carriere en scheiding

Moederziel

Eens! Ik vind een zinvolle "carrière" niet gelinkt aan 40 uur werken.

Zinvol is naar mijn idee werk dat je leuk vindt en dat een goede bijdrage levert aan de financiële onafhankelijkheid van de vrouw ten opzichte van de man.

Marsy

Het grappige is dat zodra vrouwen gaan werken in banen waarin “minder dan fulltime werken echt niet mogelijk is”, parttime werken direct mogelijk is. Denk aan medisch specialisten bijvoorbeeld. En, als “zelf voor je kinderen zorgen” het doel is, zou je toch juist werk en zorg eerlijk moeten delen?

Ach ja

Ik had al kort gereageerd, stop eens zeg.

"Heb je daar ook nog een inhoudelijke bijdrage in, Bon? Behalve dat jij ‘zelf’ voor je kinderen wilt zorgen? Is die klus van die kinderen zo enorm dat een vrouw verder geen maatschappelijke functie hoeft te hebben?
En ja, vrijwilligerswerk doen we hier ook allemaal."

Mijn kinderen hebben allang een eigen gezin, ik heb dat zorgen niet meer. Toevallig was er toen nog helemaal geen opvang en wat er wel was onbetaalbaar en ondoenlijk met een zorgenkind.
Een gehandicapt kind kan een dagtaak zijn ja, vrijwilligerswerk ook. Zelf iets mankeren kan ook wat verhinderen. Snap je, je gaat veel te kort door de bocht.

Ik heb toen ik tegen de 50 was en gescheiden gewoon nog carrière kunnen maken, sneller dan toen ik nog in de kinderen zat en parttime werkte.

Ik had in de posting ervoor al gezegd hoe je zou reageren. "Of het is niet waar...enz". In dit geval ga je sneren en afleiden van jouw opmerking waar ik over val. Dat is niet opstoken, ik vertel hoe het gesprek waarschijnlijk zal eindigen.

Donna

Inderdaad ja! Net als die vrouwelijke politica in het buitenland die kind gewoon meenam naar de vergadering. Niet mijn keuze, maar zie jij een man dat doen omdat er geen oppas is?

Waarom alles zo in het persoonlijke trekken en zo op de man reageren? Op die manier valt deze discussie niet te voeren. Ik vind wat Marsy zegt zinnig, laten we ons op het inhoudelijke concentreren. Trouwens erg knap dat je op oudere leeftijd niet alleen heringetreden bent, maar zelfs carrière gemaakt hebt!

Meta dan maar: ik denk dat juist wanneer er sprake is van grotere kwetsbaarheid in een gezin, een eerlijke verdeling belangrijk is. Op die manier kunnen partners zorg in huis en zorg voor financiën samen dragen en worden man, vrouw en gezin als geheel minder kwetsbaar. Ook fijn voor een zorgenkind om niet afhankelijk van een ouder te zijn, maar twee ouders te hebben die gelijkwaardig de zorg dragen. Inmiddels zijn er nauwelijks banen meer waar 32 uur werken niet mogelijk is. Dat maakt een eerlijker verdeling mogelijk.

Mogelijkheden

Als je tijdelijk minder werkt, maar wel een courante opleiding of ervaring, of je hebt een goed verdienende partner, ben je na scheiding wel een stuk armer maar met genoeg mogelijkheden om verder te gaan.

Een miljoen mensen is arm in Nederland waaronder een half miljoen werkende armen. Daar komt een scheiding een stuk harder aan en zorgt voor schulden en andere sociale narigheid, van alles wordt onmogelijk zoals huisvesting.

Voor mijn huwelijk heb ik veel meer verdiend dan toen de kinderen kwamen. Vooral ook door onregelmatigheidstoeslag die ik niet meer kreeg omdat ik regelmatige uren ging werken.
Toch ben ik juist na mijn scheiding nog een paar schalen omhoog gegaan. En meer gaan werken. Nou ja, van 32 naar 36 uur bij een goede werkgever met goede arbeidsvoorwaarden. Dat heeft niet iedereen.

Je uitgangspositie, opleiding, beroep, inkomen, spelen een grote rol.

Hoe minder je verdient hoe lastiger het ook is om de kinderopvang op te brengen en den neiging om dan maar tijdelijk niet te werken groter.

Er speelt veel meer mee dan wel of niet doorgaan met werken.

