Taboe? kan me soms echt niet inleven/begrijpen

Evenzo,

Heb je wel eens iemand aangeboden de organisatie samen te doen, wel bij haar thuis dan.
Mensen zijn soms bang veel te veel gekocht te hebben zodat ze met een overdaad aan eten zitten.
Ze kunnen best wat hulp gebruiken zodat ze weten hoeveel en welke drankjes in zijn.

Maar sommige mensen zijn heel bang voor hun meubilair. Stel dat de rode wijn over de bank gaat of die mooie wijnglazen...
De vrouwen die geen feestje durven te organiseren vanwege hun huisraad, kunnen ook gezamelijk een ruimte afhuren of een high tea bij een lokale tuincentrum plannen.

Wat mij wel stoort bij feestjes is het niet bevestigen of iemand wel of niet kan komen.

waar gaat dit over?

ik organiseer ook regelmatig een feestje thuis. En nodig daar steeds ongeveer dezelfde mensen voor uit, mensen waarvan ik het gezellig vind dat ze erbij zijn.
Sommige van die vrienden geven nooit een feestje 'terug'. En het is nog nooit in me opgekomen dat ze dat wel zouden moeten doen.
Zij doen andere dingen, dingen die zij leuk vinden. Zo vraagt een vriendin mijn dochter soms mee op vakantie. Een andere vriendin komt mij graag helpen met klussen. Ik haar nooit.

Er moet natuurlijk wel een soort van balans, van evenwicht, zijn in een vriendschap. Als altijd alles van een kant komt, gaat dat wringen op den duur. Maar je kunt wat betreft prima allebei iets anders bijdragen.

evenzo

'Maar kan het zo niet plaatsen als je dan best verantwoordelijke baan hebt bv. Past niet in het plaatje zeg maar.....'

Ik denk dat jij er vanuit gaat dat mensen thuis en op hun werk helemaal 100 % hetzelfde zijn. Voor mij geldt dat al niet. Ik heb een 'werk-stand', waarin ik presentaties geef en projecten aanstuur, netwerkgesprekken houd tijdens congressen, onderhandelingen voer en mensen inwerk. Maar dat is een soort 'aangeleerde ik', die bovendien heel veel energie kost. Thuis ben ik veel meer introvert. Stilte, weinig mensen om me heel, veel tijd om bij te tanken. Als ik thuis ook nog allerlei feesten en partijen moet organiseren, mensen moet entertainen, dan kost me dat moeite. Ik moet mezelf dan in de 'werk-stand' dwingen en een energievoorraad aanspreken die ik niet wil aanspreken.
Vandaar.

feestje=verjaardag

ik ga het even met een verjaardag vergelijken. Man en ik vieren onze verjaardag nooit, hebben we geen zin in. De meeste vrienden daarintegen doen dat wel. Voelen we ons wel eens schuldig over maar omdat we toch nog bij iedereen een envelop met geldinhoud meebrengen als cadeau ook weer wat minder. Vrienden zeggen dat we dit zelf moeten weten, hopelijk wordt dit ook gemeend.

Met oudjaar hebben we echt een rouleerde club, wat kleiner, veel leuker vinden wij. Verjaardagen voelen we meer als verplicht nummer.

Wij zijn dan waarschijnlijk 1 van die vrienden waar het over gaat in de beginpost. Wel bij anderen op feestjes (verjaardagen) komen maar zelf de verjaardag niet vieren (met uitzondering van speciale getallen)

Ho Ho niet uit verband trekken

Het gaat niet over verjaardagen. Moet je lekker zelf weten. Ik vier alleen die van de kinderen. Het gaat over groepjes waarbij gerouleerd wordt en dat er dan mensen zijn die die handschoen niet oppakken.
Dat begrijp ik niet. Of ik kan me niet inleven in hun beweegreden en ben daar verwonderd over. Geïrriteerd al niet eens echt meer maar zoals ik zei ik wil me dan proberen in te leven in het argument maar kan dat blijkbaar niet. Ik heb ook stress ervan maar doe het toch. En ja ik ga daarmee erg uit van mezelf maar dat gaf ik ook aan. En ik gaf aan dat dat blijkbaar een taboe is. En dat is denk ik ook zo. Het Is not done om dit te vinden.....
Nogmaals feestjes, verjaardagen. Ik vier niet alles altijd. Moet iedereen zelf weten. Iedereen is ook altijd welkom en je wordt al helemaal niet afgerekend op of je iets bij je hebt. Vind ikleuk maar Let er niet echt op. Het zit mij meer in het niet durven wat ik apart vind. Misschien komt dat inderdaad omdat ik zelf redelijk hetzelfde ben overal. Ik heb geen werkstand....

