Hoogbegaafdheid is een handicap

Ik kan wel met ze spelen maar niet met ze praten

Dit zei mijn zoon toen hij 6 jaar was. In groep 3 werd hij steeds somberder, dacht dat hij maar beter dood kon gaan. Vond zichzelf niets waard.

Hij had vriendjes, sociaal leek alles goed te gaan. Maar hij was ongelukkig.
Wij zochten het niet in hb. Psycholoog werd ingeschakeld voor onderzoek, daar zat een iq test bij. En ja hoor, hb. En emotioneel ook ver vooruit. Hij was de hele dag op school druk met zich aanpassen aan de rest.
School heeft hem doorgetoetst met de cito's, ook hier ver vooruit. En dat zonder thuis sommen te maken of zo. Hij deed nooit schoolse werkjes thuis.

Hij heeft vervolgens groep 4 overgeslagen. Eerste helft groep 5 ging goed, mede dankzij een erg fijne leraar. Maar toen begon het weer slechter te gaan.
Vanaf groep 6 zat hij in een hb klas op een andere school. Kind was weer vrolijk, astma was niets meer van te merken, hij kreeg vrienden waar hij wel mee kon praten. En kwam niet meer doodmoe uit school.
Nu is hij tweedejaars student en gaat het goed met hem.

De hb-klas was voor hem een geweldige oplossing. Als die er niet was geweest, hadden we een school gezocht met meer ervaring met hb dan de oude school.

"Zelfde" meegemaakt

====Alsof dat mannetje ( hij was net 7 jaar) permanent de boel bij elkaar aan het bedriegen was. Alsof ik met hem de aarde rondtrok om hem, stiekem tot het uiterste voorbereid, overal de punten weg te laten stelen.====

Dat je mna de kerstvakantie bij de juf van groep 6 moet komen en je een preek krijgt dat het de bedoeling is dat de kinderen hun werkstuk zelf maken. Dat je heus wel een beetje mag helpen met de handigheidjes van word maar geen hele zingen moet dicteren met woorden die niet passen bij een 9 jarige.
Na de meivakantie mag je bij de duo van de juf komen. Bij een boekbespreking is het de bedoeling dat de kinderen in eigen woorden vertellen ware het boek over gaat. Dit waren geen worden voor een negen jarige.
Ik groep 7 weer dat gezeur. Prima dat hij eenvoud de bieb een boek leent van de volwassen afdeling om een werkstuk te maken maar complete zinnen overschrijven is niet de bedoeling, hij moet het in eigen woorden na vertellen.

Dit zijn zijn eigen woorden, wij dicteren niet wij zeggen niet wat hij moet opschrijven dat doet hij zelf! Ja ja dat zal wel
De spreekbeurt in groep 7 heeft hij helemaal zelf gemaakt, ook niks meer geholpen aan de technische kant van PowerPoint. Na afloop van de spreekbeurt had alleen de meester een paar vragen. Inmiddels was de uitslag van de wisc binnen en was duidelijk dat dit echt het niveau van zoon was een wij niet verantwoordelijk waren voor zijn " ingewikkelde" technische werkstukken en spreekbeurten.

Begrijpen

Er zijn natuurlijk ook kinderen die helemaal niet hb zijn en die ook niet begrepen worden door hun klasgenoten, die raar gevonden worden en die er niet tussen passen. Dat is niet alleen voorbehouden aan hb kinderen. Daarom ben ik ook niet zo'n voorstander van het verder in hokjes opdelen van kinderen. Als de school een fijne sfeer kan scheppen waar ook kinderen die niet helemaal in de pas lopen zich thuis kunnen voelen en waarbij het werk aangepast kan worden aan het niveau van het kind dan is dat ook helemaal niet nodig. Dat is natuurlijk op lang niet elke school zo (helaas) dus dan ben je als ouder inderdaad gedwongen om verder te kijken.

Wat Kopzorg beschrijft is een leerkracht die het kind helemaal niet kent en ook niet wil leren kennen. Die geen moeite doet om na een prachtig werkstuk daar met het kind over te praten, als je een gesprekje voert over het onderwerp van het werkstuk dan merk je vanzelf dat het kind daar veel kennis over heeft. Waar ligt dat aan? Te grote klassen waardoor er te weinig tijd is voor de leraar om het individuele kind te leren kennen? Onwil of geen zin van de leerkracht? Geen goede overdracht tussen de leraren?

Hokjes?

