Best eenzaam ondanks echtgenoot en een paar vriendinnen

herken het wel

Hoi,

Ik herken het zeker. Mijn man is vrij gesloten dus qua gesprekken moet ik het daar niet van hebben. En ik vergeet vaak sociale dingen af te spreken. De hele week vult zich met werk en kinderen maar dan zit zaterdagavond op de bank en had eigenlijk wel graag iets leuks willen doen. Dat plan ik slecht, en dan vraag ik mensen last minute en kan natuurlijk niemand. Maar ik vind het op de een of andere manier bij veel vrienden ook spannend om het te vragen. Mijn beste vriendinnen die ik al vanaf de middelbare school ken niet, maar die wonen meer dan 200 km verderop. Dus voor de gewone afspraken ben ik aangewezen op de iets minder vertrouwde vriendinnen. Bij nieuwe mensen vind ik het nog lastiger, ik ken nu via mijn werk wat nieuwe mensen en zou het best leuk vinden samen wat te gaan drinken of zo maar ik heb het nog niet gevraagd. Terwijl ik echt niet verlegen overkom. Ik mis ook vaak de tijd van toen ik 20 was en iedereen elkaar als vanzelf elk weekend wel zag in de kroeg, of op school of waar je maar was. Nu woont iedereen ergens anders en gaat nik meer vanzelf. En daar zal het hem ook wel in zitten, accepteren dat het niet vanzelf gaat en jezelf dwingen om toch iets af te spreken. Ik heb mezelf ook wel eens opgelegd: 1 keer per week iets afspreken, of 1 keer per 2 weken. Een soort sociaal schema voor mezelf opgesteld van wat ik nu eigenlijk wil. Want ik merk wel dat als ik even weer een goede vriendin gezien heb of een leuke avond heb gehad ik er weer even tegenaan kan en me ook niet meer eenzaam voel. Succes!

Wat ik me afvraag

... veel van jullie geven aan dat jullie geen persoonlijk gesprek kunnen voeren met jullie man. Hoe moet ik dat voor me zien? Ik begrijp niet hoe dat mogelijk is. Je leeft samen in een huis, hebt een heel leven samen opgebouwd en dan deel je dus niet je diepste zielenroerselen? Voelt dat niet heel leeg? Je wil toch juist met je levenspartner die vertrouwelijke en innige band? Waar is jullie relatie dan op gebaseerd?

Ik herken het ook wel hoor

Ook al heb ik een lieve man waar ik goed mee kan praten en een fijn gezin, ik mis het vriendencontact enorm.

In mijn/onze vriendenkring is veel veranderd de afgelopen periode. Een scheiding waarbij langzaam maar zeker het contact verwaterd is. Eerst helaas met de ene partner en later met de ander ondertussen ook bijna. Geen partij gekozen ofzo En voor ons gevoel zijn wij blijven investeren maar de een koos ervoor om de schepen achter zich te verbranden en de ander is erg druk met werk. Vergeet afspraken om bij elkaar te komen of zelfs maar afspraken om te bellen.
Mijn 2 beste vriendinnen zijn overleden en een andere goede vriendin kreeg een man voor wie ze ondertussen alle vriendschappelijke contacten verbroken heeft. Van een van de overleden vriendinnen hebben we nog veel contact met de partner die ook een goede vriend is. Met nieuwe partner ondertussen. Leuke vrouw. Maar het is natuurlijk anders nu. Niet per se slechter, maar wel anders. In de zin dat met de nieuwe partner minder geschiedenis Is en een deel opgebouwde vertrouwelijkheid mist. Is logisch en niet verkeerd, maar wel anders.

Ik probeer wel nIeuwe vriendschappen aan te knopen. Het is niet dat er niets lukt maar we zitten in een leeftijdscategorie waarbij iedereen wel aardig gesetteld is wat dit betreft. En druk met het werk en de gezinnen. Dus vanzelfsprekend gaat het niet.

Bertha50 in antwoord op #15

Wat ik bedoel met 'eenzaamheid kan soms best positief zijn'

Het positieve, in mijn geval, was dat ik daardoor mezelf beter leerde kennen, beter op mezelf leerde te vertrouwen. Ik was eenzaam door een nare gebeurtenis in combinatie met weinig sociale contacten. Ik ben nu ook niet meer bang voor eenzaamheid en ik zal ook nooit meer eenzaam zijn want ik ben met mezelf, klinkt gek maar weet niet hoe ik het anders kan zeggen.
Ik heb sinds die tijd ook beter contact met mensen, kwantiteit maakt ook helemaal niet uit.