ken het wel

Zelf vind ik het ook lastig om mensen thuis te ontvangen. Mijn ouders ontvingen veel mensen en als iedereen wat op had dan werd het ook nog gezellig. Maar ik denk niet dat ze er van genoten, van te voren werd toch iedere keer 'hoe hoort het eigenlijk' van Amy Groskamp ten Have doorgespit, het boekje 'wij ontvangen gasten' was helemaal beduimeld.
Ik doe het mijzelf niet aan en onze vrienden vinden het prima, eens in de zoveel jaar nodig ik ze uit om wat te eten op mijn kosten in een restaurant. In veel landen is het trouwens helemaal niet gebruikelijk dat je bij elkaar thuis komt maar dat je in een cafe of restaurant afspreekt. Alleen directe familieleden komen bij elkaar thuis.

Evenzo jij schrijft in je begin post dat je een gezellige borrel organiseerde met lekkere hapjes. Hoe doe je dat dan met eten? Stuur je de mensen weg of laat je de mensen mee eten? Zijn de lekkere hapjes het eten? Dat zijn al meteen ingewikkelde dingen.

wij kunnen dat gewoon niet in huis hebben

Jij bedoeld kerst, oud en nieuw en paas. Wij vieren dat soort feestjes eigenlijk ook nooit, hoewel we hebben met kerst weleens mijn ouders of mijn schoonouders op visite gehad, meer ruimte is er ook niet. We hebben een tafel met 4 stoelen (en daar zijn nu 3 bezet) we hebben nog wel een bureaustoel die we aan kunnen schuiven dus we kunnen 2 mee-eters krijgen. Er is gewoonweg geen ruimte in huis om meer mensen te eten te krijgen, verjaardag van ons kleine mannetje vieren we met de hele familie en die komen bij toerbeurt, want als mijn ouders en zus en zwager er met hun kleine zijn dan is het vol, komen daar nog mijn schoonzus, zwager, 3 kids met vriendjes en schoonouders bij dan kunnen we geen kant meer op.

Feestjes met de hele familie vieren we dan vaak dus bij mijn (schoon)zussen of zwagers, heel soms bij de (schoon)ouders maar dat lukt ook niet altijd even goed meer sinds ze kleiner zijn gaan wonen.

Bijdragen in de kosten doen we welk altijd!

Verschillen

Ik zie al twee verschillen tussen ons. Ik doe niet aan 'groepjes' en ik heb heel duidelijk een 'werkstand'. Dat moet in mijn werk ook wel, want ik moet altijd streng en opmerkzaam zijn en ben dat zeker niet van nature ;-)
Ik vind trouwens, had ik dat al gezegd, dat je vooral mensen moet uitnodigen omdat je dat leuk vindt, maar dat je dat niet moet doen als je een wederdienst verwacht. Precies daarom doe ik niet graag aan vriendengroepjes, er wordt altijd wat van je terug verwacht.
Vind je dat zelf ook niet een beetje scheef? Je zegt dat het je teleurstelt dat mensen het gevoel hebben bij jou niet zichzelf te kunnen zijn, maar aan de andere kant verwacht je wel dingen van ze die hen moeite kosten. Voorwaardelijke vriendschap.

evenzo

Het komt nogal over of jij je vooral beter voelt dan een ander. Terwijl je ook gewoon in je handjes kan knijpen dat jij geen last hebt van deze vorm van faalangst/sociale angst etc. Of denk je dat mensen dat voor hun plezier hebben?
Dat jij het niet kunt begrijpen zegt natuurlijk vooral iets over jou. En aan hang je er ook nog een keihard oordeel aan ("Man man man pull yourself together, trap onder je kont, pak es wat aan…."), zou het niet kunnen dat die zogenaamde vrienden dat ook wel aanvoelen, en jou daarom al helemáál niet meer over de vloer willen?

geef zonder terug te verwachten

Ik ben het met Katniss eens, geef zonder iets terug te verwachten. Dan kan je alleen positief verrast worden.

Het is ook maar de vraag of de antwoorden op de vraag 'waarom organiseer jij niet' de werkelijke antwoorden zijn. 'Ik durf niet' is sociaal gezien misschien makkelijker dan 'Ik heb geen enkele behoefte aan deze groep mensen over de vloer'.

