U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bezoek aan ouders
Zoals sommigen inmiddels weten, ga ik komend weekend bij mijn ouders (beiden 89 jaar) op bezoek in Spanje, daar wonen ze. In een draadje wat eigenlijk opgestart was nav de kerstdagen heb ik al het een en ander verteld, maar het werd tijd om het daar af te sluiten vond ik 
.
Wat samengevat de situatie is:
- Mijn vader (en in zijn kielzog mijn moeder ook) is een moeilijke man, zeg maar gerust vreemde man. Heel kort weergegeven komt het erop neer dat ik al 21 jaar geen persoonlijk contact meer met ze heb, iets korter ook geen schriftelijk, telefonisch en mailcontact meer.
- mijn oudste zus heeft sinds een paar jaar weer contact, dus zij is onze spreekbuis geworden. Ze is er in de tussenliggende periode een aantal keer geweest. Heel toevallig net nog in november. Hierdoor lopen twee dingen wat door elkaar. Ze heeft tijdens dat bezoek gevraagd of mijn andere zus en ik ook welkom waren. Er volgde een ziekenhuisopname niet lang na haar bezoek.
- mijn vader is ziek geworden en opgenomen in een ziekenhuis. Omdat hij inmiddels toch weer voldoende was hersteld om het ziekenhuis te kunnen verlaten, is hij overgebracht naar een zorghotel/verpleeghuis. Hij zal niet meer naar huis kunnen. Dit is dus een blijvende situatie.
- een onverwachte: mijn moeder heeft nav het bezoek van zus 1 en waarschijnlijk ook haar uitspraak dat ze geen bezwaar hadden als wij ook zouden komen, zowel aan zus 2 als aan mij een brief geschreven. Die is nog niet binnen, hopelijk gaat dat nog wel gebeuren.
- we hebben na twijfelen en overleg besloten om mijn moeder nog te bellen voor we naar Spanje gaan. Ons plan was eigenlijk om dat niet te doen en vanuit Spanje te bellen. Dan zou onze aanwezigheid een voldongen feit zijn. Volgens de oudste zus kunnen we dat beter niet zo doen. Ik ga er maar vanuit dat zij het nu goed kan inschatten.
- we hebben gehoord, dat zal vast ook in de brief staan, dat we nog door een paar zure appels moeten bijten. Zo schijn ik afstand te moeten doen van een uitspraak van mijn man, die hij dus 31 jaar geleden in zijn boosheid heeft gezegd. Daar heb ik geen moeite mee. De uitspraak was ook wel echt fout, maar ja... in zijn frustratie en boosheid toch gezegd. Man heeft er zelf ook geen probleem mee als ik dat doe. Wat ze verder van me verlangt weet ik nog niet. Door die uitspraak schijnen wij opeens de grootste fouteriken te zijn, het is me wat.
We zijn nu voorbereid op wat we gaan zien. Mijn vader schijnt er qua lichamelijke gesteldheid slecht aan toe te zijn. Hopelijk heeft het ziekenhuis daar veel aan kunnen verbeteren. Hij heeft zichzelf verwaarloosd en dat heeft o.a. tot een stel vreselijke benen geleid. Daarnaast is hij erg verward (erger dan het was). Mijn moeder is wel bij de tijd, maar blijkt er toch ook ouder uit te zien, dan ik zo van de foto had gedacht. Op zich is dat allemaal niet vreemd, ze is al 89 tenslotte. Maar volgens zeggen, ziet haar 1 jaar oudere zus er beter uit. Daar schrok ik wel van. We hebben deze zus/tante pas nog gezien, dus we hebben een actueel beeld.