En je maakt mij niet wijs dat toenemende stress onder kinderen en jongeren deels ook niet veroorzaakt wordt door ouders die (moeten) werken en daardoor weinig rust thuis.

Annej

Dat laatste klinkt wel lekker inderdaad, maar er is helemaal geen verband tussen werkende ouders en meer psychische problemen bij jongeren. Wel tussen armoede en psychische (en fysieke) problemen trouwens. En laten nou net kinderen van niet-werkende moeders hier een groter risico op lopen dan kinderen van werkende moeders.

MarSy

Voel je als vrouw toch niet zo minder bedeeld. Mijn visie is dat je als gezin er samen voor kiest wat het best bij allebei past. En ik weet zeker dat als de keuze wordt gemaakt om niet beiden ft te werken, omdat het gezin wat meer tijd voor elkaar en rust wil, het de vrouw zélf is, die het prima vindt om minder te gaan werken. Sterker nog: als de man voorstelt om dat te gaan doen, vaak de vrouw aangeeft dat zij dat liever doet.
En ik denk ook redelijk verklaarbaar, want hoe je het ook went of keert, vrouwen en mannen zitten nu eenmaal biologisch anders in elkaar. Dat neemt niet weg dat je ook een andere keuze kunt maken, en het zeker niet zo is dat de vrouw iets 'moet'. Als zij ft wil blijven werken mét kinderen, dan doet ze dat. Klaar.

Lou, kind extra zorg

In jullie situatie was het wellicht gevolg van eerdere omstandigheden, maar ik snap niet waarom altijd moeder stoppen met werken of minder gaan werken als een van de kinderen extra zorg nodig blijkt te hebben. Hebben die kinderen geen vader? Of zijn die fysiek niet in staat zorg?

Bieb

“Voel je als vrouw toch niet zo minder bedeeld”

En ja hoor, weer een reactie op de man. Marsy zegt werkelijk nergens dat ze zich minder bedeeld voelt, sterker nog zij heeft er voor gezorgd dat dit voor haar niet het geval is. Feit is dat vrouwen in het algemeen financieel kwetsbaarder zijn dan mannen. Feit is dat kinderen door dit gegeven vaker dan, naar mijn bescheiden mening, nodig is in armoede belanden. Daar moet je toch een inhoudelijke discussie over kunnen voeren, zonder meidenvenijn? Ik ben er immuun voor geworden, maar het vervuilt het draadje zo...

Alkes, affiniteit en omstandigheden

Vader was uitstekend in staat om kind te verzorgen en deed dat ook met veel liefde en vaardigheid toen ik ziek was. Maar toen ik aan de beterende hand was en hij vanuit werkloosheid een mooie fulltime baan kon beginnen waren we daar allebei stikgelukkig mee, omdat we in die tijd weinig geld hadden. Dat bedoel ik met: zo kan het lopen in het leven. In het algemeen ben ik het dus wel eens met je kritiek over moeders die altijd minder gaan werken en vaders niet. Maar in de praktijk is precies dat hier gebeurd, ondanks dat we van tevoren vast van plan waren om werk en zorg evenwichtiger te verdelen dan dit. Het pakte gewoon anders uit.

Daarnaast denk ik wel dat affiniteit ook een rol speelt. Het moederen vond ik denk ik toch fijner dan hij het vaderen vond. Het veel werken vond hij toch fijner dan ik dat vond. Tja. Hoe dat komt, weet ik niet. Je kunt het er mee eens zijn of niet, maar uiteindelijk maak je samen beslissingen waar je allebei het meest gelukkig van wordt. Als dat dan een min of meer traditioneel rolpatroon is, dan is dat maar zo. Je eigen persoonlijke afwegingen geven dan toch de doorslag.

Zo moeilijk

Mensen doen altijd zo moeilijk over de combinatie werk, kinderen en huishouden. Ik doe dat al bijna 20 jaar, waarvan 17 jaar als alleenstaande ouder. 32-36 uur werk, twee kinderen met de nodige zorgbehoeften, 2 katten en het huishouden. Ja, er doet ook een vader mee, maar als je gescheiden bent heb je daar niet meer de lasten van.
Het is mooi dat het er nu op lijkt dat de regels rondom partneralimentatie echt gaan veranderen. Misschien dat jonge vrouwen niet zo makkelijk besluiten om zichzelf op een achterstand te zetten qua arbeidsperspectief.

