ik niet een beetje jaloers?) ;-)

Tureluur

Wat een heerlijke posting!! #80

En nog wat pareltjes:
- Hoe ga je dat allemaal doen dan? (Toen ik zwanger was van nr4, man stond ernaast maar werd niets gevraagd)
- Ik zou het niet kunnen, zo’n druk leven
- waarom wil je dan kinderen als je ze toch wegbrengt?

Ik vind idd ook dat er veel te moeilijk wordt gedaan over werken met een gezin. Hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn, hoor. Hooguit blijft er wat minder me-time over.
Wat ik wel een steevast gevecht vond, was de vanzelfsprekendheid waarmee de werk-zorg-combi op mijn bord lag. En niet op dat van werkende pa.
Nu ik officieel alleenstaande ouder ben, krijg ik complimenten. Toen ik nog getrouwd was, kreeg ik vooral kritiek. Maar ik doe nog steeds precies hetzelfde...

Flavia

"Ga naar een VMBO en je ziet de meiden in de zorgkant en de heren in de technische kant. "

Je loopt wat achter. Er zitten nog steeds weinig meiden in de techniek maar veel jongens doen zorg om daarna in de sport te gaan óf economie/ handel. Onder turken/marokkanen is dat populair: geen vieze handen. Dat de detailhandel goed is voor bbl ( goedkope kracht) maar na je 22ste vlieg je er uit snappen ze nog niet.

wel is er een groot verschil

wanneer je plezier/voldoening in je werk hebt versus een 'saaie' baan.
Uitgaande van een (huidige) situatie dat het financieel niet noodzakelijk is dat beiden ft werken (even los van de 'wat als' financiele afhankelijkheid), zal de beleving én daarmee ook de keuze toch enorm verschillen.

Bieb

De vraag is dan waarom plezier/voldoening voor veel Nederlandse vrouwen relevant is. Ik ken geen vrouwen die zitten te wachten op een kerel die pas financieel verantwoordelijk voor zijn gezin wil zijn als hem dat plezier en/of voldoening schenkt. Waarom dan voor jezelf de lat zo laag leggen?

Huh Donna

Het gaat er toch om dat je gezinsleven, voor ieder dus, zo plezierig mogelijk is? Uiteraard binnen de mogelijkheden die er zijn. Als beiden ft werken fin noodzakelijk is, heb je natuurlijk minder keus. En als je allebei een toffe baan hebt, maak je ook weer andere keuzes. Daarbij heb ik het niet over WIE evt pt gaat werken...... dat hangt ook weer af van de situatie.
Maar als het fin mogelijk is dat 1 minder gaat werken, die ene niet zn hele heil uit die baan haalt, die ene het prima vindt om thuis en zorg hiermee te delen, wat voor het hele gezin rust en ruimte geeft, waarom zou je daar niet voor kiezen, als je niet alleen maar bezig bent, met ' wat als'?

Nou Bieb

Omdat voor mij werken bij het volwassen leven hoort. Net als koken, stofzuigen en tanden poetsen. Sla ik ook niet over, omdat ik zingeving of plezier mis tijdens het uitvoeren van deze taken. Met andere woorden, we kijken vanuit een ander referentiekader naar dit thema.

Ballen

Niet iedereen (algemeen) kan zo makkelijk 10 ballen van 1 kg in de lucht houden. Gewoon omdat sommige ballen bij anderen 5 kg per stuk wegen, omdat ambities, omstandigheden en wensen anders zijn. Wat de ene zo makkelijk vindt kan voor de ander ingewikkeld zijn en omgekeerd.

Bieb

Als ik een saaie baan zou hebben zonder veel kansen dan zou mijn eerste ingeving niet zijn om die baan maar op te geven. Ik zou dan een plan bedenken hoe ik een baan kan vinden waar ik meer voldoening uit zou krijgen maar tot die tijd blijf ik gewoon in die saaie baan werken. Vroeger werkte ik ook in banen waar ik weinig mee kon verdienen en weinig kansen had. Toen ben ik extra opleidingen gaan volgen om wel een baan te krijgen die ik graag zou willen, ook met als doel de inkomsten te vergroten. Ik vind het volkomen normaal om gewoon financieel onafhankelijk zijn. Ook vanwege wat als inderdaad. Want ik en vele vrouwen (en mannen) hebben ontdekt dat wat als echt niet zo ver weg is.

