paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Kosten van de huisvrouw

Een huisvrouw kost de overheid niets. De huisvrouw ontvangt geen uitkering voor zwangerschapsverlof, arbeidsongeschiktheid, ww, kinderopvang of bijstand wanneer haar man werkt.

Een huisvrouw doet vaak wel onbetaalde taken die de overheid weer behoedt voor zorgkosten.
Ergens is een huisvrouw juist maatschappelijk van grote waarde daar ze niet mee eet uit de bak sociale voorzieningen.

Door dat een huisvrouw niet werkt, geeft ze een werkeloze meer kans op een baan en scheelt dit de overheid een ww-uitkering. Daarnaast is de aow ook al terug gedraaid naar een vergoeding voor 1 oudere in plaats van een aow voor iedere oudere. Gewoonweg omdat het de overheid te duur werd.

En het is maar de vraag of de huisvrouw daadwerkelijk bij de uwv of de bijstand zal moeten aankloppen. Ergens praat Bussemaker de mensen angst in door te hameren op die zelfstandigheid. Het enige dat ze wilt is belasting innen bij de werkenden om het sociale systeem betaalbaar te houden.

Flanagan

Nu vind ik dat je zaken omdraait: keuzevrijheid is een groot goed, maar door het zo voor te stellen dat huisvrouwen eigenlijk meer opleveren/minder kosten dan werkende vrouwen doe je de werkelijkheid geweld aan. Wat ik eerlijk gezegd storend begin te vinden is dat je maar blijft hameren oo de "onbetaalde taken die de huisvrouw vaak doet". Dat is dus niet zo, in ieder geval niet vaker dan al die vrouwen die onbetaalde taken verrichten en daarnaast nog een baan hebben. Werken levert meer op dan niet-werken of een vrouw nou haar hele leven getrouwd blijft of niet. Voor de overheid in ieder geval genoeg reden om arbeidsparticipatie te stimuleren.

Huisvrouw

En een huisvrouw maakt wel degelijk gebruik van zaken die betaald worden door de werkenden, zonder daar zelf aan bij te dragen: aanleg en onderhoud infrastructuur, wegen, parken, gesubsidieerde organisaties als theater en musea, etc.

En wat Donna zegt, hier twee werkenden in huis en wel degelijk stevige mantelzorg (door man), helpen op school, en ook gewoon het huishouden.

Donna

Eens dus, met Donna! Onduidelijk geformuleerde laatste zin.

Brandweervrouw

"Eens dus, met Donna! Onduidelijk geformuleerde laatste zin."

Goed om te lezen dat er nog mensen aandacht aan de formulering van zinnen besteden.

24 weken voor iedereen

Dat is wel heel theoretisch.

Zijn er hier artsen present? In die beroepsgroep is het wel heeeel zeldzaam om een klein dienstverband te hebben, 60 uur per week werken is heel gewoon. Hoe doen zij dat als ze zoeken naar een leefbaar (!!) evenwicht tussen werk en privé?

Wilgenkatje

Dat hangt van het specialisme af en de cultuur binnen de maatschap. Voor vertrouwensartsen, Arbo-artsen, enz. is het al langer gangbaar parttime te werken. Huisartsen gaan ook steeds meer die kant op. Hoe meer vrouwen in een beroepsgroep, hoe gangbaarder parttime werken wordt. Ik persoonlijk wil een huisarts die zo veel mogelijk beschikbaar is en die dus fulltime werkt. Die zijn gelukkig nog makkelijk te vinden,

Zwart-wit

Natuurlijk verrichten werkenden ook onbetaalde taken. Ik geef niet aan dat ze dat niet doen. Maar de niet-werkenden hebben in het algemeen meer tijd omdat ze minder aan een lokatie of werkschema gebonden zijn. Zo is er overdag meer ruimte om klaar te staan voor een ander. Ik weet dat werkenden heus klaar willen staan maar dat dit niet altijd mogelijk is. Dus geen sprake van onwil maar het samen vallen met een werkdag.

