Bezoek aan ouders

Hoe het was

We hebben er enorm goed aan gedaan om te gaan. Wat er precies in hun hoofden is omgegaan in de tussenliggende periode, daar kunnen we niet helemaal de vinger op leggen, maar dat daar iets in is veranderd was wel duidelijk. Mijn man heeft vroeger iets tegen ze gezegd (in zijn woede over hoe het een en ander toen ging) wat echt niet door de beugel kon, daar liggen ze nog wakker van en dat moet van tafel. Ik begrijp de toenmalige woede waarin man het gezegd heeft volledig, maar wat hij heeft gezegd vind ik ook over de rand. Ik heb toegezegd dat dat in orde komt. Man gaat dat doen, voor de lieve vrede en dan is dat dus uit de wereld. Dat wil niet zeggen dat mijn ouders en man weer bij elkaar gaan zitten, maar dan is het tussen mijn ouders en mij rond.

Naar mijn gevoel heeft mijn oudste zus (vanaf hier zus 1 ) ons een beetje op het verkeerde been gezet wat betreft hoe de ouderdom had toegeslagen bij mijn moeder én hoe het er voorstaat met mijn vader. Maar dat lijkt een karakterdingetje van mijn zus te zijn. Eerder iets te zwart zien dan positief. Ze had bijvoorbeeld gezegd dat mijn moeder nu krom liep en zo dat ik iemand verwachtte iemand te zien die zo krom als een hoepel is, maar dat was echt niet zo. Ze had wel steun nodig van een wandelstok en dat ik haar een arm kon geven op wat langere stukken was wel prettig, maar dat was alles. Ze vertelde dat ze nooit ziek was (dat was vroeger ook al zo) en dat het allemaal nog prima lukte. In onze ogen rijzen dan soms wel wat vraagtekens, maar als zij dat vindt, is dat haar goed recht. Ze weigert nog huishoudelijke hulp. Geen vreemd mens in huis! Ze snoeit de bomen en struiken nog voor zover ze er bij kan en doet met een golfkarretje (geweldig ding, wil ik ook!! ) boodschappen in de wijk. Ze gaat met de taxi op en neer naar mijn vader.

Wat mijn vader betreft, viel het ons mee hoe we met hem konden praten. Ik kan het denk ik samenvatten met dat hij in de tussenfase zit van 'normaal' en (oneerbiedig gezegd) zo dement als een deur. En dat is een erg sneue fase. Ik vond hem erg aandoenlijk vooral en we vonden hem ook veel zachter. Het was echt een hele wonderlijke, maar ontzettend fijne ervaring hoe dit verlopen is voor ons.

Aan de andere kant hebben we ontzettend met hem ( en mijn moeder) te doen. De verzorging in dat tehuis is echt niet goed en hij zit tussen mensen die al wél zo dement als die deur zijn. Dan is hij ook nog de enige Nederlander, heeft zijn Spaans niet geleerd en kan alleen in het Engels communiceren, dat maakt het ingewikkelder. Maar hij laat zich alles wonderbaarlijk makkelijk welgevallen. Dat zijn we totaal niet van hem gewend. Hij heeft heel veel over vroeger verteld (dat zit meestal nog wel goed in dit soort gevallen) en ook meer dan we ergens van wisten. Dat kon ook negatiever zijn. Wat hij vroeger ontkend heeft, was toch meer waar dan hij ons eerder liet geloven zeg maar. Door hoe het nu is, heeft het totáál geen zin meer om daar verder op in te gaan. Het zij zo, wij weten nu genoeg. Hij is ook erg paranoïa en ziet overal complotten in. Zo was het eerste wat hij tegen ons zei, dat hij dagenlang gegijzeld was en dat ze op het dak lopen en in de kamer naast hem van alles aan het doorzagen waren. Het was de rest van de uren dat we bij elkaar zaten constant snel schakelen naar 'oh we zitten weer in zijn fantasie!'. Dat hij dát doet, heeft hij niet door, dat zijn heldere momenten, zijn korte termijn geheugen regelmatig wegvallen en wegvalt, heeft hij wel door. Hij omschreef dat als 'dan gaat de deur dicht en kan ik er niet meer bij'. En dat zie je ook gebeuren, heel wonderlijk. Ik heb daar nog nooit zo direct mee te maken gehad en dan is het wel wonderlijk om te zien, maar dus ook aandoenlijk. Hij wist regelmatig niet dat ik Kaaskopje en dus zijn dochter was, haalde dat allemaal door elkaar, maar als je dan benadrukte dat het anders zat, keek hij je aan, brak er een lach door en 'oh ja!'. Dan glunderde hij dat hij dat weer wist en dat we daar toch maar zaten.

