U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat zou u doen als u de EuroMillions won?
Laat ons zeggen een 200 miljoen?
Ik zou om te beginnen mijn bescheiden Opelletje vervangen (nee, niet door een Porsche, Ferrari, Tesla... Dat interesseert me niet, het zou allicht iets worden zoals ik nu heb, maar wat nieuwer).
Ik heb verder nog wel wat ideeën, maar u eerst: wat zou u zoal doen, met veel teveel centen dan goed voor u is?
De staatsloterij
kent overigens wel netto prijzen.
Triva
Dus de postcodeloterij faciliteert met die monsters indirect de slavendrijverspraktijken van een ooit zo eerbiedwaardig staatsbedrijf. Ook dat nog 
Kaaskopje, als je je geen fatsoenlijke fiets kunt veroorloven en de pcfiets uitkomst moet bieden, ben je een stuk voordeliger uit op Marktplaats.
Kenfan
'Dus de postcodeloterij faciliteert met die monsters indirect de slavendrijverspraktijken van een ooit zo eerbiedwaardig staatsbedrijf. Ook dat nog ;)'
Hmm ja zo kun je het ook zien maar idd zonder die fietsen waren we allang gaan staken. We zijn overigens nu wel aan het afwachten wat ze met iemand gaan doen die al lang in een uitkeringsituatie zit en een andere tweedehands fiets nodig heeft, de oude is ingestort. PostNL heeft eerst 2 wk en toen 1 mnd een leenfiets gegeven maar ze dreigen hem toch te moeten ontslaan...
Iets opzetten
Ik zou beginnen met iedereen (de kinderen maar man, ex-man en vriendin etc) lekker iets toe testoppen zodat zegratis kunnen wonen de rest van hun leven.
Ik zou een appartementje met hulp 24/7 regelen voor mijn moeder.
Een mooi huis kopen hier in Noord-Holland, een in Frankrijk.
En dan zou ik iets opzetten met het geld. Waarschijnlijk op het gebied van onderwijs voor kinderen, die door allerlei oorzaken niet mee kunnen komen op school. Kleinschalig.
En ja.. heel veel reizen!
Sini
Sini
"ex-man"
Nou, da's pas mooi!
pfff
waarschijnlijk zou ik een aantal mensen die veel voor me betekenen (oa familie) een mooi bedrag geven. Daarnaast een aantal verbouwingen aan ons huis. Onze zoon zou ook op onze hulp kunnen rekenen als hij tzt een huis wil kopen. Misschien iets vaker er tussenuit voor een weekend, vaker uit eten.
Bepaalde goede doelen zouden wat meer krijgen dan nu het geval is. En ach, een keer flink gaan winkelen zou zeker ook gebeuren.
Triva (ot)
Ik vind het echt schandalig hoe PostNL haar werknemers uitmelkt. Jullie zouden gewoon een fatsoenlijke dienstfiets van je werkgever moeten krijgen. Daar zou je je nou eens flink moeten over opwinden.
Hoe minder je verdient, hoe slechter de secundaire arbeidsvoorwaarden. Zo wrang. Man heeft een fietsenregeling via zijn werk. Zijn vroegere leidinggevende was nogal slordig met zijn telefoon, gaf 'm onbedoeld een wasbeurt, liet 'm in het vliegtuig liggen. Hoppa, binnen no time een nieuwe. Van o.a. jouw belastingcenten.
Kenfan
Lastig in dit draadje maar ik boom daar binnenkort hier op een andere manier wel even over verder het is interessante materie dat wel!
Appelscha in het nieuws!
https://www.nu.nl/dieren/5222720/wolf-duikt-lange-tijd-weer-in-friesland.html
interessant
Een interessante vraag. Het is leuk om over te fantaseren. Mijn vader heeft al jaren geldproblemen en het lijkt me heel fijn om dan niet te vertellen hoeveel ik gewonnen had (alleen: 'best een leuk bedrag') maar hem en zijn vrouw steeds iets concreets te geven. Paar reparaties aan het huis, wat aflossing, een fijne auto. Geld voor een vakantie. Dat zou ik echt heerlijk vinden.