Weet ook niet waar het idee om te 'rouleren' bij jullie vandaan is gekomen. Ik heb ook vriendengroepen waarvan ik het prima vind om gezamenlijk af te spreken en ergens wat te eten. Maar die ik als groep niet per se bij mij over de vloer zou willen hebben. Als iemand dan het jaarlijkse etentje thuis gaat organiseren vind ik dat prima maar verwacht niet dat ik dat het jaar daarna zal oppakken.

Gut ja

Dat laat mij denken aan de jaarlijke herdenkingsdienst van mijn opa en oma. De bedoeling was daarna dat een van de 10 kinderen de hele meute daarna thuis voorzag van koffie, gebak en een warme hap. En dat ging dan op rooster. Af gezien van het feit dat sowieso niet iedereen even goed door een deur kan, gaf dat ook gedoe omdat niet iedereen daar op zat te wachten. Na een hoop gestechel is het resultaat nu dat niemand dit meer doet.

Ik vind dit zo jammer. Het idee was leuk: voor wie wil nog even een hapje en drankje en praten over vroeger en de banden weer wat aanhalen.

Door die voorwaardelijkheid die jij hier ook laat zien, krijg je valse verwachtingen en scheve gezichten en gaat dat belangrijker worden dan het oorspronkelijk doel, namelijk samen zijn.

Je zegt dat je er zelf ook stress van krijgt? Zit daar dan niet de pijn? Jij wel en zij niet. Dat klinkt niet zo fraai.

Vriendschap

Vriendschap is altijd voorwaardelijk. Net zoals liefde. Er bestaat geen onvoorwaardelijke vriendschap. Je bent met iemand bevriend omdat het jullie beiden iets extra's brengt. Als die verhoudingen heel scheef komen te hangen dan is de vriendschap vaak vlug over.
Ik weet niet hoe scheef de verhoudingen bij jullie zijn. Jij bent degene die de feestjes en partijen organiseert maar zij doen misschien wel wat anders? Zij brengen misschien wel iets anders naar de vriendschap wat jij weer niet brengt. In een vriendschap moet er een zekere balans zijn maar die gaat niet perse over dat je allebei hetzelfde moet doen. De een is heel gastvrij en organiseert van alles. Een ander is dat misschien niet brengt weer iets anders mee.
Pas als de verhoudingen echt scheef gaan levert dat frictie op.

Overigens worden feestjes hier meestal in overleg georganiseert. We hebben vrienden die heel klein wonen dus het is eigenlijk nooit bij hun. We houden de feestjes meestal bij de mensen die de meest geschikte woning hebben (bijvoorbeeld bij ons thuis). Maar dat is dan alleen maar de locatie. De rest (eten, drinken, entertainment) regelen/bedenken en bekostigen we meestal samen. Het voelt dus helemaal niet raar dat het meestal bij ons is. Dat is gewoon een logistieke kwestie.

Dat is precies wat ik bedoel!

evenzo

'Het gaat niet over verjaardagen. Moet je lekker zelf weten.'

Dus omdat JIJ verjaardagen niet altijd viert, hoeven die niet. En omdat JIJ groepjes uitnodigt, moeten die wel? Dat is hypocriet.

Het wordt ineens zo groot gemaakt. Ik heb echt nooit iets over voorwaardelijkheid genoemd. Ik heb niks gezegd over scheve gezichten. Ik heb niks gezegd over dat mensen hier niet welkom zijn. Ik heb wel gezegd dat ik niet begrijp dat mensen zoiets - in mijn ogen dan- simpels niet DURVEN.
Daar gaat het over.
Ik kan het gewoon niet echt begrijpen of inleven. Dat 'durven' een bijeenkomst te organiserne. Dat vroeg ik me af. Of iemand dat herkende zodat die misschien zijn visie kon gevedn.
Ondertussen vier ik de feestjes die ik wil en is altijd iedereen welkom. En tuurlijk kost dat energie maar ik vind het leuk. En ja dan ineens ontstaat er toch zoń roulatie systeem tegen wil en dank juist omdat allerlei mensen juist niks uitspreken krijg je dan alsnog rare situaties en dat ben ik niet. En al dat niet uitgesprokene dat zit mij denk ik dwars en daarin kan ik me dus niet inleven. En blijkbaar is dat tegelijk ook het probleem want mensen voelen zich door mijn uitgesprokenheid blijkbaar overwhelmed maar dat moet ik dan soms raden want dat durven ze niet te zeggen. Ik snap en begrijp dan weer niet dat ze dat niet durven want ik ben het toch maar. Ze kennen me toch? waarom is dat dan zo moeilijk? ik denk dan juist: wie heeft er hier nu voorwaarden? Ik niet in elk geval. Maar alle mensen die denken te moeten denken welke voorwaarden ik heb, die hebben zelf die voorwaarden. En zo zit de cirkel. En dan probeer ik dus nu eigenlijk in het midden te leggen dat ik het echt lastig vind omdat ik het niet zo goed begrijp waar dan het probleem zit en dat er in mijn ogen geen probleem is dat in de ogen van een ander wel een probleem is en dan ben ik degene met scheve gezichten en voorwaarden. Nu breekt eigenlijk wel mijn klomp.
Anyway het is mij wel duidelijk dat het een taboe is. En dat komt omdat een taboe gaat over dingen die NIET gezegd worden. Ik heb daar last van, van al dat niet gezeg.

