Anders zijn dan sommige gezinsleden

Lieverdje

dat was natuurlijk maar één van de vele voorbeelden die ik zou kunnen geven. Van hem kwam geen gesprek, niet over eenvoudige en niet over moeilijke zaken; gewoon geen communicatie en nee, dat is niet altijd zo geweest. Daarbij zat er, naast dat er bij hem meer niet goed zat op sociaal gebied, meer niet goed. Mijn gesprek over een scheiding daar kreeg ik een reactie op: "bel maar voor een afspraak". Meer niet en dan voel je je naast de normale eenzaamheid toch wel heel verloren na zo'n reactie.

schermen zijn dwingend

niet omdat er zoveel boeiends op te zien is, dat is het niet.

Jaren geleden lag ik in het ziekenhuis. De patiënte naast me had TV (ik had er ook een, maar niet betaald dus geen beeld) en zij keek constant soaps en zo. Ik had er geen enkele behoefte aan, vond het zelfs vervelend, maar merkte dat mijn blik steeds naar dat scherm trok. TV (en andere schermen) zijn kennelijk lastig te negeren. Voor mij werkt het tenminste zo, ik weet dat er ook mensen zijn die de tv als 'achtergrondmuziek' hebben aan staan. Daar kan ik me niks bij voorstellen, maar zo zie je maar hoe mensen verschillen.

pria

Wat vreselijk zeg, ik kan me helemaal voorstellen dat je doodongelukkig bent in zo'n relatie dan. Ik moet zeggen dat ik hier in de omgeving ook wel niet-communicerende mensen (heel stereotype allemaal mannen) zie in relaties en ik vraag me dan wel af hoe die vrouwen daar onder blijven. Ik zou er helemaal niet tegen kunnen, maar misschien zij wel (of ook niet en ze houden zich groot)

Mijn opmerking over openingszinnen over het weer die niet goed zijn, was trouwens een reactie op bericht nummer #41, waar iemand zei geen geduld te hebben met partner die vaak over het weer begint. Dat lijkt mij helemaal niet goed: een gesprek met je partner proberen aan te knopen via het weer klinkt als een wanhopige poging tot contact. En daar wordt ook nog eens niet op ingegaan.

vraag voor de zwijgers

Is een opmerking over het weer of andere smalltalk niet bijna per definitie bedoeld om contact te leggen? Is het dan niet heel raar om dat maar te negeren omdat het 'niet interessant' is? Misschien zit ik er helemaal naast, maar het komt op mij tamelijk autistisch over (sorry Ad, daar is ie weer;-).

Er zit toch ook wel verschil tussen iemand die lekker rustig is en iemand die reageert op vragen, ook al zijn ze niet zo relevant. Als iemand probeert contact te maken moet je m.i. altijd reageren, tenzij je helemaal geen contact wil met die persoon (een engerd, iemand waarmee je ruzie hebt, iemand waar je vanaf wil, zoiets) Aandachttrekkerij (van kinderen) negeer ik wel een enkele keer, maar dan toch wel met een waarschuwing vooraf.

Maarja, misschien bekijk ik het wel teveel vanuit m'n eigen perspectief?

Antwoord

"Is een opmerking over het weer of andere smalltalk niet bijna per definitie bedoeld om contact te leggen? Is het dan niet heel raar om dat maar te negeren omdat het 'niet interessant' is?"

Ik vind het soms lastig om te schakelen als ik in OOL/de krant/mijn eigen gedachten verdiept ben. En eerlijk gezegd vind ik die vaak ook interessanter dan het weer of het werk van mijn wederhelft (dat zijn zelden smeuiige roddels maar vaak hele technische dingen die me volkomen boven de pet gaan). Verjaardagen - veel schakelen, veel small talk - zijn niet mijn grootste hobby.

Dus ik vind het niet raar, maar realiseer me wel dat het een eigenschap is waar ik niet altijd gehoor aan kan geven.

Voor de statistieken

Ik ben een vrouw. Misschien kom ik wel van Mars. Want als de relatie met man eens stroever loopt, ga ik liever iets anders gezamenlijk ondernemen dan diepgravende zware analytische gesprekken.

Pennestreek

Ik was even erg druk, dus kon niet eerder reageren.
Nu tijd voor een paar reacties.

"Nou ja, wat je er in ieder geval denk ik van moet leren is dat je allebei blijft praten over je gevoel, ook over eventuele twijfels. Pas dan kan de ander er wat mee."

Jouw situatie is niet helemaal vergelijkbaar met die van mij. Bij mij speelt er geen ander. En ik heb mijn man heel vaak duidelijke signalen gegeven dat ik ontevreden was over dingen/communicatie. Heb hem zelfs brieven en mails gestuurd, naast een aantal "serieuze gesprekken". Maar kennelijk was het allemaal niet duidelijk genoeg voor hem.

Nu ben ik wel duidelijk geweest en toont hij berouw en wil hij ook wel veranderen (maar wil niet alleen veranderen, vindt dat ik ook moet veranderen - vergeet alleen dat IK me al die jaren enorm heb aangepast).

Maar goed, hij doet nu zijn best, ik doe mijn best. Hopelijk gaat het lukken. Ik wil het echt een kans geven, want scheiden is echt het allerlaatste wat ik wil.

