Best eenzaam ondanks echtgenoot en een paar vriendinnen

Is het eenzaamheid?

Of misschien toch meer een aantal reacties bij elkaar. Je wilt contact maken, te piekert en twijfelt teveel, het moment gaat voorbij, oh verdorie waarom nou toch? Als ik nu maar eens minder bang was! Anderen durven dat wel, ik niet, daarom sta ik overal buiten... (wat niet waar is als ik je verhaal lees).

Ik geef nu een l.llig advies: je zult het zelf moeten doen. Als je er echt last van ondervindt, zou je het met de huisarts kunnen bespreken en vragen hoe je hier overheen kunt komen.

Ik durf ook niet zo goed overal alleen naar toe te gaan. Of durven... het voelt niet fijn om ergens alleen te zijn. Ik heb het op de een of andere manier nodig om te weten dat ik in gezelschap ben van iemand en dan vind ik alles veel leuker. Dan heb ik het over een evenement of een museum bijvoorbeeld. Als dat jouw probleem ook is, kun je anderen vragen met je mee te gaan. En de kans dat die ander nee zegt is aanwezig, maar dat hoeft niet een afwijzing van jou te zijn, maar van het tijdstip en voorkeur en smaak. Dus dan kun je vragen, of het een andere keer beter uitkomt en waar zij of hij dan heen zou willen.

ander soort eenzaamheid

Je hebt een echtgenoot een ook vriendinnen technisch gesproken ben je niet eenzaam. Je wilt op nieuwe mensen afstappen maar bent bang om afgewezen te worden. Wat voor rol zouden die nieuwe mensen in je leven moeten spelen?
Heb je het idee dat je veel vrienden hoort te hebben?

Voel je je eenzaam met je echtgenoot en vriendinnen omdat je het gevoel hebt niet hetzelfde te zijn? Geen dingen te kunnen delen die je wezenlijk raken?

Soms kan eenzaamheid ook positief zijn.

Hoe oud ben je?

Soms kom je namelijk in andere fases van je leven...

Waarom moet je

nieuwe vrienden dan? Ik ben 35, heb een man, kinderen, familie, een baan, sport/ hobby en zes goede vrienden waarvan ik blij ben als ik ze regelmatig kan zien. Voor nieuwe vrienden heb ik weinig behoefte. Het kan natuurlijk dat ik iemand ontmoet die ik supertof vindt en dat er een vriendschap ontstaat, maar ik ben er zeker niet naar op zoek.

Waarom jij wel?

Maria

Je lijkt me toch al heel wat contacten te hebben; vanwaar de behoefte om meer mensen te leren kennen ?
Gaat het niet goed in het huwelijk ? Doe je weinig samen met jouw echtgenoot of weinig gezamelijke interesses ? Geen kinderen ?

Wat Miekemieke zegt

Herken ik het meest als waarschijnlijke oorzaak: het delen van ervaringen of gedachten die mij wezenlijk raken... met mijn man kom ik, door zijn introverte karakter niet verder dan ik vroeger had gehoopt, maar dat heb ik (soms) geaccepteerd.

De vriendinnen die ik heb, zijn zeker waardevol. Toch zou ik graag wat meer mensen in mijn "inner circle" willen waarvan ik weet dat ik terecht kan als ik me donkergrijs voel. Nu durf ik dat niey altijd te tonen...

Ups and downs

Eenzaamheid kan opspelen als je iets met iemand wilt bespreken maar je vriendinnen net te gemakkelijk loslippig zijn, dat het voelt alsof je het beter voor je kan houden.

Ik heb ook zorgen die ik niet met een aantal vriendinnen bespreek, omdat hun mannen weer bevriend zijn met oa mijn man. Echt een hoog kippenhok effect. Zo komt de vuile was zo op straat te liggen.

Ook op het werk bemerk ik een roddelplatform, waar ik liever buiten blijf. En buren idem dito.

Ik heb geen moeite met aanspreken van onbekenden. Vaak zijn dat juist de meest verrassende gesprekken, die je juist opfleuren. Maar specifieke onderwerpen houd ik voor mij. Die bewustwording komt dan rauw binnen. Mijn inner circle kent ook een hoge muur.

Het probleem zit het niet in het geen contact hebben met onbekenden, maar in de bestaande contacten.

Flanagan

Dat lijkt me heel vervelend, wanneer je vriendinnen niet kunnen zwijgen. Daar heb ik dan weer geen last van.

Misschien is het een fase waar ik in zit, misschien is het woongebied waar ik ben nogal beperkt in mogelijkheden om mensen te leren kennen waar ik mezelf mee verwant voel. Ik weet het niet.

Het klinkt

bij jou meer als een gebrek aan verbinding, Bertha. Als je geen goed gesprek kunt voeren met je man, dan ontbreekt er iets zeer wezenlijks aan jullie relatie.

