Taboe? kan me soms echt niet inleven/begrijpen

evenzo

Ja, ik zou ook in dat gat gesprongen zijn. Hoewel ik mezelf probeer aan te leren dat ik niet alle gaten hoef op te vullen.

Interessante vraag

Evenzo, en leuk dat je je openstelt om meer begrip te krijgen voor anderen. Dat zouden meer mensen moeten doen! "Waarom organiseren jullie eigenlijk nooit mee?" Is een vraag die je niet gemakkelijk stelt tijdens een gezellig samenkomen, en daarom blijven de beweegredenen van de ander inderdaad duister.
Mensen zijn kleinbehuisd, schamen zich voor hun huis, hebben de energie niet want die moeten ze al zo inzetten bij hun werk, hebben geen geld.. Ik heb nog niemand gehoord die zegt dat ze de troep of het werk niet willen of bang zijn voor hun nieuwe bankstel.
Wat mijzelf betreft: ik ga wel naar feestjes en bijeenkomsten als ik vind dat het moet, maar heb altijd het gevoel dat ik wel heel hard moet "werken" (lees: belangstelling tonen voor anderen, grappig uit de hoek komen, aangenaam gezeldschap zijn) om mijn aanwezigheid te "verdienen". Dat is een soort basisgevoel dat ik er niet uit krijg.
Dat lukt me vaak ook wel maar het is zeer vermoeiend. Als ik zelf iets moet organiseren heb ik dat gevoel ook, plus de verantwoordelijkheid dat werkelijk iedereen het leuk heeft in mijn huis. Ik luister mee met alle gesprekken, zie iemand eenzaam in een hoekje staan en voel hoe vervelend dat is, zie dat iemand naar de wc gaat en hoop dat ze niet nadruppelen of de wcbril omhoog laten staan want daar heeft de volgende bezoeker last van, ik merk dat die gast die altijd zo breedsprakig is zijn gesprekspartner aan het irriteren is en grijp in, heb tijdens de voorbereiding met alle voorkeuren en allergieen rekening proberen te houden en bedenk me opeens dat mijn man toch walnoten in de salade had gedaan en daar was de zoon van S. allergisch voor en zat dat niet in de familie?

En dan, na afloop, als iedereen al lang naar huis is, lig ik in bed alle gesprekken en situaties door te nemen en bedenk de dingen die ik had moeten zeggen of doen of vragen. Wat bedoelde F nou met die opmerking? Legde H zijn hand niet erg vaak op de hand van M? Was L niet te dronken, had ik hem moeten afremmen? Helemaal vergeten naar de gezondheid van K's moeder te vragen!

Ik weet eigenlijk niet, misschien hebben de meeste mensen dit soort gevoelens wel, ik heb het er nooit over dus geen idee. Des te knapper dat er uberhaupt nog helden zijn die feestjes organiseren aandurven. Ik waardeer dat erg en breng ook altijd bloemen, wijn of boeken en chocola(want niet iedereen houdt van bloemen of wijn, enz)

Dus hiermee even een inkijkje in mijn worstelingen en mijn redenen om zo weinig mogelijk te organiseren.
ik vind het niet gewoon gedoe, ik vind het vreselijk.

Empathie

Niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, da's gewoon een feit. Jij bent blijkbaar nogal organisatorisch en entertaining ingesteld. Er zijn legio mensen die het echt gewoon de hel vinden om zoiets te organiseren wat jij beschrijft.

Als je wat introverter van aard bent, bijvoorbeeld. Of sociaal wat minder sterk. Of als je huis altijd best een rommeltje is, en je zeg maar een halve dag bezig bent om alles schoon te maken voor je mensen in je huis durft te laten. Als je niet zo'n kok bent, die gemakkelijk allerlei verschillende hapjes en drankjes uit z'n mouw schudt en jezelf er niet vanaf wilt maken met wat toastjes met kruidenboter omdat je dan het gevoel hebt dat je tekortschiet. Want wat als mensen het niet gezellig/netjes genoeg/lekker genoeg vinden bij mij? Dat zegt verder niks over jou, het gáát niet over jou.

Dat je dat niet aanvoelt of 'snapt', betekent dat jij blijkbaar wat minder empathisch bent. Dat geeft niks, niet iedereen is hetzelfde zoals ik al zei. Maar misschien kun je je er dan verstandelijk bij neerleggen dat in je vriendenclub niet iedereen de organisatorische handschoen met even veel gemak oppakt als jij.

evenzo

Als jij een kennis van mij zou zijn dan wist je niet dat de vlag er bij mij zo bijhangt. Er zijn maar heel weinig mensen die weten hoe *zwaar* ik het leven vind. Vrienden zelfs weinig want eerlijk gezegd ontbreekt mij ook de energie om vriendschappen echt bij te houden. Dus ook met hen praat ik weinig. Neemt niet weg dat ik toch in een situatie kan komen waarin ik in ga op initiatieven van anderen. Maar zelf initiatief tonen zit er gewoon echt niet in. Maar die anderen weten dan niet waarom.