durven? of...?

Waren ze wel eerlijk toen ze durven zeiden? Want dat houdt in dat je wel wil, maar... en dat klinkt positiever dan zeggen dat je er geen zin in hebt.

Maar evenzo,

Zou je wel bereid zijn iemand bij te staan zodat het 'niet durven' er niet tussen staat? Haar helpen met een thema zoals tapas en daarbij behorende schalen en lichtjes?
Het fijne van een feestje is het ontvangen van de complimenten, en dat smaakt naar meer-;)
Als je zegt: ' laten we het samen doen' hebben ze minder grond om te zeggen: ik durf niet aan. Ergens ia het wat manipulerend maar het is ook een steuntje in de rug. Dat is nog altijd beter dan hoe je nu over ze denkt.

Wie een klein huis heeft kan altijd opperen in de warme maanden een tuinfeest te geven in een park, het gaat uitendelijk om de gezelligheid.

Flanagan

Ja best een goede eigenlijk. Nooit aan gedacht eigenlijk want iemand anders pakt het dan vaak meteen over maar ik ga dat wel een keer doen ja.

Doet me denken...

Ik moest ineens denken aan een familie waar een van de schoonzussen altijd een dag organiseerde met alle neven en nichten. Dat werd door iedereen altijd enorm op prijs gesteld en iedereen keek ernaar uit. Op een gegeven moment is het stel waar de betreffende schoonzus in zat gescheiden (schoonzus werd ex), en er heeft vervolgens nooit meer iemand een neven en nichtendag georganiseerd. Best wel gek, dat er niemand in dat 'gat' is gesprongen.

Ik zit vol met

´ik durf het niet want´. Dat is geen handig gedrag, want je hebt er zelf het meeste last van.

Als je zelf bepaalde eigenschappen bezit die je soepel door bepaalde situaties kunnen loodsen, zul je nooit goed kunnen aanvoelen hoe het is als je die eigenschappen niet bezit. Zo heb ik moeten leren om heimwee serieus te nemen. Ik ken die emotie amper. Ik hoef die emotie echter niet te voelen, om toch begrip te hebben voor de gevoelens van mensen die wel heimwee hebben.

Het lijkt mij heerlijk om zonder ´ik durf niet´-gedoe door het leven te gaan. Ik durf niet overal in mijn eentje op af te gaan. Daar komt een hoop 'stel dat ik het verkeerd doe' bij kijken. Of 'stel dat ik het niet kan vinden', of 'stel dat ik me niet op mijn gemak voel daar', 'stel dat ik het niet goed kan zien', maar het kan ook zijn: 'ik schaam me voor mijn huis, ik durf ze dat niet te laten zien'. Ons huis kan best een opknapbeurtje gebruiken, maar ik ben daar niet doortastend genoeg in en mijn man al helemaal niet, maar het zou dus wel moeten. Ik zou mij er ongemakkelijk bij voelen om mijn collega's bijvoorbeeld uit te nodigen die met kritische blik zouden rondkijken. Nee, dan schuif ik liever bij een ander aan en zou ik er geen probleem mee hebben om een bijdrage in de kosten te leveren. Het is dus niet zo dat ik geen feestje durf te geven. Juist wel. Ik deed dat vroeger toen ik nog alleen woonde om flatgenoten te leren kennen. Ik deed dat toen er leeftijdsmijlpalen te vieren waren, e.d.. Ik hou er wel van. Maar ja, dat huis, hè... en (ook niet onbelangrijk) nooit eens het budget om wat uitgebreider uit te pakken. Er zijn belangrijkere zaken waar ons geld naar toe moet en gaat.

