Buitengesloten voelen

Blinde vlek

Het besef dat je motorisch uitgedaagd bent , of hoogtevrees hebt komt niet zo maar van de ene op de andere dag uit de lucht vallen. Daar gaat zo'n vijf jaar zes jaar de vernederende hel van gymnastiek op de middelbare school vooraf . Sportliefhebbers hebben een blinde vlek voor het feit dat anderen wel eens niet zo gek van sport kunnen zijn. Die vinden sport niet leuk, nee sport IS leuk. Dus iedereen zou daar tenminste een poging toe moeten doen om dat ook leuk te vinden. Vind ik zo raar, ik sleep toch ook geen mensen mee naar de wolwinkel.

De gulden middenweg

"ik sleep toch ook geen mensen mee naar de wolwinkel"

Maar "wandelen met Alpaca's" zou dan misschien wel een goed compromis kunnen zijn?

Rode krullenbol

LOLWMP, Less is more, ga zo door! :)

Communicatie

Ik vind dat ook een nogal beperkte kijk hoor… zo’n introductie bij je a.s. schoonfamilie. Hoe had je ermee omgegaan als één van je eigen kinderen niet had kunnen/willen skiën? Dat het in sportieve zin klikt is meegenomen lijkt me… maar er is wel meer in het leven dan skiën? Dan mag ik blij zijn dat mijn vriend toch iets ruimdenkender is. Hij wil me niet onder druk zetten het toch eens te proberen. En heeft ook wel gezegd dat hij inschat dat het erg lastig zal worden gezien mijn angstige inslag en weinig aanleg voor welke sport dan ook. Ik moet er niet aan denken dat dat aandringen elk jaar weer terug komt. Het hoeft ook niet, ik houd hem niet tegen om te gaan, maar ik mag mezelf wel een hogere prioriteit vinden dan het tweede of derde (ski)tripje met vrienden van dat jaar.

Mannen die van motoren houden, dat is natuurlijk ook een wereld apart. Maar daar zou ik toch nog iets meer mee kunnen… je zit met skiërs natuurlijk altijd in moeilijk begaanbare gebieden, waar behalve skiën niet zoveel interessants te doen is, waar heel de omgeving draait om skiën en de sfeer daar omheen. En Kaaskopje, ik ben ook niet zo’n held op opgevroren stukken dus een wandeling onder die condities is bij mij al snel een ver van ontspannen geschuifel. Dat bedacht ik me ook weer toen het hier een paar weken terug weer had gesneeuwd…

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat een stedentripje dan een te grote zijsprong is. Het is zo specifiek, er is ook niks te bedenken wat dan enigszins een compromis zou zijn. En de rest wilde ook geen compromis dus dat was snel van tafel. Achteraf gezien had dat bevriende stel beter samen kunnen gaan en mijn vriend met een vriend met ongeveer hetzelfde ski-niveau. Maar het is best lastig om iemand mee te krijgen (verplichtingen en verantwoordelijkheden), dus daarom zag mijn vriend zijn kans schoon.

Die communicatie en verwachtingen zijn natuurlijk wel een dingetje… en ik ga er vanuit dat William daar op doelt. We hebben inmiddels een goed gesprek gehad. Maar daarna bleek dat hij tijdens zijn skitripje alweer twee meerdaagse uitjes heeft afgesproken met vrienden via what’s app. En ja, hij begrijpt met terugwerkende kracht dat dat niet netjes is, maar die uitjes staan nu wel weer in z’n agenda. Ik word dan toch gedwongen om de beknottende claimende vriendin te spelen, weet er niet goed raad mee. Het zijn vaak niet dezelfde vrienden, dus daar waar zij één uitje hebben buiten het gezin om, heeft mijn vriend er drie. En natuurlijk, stuk voor stuk willen ze natuurlijk wel dat mijn vriend aansluit, stellen ze zich naar mij op die manier op en mijn vriend wil niemand teleurstellen… Hij stelt mij daarmee teleur, maar dat maakt hij wel weer goed tussen de dagelijkse beslommeringen door. Ten minste, zo voelt dat dan voor mij.

Geen vergelijking

"Als zij met haar vriendinnen gaat winkelen (om maar eens een stereotiep aan te halen), en haar vriend wordt ook meegevraagd is het ook een beetje raar van hem om te verwachten dat als hij niet meewil het hele uitje niet doorgaat."