Voor de andere groepen

Wat ook nog kan: iemand zit altijd in meerdere kringen, misschien dat Marietje altijd al bij haar thuis de bijeenkomsten voor de kerk of de schoonfamilie organiseert, en dan voor de vriendenborrels op anderen leunt omdat het anders een beetje veel wordt.

Ik heb diverse kringen die moeilijk mengen. Ik voel me wel eens vervelend dat ik bv mijn verjaardag niet vier, maar dat heeft er ook mee te maken dat het echt niet leuk wordt om mijn familie, schoonfamilie en collega's bij elkaar te zetten. Mijn vrienden wonen op afstand.
Ik organiseer wél etentjes en borrels, maar bepaalde kringen vallen daarbij af. De ene familie woont bv allemaal aan de andere kant van het land, dus het is veel logischer om in hún regio bij elkaar te komen.

Nou ja, en zo zijn er kringen die vaker bij ons thuis komen dan andere, om allerlei redenen.
Er is ook iemand die in 15 jaar tijd nog nooit bij ons thuis is geweest, wij moeten altijd naar hém toe.

Ik verbaas me er soms over en zou soms ook willen dat ik makkelijker iedereen kon ontvangen in plaats van alleen die-en-die groepen, maar denk er verder niet te veel over na. Misschien dat anderen ook wel iets van ons denken.

ik heb weinig energie door een aandoening die niet iedereen begrijpt of erkent. Wat ik de ene keer niet kan, kan ik de andere keer wel. Daarnaast in het verleden zware depressies gehad en mijn energie is er nooit helemaal bovenop gekomen.
Dat vind ik niet leuk. Ik wil eigenlijk gewoon graag meedoen met de wereld, alleen als ik daarover praat wordt dat niet altijd begrepen.
Dus ben ik gestopt met uitleggen en leef uit gewoonte op een lager level zodat ik opvlammingen beter zie aankomen en daar op in kan springen.
Ik zou willen dat ik zo gastvrij en energiek was, dat ik goed sliep en niet tot 4 uur wakker lig. Maar dat is gewoon niet zo. Daarom doe ik dat soort dingen niet, omdat ze me iets kosten en niets opleveren.
Niet omdat ik niet van mensen houdt, in tegendeel, maar gewoon omdat het me veel te veel kost.

durven

'Ik heb wel gezegd dat ik niet begrijp dat mensen zoiets - in mijn ogen dan- simpels niet DURVEN. Daar gaat het over. Ik kan het gewoon niet echt begrijpen of inleven.'

Kun je je wel voorstellen dat mensen hoogtevrees hebben? Of vliegangst? Of zo bang zijn voor spinnen dat ze hun huis niet meer uit durven? Dat is namelijk precies hetzelfde. De angst vooraf is net zo 'echt' voor die mensen als wanneer ze echt van een klif af vallen, neerstorten of opgegeven worden door Ungoliant (de megaspin uit In de ban van de ring). Sommige mensen klappen dicht op een podium, terwijl andere mensen super makkelijk een one man show opvoeren.

Sommige mensen hebben nou eenmaal een sociale fobie. Daar doe je niks aan.

opgegeven?

opgegeten natuurlijk.

Feestjes

Ik hou niet zo van feestjes. Ik ga als ik uitgenodigd wordt of als dat nou eenmaal verwacht wordt maar ik vind het niks. Ik doe mijn best maar ik voel mij vaak eenzaam op feestjes. Ik mis het knuffelgen denk ik want ik heb niks met dat geaai over ruggen en gezoen. Dat voelen mensen ook wel aan dus doen ze dat bij mij niet maar daardoor voel ik mij weer buitengesloten.

Toch ben ik niet contact gestoord. Ik hou van kletsen maar niet in grotere gezelschappen. Ik zal dus ook nooit een feestje organiseren buiten de verjaardagen van de kinderen om.

Het is ook wel grappig want ik ga er juist vanuit dat mensen die feestjes organiseren dat doen omdat ze dat leuk vinden. Ik heb geen angst voor hapjes maken of koken. Sterker nog met Kerst nodig ik meestal familie uit om bij ons te komen eten. Kleinschalig (maximaal 10 - 12 man). Dat is voor mij prima te doen. Wij zijn zelf al met zijn zessen dus zes bezoekers erbij. Dat vind ik nog wel leuk.