En als dat gebeurd dan is er toch geen keuze meer. Dan zul je toch echt zelf voor zowel kinderen als huishouden als de financiën moeten zorgen. En dan blijkt het allemaal echt wel mogelijk te zijn. En blijkt het ook een stuk makkelijker te zijn als die baan er al is.

re kyana

"Vroeger werkte ik ook in banen waar ik weinig mee kon verdienen en weinig kansen had. Toen ben ik extra opleidingen gaan volgen om wel een baan te krijgen die ik graag zou willen, ook met als doel de inkomsten te vergroten."
Waarmee zijn die opleidingen betaald? Ik vermoed dat zoiets voor velen lastig kan zijn. Het is gewoon een vraag, niet om aan te vallen. Als zoiets lukt een goede oplossing. Maar wat zijn de mogelijkheden, zowel vroeger als nu

Pensioen

En hier gaat man binnenkort met pensioen. De kinderen gaan net studeren en dat kost geld, dus wil ik van 3 naar 4 dagen werken gaan. Dat levert ook nogal wat ouderwets commentaar op.

"Ga jij dan niet ook stoppen? Die kinderen kunnen toch lenen?" Waarom zou ik stoppen omdat mijn man een bepaalde leeftijd bereikt heeft, terwijl mijn gezin geld nodig heeft? Net alsof man niet kan functioneren zonder mij constant om zich heen te hebben.

Maar

Waarom is de vraag of een baan leuk is en/of voldoening geeft hier relevant? Waarom zou je als vrouw wel allerlei voorwaarden kunnen stellen aan een eventuele baan, terwijl van een man verwacht wordt dat hij gewoon de kost gaat verdienen, leuk of niet? En dat laatste is voor mij dus voor ook vanzelfsprekend. Om eerder genoemde redenen: financiële stabiliteit voor het gezin, ruimte voor vaders om ook te zorgen en emancipatie. Dat ideaalplaatjes niet een op een toe te passen zijn op iedere situatie lijkt me vanzelfsprekend.

Vaak gaan die ballen zwaarder wegen in de periode dat je deel uitmaakt van de beroepsbevolking. En juist daartegen ben je als werkende deels verzekerd. Persoonlijke ervaring: toen ik chronisch ziek werd, was ik in ieder geval zeker van inkomen, zonder allerlei enge bemoeienis van de staat. En ook zonder afhankelijk te worden van mijn man. Was gelukkig, uitgezonderd een paar maanden ziektewet, uiteindelijk niet nodig, maar toch...

Leuke baan

Natuurlijk wil je een baan die leuk en betekenisvol is. Maar als je die éénmaal hebt blijft dat echt niet voor altijd. Zorg dat je de juiste papieren en een goeie rechtspositie hebt. Dat werk ga je heus nog wel een keer vervelend vinden, of je wordt ziek zoals Donna beschrijft. Je kunt ook zorgen of problemen met je kind krijgen. Dan is het fijn als werk en/of inkomen stomweg op de automatische piloot kunnen.

Verwachtingen

'Waarom zou je als vrouw wel allerlei voorwaarden kunnen stellen aan een eventuele baan, terwijl van een man verwacht wordt dat hij gewoon de kost gaat verdienen, leuk of niet?'

Ik vind persoonlijk dat ook van een vrouw verwacht mag worden dat ze gewoon de kost gaat verdienen. Het is 2018!

Toch vind ik het te makkelijk oordelen

Het lijkt wel of de "schuld" dat vrouwen niet financieel zelfstandig zijn toch altijd weer in de schoenen van de vrouwen wordt geschoven en ik vind dat onterecht.
Ik kijk nu even naar mijn omgeving die op zijn zachts gezegd conservatief te noemen is. Op de basisschool was ik een uitblinker, maar daar werd gezegd dat ik daar als meisje toch niet zoveel aan had. Halverwege de jaren 80. Die leerkrachten hadden echt een afslag gemist. We een behoorlijk strenge christelijke school.

