Buitengesloten voelen

Gehoord en gezien

Ik lees hier veel reacties die aansturen op een compromis, in de zin van: probeer dat skiën gewoon even. En ik snap dat, omdat ik zelf ook geloof dat relaties nu eenmaal water bij de wijn vragen.

Ik denk dat je je op een bepaalde manier en om één of andere reden niet helemaal gezien en gehoord voelt door jouw vriend en dat dat jou verdriet doet. Ik weet niet of ik meteen zou aanraden om dan te gaan skiën, want dat lijkt toch een beetje te impliceren dat jij je moet aanpassen aan hem in de hoop dat je je vervolgens wel gehoord en gezien (of gewoon prettig) zal voelen. Correct me if I'm wrong, misschien is dat van mijn kant wat overdreven. Maar ik vind niet dat jij daarom maar moet leren skiën. Misschien bestaan er wel andere dingen die je kan doen waardoor je je in het algemeen prettiger gaat voelen en dat skiën voor jou niet meer aanvoelt als een issue.

Ik begrijp trouwens dat je je uitgesloten voelt. Ik had tien jaar geleden een relatie met een man die elk jaar op reis ging zonder mij. Ik wou graag mee, maar hij wou het liever met alleen zijn vrienden. Hoewel ik dat begrijp, voelde het op dat moment toch niet prettig.

Neuroot

Het is je ex, dus dat er meer mis was dan zijn egotripjes blijkt daaruit, maar in het algemeen gezegd zou ik direct klaar zijn met een man die nooit met mij op vakantie zou willen.

ander type

Je man en zijn vrienden zijn sportief en snel als ik het zo lees en jij bent meer bedachtzaam en beschouwend. Probeer vrienden te maken bij bv een leesclub of maak een stedentrip met een culturele reisorganisatie en aanvaard jullie verschillen.

Herkenbaar

Dat gevoel van buitengesloten worden, er niet toe doen, ja heel herkenbaar. En steeds je best doen om er wél bij te horen, zo vermoeiend... Op dat vlak heb ik niet heel veel tips helaas, ik worstel er ook nog regelmatig mee.
Ik herken ook de hobby van echtgenoot die ik niet deel (kan delen) en waar hij heel veel tijd, energie en geld in steekt. En hoe moeilijk dat soms is. Hoewel ik hem heel goed los kan laten en altijd alle ruimte heb gegeven, en hoewel ik het ook heel belangrijk vind (ook voor mezelf) om een eigen leven te hebben, heb ik het er vaak moeilijk mee gehad. Het is zo'n andere wereld, en hij stak er zoveel tijd en energie in, dat ik me tekort gedaan voelde, en vaak het gevoel had er alleen voor te staan. En ondertussen vond mijn andere helft dat ik niet moest zeuren en hem niet moest beperken daarin, omdat ik ook wel zag hoe belangrijk het voor hem was. En toen was daar ineens een relatiecrisis. Na 27 jaar. En gelukkig is het goed gekomen dankzij hele goede relatietherapie, waarin we ook dat stuk (eindelijk!) goed hebben kunnen bespreken. Hij heeft zich nooit gerealiseerd hoeveel impact het heeft gehad op mij. En hij realiseerde zich dat hij daardoor ook een deel van ons gezinsleven heeft gemist.
Kortom, hij heeft die hobby op een laag pitje gezet en is tot de ontdekking gekomen dat hij het helemaal niet (zo) mist. We zijn nu 2 jaar verder, dus hij heeft het intussen wel kunnen ervaren hoe het is. De focus ligt nu op het gezin, en mij, en niet meer op hem en hem alleen. We vinden het allemaal heel prettig.

Ik raad jullie, omdat je het erover hebt dat jullie communicatie in zijn algemeenheid niet goed loopt, aan om in relatietherapie te gaan. Wij hebben EFT gedaan, Emotionally Focussed Therapy. Dat gaat specifiek over het je veilig en gezien voelen binnen een relatie. En op basis daarvan de communicatie te verbeteren. Het lijkt me ook wat voor jullie. Ook mijn man heeft er veel van geleerd, ook over zichzelf. En zegt nu dat hij het jaren eerder had moeten doen.

