carriere en scheiding

kinderopvang

duurt toch ook niet eeuwig dus om daar vooral nu voor thuis te blijven ivm de kosten, vind ik geen goede reden.
Zelf ben ik wel van fulltime naar de helft minder gaan werken na de geboorte van onze zoon en op andere tijdstippen, nu werk ik inmiddels bijna 30 uur.

't Is ook maar net hoe het loopt

In principe ben ik het wel eens met alle pleidooien voor financiële onafhankelijkheid, maar het is ook maar net hoe het loopt in het leven. Ik ben door ziekte na mijn bevalling van 32 uur naar 0 uur per week gegaan en heb het heel langzaam opgebouwd tot 20 uur. Dat ging prima, mijn werk verdiende ook goed maar als we toen uit elkaar waren gegaan had ik het wel knap moeilijk gehad, ik had bijvoorbeeld niet een huis hier in de buurt kunnen kopen of huren. Te duur. Later ben ik ontslagen tijdens de crisis en voor mezelf begonnen, met wisselende inkomsten. Ook dat ging prima, maar... zelfde verhaal. Ondertussen bleek kind een paar problemen te hebben waarbij ik eigenlijk gewoon blij was dat ik zo veel tijd voor haar had. Die tijd was nodig. Ik heb toen ook niet zo hard mogelijk gezocht naar een baan voor zo veel mogelijk geld "om maar zelfstandig te kunnen zijn want stel dat we gaan scheiden". Het is goed om er rekening mee te houden maar ik bedoel, er zijn ook andere dingen om rekening mee te houden. Je eigen gezondheid en die van je kind bijvoorbeeld. Ik ben altijd blij geweest dat mijn man fulltime werkte, zowel het inkomen als onze relatie is altijd stabiel geweest. Hij was daar zelf overigens ook blij mee. Achteraf kun je zeggen: dat was een gok en het heeft goed uitgepakt maar dom was het wel. Ik vind dat niet per se dom. Het kan ook een uitstekend onderbouwde keuze zijn van zowel vader als moeder om het zo te doen. Scheef, zeker, maar daarom niet altijd verkeerd.

Die uitspraak over dure kinderopvang en dat het dan 'niet de moeite is' om te gaan werken vind ik overigens wel onzinnig. Opvang is er niet alleen voor de moeder/de minst verdienende maar natuurlijk net zo goed voor de vader/de meest verdienende.

en wat als?

En wat nou als je beiden altijd fulltime hebt gewerkt? Weliswaar geen gelijke inkomens (hij commerciele loopbaan, zij niet), maar beiden financieel zelfstandig. Zij verdient 30% van het gezinsinkomen, hij 70%.
Maar dan komt de scheiding, zijn er schulden, nemen schulden agv 2e huishouden ook nog eens toe en die worden toch echt 50-50 verdeeld. Dan kun je nog zo financieel zelfstandig zijn, maar dan zit je evengoed in een heel erg kwetsbare positie. En beiden op papier genoeg te verteren/lasten en dus geen partneralimentatie.
In mijn geval betekende het op een haar na de schuldsanering. En ik heb echt sinds mijn studie minimaal 32-36 uur per week gewerkt en verdiend op bovenmodaal niveau.

Ik ben heel erg voor economische zelfstandigheid van vrouwen en ben allergisch voor libellerig 'ik zorg zelf voor de kinderen'- geneuzel, maar kwestbaarheid kan ook in heel veel andere situaties ontstaan, ook al dacht je het samen nog zo stevig te hebben geregeld. Feit blijft dat je in bijv. 20 jaar een financieel huishouden bouwt op een gezamenlijke situatie en na je scheiding gewoon op jezelf bent aangewezen. En dat betekent in zo goed als alle gevallen een flinke stap terug. Ik ken niemand die beter is geworden van een echtscheiding.

Het is overigens geen financiële *onafhankelijkheid*, dat bereik je als je de lotto wint ;-)

Gezondheid en financiën

Juist kwetsbaarheid wat betreft gezondheid is een belangrijke reden om te werken. Want als je de pech hebt zo ziek te worden dat je niet meer (volledig) kunt werken, zijn daar de ziektewet en WIA. Dan moet je wel inleveren, maar je behoudt in ieder geval je vrijheid (als je tenminste geen aanvulling vanuit de bijstand nodig hebt).