Ik heb er na VWO gedaan (begonnen in een brugklas waar je nog alle kanten op kon) Dat ik wilde studeren was eigenlijk al een beetje zonde van het geld, zo vonden mijn ouders. Waarom ging ik niet net zal mijn zus naar de MEAO? Ik heb mijn studie dus ook zelf moeten betalen(ook omdat mijn ouders fel tegen mij keuze waren).
Al voor ik aan mijn studie begon leerde ik mijn man kennen en die vond zeker dat ik een studie moest doen; wij lagen wat dat betreft heel erg op een lijn. Erna beiden voltijds gewerkt.

Toen werd ik zwanger. Terwijl iedereen druk op mij uitoefenden om in hemelsnaam ons kind niet in de opvang te dumpen (tot mijn baas aan toe) had mijn man erg veel moeite om met zijn baas te regelen dat hij minder kon werken. Uiteindelijk heeft hij daar opgezegd en ik had bijna een arbeidsconflict over mijn uren. Ik ben erna 7 jaar bezig geweest om vanuit mijn (inmiddels wel deeltijd) baan iets anders te zoeken; maar niemand wilde een jonge moeder (een bedrijf was zo eerlijk dat toe te geven).
Intussen kreeg mijn man alle complimenten dat hij 4 dagen werkte (wat goed een papadag!) en ik commentaar omdat ik 4 dagen van huis was (wat een slechte moeder!)
Zelfs de basisschool van mijn kinderen waardeerde werkende moeders niet zo. Probleemkind? Dat komt omdat die moeder zoveel werkt. Niet alleen de juffen en meesters, maar vooral de schoolpleinmaffia (toch verdacht veel thuisblijfmoeders of maximaal 2-3 dagen werkend).

Ik ben toen voor mezelf begonnen, deels omdat ik het gedoe met vrije dagen op school, slechte comminucatie met de BSO en dat halen en brengen naar zwemles en clubjes niet meer rond kon krijgen (man nam hier zijn een deel op zich). Zo kon ik in ieder geval mijn eigen tijd indelen. En kon mijn oudste op de turnselectie blijvn (met onmogelijke haal en brengtijden en collega ouders die er niet over peinsden om eventueel mijn kind een keer op te pikken. Maar gerust wel aan mij vroegen of ik niet eens een keer hun kind mee kon nemen..)

En tussendoor werd ik ook nog ernstig ziek.

Ik heb me dat wel degelijk erg aangetrokken en mijn man vond ook zodra de jongste naar de brugklas ging dat hij weer 5 dagen kon werken. Tja op papier zou zoiets misschien werken, maar mijn jongste heeft iets meer sturing nodig. En helaas loopt zij nu helemaal vast. Blijkt dezelfde ziekte te hebben als ik heb en is bovendien ook nog autistisch. Momenteel zit ze 99% thuis. School heeft haar opgegeven, en we zijn nu aan het wachten op groen licht om een andere school te zoeken die ons kind wel kan helpen. Intussen probeer ik haar een beetje de lesstof te beheersen zodat ze bij blijft. Als mijn man thuiskomt is ze te moe, dat lukt niet meer. In het weekend helppt mijn man ook wel, maar ja dat is vind ik erg weinig.

Tja dat vergt van ouders iets meer. Maar man wil niet meer minderen met werken (financieel kan het bovendien kan ik dan iets meer werk aannemen).
Dus minder ik maar omdat ons kind anders er alleen voorstaat. En ik baal er echt heel erg van, en mijn man weet het. Dat vind ik erg lastig te verkroppen.