Kaaskopje

We gingen ook samen op reis. Hij ging elk jaar twee keer op reis en ik één keer. Dus in deze context zou je kunnen zeggen dat ik er niet aan moest tillen en ook gewoon een leuk een week op reis moest gaan met mijn vriendinnen. Iedereen gelukkig. Maar ik zou er mij niet meer geliefd door hebben gevoeld. Dus wanneer ik reacties lees die TS willen aanmoedigen om het skiën een kans te geven, denk ik dat - hoewel dat op zich geen onlogische oplossing is - ze zich daardoor niet noodzakelijk minder uitgesloten zal voelen.

relatie

Is er niet wat meer aan de hand dan alleen maar verschil in hobby en het gevoel van buitengesloten worden? Je vriend lijkt een vol leven te hebben, met veel vrienden en jij geeft aan dat je dat eigenlijk niet hebt. Dus als hij weg gaat met vrienden heb jij kennelijk geen vrienden waar jij zelf je stedentrip of je sauna mee kan doen.
Ik denk dat je je buitengesloten voelt omdat hij kennelijk een grote schare aan vrienden heeft waar jij bij aan moet haken (dus geen gezamenlijke vrienden of eigen vrienden). Dat geeft toch altijd al een beetje het gevoel van "meeloper" of vijfde wiel. Misschien dat je je daardoor buitengesloten voelt.
Als ik jou was zou ik gaan werken aan jezelf. Durf wat meer erop uit te gaan zonder hem, maak vrienden zonder hem. Zoals Miekemieke zegt, ga bij een leesclub of durf alleen op vakantie te gaan. Mijn man ging een week op kookcursus naar Italië, ik ben alleen op taalcursus geweest naar Spanje. Zoek een hobby waar je mensen leert kennen en je eigen vriendenkring opbouwt.

Verschil in behoefte

Als ik het eerlijk beschrijf is het leven van mijn vriend een stuk voller, zeker. Hij heeft veel vrienden die regelmatig afspreken, beoefent ook een sport waaruit regelmatig iets wordt georganiseerd. Ik haak soms aan bij zijn bezigheden, maar het is absoluut nooit iets wat ik zonder hem zou kunnen doen. Je hebt partners die op een gegeven moment een eigen plek hebben in zo’n groep, maar ik blijf altijd aanhang. Mijn vriend zegt trouwens dat hij zo tot rust komt bij mij. Wat ik begrijp, want hij trekt zijn eigen plan, maar wanneer hij zijn drukke programma wil ontvluchten, weet hij dat ik altijd beschikbaar ben voor een avondje Netflix met hem op de bank.

Ik ben inderdaad een bedachtzaam en beschouwend type, zoals Miekemieke het mooi zegt. Ik zit toevallig op een leesclub en dat is prettig, een vaste avond om de week… maar daarmee breng ik niet de balans van het ‘beide ons eigen leven hebben’. Ik heb teamsport geprobeerd, maar dat was absoluut niks voor mij, zowel kwa groepsgevoel en omdat ik niet sportief ben. Verder doe ik elk jaar wel een cursus, daar haal ik veel voldoening uit, maar daar blijven contacten oppervlakkig. Geen contacten waarmee ik zomaar een vakantie zou boeken. Ik denk dat dat ook een lastige bijkomstigheid is van een bedachtzaam en beschouwend karakter, dat staat voor ontoegankelijkheid… Is het raar, dat het toch heel verdrietig voelt, dat ik alleen een reis moet boeken omdat de balans In orde te krijgen, terwijl ik het liefst met hem was gegaan?

Pennestreek, het boek ‘Houd me vast’ staat hier in de kast en inderdaad, een bron van herkenning…

L.A.

Mooi . Maar het helpt niet (genoeg) als alleen jij daarmee bezig bent. Communicatie is per definitie 2 kanten op.

Ik ben net wat minder beschouwelijk dan jij, zeker de laatste tijd. Maar ik heb daar zelf hard aan gewerkt. Omdat ik tijdens/na onze relatiecrisis veel behoefte had aan contact met anderen. Heb daar toen heel veel tijd en energie in gestoken. En dat helpt. Ik heb nu meer activiteiten buitenshuis, en met veel mensen om mij heen is het contact verstevigd. Ik heb ook via een mindfulnesstraining een heel fijn groepje nieuwe vriendinnen opgedaan. Dat is misschien ook een goede plek voor jou om gelijkgestemden te vinden.