Vriendenavond versus familieavond

Persoonlijk vind ik een avond met pak en beet 12-14 vrienden gezelliger dan een avond met familie omdat vrienden vaak mensen zijn van dezelfde leeftijd en meer raakvlakken kennen, juist door die herkenning van aspecten in het leven. Het is ook makkelijker met ze praten want er zijn geen interne banden zoals bij een familie die onder spanning kunnen komen als je het niet met elkaar eens bent.
Een avond met vrienden is vaker een uitwisseling van tips. Als ik met een oudere generatie praat over schoolse zaken, begrijpen ze je niet want vroeguh.. en de jongere generatie hebben weer heel andere dingen aan hun hoofd en in hun handen-;)
Juist in familiebijeenkomsten fungeer je m.i. meer als gastvrouw dan in een gezelschap leeftijdsgenoten.
Leeftijdsgenoten storen zich ook niet zo snel aan wat stof op een boekenplank omdat er bij hen thuis ook stof op de boekenplank ligt.

Wie een verjaardag niet schuwt, zou een fijne vriendenavond kunnen ervaren.

reactie

Nou ik organiseer het ook omdat ik het leuk vind absoluut, maar ook omdat er anders geen drol gebeurt en daar baal ik dan van. Ik vraag me dan weleens af of mensen het niet zat zijn om op de bank te hangen ha ha. Nee hoor gekkigheid. Ik vind het leuk zo'ń bups mensen bij elkaar.
Maar nogmaals het ging mij om de gegroeide rouleerdingen waarvan mensen dat dan toch niet oppakken om een reden die ik niet snap. En inderdaad ik begrijp ook hier uit de verhalen dat er meer kan leven bij iemand dan hij/zij prijsgeeft. Dank ook voor het delen daarvan. Stel ik echt op prijs.

Op de vraag of ik hoogtevrees of spinnenangst echt BEGRIJP? nou nee eigenlijk niet. Ik denk dan toch stiekem een beetje: hopsekee gaan met die banaan, niet 'aanstellen' en ja ik gaan dan veelal in de reddersrol. Zal ik je hand vasthouden, zullen we samen? heb je dit al es gelezen, oplossen zeg maar.....Ik weet dat het bestaat, ik zie dat het bestaat maar echt begrijpen nee. Sorry, maakt mij dat een naar mens? misschien begrijpen jullie dit dan weer niet van mij, dat maakt jou dan toch ook niet minder empathisch? Wat me op de vraag brengt: ben je minder empathisch als je iets niet begrijpt? Je kunt toch nog steeds meeleven met iemand zonder het echt te begrijpen? Goh er zitten best veel gradaties in eigenlijk in begrijpen, meeleven, niet of wel er iets van vinden en waarom dan en wanneer en is dat dan erg? iemand die pvv stemt of vluchtelingen aanvalt BEGRIJP ik ook niet.
Ik ben zelf ook echt weleens bang of angstig. Maar de allesoverheersende angst die beperkend werkt nee die ken ik niet uit ervaring nee. En net zoals dat ik echt niet kan weten hoe het echt echt echt voelt om je moeder te verliezen kan ik me wel inleven en meeleven. En dat begrijpen. Als iemand daardoor dan zelf niet meer de deur uit komt omdat diegene heel bang is geworden nee dat BEGRIJP ik dan niet echt. Helpen, praten, meeleven, hart onder de riem, cadeautjes, koken alles ik doe het met liefde. Maar echt begrijpen nee sorry. Maar ik begrijp dat ik daarin dan blijkbaar de 'enige' ben?
Dus toch een taboe?

niet de enige

Ik denk dat je zeker niet de enige bent die andermans angsten niet 'begrijpt'.

Ik begrijp ook niet wat iemand voelt die bang is voor spinnen. Maar ik kan me wel voorstellen dat dat net zo voelt als een van mijn eigen 'angsten'. En dus kan ik er wel 100% begrip voor opbrengen. Zonder dat ik het daadwerkelijk begrijp.

Maar wat ik in jouw reactie lees is dat je er ook geen 100% begrip voor op kan brengen. Dat maakt het m.i wel anders

de enige?

"Maar ik begrijp dat ik daarin dan blijkbaar de 'enige' ben?
Dus toch een taboe?"

Nee hoor, daarin ben je zeker niet de enige!

Maar ik denk dat je gelijk hebt dat het een taboe is om eerlijk te zijn dat je sommige dingen niet begrijpt van anderen, die anderen dan weer wel begrijpen.