Wij besteden nu veel geld aan vakanties. Met dit inkomen zouden we ook wel in een iets leukere buurt kunnen wonen en iets mooier (niet een groot verschil hoor), als we minder aan vakanties zouden besteden.
Als ik een groot bedrag zou winnen zou het én én worden: behalve die vakanties zou ik bijna zeker verhuizen, of ander ons huis flink verbeteren (grotere hal: nu piepklein, we struikelen over de schoenen). Bij de verhuizing zou ik veel hulp willen krijgen met inpakken en sorteren.
Wel een andere auto: een nieuwere, want minder vervuilend. Misschien grotendeels electrisch, en dan zo'n laadpaal regelen.
Het lijkt me ook wel goed om te fantaseren over: ons salaris krijgen zonder dat er nog gewerkt hoeft te worden (misschien ietsje meer salaris). Wat zou ik dan doen? Daar moet ik nog eens goed over nadenken.
Kenfan
Tsjonge, wat heeft de postcodeloterij je aangedaan? Ieder zijn meug, jij geeft vast geld uit aan iets waar ik dan weer niet om zit te springen. Ik rook niet, ik drink niet, ik ga niet op vakantie, maar ik vind het wel leuk dat ik met enige regelmaat iets leuks van de loterij krijg. Aangezien ik niet eens meer verder dan onze eigen wijk durf te fietsen, heb ik geen stationsfiets nodig. Kan ik een ander blij maken met een pc-fiets als die ooit op ons adres uitgedeeld wordt.
Wat de post betreft... hoe lang zou het duren voor de post alleen nog maar wordt rondgebracht door mensen met een arbeidshandicap? Dat gebeurt al lang, maar als de plannen geen voorstel meer zijn maar de realiteit, wordt het nog interessanter om geen 'normaal' personeel meer in dienst te nemen. Dat er geen fatsoenlijke fietsen aan het personeel wordt aangeboden, is een gevolg van de neergaande lijn van het postaanbod van particulieren én bedrijven. Dat komt door internet. Maar ook omdat het bedrijf is overgeleverd aan marktwerking. Privatisering en concurrentie toestaan leek zo'n goed idee.
kaaskopje
'Wat de post betreft... hoe lang zou het duren voor de post alleen nog maar wordt rondgebracht door mensen met een arbeidshandicap?'
Wat bedoel je hiermee?
"Dat gebeurt al lang, maar als de plannen geen voorstel meer zijn maar de realiteit, wordt het nog interessanter om geen 'normaal' personeel meer in dienst te nemen.'
Ook hier: wat bedoel je?
'Dat er geen fatsoenlijke fietsen aan het personeel wordt aangeboden, is een gevolg van de neergaande lijn van het postaanbod van particulieren én bedrijven.'
Het bedrijf heeft in 200 jaar geen fietsen aan het personeel gegeven, dus ook weer: wat bedoel je?
'Dat komt door internet. Maar ook omdat het bedrijf is overgeleverd aan marktwerking. Privatisering en concurrentie toestaan leek zo'n goed idee.'
Dat is een goed idee maar niet in een krimpende markt. Wat er ook fout gaat is dat er geen twee bussen van een verschillende maatschappij dezelfde lijn rijden, de verschillende ochtendkranten zitten ook in 1 tas maar bij de postbezorging is dat wel zo. Dat is dus wat veranderd moet worden: 'the last mile' moet door 1 persoon gedaan worden, de aanvoer kan door verschillende bedrijven (liever niet).
Triva
Ik bedoel nav je eerste vragen, dat de post typisch een bedrijf is die kan profiteren van lagere loonkosten voor mensen met een beperking. Waarom zou je dan nog mensen in dienst nemen die je 100 procent loon moet betalen?
