Buitengesloten voelen

Skifanaat

Wij zijn in het gezin allemaal ski-fanaat. We gaan zeker 2x per jaar en soms nog vaker. We zouden eerder de zomervakantie laten schieten dan de wintersport. We hebben inmiddels ook een huisje in een wintersportgebied.
Als niet skiër is het denk ik moeilijk te begrijpen. Maar als er wordt voorgesteld om met een groep te gaan skiën, dan is een stedentrip echt geen alternatief. Men wil dan namelijk skiën en niet zomaar een paar dagen weg.
Als je een fanatieke skiër als partner treft zit er in mijn ogen niks anders op dan in ieder geval een poging te doen om het te leren. Jij hebt vanaf het begin gedacht dat je motorisch te onhandig was en je vond het zonde van je geld. Maar het was wel een investering in een relatie geweest. Het klopt inderdaad dat je buitengesloten bent, het enige wat die skiërs eind van de dag met elkaar bespreken is welke piste-nummers ze genomen hebben.
Als één van onze kinderen een date heeft vragen we altijd: Hoe heet hij/zij? Kennen we hem/haar? Waar woont hij/zij, hoe oud is hij/zij, wat voor opleiding doet hij/zij en skiet of snowboardt hij/zij? Niet skiën of snowboarden is eigenlijk een no-go. Of een nieuw vriendje/vriendinnetje moet het willen leren.

yura

Wat afschuwelijk - er zal maar 1 van je kinderen verliefd worden op een niet - skiër. En behalve dat is ook opleiding blijkbaar nog heel belangrijk.

Afgelopen week hebben we kennis gemaakt met vriend van dochter; benieuwd naar wie hij is en hoe hij met onze dochter omgaat.

En 't zal mij een biet zijn of hij eenzelfde sport beoefent.

En ik zal 'm zeker niet opdringen om te gaan zeilen (vinden wij leuk).

Ik vind 't echt bijzonder dat een sport zo opgedrongen wordt. Als iemand skiën niet leuk vindt heeft dat evenveel waarde als dat de ander skiën wel leuk vindt. Dus samen een oplossing vinden. Misschien een compromis. Maar nooit je eigen interesses zo ontzettend opdringen. Dan ga je voorbij aan de ander.

Nou dat vind ik dus echt heel raar

dat je als het ware verplicht zou zijn iets te leren (of dat te proberen) als je een partner treft die daar fanatiek in is.
Als je iets wilt proberen omdat het je leuk lijkt of omdat je wilt zien of het wat voor je is, of als je uit eigen beweging dat voor je partner wilt doen: prima, vooral doen dan. Maar als het je grens over gaat, moet je het niet doen. Punt. Is het ook niet liefdevol om het van iemand te verlangen.

Ik houd toevallig heel erg van skiën dus vanuit mijn perspectief is het verleidelijk om in dat denken van ‘je moet het gewoon gaan doen’ mee te gaan. Maar dat doe ik niet omdat ik ook heel goed weet dat ik met bepaalde dingen van een partner niet mee zou doen. Ook al is hij nog zo fanatiek. Ik zal niet gaan motorrijden en dus ook niet op motorrij-vakantie. Ik zal ook niet op een vakantie gaan waar ik tussen de bergen moet vliegen in zo’n zitje onder een zeil (naam even kwijt).

Zou ik een partner hebben die daar tijd en geld aan wil besteden, dan zou ik dat prima vinden. Op voorwaarde dat er ook tijd en geld voor samen overblijft.

Relatie is buiten geven en nemen ook elkaars grenzen respecteren.

Aagje

Tja Yura

Wat een nare instelling, ook dat bepaalde vriendjes of vriendinnetjes een no go zijn. Daar ga jij niet echt over toch? Niet over je kinderen en niet over de dates die ze krijgen.

Kijk dat het makkelijk is als we allemaal van pannenkoeken houden snap ik. Maar ik zal de wereld even openzetten: dat is niet zo. Ik vind het een weinig empatisch en vrij egoïstische instelling.