De vergelijking slaat als een tang op een varken. Ik vind het niet erg om thuis te blijven wanneer hij met vrienden gaat skiën. Maar nu ging hij met een bevriend stel. In die setting voelde ik me buitengesloten. (Of, zoals velen het hier zien: heb ik mezelf buitengesloten.)

Het zou hetzelfde zijn wanneer ik met een bevriend stel zou gaan winkelen... en hij niet mee wilde. Dan zou zeker de mannelijke helft van het stel een compromis willen sluiten om iets te gaan doen wat we alle vier leuk zouden vinden... En persoonlijk zou ik dan ook open staan voor een compromis.

Pirata

Ik klink misschien bozer dan ik me voel . Flippen deed ik zeker niet. Ik mis gewoon een stukje inlevingsvermogen voor als mensen een welgemeend 'wil ik niet' laten horen, dat is alles eigenlijk. Dat snap ik op mijn beurt dan weer niet. Je mag je grenzen hebben, ook zonder eerst alles geprobeerd te hebben om een ander een plezier te doen. Dat is ook assertiviteit. Maar goed, we kunnen constateren dat we hier anders tegenaan kijken.

zou het kunnen

Dat je je in je relatie nogal focust op "samen"? Is natuurlijk een logische gedachte. In een relatie ben je samen. Toch weet ik uit ervaring, dat je eerst je eigen sociale netwerk moet hebben en van daaruit verder kijken naar het "samen" met je vriend.
Stel dat je relatie om wat voor reden ook wordt beeindigd, wat ik niet hoop of verwacht, dan is je sociale netwerk zooooo belangrijk. Ik was ook erg vaak gefocust op de activiteiten/vrienden/ interesses van mijn partners. Waardoor ik mijn eigen interesses en hobbies kwijt raakte.
Misschien is het voor jou wel veel beter om dat hele skieën met zijn vriendegroep los te laten. Ga eens kijken wat jij leuk vindt en waar je van geniet. Al is het kantklossen, kan jou het schelen! Ik ben bijvoorbeeld bij een toneelvereniging gegaan en heb er mijn handen aan vol. Een intensief en zinvolle invulling van je activiteiten zorgt er voor dat je je nuttig en prettig voelt. En daardoor zou het best eens kunnen, dat jouw vriend opeens eens over zijn schouder kijkt naar wat jij allemaal doet. Focus je niet teveel op hem en zijn activiteiten. Toon belangstelling, maar niet meer dan dat. Ja... het risico dat hij op de piste iemand tegen komt waar de apres ski wel erg gezellig mee is, is aanwezig, maar die is er ook als jij jezelf niet meer bent en kent, want die frustratie straal je dan uit. Niets zo aantrekkelijk dan een partner die lekker haar eigen ding doet, daarvan geniet en met enthousiaste verhalen thuis komt. Succes!

Aagje Helderder

Jij formuleert perfect wat ik eigenlijk bedoelde.

#106

Dus je vindt eigenlijk dat de vrouw van het bevriende stel zich maar moet opofferen en met jou iets leuks moet gaan doen terwijl de mannen samen gaan skiën?

Ja als je er zo in staat loop je het risico teleurgesteld te worden. Ik kan me aan de andere kant namelijk weer goed voorstellen dat jouw partner en het bevriende stel hier geen zin in hebben.

Hier thuis werkt dat ook niet zo. Samen dingen doen is belangrijk. Elkaar niet claimen ook.

En wat betreft dat Trio

Ik vind dat de discussie nu echt bijzonder wordt. Dat is toch van een heel andere orde.

Het gaat er toch ook niet om dat de partner van TO gaat skiën. Het gaat erom dat hij niets met haar doet. Dat is een heel andere discussie.

En eigenlijk zo TO daar met haar partner over moeten praten. Heel leuk dat jij voor de zoveelste keer gaat skiën, maar wanneer gaan wij samen eens iets leuks doen?

buitengesloten voelen?