Dat er nooit fietsen zijn aangeboden neem ik van je aan, maar het budget voor kleding e.d. was in mijn herinnering meer dan 75 euro per jaar, dus het budget zou dan lager zijn dan vroeger. Ik zal het zo eens vragen, voor de zekerheid 
.
kaaskopje
Het gaat dan om een broek (10 euro per jaar) en schoenen (30% korting op ANWB schoenen) en daarnaast afhankelijk van hoeveel uur je werkt nog een bedrag per jaar tot een max van ongeveer 110/120 euro. Het gaat dan om postbezorgers, postbodes hebben altijd een andere regeling gehad.
Arbeidsgehandicapten... Als het lichamelijk is, het is best zwaar werk. Als het psychisch is, het werk is de afgelopen twee jaar heel anders geworden, moeilijker met scannen en app etc.
Kaaskopje
"Ik bedoel nav je eerste vragen, dat de post typisch een bedrijf is die kan profiteren van lagere loonkosten voor mensen met een beperking. Waarom zou je dan nog mensen in dienst nemen die je 100 procent loon moet betalen?"
Het aardige van postbezorgen is dat je het mooi kunt kwantificeren. Als een normale fulltime bezorger zeg 200 adressen bedient en een gehandicapte ook krijgt die gehandicapte gewoon hetzelfde salaris als de niet gehandicapte.
Als die gehandicapte daarentegen 100 adressen bedient krijgt hij de helft betaald. Voordeel voor de werkgever? Nul.
En als de post alleen maar arbeidsgehandicapten aan zou nemen (een volstrekt onwaarschijnlijk scenario), zou dat dan zo erg zijn? Zijn ze tenminste allemaal aan de slag.
Kaaskopje
Je lijkt het echt niet te snappen, wat iemand op het uitgangspunt van de postcodeloterij tegen kan hebben.
Ieder zijn meug, als jij zoveel lol beleeft aan dagdromerij over grote kapitalen of aan hebbedingetjes die je zelf niet uitgezocht hebt, dat je daar 150 euro per jaar voor over hebt moet je dat helemaal zelf weten. Wie het breed heeft, laat het breed hangen.
Ik heb daar geen behoefte aan,maar ongewild doe ik toch mee, omdat van mijn postcode een lotnummer is gemaakt. Daar lig ik niet wakker van, maar het irriteert me wel als ik bij stil sta. Niet omdat ik dadelijk zit te huilen als mijn buren dadelijk een badkamer van marmer met de grotten uit Carrara aan kunnen laten leggen,maar omdat ik het bijzonder onsympathiek vind als een organisatie inspeelt op angst, hebzucht en afgunst.
Triva(ot)
Die kledingvergoeding is erg karig als je daar ook nog goede regenkleding van moet kopen.
Bovenkleding, jassen en regenkleding is van het bedrijf.
Goh ik ben altijd zo jaloers als iemand hetzelfde denkt als ik maar dat 100x beter en mooier kan uitleggen :)
Ironisch...
In 2016 ging de overname van PostNL door BPost uiteindelijk dan toch niet door. In onze kranten kon je lezen dat één van de struikelblokken was, dat PostNL wel héél vaak werkt met schijnzelfstandigen.
Dat deed hier nogal wat wenkbrauwen fronsen: het is hier namelijk niet anders. Er zijn inmiddels nauwelijks nog postbodes/statutaire ambtenaren over. De post wordt goeddeels bedeeld door studenten en huisvrouwen met wat vrije tijd. Die werken onder een (verplicht) zelfstandigenstatuut...
Lang geleden waren postbodes gewoon ambtenaren. Dat was in de tijd, toen alles nog niet afgemeten moest worden aan de waan van de (zogezegde) ultra-efficiëntie van de ondernemingen. Waar overigens nogal wat op af te dingen valt.
De "facteurs" hadden geen loodzware baan. Dat mocht ook, want ze hadden er eigenlijk twee: postbode en eerste lijns-sociaal werker.
