Anders zijn dan sommige gezinsleden

Lievrdje,

De reactie van Stllie Willie kan toch helpen in het verplaatsen in een ander, als bijdrage aan het kijken naar de vraag en het aanpakken van het probleem waar Ariane voor staat?

Gelukkig heeft Ariane al verbetering gemerkt door aan te geven wel te delen maar niet direkt een antwoord te verwachten. Maar als meer mensen reageren vanuit de ' introverte' stoel, kan dit best helpen.

Zelf weet ik dat ik geen gewenste reactie krijg als ik het woord ' school' of ' huiswerk' in de mond neem tijdens avondeten.

Soms is het praten over onderwerpen van huis uit meegegeven. Als ouders niet over zaken preten, zijn kinderen ook minder gewend om tijd te maken voor een praatje.. Training wilt vaak helpen, juist als je zelf niet in de gaten hebt, hoe je overkomt in een 'gesprek'. In het bedrijfsleven bestaan heel wat communicatiecursussen. Deelnemers bemerken daar hoe open/ gesloten ze juist thuis over komen, vaak heel leerzaam.
Leren bespreken met onbekenden is minder moeilijk dan leren discussieren/overleggen met dierbaren., een communicatiecursus kan een start zijn.

Je oudste

is een puber. Ook vrouwen kunnen op die leeftijd gesloten zijn.

Tamara

Ja, dat klopt. Ze was altijd al gesloten, maar het is nu denk ik nog wat erger.

Daarnaast ben ik me meer bewust geworden van mijn eigen behoefte.

En in een gesprek met haar kwam het opeens naar voren dat ze het liefste thuis niet praat. Ze gaf aan dat ze buitenshuis al genoeg haar best moet doen om zich aan te passen. Ik vind dat laatste heel vervelend voor haar (ik weet dat je aldoor aanpassen niet fijn is). Daarom werd ik me er bewust van: als ik oudste helemaal tegemoet kom, schiet ik dus erg tekort in mijn behoeften en kan ik niet mezelf zijn. Dat maakt het zo moeilijk.

Ariane

Ja maar je hebt een kind toch niet gekregen om in jouw behoeften te voorzien?

buiten de deur

'Daarom werd ik me er bewust van: als ik oudste helemaal tegemoet kom, schiet ik dus erg tekort in mijn behoeften en kan ik niet mezelf zijn'

Dan zul je dat deel van je behoeften dus buiten de deur moeten zoeken. Een praatgroepje, vrijwilligerswerk, met je vriendinnen lunchen. Alles behalve door blijven ratelen tegen mensen die daar niet op zitten te wachten. Of gaat het alleen om het praten (geluid maken) en niet om het gehoord worden?

daarom

vind ik ook dat je ook echt kritisch naar jezelf moet kijken. Jij hebt een probleem met het accepteren van bepaalde karaktertrekken van je gezinsleden. De titel is ook opvallend want je hebt het over śommige ' gezinsleden; maar het gaat over de helft. Dat zegt ook iets over hoe jij normeert naar mijn gevoel. Gemakshalve neem je jouw manier maar even als het goede uitgangspunt.

En je zegt nu nogmaals dat je van je oudste niet kan scheiden. En ik ga je nogmaals vertellen dat ik er persoonlijk grote moeite mee hebt dat je iets dergelijks over je kind zegt. Tuurlijk heb je altijd het ene kind wat je beter ligt dan het andere. Maar jij zegt meerdere keren impliciet dat je eigenlijk zou willen scheiden van het ene kind. Maar ja, dat kan niet. Dat zegt iets over jou, de manier waarop jij ook je eigen behoeftes centraal zet. Het komt enigzins egocentrisch over.

Herkenbaar

Hier in huis twee introverte personen, en een extraverte, en die heeft het daar best wel eens moeilijk mee. Ze heeft een periode gehad dat ze letterlijk schreeuwde om gehoord te worden en een reactie te krijgen. Die is gelukkig weer over omdat ik er nu op let dat ik voldoende respons geef op haar uitingen. Andersom kost het soms ook best energie om erop te letten dat in voldoende reageer en aandacht toon, plus natuurlijk het getetter ;-)
Ik vind het wel apart dat je je dus blijkbaar ook kunt storen aan iemand die gewoon lekker rustig en introvert is, dus wat dat betreft wel weer een verhelderend draadje.

nimbo/vesper

Nimbo: "Gemakshalve neem je jouw manier maar even als het goede uitgangspunt."