Phryne

Dat ben ik wel met je eens. Er wordt inderdaad heel moeilijk gedaan over het combineren van een fulltime baan met de zorg voor de kinderen, zelfs als er een partner in de buurt is. Tijdens de ziekte van mijn man en na zijn overlijden heb ik zelf altijd de volledige zorg voor de kinderen gehad, een fulltime baan en een huishouden zonder familie dicht in de buurt. Natuurlijk was het soms vermoeiend en was ik vaak blij als ik 's avonds even kon zitten maar je hoeft er ook niet te moeilijk over doen.Het overlijden van mijn man was heel zwaar maar dat zat hem niet in de praktische zaken maar in de emoties.

Inmiddels ben ik weer getrouwd, ik werk nog steeds bijna fulltime en we hebben samen ook nog (pleeg) kinderen gekregen en ik merk nu dat het veel makkelijker is als je de zorg kan delen met een partner. Zelfs als je allebei fulltime werkt en er kinderen bij zitten die wat extra zorg nodig hebben.

Ik kijk helemaal niet ontevreden terug op de periode dat ik het zelf moest doen. Het was echt geen zwaar bestaan met nauwelijks tijd voor de kinderen. We hebben het heel fijn gehad met elkaar en ik ben er echt niet aan onder doorgegaan.

Ik vind ook dat mensen soms wel heel moeilijk doen over het combineren van werk/huishouden/kinderen.

Keuze

Natuurlijk moeten mensen zelf een keuze maken maar het is wel zo dat de maatschappij ook deels de zorg heeft voor mensen die de verkeerde keuze hebben gemaakt. Nog steeds belanden teveel vrouwen na een scheiding in een uitkering. Daarnaast is er een grotere kans dat die kinderen ontsporen omdat ze in slechte buurten komen te wonen en er te veel zorg is en te weinig geld. Er zullen altijd individuele gevallen zijn waarbij het de beste keuze is voor een van de ouders om thuis te blijven. Echter het zou vanzelfsprekender moeten zijn dat je gewoon je voor jezelf zorgt (ook financieel) en als maatschappij zouden we dat als de norm moeten zien.

Zullen we “verkeerde keuze” eens veranderen in “andere keuze”

Dat komt veel minder normerend en belerend over.

Wetten en regels, normen en waarden veranderen nu eenmaal.
Het is nu net zestig jaar geleden dat vrouwen handelingsbekwaam werden. Dat ze zeggenschap had over haar eigen vermogen, dat ze kon gaan werken zonder toestemming van de man en dat ze niet verplicht was haar loon af te dragen.

Quote:

“Ook vroeger bloeide de liefde, maar tot zestig jaar geleden sloot een Nederlandse vrouw met haar huwelijk feitelijk een onderwerpingsverdrag. Haar jawoord was meteen haar laatste vrije daad, want hiermee plaatste de bruid zich actief onder het wettelijke gezag van haar kersverse echtgenoot. Dit had vergaande consequenties.

Zo kon een gehuwde boerendochter bijvoorbeeld nooit eigenaar zijn van de familieboerderij die haar vader haar naliet. In de wet stond dat de man het hoofd was van de echtvereniging en als enige mocht beschikken over de ‘gemeenschap van goederen’. Via huwelijkse voorwaarden kon een vrouw wel het beheer krijgen over persoonlijke eigendommen, maar erover beschikken mocht ze uitsluitend met medewerking van haar echtgenoot. Overigens trouwde in 1957 93 procent van de paren in algemene gemeenschap van goederen; huwelijkse voorwaarden werden amper gesloten.

Niets te vertellen. Gehuwde vrouwen stonden gelijk aan onmondigen of geesteszieken

Ook over haar kinderen had een vrouw weinig te zeggen. De vaderlijke macht was doorslaggevend: bij meningsverschillen telde zijn stem.

De gedachte achter de ‘maritale’ macht van de man, die in 1838 was vastgelegd in het eerste Burgerlijk Wetboek, was dat er nu eenmaal geen twee kapiteins op één schip kunnen zijn. Eenheid van vermogen eiste eenheid van beheer. Ruzies in de echtvereniging werden voorkomen als er een de baas was, en dat was de man, zo stond het in het Evangelie. Om het ideaal van de huwelijkse eenheid te bewaren, diende de vrouw aan haar echtgenoot te gehoorzamen.

