paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Pardoes

Natuurlijk selecteren assistentes voor, dat is toch vanzelfsprekend? Mijn voorbeeld ging over een uitslag in een enveloppe, omdat het mijn nichtje raakte dat ze een heftige boodschap moest overbrengen aan een patiënt die ze nooit ontmoet had en bij haar, ook parttime wekende, collega op consult geweest was. Dit gevoel werd herkend door de anderen. Wat maakt het verder uit hoe de post binnenkomt, de kern blijft toch hetzelfde? Ook goede assistentes mogen helemaal geen uitslagen doorbellen, dat moet de huisarts toch echt zelf doen. En nee, een assistente die uitslagen zomaar tussendoor onder de neus van een arts duwt, dat komt niet zo goed over. Ik vind het inderdaad logischer dat ze ervoor zorgt dat de relevante uitslagen klaarliggen, zodat de huisarts daarnaar kan kijken als hij/zij daar tijd en aandacht voor heeft. Maar goed, zo heeft een ieder de werkwijze die bij hem of haar past.

Donna

Ik wil je alleen duidelijk maken dat post niet blijft liggen met een goede assistente. Dan komt dat namelijk niet pas aan het einde van de middag, maar zodra die post (de hele dag door en niet eenmalig zoals met papieren post)binnenkomt.
Als zij een afwijkende uitslag ziet, iemand met kanker (die heeft vaak de uitslag allang binnen van de specialist waarnaar de huisarts de patient heeft doorverwezen), dan legt zij die direct voor aan de huisarts. Als dat direct nodig is, dan is dat direct en niet wanneer de huisarts tijd heeft.
Ik weet niet of je nichtje specialist of huisarts is, ik praat vanuit de huisarts.

Pardoes

Ik bedoel jou ook niet persoonlijk. Ik lees dat je werkt en alimentatie ontvangt. Ik ben tegen het systeem, niet tegen dat er gebruik van gemaakt wordt nu het systeem zo werkt. Het is er dus het mag. Hoewel ik zelf zou weigeren en ik het echt niet juist vind dat de overheid de meest verdienende ex dwingt om te betalen, zelfs als de andere ex de alimentatie afwijst. Dat ik de PA zou weigeren, is een principiële keus, die niet verandert als ik wel zou gaan scheiden. Niet dat mijn man alimentatie zou kunnen betalen overigens. Gelukkig niet, anders had ik het echt heel vervelend gevonden als hij ertoe gedwongen zou kunnen worden. Mocht mijn carrière opeens nog een enorme vlucht nemen, dan ben ik eerder degene die over de brug zal moeten komen, maar ook dat zou mij uitermate verbazen.

Hier zit ons verschil van mening: Ik heb door te werken en pa te ontvangen samen geregeld dat ik mijn hand niet ophoud. Wat kan daar nu op tegen zijn?===

Hoe krijg je je alimentatie dan? Dat is toch ook een vorm van hand ophouden? Je bent niet 100 procent los van je ex (naast dat je ook ka krijgt, maar dat vind ik dus terecht), hij onderhoudt je nog voor een deel. Voor de maatschappij is dat misschien prettig, maar als je gaat scheiden, was daar een reden voor en ik zou dan niet meer afhankelijk willen blijven van degene waar ik niet meer mee kon leven, of die niet meer met mij kon leven. Ik kan me situaties voorstellen dat je dat wel zou willen, bijvoorbeeld als man vreemdgegaan is, of na mishandeling. Ik fantaseer nu even hardop, het is dus geen mening... misschien zou dat in de vorm van smartegeld gegoten kunnen worden. Te betalen in termijnen.

Door vorige discussies denk ik nu ook wel dat er een overbruggingsperiode nodig kan zijn. Een jaar bijvoorbeeld. Of als je het gelijk stelt met de WW, net zolang als er WW betaald zou worden na een aantal jaar huwelijk. Enerzijds willen veel vrouwen hun bestaan als huisvrouw als baan zien, als tijd die is opgeofferd aan het gezin, anderzijds stellen ze dat ex langer moet blijven betalen dan het UWV zou doen. Waarom? Zijn gescheiden huisvrouwen uit ander hout gesneden, dan mensen die zonder werk komen te zitten? (En voor er nu gezegd wordt, aha, ze voelt zich achtergesteld als werkloze.. nee, ik had mijn mening over pa ook toen ik werkte. En ik gooi het ook niet opeens overboord als ik weer aan het werk ga.)