De zaken die brandweervrouw aanhaalt, worden betaald uit de heffingen die de gemeente per huis en aantal inwoners doorberekent. We hebben één auto, geen lease-auto. En mijn laatste theater- of museumbezoek was als vrijwillige begeleiding met een klas.
De huishoudens met één inkomen betalen procentueel gezien meer dan de huishoudens met twee inkomen omdat er posten zijn waar de laatste groep meer van kan profiteren dat de één-inkomens. Daarom gaan de tweeverdieners er meer op vooruit dan de éénverdieners.

Natuurlijk stimuleert de overheid arbeidsparticipatie, al die sociale voorzieningen moeten wel opgebracht worden.

Er werd geschreven dat keuzevrijheid een groot goed is. Daar merk ik weinig van. Ik vind het storend dat een niet-werkende wordt neergezet als een niet-zelfstandige en zodoende niet genog voorbereidzijnde op de toekomst.

Flanagan

De discussie gaat niet over jou, maar over niet-werkende vrouwen in het algemeen. En ja die zijn minder zelfstandig dan hun werkende seksegenoten, het is niet anders.

Je hebt gelijk dat het logisch zou zijn als huisvrouwen meer tijd in onbetaalde taken zouden steken dan werkende vrouwen, om de redenen die je opnoemt. Maar dat doen ze in de praktijk dus niet. Als je zorgvuldig wil zijn, moet je de werkende vrouwen die allerlei onbetaalde taken naast hun werk uitvoeren niet zo tekort doen. Nogmaals, werkenden verrichten meer vrijwilligerswerk dan niet-werkenden. En dat is berekend in tijd die vrijwilligers met hun onbetaalde arbeid kwijt zijn.

Brandweervrouw.

En niet te vergeten de AOW. Alleen in Nederland wonen is voldoende voor AOW, al draag je nooit premie af.

Ook daar is de kraan wordt dicht gedraaid. Nu krijgt iedere 65-plusser aow, getrouwd of niet samenwonend. Maar de echtparen waarvan de partner na 1965 is geboren, krijgt straks voor één persoon aow. De regel 'alleen in Nederland wonen', gaat straks niet meer op vanwege de kosten.

Oeps

'Ook daar wordt de kraan dicht gedraaid.'

reactie

Tot nu toe heb ik niet gereageerd omdat ik merk dat het mij irriteert dat vrouwen die niet werken gezien worden als onzelfstandige vrouwen die "gratis" in Nederland wonen.

Vanaf 1 maart word ik ook zo'n onzelfstandige vrouw. Tenminste tijdelijk, denk ik.

Ik werk al jaren 32 uur. Mijn man werkt veel meer uren en werkt zeker 1-2 weken in de maand in het buitenland. Wij lossen opvang voor onze vier kinderen al jaren zelf op. Geen ouders in de buurt. Wij hebben al van alles gehad, kinderdagverblijf, gastouder, Au Pairs, BSO. Verder maken wij van van alles gebruik. Boodschappen laten wij bezorgen, wij hebben een hulp etc. Maar wij zijn het zat. Mijn werkgever blijft maar reorganiseren. Bij de laatste reorganisatie verhuisden wij naar een lokatie waardoor ik in plaats van 10 minuten fietsafstand opeens bijna 1,5 uur moest gaan reizen per enkele reis. Op zondag en woensdag gaan mijn man en ik altijd even zitten om de komende dagen door te nemen. Wie regelt wat en welke afspraken hebben wij (zowel zakelijk als prive). Als ik onze zoon van de BSO moet halen dan moet ik al om kwart over zes 's morgens vertrekken omdat ik anders niet op tijd ben op de BSO om hem weer op te halen. Als ik de kinderen naar school breng dan ben ik pas rond 10 uur op kantoor en als gevolg dus vreselijk laat thuis. En dan zijn er nog de afspraken na school, sport van de kinderen, orthondontist. De fijne weken als man er niet is en ik dus alles zelf moet opknappen. Maar wij regelen het. Ik ben immers een heel sterke, zelfstandige vrouw.

Ik ben alleen inmiddels gebroken. Het vroege opstaan breekt mij volledig op. Na werk de oudste twee helpen met huiswerk, ik kan soms de energie niet meer opbrengen. Maar nu gaat mijn werkgever weer reorganiseren. En het is al zo'n feest met continu bijeenkomsten 's avonds die natuurlijk onmisbaar zijn. Of vergaderingen op mijn enige vrije dag. Maar nu moeten er mensen uit en die worden dan vervangen door flex medewerkers en bovendien willen ze voortaan open zijn tot 21.00 uur + de zaterdag. En toen was ik het zat. Ik heb aangegeven dat ik wel boventallig wil worden verklaard.