Ook ben ik meer met de kinderen gaan doen. En bijvoorbeeld met mijn ouders. Die hebben zelf extreem hun eigen leven, voor mij een voorbeeld van hoe het niet zou moeten zijn in een gelukkig huwelijk. Ik heb daarom zelf veel te lang gewacht tot manlief meer samen met mij zou gaan doen. Mezelf teruggetrokken. Van de afgelopen periode heb ik geleerd dat ik ook zonder hem een leven heb. En dat voelt goed. Hier is de balans dus eindelijk gevonden. Ik hoop dat jij die ook vindt.

Ik vind dat je gelijk hebt

Volgens mij stel je je echt uitermate flexibel op, door alternatieven aan te dragen om toch samen een leuke vakantie te hebben. Jullie behoeftes lopen behoorlijk uiteen, maar dat is wel in meer relaties zo. De vraag is dan hoe je een compromis kunt bereiken.

Ik heb het gevoel dat je vriend jou graag inpast in zijn volle bestaan. Dus hij doet zijn ding en jij gaat daar wel of niet in mee. Omdat jij bescheiden en bedachtzaam bent (en secundair reageert) word je in je eigen wensen overruled.

Nu wordt van jou verwacht dat jij in een vakantie die je totaal qua omgeving niet aanspreekt toch je weg gaat zoeken, of maar niet mee gaat.
Ik vind dat jouw vriend zich ook wel eens mag aansluiten bij jouw wensen. Jij houdt van wandelen en hij niet? Nou, dan zou je ook een kunnen kijken op welke manier een wandelvakantie ook voor hem leuk kan zijn.

in plaats van óf zijn favoriete activiteit óf die van jou, kun je niet iets samen kiezen wat je allebei nog nooit gedaan hebt maar wel wil?
Dan ben je echt samen iets nieuws aan het doen.
Dat kan vakantie-keuze zijn, maar ook een cursus of een rijtje eenmalige activiteiten.
Idee is om dan af te zijn van 'verschillende interesses' (want die houd je toch en dat is ook niet erg) en daarmee jullie tijd samen meer 'waarde' te geven. Ik hoop dat je snapt dat ik niet bedoel dat 'niets doen samen' niet goed zou zijn maar dat het probleem op een andere manier te lijf gaat.

gr Angela

Lastig

Dat verschil in behoefte is heel lastig. Ik kan me prima voorstellen dat je vriend graag een paar keer per jaar wil skiën. Dat is zijn hobby en daar wil hij graag tijd aan besteden. Dat lijkt me op zich geen enkel probleem. Het is ook geen probleem dat jij geen zin hebt. Het is ook geen probleem dat jij geen alternatief hebt als je liever thuis blijft. Het is natuurlijk wel een probleem als je het niet leuk vindt dat hij wel gaat en/of je liever zelf ook iets met vrienden zou willen ondernemen.

Een oplossing lijkt me moeilijk te vinden. Jij zou meer kunnen investeren in eigen vriendschappen en meer een eigen leven opbouwen (mocht je die behoefte hebben). Het lijkt me lastig om hem dwingen zich aan te passen. Dat lukt vast wel eenmalig (hij gaat een keer samen met jou iets doen ipv met vrienden) maar structureel wordt moeilijker. Hij kan natuurlijk best wat vaker iets met jou doen en minder vaak met zijn vrienden. Echter hij heeft zijn hobbies en vrienden en die zijn ook belangrijk voor hem dus drastisch minderen zal hij vast niet willen (en daar misschien ook ongelukkig van worden).

Uiteindelijk zul je hem dus moeten accepteren zoals hij is. Je kan natuurlijk best een paar compromissen sluiten maar zijn karakter blijft natuurlijk zo. Hij is gewoon extravert en heeft een vol leven met sport, hobby en vriendschap.

Persoonlijk vind ik het prettig ook gewoon mijn eigen leven te hebben. Ik heb veel eigen vrienden met wie ik regelmatig afspreek. Ik ben ook meer extravert dan mijn man en ga vaker met vrienden iets leuks doen, ergens eten, ergens wat drinken... Hij is liever thuis en heeft minder vrienden. Hij heeft wel een aantal hobbies zoals zeilen, tuinieren (moestuin) en schilderen. Daar is hij graag mee bezig. Dus hij zit niet op de bank op mij te wachten als ik weg ben.