Sommige mannen misbruikten hun machtspositie. Zo waren er middenstanders die achter de rug van hun echtgenotes het bedrijf verpatsten om zich vanwege drankschulden of uit passie voor een minnares stilletjes uit de voeten te maken. Een regeling die aansprakelijkheid van de vrouw voor schulden van de man uitsloot, bestond niet.

Soms haalden schrijnende kwesties de krant. De predikant die zijn doodzieke echtgenote verbood om haar familie, met wie hij in onmin leefde, aan haar sterfbed te ontvangen, werd in 1925 door de Rotterdamse rechter in het gelijk gesteld. ‘Daar inderdaad onze huwelijkswet zulk een onbeperkte gehoorzaamheid van den vrouw aan den man, als hoofd van het gezin eischt.’

Vrouwen moesten hun loon inleveren

Een man kon een ‘onwillige’ vrouw gemakkelijk chanteren en dreigen dat hij haar kinderen bij haar weg zou nemen als zij niet deed wat hij verlangde. De enige ‘vrijheid’ van handelen van een vrouw was dat ze in haar eentje boodschappen mocht doen. Omdat een man druk was met werken, werd hij geacht zijn vrouw toestemming te geven voor huishoudelijke uitgaven. Hiermee waren de rol van de man als kostwinner en die van de vrouw als huisvrouw stilzwijgend in de wet vastgelegd. Een vrouw mocht sinds begin 1900 wel een arbeidscontract tekenen, maar alleen met ‘bewilliging’ van haar man. Haar loon moest ze bij hem inleveren.“

Einde quote. (Bron https://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/45181/handelingsonbekwaamheid-van-vrouwen.html)

Normen en waarden die uit die periode stammen, hebben de akelige eigenschap om “onderhuids” door te leven.
Zo vond mijn vader (geboren 1938) het maar niets dat zijn vrouw ging werken, haar taak was het huishouden en de kinderen en hij zorgde wel voor het geld. Als dat jouw visie op het leven is, waarom zou je je dochters dan stimuleren om door te leren en om te gaan werken? ja, de huishoudschool want dat kwam later goed te pas als je je eigen huishouden had.

Vrouwen (en mannen) die na die periode geboren zijn (1960-1980) hebben dan ook nog heel sterk die normen en waarden mee gekregen tav je plaats en rol in de maatschappij.
En natuurlijk heeft die generatie daar veranderingen in aangebracht, neem de slogan “een slimme meid is op haar toekomst voorbereid” die in begin 80ger jaren opkwam.

Maar die generatie kreeg ook kinderen en ook zij gaven hun aangepaste normen en waarden door. Die ook weer aangepast werden/worden door hun kinderen.

Kortom, we hebben het over een doorlopend proces waarin altijd mensen voorop lopen en mensen achteraan sluiten.

Dat is niet verkeerd, dat is anders. Niet meer, niet minder maar anders.

Niet beter maar anders?

Dus de macht aan de mannen, ook geformaliseerd, is niet slechter maar anders?
Bijzondere zienswijze.

Bieb

zoals ik al eerder zei zo simpel is dat niet omdat dat niet geaccepteerd wordt door de maatschappij. De vrouw moet zorgen en de man moet jagen want dat zou biologisch zo in elkaar zitten, we zijn inmiddels al enkele 1000den jaren verder en de vrouwen hebben in die al die jaren altijd heel veel gewerkt (op het land, in de winkels, het huishouden van een ander en dat van zichzelf). Ik vind het dus een kul argument.

Daarnaast wordt er inderdaad moeilijk gedaan over de combinatie werk en huishouden, voorbeelden genoeg van mensen die dat alleen doen, ja het is zwaar, maar het is ook prima te doen.

Als laatste kost het de maatschappij op allerlei vlakken geld, want uitzonderingen daar gelaten, het zijn de vrouwen die er na een scheiding op achteruit gaan en dus ook de kinderen die daar in benadeeld worden met alle gevolgen van dien.

Het gaat over gender ongelijkheid, niet over mijn 'persoonlijke gevoelens van minder bedeeldheid' die ik uiteraard niet heb. Ik heb het niet over mij persoonlijk, ik heb het over wij vrouwen in het algemeen.

In het algemeen worden vrouwen op alle vlakken benadeeld en daar moeten 'wij vrouwen' wat aan doen!