De vraag is nu hoe ernstig de verwardheid is en hoe 'vervelend' mijn vader hierdoor nog tegen ons kan doen. Ik hoop dat ik de moed heb (jeetje, ja iemand van mijn leeftijd zou die moed moeten hebben, maar toch...) om weg te lopen als hij erg onaangenaam wordt en dat ook beseft. We reizen dat hele p...-eind niet om weer van voorafaan te beginnen. Ik neem terug wat me gevraagd wordt (ik ben bereid om daar zelfs maar van alles over te zeggen, om er vanaf te zijn, het zij zo) en dat moet dat zijn. Als ze het allemaal nog kunnen beredeneren (mijn moeder wel) zal ze dat een voor mij vervelende voldoening geven. Toch onze zin gekregen! Maar voor die korte tijd dat het nog gaat duren (voor vader zeker), moet dat maar.
De volgende update zal de brief van mijn moeder zijn.
Dendy
Ik begrijp vandaag ook weer dat het mijn moeder echt boven het hoofd is gegroeid. Ik trek de conclusie dat ze met een onberekenbare, verwarde, regelmatig vallende, voor haar te zware man in haar maag zat.
Inwonende zorg is niet mogelijk en dat is wel nodig.
Samen naar een tehuis? Geen idee of ze dat wil.
Costa Blanca is het. Hun huis is op 6 km van de kust.
Het huis is voor haar nu ook een te zware last volgens mij. Ze hebben daar totaal niemand. Triest hoor.
Kaaskopje
Het is ook heel triest. Maar ze zijn niet de enige. Sinds er niet meer op kosten van de awbz in Spanje in een particulier verzorgingstehuis kan worden gewoond vallen een hoop oudjes daar in een gat.
Kijk eens naar iets als www.anneke.es
Wij hebben daarmee hele goede ervaringen. Alles onder een dak. En kijk dan ook naar de prijzen en probeer er achter te komen of dat financieel te doen is.
Succes
Kaaskopje, ik wens je een fijn weekend.
Ik hoop dat je wat kunt betekenen voor je ouders en dat het jou ook brengt wat je hoopt. Het zal vast raar zijn.
Dendy
Ik heb de link van de site opgeslagen, dus mocht ik dat kúnnen bespreken, dan heb ik het bij de hand :-)
En ...
dank je wel .
We zitten nu nog in onze maag met wanneer we het moeten vertellen. Zus 1 had gezegd dat er een brief onderweg was naar ons allebei, maar dat blijkt nu opeens niet zo zeker te zijn. Wij maar wachten, ook met bellen dus... 
. Zus 1 stelt zich wat wonderlijk op. Enerzijds vol met goede tips, anderzijds nogal ontmoedigend. Dit is ingewikkeld, dat is gevaarlijk, weet je wel dit, reken niet teveel op dat... pfff. Hoe maak je iets tégen? Nou zo. We hebben een vermoeden wat de reden is, maar dat is ook maar een vermoeden. We dénken dat ze het gevoel heeft dat iets wat van haar alleen was, nu door ons gekaapt wordt. Vervelend voor haar als ze dat gevoel heeft, maar jammer dan.
Doorzetten
Gewoon maar doorzetten hè. Op jullie eigen manier.
Als zus 1 al een zorgplan heeft bedacht, dan zal ze het vast vervelend vinden als jullie je er ineens mee komen bemoeien.
Kaaskopje
Succes dit weekend, probeer er ook een beetje een vakantie-tje van te maken.
Goed
Ik wens je een goed weekend toe. Wat dan dan ook wezen moge.
Dat het voor jou en je zus een ervaring mag worden die bijdraagt aan verwerking en toekomst.
Familiedynamiek is vaak ingewikkeld. Wat je schreef over je zus was wat ik dacht: haar rol verandert mogelijk door jullie contact met ouders.
leg de lat niet te hoog
Ik zou voorlopig alleen focussen op het herstellen van contact.
In je laatste postings gaat het al over heel veel praktische, logistieke, financiële zaken van je ouders waar je mogelijk iets mee wil/moet. Ik zou mij daar voorlopig verre van houden. Je maakt al een tijd geen deel uit van hun leven. Je weet bovendien alleen maar wat je via je zus hoort. Vul niet te veel in, en leg de lat niet te hoog.