En zo is het nu. Vanaf 1 maart stap ik op. Ik krijg een mooie afkoopsom mee. Mijn dochter moest huilen toen ze hoorde dat ik vanaf 1 maart thuis zou zijn. Ze is zo blij. En mijn jongste zoon was al helemaal klaar met de BSO. Eindelijk even een paar maanden rust in huis. Mijn man kan nu zijn reizen plannen zonder rekening met mijn werk te houden. Hij is daar ook ontzettend blij mee. En ik krijg tijd om eens alles in huis goed op te ruimen, tijd om dingen te doen met de kinderen, tijd om mijn kinderen te helpen met hun huiswerk en ook zo belangrijk, eindelijk eens wat tijd voor mijzelf. Iedereen is blij met mijn beslissing (onze beslissing want mijn man staat er 100% achter).

Het mooie is ook dat als ik het vertel dat iedereen mij groot gelijk geeft. En je krijgt daarna ook gelijk te horen wie dat ook allemaal gedaan hebben. Het schijnt juist bij hoogopgeleide vrouwen/mannen heel normaal te zijn om er eens een paar maanden tussenuit te gaan.

En die vraag over artsen. Ik ken een neurochirurg waarvan haar man nu gestopt is met werken. Veel uren werken in combinatie met een echte carrièretijger is niet eenvoudig en natuurlijk ontken ik het naar de buitenwereld toe maar mijn kinderen zijn echt wel aandacht te kort gekomen de afgelopen jaren.

Ik verwacht trouwens niet dat ik vanaf 1 maart opeens verander in een onzelfstandige vrouw met een man die mij direct verlaat voor een jonge blom zodat ik vervolgens in de bijstand terecht kom.

Vlinder

Heel herkenbaar, heb ook twee vriendinnen die om vergelijkbare redenen tijdelijk gestopt zijn met werken. Dat gaf ze de kans om op te laden en in een geval ook een carriereswitch te maken. Ik wens je veel rust toe en later, als je wil, een baan die qua organisatie beter bij je past!

Ik hoop dat je tegelijkertijd ook kan zien dat het ook heel goed kan lopen met twee werkende ouders en dat kinderen dan niet automatisch aandacht tekort komen.

Donna

Natuurlijk. Bij ons loopt het niet lekker meer sinds de verhuizing van mijn werkgever. Die drie uur reistijd per dag in combinatie met een reizende partner nekt ons.

Ik werk al 17 jaar bij deze werkgever. Onze oudste zoon is 14 jaar. Ik weet dat het prima kan. Maar nu niet meer, helaas.

Keuzevrijheid versus een onvrij bestaan

Zal ik ook eens sarcastisch doen en het ‘hartverwarmend’ noemen, hoezeer het feminisme erin is geslaagd om solidariteit onder vrouwen teweeg te brengen? Vooruit voor deze ene keer dan! Een mens moet tenslotte niet al te voorspelbaar worden.

De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verloopt, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd. Het was toen, dat mij voor het eerst de slogan “het huwelijk is een vorm van prostitutie” ter ore kwam. Een van mijn oudere zussen sloeg er eensklaps mijn moeder mee om de oren, terwijl wij met z’n allen rond de eettafel gezeten de avondmaaltijd aan het nuttigen waren.

Het deed me bezorgd naar mijn moeder kijken, want ik was oud genoeg om te begrijpen dat mijn moeder zich door deze uitspraak – hoe algemeen van karakter deze ook was – onherroepelijk persoonlijk aangesproken zou voelen. En aangezien zij bij ons thuis wat je noemt ‘de baas’ was, zwaaide er nu wat voor mijn zus. Zo had ik althans gedacht.

In plaats daarvan besloot mijn moeder – slim als zij is! – de opmerking straal te negeren en daarmee te laten voor wat zij was: een slag in de lucht. Zo bleef zij in haar rol van opvoeder.

