Regels mbt opbouw vakken vwo

Amsterdamse

Wij kunnen nu niet meer helpen. Wat wij alleen kunnen is de kans bieden en de ruimte bieden dat ze door een extern geholpen worden.
Maar nee. Tot ik vertrouwen heb kan ik niet 100% loslaten

Helpen

Met helpen bedoel ik ook zeker niet dat jullie ouders dat perse zelf doen, dan kan ook een externe hulpverlener zijn.

En verder heb ik niet de indruk dat je iets van mijn post begrepen hebt. Dat bedoel ik niet zuur, laat dat duidelijk zijn.
Ik wens je dochter oprecht veel sterkte.

100 procent

Je hoeft toch ook niet 100 procent los te laten? Maar wel telkens een stapje verder terug doen. Kijken of het goed gaat en dan nog een stapje. Ik denk vanaf het begin van je verhaal al dat een goede psycholoog echt noodzakelijk is. En snel ook. Want ik snap ook wel dat je je kind, dat er zo erg aan toe is, niet kunt loslaten. Alleen zoek je de oplossing in het cognitieve stukje. Daar zit de oorzaak niet. Die zit in haarzelf en hoe ze om gaat met voor haar lastige zaken. Daar kan een psycholoog bij helpen. En die kan jullie ook vertellen hoe jullie haar kunnen helpen. En dat zal (denk ik) helemaal niet zitten in een vwo-diploma. Maar in heel andere zaken. En dan komt dat diploma er wel. Maar wel vanuit een veel sterkere basis.

Nu geef je aan waarom je niet los kunt laten en dan snap ik heel goed waarom jullie zo vasthouden aan dat niveau. Omdat zij daaraan zo vasthoudt. En als dat niet haalbaar is, ben je bang dat ze rare dingen gaat doen. Een verschrikkelijke angst. Zorg alsjeblieft dat ze daar op korte termijn serieus mee aan de slag gaat. Veel belangrijker en urgenter dan al die gesprekken op school. Dat is sypmtoombestrijding.

Amsterdamse

Misschien niet maar ik merk dat ik nu bij alles automatisch in de verdediging schiet. Dus misschien kan ik ook beter niet meer reageren

Loslaten.....

Ik kan daar ook weinig mee. Een meisje van 13 jaar met psychische problemen moet "het zelf ondervinden", "leren van fouten en teleurstellingen" en "zelfstandig" zijn.

Ieder kind wordt zelfstandig en volwassen op een ander moment, op verschillende vlakken en in fases.

De één kan lopen met 10 maanden, de ander is bijna 2. En zo gaat het leven verder.
De één zit met 18 jaar op kamers zoveel kilometer verderop, de ander kiest voor een studie dicht bij huis.
De één maakt op zijn 17e een reis om de wereld, een ander durft niet eens in het donker de hond uit te laten.

Loslaten op het moment waarop je kind aangeeft een stap verder te willen lijkt me gezond. Dan is het tijd voor een volgende fase. Maar een 13 jarige laten struikelen lijkt me niet nodig.

Ik heb niets met:"daar worden ze hard van". Dat zeg ik hoogstens als er gefietst moet worden in de regen.
Niet bij een 13 jarige waar duidelijk wat meer begeleiding bij moet. Dit meisje is nog niet toe aan het kunnen verwerken van slechte ervaringen, laten er eerst wat positieve zijn.

Drietje

We zoeken niet de oplossing in het cognitieve stuk. Het cognitieve stuk maakt haar deels blij. Dit afpakken zou echt een enorme straf en klap voor haar zijn. Het klopt dat ze vaak depressief is maar aan de andere kant is ze ook nooit zo blij geweest op een school
Ze hoort er gewoon. Ik kan er niet meer van maken en hoop dat iedereen dat gelooft. En we weten dat ze hulp nodig heeft
Daarom zeg ik ook al vanaf het begin dat deze lastenverlichting daarom zo nodig is. Om ruimte te creëren voor andere zaken

Wil40

Jij schrijft wat ik bedoel.

De plank mis

Wil40, slaat je post op mijn bericht? Zo ja, dan sla je de interpretatieplank echt volledig mis.

Dat bedoel ik niet

Het is lastig uit te leggen, maar ik bedoel het anders. Er zijn veel kinderen die om welke reden dan ook blijven zitten en afstromen. Van verrweg de meeste van die kinderen hebben de ouders niet de zorgen die jij hebt. Ook hier zijn kinderen bij die hb zijn, extra uitdaging nodig hebben, lastig vrienden maken, etc. Maar die op de een of andere manier niet tot leren komen, terwijl ze het wel leuk hebben op school. Jammer, maar niet dramatisch.

Bij jou dochter is het wel dramatisch. En dat geloof ik ook echt. Maar waarom is het zo dramatisch? Die oorzaak ligt ergens anders dan bij school. Dat betekent dat school niet de oorzaak is en dus ook niet de oplossing is. De oplossing die jullie nu hebben bedacht zorgt ervoor dat ze (hopelijk) nu wat verlichting voelt. Maar dit pakt het onderliggende probleem niet aan. Dat bedoel ik dus met dat de oplossing niet op school ligt maar bij haarzelf. En als dat probleem wordt aangepakt, dan zal zo'n tegenslag veel minder dramatisch zijn. En zul jij minder angst hebben en meer op haar kunnen vertrouwen en dus ook meer los kunnen laten.