Misschien is het tijd voor relatietherapie?

internet

Is een mooi medium om anoniem zaken te delen die je niet in je omgeving kwijt kunt.

zwijgen (flanagan bertha)

Mijn vriendinnen kunnen denk ik ook niet zwijgen. Maar dat maakt mij niets uit: wat ik hen vertel, hebben betrokken personen (als partner, kinderen, vrienden, familie) ook al gehoord. Omdat iedereen weet hoe ik erover voel, hoef ik niet te zwijgen en zal ik me niet geïsoleerd voelen terwijl ik toch in een gezelschap ben van bijvoorbeeld vriendinnen.
Ik kan me ook geen echte hechte vriendschappen voorstellen waarbij ik een deel van leven verzwijg (erg intieme zaken uitgesloten, maar zelfs dan). Ik denk juist dat zwijgen je eenzaam maakt

Internet

is toch iets heel anders dan wezenlijk contact met de meest dierbare personen in je leven. Het is prachtig dat je op internet iets kwijt kan over persoonlijke dingen, maar uiteindelijk zijn de gesprekken die ik met mijn man, moeder en vriendinnen heb van zoveel meer waarde. Je voelt je dan heel dichtbij die personen staan en weet dat je er niet alleen voor staat. Mijn man, moeder en beste vriendinnen vertrouw ik volledig. Als ik iets in vertrouwen vertel komt het nergens anders terecht.

Het zit m

Meer in het feit dat ik misschien bang ben dat ik eenzaam over zou komen bij iemand waaraan ik zou vragen:"heb je zin met mij...?" Ik voel me eenzaam, maar ik wil niet dat mensen denken dat dat de reden is waarom ik ze op zou zoeken. Klinkt enorm onredelijk, maar aan eenzaamheid hangt een tikkeltje "mislukt-kneusje-syndroom". En dat zou ik echt verschrikkelijk vinden wanneer mensen zo over me zouden denken, want zo ben ik niet.

Miekemieke, wat bedoel je met

"Soms kan eenzaamheid best positief zijn?" (Open vraag zonder cynisme gesteld😊).

Welnee, Bertha

Welnee, joh - natuurlijk denken mensen niet "mislukt kneusje".

Ik had een kennis die me ineens een appje stuurde om te zeggen dat, nu haar kinderen groter waren en de mantelzorgtaken die ze altijd had gehad niet meer nodig waren, ze ineens ontdekte dat ze zoveel tijd in anderen gestoken had dat ze eigenlijk nauwelijks meer vrienden over had, en ze zich dus best wat alleen voelde. En dat ze contact met anderen miste, en of ik zin had in een borrel op een terras.

BAM.

Ik vond dat retestoer. Knap dat ze dat gewoon zo durfde te zeggen. Ik vond haar altijd al een leuk mens maar nu dacht ik: jij bent een heeeeeel leuk mens.

Geen moment gedacht dat ze een mislukt kneusje zou zijn, want dat is ze namelijk h e l e m a a l niet.

Nabrander

En na die app gingen we een borrel drinken op een terras. Hetgeen ook nogal hilarisch was, want ze had nooit aan alcohol gedaan en ik ben daar inmiddels vrij bedreven in, dus we waren een goeie match.

Inmiddels drinken we al ruim een jaar eens per 3-4 weken samen een borrel en nemen we het leven even door, en ik beschouw haar niet meer als een kennis maar als een onverwachte vriendin.

ook welnee

Ik heb juist een enorm respect voor mensen die goed alleen kunnen zijn. En dan soms uit kunnen reiken naar een ander.
Maar het feit dat je daar zo'n oordeel op hebt zitten Bertha, doet mij wel vermoeden dat er een soort 'oude pijn' opzit: verlangen naar verbinding maar daar ooit op afgewezen zijn en het nu als kneuzerig bestempelen. Zoiets?

Eenzaamheid

is wel iets heel anders dan alleen zijn. Ik ben graag alleen en voel me dan niet eenzaam. Heel soms voel ik me eenzaam, als ik bijvoorbeeld naar een verjaardag ga waar ik weinig aansluiting voel. Gelukkig kan ik dan na een uurtje zeggen dat ik er weer vandoor ga.

Ik herken het Maria

Maria,
Ik herken het wel, en heb het (met vlagen) ook. Ook ik heb heus wel vrienden en vriendinnen, maar zie degenen die me het meest aan het hart liggen niet genoeg en verlang soms naar meer contacten.

Het gevoel wat ik had toen ik 20 was en een hechte vriendengroep had die ik heel vaak zag en waar ik altijd bij terecht kon mis ik bijvoorbeeld. En toen ik tiener was en meerdere keren per week thuis met mijn beste vriendin afsprak en ook op school vanzelfsprekend sociaal contact had met een klein clubje vrienden.

Ik heb nu af en toe wel een goede klik met een relatief nieuw iemand, maar zelfs als daar vriendschap uit groeit dan zie je elkaar toch niet vaak genoeg, en blijven de gesprekken haast als vanzelf op een ander niveau dan als je elkaar heel vaak ziet en dus nooit hoeft ”bij te praten”.

Collega’s spreken is voor mij soms wel een goede vorm van sociaal contact, ik heb een paar heel erg fijne collega’s en daarmee is het gezellig tijdens de lunch. Ook daar durf ik niet goed meer ontmoetingen (buiten werk om) voor te stellen terwijl ik dat wel zou willen. Iedereen heeft het op mijn leeftijd ook druk met een gezin en zo en daardoor gaat de spontaniteit van even na werk borrelen behoorlijk verloren.