Als er iets "vreemds" was met een van "zijn mensen", meldde de postbode dat aan de postmeester. Die contacteerde de gemeentelijke sociale dienst. Die contacteerde de familie, of -als die er niet meer was- stuurden ze een sociaal werker of een huisarts langs. Om even te kijken of alles wel in orde was.
Daar werden geen notities van gemaakt, geen dossiers van bijgehouden, maar het gebeurde wel.
Die tijd is voorbij: we zijn nu veel "wetenschappelijker": "welzijn" kan je niet meten en je kan het al helemaal niet in economisch rendement vatten.
Laat dat nu net voor een groep halfmensen (in het beste geval) het enige criterium zijn.
Een beetje solidariteit, alstublieft!
Al dat gezeur van die PostNL medewerkers, altijd...
Jullie weten toch ook dat het bij jullie CEO qua salaris ook niet allemaal rozegeur en maneschijn is? Het meiske verdient nauwelijks iets.
Als Bpost effectief PostNL overgenomen had, had dat haar een leuke bonus opgeleverd (€ 3 000 000), en er was ook nog een habbekrats voor de CFO (€ 2 300 000). Maar helaas.
Naar welingelichte bronnen beweren, was het overigens niet Bpost die de paringsdans opende, maar wel PostNL, bij monde van wellicht de slechtst betaalde medewerker: CEO Herna Verhagen.
Ongetwijfeld een volbloed feministe.
Triva
Ik heb de vraag over het budget gesteld: er was geen afgebakend budget, er kon het een en ander besteld worden. De waarde daarvan ging zéker over 75 euro per jaar heen. Broeken, schoenen, overhemden, truien, dat werk. Dus jullie komen er nu wel erg bekaaid van af. Zeker als de fietsonkosten erbij in zitten.
Kenfan
Het sop is de kool niet waard en omgekeerd, maar ...
" Wie het breed heeft, laat het breed hangen." Hier raak ik ongewild toch geïrriteerd over. Je zegt dat iedereen het zelf moet weten, maar dat meen je niet. Dat laat je merken met een steek onder water. Want wat je er éigenlijk mee zegt is: iemand die weinig geld tot zijn beschikking heeft, hééft niets breed te laten hangen en hoort niet aan loterijen mee te doen.
Wat mag iemand met weinig geld dan wel? Valt alles wat niet onder 'noodzakelijk' valt af omdat iemand dat geld beter kan besteden aan de serieuze zaken des levens? Dus mag iemand nooit uit eten, niet lid worden van de bibliotheek, nooit een bioscoopje pakken, een dagje treinen met een voordelig dagretour, een theatervoorstelling... niets van dat alles, omdat zo iemand wel wat beters kan doen met zijn geld?
Ik weet bijna zeker dat je nu zult zeggen 'natuurlijk mag iemand dat wel!', maar wie bepaalt dan vervolgens hoeveel diegene daar aan uit 'mag' geven? is 40 euro wat jou betreft acceptabel en 200 niet meer? Per jaar dus. En als je 200 nog acceptabel vindt (stel dat) waarom mag iemand dat niet in gebakken lucht steken? Moeten mensen altijd zinvolle uitgaven doen? Wat maakt dat jij mag veroordelen wat een ander met zijn geld doet?
Wat de hebbedingetjes betreft, is het inderdaad waar dat ik er niet altijd voor naar de winkel zou gaan, maar des te leuker is het om het dan toch als 'prijsje' te krijgen. Noem het het Mr. Bean effect. Jezelf een verrassing bezorgen en daar altijd erg blij mee zijn. Een lekkere reep, ijs, boeken, ik vind het leuk en dat mag ik ook leuk vinden. Jij hoeft het niet leuk te vinden. Zoals gezegd: ieder zijn meug, maar laat een ander zijn eigen keuzes maken zonder diegene daar de les over te lezen. Jij speelt dan wel niet in op hebzucht en afgunst, maar wel op het gevoel dat je een afkeer hoort te hebben van loterijen.
nee kaaskopje
Je vegelijkt nu een ft baan met een bijbaantje van 8 uur en je vegelijkt een privaat bedrijf met een ambtenarenfunctie. Nogmaals bovenkleding krijgen we gewoon en toen moest je ook je eigen fiets meebrengen. Hoe meer uur je werkt hoe hoger de fietsvergoeding.