Liever anoniem

Ik snap je gevoel, maar als ik hem was zou ik het niet prettig vinden als een partner kennelijk afhankelijk is van mij om wat leuks te gaan doen. Natuurlijk moet het bij een relatie van beide kanten komen, maar bij jullie lijken de verschillen toch erg groot. Jij bent kennelijk gevallen op zijn expressieve karakter en hij op je rustige introverte karakter, maar het maakt de relatie wel lastiger. Want hetgeen wat jullie verbindt lijkt kleiner dan hetgeen wat jullie niet samenbrengt (als je begrijpt wat ik bedoel). Ik zou niet zo goed weten hoe je dit moet oplossen.
Het lijkt me overigens wel lastig dat je zo weinig vrienden hebt. Stel dat je geen relatie zou hebben of dat je relatie uit zou gaan, wat zou je dan doen? Introvert, beschouwend of bedachtzaam betekent toch niet automatisch ontoegankelijk? Er zijn ook andere mensen die zo zijn, maar wat jij een beetje moet durven is om mensen die je leuk vindt te benaderen. Zit er niemand in je leesclub waar je een goede klik mee hebt? Kun je die niet vragen om eens samen nog wat te drinken of zo, of samen naar de film te gaan? Je hoeft geen balans te zoeken of te wedijveren met je vriend in activiteiten, maar het vinden van een eigen vrienden kring lijkt me wel heel prettig. Het maakt je relatie wat minder afhankelijk van hem.

Reactie Kenfan #32

Wat Kenfan vraagt in de eerste alinea van reactie #32: speelt dat ook een rol Liever Anoniem? Dat je vriend zoveel uitgeeft aan een skivakantie met vrienden, dat er minder overblijft voor een vakantie samen met jou?
Als ik jouw reactie goed begrijp is dat wel aan de orde, en ik kan het goed volgen als dat steekt. Op mij komt het over als ongelijkwaardig, en dat voedt waarschijnlijk nog meer jouw gevoel buitengesloten te worden. Durf je dat bespreekbaar te maken?

Afhankelijk

Dat ik zijn druk-zijn zal moeten accepteren, is dan toch vast omdat het druk-zijn sociaal meer geaccepteerd is. Je zegt niet tegen een extravert ‘nu maar een keertje niet’, dan beperk je iemand, of je claimt… Het maakt me onzeker in wat ik dan kan vragen... Terwijl een introvert gewoon gezellig mee moet doen. Dat extraversie de norm is, is iets waar ik, naarmate ik ouder word, steeds meer moeite heb gekregen.
Dat heet dan je eigen leven. En er komt ook bij dat degene met het meeste eigen leven, ofwel de drukste agenda, bepaalt.

Ja, als mijn vriend weg valt, dan wordt mijn leven wel schraal… dat is de andere kant. Als je weinig mensen hebt en er valt iemand weg, dan valt er opeens heel veel weg. Misschien ben ik naïef als ik denk: dat zie ik dan wel… Ik ben ook eens gescheiden en daarmee vriendschappen kwijtgeraakt. Dus dat maakt me lichtelijk cynisch w.b vriendschappen.

Ik werk, er zijn (jongvolwassen) kinderen die nog thuis wonen. Ik doe wel wat dingen voor mezelf, maar in die tijd is hij dan ook weg. Mijn ideale weekend is een weekend zonder plannen, waarbij alles komt zoals het komt. Ik zou het zelf veel vinden om een grote vriendenkring te onderhouden, heb echt wel tijd nodig voor mezelf… en tijd met mijn vriend. Stel nou dat ik me moet gaan richten op het uitbreiden van ‘mijn eigen leven’, dan zouden we elkaar nog nauwelijks zien? De tijd die we elkaar nu zien is voor mij acceptabel, juist omdat ik een rustig sociaal leven heb… Het voelt allemaal zo onnatuurlijk voor mij, om meer eigen leven op te gaan bouwen, omdat ik geen andere keus heb. Het lijkt zo onmogelijk om hier een goed compromis in te bereiken… Met deze skivakantie werd me dat weer even heel duidelijk.

Ik ben wel heel blij met al jullie reacties, verschillende invalshoeken en inzichten. Het is niet zo zwart-wit. En we zullen hier toch samen uit moeten komen, op de een of andere manier.

Antwoord reactie Kenfan #32

“Wat Kenfan vraagt in de eerste alinea van reactie #32: speelt dat ook een rol Liever Anoniem?”