Skiën/motorrijden

Sinbad is een fervent motorrijder. zijn vriendengroep bestaat ook uit motorrijders die niets leukers vinden dan haarspeldbochten in de bergen te rijden en om daar te komen gaan ze op zoek naar de kleine weggetjes om dan ontspannen overheen te tuffen.
Sinbad zou het ook fantastisch vinden als ik met hem mee ging op een meerdaagse motortocht. Samen met mij bochten rijden en genieten van het uitzicht om dan aan het einde van de dag met mij en de groep na te praten over de route, over de moeilijkheidsgraad van de wegen, de juiste remtechnieken, onderhoud van een motor en hoe je olie in de voorveren moet vervangen en wat er gebeurd als je dat niet doet.

en ik? Ik heb een bloedhekel aan motoren. Ik vind het de snelste manier om in de hemel terecht te komen, plus motorisch zit ik niet zo bijzonder in elkaar. Dat houdt in dat ik bij elke bocht de “val-sensatie” krijg, ik verkramp en het asfalt op me af zie komen waardoor ik denk dat we gaan hemelen en helemaal verstijf en verkramp.
Om het maar simpel te houden, het is voor ons beiden niet leuk als ik achterop de motor zit. Voor hem niet omdat hij “als een oud wijf” moet rijden, en voor mij omdat ik doodsangsten uitsta.

Kortom, ik rijd niet meer mee achter op de motor. Het is domweg niet leuk. Dat hebben we dan maar van elkaar te accepteren, dat samen op 1 motor weg een no-go is. Sindbad vindt het alleen wel erg leuk dat ik erbij ben en ik vind het ook heel leuk om samen met hem iets te doen. Dus gaan we op zoek naar het compromis. Ik ga dus vaak met de auto mee :-), aangezien ik autorijden leuk vind.

Maar ook daar gaan we op zoek naar het compromis.
Een meerdaagse (vaak 4-daagde) motorrijs naar noord Italië kan hij op zijn buik schrijven.
Dan ga ik niet mee. Ik heb geen zin om 4 dagen in de auto te zitten, om kilometers te vreten. Een 4 daagse reis naar het sauerland, ja, leuk! Daar rijd ik ontspannen naar toe, ik ga 2 dagen “iets” doen in het sauerland en op dag 4 gaan we weer naar huis.

8 tot 10 dagen noorwegen? Fantastisch! Sindbad met zijn 8 andere rovers op de motor en ik met een vriendin in de auto. Overdag doe ik waar ik zin in heb, vissen, wandelen, rondhangen, musea bezoeken of door naar de volgende overnachtingsplaats en ‘s avonds zijn we gezellig met ons allen samen.

Sindbad geeft aan wat hij graag wil (motorrijden) ik geef aan wat ik graag wil en daarin gaan we op zoek naar het compromis. Ik neem de eeuwigdurende motorpraatjes voor lief, hij gaat met mij 1 of meerdere dagen “zonder de rovers” iets doen

Misschien dat dat voor jou ook mogelijk is. Kijk of er iemand is die met jou mee wil, zodat je zelf overdag ook aanspraak hebt. Geef aan dat je prima mee wil, maar dat hij ook een of meerdere dagdelen voor jou vrijmaakt. Geef aan dat je gezien wil worden.

En over het buitengesloten voelen: Ik voelde me in het begin ook een buitenbeentje. Ik heb niets met motoren en al het gedoe erom heen. Ik denk alleen wel dat doordat wij deze manier hebben gevonden van “samen maar toch apart” dat de groep mij nu volledig accepteert, als een van “hen” ondanks het feit dat ik niet motorrijd.
Ik merk ook dat de enkele keren dat er meer vrouwen mee zijn die niet motorrijden (als de verschillende roversbende’s elkaar treffen) dat de vrouwen die hun rover “claimen” er op de ene of andere manier toch buiten staan.

De rovers komen namelijk om motor te rijden, en dat is datgene wat ze willen doen. “Buitenstaanders” die dan (onbewust) hun planning/plezier beïnvloeden door het opleggen van tijd en plaats bepalingen zijn dan alleen maar lastig.

Wat erg

Dat lijkt me nou echt vreselijk, dat je een schoonfamilie treft die je min of meer dwingt hun hobby uit te gaan voeren.
Ik zou mijn partner nooit dwingen om iets te proberen wat hem niks lijkt. Zolang hij mij niet verbied mijn hobby uit te voeren hoeft hij echt niet dezelfde hobby te hebben.

Ik hou bijvoorbeeld van paardrijden. In de toekomst als mijn jongste kinderen iets ouder zijn wil ik graag weer een eigen paard. Daar gaat veel tijd en geld inzetten maar dat heb ik er voor over. Mijn man heeft niks met paardrijden. Dat hoeft ook helemaal niet. Dat is gewoon mijn hobby. Hij gunt het mij van harte en natuurlijk zal hij straks als ik een eigen paard heb heus wel eens vinden dat het te veel tijd kost. Maar dat hoort er bij.
Hij heeft ook hobbies, met name zeilen kost ook veel tijd. Hij gaat regelmatig een weekend weg. Ik heb niks met zeilen en dat geeft helemaal niet.