Moederziel, als je beiden zolang en zoveel gewerkt hebt in zulke goede banen, is het wel zuur om met schulden te eindigen, ipv met een flinke overwaarde bijvoorbeeld. En dan nog heb je natuurlijk veel aan je arbeidsverleden: je hebt zelf een pensioen opgebouwd.

Dat is heel zuur moederziel

Maar wat zegt het behalve dan dat je altijd tegenspoed kan hebben? Je was niet nu beter af geweest als je nooit had gewerkt of wel?

Donna

Ja, dat is helemaal waar. En, dat merk ik nu, omdat je sporen in je werkveld nooit onderbroken zijn geweest, kun je door bijv van baan te wisselen ook meer gaan verdienen.
Ik ben dan ook blij dat ik met 4 kinderen altijd ben blijven werken. Was voor mij ook geen optie geweest om dat niet te doen. Andersom heeft al die druk en bezigheden in het dagelijks leven me misschien ook mijn huwelijk gekost. Wie zal het zeggen. Ik lag in elk geval dagelijks uitgeteld onder de wol in plaats van in mijn beeldige negligé met een huisgebakken ingewikkelde appeltaart ofzo ernaast

Moederziel

Klopt, je weet niet hoe het leven was gelopen als je andere keuzes had gemaakt. Ik doe ook niet aan beeldige negligees en ingewikkelde appeltaarten hoor, hoewel ik daar wel tijd voor heb, maar ik snap wat je bedoelt.

Met financieel onafhankelijk bedoelde ik overigens: financieel onafhankelijk van je partner. Maar dat was denk ik wel duidelijk :-)

moederziel/tbm

"Ik lag in elk geval dagelijks uitgeteld onder de wol in plaats van in mijn beeldige negligé met een huisgebakken ingewikkelde appeltaart ofzo ernaast ;-)"

Daar is-ie weer, de sneer naar tbm's. Wees eens blij met je eigen keuzes zonder die van een ander af te kammen. Wat heb ik daar toch een hartgrondige hekel aan. Lou geeft mooi aan in #28 hoe er ook andere redenen of oorzaken kunnen zijn voor een ongelijke verdeling van zorg en werk.

Mrs. Robinson
na 10 jaar tbm'schap nog steeds niet in het bezit van een negligé (wel een goed huwelijk) en inmiddels weer volop aan het werk.

Onafhankelijk

Deze draad sterkt mij in mijn overtuiging dat ik gelijk heb. Of ja, gelijk is niet het goede woord.
Mijn vriend woont in het buitenland (en kan daar niet weg) en wil graag dat ik bij hem kom wonen. Helaas ben ik arbeidsongeschikt en heb ook geen mogelijkheid om ooit zoveel te gaan werken dat ik mezelf zou kunnen bedruipen. Gelukkig heb ik al heel lang geleden een wajong uitkering toegekend gekregen en ook al is dat niet veel, ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken over mijn inkomen. Het grote nadeel van een wajong is dat je die niet mag meenemen naar het buitenland. Andere arbeidsongeschiktheidsuitkeringen wel maar juist deze niet. En weg is weg. Die uitkering ga ik natuurlijk niet meer terugkrijgen als ik weer in Nederland ga wonen omdat de relatie mis loopt.
Dan blijft de bijstand over.
Mijn vriend zegt dat hij meer dan genoeg verdient om mij te onderhouden, dat ik alles krijg wat ik nodig heb en dat hij echt heel graag wil dat ik daar kom wonen.
Eerlijk gezegd denk ik dat het daar wonen een breekpunt gaat worden in de toekomst. Dus wat te doen?
De gok nemen en daar samen (in luxe) gaan leven maar wel compleet op de zak van mijn vriend teren of zelfstandig maar arm en alleen blijven?
We zijn al een aantal jaren samen en dat samenwonen is een terugkerend issue. Over 17 jaar hoop ik mijn AOW te krijgen en dan kan ik wel daar gaan wonen maar ik denk niet dat hij daar op wil wachten.
Mijn probleem is vergelijkbaar met stoppen met werken voor de kinderen en daarvan is in deze draad het idee dat het niet verstandig is. Verhuizen dus ook niet?