Het is logisch dat je als jezelf jezelf als uitgangspunt neemt. Ze neemt dat niet als goede uitgangspunt maar constateert het feit dat ze er last van heeft en dochter blijkt last te hebben van te moeten praten. Ik zie daar geen oordeel in eigenlijk. Ze zegt ook dat het voor dochter heel moeilijk is zich te moeten aanpassen. Maar dat is het voor haar natuurlijk ook. Dat krijg je met verschillen.

Vesper: : Ik vind het wel apart dat je je dus blijkbaar ook kunt storen aan iemand die gewoon lekker rustig en introvert is, dus wat dat betreft wel weer een verhelderend draadje."

Dat is echt zo. Het kan heel vervelend zijn als je op een verhaal totaal geen respons terugkrijgt. Iemand die je wazig aankijkt, vervolgens zegt: hm, en dan wegloopt. Iemand die nooit ergens op terugkomt, soms 3 dagen totaal zwijgt of die als je iets wilt bespreken hooguit zegt: ja/nee/weetniet. Ik ben me heel klein en ellendig gaan voelen daardoor, alsof ik het reageren niet waard was.
Stel je wilt het ijs breken en je zegt: jee wat een regen he?
De meeste mensen reageren daarop met: ja/nee/valt mee. Er komt laat maar zeggen een reactie; verbaal of nonverbaal.
Ik kreeg die niet, totaal niet, alsof hij me niet had gehoord. Als ik dan eens vroeg ik waarom dat was, dan zei hij: het was een feit wat je zei, waarom zou ik daarop reageren.
Nou dat dus Rust kan prima zijn, ook voor mij, ik ben soms ook rustig. Maar altijd is teveel voor mij, teveel moeten trekken om een reactie te krijgen of een gesprek op gang te krijgen is uitputtend. En als dat in het begin anders was, dan kon je dat niet voorzien.

Die zou van mij kunnen zijn, zo'n reactie. Op sommige dingen hoef je toch niet te reageren? Ik kan me best wel ergeren aan types die per se overal hun mening over kwijt willen, zelfs als het gewoon om feiten gaat. Als het altijd zo gaat, kan ik me voorstellen dat je je niet gehoord voelt. Daarom let ik er nu dus extra op. Maar vooral bij mijn kind, volwassenen moeten er maar mee leren leven.
Mijn vriend is gelukkig uit hetzelfde hout gesneden als ik. Als je niets nuttigs te zeggen hebt mag je gewoon je mond houden ;-)

vesper

Goh, is dat dan alleen verbaal? Want schriftelijk (zoals hier op het forum) is dat helemaal niet de indruk die ik van je krijg!

Jippox

Hier op het forum reageer ik ook alleen maar als ik iets zinnigs te zeggen heb. Tenminste, over het algemeen.
Maar ik begrijp dat jij daarover een andere mening hebt? Heb je daarvan een voorbeeld?

Jippox

Dat was nodig omdat?

Pria

Wederom bedankt voor je reactie, heel fijn. Jij begrijpt precies wat ik bedoel! Zo herkenbaar wat jij schrijft.

En inderdaad, ik veroordeel niemand omdat hij/zij rustig/introvert is, of het nou mijn man of kind is. Ik geef alleen steeds weer aan dat het ingewikkeld is als gezinsleden zo anders zijn.

In principe gun ik iedereen dat hij/zij lekker zichzelf is, maar dat botst bij ons in het gezin helaas.

Ik kan nu niet op alles reageren. Later.

negeren of niets zeggen

zo'n openingszinnetje over het weer, waar dan niks op wordt geantwoord, dat zou op mij ook zeer bot overkomen (zeker als partner niks zou zeggen). Niets zeggen of laten blijken in zo'n geval komt op mij hetzelfde over als negeren; iemands opmerking negeren doe ik alléén als ik
1) die persoon niet kan uitstaan.
2) niet opgemerkt wil worden.
3) heel boos op die persoon ben.
Als iemand iets zegt, verwacht die over het algemeen een antwoord; praten is een vorm van contact zoeken, toch?