Asha, hoe bedoel je dat, het opdelen van kinderen in hokjes? Welk hokje is dat, en wat hoort daarbij, bij dat hokje?

Het is niet zo dat als je hb bent, dat dan geldt: one size fits all. Mijn verhaal zegt dat al: twee kinderen die compleet anders zijn en anders reageren, en allebei hb zijn. Met wél een afwijkende denkwijze. Dat zien én erkennen scheelt al, in hoe je jezelf ziet en ervaart, ook in relatie tot anderen. Dat heeft mi niks met hokjes te maken. Want naast hb zijn ze (en ik) ook nog vriend(In), zus, klasgenoot, sporter etc.

Maar ik pas ervoor om te gaan ontkennen dat het niet uitmaakt of iemand hoogbegaafd is, want dat maakt wel uit. Niet altijd, maar wel regelmatig.

Asha

'Daarom ben ik ook niet zo'n voorstander van het verder in hokjes opdelen van kinderen. Als de school een fijne sfeer kan scheppen waar ook kinderen die niet helemaal in de pas lopen zich thuis kunnen voelen en waarbij het werk aangepast kan worden aan het niveau van het kind dan is dat ook helemaal niet nodig. '

Idealiter niet. Maar leerkrachten zijn ook maar mensen. En het voor elk kind steeds opnieuwe uitpoberen van verschillende methodes kost veel tijd en energie. Dat 'hokje' kan helpen om sneller de juiste methode te vinden, doordat een leerkracht weet in welke hoek ze het moet zoeken.

Overigens zorgen aanpassingen van het werk aan het niveau van het kind op zichzelf al voor hokjes. Dat stast los vzn dd vraag of er een diagnose is.

Fabeltjesfuik

Geheel terzijde, ik stem op "fabeltjesfuik" als woord van het jaar.
PS ik mocht altijd de planten water geven, koffie zetten of de klasgenoten helpen toen ik op de basisschool zat. Voor geen van die zaken had ik aanleg trouwens, maar ik kon daardoor wel onbeperkt bij de snoepvoorraad van de leraren.

Vroeguh

Daar denk ik dus ook aan door dit draadje. Maar ik ben bang dat de regeltjes, zoveel uur onderwijs, allerlei oplossingen minder geschikt maken omdat het leren op een andere manier is.

Hier was het ook gaan tekenen of gaan lezen als je snel klaar was met je werk. En later mocht ik opletten in een klas waar een leerkracht naar de tandarts was of een stukje instuderen met de kleuters.
In groep 8 kregen we wiskunde voor degenen die naar HAVO/VWO zouden gaan, maar ik kreeg naar mijn idee wel voldoende uitleg om het daarna zelf te kunnen doen.

ITT tot zoon, die kreeg pluswerk maar snapte de bedoeling niet van de methode die hij zelf maar moest uitzoeken want hij was toch zo slim? Dat was snel klaar.

Gelukkig hield hij erg van lezen en dat mocht hij altijd doen als hij klaar was met zijn werk. Hij had vaak eigen boeken bij zich en er was een school bibliotheek. En in de bovenbouw hoefde hij zich niet meer aan de AVIboekjes te houden.

Hokjes

Sommige kinderen hebben meerdere hokjes. Elk hokje heeft een handleiding maar de vraag is welke oplossingen passend zijn bij het kind. Mijn dochter heeft de diagnose DCD, een mislukte IQ-test, kenmerken van ADHD, en meer/hoogbegaafdheid en natuurlijk ook een karakter. Op het moment van diagnostiek was ze gefrustreerd en somber. Inmiddels zijn we met therapie, aanpassingen op school en zo een heel stuk verder. Al die onderzoeken geven een beeld, geven tips en adviezen maar zijn geen een op een handleiding of automatisch erkenning dat bij toverslag alles is opgelost. Dat neem ik school niet eens kwalijk. Haar beeld is zo divers is. Ze hebben er 30 per klas, ik maar 1 en dan doe ik het zelf ook nog vaak genoeg verkeerd dat ik achteraf denk...ik had de tip uit het andere boekje moeten pakken. Nu heb ik over deze basisschool niet echt wat te klagen, maar je merkt verschil in de kwaliteit en begrip van de juf.