Niet vergelijkbaar Harriet.

Het verschil zit hem in de gezondheid.
Baan opzeggen en thuisblijven bracht mij geen uitkering en ik kon na een aantal jaren weer aan het werk.

Verstandelijk gezien moet je alles zo houden als het nu is, maar gevoelsmatig wint de liefde.
Ik denk dat alleen jij die keuze kan maken.

Wel romantisch, is hij de rijke prins op het witte paard?:-)

Prins

Eerder de prins in de witte auto LOL

Het gaat al de goede kant uit

https://nos.nl/artikel/2262423-kortere-partneralimentatie-niet-te-lang-afhankelijk-zijn-van-ex.html

"Uit de Emancipatiemonitor is bovendien op te maken dat relatief steeds minder mensen gebruikmaken van partneralimentatie. De onderzoekers schrijven dat toe aan de toegenomen economische zelfstandigheid van jonge vrouwen. Daardoor komen ze minder vaak in aanmerking voor het ontvangen van alimentatie.

Sowieso worden de meeste gescheiden stellen die Appels bijstaat het wel eens over de duur van de betalingen. Er is vaak meer gedoe over de hoogte van het maandbedrag, maar dat is weer een heel ander verhaal."

Geneuzel?

"Allergisch voor ....geneuzel"

Mag iemand dat zelf uitmaken? Gaan we mensen belachelijk maken?
Ik mag voor mijn eigen kind willen zorgen neem ik aan?
Jij hebt altijd goed gewerkt en het ternauwernood gered, met nog steeds schulden.
Ik ben naast vrijwillergerswerk tbm geweest uit eigen wil en in overleg.
Mijn huwelijk ging naar de knoppen, ik heb een huis gevonden, een baan en heb geen euro schuld.

Het kan hoor, echt waar. Zo flauw dit met je appeltaart en je negligé.

Wat een lange tenen

Moederziel had het over zichzelf, kinderachtig om dat zo op jezelf te betrekken. En onnodig gemeen om dan zo uit te halen.

O, en Bon

Als we ons dan toch allemaal zo verschrikkelijk gekwetst moeten gaan voelen, maak ik bezwaar tegen het “zelf voor mijn kinderen zorgen”- verhaal. Dat heb ik namelijk ook gedaan, niet alleen wat betreft zorg, maar ook financieel. Dubbelop dus eigenlijk.

Jammer

Dat het nu toch weer een tbm/werk draadje gaat worden. Daar gaat het juist niet over.

Het gaat wat mij betreft gender gelijkheid, over echt eerlijk verdelen van zorg en werk tussen partners. Waarom moeten vrouwen altijd degenen zijn die minder gaan werken omdat ze "zelf voor hun kinderen /huishouden willen zorgen" of "hun salaris niet aan de kinderopvang willen geven"

Het is uitzonderlijk dat het andersom gebeurd of dat partners beiden minder gaan werken, hoe kan dat? Waarom worden vrouwen die 4 dagen werken of fulltime werken raar aangekeken, want "zielig voor de kinderen?" Waarom worden mannen die 1 dag minder gaan werken als held gezien? Waarom krijgen mannen die wettelijk recht hebben op ouderschapsverlof in bepaalde sectoren te horen dat het niet kan?

Ik snap de insteek

Maar.....
A je leven bouwen op ' wat als' kan betekenen dat je een groot deel van je leven niet leeft zoals je dat eigenlijk wil, maar alleen baseert op 'wat als'. Terwijl dat 'wat als' mss wel helemaal niet geneurt. Dat weet je pas als je met pensioen gast en dan heb je je beste jaren gehad, masr niet zoals je eigenlijk wilde (zover je dat wil, want anders is het anders,EN zoals je dat ook wilde)
B Als jij en je gezin je goed voelt bij een gezinsleven met wat meer tijd en ruimte voor elkaar en lucht, dan is dat ook een keuze.
C Als je gewoon partime blijft werken, dan kan in geval van 'wat als' altijd nog meer gewerkt gaan worden. Wellicht is carriere dan een ander verhaal, maar het gaat vooral natuurlijk om financieel rond te kunnen komen.
D de jongere willen ook graag een baan

Her us een keuze

Donna

Als je goed leest weet je precies waar ik op reageer en wat ik met mijn reactie bedoel. Hoezo ben ik gekwetst? Ik vind het bijzonder onnodig dat moederziel een groep mensen zo wegzet. En dan kan er wel weer van gemaakt worden dat het heel anders bedoeld is, maar ik was de enige niet die het stoorde.