Dat is nog het minste wat me dwars zit. Natuurlijk wil hij dan van de zomer met mij niet te gek doen omdat hij al veel heeft uitgegeven, maar op zich komt mij dat ook niet slecht uit. Het geld gaat hier niet op de grote hoop, dus hij heeft ook meer te besteden. Ik vind niet dat hij daarom een evenredig groter deel van de financiën van onze vakantie op zich hoeft te nemen, zoals dat misschien wel was gebeurd als de zomervakantie voor ons beiden de enige vakantie zou zijn.

Maar

de vraag is dus eigenlijk: wil je je niet buitengesloten voelen of wil je je vriend als gezelschap hebben op uitstapjes/vakanties?
Dat zijn namelijk twee totaal verschillende dingen.
Gr Angela

blijf bij jezelf!

Je hoeft helemaal niet nog meer een 'eigen leven' op te bouwen. Als jij het in de rust en luwte prettig vindt, dan is dat jouw eigen leven!. Dat je vriend anders in het leven staat lijkt me duidelijk. Dat hoeft geen probleem te zijn zolang je er maar met elkaar over blijft praten.

Het is allemaal goed he! Altijd met vrienden op pad, of altijd alleen thuis, en alles daartussen. Zolang het maar bij je past en je je er zelf oké bij voelt.

Nu voel jij je gepasseerd, terwijl je vriend iets doet wat hij graag wil, en wat jij niet wilt. Maar zolang je ook genoeg samen hebt hoeft dat toch geen probleem te zijn?
Blijkbaar voelt de balans voor jou niet goed. Dan is het zaak om daarover im gesprek te gaan. Niet om hem van dit tripje te weerhouden, maar wel om tijd samen te zoeken (en vinden) die voor jullie samen nodig is in deze relatie.

Geld

Ik weet niet hoe het budget is voor vakanties, maar als het erop neer komt dat het budget door zijn ski-vakanties dermate wordt verbruikt dat een vakantie met jou er nauwelijks in zit, heb je vind ik een heel erg goede reden om samen aan tafel te gaan zitten voor een nieuwe planning. Het lijkt mij alleszins redelijk als hij één eigen ski-vakantie mag houden en jullie samen nog een normale vakantie kunnen doorbrengen met activiteiten die je samen kunt invullen. Daarnaast heb jij uiteraard dan ook nog recht op een eigen vakantie, of een budget waarmee je activiteiten kunt betalen. Je hoeft niet per se in termen van vakantie te denken. Ik hou bijvoorbeeld nog steeds van uitgaan (dansen), ik heb dat sinds een jaar of twee weer herontdekt, man moet er niets van hebben. Man koopt weleens een boek en gaat naar wedstrijden met zijn vriend. Ik wil daarom eigenlijk toe naar dat we een bedrag mogen besteden zoals we dat willen en daar verder geen overleg over gevoerd wordt. Dat kan in ons geval niet over grote bedragen gaan, maar het idee alleen al dat je gewoon binnen een bepaald budget je gang mag gaan, is natuurlijk heel plezierig. Zoals het nu gaat heb ik altijd het gevoel dat ik verantwoording moet afleggen en dat op mijn leeftijd! Omgekeerd zal man dat vast ook zo ervaren.

Kaaskopje

De vraag over het geld beantwoordt TS in #66

hier

Ik herken dit van vroeger inderdaad. Bij mijn eerste partner leefde ik naar zijn agenda. Hij was altijd al zo druk met zijn eigen dingetjes dat ik de kruimeltjes pakte die overbleven. Dus als hij een weekend thuis was en een keer geen plannen had, dan vond ik dat heel gezellig, en geen haar op mijn hoofd die dan bedacht, oh dan ga ik dat weekend naar mijn vriendin blijkletsen. Dat deed ik dan liever wanneer hij weer eens op pad was (wat vaak genoeg voorkwam) En zo kwam ik langzamerhand in een soort modus, dat zijn agenda de mijne werd.
Natuurlijk heb ik ook dingen geprobeerd, inderdaad toch een keer op pad gaan terwijl hij alleen thuis was 'dan kon hij eens voelen hoe het is", nou dat vond hij totaal geen punt natuurlijk. Binnen 3 tellen had hij ook iets voor zichzelf georganiseerd en de kinderen bij zijn moeder gebracht. Of hij vroeg vrienden bij hem thuis, het deed er niet zo toe, hem 'terugpakken' werkte niet, en trouwens, het voelde voor mij helemaal niet goed, zoiets doen.
Ik denk wel dat het verstikkend werkte of juist dat hij er makkelijker door werd, ik was toch altijd wel beschikbaar, als hij even niets had, dan was ik er.
Maar ja, hoe los je dat dan op? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb deze relatie niet meer, maar ik denk dat het anders nog steeds zo zou lopen. (we zijn om een hele andere reden gescheiden hoor)
Mijn nieuwe partner wil juist het liefste dingen met mij doen, zonder mij vindt hij het niet leuk. Natuurlijk heeft hij ook één sport in de week die hij niet met mij kan doen, dat is heel normaal natuurlijk, maar niet aldoor met alles alleen. Dat hij graag bij mij is, en graag dingen met mij wil doen, en dat ook zegt en laat merken, dan geeft zo'n fijn gevoel.
Ik denk dat het dat is wat je mist LieverAnoniem, is het niet?