Op medisch vlak is het een drama. We snappen niet hoe het kan dat ze hem gewoon laten doormodderen met de benen die hij heeft. Dat zou hier volgens ons nooit gebeuren. Zus 2 zei ook dat hij in Nederland niet tussen zo zwaar demente mensen gezet zou worden, maar in een fase lichter. Mijn moeder zou wel anders willen, maar ik heb de indruk dat ze daar niet goed de weg in weet. Dit is betaalbaar en hoe dan verder??
We hebben mijn moeder al flink bewerkt om een smartphone te nemen in plaats van dat prehistorische geval wat ze heeft. De toetsen zijn priegelig, alles in het scherm ook. Ze moet nu wel met de vaste telefoon bellen als ze thuis is, of dan toch met het mobieltje als ze ergens anders is, maar meer kan ze niet. Ook niet whatsappen bijvoorbeeld. Dat 'moet' anders en daar staat ze voor open.

We zijn zondag en maandag met ze naar de promenade van het stadje geweest en tot onze verbijstering hadden ze dat nog nooit gedaan. Mijn vader was daar enorm dankbaar voor. Hij vond het zo fijn! Goh, dat hij dat nog mee mocht maken, geweldig! Dat was de teneur sowieso deze dagen. Dankbaarheid, verbazing dat we daar waren, waardering, dat bleven ze allebei herhalen. Echt ongelofelijk!

We zijn ook bij mijn moeder thuis geweest. Dat was helaas wel in de avond, maar we hebben wel een goede indruk kunnen krijgen. Een leuk huis, een leuke tuin, maar enorm onpraktisch voor een oud stel als mijn ouders. Je moet trapjes op, om bij het hek te komen moet je toch een hellinkje op en dat is voor iemand die zwakke benen heeft niet te doen. Mijn vader kwam daardoor nooit meer buiten en heeft dusdanig verslapte benen, dat het ook niet meer zou gaan. Ook dát is raar in dat tehuis. Ze doen geen oefeningen (voor zover we daar eerlijke informatie over krijgen).
Het plan is nu dat ik terug ga zodra we ons vakantiegeld binnen hebben. Dat zal dus begin juni zijn. Voor mij ook de uiterste periode wat de warmte betreft. Ik ben niet zo hittebestendig dat ik tegen 40 graden kan . Dan ga ik met de dochters. Zij willen al heel lang naar opa en oma en dat is nu mogelijk.

Kaaskopje

Wat geweldig dat jullie zulke fijne waardevolle dagen hebben gehad!

Wb dat tehuis, waar/welke is dat? Dat Spaanse waar mijn vader verbleef was is in La Nucia. Daar was de zorg erg goed, maar idd Spaans. Onze ervaring is dat zelfs de artsen in ziekenhuizen slecht engels spreken en dat het eigenlijk noodzakelijk is om iemand in de buurt te hebben die goed spaans spreekt.

Heb je een idee gekregen van wat je moeder zou willen?

Kan het zijn dat zus1 toch een beter beeld heeft van de situatie van je ouders? Mijn vader en zijn vrouw zijn ook erg goed in de situatie mooier maken dan dat het echt is. Allebei als de dood dat er iets verandert of wel weten dat het veranderen moet maar er tegen op zien en daarom maar niets doen?
Ik kan me ook voorstellen dat ze alle vreugde van deze dagen niet wilden verpesten met negatieve verhalen.