Bieb

Het is geen keuze, want alleen de vrouw moet minder werken want "zij verdiend toch minder" of "zij wil zelf voor de kinderen zorgen" het is bijna nooit de man die minder verdiend of zelf voor zijn kinderen wil zorgen.

Het gaat niet perse over wat als, want iedereen haalt een diploma en gaat werken. De vrouwen worden niet meer opgeleid voor het huishouden maar voor eenleven waar ze zelf mogen kiezen, tot er kinderen komen, dan "moet" ze partime werken want anders is het zielig voor de kinderen of zonde van het geld.

Tijd, ruimte en lucht krijg je ook als de man minder gaat werken. En ook jongeren krijgen een baan als mannen minder gaan werken. Waarom moet het de vrouw zijn?

Waar lees jij in vredesnaam dat ik een groep wegzet? Waar? Lange tenen, inderdaad, en het slaat werkelijk nergens op.

Mij interesseert het persoonlijk geen snars welke keuzes mensen in hun gezin en met hun partner maken. Dat moet iedereen namelijk lekker zelf weten. Ik vroeg me af of mijn huwelijk het wel had gered als ik niet iedere dag afgepeigerd geweest zou zijn door baan, eigen bedrijf en huishouden, maar de energie had gehad voor een zelfgebakken appeltaart in mijn flanelletje. Achteraf had hij blijkbaar meer aandacht nodig.
Dat jij daar de conclusie uit trekt dat ik met de combi negligé en zelfgebakken appeltaart thuisblijfmoeders bedoel, zegt meer over jouw vooroordelen dan over mij. Ik doelde op mijn eigen relatie.

De discussie zou hier wat mij betreft beter kunnen gaan over de vraag waarom vrouwen primair verantwoordelijk worden geacht voor het verzorgen van koters, partner, huisdieren en het welbevinden van die hele kliek. En waar die vrouw dan zelf blijft in dat hele verhaal.

Mrs. Robinson

Idem, lees hierboven, ook jouw reactie raakt kant noch wal. Overgevoeligheid, maar nergens voor nodig, want ik maak die vergelijking die jij denkt te lezen helemaal niet.
Wel heel fijn dat jouw huwelijk en je bankrekening nog heel zijn. Ook dat is wat waard.

Maargoed. Ik had het deel werken in mijn leven niet anders willen kiezen dan ik deed. Ook omdat ik ongelooflijk leuk en zinvol werk heb. Bijna net zo leuk als mijn kinderen.

Moederziel

"Ik ben heel erg voor economische zelfstandigheid van vrouwen en ben allergisch voor libellerig 'ik zorg zelf voor de kinderen'- geneuzel"

Jij hebt altijd gewerkt en hebt het hier dus over anderen. Ik heb enkel lange tenen over jouw allergie/woordkeuze, ik betrek niets op mijn persoon.
Maar je reageert zoals ik al voorspelde herl voorspelbaar.

Ook als er geen kinderen zijn.

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/01/21/jong-geen-kind-en-een-parttime-baan-a1589212

Vrouwen zijn minder ambitieus, kiezen zelf voor minder uren, vaak al direct na behalen diploma en kiezen beroepen waar deeltijdbanen normaal zijn.

Voorspelbaar

Oh, was dat je doel? Oppoken?
Wat een flauwe bijdrage zeg, aan een verder zinvolle discussie.
Heb je daar ook nog een inhoudelijke bijdrage in, Bon? Behalve dat jij ‘zelf’ voor je kinderen wilt zorgen? Is die klus van die kinderen zo enorm dat een vrouw verder geen maatschappelijke functie hoeft te hebben?
En ja, vrijwilligerswerk doen we hier ook allemaal.

Minder ambitieus

Jammer dat minder uren werken automatisch wordt gezien als minder ambitieus. Zolang de norm voor een zinvolle carrière blijkbaar 40 uur per week is, komen we niet ver.