Phryne

Ik reageerde hierop: bericht #65
Quote:
maar het is wel zo dat de maatschappij ook deels de zorg heeft voor mensen die de verkeerde keuze hebben gemaakt.

precies sinbads vrouw

Hoe het vroeger was, was erg. Maar dat is nu niet meer zo, gelukkig. Ieder heeft daar nu z'n vrije keuze in. Dus daarom hou ik niet van dat gemekker over 'waarom de vrouw altijd de thuisblijver is'. Dat is een bewuste keus. Wil je dat niet, dan doe je dat niet.
Verder is het hebben en vinden van werk ook sterk afhankelijke van de economie op dat moment. Is de economie slecht, dan is het lastiger (meer) werk te vinden. Word je dan alleenstaand, dan heb je een probleem. Dat probleem heeft de man dan net zo hard als hij degene is die minder is gaan werken (of helemaal gestopt). Dus feitelijk komt het er op neer dat degene die minder gaat werken (of gestopt) een bepaald risico neemt wbt financiele afhankelijkheid bij het wegvallen van de werkende partner. Man of vrouw. En als er sprake is van minder gaan werken, dan zijn beide partner daar bij. Dat de keuze vaker op de vrouw valt, is de keuze van de vrouw zelf. Maar zou de keuze op de man vallen, dan is het risico net zo groot.

sinbads vrouw

Bedoel je met anders de individuele 'keuze' die een vrouw nu maakt? Want in dit draadje is wat mij betreft de discussie meta en dus niet wat iedere individuele vrouw doet.

Het gaat wat mij betreft over dat in zijn algemeenheid de norm: de man is de baas, zoals jij dat mooi weer geeft nog steeds onderhuids gedragen wordt. In zijn algemeenheid heeft een vrouw dus geen keuze, want ze wordt nog steeds geacht voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Je mag als vrouw al blij zijn dat je man de boodschappen haalt, dat jij het lijstje hebt gemaakt en de rotzooi moet opruimen is dan bijzaak. Het zelfde als dat je moet vragen aan je man of hij iets in huishouden doet ipv dat hij uit zich zelf actie onderneemt. Wees blij dat hij wat doet, is dan een veel gegeven reactie van andere vrouwen.

Ik las vandaag in het AD een interview met een vrouw die een echte computernerd is en een school voor hackers heeft opgericht. Zij quote Madelinle Albreight: er is een speciaal plekje in de hel voor vrouwen die andere vrouwen niet helpen. Zij zegt ook dat vooral vrouwen afgunstig zijn over haar succes en dat dar er voor gezorgd heeft dat zij op sommige momenten vastliep. Ik zie dat hier in het draadje ook gebeuren: mensen betrekken het verhaal van een ander direct op zich zelf en gaan met modder gooien, waarom? Daar gaat het toch niet over? Dit draadje gaat over dat vrouwen niet goed voor zich zelf zorgen.

MarSy

Waar het mij om gaat, is dat keuze’s die vrouwen maken niet automatisch verkeerd zijn als ze niet met “de norm” van de maatschappij mee gaan.
Dat ze niet beoordeeld worden als zijnde “dom, verkeerd, niet goed” en vul maar in.

Achteraf is het makkelijk redeneren, maar zoals wij hier (als in thuis) zeggen: ”achteraf kijk je een koe in de kont”.

Als ik nu terug kijk op de afgelopen 30 jaar, dan zijn er dingen die ik met de kennis van nu anders gedaan had. Ik ben er ook van overtuigd dat ik daarin niet de enige ben.

Houdt dat in dat ik (en vele vrouwen met mij) de verkeerde keuze’s gemaakt heb? Ach welnee. Wij (Sinbad en ik) hebben gekozen naar onze kennis en mogelijkheden op dat moment en we hebben vervolgens daar de consekwenties van te dragen.

Dat is ook datgene wat ik probeer te zeggen, mensen, mannen en vrouwen, maken keuze’s op basis van de kennis die ze dan hebben. Ze kiezen waarvan ze op dat moment denken dat dat het beste voor hen (en hun kinderen) is.

En die keuze’s worden inderdaad vaak beïnvloed door “onderhuidse normen en waarden”. Vervolgens wordt ook je gedrag beoordeeld door mensen om je heen die zelfde onderhuidse normen en waarden meedragen.

Wat ik dus verschrikkelijk irritant vindt om te zien en te ervaren en waar ik tot mijn vel uit kan springen.
Simpel voorbeeld: Schoondochter (29) moet voor haar werk onverwachts naar het buitenland. Eerste opmerking die ze krijgt van personeelszaken als ze meteen “ja” zegt op die vraag is: “mag dat wel van je man?”
Daar zakt je broek toch van af?