Pardoes

Het gaat niet om de precieze wijze waarop de post verwerkt wordt, die interesseert me eerlijk gezegd ook niet. Het gaat erom dat ik niet door de zzp-huisarts gebeld wil worden die een dag per wijk in de praktijk bijklust met bericht over mijn gezondheid. Niet omdat deze arts minder geschikt zou zijn, maar omdat ik mijn gezondheid bij voorkeur met mijn eigen huisarts bespreek. Die weet wat mijn thuissituatie is, die heeft mijn zwangerschappen meegemaakt, die is op visite gekomen toen de kinderen geboren zijn, die heeft mijn kinderen groter zien worden, heeft hun ziektes meegemaakt, enz. En dat was allemaal mogelijk, omdat hij er meestal gewoon was. Dat is het contact wat ik met een huisarts wil hebben. Niet iedereen wil dat zo, en dat is net zo prima. Maar ik dus wel.

Donna

'De manier waarop jullie over weekend- en avonddiensten praten vind ik echt overdreven. Daar is juist een enorme verlichting in gekomen.'

Mij is verteld dat ze na een nachtdienst niet opeens lekker een hele dag vrij zijn. Natuurlijk had een huisarts vroeger altijd dienst maar dan had die wel maar een klein aantal patiënten die een beroep op hem deden. Als je nu een nacht, avond of weekenddienst hebt ben je constant aan het werk, heb je te maken met lastige mondige mensen die geen zin hebben om doordeweeks naar de eigen huisarts te gaan, heb je te maken met bedreigingen als je iets niet voorschrijft of doet en ga maar door. Noem dat maar een 'enorme verlichting'. Het voordeel is vooral dat je er niet meer alleen zit, dat er assistentes zijn die als een poortwachter fungeren en dat je een chauffeur en tevens een soort bodyguard mee krijgt.

Je nichtje kan ook de boel zo plannen dat haar duo dat ene heftige gesprek even voert ook al is dat buiten haar werktijd. Zo vaak zal dat niet voorkomen dat je een heftig resultaat moet doorbellen, dat dat niet kan wachten en dat dat gaat om iemand die je nog nooit gezien hebt.

Donna

In jouw geval zeg je dus gewoon dat je wil dat huisarts X jou daarover belt, je kunt ook overal een probleem van maken. Zoals ik al zei: je kunt wel op zoek gaan naar een fulltime huisarts maar als die overwerkt tegenover jou zit, gewoon niet aardig is of niet goed genoeg heb je er niks aan. Als je een goede huisarts hebt die er drie dagen per week is kun je dat zo inrichten dat je alleen contact met haar hebt en bij nood maakt het niet uit of je de andere hebt of naar de hap gaat (daar ga je niet op in; wat als je plots in het weekend iets hebt en niet naar je eigen huisarts kan).

Ik vind serieus dat je er meer van maakt dan nodig is maar dat mag, of het slim is moet je zelf bedenken. Ik vermoed dat je over tien/twintig jaar bijna geen huisarts meer kunt vinden die fulltimer is. Van mij hoeft dat ook niet.

Triva

Mijn dochters zaten (in de loop van dit jaar) 24 en 22 jaar geleden op de psz. Je kon je kind korter en langer brengen. Het was toen al redelijk normaal dat kinderen daar ook bleven eten, vanwege het werk van moeder. Ik zeg dus niet dat toen jij opgroeide en op de lagere school zat alle moeders werkten, dus nee je zat niet onder een steen omdat je dat gemist zou hebben, maar de verbazing áls ze werkten was er grotendeels wel af. Mijn dochters weten niet beter, dan dat de meeste moeders van hun vriendinnen werkten. De een een paar uur, de ander hele dagen. Ik heb het nu dus over de tijd dat jij net volwassen was geworden. Dus dat proces was al gaande terwijl jij op school zat.

Weet je wat mijn dochters zeiden toen ik ging werken? (En dat is echt gebeurd.) Dat het eindelijk normaal werd. Ze waren bijna een uitzondering met een moeder die thuis zat. Dat is dit jaar 11 jaar geleden. Zij waren toen 14 en 16.

Kaaskopje

Het is mij een raadsel dat jij hier een stelling uitgooit met betrekking tot mensen die nu in de veertig zijn en je vervolgens, om die stelling te staven, je dochters van twintig jaar jonger gebruikt!