Leuk!

Wat fijn dat jullie het zo hebben ervaren en wat een opluchting. Ik wil bijna zeggen wat jammer dat zus jullie eigenlijk een beetje onnodig zenuwachtig heeft gemaakt Ga je met je dochters ook in het appartement vlakbij het tehuis verblijven? En is er een manier om uit te zoeken of er geen betere plek voor je vader kan worden gevonden, ook binnen hun budget?

Dendy

Nee hoor, zus 1 heeft geen beter beeld. Ze waren erg openhartig. Ik denk wel dat mijn moeder nog aan struisvogelpolitiek doet. Ze denkt dat hij misschien nog naar huis kan, naar dat lijkt mij wishful thinking.

Het moet voor haar bereikbaar en betaalbaar blijven en meer passend bij hoe hij is.

Fijn dat het goed is gegaan

Ik hoop voor je dat jullie iets werkbaar vinden voor de verzorging, op zo'n afstand in toch een andere cultuur valt dat niet mee.

Wat goed

Wat n fijn positief verhaal ondanks de medische probleempjes. Zo fijn dat je contact hebt kunnen maken met je ouders en dat ze mild gestemd waren.
T is ook niet zo ongewoon dat broers en zussen de veroudering van de ouders anders zien. Speelt in heel veel gezinnen is vaak een bron van ruzie en latere problemen bij de nalatenschap. Laat de verschillen in inzicht er zijn en laveer er tussendoor en probeer een compromis te vinden. En leg de rest naast je neer.

Wat geweldig zeg!

Dat het allemaal zo goed is verlopen. Tjonge, wat fijn. Super dat je bent gegaan !!

Het lijkt erop dat wat ik over zus 1 heb geschreven als iets problematisch is over gekomen en dat is niet de bedoeling. Het zorgt hooguit voor verbazing. We zijn benieuwd hoe ze onze ervaring beleeft. Dat merken we volgende week.

Wat fijn kaaskopje

Kan me voorstellen dat je hier echt blij en dankbaar voor bent

Fijn dat het goed heeft uitgepakt

Er blijven natuurlijk zorgen, ik hoop dat jullie daar uiteindelijk iets op zullen vinden.

Fijn Kaaskopje

En dat zaken anders inschatten is menselijk. Dat hadden mijn zus en ik ook.
Daarom is het belangrijk dat je je eigen beeld vormt, en niet afgaat op het beeld van je zus.

Zo te horen zijn het fijne waardevolle dagen geweest. Fijn dat je in juni weer kunt gaan!

Fijn!

Na vele jaren deze hereniging met je ouders, mooi om te lezen!

beter voordoen

Kaaskopje, het kan zijn dat je ouders zich tegenover jou en zus 2 beter voordoen dan dat ze in werkelijkheid zijn. Dit heeft mijn moeder tot haar dood toe gedaan. Bij mijn oudste zus liet ze zich zien zoals ze werkelijk was. Liet ze pijn zien, of verdriet. Tegenover ons was dit veel minder. In de laatste weken kregen wij ook eindelijk het ware gezicht te zien, maar we zagen ook dat ze zich ontzettend groot hield als er 'visite' was (als 'visite' werden dan ook mijn broers, schoonzussen, tantes en het verzorgend personeel gezien). Mensen die allemaal heel dicht bij haar stonden, maar die haar zwakheid niet mochten zien.
Waarom ik dit zeg? Niet om je te ontmoedigen of om je een slechter beeld van je ouders en hun gezondheid te laten krijgen. Maar mijn zus was wel degene die precies wist wanneer er een dokter geraadpleegd moest worden. Wij dachten dan wel dat we het nog even konden aanzien, omdat moeder zich dus bij ons veel beter voordeed. Dit was voor mijn oudste zus ook niet altijd even makkelijk, omdat zij dan als de zwartkijker werd bestempeld.