Ik stond, net als Ginny, ook wat raar te kijken naar de opmerking in #106. Dus eigenlijk vind je dat de vrouw van het bevriende stel nu een compromis had moeten voorstellen? Dus je voelt je een soort van in de steek gelaten door de vrouw van het stel, die wel je positie had moeten begrijpen?
Als dat de reden is waarom je je zo buitengesloten voelt, heb je denk ik verkeerde verwachtingen. Deze vrouw is jouw niks verschuldigd en het stel zullen beide geen enkel idee hebben van het feit dat jij je buitengesloten voelt. Die denken gewoon dat je vriend meegaat en dat jij dat prima vindt.
Wat wel zou kunnen is dat mogelijk de basisvriendschap komt van de 2 heren. Oftewel, zij hebben al een lange of diepe vriendschap en jullie zijn als partners "toegevoegd". En daarom vind je misschien dat óf de heren samen hadden moeten skiën, zonder partners, óf dat er iets met jullie vieren gedaan moest worden?
Maar dan nog moet je dat bespreken met je vriend, want hij heeft het skiën door laten gaan zonder jou. Dat staat buiten het bevriende stel. Ik vind Ginny's suggestie wel een goede. Je vriend mag gaan iets leuks gaan doen zonder jou, maar in return moet hij bijv. een weekend iets leuks doen samen met jou.

Ginny

Waarom is dat van die trio van een andere orde?

Ik gaf dat als voorbeeld in de vraag waarom ts steeds aangemoedigd, zelfs opgejut wordt om iets te doen wat zij niet wil. Voor haar ligt daar blijkbaar een grens die ze niet over wil. Ze geeft ook nog aan waarom ze dat niet wil.
Ik vermoedde wel dat er mensen zijn die dat van een andere orde vinden. Maar waarom is het dat eigenlijk? Ik zie de ene grens niet meteen als groter of belangrijker dan een andere. Jij blijkbaar wel. Maar ik vroeg niet voor niets: waarom vind je dat dan?

Ik had het hierbij dus niet om wat de partner van ts nu wel of niet met haar doet, maar alleen over de vraag waarom mensen hier blijven vinden dat ze over een grens zou moeten die ze keer op keer aangeeft.

Aagje

Het gaat mij er niet om dat ze moet skiën

Dat is een andere discussie.

Haha GInny (volslagen ot)

http://www.triosingel.nl/triosingel-45

Ik had man nog een foto van het straatnaambordje geappt, dat het een heeeeeeel bijzondere meeting ging worden.

Samen

Maria 1611, het klopt inderdaad wel dat ik meer focus op ‘samen’ dan mijn vriend. Er komt bij dat mijn vriend ook veel tijd kwijt is aan zijn werk. Dat maakt de situatie wel lastig, want zelf heb ik dan genoeg me-time, maar hij laadt zich op met... juist, met skivakanties en sport met vrienden. Degene die de minste behoefte heeft aan ‘samen’ bepaalt automatisch de agenda. En dan is het aan mij om mijn eigen plan te trekken, bijvoorbeeld een toneelvereniging inderdaad, of zelf een reisje boeken. Maar het lastige is dan dat dat toch voelt als iets wat je dan maar doet om interessanter te zijn voor hem… of omdat je niet anders kunt. Niet iets vanuit mijn eigen behoefte, hoewel ik het verstandelijk wel met je eens ben hoor, dat het ook goed voor mij kan zijn.

Mutsje, dat ik iets had verwacht van solidariteit van specifiek de vrouw van het stel is zeker niet zo… Ik bedoel niet van specifiek de vrouw, meer dan de man. Ik vind ook zeker dat ik vooral mijn vriend moet verwijten dat het zo is gelopen maar ik weet ook dat ik, wanneer het andersom was geweest, me in de vrouw had verplaatst. En dat ik dan echt heel duidelijk had willen hebben, dat iedereen er okee mee was. Ik denk juist omdat ik daarin zelf gevoelig ben, het onvoorstelbaar is voor mij dat zij daar geen moment bij stil hebben gestaan. Wellicht had geen van hen het een punt gevonden als de situatie andersom was?! Geen idee, maar ze zijn zich van geen kwaad bewust terwijl er bij mij echt iets stuk is in de verhoudingen. Het klopt dat de ‘basisvriendschap’ van de mannen komt. Dus missen wij (de vrouwen) geschiedenis en zal het daardoor minder een probleem zijn geweest dat ik niet meeging. Terwijl de setting heel duidelijk (twee stellen dan, in dat geval) een mogelijkheid bood om nou eens wel mee te kunnen, naar mijn idee. Ik ben vaak genoeg buiten de boot gevallen omdat het in de combinatie niet uitkwam dat ik meeging. Behalve met feestjes, dan wordt het zeer op prijs gesteld dat ik mee kom.