Triva

Ik snap niet wat je wil? Ik ben tevreden met mijn keuze, ik leg uit waarom en dat is dat. Door jou verzonnen beren op de weg gaan me niet op andere gedachten brengen en dat is toch helemaal niet nodig? Ook ik denk dat steeds minder artsen fulltime gaan werken, in tegenstelling tot jou vind ik dat wel jammer. Maar aangezien iedere huisarts uiteraard zelf bepaald in welk dienstverband hij of zij wil werken, heb ik dat maar te accepteren. Vooralsnog zijn hier nog wel huisartsen te vinden die hun beroep nog zoveel mogelijk op de manier uitoefenen zoals ik dat uit mijn jeugd gewend ben, en daar voel ik me prettig bij. Zoals jij een huisarts zoekt waar jij je prettig bij voelt. Ik zal de laatste zijn om argumenten te gaan verzinnen om jou om te praten een andere keuze te maken.

Pardoes

Ik zie dit zinnetje nog: Er denken dus meer mensen zo over.

Ik voel me wel wat flauw dat ik dat er uit haal, maar niet alle opvattingen van 'meer mensen' zijn goede opvattingen. We leven momenteel in een wereld, waarin dat toch wel heel goed zichtbaar is.

Triva

Zullen we daar dan maar verder niet op doorgaan?

Je zei: 'Vrouwen die nu in de 40 zijn, zijn naar mijn idee vrouwen die opgegroeid en volwassen geworden zijn in een tijd waarin het normaal was geworden dat vrouwen werkten'

Nee, ik ben NIET opgegroeid in een tijd dat het normaal was dat vrouwen werkten. Jij kunt dat wel zeggen maar dat was niet zo. Ook op de middelbare school vond ik het een uitzondering en vond ik het NIET normaal. Dat jij waarschijnlijk bedoelt dat die moeders niet meer als alien werden gezien kan best maar ik bekijk het vanuit mezelf en dat was volgens mij de bedoeling. Dat betekent niet dat ik mijn toekomst ook zag als lekker thuisblijfmoedertje spelen maar nogmaals; ik vond het dus niet normaal als een moeder in die tijd werkte. Mijn moeder maakte twee maal daags schoon bij een ouder stel maar dat zag ik niet echt als werken. Werken vond ik iet wat je deed waardoor een kind enige tijd alleen thuis zat of naar een opvang moest (een andere moeder dus voor de overblijf of sleutelkind zijn).

Niet twee maal daags maar twee maal per week en dat was dus een paar uurtjes in de ochtend.

Huisarts

Wij hebben twee huisartsen, een man en een vrouw (geen stel) die samen een praktijk hebben. Ze werken allebei drie dagen, dus met een dag overlap. Allebei kennen mij en mijn gezin erg goed.
Een invaller die steeds wisselt zou ik ook niet prettig vinden.

Ik vind het fijn dat we kunnen kiezen tussen een man en een vrouw, als dat nodig is. Kan me bv voorstellen dat puberdochter voor een intieme vraag of onderzoek liever bij de vrouwelijke arts een afspraak maakt.

De huisarts

Triva tegen Donna: In jouw geval zeg je dus gewoon dat je wil dat huisarts X jou daarover belt, je kunt ook overal een probleem van maken. ===

Ik vind het zeer begrijpelijk dat Donna liever wil dat haar eigen huisarts belt of langskomt als er een ernstige situatie gaande is. Ik heb met mijn huisarts een zekere band, hij kent mijn verleden, ons verleden, daar wil ik ook van horen als ik bijvoorbeeld kanker blijk te hebben en niet van Y die per ongeluk op die dag dienst heeft. Y zal dat vast ook op een meelevende manier doen, maar hij of zij is niet de persoon waar ik al een vertrouwensband mee heb.

Tot nu toe heb ik alleen huisartsen gehad en nog steeds, die 4 of 5 dagen per week werkten. Mijn huidige huisarts rouleert ook gewoon mee ook bij de huisartsenpost, dus hij zal ook weken hebben van 5 dagen. Die ene dag dat hij niet in de praktijk is, kan ik wel zonder hem, maar ik maak afspraken waarbij het om meer gaat dan een ingegroeide teennagel (nooit gebeurd, maar als voorbeeld) liever niet op een dag dat de eigen arts er niet is.

Teveel 'ook'-s

in de tekst.

Ik heb PA geweigerd omdat ik anders mijn ex een machtsmiddel in handen zou geven om toch mijn leven te beïnvloeden. Ik wilde 100%(dus niet alleen financieel) onafhankelijk zijn van hem. Mocht ik in die tijd onverhoopt in de bijstand zijn gekomen, dan zou de sociale dienst alsnog een bijdrage van hem eisen.