Het zou al een hele stap zijn als je een normaal gesprek met hen kan voeren. Probeer niet de reddende engel te zijn die al hun problemen wil gaan oplossen.
Wat Aardbei zegt
Laat het bij je moeder. Het is aan haar en zij mag kiezen wat ze aan hulp wil en van wie.
Het heeft geen nut om nu al met een compleet zorgplan aan te komen. Sterker nog, dat werkt averechts. Zus 1 heeft momenteel een voorsprong, probeer die in te halen....
Als je moeder in een vervuild en onderkomen huis wil wonen is dat haar goed recht.
Fijn weekend.
Ik wens je ook een fijn weerzien in Spanje met je ouders, daar ging het je om. Ondertussen ook wat genieten, gezellig samen met je zus op pad.
De zakelijke kant en de zorgkant zou ik zeker laten rusten. Je moeder regelt alles nog zelf en zal zelf een keuze maken hoe en van wie ze graag hulp wil. Dat stuk is voor nu zeker geen hoofdzaak.
Het is fijn als je later met een warm gevoel op deze reis kunt terugkijken, met mooie herinneringen.
kaaskopje
Verlies van decorum hoort ook wel een beetje bij ouder worden. Mijn vader, niet dement geweest, ook altijd verzorgd, liet aan het eind ook behoorlijk wat steken vallen, en verzorgde zichzelf echt niet goed meer. En als je met z'n tweeën bent, groeit de ander daarin mee.
Fijn dat jullie naar Spanje afreizen. Heb niet teveel verwachtingen... dat leidt toch maar tot teleurstellingen. Probeer nare opmerkingen van je af te laten glijden (ik weet, het is allemaal zo gemakkelijk gezegd, maar toch...). Is zus1 nu ook al daar?
Ja, familiedynamiek is vaak heel ingewikkeld. Ik heb geen ouders meer en ben enig kind, maar ik zie het bij mijn neven en nichten...
Het is triest wat je schrijft over je ouders, maar het is/was wel hun eigen keuze om zo te leven. Het is goed en dapper wat je nu doet! Iemand schreef, je kunt maar beter spijt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, dan van dingen die je had willen doen, maar uiteindelijk toch niet deed. Zo zie ik het ook. Laat het eens op je af komen, en neem ook de tijd alvorens te reageren...
En neem ook de tijd om bv. eens een lange wandeling te maken, je bent er nu toch. Geniet er ook van, uitwaaien helpt ook je hoofd leeg te maken.
Reddende engel en ik geef door elkaar antwoorden 😊
Nee, dat moet ik inderdaad niet proberen te zijn. Ik betrap me er op dat ik te ver vooruit fantaseer en dat moet ik niet doen. Ik heb dat enthousiasme nu maar teruggebracht tot hagelslag-mini's van de Ruyter. Misschien gewoon te koop daar aan de Costa, maar het gaat om het gebaar.
Dat het haar goed recht is om in een vervuild huis te wonen, zie ik wel iets anders. In een normale situatie zou je dan toch hulp aanbieden. En als het extreem is mag je ook ingrijpen vind ik. Maar het is niet normaal. We kunnen daar niet naar binnenwanden met "zo, dat moet anders!".
Zus 1 gaat nu niet mee. Zus 2 en ik samen dus. Zus 1 is er toevallig in november al geweest, voor mijn vader in het ziekenhuis belandde.
Mocht het een fiasco worden (wat ik toch níet verwacht), dan moeten we het afsluiten. Daar hebben we het al wel even over gehad. Ik ben bereid om afstand van bepaalde uitspraken te doen, ook om te zeggen dat ik voor sommige keuzes nu meer begrip heb, maar dat is het. Nu maar afwachten of ze daar in mee kan gaan.
Ik ben zeker van plan om ook de omgeving te gaan bekijken.