Okee, dat trio voorbeeld is natuurlijk wel van een andere orde, maar dekt ‘m kwa situatie wel… Beter dan het voorbeeld van het winkelen eigenlijk… Ik denk dat het vooral zo is dat ik als aanhang geen recht van spreken heb. Je bent dan geen aanjager, ja, letterlijk aanhang. Best pijnlijk om te merken dat het niet om jou gaat, maar om het aantal leuk te houden. En zelfs dat is ondergeschikt, want uiteindelijk gaan ze dan toch wel.

Hangt er van af

Ging het primair om het skiën? Dan begrijp ik dat ze hoe dan ook willen skiën, en dat het doorgaat. Alhoewel, drie is wel een gek aantal; óf je vriend wordt het vijfde wiel aan de wagen. Óf de mannen gaan samen optrekken en de vrouw van het stel hangt er een beetje bij. Beide niet ideaal maar daar komen ze waarschijnlijk wel achter.
Ik snap ook wel dat jij liever met je vriend een ander tripje had gedaan (zeker als hij dit seizoen bijv al 2 keer is gaan skiën), maar ik vind dat de verantwoordelijkheid van jou en je vriend samen om te communiceren hoe jullie de beschikbare vrije tijd indelen.

Ging het echter niet zozeer om het skiën, maar meer om het idee dat jullie met zn vieren iets samen moeten ondernemen, en uiteindelijk wordt het een skitrip die hoe dan ook zonder jou doorgaat, tja, in dat geval zou ik me ook buitengesloten voelen.

Hahaha Kenfan

Viel toch wel mee hè, uiteindelijk.

jouw gevoel van eigenwaarde

laat je afhangen van hoe interessant je vriend het vindt om met jou op stap te gaan.
Maar dat is - als het echte liefde is - een heel fout uitgangspunt.
HIj houdt van jou en wat hij doet in zijn vrije tijd beslist hij niet omdat hij jou niet leuk vindt maar omdat hij een heleboel dingen leuk vindt.
Zou je echt willen dat hij meer rekening met jou ging houden omdat jij vindt dat jullie samen meer moeten doen?
Dan is hij toch niet meer de persoon die hij is (even gechargeerd)?

Eigenlijk denk ik, als ik je reacties zo lees, dat er meerdere verklaringen kunnen zijn:
1. je bent vreselijk onzeker en ziet zijn handelen als bewijs dat hij niet zoveel van je houdt als jij van hem.
2. je bent niet onzeker maar je baalt gewoon en snapt niet dat hij jou niet snapt.
3. je bent niet onzeker maar je wil iets wat je niet krijgt en je weet ook waarom je het nooit zult krijgen.

In alle gevallen denk ik: stop met deze relatie en zoek een ander iemand die het leuk vindt om met jou op stap te gaan (leuker dan met anderen).

gr Angela

Liever Anoniem

Als jouw vriend zo gek is op wintersport, zou je kunnen denken dat hij een relatie zou aangaan met iemand bij wie dat ook zo is....

Jij hebt er altijd aan toegegeven en jouw eigen wensen weggecijferd voor zijn hobby; zijn hobby is belangrijker dan jij, zoveel is toch duidelijk.

Zelf zou ik geen partner willen die alleen maar aan zichzelf denkt en met mij nooit rekening wil houden. Misschien wordt het eens tijd om jouw relatie met hem te her-evalueren; hij zal niet veranderen.

Niet eens met William en Angela

Ik heb hier thuis het levende bewijs van het feit dat mensen wel degelijk kunnen veranderen. Naast dat ik dat zelf ook heb gedaan.
Hier een man met een enorm tijdverslindende passie voor muziek. Na een heftige relatiecrisis en crisis met een van onze kinderen heeft hij zijn hele leven onder de loep genomen, en is tot de conclusie gekomen dat die 'passie' voor een deel een vlucht was, en hij heeft drastisch andere prioriteiten gesteld. Hij heeft nu al 1,5 jaar die hobby op een laag pitje staan. En raad eens, hij mist het niet eens.