Je vertelde trouwens dat jij een stedentripje wilde doen, dat vindt toch iedereen leuk, maar ik kan je vertellen; dat vindt mijn nieuwe partner nou juist verschrikkelijk (ik vind het wel leuk) maar dat bestaat dus ook Hij is meer van de natuur.

Ik weet dat ik er niet weer over moet beginnen, dat hebben er al meer gedaan, maar zou je echt niet overwegen om hier in Nederland een ski-cursus te doen? Misschien met een van de mensen waarmee je vriend veel gaat skieen? Is er niet eentje die het ook nog niet zo goed onder de knie heeft? Ik heb dat in nederland gedaan en ben daarna met mijn partner gaan skieen en het was zo ontzettend leuk. (ben ook niet super sportief) Ja, en als je het dan nog steeds niks vindt dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
Verder zou je misschien wel aansluiting bij zijn vriendenclub kunnen proberen te vinden? Stel eens een etentje voor of andere dingen met een koppel? Of misschien vind je toch wel aansluiting bij een van de vrouwen waardoor je ook eens wat dingen kunt afspreken.
Ik ben van weinig vrienden toch uiteindelijk wel tot een groepje gekomen; eentje om creatief mee te zijn, we gaan vaak naar van die woonbeurzen, eentje om naar de bioscoop en theater te gaan, eentje die graag van wandelen houdt. En natuurlijk moet je dat vervolgens ook wel warm houden, dus zo nu en dan een uitnodiging doen. Bij de ene vriendin moet ik er trouwens meer tijd aan besteden dan de ander. Dus bij een vriendin nodig ik haar 70% van de keren uit en daarna is het trouwens super gezellig, maar ze is wat lakser met bij houden. En ook vriendinnen die juist weer meer inititatief nemen.

Verschillen

“Maar de vraag is dus eigenlijk: wil je je niet buitengesloten voelen of wil je je vriend als gezelschap hebben op uitstapjes/vakanties?”

Het één is een beetje het gevolg van het ander. Ik heb op het forum de vraag gesteld over deze specifieke situatie. Ik denk wel dat ik daarin te makkelijk ter zijde ben geschoven, of ik heb dat zelf laten gebeuren. Nou hoef ik heus niet net zo veel op vakantie, die skibehoefte voel ik sowieso al niet. Maar het geeft allemaal wel stof tot nadenken dat de behoefte om onze dagen samen door te brengen er minder is bij mijn vriend.

Kaaskopje, over geld is nooit gedoe, gelukkig. Mijn ex kocht vreselijk dure apparatuur, daar zat ik ook niet mee. Ergens was dat nog wel fijn omdat ik op die manier genoot van iets wat ik mezelf niet had gegund. Maar in dit geval is het wat anders natuurlijk… de vakantie is alleen voor hem en heeft ook gevolgen voor mij. Niet in geld, maar meer in tijd samen. Ik wil hem niets verbieden, ik wil dat hij zelf ergens besluit dat hij liever iets met mij gaat doen. Als dat niet gebeurt, dan kun je niet anders dan je eigen plan maar trekken of besluiten dat dit het toch niet voor je is.

Jasmijn, de situatie tussen jou en je ex was zoals het hier gaat… En ik heb ook exact hetzelfde als jij geprobeerd, dat ‘kan hij eens voelen hoe het is’. Dat moedigde hij enorm aan, want dan kon hij ook z’n gang gaan… Het is zo jammer, want verder is dit een leuke relatie. Maar ik verlang inderdaad naar een partner voor wie ik degene ben met wie hij het liefst dingen doet. En ik weet hoe het ook kan, mijn vorige relaties waren zo… maar dan was er weer iets anders mis natuurlijk, want zijn zijn niet voor niks 'ex'.