Alle maatregelen op school, hoe mooi ook, hebben een tijdelijk effect zo lang ze niet werkt aan de onderliggende oorzaken.

performaal

Hoe was destijds de verhouding performaal/verbaal iq? Ik heb een dochter met een heel hoog verbaal iq maar haar performaal iq ligt lager. Ze kan praten als Brugman, je denkt dat ze alles kan maar juist bij de uitvoering schort het. Ze heeft daardoor ook allerlei zeer slechte gedachten gehad. Ze heeft er mee leren omgaan, met veel vallen en opstaan, en wij ook. Om het even heel beknopt te zeggen.

Idem

Waar haal je “laten struikelen” en “daar worden ze hard van” in vredesnaam vandaan? Niemand schrijft dat! Wel dat ze met stapjes richting zelfstandigheid moet als ze wil dat haar dochter zich ontwikkeld. Je slaat de plank wat mij betreft echt mist en bevestigt is klap op de vuurpijl Lisbeth direct weer in haar verstikkende bemoeienis met haar dochter - en dat mag écht wel een onsje minder.

Reactie

Ze gaat toch ook therapie

Marieke harmonisch en p hoger dan de v

Mensen

Als jullie het niet erg vinden stop ik bij deze met reageren. Ik merk dat hoezeer ik zaken ook uitleg ze totaal anders uitgelegd worden dan ik bedoel en ik zie niet het nut van het nog een keer uitleggen eigenlijk niet

Therapie

Dat is heel goed, maar ik lees ook dat het een 'eis' van school is. Ik hoop dat ze het ook echt gaat doen nu.

Ik wens jullie veel sterkte en hopelijk lezen we over een tijdje dat het veel beter met haar gaat!

Lisbeth

Zeker met de laatste postings denk ik echt dat ze iets aan EMDR kan hebben. Probeer er eens naar te kijken.

Lisbeth

Je vroeg: "En om niet het vwo te kunnen halen zou het iq opeens 20 punten gezakt moeten zijn. Geen idee of dat mogelijk is."

Ja hoor, dat is mogelijk. Toen onze zoon op die leeftijd werd getest, werd erbij verteld (en daar is het bij jullie misschien al mis gegaan) dat een iq-test op deze leeftijd maar een hele beperkte voorspellende waarde heeft voor de toekomst. Er werd daarom gesproken over een zeer grote ontwikkelingsvoorsprong.

Onze zoon heeft nog steeds een behoorlijk (vwo) iq, maar niet zo enorm hoog als toen hij 6 was. Wel een giga v/p kloof, die op 6-jarige leeftijd veel minder naar voren kwam. En ondanks het feit dat zijn iq nog steeds zegt dat vwo had moeten kunnen en ondanks het feit dat zelfs zijn docente Duits ondanks al zijn onvoldoendes voor dat vak zei dat hij op het vwo hoorde, liep hij vast.

Oh...

Mosterd na de maaltijd zie ik.

In ieder geval is het harmonische profiel uit #363 zo oud, dat ik uit ervaring kan zeggen dat dat echt niet meer betrouwbaar is.

Laat je dochter niet in één keer helemaal los, maar de druk m.b.t. school wel. Zoveel stress voor een uitgeklede toetsweek getuigt echt niet van plezier in school. Eerst werken aan haar zelfvertrouwen en verdere welzijn. Heel veel sterkte daarmee.

Bermbrand.

"Je slaat de plank wat mij betreft echt mist en bevestigt is klap op de vuurpijl Lisbeth direct weer in haar verstikkende bemoeienis met haar dochter - en dat mag écht wel een onsje minder."

Wat mij betreft mogen dit soort opmerkingen, psychologie van leken, wel een onsje minder.
"Haar verstikkende bemoeienis met haar dochter"....fijn als moeder om te horen. Als mijn vriendin dit tegen me zou zeggen heb ik geen vijanden meer nodig.

"Wel dat ze met stapjes richting zelfstandigheid moet als ze wil dat haar dochter zich ontwikkeld".

Dat weet Lisbeth en er komt hulp van een psycholoog, intern begeleider, speciaal traject enz. Het meisje is 13, nog een lange weg naar die zelfstandigheid te gaan, tijd genoeg.
Lisbeth geeft ook aan dit niet alleen te kunnen.

Ze heeft verder niet veel aan de voorbeelden hoe andere ouders dit hebben aangepakt en soms zelfs opgelost. Opvoedkundige tips zeg maar.

Ik heb geen kind met zelfmoordwensen. Maar misschien zou ik dan, in de ogen van velen, ook zo'n "verstikkende moeder" zijn.

Bermbrand

Ik sluit mij geheel aan bij Wil.