Ik herken

me helemaal in het verhaal van Jutta.

Natuurlijk, we leven in een jachtige maatschappij. Maar er zijn in mijn omgeving/vriendenkring ook mensen die het altijd maar druk druk hebben.
Doe es relaxed! Kwestie van tijd maken.

Je hoort weleens dat je met de ene vriendin zo gezellig kan kletsen en met de ander leuke uitjes doet. Ik denk dat dat wel zo is.
Ik heb 2 vriendinnen, met de een heb ik diepere gesprekken dan met de ander.
Nieuwe vriendschappen sluiten gaat niet meer zo makkelijk vind ik. Sta ik best voor open, maar het lijkt wel of iedereen al zo diep gesetteld is of er gewoonweg niet zo makkelijk voor uitkomt.

Tijd maken

is niet altijd een optie. Als je een gezin hebt, werkt, sport en ook nog ontspanning en tijd voor jezelf nodig hebt om op de been te blijven, dan blijft er echt weinig tijd over.

Ik heb familie die ik regelmatig wil zien. Mijn man heeft familie. Dan mijn vrienden, ik heb ongeveer 1 avond per week om met hen af te spreken, maar dan nog als ik mijn zes vrienden laat rouleren, betekent dus dat ik ze 1x in de zes weken zie.

Veel meer kan niet.

Andere fase, Lanza

Je kunt wel een gezin " hebben", hoewel ik dat altijd een beetje een Libellewoord vind ( heb ik een gezin, nee, wij zijn een gezin) maar na verloop van tijd is het kroost volwassen. Dat is bij veel leeftijdgenoten van mij het geval. Werken doet ook echt niet iedereen fulltime. Dus je houdt best wel wat tijd over, lijkt mij. Maar mijn idee daarover lijkt dus niet te kloppen want ik spreek nog steeds veel druk druk druk mensen. Snap? Lanza?

Er zullen vast tal

van mensen zijn die het idd zo druk hebben. Midden in de drukte van het gezin, werk, huishouden, sport, hobby...
Maar voor alles is het vaak een kwestie van goed plannen. Voor de 1 is dat dan misschien eens in de 6 weken.
Ikzelf werk parttime, kinderen zijn (bijna) volwassen en mijn overige dingetjes kan ik goed bijhouden. Geen punt om met regelmaat af te spreken of tijd voor mezelf te maken. Heerlijk!

Oh nu weet ik de schrijver niet meer...

" En dat ze contact met anderen miste, en of ik zin had in een borrel op een terras."===

Waarom weet ik niet, maar dit deed me aan iets van mij t.o.v. een vriendin denken. Vriendin kreeg een tweeling en pas een flinke tijd later, toen ik zelf een baby had, drong tot me door hoeveel haar dit belast heeft in de weken en maanden erna. En dan bedoel ik het werk, de vermoeidheid, ook alleen zijn daarin. Ik voelde me met terugwerkende kracht schuldig. Had ik mijn hulp aan moeten bieden? En ja... het zou aardig geweest zijn, maar ik wist het niet. Ik heb het nog wel tegen haar gezegd, om met terugwerkende kracht toch een beetje begrip te kunnen tonen.

Druk druk druk...

Ik kan het met één activiteit per dag heel druk hebben. Dat zit tussen mijn oren, maar zo is het dan wel. Dus het hoeft niet letterlijk te zijn dat iemand druk is, maar 'tussen de oren' wel. Dat is met het klimmen der jaren denk ik ook wel meer geworden. Ook omdat ik nu niet meer die wilde drang heb om mijn dag van voor naar achter vol te boeken denk ik, i.t.t. hoe ik vroeger was. Alleen thuis zitten vond ik maar niks. Ik wilde het dus denk ik niet per se druk hebben, maar ik wilde niet alleen zijn.

wat een fijn draadje!

"Ik heb nu af en toe wel een goede klik met een relatief nieuw iemand, maar zelfs als daar vriendschap uit groeit dan zie je elkaar toch niet vaak genoeg, en blijven de gesprekken haast als vanzelf op een ander niveau dan als je elkaar heel vaak ziet en dus nooit hoeft ”bij te praten”."