Dat ik PA heb geweigerd betekent niet dat ik er op tegen ben, integendeel! Als een stel ervoor kiest dat één van de ouders weinig of niet werkt tijdens het huwelijk, zou het niet zomaar moeten kunnen dat die ouder een probleem heeft na de scheiding. De werkende partner heeft er immers tijdens het huwelijk ook voor gekozen dat de ander niet of weinig betaald werk verricht. Maar het lijkt me wel verstandiger als zo'n PA niet vanzelfsprekend wordt toegekend.

Nou ben ik alweer jaren geleden gescheiden en ik heb geen idee wat er tegenwoordig aan regels zijn m.b.t. PA, maar ik denk dan aan het toekennen van een PA onder bepaalde voorwaarden die per scheiding worden bekeken. Denk aan een sollicitatieplicht, of PA in de vorm van bijdrage in de kosten voor een opleiding. Maar ook: wat, als er sprake is van een extra zorgvraag binnen het gezin? En wat blijft er uiteindelijk over voor de PA-betaler?

Het is niet zomaar in één regeltje vast te leggen en er moet naar verschillende aspecten gekeken worden. Maar PA zomaar afkeuren, nee. Tenslotte heeft de werkende partner er ook van kunnen profiteren dat die aan zijn (of haar) carrière kon werken terwijl de andere ouder huishouden en kinderen verzorgde. En die werkende partner stond daar waarschijnlijk ook helemaal achter.

Kaaskopje

Dus jij vindt dat het verschil uitmaakt of je een scheiding/relatiebreuk pa ontvangt omdat de wet dat mogelijk maakt of dat je door een soort van huwelijke voorwaarden geld krijgt van je ex?
Het ene noem je afhankelijk blijven van je ex en over het ander hoor ik je dat niet zeggen.
Volgens mij is echter het resultaat helemaal hetzelfde.

Alleen is het opmaken van huwelijkse voorwaarden een kwetsbaar iets. Als je het niet vooraf doet (je weet vooraf niet hoe het allemaal gaat lopen), moet je er later aan denken (gebeurt gewoon niet altijd), kost het geld (moet je weer naar de notaris).
Volgens mij is het resultaat echt hetzelfde als wat jij beoogt: de ene met meer inkomen ondersteunt na afloop van de relatie degene die minder inkomen heeft zodat de laatste niet alleen de gevolgen draagt van de keuzes die binnen de relatie zijn gemaakt. Beide partners dragen de gevolgen van die gezamenlijke keuze.
En omdat het resultaat hetzelfde is kun je volgens mij beter wettelijk regelen dan het aan individuele afspraken overlaten.

En ja, ik spreek van een zwakste partij en dat bedoel ik als financieel de zwakste partij. En die is er vrijwel altijd wanneer binnen een relatie de een meer zorgtaken op zich neemt dan de ander. Dat heeft namelijk bijna altijd negatieve gevolgen voor het inkomen.

Je zegt dat het voor vrouwen ondertussen zo normaal is om te werken.
Dat is waar voor zover je bedoelt dat vrouwen meer niet massaal hun baan opzeggen als ze moeder worden.
Maar de realiteit dat ze vaak serieus terug gaan in uren en dat beperkt hun verdiensten en hun toekomstperspectief, terwijl hun vaak fulltime werkende partner allereerst al meer blijft verdienen en daarnaast door het fulltime werken en het feit dat vooral de ander thuis de boel draaiend houdt, ze ook meer mogelijkheden hebben om 'door te groeien' in hun werk en dus nog meer te verdienen. Dat maakt de minder werkende partner de financieel zwakkere partij in het geheel. En ik vind het prima als die beschermd wordt. En als een stel dd keuze andersom maakt, vrouw hoofdkostwinner en man meer zorgtaken, dan vind ik het natuurlijk terecht dat hij pa ontvangt.

Aagje

Eigenlijk

Eigenlijk vind ik dat er ook iets tegenover de pa moet staan. Bij de ene partner vallen inkomsten weg die moeten worden aangevuld door de ander. Echter die andere partner krijgt ineens een heel huishouden en zo voor zijn/haar kiezen. Dus partneralimentatie is prima, maar dan moet er wel voor gewerkt worden.
Meestal is het precies het tegenovergestelde wat je krijgt voor je zuurverdiende geld, mag je wel betalen maar dankbaarheid ho maar ;-)

Phryne

Wie werkt, is vaak van huis en heeft waarschijnlijk ook minder vaak de kinderen over de vloer. Dat "hele huishouden" valt dan waarschijnlijk ook wel mee.