En uit je postings heb ik trouwens niet de indruk dat je in het geheel niet empathisch bent, maar op sommige vlakken misschien iets minder.

Ik denk trouwens dat ik behoorlijk empathisch kan zijn, maar om sommige momenten helemaal niet. Als mijn aandacht gericht is op empathisch zijn ben ik het volgens mij heel erg. Krijg ook regelmatig tranen in mijn ogen bij een film of als iemand iets naars vertelt.

Als ik mijn aandacht echter richt op iets anders (bijv. de inhoud van mijn werk of tijdens vakantie op iets wat er te zien is), dan heb ik op zo'n moment veel minder oog voor de gevoelens van een ander.

Dus zo kan het ook nog.

ja vera herkenbaar en hanne

Inderdaad zo is dat bij mij ook. Ik huil regelmatig met een ander mee of met een film of in mijn hart met mijn kind. En met andere zaken niet.

En Hanne
Ik ken die allesbeperkende angsten niet, zoals ik me indenk dat een spinnenangst is of hoogtevrees. Dus dat je dan verlamt bent en de deur niet uit gaat of hysterisch op een stoel staat. Dus nee echt echt voorstellen kan ik dat niet omdat ik het niet kan vergelijken omdat ik die verlammende alles overheersende paniekmakende angst echt nog nooit heb meegemaakt (ik ben gezegend en dankbaar )

evenzo

Ik herken de angst voor spinnen en muizen ook niet maar sinds ik weet dat ik een soort claustrofobie heb die heel plotseling in onzinnige situaties kan opkomen (bij de tandarts bijv) is het goed voor te stellen hoe bang anderen kunnen zijn. Iets organiseren is voor mij niet hetzelfde als de angst voor claustrofobie maar kan mij wel nachtenlang wakker houden. Wil jij dat? Iets samen organiseren lijkt mij daarentegen weer heel leuk en gezellig, er valt dan meer dan de helft van mijn psychische 'last' af.

Maar goed: waarom stel je de volgende keer als je bij iemand zit niet gewoon iets voor? Heeft iemand zin om het de volgende keer samen met mij te organiseren? Lijkt me leuk! Nou als er dan niemand wil zou IK mij er bij neerleggen en óf gewoon verder gaan met de hoeveelheid uitnodigingen die ik nog leuk vind of gewoon gaan minderen. Kun je altijd nog kijken wie er in het 'gat van katniss' stapt.

eerlijk

En evenzo, ik vond jouw tekst "En net zoals dat ik echt niet kan weten hoe het echt echt echt voelt om je moeder te verliezen kan ik me wel inleven en meeleven. En dat begrijpen." ook wel eerlijk en goed.

Ik denk dat sommige mensen soms meer "begrip" en "inlevingsvermogen" pretenderen dan ze eigenlijk hebben, gewoon omdat ze de betreffende situatie zelf niet hebben meegemaakt. En laten we wel wezen, iedere persoon is anders, dus zelfs als je de situatie wel meegemaakt hebt, weet je nog niet hoe een ander persoon zich daaronder voelt, enkel en alleen omdat je die andere persoon (met zijn eigen gedachten, gevoelens, baggage) niet bent!

Overigens kan je natuurlijk wel begrip hebben voor en je inleven in iets dat je niet precies hebt meegemaakt en dus ook niet precies kunt begrijpen (bijv. verlies van een ouder, angst, frustratie of wat dan ook). Maar weten dat wat jij denkt te begrijpen voor degene zelf mogelijk/waarschijnlijk toch anders is, lijkt me wel goed.

Gebrek aan sociale angst

Ik heb weleens van een recruiter gehoord dat ik weinig (sociale) angst laat zien/heb. Na het maken van een geschiktheidstest. Dat schijnt nog weleens voor te komen bij mensen in de zorg die voor hetere vuren staan. Kwestie van aanleg en aanleren.
En vooral als je jong bent denken mensen nog weleens dat anderen toch ongeveer precies zo in elkaar steken als zijzelf.:-)
Maar gelukkig kreeg ik daar wel commentaar op als ik daar blijk van gaf.
Ik kon me ook niet voorstellen dat je zaken niet even regelt. Bijvoorbeeld als je een man met drama hebt, nou dan ga je toch gewoon scheiden? Daar kreeg ik direct commentaar op van iemand anders die een relatie had met een psychiatrische patient.
En als je met Kerst alleen bent en dat niet wil, dan ga je toch gewoon naar vrienden? Behalve als je niet zo makkelijk vrienden maakt.
Accepteren dat het zo is en inleven komt dan gelukkig ook wel vaak voor bij mensen die in de zorg werken.

geen naar mens

'Sorry, maakt mij dat een naar mens?'