kaaskopje

Wat lief dat je dit deelt. Dank je. Dat bedoel ik dus. Ik wil echt proberen er begrip voor te krijgen en dat kan alleen als ik een inkijkje kan krijgen in iemands beweegredenen. Dat was het doel van mijn post. Niet om tips te krijgen dat ik het misschien dan ook niet moet doen of dat anderen dan iets mee moeten brengen. Daar ging het mij niet om. Ik probeerde mezelf juist open te stellen door oprecht deze tekortkoming in mijn eigen denken hier neer te zetten. Ik merk dat het ervan afhangt waar het om gaat of ik het makkelijker kan begrijpen. Ik weet niet hoe dat zit. Het is niet zo dat ik het zelf meegemaakt moet hebben om het te kunnen begrijpen. Maar soms kan ik het me gewoon beter voorstellen op de een of andere manier, misschien omdat die emoties dan universeler zijn ofzo? Ik denk dat ik inderdaad weinig: stel dat gedachten..... heb. En daarmee bedoel ik niet dat ik me dan beter voel zoals eerder gesuggereerd werd. Het is een constatering die blijkbaar maakt dat ik het lastig vindt om me voorstellen hoe dat is voor anderen.
Kunnen jullie je dan in allerlei emoties of denkrichtingen van anderen helemaal inleven of begrijpen? Er zijn toch vast gedragingen of denkbeelden van anderen die je niet echt kunt begrijpen?
Ik heb geen rangorde daarin van belangrijkheid. Dat sommige emoties/ideeen/gedragingen van anderen belangrijker zijn om je druk over te maken dan andere.

Ik gaf ook eerlijk toe dat ik een 'oordeel' erover kan hebben vanuit mijn behoefte om iemand te redden. Dat roept het in mij op. Ik denk dan: "kom op! doe niet zo gek. Wat kan er mis gaan? ik ben het maar. Niet voor anderen denken. En wat dan nog als anderen vinden dat je huis te klein of etc"
Dat soort gevoelens en ideeen. Dat bedoel ik niet om iemand af te branden, maar juist om te helpen. En ik snap ook best dat dat niet altijd goed overkomt en daarom hangt het ervan af in welke situatie het is en welke band ik met iemand heb of ik dit dan bespreek.

katniss

Er zit onder jouw berichtje jouw idee verstopt. Wil je dat nog delen? Wat vind je er gek aan. Alsof je het cynisch bedoelt? moet ik het zo opvatten?
Zoiets als (mijn interpretatie van jouw bericht) Iedereen komt al jaren en blijkbaar was het niet leuk genoeg om het over te pakken en is iedereen hypocriet altijd al die jaren wel gekomen zonder het leuk te vinden. Bedoel je dat?
Dat trek ik echt slecht. Waarom komen mensen dan?

Of bedoel je dat daar ook allerlei ik durf niet gevoelens achter kunnen schuilen?

Ik denk dat je maar zoveel mensen hebt die iets oppakken. De rest vindt het wel leuk, en wil ook wel maar te druk, komt er niet van, doe ik morgen wel, kan ik niet, wil ik niet, ?.

Dat betekent in mijn ogen niet dat ze de bijeenkomst niet leuk vinden, maar dat het organiseren ervan gewoon niet in hen zit. Je hebt verschillende rollen in een groep en de groepsdynamiek bepaalt ook welke rol iemand op zich neemt.

evenzo/katniss

Grappig evenzo, om jouw interpretatie van Katniss bericht te lezen. Ik las er helemaal geen cynisme in, maar de beschrijving van een - volgens mij - veel voorkomend fenomeen. Zoals Ginny ook schrijft; er zijn zat mensen die het heel leuk vinden om 'mee te liften' op het organisatorisch vermogen en initiatief van anderen, maar die zelf honderd-en-één redenen hebben om dat niet op te pakken. Variërend waarschijnlijk van onzekerheid tot gemakzucht en alles ertussenin. Het zegt iig niks over hoe leuk ze het daadwerkelijk vonden.

jacq

Ja grappig inderdaad. Want ik trek dan inderdaad die conclusie wel. Mmmmmmm. Waarschijnlijk zou ik dan dus in dat gat gesprongen zijn :)