Maar... die relatiecrisis was wel echt nodig voor hem om dat in te zien. Ik weet niet of ik, als ik had mogen kiezen, die vreselijke jaren over had gehad voor dit resultaat. En, ook wel belangrijk, als ik hem had laten kiezen, voor het blok had gezet destijds, had ik niet gewonnen. Hij had gewoon zelf nog veel uit te zoeken, en dat kan iemand pas als hij/zij daar zelf de noodzaak van inziet. Dus hoe Liever Anoniem hieruit moet komen weet ik niet, wel dat mensen wel degelijk kunnen veranderen.

Eens met William

Ik ben er totaal niet op uit om je richting relatiebreuk te duwen, want ik heb niet de indruk dat dat de bedoeling is, maar zoals het nu gaat, kan het ook niet blijven doorgaan. Dus misschien moet je de bom er toch maar eens op leggen. Wat zou je kiezen als het mes op je keel staat? Skiën of mij? Bereid je voor op het voor jou verkeerde antwoord, zeg hij "jou", dan is dat een hele opluchting.

Pennestreek, is dat geen phyrrusoverwinning?
Ik zelf zou iig niet zo tevreden zijn als ik mijn lief zo ver kreeg een grote passie op te geven.

Verder snap ik de reacties niet zo.
Ik denk dat je zelf een verkeerde keuze hebt gemaakt. Deze hobby was er al, en oiv jou heeft hij die verminderd in tijd!
Meer dan dit is er niet, lijkt me.

Serieus

Skiën of mij? En anders een relatiebreuk. Serieus?

Ik ken wel meer mensen waarbij de partner gek is op skiën en een paar keer per jaar gaat skiën met vrienden. Het wintersportseizoen is kort. Hij plant neem ik aan niet de zomervakantie naar Argentinië of Nieuw Zeeland om ook daar weer te gaan skiën.

TO had ook ervoor kunnen kiezen om gewoon mee te gaan. Ze had kunnen bespreken wat in dat geval haar verwachtingen waren, waar zij naar toe had gewild (misschien iets in de buurt van een leuke stad). Ik lees niet dat vriend haar altijd buitensluit en het hele jaar door allerlei tripjes en vakanties plant zonder overleg.

Uitelkaar gaan kan altijd maar om nou uit elkaar te gaan omdat vriend van skiën houdt en in de winter een paar keer wil gaan, vind ik wel erg overdreven.

elkaar ruimte geven

Ik zou vriend de ruimte geven om een skivakantie te houden. Ik zou ook niet snel van iemand vragen dat hij een hobby (zoals muziek of zo) zou opgeven. Dat zou ik vooral niet doen, omdat ik het omgekeerd ook niet zou willen.
Ik zou me overigens ook niet laten pushen om iets te gaan doen waar ik echt geen zin in heb (in mijn geval skieen, een vriendin als Pirata of een schoonfamilie als die van Yura zou aan mij totaal niet besteed zijn).

Ik zeg toch niet dat ik dat gevraagd of geëist heb?

Nou nou, wat een veroordelingen weer hier! En aannames, ik zou er trots op zijn dat ik man gedwongen heb, waar staat dat dan??
Man kwam helemaal zelf tot dat besluit, had hij mij niet voor nodig. Sterker nog, ik heb hem 27 jaar (toen waren we 27 jaar bij elkaar) alle ruimte gegeven om zijn hobby uit te oefenen. Natuurlijk moet er een balans zijn, dus we hebben er heus wel eens woorden over gehad. Maar het gaat dan wel om iets waar hij met vlagen 3 tot 4 avonden per week mee bezig was, in een jong gezin, dus dat is ook nog wat anders dan 3 keer per jaar een week. Maar nogmaals, het drastisch minderen was geheel en al zijn eigen idee en zijn eigen besluit.

Maar daar gaat het helemaal niet om, het ging mij erom dat ik uit ervaring weet dat mensen wel degelijk kunnen veranderen of andere prioriteiten kunnen leggen. Maar je kunt dat als partner niet afdwingen. Wel kun je samen (!) kijken of het beeld dat je hebt van een relatie en de verwachtingen die je hebt ten opzichte van elkaar wel kloppen. En zo niet, dan eventueel in overleg en met respect bijstellen. Ik zie dat TO dat wel heeft gedaan, door haar vriend ruimte te geven, en ik zie dat vriend dat heeft gedaan door te minderen. Lijkt mij een mooi compromis. Maar blijkbaar is het niet genoeg. Dan moet je weer met elkaar in gesprek.