Nog een voorbeeld:
Sinbad en ik zitten bij de bank voor een hypotheek gesprek. Ik stel de vragen, Sinbad krijgt de antwoorden, en als ik nog een vraag wil stellen krijg ik het volgende antwoord: “mevrouwtje, maakt u zich daar maar geen zorgen over...”

Wat dat aangaat is er nog heel veel verborgen seksisme onderhuids aanwezig in onze maatschappij.

En ja, deze voorbeelden zijn ervaringen uit mijn leefwereld. Ik denk alleen niet dat ik de enige ben die dit soort dingen meemaakt.

Wat ik wel weet is dat voordat mannen en vrouwen economisch gelijk zijn en dat de zorgtaken “natuurlijk” gelijkwaardig verdeeld zijn, er nog heel wat water onder de brug door moet stromen.

Bieb

Het is niet perse een bewuste keuze. Vaak loopt het zo. Bovendien is geen enkele keuze neutraal. Als het maatschappelijk gezien nog steeds niet echt geaccepteerd is dat vrouwen fulltime werken als er kinderen zijn dan kun je inderdaad je afvragen hoever die keuze helemaal vrij wordt gemaakt. En zo geldt dat voor meer zaken. Daar kan je wel verandering in aanbrengen. Als het maatschappelijk kader veranderd dan veranderen individuele keuzes ook. Dan zullen er nog steeds moeders zijn die kiezen voor thuisblijven en in sommige gevallen is dat vast ook de beste keuze. Als het maatschappelijk normaal is dat iedere volwassene gewoon voor zichzelf zorgt dan doe je dat vanuit een ander kader dan in een maatschappij waar het gewoon is dat moeders een klein baantje hebben voor de gezelligheid maar niet de primaire verantwoordelijkheid hebben voor het gezinsinkomen.

Keuze

Op metaniveau is de keuze voor (blijven) werken een betere keuze dan vrijwillig jarenlang uit het werkende bestaan stappen. Voor de samenleving (de groep die de collectieve lasten moet dragen, wordt kleiner, het risico op afhankelijkheid van een uitkering neemt af en het is goed voor de emancipatie), voor de positie van de vrouw zelf en ik geloof dat het ook beter is voor de zorg binnen het gezin als de man daarin een gelijkwaardige positie inneemt. En dan zijn er op individueel niveau natuurlijk uitzonderingen, lijkt me vanzelfsprekend.

sinbads vrouw

Ik snap wat je bedoelt en ben dat ook met je eens als het gaat over keuzes op individueel niveau. Keuzes zijn niet verkeerd, op dat moment met de informatie die je dan hebt maar vooral door de normen en waarden die dan gelden maak je keuzes. Hoe de keuzes op individueel niveau uitpakt verschilt dan ook, je doet het met de informatie die je dan hebt soms zit het mee, soms valt het tegen.

Maar in zijn algemeenheid maken vrouwen de 'verkeerde' keuzes, aangezien 1 op de 3 huwelijken over gaat (dan hebben we het nog niet eens over de samenwoners) en 1 op de 4 mensen te maken krijgen met psychische problematiek (kan dus ook jou partner zijn) dan is ook financieel voor jezelf en je gezin kunnen zorgen heel belangrijk!

En natuurlijk is het individueel anders, ik heb ook iemand in mijn omgeving waarvan de partner is overleden, die persoon werkt nu even niet om alleen voor de (kleine) kinderen te zorgen. Dat kan omdat dit voor het overlijden van partner goed geregeld was, toen hadden beiden namelijk wel goede banen en heeft deze persoon afspraken kunnen maken met de eigen werkgever.

Tijd en geld

http://vance.nl/tijd-verkiezen-boven-geld-maakt-gelukkig/

"Geld komt en gaat, maar tijd gáát alleen maar. Met die verfrissende conclusie sluit Vox het artikel af naar aanleiding van een nieuw onderzoek. Hieruit blijkt dat mensen die tijd verkiezen boven geld aangeven gelukkiger te zijn, dan wanneer dit andersom het geval is."

Maar nogmaals als je niet aan de onderkant zit en daar zitten steeds meer mensen.
https://www.ad.nl/politiek/armoede-onder-werkende-nederlanders-groeit-hard~a4c5ee11/