Wat scholen beter kunnen doen, is hoe dan ook communicatie en informatie overdracht. Waarom moet ik na 3 jaar nog aan de nieuwe juf vragen bij de start van het schooljaar of het schrijfmateriaal klopt bij waar ze staat? Waarom hoor ik niet dat de juf van de plusklas vervangen is? Controleren of alle aanbevelingen en aanpassingen die afgesproken zijn en in het onderwijskundig rapport staan de ok worden uitgevoerd, is echt noodzakelijk. Blijkbaar heb je een volledige diagnose nodig om af te dwingen dat ze beoordeeld wordt op haar eigen vooruitgang ipv wat een gemiddeld kind kan, want dat ging hier ook niet vanzelf. Zowel niet aan dat waar ze bovenuit springt of daar waar ze fors achter loopt.

AnneJ

"Maar ik ben bang dat de regeltjes, zoveel uur onderwijs, allerlei oplossingen minder geschikt maken omdat het leren op een andere manier is." Dat denk ik niet. Het verplichte aantal uren onderwijs gaat over het aantal uren dat is ingeroosterd. De inspectie gaat echt niet na of elke individuele leerling daadwerkelijk al die ingeroosterde uren "echt les" krijgt.

Ik twijfel er niet aan of leerkrachten laten nog steeds leerlingen allerlei "andere" dingen doen (water geven, boodschap doen, andere leerlingen helpen) als daar aanleiding voor is. En daar lijkt mij in principe niks mis mee. Dat is niet per se anders les geven maar in veel gevallen eerder bezigheidstherapie, maar wat zou het.

Al denk ik dat je er wel voor moet oppassen dat een kind dat goed kan leren en makkelijk in de omgang is niet standaard als hulpje van de juf wordt ingezet, maar dat is weer een ander verhaal.

Groeten,

Temet

Amsterdamse

Hier hielp het niet. (het hokje)
En kind kreeg al snel dat etiket, want liep al snel vast.

Als een school het niet begrijpt en/of niet wil, dan helpt helemaal niets.
Ook niet iedere maand om tafel met een zeer kundig iemand van hb werkgroep vanuit het samenwerkingsverband.

En oh was ik blij geweest als kind zijn tijd had mogen vullen met planten water geven. In dat geval had de leerkracht iig beseft dat er tekort geschoten werd. Dat is al heel wat en soms genoeg.

Ik bedoel

Met 'soms genoeg' bedoel ik dan om te voorkomen dat een kind echt vastloopt.(kind hier werd ook thuiszitter)
Want er lopen helaas veel hb kinderen vast.

Treurnis

Dat vind ik dus van ongekende treurnis, dat we blij moeten zijn met een kind dat de plantjes water geeft op school.

Ja natuurlijk

Maar als mijn kind daardoor het gevoel had gehad geaccepteerd en gezien te worden was me dat al veel waard geweest.
School had nooit kunnen aanpassen aan niveau van kind. Dat vind ik achteraf niet zo ernstig, wel dat dat niet gezien, erkend en geaccepteerd werd.
Nu werd eindeloos gesleuteld aan kind, dat er steeds minder van begreep.

Voor mijn kind

was school volledig, 100 % een nutteloze bezigheid. Alles wat kind geleerd heeft heeft kind zelf geleerd.
Dat we met z'n allen dat toneelstuk op bleven voeren, dat school zo belangrijk is, dat heeft kind uiteindelijk genekt.

(jaja, natuurlijk leer je op school ook sociale dingen enzo, maar helaas pakte dat voor kind ook eerder negatief dan positief uit)

En zeker

1 goede leerkracht ertussen kan het verschil maken. (geeft kind iig weer hoop dan)
Helaas trof mijn kind die niet op school, alleen in externe plusklas.
Maar die externe plusklas bleek weer een gigantische strijd met school op te roepen, waardoor kind weer in een loyaliteitsconflict kwam en er eigenlijk nog meer stress kwam.

Je weet niet half

Amsterdamse “ Dat vind ik dus van ongekende treurnis, dat we blij moeten zijn met een kind dat de plantjes water geeft op school.”

Mijn haren staan nu recht overeind, hoofd rood, tanden ontbloot en van diep in mij komt een diepe angst aanjagende grom.

Hier zit mijn grootste ergernis bij dat gedoe over hoogbegaafden.

Kinderen niet uitdagen, geen onderwijs geven, is de systematische praktijk voor alle leerlingen. Plantjes water geven, knutselen, plaatjes kijken, filmpje kijken; alle leerlingen worden hiermee zoet gehouden.
Leerlingen die niet vanzelf meekomen worden langs die route uit het onderwijs gesorteerd. Kleuterverlengen (nog even niet leren lezen ), niveau onderwijs (een tandje minder), aangepast onderwijs (nog een beetje minder), speciaal onderwijs (bijna niks).