Mmhh

Ik ben eigenlijk de klager hier in huis, die vindt dat 'ie te weinig respons krijgt. Hoe vaak ik niet roep tegen partner dat ik geen 'radio' ben, dat ik niet iets zeg om naar te luisteren maar om een gesprek te beginnen.
(en dan bedoel ik niet zozeer gesprekjes waar ik mijn ei kwijt wil, want dan is luisteren alleen wel oke, maar als er gezamelijke dingen besproken worden bijv)
Maar als het gaat om small talk, mmhh, tsja, daar ben ik dan niet zo goed in. Het moet wel ergens over gaan...Zo'n opmerking over het weer kan ik heel onaardig negeren.. Behalve als het in mijn ogen een doel dient; ijs breken, contact leggen. Voor mijn werk moet ik dat veelvuldig doen en doe ik het met veel plezier! Ook met een buurvrouw die ik maar heel oppervlakkig ken kan ik best gezellig babbelen. (maar alsjeblieft niet iedere week!)
Maar thuis, bij partner, tsja, dan ben ik heel egoistisch en wil ik wel graag dat ik het ook interessant vind waar het over gaat.
Partner wéét dat wel maar blijft toch regelmatig over het weer beginnen...nee, sorry, geen geduld voor.

Doorgaande verhalen

Met mijn vriendinnen heb ik doorgaande verhalen. Hoe het afgelopen is met een gestolen fiets, de kat, zieke schoonzonen hoe het daar mee is, opnieuw kennis ontmoet na 20 jaar, verjaardag bij kleinkinderen van iemand's zuster, flarden en fragmenten, halve woorden, allemaal door elkaar. In 10 minuten ben je weer helemaal bij.
Dat kan niet bij mijn kinderen. Als ik thuis kom heb ik wel de neiging om even verslag te doen vol kleurige halve verhalen maar die onderdruk ik actief. Eerst rust en even wennen aan elkaar's nabijheid en aftasten of er nog 'geland' wordt of dat er al contact mogelijk is. En dan afwegen of er nog een verhaal of situatie besproken kan worden of dat we het al over het eten gaan hebben. Of we al honger hebben en wie wat gaat doen.
Overigens is er wel wederkerigheid mits men elkaar begrijpt en worden reacties gewogen en intern beoordeeld op juistheid en zonodig nagevraagd of aangegeven, zoekend naar woorden of een herhaling van vaste reacties.

Anders

In het begin had ik ook het gevoel alsof ik mijzelf moest corrumperen en niet meer mijzelf kon zijn. Maar omdat ik steeds beter begreep hoe mijn kinderen en exman met informatie en prikkels omgaan, het waarnemen van alles, alle details, elke emotie komt versterkt binnen. En hoeveel moeite ze doen om toch te blijven communiceren en mee te komen en hoeveel energie en stress dat kost, de hele dag, het houdt nooit op. Dan verwacht ik met hun rigiditeit dat ze zich aanpassen aan mij? Ik ben flexibel ik kan ze tegemoet komen.
Het wordt een sport en een tweede natuur, hoewel ik hier natuurlijk ook regelmatig uit mijn rol val maar dan tijdig teruggefloten wordt en andersom. Als er iemand een volkomen in zichzelf gekeerd verhaal tot op de millimeter zit te oreren, dan haak ik op een gegeven moment ook af. 'Teveel (op de millimeter) details', te lang verhaal over een onderwerp, ik begin af te haken, is dan ook vaak mijn sturing in het gesprek en 'teveel (diverse) informatie' krijg ik vaak terug.
Of teveel emotie als ik niet oplet. Zoon imiteert mij dan door op en neer te springen en 'vonkjes' te maken met zijn handen: oeps jij komt binnen!:-) Het verhaal gaat alle kanten op en de emoties spatten eraf.:-)

het weer

Nou vooruit, als je bij je partner het weer als openingszin moet gebruiken om een gesprek te hebben, dan is er denk ik iets niet goed.