Ik doe het dan toevallig allemaal, maar ik zou dolgraag iemand hebben die telefoontjes voor me pleegt, hier gaat zitten als er een meteropnemer komt, of boodschapjes doet bij winkels die alleen overdag open zijn.
Het gaat me vooral om het idee. Degenen die ik ken die pa betalen krijgen daar niets voor terug behalve gezeur. En natuurlijk is het een wettelijk recht, maar wel een dat hopeloos achterhaald is.

Het niveau van het kippenhok

Ad Hombre:
"Zo heb ik toevallig net een boek gelezen waarvan de auteur stelt dat de menselijke intelligentie is geevolueerd als gevolg van seksuele selectie. D.w.z. dat vrouwen (en mannen) hun partners kozen op het vermogen om de ander te 'entertainen' met sprankelende conversatie en humor. Die selectie zou op den duur hebben geleid tot onze enorm ontwikkelde hersenen."

Moet je niet verwachten dat je op zo'n postje enige reactie krijgt hier. Nee, het moet wel lekker oppervlakkig blijven in het kippenhok. Voor vrouwen is discussie meer iets om de onderlinge pikorde te bepalen, het moet vooral niet ergens over gaan. In dat licht is het ook minder verwonderlijk dat er zo weinig vrouwelijke wetenschappers zijn en dat die ook nog weinig zinnigs produceren.

Ja, zo'n brief van Rutte draadje, da's geschikter. Daar kan dan iedereen zijn of haar (tegenvallende) plasje over doen (ook zo'n leuke uitdrukking) en dan is iedereen weer tevreden. Da's blijkbaar ongeveer het niveau van het OO kippenhok.

Kaaskopje

Volgens mij bedoel je precies hetzelfde als ik van de huisarts. Mijn huisarts werkt helemaal niet met een 'invaller' maar met een duo die blijkbaar nog geen eigen praktijk heeft of wil. Geen idee verder hoe dat werkt. Dat ik nu niet weet wie de tweede is is gewoon omdat ik dat niet nodig vind en omdat ik prima een afspraak kan maken op de dag dat mijn huisarts er is. Wellicht is dat dezelfde als vier jaar geleden waar ik niet zo goed mee overweg kon rond een bepaalde aandoening, maar zij deed wel de Mirena inbrengen, ging prima, was blij dat ik daarvoor niet naar een specialist hoefde.

Mijn eigen huisarts heeft ook een avond voor afspraken en nee het is niet de bedoeling dat elke werkende die avond daar terecht kan maar het is wel een uitweg soms. Dat vind ik belangrijker dan fulltime werken. Nogmaals: hoe vaak komt het nu voor dat het zo dringend is dat een uitslag moet worden doorgebeld door de huisarts die je nog nooit gezien hebt? Als je dat vooraf ziet aankomen zeg je dat toch? Zou dat echt meermaals in iemands leven voorkomen?

Triva

Ik zeg dus dat dat proces gáánde was terwijl jij op school zat. Dat houdt in dat het nog niet 100 procent de praktijk was. Tegen dat jij 18 jaar was, was het heel normaal dat vrouwen werkten, in ieder geval parttime. Wat ook niet wil zeggen dat het percentage werkende vrouwen al heel groot was. Feit is, dat jij als 40 plusser meer wel dan niet in een tijd geleefd hebt en leeft, waarin eerst nog bescheiden door vrouwen werd gewerkt wat uitgroeide naar dat het meer wel dan niet normaal was en is. In dat licht bezien, vind ik het dus niet meer van deze tijd dat vrouwen van 30/40 plus meer dan 1 of 2 jaar afhankelijk willen blijven van een bijdrage van hun ex. Het was verstandiger geweest als ze beseft hadden, dat het in hun, of hun hele gezin, nadeel zou kunnen uitpakken, door te stoppen met werken. Bijzondere situaties daargelaten. Zeker de generatie die nu aan kinderen begint, kan dat weten en er dus naar handelen, voor zover dat bij hun gezondheid of de gezondheid van de kinderen past.

Triva

Wat de huisarts betreft, heb ik met je tweede reactie de indruk dat we inderdaad niet zo heel veel anders zeggen. Als puntje bij paaltje komt, wil je gewoon bij 'een' huisarts terecht kunnen als je een gezondheidsprobleem hebt. Dus als ik voor de zoveelste keer blaasontsteking heb, wil ik gewoon een recept en niet alleen van mijn eigen arts. Maar ik vind het wel prettig om van de eigen arts vervelende boodschappen te horen.

Een gezin kan natuurlijk sámen meermalen ernstige situaties meemaken.