Nee, dat is niet aan de orde

Ik weet bijna zeker dat ze geen onderscheid maken tussen mij, zus 1 en zus 2. Zus 1 lijkt ook amper te durven aanmoedigen om iets te doen. Ze schiet wel heel erg makkelijk in de zorgrol, dat is hoe ik het na erover nagedacht te hebben, wel hoe ik dat inderdaad moet zien. Niet dat ze gaat verzorgen, maar beroepsdeformatie, zeg maar. Mijn ouders hebben ook hele directe dingen gezegd over onze karakters, dus daar maak ik ook uit op dat ze heel openhartig waren. We zijn ook meer dan zus 1 heeft gedaan, buiten hun eigen patroon met ze op pad geweest en dat maakte de tong van mijn vader vooral erg los.

Goed houden

Ik snap wel waar sw4 voor wilt waarschuwen. Hier een moeder die ons allen zand in de ogen strooide. Pas toen mijn vader in een ziekenhuis belandde, maakte ze de opmerking:’Hij komt toch niet huis meer, hè?’ Hij bleek achter de voordeur een stuk minder aardig terwijl zij het mogelijk maakte dat ze nog in een oude huis konden wonen.
Nu waren ze allebei ca 85plus en ze heeft jaren voor een dementerende man gezorgd. Zijn verhuizing naar verpleegtehuis was als een bevrijding voor haar.
De vader van Kaaskopje is ook niet de allergemakkelijkste; de situatie met haar moeder kan alle kanten op. Hier wist mijn moeder niet meer hoe de wasmachine werkte, ze werd bang voor elektronica. Ze waste al een paar jaar op de hand want er was toch niemand die het in de gaten had.
Het gevaar zit niet in wat ze zegt, maar in wat ze doet. Een leeftijd van 89 jaar oud is best een kwetsbare leeftijd.
Is er geen verzorghuis in Spanje,waar ze beiden kunnen wonen?

Fijn

Wat fijn en wat een opluchting dat het allemaal goed ging en dat je er wat aan hebt gehad. Ben zo blij voor je :)
Nu maar hopen dat er niks tussendoor gebeurt en dat je snel weer kunt gaan

Verpleeghuis voor Nederlanders

In het artikel een positieve ervaring van een Nederlander, meneer Kissing, die verlamd is en door Nederlands sprekende mensen verzorgd wordt. Zijn vrouw woont in een aanliggend appartementcomplex.
Dat er huizen zijn waar de Nederlandse taal gesproken wordt, zou ook heel fijn voor de ouders van Kaaskopje zijn.

https://www.trouw.nl/home/honderd-worden-aan-de-costa-kan-straks-niet-meer~a5a1abe6/

Meerdere

Er zijn er meerdere in die regio. Erg goed, maar ook heel erg duur.
Voor mijn vader zijn we alvast aan het sparen, zodat hij zodra het thuis niet meer gaat daar rustig onder dak kan.

Geen optie

De optie vader verpleeghuis en moeder erbij of ernaast is niet aan de orde. Mijn moeder vindt het nog veel te fijn in hun eigen huis. Ze betalen niets meer aan hypotheek, dus erg goedkoop om zo te wonen en ze vindt het gewoon fijn daar, ondanks dat alles eromheen eigenlijk steeds kaler en stiller wordt. Er gaan mensen weg en dan staan de huizen leeg, omdat de verkoop niet vlot. (Ik zag bij een makelaar dat het inderdaad iedereen zo vergaat daar. Het ene huis na het andere stond met een verlaagde prijs in de etalage.) Ze heeft nu kennelijk (zowaar!) contact met een vrouw waarmee ze een interesse deelt en dat lijkt (zowaar) tot iets op te bloeien. Ik vrees dat dat alleen de kans krijgt als mijn vader niet meer terugkomt, maar aangezien het die kant toch echt wel op lijkt te gaan... wie weet. Het zou fijn zijn. Ik vind het nu sowieso een geruststellend idee dat we alle drie contact met haar kunnen hebben en zo de sociale controle op kunnen voeren. Waarbij wij niet steeds afhankelijk zijn van zus 1 en hoe zij het een en ander interpreteert.