Internet zorgt inderdaad wel voor een bijzonder soort contact Miekemieke, maar ik geloof dat ik persoonlijk mij eigenlijk eenzamer ga voelen als ik veel op een forum zit, en meer zin krijg om mensen in het echt te spreken/leren kennen.

Ik kan er wel met mijn partner over praten en die heeft het eigenlijk zelf ook een beetje - ook al delen we heel veel gezelligheid en intimiteit met elkaar, dat is voor mij toch echt niet voldoende als rijk sociaal leven.

Het mislukt-kneusje-syndroom

'Heb je zin om' iets af te spreken, als je mij die vraag zou stellen, betekent dat voor mij niet dat je dit uit eenzaamheid wil. Ik hoop dan dat je iets van interesse hebt in mij om mij beter te leren kennen of mij enigszins onderhoudend vindt. Het mislukt-kneusje-syndroom zit denk ik tussen je oren, je bent bang dat anderen je 'minder' vinden, het is meer een minderwaardigheidscomplexje. Maar ik denk dat veel meer mensen jou willen leren kennen!

Druk druk druk

Ik herken het gevoel van eenzaamheid ook wel een beetje. Vooral als mensen weer eens reageren met druk, oh even niet hoor, zo druk! Veel van mijn vriendinnen hebben het "druk". Zelf heb ik het helemaal niet zo druk. Werk halve week ( zou meer willen maar heb niet meer werk op dit moment), ga een keer sporten en doe een uurtje vrijwilligers werk. Daarnaast doe ik een beetje huis en tuin en dat is het. Kinderen wonen in hun studentenstad en komen soms in het weekend, dus ook niet druk. Ouders gaan allemaal goed (heel luxe, geef ik toe).
Ik heb het dus helemaal niet zo druk. Tijd genoeg voor me-time of afspreken met anderen. Maar tijd hebben is raar, geloof ik. Je moet het druk hebben anders gaat er iets niet goed. Sommige vriendinnen hebben trouwens een vergelijkbaar leven als ik maar noemen dat ook druk,druk, druk. Snap ik niet maar het zal wel. Soms heb ik dan ook geen zin meer om initiatief te nemen. En dat voelt ook wat eenzaam. Mijn oplossing is meestal om de vriendinnen lekker te laten en weer iets met man te ondernemen. Hij heeft het best druk (!) maar maakt gelukkig ook graag tijd voor mij.

Huh Jutta??

Hoe kun je nu oordelen over anderen?
Ik heb vreselijk veel zin in contact met anderen, maar daar echt zo goed als *geen* ruimte voor.
Daar heb ik tig redenen voor. Meestal noem ik het maar 'druk, druk, druk'. Dat klopt sowieso wel. Maar jij weet niet waar ik het allemaal zo druk mee heb (echt geen leuke dingen!!!)
Ik vind het te moeilijk om anderen proberen uit te leggen waar ik het zo druk mee heb. Te ingewikkeld en tegelijkertijd te saai.

Aangevallen

Voel je je aangevallen, Bully? Ik schrijf gewoon maar op hoe ik het ervaar. Ik snap het niet altijd ( soms ook wel trouwens) dat druk druk, maar nogmaals: het zal wel. Misschien ga ik gewoon erg efficiënt met mijn tijd om. Of maak ik andere keuzes. Er zijn bijvoorbeeld mensen die drie dagen per week voor hun kleinkinderen gaan zorgen naast een parttime baan. Ja, dan heb je het ook druk natuurlijk. Maar waarom zou je dat doen, denk ik dan?
Voordat weer mensen zich aangevallen voelen : natuurlijk mag iedereen zijn eigen keuzes maken. Ik ga er niet over, maar ik vind het weleens jammer als gewoon vriendinnencontact er langere tijd bij inschiet. Gewoon dat.

Druk en eenzaam

Jutta, Ik begrijp wel wat je bedoeld. Ik werk, heb een gezin en sociale contacten, wel maar een paar hele dierbare. Want die andere kostbare tijd verdeel ik niet meer over energie vreters, wat ik vroeger wel deed. Daardoor had ik ook een enorme druk en een hele grote eenzaamheid Maria. Maar dat zie je soms pas later.

Eenzaam in de zin van mensen die mij niet begrepen, er wel waren maar vaak bezig waren met andere activiteiten en zaken dan ik, ervaar je die soort eenzaamheid?
Je min of meer niet gehoord voelen, binnen je huwelijk, vrienden. Het soort van niemand mist mij als ik er niet ben eenzaamheid?
Kun je het verder uitleggen?

Druk jutta

Ik voel ook geen enige drukte. Je bent dus niet alleen. Ondanks werk, gezin, huisdier, ouders met nodige zorg, huishouden en tuin onderhoud.
Ik ervaar het niet als druk. Het zijn voor mij fijne bezigheden. Ik zou niet weten wat ik zonder dat moest, zonder bezig te zijn ( met voor vele drukte ) zou mijn leven maar saai zijn denk ik!