Postbezorgers zijn aangenomen op basis van 'reparaties worden vergoed', dat is gewijzigd in een vast bedrag. Soms een voordeel, soms een nadeel.
Triva
Oh, ik kreeg de indruk dat je ook een deel van je kledingkosten moest betalen. Misverstand dus. Wat de fiets betreft zou PostNL een fietsplan met reparatieservice 'moeten' hebben. Je krijgt een solide werkfiets, daar betaal je een deeltje van via je loon, ga je eerder uit dienst dan dat de fiets is afbetaald, dan wordt dat verrekend, of hij wordt teruggekocht en tweedehands aangeboden. Voor reparaties kun je afspraken maken met o.a. sociale werkvoorzieningsbedrijven, die dit voor een schappelijke prijs kunnen doen. Mijn man kan zijn fiets voor weinig laten repareren op zijn (vrijwilligers)werk. Materiaalkosten en meer niet. De fietsenmaker is 'in huis'. Dat scheelt aanzienlijk vergeleken met andere fietsenmakers.
Ik vroeg net aan mijn dochter hoe de vergoeding voor kleding bij haar is geregeld. Ze vertelde dat ze zelf bij indiensttreding 17,50 moeten betalen. Daar krijgen ze dan de complete outfit voor. Omdat ze niet spontaan tot in de details op het onderwerp doorging, vraag ik later nog maar eens of ze daar álle toekomstige kleding ook voor krijgt, want dat is me nog niet duidelijk.
Ik was de gelukkige...
Tijden meegespeeld met de staatsloterij, waar ik in 2012 "de gelukkige" was. In hun maandelijkse trekking viel de jackpot niet, maar de hoofdprijs van 1 miljoen viel op mijn lot. Vol verbazing mijn lotnummer tot in de oneindigheid gecontroleerd, maar het stond er echt. Mijn toenmalige man en ik zijn toen samen op het kantoor van de staatsloterij ontvangen, waar het voor mij pas echt tot me doordrong.
Thuis aangekomen hebben we de toekomst besproken en wat ons het handigst leek om met deze zak geld te doen. Het eerste punt was natuurlijk het huis afbetalen, waarna we een nieuwe auto hebben gekocht (eindelijk van onze verouderde Renault kangoo af...), verder niets speciaals.
Helaas hebben we daarna de grote fout gemaakt om het met mijn zussen te delen. Hierna is binnen de gemeente (niet al te groot, dus ons kent ons) het nieuws als een lopend vuurtje rond gegaan en voor we het wisten kregen we lange smeekbedes via de post. Onze overburen die, vanwege een ernstig ziek kind, al in geen jaren op vakantie waren geweest omdat de meereizende zorg te duur zou zijn, hebben we een vakantie cadeau gedaan, maar dat was achteraf geen slimme zet.
In de maanden erna kwam er zo'n 2x per week een brief op de deurmat met de vraag om geld. De toon van deze brieven werd naarmate de tijd vorderde steeds dreigender. Elke maand kregen we wel een telefoontje of iemand aan de deur, waardoor mijn man voorstelde om te verhuizen, aangezien het zo niet langer kon. Ik vond dit een erg lastige stap, omdat ik na 30 jaar er fijn gewoond te hebben toch redelijk verknocht was geraakt aan mijn stadje. Het verhuizen viel mij dus zwaar en helaas heeft onze relatie dit niet kunnen weerstaan. Het geld heeft uiteindelijk dus meer kapotgemaakt dan dat her goed heeft gedaan. Helaas laten de loterijen zelf altijd alleen maar de geluksverhalen zien.
En mijn lidmaatschap bij de staatsloterij heb ik natuurlijk inmiddels opgezegd.