Precies dit. Ik heb wel een aantal nieuwe vriendschappen, maar die kunnen niet echt groeien omdat je elkaar niet genoeg ziet. Eigenlijk zou je een nieuwe vriendin een tijd lang 3x in de week willen zien en er af en toe echt iets mee willen ondernemen, samen naar een of ander festival of vakantie ofzo. Het hoeven geen grandiose dingen te zijn, maar met nieuwe mensen is het lastig gezamenlijke herinneringen opbouwen.

Tegelijk verwatert het contact met mijn oudere beste vriendinnen: de een is geëmigreerd, de anderen hebben het 'druk druk druk'. Dat laatste voelt een beetje als een afwijzing: waarom wil ze niet wat tijd vrijmaken voor onze vriendschap? Of als het moeilijke dingen zijn waarmee ze druk zijn (een is ziek), waarom gaat ze niet in om het aanbod voor steun terwijl haar man zich suf mantelzorgt? Er is wel een klik, maar ik mis ergens een gevoel van wederzijdsheid.

Wat Jutta zegt is héél herkenbaar.

Goede buur en verre vriend

Met een jong kind was er bij mij geen sprake van een sociaal leven. Drukke baan, thuisfront en studie: je "wordt geleefd". Ik had als vanzelf een netwerk van buren, collega's en ouders van vriendinnetjes. Zo kabbelt het voort maar ik kon het af en toe echt wel deprimerend vinden. Ik had geen partner. Pas toen mijn dochter 14 was kreeg ik een beetje lucht.
Wat ik al die tijd erg waardevol heb gevonden (en nu nog) zijn de oude vrienden, zelfs één vanaf mijn kleutertijd. Het zijn mensen die ik misschien 1x per jaar zie. Maar je spreekt elkaar op een ander niveau. Geen alledaagse ditjes en datjes. Dus wat mij betreft in deze context: een goede buur is net zo belangrijk als een verre vriend. Het hielp mij echt de alledaagse romslomp te relativeren.

Ja Kaaskopje

Jij hebt het natuurlijk ook heel druk met OO ;)
Ik ook hoor, als ik niet uitkijk.

Nieuwe vrienden

Ik merk dat het voor mij moeilijk is nieuwe vrienden te maken, maar ik weet eigenlijk niet of ik daar behoefte aan heb. We hebben een groot gezin, met mijn broer erbij wonen we met z’n negenen, dus aan menselijk contact geen gebrek in ons huis.

Het makkelijke contact maken uit de studietijd is voorbij. We gingen toen allerlei dingen doen, film, museum, theater, wandelen, fietsen, en wie meeging ging mee en daar ontstonden wel vriendschappen uit. Ik ken nu geen situatie waarin dit soort activiteiten spontaan worden afgesproken omdat mensen van mijn leeftijd een wat, hoe zal ik het zeggen, ingevulder leven hebben. Verder turnde ik drie avonden per week en daar heb ik ook vrienden opgedaan. En natuurlijk twee vriendinnen van de middelbare school. Die spreek ik inderdaad een keer of vijf per jaar, maar het is meteen een goed gesprek, na her verplichte rondje “hoe gaat het met de kinderen en wat doen ze nu?”
Wat Emma schrijft is waar: met oude vrienden praten we over andere dingen dan met bijvoorbeeld collega’s bij wie we worden uitgenodigd voor een etentje. Is dat misschien het overgangspunt tussen kennis en vriend? Het soort gesprekken dat je hebt?

Quote:

Het makkelijke contact maken uit de studietijd is voorbij. We gingen toen allerlei dingen doen, film, museum, theater, wandelen, fietsen, en wie meeging ging mee en daar ontstonden wel vriendschappen uit. Ik ken nu geen situatie waarin dit soort activiteiten spontaan worden afgesproken omdat mensen van mijn leeftijd een wat, hoe zal ik het zeggen, ingevulder leven hebben.

Zoiets kun je prima een keer voorstellen. Ik heb gemiddeld 1 afspraak met vrienden per week en dat kan van alles zijn. Uit eten, sporten, naar een voorstelling, cabaret, een live bandje of naar een expositie. Vaak ook alleen een biertje drinken en een paar uur bijpraten. Het gaat meestal vrij spontaan, een paar dagen van tevoren of dezelfde dag doet iemand een voorstel en meestal kunnen we dan wel.