Ik zou er echt niet aan moeten denken gedwongen mijn vakanties op een zeilschip door te brengen.
\

allemaal naast de kwestie

Aan al diegenen hierboven die aan OP willen aanraden om het skiën dan maar te leren of met manlief mee te gaan en er een alternatieve activiteit uit te voeren: jullie hebben de essentie van de problematiek totaal niet begrepen.

William

Ik denk dat ik het met je eens ben, maar weet het niet zeker door je summiere informatie over je mening.

William

Houd ons niet langer in spanning, wat is de essentie dan?!?!

mee eens

Met William. Als eerste, ik heb het skiën ook niet onder de knie kunnen krijgen, terwijl ik toch aardig wat jaren les heb gehad, op de berg en op de rollerbaan thuis. t Gaat niet om wel of niet kunnen skiën en skiën is gewoon niet vervangbaar door een stedentrip of dergelijke, koffie is ook geen thee. En je wil als theedrinker echt geen koffie moeten drinken!

Laten we maar gewoon doorgaan

William kan het nog bijsturen als het misgaat.

Naar mijn idee is de essentie dat het totaal respectloos is om van iemand te eisen beter zijn best te doen of zich aan te passen bij de groep als diegene duidelijk aangeeft dat niet te willen. Dus 'leer maar skiën als je je niet buitengesloten wilt voelen' vind ik eigenlijk hetzelfde als pesten.

Omgekeerd is de verwachting dat een bloedfanatieke skiër in de winter een stedentrip gaat maken o.i.d. ook niet realistisch. Dan heb je een persoon bij je die met een lang gezicht achter je aan sjokt en denkt 'zat ik maar op de piste!'.

Het compromis moet buiten de winter plaatsvinden en elkaars grenzen respecteren, maar ook (willen) leren begrijpen. Gewoon maar meerdere malen alleen op pad gaan met een groep(je), jammerdebammer voor de partner, vind ik echt niet fraai (zacht gezegd). Hoe zoiets kan ontstaan, daar kun je verder naar kijken. Is man gewoon een botte boer, of is TS echt heel vaag geweest en was het dus voor misverstanden vatbaar. Feit is dat er niet goed gecommuniceerd is én dat de verwachtingen niet op elkaar aansluiten. Daar moet aan gewerkt worden.

Kletskoek

Je kunt gewoon iets een keer proberen voordat je definitief besluit dat je het niet leuk vindt of niet kan. Dat heet "tegemoet komen aan je geliefde".
Ik ben motorisch ook bepaald geen wonder, maar skiën kan ik wel!

Pirata

Ja, je kunt een keer iets proberen, daar ben ik groot voorstander van. En toch voel ik een licht schuldgevoel als ik bedenk hoe mijn man met ons het vliegtuig is ingestapt. Ik ben érg blij dat hij het een keer gedaan heeft, dat waardeer ik ontzettend, maar hij was echt bang. Ik moet een érg goede reden hebben om hem weer in een vliegtuig te krijgen. Als die ontzettend goede reden er is, zal hij het denk ik wel doen, maar je moet niet kijken hoe. Omgekeerd heb ik ook zo mijn dingetjes waar ik me echt niet overheen kan zetten zonder in paniek te raken bij het idee alleen al. Een bergwandeling, lekker in de natuur, beetje buiten de paden om bijvoorbeeld. Ik kan totaal blokkeren als ik op zo'n helling sta. Zelfs op ongelijk terrein als in een bobbelig stadspark waar ik laatst was, ben ik niet op mijn gezelligst. Als het buiten glad is, ijs geworden sneeuw bijvoorbeeld, ik vind het vréselijk! Als een ander dan roept 'je moet niet zo bang zijn' helpt dat niet bepaald. Mij een arm of hand geven en geduldig blijven al een stuk meer. Als iemand mij dus toeroept 'niet zo bang zijn' springen bij mij de tranen in mijn ooghoeken. Die veeg ik snel weg, omdat dat vaak niet begrepen wordt.

Pirata

En nog even op je kletskoek... dat vind ik dus vallen onder respectloos. Dat jij ondanks je motorische beperktheid bent gaan skiën, daar mag je trots op zijn, maar je mag een ander niet diezelfde dapperheid opdringen.

En ik...

Ik vind jullie reacties eenzijdig.