Dat overkomt honderdduizenden leerlingen en wel zo structureel dat goed leren lezen steeds minder vaak goed lukt (functioneel analfabetisme neemt hand over hand toe).

Kortom: onderwijs met een ondermaats rendement is regel. En ja, dat is erg. Maar doen alsof dat verschijnsel erger is voor hoogbegaafden dan voor andere leerlingen, maakt me ziedend.

Wat een nuffige arrogantie.
Sorry, dat moest er even uit.

Nou nou

Miriam, ik zeg nergens dat het erger is voor hoogbegaafden. Dit draadje gaat over hoogbegaafden, dus logisch dat deze groep besproken wordt.

Ik vind het voor alle kinderen treurig, om welke reden dan ook. De bezigheidstherapie, plantjes water geven, koffie halen om het kind maar iets te doen te geven.

Ik vermoed dat je deze zin en met name het woord ‘we’ anders interpreteert dan ik het bedoel:
“Dat vind ik dus van ongekende treurnis, dat we blij moeten zijn met een kind dat de plantjes water geeft op school.”
Met ‘we’ bedoel ik niet we als hoogbegaafden, maar we als ouders, als samenleving (ongeacht hoogbegaafd).

Misschien volgende keer even checken, want je gaat wel enorm te keer. Met passie, dat dan weer wel

En aanvulling

In diezelfde zin ‘een kind’ is ook niet perse een hoogbegaafd kind.

Nuffige arrogantie

Dat je mijn bijdrage zo neerzet, als nuffige arrogantie, raakt me trouwens diep.

Ik ben tegen

Het spijt me Amsterdamse en misschien bedoel je het allemaal niet zo scherp als ik het stel. Maar toch: juist in een discussie over hoogbegaafdheid zou vrede met een boekje lezen de norm kunnen zijn, want als iemand daar geen blijvend nadeel van ondervindt, dan zijn dat wel ontdekte hoogbegaafden.

Het ontdekken zelf is namelijk al voorbehouden aan de bevoorrechte sociale midden- en hogere klassen. Er zijn ook hoogbegaafden met zwakbegaafde ouders die ook niet door een leerkracht ontdekt worden. Of met ouders die geen Nederlands spreken.
Voor dit soort leerlingen (overigens van elke gemiddelde capaciteit tot en met hb) is verspilling van hun talent tijdens de basisschooljaren tamelijk funest.
Ze vinden niet zo makkelijk iemand die wel vertrouwen heeft in hun capaciteit, laat staan iemand die wel bereid is om ze wijzer te maken dan ze zijn.
Helaas zijn er ontelbaar veel van dit soort leerlingen.

In de hb lobby wordt verspilling van talent regelmatig genoemd als argument. Hb talent, wel te verstaan. Alsof hoogbegaafden uitverkorenen zijn op weg naar het hoogste en snelst haalbare kennistraject. Elk falen op die route is kindermishandeling en maatschappelijke verspilling en dat zou dan de reden moeten zijn dat er extra onderwijsgeld in hen gestoken moet worden.

Ik ben tegen.

Verspilling van talent?

Ik heb het echt nergens over verspilling van talent. Van die ‘school’ of lobby ben ik helemaal niet. Kan me geen kloot schelen of mijn ene kind cum laude slaagt. Ik wil alleen dat hij iets leert en dat ie niet ongelukkig is op school. Dat lijkt nu op het VO beter te gaan, en daar ben ik blij mee. Dat schrijf ik ook in mijn eerste post. Verder heb ik geen gesprekken daarover op school, behalve bij de mentorgesprekken waarbij de mentor iets zegt over zijn capaciteiten.

Ik heb ook een vroegtijdig schoolverlater zonder startkwalificatie in huis. Ik denk dat ik wel kan stellen dat zij een schooltrauma heeft, want ze wil nooit meer naar school. En je maakte haar ook nog eens doodongelukkig als zij in een hoekje had moeten lezen. Want ze houdt niet van lezen. Ik had en heb altijd alle vertrouwen in haar, en ben hoogopgeleid, en toch is de hele schoolgang voor haar funest geweest.

Dit is mijn persoonlijke ervaring. En helaas, ja dit speelt bij veel meer kinderen. Wel of niet hb, met verschillende achtergronden, ouders en omgeving. Kinderen in alle soorten en maten.