Ik heb inmiddels ook wat meer informatie over hoe het tussen een zus en mijn moeder zit (een tante bedoel ik nu) en dan heb ik toch ook wel begrip voor dat mijn moeder er niet voor openstaat om bij haar in te trekken als het ooit zover zou moeten komen. Tante heeft iets gezegd, waar ik ook boos over geworden zou zijn. En dan is het maar net hoe dat weer gladgestreken kan worden. Aangezien het over het geloof gaat, zie ik dat niet gebeuren. Dat was ook zo'n verbijsterende verrassing. Ze zijn na lang denken totaal van het geloof gevallen, vanuit een zeer streng gereformeerde achtergrond. Omdat ik zelf ook zo'n soort traject heb doorgemaakt, hadden we een stukje gesprek over wat we ontdekt hadden, met van zijn kant verbazing dat ik die kennis ook had. Hij uit stapels boeken, ik van internet. Dat soort onderwerpen gaat mijn vader nog goed af. Tot de deur weer op slot gaat en hij strandt in het nadenken.

Vroeger waren dit soort gesprekken ook al wel enigszins mogelijk, maar die werden overschaduwd of regelrecht verpest door al het andere onaangename waar mijn vader in verviel, zo kun je het wel samenvatten denk ik. Door hoe mijn vader nu is, is hij zachter geworden. Hij zegt wel dingen waarover ik nog steeds mijn hoofd schud, van vroeger dus, maar het heeft totaal geen zin meer om die koeien uit de sloot te halen. Laat maar lekker in die sloot.

Ik merk aan mijn vriendin (of ik dénk dat te merken) dat het haar allemaal te snel gaat. Zo ga ik de deur uit met 'nou dat wordt me wat!' en zo kom ik thuis met 'het was geweldig'. Ik moet haar nog in het echt zien en dan eens kijken hoe haar houding echt is, maar ze lijkt wat terughoudend. Dat is ook wel begrijpelijk. Ze heeft het vanaf dat ik 14 was allemaal meegemaakt.

Oh ja en als moeder ooit weg moet

is onze indruk dat er wel een spaarpot is, waarmee haar kosten in eerste instantie gedekt kunnen worden, maar hoe vol die spaarpot dan nog is, hangt wel af van de situatie van mijn vader vrees ik.

Oh jee.. weer in het ziekenhuis

Ik kreeg net bericht dat mijn vader weer met longontsteking opgenomen is. Ik voel me nu meteen alweer schuldig, maar of dat terecht is, mag ik me afvragen. We zijn met hem naar de zee geweest. beetje fris af en toe... Maar hij genóót. Hij bedankte ons meermalen toen we daar waren.

Kaaskopje

Voel je nu niet schuldig. Longontsteking krijg je niet van wat kou, maar van een bacterie of een virus.

Wel rot dat hij nu weer ziek is. Sterkte.

Aagje

Aagje

Ja dat idiote schuldmechanisme ook...

Ik ben ook nog steeds erg blij dat we geweest zijn, het zou zomaar de laatste keer geweest kunnen zijn wat hem betreft.

Rotgevoel is dat

Ziek worden komt niet van net wat te koud,,, maar we zijn zo gewend te praten over ' kou vatten'. Houd vooral vast dat je vader er erg van heeft genoten !! Het is zo fijn dat jullie konden gaan ! Goede keus genaakt !

Ik ging drie jaar terug bij eigenlijk wat te koude wind met mijn moeder in de rolstoel naar de net bloeiende voorjaarsbollen kijken. Prachtig. Een paar dagen later kreeg ze ( opnieuw) longontsteking. Ze is overleden en ook ik heb toen gedacht - waren we maar niet gaan wandelen... Maar ze vond het altijd zo fijn, naar buiten !!

Wilgenkatje

Ja, ik heb ook besloten dat ik niet zo moet denken. Het huis neemt zelf soms ook bewoners mee naar de boulevard, dus het is ook niet zo dat we hem tegen de voorschriften in mee hebben genomen.