En als je een kind met een probleem hebt kom je vaak in contact met ouders die hetzelfde hebben. En wat ik dan echt zo opvallend vind, is dat het 9 van de 10 keer toch de moeder is die de zorgen rondom het kind op zich neemt. Want ja papa moet werken he.
Mee naar de specialist, mee naar de psycholoog, gesprekken op schol, gesprekken met de schoolarts en de leerplicht. Daar gaat echt veel tijd in zitten. En allemaal tijdens kantooruren.
Nee ik geloof niet dat ik zo ooit financieel zelfstandig ga worden. Mijn kind gaat echt voor, en als mijn man het niet doet en ik ook niet dan is mijn kind de dupe.

Ik ben voor een eerlijkere verdeling van dit soort taken voordat je van vrouwen gaat verwachten dat ze naast alles nog even een volle baan op zich nemen. En haar te verwijten dat ze lui is. Dit is even kort door de bocht, maar wel hoe ik zelf al dat commentaar ervaar.
Ik ben ook niet zo happige(meer) om mensen uit te leggen dat ikzelf chronisch ziek ben en mijn kind ook.

Margaretha

Een combinatie van studiefinanciering, studielening en gespaard geld + lopend inkomen. Op MBO niveau zijn opleidingen niet zo heel duur maar op WO niveau moet je inderdaad vaak lenen/sparen. Er zijn gelukkig wel regelingen voor maar het blijft natuurlijk een flinke investering.

Lorwyn

Ik hoop niet dat je mijn bijdrages als vervelend ervaart, ik heb namelijk echt geen oordeel over persoonlijke afwegingen. Ook ik ben voor een eerlijker verdeling. En dat werkt twee kanten op: man levert meer zorg, vrouw gaat meer werken. Man hoeft de financiële verantwoordelijkheid niet meer alleen te dragen, vrouw draagt niet meer alleen de last van de derde shift.

Donna

Nee hoor ik ervaar jou reacties niet als vervelend. Ik wilde vooral belichten dat er meer aan de hand is dan dat de vrouwen niet of erg weinig willen werken. Het lijkt vaak een eigen keuze, maar als je verder kijkt is dat heel vaak niet zo. Sociale druk denk ik.

In Nederland moet ik zeggen dat de maatschappij er ook gewoon niet voor is ingericht. Ik vind hoe het hier is geregeld met de opvang, school (met hier nog een tussen de middag en dure overblijf) en de dingen eromheen ronduit belabberd is te noemen.
Hier ook geen grootouders die dit op zich wilden/konden nemen (en terecht).

Komt er nog bij dat er (zeker in mijn regio) nog steeds het verwachtingspatroon lijkt te zijn dat mama stopt met werken en papa niet. Of nou vooruit moeders mogen wel tijdens schooltijd werken. Anders is het zielig. Dat papa dat net zo goed kan en dat kinderopvang en BSO echt niet zielig zijn wil er vaak niet in.Bovendien werkt mama dan voor niets (alsof papa niet meebetaalt...)
Gelukkig zie ik ook wel steeds meer stellen om me heen die het meer gelijkwaardig proberen te doen. Maar ook dat de vrouw afhaakt omdat de man ineens toch geen deeltijd mag van de baas (is ons bijna overkomen; man heeft ander werk gezocht).

Maar als er ook maar iets mis gaat in het gezin of familie dan zie ik toch bijna alleen de vrouwen rennen. Want papa moet aan zijn carrière denken. En dan bedoel ik niet alleen dat griepje (hier deden we dat echt gelijk verdelen) maar meer de ingrijpende dingen als een ernstig zieke ouder/grootouder of kind.
Zo heb ik met schoonzussen nog mantelzorg voor mijn schoonmoeder verleend toen ze terminaal ziek was, terwijl mijn man en zwagers er echt geen tijd voor hadden. Alleen in het weekend.

En helaas zijn er in mijn omgeving ook een paar moeders die na de scheiding een behoorlijke armoede ervaren.
Maar wat ik ook zo gek vind; papa woont dan soms nog in het grote huis en mama zit in een klein huurflatje met de kinderen. Die moet dan ook zorgen dat ze eten van dat kleine salaris. En hopen dat de vader niet moeilijk doet met alimentatie.
Ik ken zo in ieder geval 3 stellen (exen) waarbij dit zo is. Dus geen idee of dit een algemeen iets is.