Een kritische houding is natuurlijk goed (en ook de kracht van een forum). Maar jeetje, moet het echt zo fel (lees: bot)? Lisbeth geeft al aan dat ze moeite heeft met loslaten, dat ze daar zelfs therapie voor heeft.

Is het nu echt nodig om vervolgens dingen te roepen als 'je slaat de plank volledig mis' en 'waar haal je het in vredesnaam vandaan'?

Ik heb echt moeite met jouw laatste postings. Waarschijnlijk bedoel je het niet zo, maar ik vind er nogal een superioriteit en arrogantie uitstralen. Lisbeth is dus niet de enige die jouw taalgebruik (en dat van anderen overigens, het versterkt elkaar nogal) nogal aanvallend vindt.

In dit draadje zou er best wat meer wederzijds begrip mogen zijn voor het feit dat opvoeden soms gewoon ontzettend lastig is, zeker als je een kind hebt dat niet lachend en fluitend door het leven gaat.

Wil en bicyclette

Wil40, psychologie pas ik juist in geen enkele post toe, grappig dat je nota bene vervolgens zèlf met een psychologen verklaring voor moeder èn dochter komt! En je bent niet de enige, want anderen doen dat ook voortdurend over Lisbeth en haar dochter. Ik onthoud me daar bewust daavan. Voor mij is zij een moeder als alle andere en haar dochter een puber als alle anderen. Ik benader sec haar vraag als het probleem en juist niet de persoon.

En grappig bicyclette dat ik van jou niet mag zeggen dat Wil40 wat mij betreft de plank mis slaat (net als Amsterdanse overigens, die mij voorging) en jullie mogen dat van jezelf kennelijk wel over anderen zeggen. Dit is een forum weet je, waar (ook door Lisbeth zelf) om een mening gevraagd wordt. Je mag het oneens zijn met elkaar.

Bot en fel is het in deze draad zeker geweest, dat ben ik met jullie eens. Maar ik voel me niet aangesproken. Ik ben netjes en ga steeds inhoudelijk op Lisbeth in. Om deze houding vervolgens als ‘arrogant’ en ‘superioriteit’ te kwalificeren, slaat de plank wat mij betreft echt mis.

Al die adviezen, laat toch los

Lieve dames (en heren?) ik wijs u er graag op dat de school en de begeleider ook een mening hebben. Het heeft niet zoveel zin om lisbeth te overladen met mogelijke alternatieve oplossingen, andere kant van medailles of andere insteken.
Zij gaat daar niet over.
Het ziet er in alles naar uit dat de school en de begeleider het stokje ferm ter hand hebben genomen en een plan hebben gemaakt.

Of dat het beste plan voor de leerling zal blijken te zijn is maar helemaal de vraag.
Maar hier geldt precies hetzelfde als bij de reserves die op kunnen komen bij wat lisbeth allemaal vertelt.
Het maakt niet uit.

Dat kind is pas 13. En of het nu wel of niet hoogbegaafd is, dit kind zal beslist de veerkracht hebben om er toch nog wat van te maken.

Ik snap helemaal de behoefte om lisbeth te adviseren om los te laten. Dat zou ook zo'n mooi voorbeeld kunnen zijn naar haar dochter die zelf met een beetje loslaten makkelijk verder zou kunnen komen. Maar ik vind eigenlijk dat deze overmaat van adviezen, beoordelingen en druk op lisbeth ook niet zo'n goed voorbeeld is en dan nu voor lisbeth. Hoe kan zij loslaten als "iedereen" haar op haar huid zit?

Eens

Lisbeth vraagt hier weliswaar zelf om advies, maar eens dat al onze goedbedoelde adviezen dezelfde druk geven als die we haar zelf afraden jegens haar dochter.

Nee hoor

Ik geloof niet zo dat de meningen van onbekenden op een forum zoveel druk opleveren. Je kunt je situatie door de bril van een ander bekijken. Dat geeft inzicht, maar geen druk. Lisbeth heeft nu aangegeven dat ze genoeg adviezen heeft ontvangen. Prima toch?

En Mirjam, dit kind is 13 en al voor de derde keer depressief. Ik krijg daar zelfs thuis, achter mijn pc, zweethanden van.

Laat los

"En Mirjam, dit kind is 13 en al voor de derde keer depressief. Ik krijg daar zelfs thuis, achter mijn pc, zweethanden van."

Nou kijk, als je persoonlijk zweet de maat der dingen moet zijn, dan zouden we elkaar en onze kinderen om allerlei hersenspinsels voortdurend op de huid moeten zitten. En zo is wat lisbeth doet en de zenuwen die haar dochter heeft ook heel begrijpelijk.

Loslaten is werkelijk ophouden met het projecteren van je eigen zweet op een ander.

Het komt wel goed. Misschien niet op jouw manier, maar dan nog.
Geef het een kans, geef het de ruimte.
Vertrouw op de veerkracht van het kind.

Hoe is het nu, Lisbeth?

Ik hoop dat je nog een update wil geven. Gaat het beter met je dochter, is ze uitgerust en wat rustiger geworden? Ik hoop dat haar nieuwe programma haar goed zal doen.
Algebra