Maar het verschil blijft. Dus alle tips hoe daar goed mee om te gaan, zijn welkom. Overigens ging dit draadje niet alleen over de verschillen met mijn man, maar juist mijn inzicht (opeens) dat ik zowel van mijn man als van mijn oudste verschil. En dat dat soms best moeilijk is.

Stille Willie

Dank voor jouw posting.

Ik ben niet zo dat ik 45 min een monoloog tegen mijn man houd hoor. Haha, kan me daar niets bij voorstellen. Lang praten doe ik wel tegen anderen, maar mijn man wordt na 1 of 2 min denk ik al ongeduldig, dat is een beetje het probleem.

En het is niet zo dat ik over het weer of onzin met hem praat, maar ik wil vooral met hem praten over de kinderen (en dan wat serieuzere dingen over hen, niet onzin dingen) en onderhoud huis en tuin.

Het gezellige kleppen doe ik wel met vriendinnen.

"Dus dan moet je elkaar in het midden opzoeken: jij wat meer tot the point en niet eindeloos blijven herhalen en oprakelen wat al eens is gezegd (mijn grootste ergernis) en je man bereid te luisteren naar wat jou werkelijk dwars zit of zoiets."

Ja, daar heb jij natuurlijk gelijk in, dat ik meer to the point moet zijn en niet moet herhalen. Doe erg mijn best, maar ben niet beknopt. En inderdaad, ik herhaal ook dingen. Ook dat doe ik niet expres en "werk ik aan". Is makkelijker gezegd dan gedaan, kan ik je verklappen. Ik wil dus wel (heel erg graag zelfs), maar het lukt niet altijd .

Ik zou het zo fijn vinden als mensen die niet zo praterig zijn, daar wat meer begrip voor zouden hebben dat het vaak geen onwil is, maar onmacht. En dan mogen ze mij best vriendelijk bijsturen, want ik begrijp ook dat het voor andere mensen vervelend is.

Bellefleur

Dank je wel voor jouw concrete tips!

Ik ga ze uitproberen.

Veranderen

'Nu ben ik wel duidelijk geweest en toont hij berouw en wil hij ook wel veranderen (maar wil niet alleen veranderen, vindt dat ik ook moet veranderen - vergeet alleen dat IK me al die jaren enorm heb aangepast)'

Ik vind dit lastig hoor, kan het niet laten staan. Het klinkt zoooo kansloos.

Ik werk met mijn kinderen met de methode van Ross greene, uit het Explosieve kind. En die zou dit afschieten. Te weinig specifiek, niet haalbaar, te veel goede bedoelingen, zonder handvatten.

Als je een probleem hebt met iemand die je lief is, dan hebben mensen vaak de neiging pm het steeds groter te maken,

Maar ik denk juist dat het klein moet, specifek.

Volgens mij is stap 1 al goed onderweg. Je begrijpt al aardig goed hoe het werkt voor je man. Jij bent een gedachten en meningen vormer tijdens het praten. Hij is to the point en houdt niet van herhalingen. Toch?
Dat is een soort van mismatch.
Stap 2 is wat dit met jou doet. Jij voelt je eenzaam. (Of zie ik dat niet goed?) Realiseert je man zich dit? Zonder verder nog naar oplossingen te kikken, zonder verwijten, zonder schuldvraag. Realiseert je man zich dat jij je eenzaam voelt in jullie relatie, omdat jij je niet goed gehoord kunt voelen? Hij heeft die behoefte namelijk niet, dus misschien snapt hij nog niet voldoende wat er nu.met jou aan de hand is, waarom hij ook een probleem heeft.

Stap 3 is samen kikken naar specifieke situaties, die het belangrijkste zijn, waarin jullue kunnen proberen om je anders te gedragen. Veranderen zal niet lukken. Ik geloof dat iemands karakter behoorlijk vast ligt. Maar mensen kunnen wel leren om zich anders te gedragen. Dat is aftasten, uitproberen, niet opgeven. Sommige dingen zullen niet werken, stop daar dan mee en verzin iets anders. Kijk naar het juiste moment, de juiste omgeving. In de auto of wandelend praten werkt hier best goed. Maar hier is het probleem adhd, die denken beter als ze actief zijn.

Maar vooral, maak het niet te groot. Kleine stappen. Er zal vast een specifiek onderwerp zijn, waar jij bovenal graag je emoties over wilt delen, waar jij wederkerigheid wil. Hier is dat mijn relatie met mijn familie en ouders. Omdat dit mij zo beinvloedt.

En laat je man het vertellen als je in herhaling valt, als jij het verkeerde moment pakt. Net zoal jij hem verteld wanneer hij bot over komt, of jou een eenzaam gevoel geeft. Soms helpt het hier als ik zeg:'geef me maar gewoon een knuffel, dat heb ik nu nodig.' Mijn man merkt dat niet altijd. Dan zeg ik het en dan is het oke.

Stap 4 is niet opgeven. Als het niet lukt, samen.iets anders bedenken. Kleine veranderingen kunnen een groot verschil maken. Een ander moment, andere plek. Ik weet niet of je het boek 'The tipping point', kent,maar dat zie ik zoveel in mijn leven. Het zijn vaak kleine dingen die onbenullig lijken, die grote gevolgen hebben. Het is leuk om die ol te zoeken. En het is vaak niet onmogelijk om die kleine dingen aan te passen.

Nou ja, misschien nuttig, dit? Succes