Vesper

Wat ik bedoel is dat je best vaak en veel reageert hier op allerlei diverse draadjes en over het algemeen wel een mening ergens over hebt en die ventileert. Daarmee toon je toch een duidelijke interesse en betrokkenheid aan bij anderen. Tegelijk zeg je dat je IRL op veel dingen niet reageert en je zelfs ergert aan mensen die overal een mening over hebben.
Voor mij klinkt dat wat tegenstrijdig, dus dat maakt me dan nieuwsgierig. Ik bedoel er verder niets negatiefs mee trouwens.

beetje aanpassen van twee kanten

Hier ook zo'n man en kind die heel anders zijn dan ik. Maar ik heb wel van begin af aan (bji man vooral) op mijn strepen gestaan dat hij ook wat inschikt als ik dat ook doe. Zo hebben we langzamerhand een soort "regels" gekregen (niet opgeschreven ofzo, ook niet expliciet afgesproken, maar zo gegroeid). Dat wil zeggen: ik vraag/praat niet te veel als hij net thuis is, en begin geen diep gesprek tijdens een favoriet tv-programma of als hij aan het werk is thuis. Dan blijven er wel weinig momenten over natuurlijk, sinds we (een jaar of 15) een afwasmachine hebben. Daarvoor wat HET moment tijdens de afwas samen. Nu geef ik aan dat ik ergens over wil praten, daar op sta, maar het moment bij hem leg. Dus ik vraag: Ik heb iets met je te bespreken / wil je iets vertellen, kan dat nu? En vraag dan welk moment hem wel past (wel og diezelfde avond, iets dringends of emotioneels bespreken kan geen dag wachten, dat heeft hij inmiddels wel geaccepteerd). Aangezien hij dan ook wel inziet dat hij mij daar niet veel mogelijkheden in biedt, van zijn kant, kiest hij dan toch meestal voor "nu". Dan wil ik vervolgens wel even echt zijn aandacht, dus mobiel weg en tv uit. Anders gaan toch die steelse blikken er steeds heen. Die regel (mobiel en tv) moet ik overigens wel elke keer weer zeggen, dat wordt nooit of te nimmer iets wat hij vanzelfsprekend doet of zelfs maar begrijpt. Maar hij doet het omdat ik dat dan graag wil en zeg. Van de andere kant accepteer ik dat ik weliswaar mijn verhaal kan doen en wat aandacht, raad en daad krijg, maar niet enorm diepe gesprekken ofzo.

Ariana

Ik denk echt dat je onderscheid moet maken tussen je man en je kind.De relatie met je kind is een ander soort relatie. Minder evenwichtig. Je kind groeit nu toe naar volwassenheid dus die relatie zal evenwichtiger worden. Maar je kan niet van je kind verwachten dat die in jouw emotionele behoeftes voorziet.

Daarentegen kan je dat wel van je man verwachten. Je mag best van je man wederkerigheid en begrip verwachten voor wat jij nodig hebt & dat naar hem toe communiceren. Die relatie is echt heel anders. Van je man mag je grotere verwachtingen hebben en grotere eisen stellen dan aan je kind.

Toch maar weer afwassen dan :)

Helemaal eens met eat Stenna onder andere schrijft. Met de introductie van de vaatwasser is een plezierig contactmoment verdwenen ( al weet ik best dat er nogal eens discussies zijn over wie er moet afwassen en zo). Het duurt niet echt lang, je staat naast elkaar, hoeft elkaar niet aan te kijken, er is geen afleiding van schermpjes.

Moest wel lachen om het inzicht geen diep gesprek te beginnen tijdens favoriet tv programma. Hoe open moet de deur staan, hahaha.

bromvlieg

Zal je misschien verbazen, maar voor mij was dat echt een inzicht

Geen enkel tv programma is voor mij boeiender dan een goed gesprek en tv boeit me sowieso maar matig. Dat tv je zo in beslag kan nemen of zo belangrijk kan zijn, ik kan er nog steeds niks mee. Maar heb het "leren accepteren" als nog een verschil tussen ons.

tv-programma

Haha, grappig.

Nou, hier is de televisie echt niet zo belangrijk, maar een paar favorieten in de week zijn er wel hoor. Zolang niet de hele avond uit favoriete tv-programma's bestaat zou ik zeggen dat een gesprek wel even kan wachten:-) Tenzij het een ernstig gesprek is natuurlijk.

neem een hond

Mijn jongste is ernstig gehandicapt, die voorziet totaal niet in mijn behoeften. Er valt geen zinnig gesprek mee te voeren want hij kan niet praten. Maar ik neem het hem niet persoonlijk kwalijk Je man is ws altijd al zo geweest, dus je zal dit gedeelte bij vriendinnen of evt. familie moeten vinden.
Misschien moet je een hond nemen, die is 'altijd' trouw.