Ik ben wel klaar met dit topic. Want iemand die in een relatie geen nieuwe dingen wil *proberen*.... voor de partner, tja.
En dat staat los van mensen met een beperkt zicht op hellingen zetten, want dat is niet aan de orde bij TS. Geen vergelijking.

Pirata

Maar waarom is het zo belangrijk een bepaalde hobby uit te proberen? Als het je nou niks lijkt? Eng, niet leuk, koud... Daar hoef je toch verder geen reden voor te hebben.
Ik vind absoluut niet dat TS haar vriend moet dwarszitten tijdens zijn hobby. Ik zou hem alle ruimte gunnen om die hobby te beoefenen. Echter als ik iets echt niet zie zitten dan doe ik het niet.
Ik bedoel, skiën zou ik misschien nog willen proberen (hoewel het me eng lijkt) maar ik zou zeker niet gaan parachute springen omdat mijn partner dat zo leuk vind. Ook niet om het een keer te proberen. Ik ga niet mijn grenzen over voor een ander. En die ander mag mijn grenzen best irrationeel vinden maar als ik ergens echt geen zin in heb ga ik het niet proberen (zonder verder iemand te verbieden om wel fijn te gaan parachute springen)

Kyana

Maar TO voelt zich buiten gesloten omdat vriend gaat skiën met vrienden en zij niet mee wil en het hele stel vervolgens niet een stedentrip voor haar willen doen.

Als TO zich niet buitengesloten zou voelen, zou ik haar nooit aanraden om het toch te proberen. Maar TO voelt zich wel buitengesloten. Ik vind het dan niet raar dat mensen met ideeën komen om toch mee te gaan en wat ze daar dan zou kunnen doen (skiles, langlaufen, wandelen etc)

Precies

Ze zet zichzelf buiten de groep.

Als zij met haar vriendinnen gaat winkelen (om maar eens een stereotiep aan te halen), en haar vriend wordt ook meegevraagd is het ook een beetje raar van hem om te verwachten dat als hij niet meewil het hele uitje niet doorgaat.

Die mensen willen samen skiën. Dat geeft een band. Als je dan als niet-skiër toch meewil moet je niet raar opkijken als het alleen maar over skiën gaat. TO moet er ook zelf iets van maken. Ze kan ook haar dingen doen. Ik had de kinderen mee, dat scheelt, en ging met hun lekker lunchen, of winkelen of een spelletje spelen. En dan ‘s avonds met de hele groep samen eten.

Verwachten dat de skitrip afgezegd voor haar of omgezet wordt in een steden trip is echt waanzin.

Pirata

A. je bent zelf in deze discussie gestapt en b. ik vind jouw houding in deze topic typisch een gevalletje 'de pot verwijt de ketel'. Je hebt totaal geen begrip voor mensen die niet jouw kant op buigen, maar meebuigen met andere opvattingen doe jij ook niet bepaald. Je hebt in je hoofd dat iedereen zich maar over alles heen moet kunnen zetten waardoor iedereen met iedereen alles samen kan gaan doen, wánt dat heb jij ook met succes gedaan!, maar zo werkt dat niet.

Ik vind het op zich fijn, dat je begrijpt dat mijn hellingpaniek met mijn zicht te maken heeft, dat is inderdaad een oorzaak, maar niet iedereen heeft zo'n duidelijk aanwijsbare drempel om iets niet te willen of kunnen en dan mag het niet van jou kennelijk. Heb je geen excuus, dan probeer je het maar. Dat is toch erg? Waarom moet je je verdedigen als je iets echt niet wilt?

Er zijn situaties waarin ik ook niet zo goed snap waarom je het niet kunt proberen voor je nee zegt. Zo weigert man om mee te gaan naar fitness. Ik snap dat je drempelvrees kunt hebben, maar eenmaal binnen valt het allemaal best mee. Ik kan op mijn hoofd gaan staan, maar dat doet hij niet. Behalve, daar heb je het weer, als er echt noodzaak is om dat te doen. Als mijn gezondheid ervan afhangt en ik mezelf niet kan motiveren om te gaan bijvoorbeeld, maar ik vrees dat dat pas gebeurt als ik van ellende aan elkaar zou hangen . Is hij fout dat hij niet een keer mee wil? Nee, het is jammer, maar zijn goed recht, net zoals het het goed recht is van iemand die niet wil skiën.