Dit draadje gaat over hoogbegaafd zijn. Dat er bij hb zijn ook nog andere kenmerken meespelen, hoeft niet weggeredeneerd te worden. Het helpt namelijk als kinderen en volwassenen daarin erkend worden, en geleerd om ermee om te gaan. Dat heeft niks met nuffige arrogantie of talentverspilling oid te maken, maar met leren dealen met die dingen.
Bij mij trok langzaam de mist op toen ik er op mijn veertigste achterkwam dat ik hb was. Tot die tijd dacht ik dat ik dom was, het verkeerd zag, dacht dat ik ‘het’ niet kon en vertrouwde niet op mezelf. Omdat ik vaak op een ander spoor zat.
Zo is het exact verlopen bij de oudste, ik wist het toen nog niet van mezelf, school zag het niet bij haar, en zijzelf was steeds in verwarring en werd steeds onzekerder.
Dat gaat dus niet over talent, kennisvergaring, maar over jezelf snappen.

Wat kinderen en volwassenen uiteindelijk met hun capaciteiten doen, is geheel en al aan henzelf.
Maatschappelijke verspilling? Geen idee wat dat is.

Hmmm

En toch merken wij dat juist die ruimte op school van ‘het boodschapje mogen doen en voor de plantjes mogen zorgen’ zoon veel rust geeft. Met name de ruimte dat hij op youtube filmpjes op Kurzgesagt mag kijken of lekker dat dikke boek mag lezen. Geeft hem het zelfvertrouwen dat ik hem zo gun.
Hij is zo’n beetje klaar met de basisschool (groep 8) en zoekt nu zelf op wat hij wil leren. En dat kan van alles zijn.
Ik heb het gevoel dat dit juist gebeurt, omdat er geen ouder of leerkracht loopt te drammen over plusklasjes of een cursus chinees. Eerlijk gezegt hebben wij er ook op aangestuurd, ik ben niet zo enthousiast over goedbedoelende ib’ers of onderwijsassistenten die iets proberen wat ze eigenlijk niet kunnen en zo meer verprutsen dan dat we eraan winnen.

'En toch merken wij dat juist die ruimte op school van ‘het boodschapje mogen doen en voor de plantjes mogen zorgen’ zoon veel rust geeft.'

Eens. Pas toen ik merkte dat mijn dochter structureel werd ingezet om andere kinderen met rekenen te helpen, heb ik ingegrepen. Af en toe is prima, maar ze zat er niet om les te geven.

Differentiatie

Ik heb er geen verstand van (nooit getest ook), maar zou dit draadje er niet voor pleiten om elk kind aan het begin van de schoolcarrière te testen, zodat ongeveer bekend is wat een kind zou moeten kunnen? Ik herken het urenlang tekenen, onbegrepen grappen en planten water geven van mezelf, en het niet- top scoren op de Cito van mijn kinderen, die school echt super saai en stom vinden, en enorm gedemotiveerd zijn. Daar moet toch wat op te bedenken zijn? Van de (kleuter)juf hoeven we het niet te verwachten, dat mag duidelijk zijn.

Zonnehoed

Grappig dat je dit zegt. Wij hebben onze zoon vlak voordat hij naar school ging laten testen. Hij werd in de zomervakantie vier, werd een paar dagen daarna getest en ging een week later naar school. Toen het rapport er was, hebben we het naar de juf gestuurd en het vanaf daar redelijk los kunnen laten. We hoefden niet te drammen. Kind werd doorgetoetst begin groep 1, bleek al klaar voor groep 3. Ging halverwege het jaar naar groep 2 en met net vijf naar groep drie.
Nu zit hij in groep vijf en heeft een ontzettend leuke klas. Vorig jaar kwam de juf er pas na twee maanden achter dat hij zo jong is, het valt gewoon niet op. Hij krijgt een paar klasjes voor anders lerende kinderen en een verdieping in een soort plus klas ( niet schools). Iedereen in de klas is anders, sommige kinderen volgen vakken in groep zes of zeven, hij is super jong en onlangs is er een jongen naar groep zes gegaan die bijna drie jaar bij de kleuters heeft gezeten.
De sfeer is super goed in de klas gelukkig. Deze kinderen hebben echt geluk met elkaar :)
Maar goed, wij zijn dus van die ouders die niet gaan zitten wachten op problemen alvorens te testen. Dat hij slim was, bleek al wel en in mijn jonge jaren ben ik zelf ook hb getest en me vaak verveeld op school....