Waarom zou dat nu niet meer kunnen?

Jutta

OO valt niet onder "druk". Dat is ontspanning. Een afspraak, vergadering, vrijwilligerswerk, 's avonds uitgaan e.d. levert voor mij wel dat drukke gevoel op. Ik heb morgenmiddag een afspraak, dan ga ik in de ochtend niet van alles doen, zoals boodschapppen of huishoudelijke taken, omdat mijn ochtend ook al in het teken van die afspraak staat.

Lanza

Misschien schreef ik het niet duidelijk op. De afspraken vroeger waren vrijblijvender in die zin dat bijvoorbeeld tijdens de pauze op de universiteit of de turnclub werd gezegd “ik ga morgen naar ......, wie gaat er mee” en dan ging een groepje dat doen en daar zaten mensen bij die ik nog niet goed kende omdat ze bijvoorbeeld nog maar twee keer hadden meegeturnd. En dan ontmoette ik zo iemand en sprak er later mee af. En dan werd dat in de loop der tijd een vriend.
Wat jij bedoelt is een vaste groep vrienden met wie je afspreekt. De ene keer met A, B en C, de andere keer met A, C en D. Komen daar nog nieuwe vrienden bij?

Ik bedoelde dus meer dat ik op mijn leeftijd niet veel nieuwe vrienden maak.

niet happen

Adelaide, Lanza heeft het allemaal onwaarschijnlijk veel beter voor elkaar dan wie dan ook. Ik zou er niet teveel op ingaan.

Dat is het ook juist

Ik mis het gemakkelijke en vanzelfsprekende in de contacten met mensen nu. Vroeger toen we student waren, ging het makkelijker. We woonden allemaal in dezelfde omgeving en afspreken ging spontaner en makkelijker. Daarna ook nog wel, in de eerste jaren na de studententijd. Zelfs toen we al niet meer bij elkaar in de buurt woonden en er kinderen waren, lukte het gemakkelijker dan nu om afspraken te maken en te houden. En met mijn vriendinnen had ik regelmatig belcontact waarbij we ook konden bijpraten als afspreken niet lukte.

Maar nu is dat allemaal anders en ik mis het. Niet alleen het vanzelfsprekende maar misschien nog wel meer de vertrouwdheid van de vriendschappen. Het delen van elkaars verleden, het elkaar zo goed kennen dat je aan een paar woorden genoeg had om elkaar te begrijpen. Vooral met de vriendinnen die zijn overleden had ik zulke contacten. En voor je zoiets weer met een ander hebt opgebouwd, ben je veel tijd verder. Als het al lukt.

Wat ik een beetje mis

is een buurvrouw waar ik vriendschappelijk mee om ga. We hebben hele lieve buren, maar we zijn geen vrienden. Vroeger had ik vrienden in de flat waar ik in mijn eentje woonde en dat was heel gezellig, maar we verhuisden allemaal, gingen samenwonen kregen kinderen en dat was het dan. Ik heb nog heel af en toe contact met een paar ervan, een is mijn zwager geworden, maar meer ook niet. Ik mis de buur waar ik zomaar mee kan koffiedrinken of een uurtje bij elkaar in de tuin mee kan zitten. Of die je belt om even samen naar het winkelcentrum te gaan, dat werk. Buiten de tijd in de flat die ik noemde, heb ik dat eigenlijk nooit meer gehad. Ik ben een beetje 'lui' met het onderhouden van contact met anderen, dus als mensen verder wonen, sluipt dat erin. Is het om de hoek, dan is dat anders.

kaaskopje

weet niet hoe het bij jou is, maar in onze wijk (ca. 11000 mensen) zijn veel mensen actief in iets dat betrekking heeft op de wijk - groen, energie, geschiedenis, langer op jezelf blijven wonen, vrijwilligerswerk op allerlei vlakken. Als je eens probeert om 1 activiteit of groep te vinden waar je enigszins belangstelling voor hebt dan kun je vandaar uit kijken hoe het is om met mensen uit de buurt iets te doen/organiseren. Het doel is dan niet gezelligheid maar dat is ook niet erg, het gaat juist om ontmoeten van mensen met wie je iets gemeenschappelijks hebt.
gr Angela

Quote:

Misschien schreef ik het niet duidelijk op. De afspraken vroeger waren vrijblijvender in die zin dat bijvoorbeeld tijdens de pauze op de universiteit of de turnclub werd gezegd “ik ga morgen naar ......, wie gaat er mee” en dan ging een groepje dat doen en daar zaten mensen bij die ik nog niet goed kende omdat ze bijvoorbeeld nog maar twee keer hadden meegeturnd. En dan ontmoette ik zo iemand en sprak er later mee af. En dan werd dat in de loop der tijd een vriend.
Wat jij bedoelt is een vaste groep vrienden met wie je afspreekt. De ene keer met A, B en C, de andere keer met A, C en D. Komen daar nog nieuwe vrienden bij?
Ik bedoelde dus meer dat ik op mijn leeftijd niet veel nieuwe vrienden maak.

Maar is dat een probleem dan? Want ik heb soms al het gevoel dat ik mijn vrienden niet genoeg kan zien, dus ik besteed de beperkte tijd en energie die ik heb liever aan de vrienden die ik al heb. Soms praat ik wel met anderen, vrienden van vrienden, of zomaar iemand in de kroeg, of een collega die wat verder van me afstaat, of een ouder op school, maar ik hoef niet per se vrienden te worden met al die mensen, dat zou veel te veel tijd kosten. Alleen als ik echt een enorme klik voel dan ben ik bereid te investeren en dat komt niet zo vaak voor.

Voor de rest zijn de afspraken die ik maak wel vrij spontaan en soms gaan er ook mensen mee die ik niet ken, dat zijn dan vrienden van vrienden, of een familielid. Ik zou niet weten waarom dit niet meer zou kunnen als je wat ouder bent?

Angela

Dat doe ik al ☺️. Maar dat zijn ook niet automatisch mensen waar je privé mee om zult gaan. Ik mis privé contacten in mijn buurt.

Toen ik in de genoemde flat woonde was ik de veroorzaker van de vriendschappen die ontstonden omdat ik een feest organiseerde voor de hele flat. Gelukkig kwam niet iedereen 😅. Dat was dus een succes. Volgend jaar wil ik me ook inzetten voor een buurtevenement, maar ik vrees een beetje dat ik dan te maken krijg met ingesleten gewoontes van mensen die dat normaal gesproken doen. Nog even moed verzamelen, haha. Wie weet pakt het positief uit en krijg ik meer aansluiting in de buurt.

vrienden die je hebt

Meestal heb je voldoende aan de vrienden die je al hebt, maar het kan voorkomen dat die vrienden verhuizen bijvoorbeeld, dan is het afspreken al minder spontaan. Een goede vriendin van mij is verhuisd op 1,5 uur afstand, even koffie drinken is er dan niet meer bij. Heb je de pech dat er meerdere verhuizen, dan wil je graag ook nieuwe vrienden maken en als je dan toevallig alleen maar mensen tegenkomt die er geen tijd voor hebben/vrienden zat hebben, dan kan ik begrijpen dat het wel wat lastiger wordt.

Nieuwe vrienden maken

Ik ben als volwassene vaak verhuisd over langere afstanden dus ik heb al meerdere keren mijn sociale kring weer helemaal op moeten bouwen. Dat kost veel energie maar het is wel te doen. Mijn ervaring is dat je op elke leeftijd nog zeker goede vrienden kan maken.

Het vergt echter wel tijd en energie. Je zult in je nieuwe omgeving je bij elke (sociale) activiteit aanwezig moeten zijn, bij een verenging gaan, vrijwilligerswerk doen... via internet (en sites als meet up) kan je kaan ook mensen ontmoeten met dezelfde interesses. Verder heb ik altijd veel contacten via mijn werk en via de kerk. Het vergt ook om mensen actief uit te nodigen om samen te lunchen, koffie te drinken, ergens heen te gaan... En van al die mensen en contacten blijft het grootste deel oppervlakkig of die zie je na 1 of 2 keer niet meer. Maar sommige van die contacten groeien wel uit tot vriendschappen, soms meer gelegenheidsvriendschappen (we zijn allebei nieuw en we willen allebei wel contact) maar ook echte vriendschappen.

Ik heb tot nog toe in elke nieuwe fase en elke nieuwe omgeving wel een paar echt goede vrienden kunnen maken.

Maar nieuwe contacten maken en vriendschappen opbouwen kost wel heel veel tijd. Dat moet je ook kunnen en willen.