Vroeger begreep ik nooit dat man niet wilde zwemmen, want 'dat kan ik niet'. Hoe kun je in vredesnaam niet zwemmen?, zo dacht ik. Maar het kan. Ik heb geen diploma, maar kan wel zwemmen en blijf wel drijven. Toch krijg je mij voor geen goud van de glijbaan en ik spring ook niet van de kant. Je moet me dan niet dwingen. Dat dwingen is puur eigenbelang, niet het mijne, je wilt dan iets wat ik niet wil. Als ik met mijn hoofd onder water wil, doe ik dat zelf wel, maar niet in zo'n sprong of van de glijbaan.

Het kan zijn dat mijn reactie mosterd na de maaltijd is. Ik heb het verzenden wat te lang uitgesteld.

Oh ja glijbaan

Dát deed man dan weer wel! Eraf en meteen naar de trap om er weer uit te klimmen. Dat heeft hij weleens gedaan voor de kinderen en vond dat eigenlijk nog leuk ook. Maar als ze hem dit nu weer zouden vragen... neuh!!

Kaaskopje

Wat maak je je druk om mijn berichten zeg! En je gaat nogal van dingen uit. Maar een relatie is *geven* en *nemen*. 2 kanten op. Dus ik kan oprecht niet begrijpen waarom iemand in normale gezondheid niet wil *proberen* te delen in de hobby van de partner. Dat móet niet, maar ga dan niet jezelf buitengesloten voelen, want dat heeft dan een oorzaak.

Ik snap werkelijk niet waarom mijn berichten je zo storen. Voel je je persoonlijk aangevallen?
Ben nu echt klaar in dit topic, byebye.

Pirata

Ik stoor me eraan door de manier waarop je reageert. Je bent zelf mee gaan praten en dan volgt er opeens "Ik ben wel klaar met dit topic. Want iemand die in een relatie geen nieuwe dingen wil *proberen*.... voor de partner, tja." Bij aanvang was al duidelijk dat ze dat niet wilde. Dacht jij dat te veranderen door haar stevig toe te spreken? Je legt de lat van een ander bij die van jezelf. Wat ik kan en wil, moet jij ook kunnen en willen, zo niet dan praat ik verder niet met je.

Wie zegt dat ze nooit iets heeft willen proberen? Daar weet je niets vanaf. Wie weet eet ze tegenwoordig slakken, omdat haar man vond dat ze een keer moest proeven, terwijl ze er van griezelde. Je mag je grenzen hebben in wat je wilt proberen. Mijn man eet tegenwoordig veel meer dan 35 jaar geleden, maar zwemmen wil hij nog steeds niet. Houdt hij daarom niet genoeg van mij?

jawel

Dat heeft ze wel gezegd. Ik ben gaan mee praten omdat ik haar adviseerde te kijken of het misschien toch leuk kon zijn. En daarover ga jij flippen, keer op keer.
Nogmaals, byebye, als mijn boodschap dan niet helder is, dan hoef ik hier geen ruzie met jou te gaan maken (waarom je zo boos wordt, ik snap het echt niet).

Geven, nemen en grenzen

Er wordt heel wat keer gesteld dat een relatie geven en nemen is. Ben ik het helemaal mee eens natuurlijk.

Nu gaat het over een hobby van de partner van ts. Een hobby die zij hem gunt zonder dat ze er deel aan hoeft te hebben. Ze legt zijn skitrips van meerdere keren per jaar geen strobreed in de weg. In mijn ogen is dat een vorm van geven in een relatie. Mooi genoeg voelt ze zich ook niet buitengesloten daarbij. Alleen nu er een extra skitrip wordt voorgesteld, bovenop wat er al is en waar zij bij wordt betrokken, nu stelt ze voor iets anders te gaan doen. Daar wordt niet op ingegaan en partner overlegt niet met ts wat dan de volgende stap is, maar gaat zonder overleg verder.

Binnen dat kader vind ik dan wel bijzonder dat geven en nemen wordt ingevuld door te stellen dat ts zich maar moet schikken door toch maar te leren skiën. Waarom wordt er niet gevonden dat partner maar een keer moet geven door niet nog een keer te gaan skiën.

Daarnaast is er een kwestie van eigen grenzen.
Ts voelt een grens, die ze niet over wil: ze wil niet skiën. Waarom mag ze die niet hebben? Ze hoeft aan ons niet te verantwoorden waarom niet, maar alleen aan zichzelf (en wellicht aan haar partner), maar het advies is die grens te negeren.
Zouden jullie dat ook adviseren het toch maar te proberen als het andere grenzen betrof, seksuele bijvoorbeeld? Toch een trio terwijl je dat niet wilt, een open relatie terwijl je daar niet achter staat? Waarom wel of waarom niet?

Aagje