Ik stelde het stedentripje voor omdat je daarin vrij veel mogelijkheden hebt… dingen bekijken, shoppen, een café in duiken, lekker eten, door leuke buurtjes slenteren, een fiets huren… Ik verwachtte dat met z’n vieren vooral de nadruk ligt op de caféetjes eigenlijk… Zoiets vind ik ook met z’n tweetjes ontspannender hoor, dus voor mij was dat een compromis. De natuur in had mij net zo leuk, zo niet leuker geleken, maar daarvan wist ik dat ik dat niet hoefde voor te stellen. Leuk om te lezen hoe jij je sociale kring hebt uitgebreid, allemaal dingen die mij ook aanspreken en wat ik bij mijn vriend niet vind (dus ook nooit meer doe).

Tja, ik heb nu weer een jaar om erover na te denken. Elk jaar komt deze ellende natuurlijk weer terug, hoewel voor het eerst in deze setting. Als hij met z'n vaste vriendengroep gaat skiën is het sowieso niet aan de orde dat ik meega.

Yanea

Dank je wel voor je administratie.

Liever anoniem

Ja, ik snap dat het voor het overgrote deel gaat om tijd samen. Mijn man en ik zijn behoorlijk verschillend en dat uit zich in diverse botsingen, maar een ding kunnen we goed en dat is vakantie 'vieren'. Het is heel fijn om juist dan, als je de dagelijkse beslommeringen achter je laat, iets te kunnen doen wat je allebei leuk vindt. Het is jammer, dat het bij jullie daar wringt.

Ook met het gevaar dat je nu geërgerd raakt door de sneeuwvoorstellen :-), maar hoe zou jij langlaufen vinden (misschien heb je daar al op geantwoord, dat weet ik nu niet)? Ik ben een bangeschijter en vind alles wat glibbert, rolt en glijdt eng, maar langlaufen is in ieder geval iets wat wandelen benaderd, maar toch in de sneeuw. Ik weet niet of dat te combineren valt als je met je vriend mee zou gaan? Dan zou het wel zo aardig zijn als hij zijn tijd verdeelt tussen skiën en langlaufen.

Als je echt niet warm loopt bij welk sneeuwplan dan ook, dan is dat gewoon duidelijk. Dat mag ook volledig. En dan moet er toch gepraat worden over een combinatie die voor jullie allebei acceptabel is. Het is niet de bedoeling dat het elke keer onduidelijk is wat jij wilt. Daar heb jij dus ook een verantwoordelijkheid. Zeg wat je wilt! Doe je dat niet dan zorgt dat juist ook voor dat gevoel van buitengesloten zijn. Ze kunnen niet in jouw hoofd kijken.

Skieen

Uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om dat ene weekje wintersport per jaar (of desnoods 2 x per jaar). Als dit probleem de rest van de tijd niet speelde dan was het waarschijnlijk geen enkel probleem. Maar het speelt natuurlijk ook de rest van het jaar. Vriend heeft een sociaal drukker leven met meer hobbies en afspraken & daarnaast is hij onafhankelijker en heeft minder behoefte aan zaken samen doen. Hij heeft ook een drukke agenda en dan is het inderdaad wel een valkuil dat zijn agenda dominant wordt.
Tegelijk kan je hem natuurlijk niet veranderen. Je kan best van hem vragen om vaker rekening met je te houden maar hem veranderen is natuurlijk niet te doen. Hij zal altijd drukker/ meer extrovert/socialer zijn dan jij & een meer volgeboekt leven hebben. De vraag is of je daar mee kan leven want uiteindelijk zal je het toch grotendeels moeten accepteren dat hij zo is.

Even los van wintersport, verschillen en communicatieproblemen..

Die wandelvakantie waarom regel je dat gewoon niet voor jezelf, als je dat zo leuk lijkt. Mijn stiefmoeder , ook niet het type extraverte gangmaker, doet dat al jaren, met de SNCR geloof ik. Ik heb zelf ook eens in mijn eentje een vakantie ondernomen die in het teken van mijn liefhebberij stond, en ik vond het heerlijk.

Je ontmoet gelijkgestemden met wie je leuke gesprekken kunt voeren, zonder dat je daar verder iets mee moet of er van je verwacht wordt dat je zaterdagavonden achter bakken chips gaat doorbrengen om met vage kennissen over koetjes en kalfjes te praten.