Aardbei
Het is terecht dat je zegt dat ik me op het herstel moet focussen. Ik ben merk dat ik mijn plannen al iets te groot maak. De zussen zijn in dat opzicht gematigder. Dat houdt ons mooi in evenwicht 😊
Kaaskopje
Je moeder is een zelfstandig mens, bevoegd om haar eigen keuzes te maken. Dat maakt ingrijpen moeilijk. Een goed gesprek aangaan en proberen bij te sturen is zowat het enige dat kan. Maar dan moet de basis goed zijn. En als ze dan toch geen hulp wil houdt gauw op.
Dat bedoel ik met dat het haar goed recht is. Je bent echt afhankelijk van wat zij wil en toelaat.
Maar, dus eerst een goeie basis proberen te leggen!
en ga ervan uit
dat je daar niet bent om iets 'op te lossen'.
je bent daar om er te zijn.
gr Angela
Verwachtingen zijn laag
Ook van mij. Ik hoop wel wat. Ik hoop dat we nu weer kunnen praten.
Het enige wat we nu kunnen doen is vrágen of het haar lukt en wat ze wil. En dan maar zien wat ze zegt.
Het is toch wat.
De laatste keer dat je je ouders persoonlijk gezien en gesproken hebt waren ze tegen de 70 jaar, nu ga je ze weer zien en zijn ze bijna 90 jaar. Maar ook jij bent zo'n 20 jaar ouder. Zo vreemd lijkt me dat. Het aftasten wat de jaren met hun gedaan hebben , lichamelijk, maar ook geestelijk. Je vader ziek.
Het lijkt me erg spannend en ook wel moeilijk, deze ontmoeting.
Ga je dit weekend en voor hoe lang?
Kaaskopje
Ik wil je daar het beste mee wensen. Ik hoop dat deze beweging jullie iets goeds brengt. Al is het maar eenmalig, of alleen iets tussen jou en je zussen.
veel succes
Ik wens je ook veel wijsheid en succes daar. Zet niet te hoog in, het gaat er om dat je elkaar weer ziet. Liefst op een beetje een prettige manier.
Mmh Kaaskopje
Ik hoop echt dat je met de 'juiste' intenties gaat afreizen. Eerlijk gezegd twijfel ik daar een beetje over als ik lees wat je schrijft. Hoewel ik alles heus ook goed snap.
Eigenlijk is dit qua moment een heel slechte timing. Waarschijnlijk tref je ze aan in een situatie waarin ze hulp hard kunnen gebruiken.
Maar tegelijktijd ben jij wel de laatste die hulp kunt geven. Het lijkt mij vreselijk om op je kwetsbaarste moment een afhankelijke positie te ervaren tav kinderen die al jaren uit je leven zijn.
Ik snap dat jij wilt 'geven' nu. Vergeet aub niet dat ouders sowieso graag willen geven aan kinderen en vaak moeilijk kunnen ontvangen van kinderen. En bij jullie zit alles nog zo veel complexer in elkaar.
Verwacht aub niets, respecteer hun ouderrol, ga zeker niet zorgen, dat is niet jouw plek.
(tenzij ze dat willen, maar ga er gewoon vanuit dat ze dat niet willen.)
Saar
Bedoel je dat moeder het dan bv (in het ergste geval) kan opvatten als: 'ja, je wou me 21 jaar niet zien maar kijk nu kom ik toch mooi voor je zorgen en heb je mij nodig'? Uiteraard zou dat nooit iemands bedoeling zijn maar als de relatie zo slecht is zoals Kaaskopje het vertelt, en moeder is echt nog heel wantrouwig, dan bestaat die kans wel dat ze het zo kan opvatten ja. Dus ik denk dat het zeker geen slecht advies is van je om er van uit te gaan dat moeder absoluut geen hulp wil.
erg benieuwd
Kaaskopje, hoe is het gegaan? Ik hoop zo dat het je positieve dingen heeft gebracht!
Ook benieuwd
Wanneer zou ze weer thuis komen?
Hoe was het ?
Zoals je verwacht had - of heel anders ? En hoe was hetvsamen met je zus die te ondernemen ?