Nou, naar zou ik je niet willen noemen. Maar ik zou het zelf wel vermoeiend vinden om steeds opgepept en gemotiveerd te worden door iemand die zich mijn vriendin zou noemen. Steeds weer te horen krijgen dat jij hebt gelezen dat ik alleen maar ..., dat we gewoon even ..., dat er heus niks engs aan is zolang ik maar ...

Ik krijg altijd graag iets meer ruimte om gewoon mezelf te zijn

Injel

Sjonge ik heb heus gevoel voor de situatie wat nodig is en hoe iemand erbij zit. Meestal denk ik dat en zeg ik niks. Het roept dat gevoel in me op. En tegelijkertijd ben ik ook graag mezelf dus ja soms kun je rechttoe rechtaan iets van me verwachten. Over het algemeen stelt men dit op prijs.....En ja ik ben dat type dat meestal zegt wat veel mensen denken en niet zoals de pvv.....

ik heb hetzelfde!

is dat je er moe van wordt (of onzeker) als jíj altijd degene bent die de kar moet trekken. Dat jij altijd zit met de afwas na afloop etc. Dat vind ik namelijk wel een nadeel aan feestjes: het doen van boodschappen, hapjes maken, activiteiten bedenken vind ik erg leuk, maar er komen natuurlijk ook minder leuke dingen bij kijken. En als iemand anders zegt: daar heb ik geen tijd voor, dan denk ik wel: ja zeg, ik maak er toch óók tijd voor. Ik vind het ook wel bijzonder dat mensen het blijkbaar niet aandurven om een feestje te organiseren; het komt om mij ook wel een beetje over als een smoesje. Bij mij is het huis ook niet op orde, en laatst had ik een hele groep mensen ook eens soep geserveerd die eigenlijk niet zo lekker geworden was:-) Nou en? Het is toch gezellig?
Maar goed, het zou kunnen natuurlijk..... nu ben ik ook wel vrij schaamteloos en in het geheel niet verlegen. En ik zie bijvoorbeeld bij mijn vader een sociale angst, waarvan ik mij afvraag of hij wel echt bang is in gezelschappen, of dat hij zich schaamt voor mijn moeder.

Nog een anekdote hier: Elk jaar organiseerde ik wat met Sinterklaas, toen kon ik een keertje niet. Ik had dat ruim van tevoren aangegeven: wie pakt het dit jaar op, want ik heb het te druk?....... en niemand pakte het op. Toen bekroop mij wel het gevoel van "vind ik het dan misschien veel leuker dan de rest, deed ik het dan altijd voor mezelf?" of "is mijn bestaan doorgaans dan zo leeg dat ik wel tijd heb om een feestje te organiseren?"
Soms bekruipt mij dat gevoel nog wel eens, als ik weer eens degene ben die dan maar het initiatief neemt om wat te organiseren. Maar goed, het is ook weer niet zo dat ik de enige ben die iets organiseert.... sterker nog, als anderen veel organiseren (niet zozeer feestjes, maar op andere gebieden) ben ik wel eens bezorgd of ik niet te weinig doe. Onzin waarschijnlijk:-)

creabea

O fijn dit.... :)
Bij mij is het ook niet op orde. Verre van dat en ik bedenk ook pas laat dat ik eigenlijk geen plek heb dus laatst moest de tuintafel van buiten naar binnen omdat het anders niet paste.
Maar als ik zo es bij sommige mensen binnenkijk dan zijn het soms ook de mensen die hun huis perfect op orde hebben die niks organiseren. Want dan komt er troep. Dus het zal wel allebei waar zijn.
En ook ik heb weleens te weinig of teveel of het is het net niet want ik ben de helft van de ingredienten in de soep vergeten te scheppen. Het is verre van perfect. Maar daar gaat het dan blijkbaar toch ook niet echt om. Ik kan dat inderdaad vrij makkelijk naast me neer leggen. Ik word er ook onzeker van als niemand iets organiseert want ik denk dan dat ze OF dingen organiseren waarvoor ik niet ben uitgenodigd (hele kleinschalige etentjes ofzo) of dat ze wel op mijn dingen komen uit beleefdheid en niet omdat ze echt willen (als ik hier ook lees dat een aantal mensen een hekel hebben aan grote gezelschappen).
Maar goed over de gehele linie zou ik wel kunnen zeggen dat ik de aanstichter ben van veel initiatieven en dat is ook een kwaliteit.....en zo ieder zijn kwaliteit..... Ik ben dan weer niet zo goed in administratie, schema's en afwerking en als klushulp moet je me ook niet vragen.....