Voelde zij, net als ik, wel aan dat de actie van mijn zus ongetwijfeld haar zoete wraak was op wat Lennaert Nijgh in het lied Testament verwoordde als: “de zouteloze praatjes die een kind opvoeden in eer en deugd”? Ik zal het hoogstwaarschijnlijk nooit te weten komen. Mijn moeder laat zich op dit soort zaken namelijk niet aanspreken. Daarvoor is zij veel te bazig. Al heeft zij later regelmatig nadrukkelijk verklaart, dat volgens haar het huwelijk nu juist bescherming biedt aan vrouwen.

En mijn zus? Gedroeg zij zich wellicht als een ongeleid projectiel? Allerminst! De slogan was haar ongetwijfeld aangedragen door één of meer van haar partijgenoten. Konden ze bij de CPN weten hoe ongevoelig mijn moeder zou zijn voor dergelijke beledigingen aan haar adres? Ik denk van wél. Zoiets is tenslotte slechts een kwestie van (goede) communicatie.

Toegegeven; dit is niet iets waar dogmatische types in uitblinken. Zo blijkt ook hier maar weer. Het feministische streven naar gelijke rechten dreigt uit te monden in een strijd voor gelijke plichten. In de trant van: wij moeten werken? Dan jullie ook! Wij onvrij? Dan jullie ook! – En ga zo maar door! – Ik meen dat een dergelijke grondhouding neerkomt op afgunst. Noem me eigenwijs, maar volgens mij heeft dat bar weinig te maken met solidariteit.

Ooit kon men her en der in alle talen van de wereld een communistisch strijdlied horen eindigen met een plechtig (langgerekt gezongen) “De solidariteit!” Revolutionair andere economische en sociale verhoudingen werden ermee aangekondigd. Ik vind het in één woord wrang om dan nu te moeten constateren, dat Charles Chaplin, indien hij nog in leven was geweest, zijn klassieke film over het moderne kapitalisme drastisch had dienen aan te passen aan deze tijd. Om actueel te zijn, zou in ‘Modern Times versie 2.0’ ook het straatmeisje de tamelijk naargeestige avonturen behoren te beleven die Charlie erin ondergaat.

Mag ik eindigen met een sceptisch “So much for progress ...”?

Rode krullenbol

redactionele correctie

"De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verloopt, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd." moet zijn: "De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verlopen, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd."

Begrijp je wel dat je bijdragen, bij gebrek aan iemand hier die jou wil verplichten aan het werk te gaan, wat vreemd over komen?

Toevoeging

Als je op Modern Times doelt: het meisje ondergaat wel degelijk naargeestige avonturen. Ik denk niet dat je anno nu een verstandig meisje zult vinden dat liever een onbeschermd en hongerig straatmeisje is (met alle risico's van dien!) dan een fabrieksarbeider die dodelijk saai werk moet verrichten.

Mijn argument:

Het zou geen winst zijn voor het feminisme erop prat te kunnen gaan te hebben geholpen aan het (eveneens) onderwerpen van vrouwen aan het moderne kapitalistische bestel.

Een gezonde democratie haalt de scherpe kantjes ervan af door het aan banden te leggen. Daar hoort bij dat je de waarde van individuen (m/v, c.q. hun bijdrage aan de samenleving weigert af te meten aan puur geldelijke criteria. In plaats daarvan dient vrijheid dient de norm te zijn.

Ik stel dat het feministische streven naar gelijke rechten *dreigt* uit te monden in een strijd voor gelijke plichten. Dat krijg je er nu van, als je mij economisch en sociaal onder druk zet tot het voltijds verrichten van betaalde arbeid op basis van het feit dat ik hoogopgeleid ben.

redactionele correctie

"(m/v" moet zijn: "(m/v)".

Als ik "onderworpen ben aan het kapitalistisch bestel", vind ik die positie wel prima eigenlijk. Stukken beter dan onderworpenheid aan een of ander eng communistisch systeem of onderworpenheid aan mijn vader of echtgenoot. Vooralsnog zijn er maar weinig vrouwen (geweest) die in zo'n enorme luxepositie zitten als jij en ik. In een samenleving waar vrijheid al een tijdje de norm is.

@Donna

Je zou ook wat verder kunnen kijken dan je neus lang is door niet alleen vanuit jouw eigen situatie te redeneren. Jij mag dan in vrijheid ervoor hebben gekozen om betaalde arbeid te verrichten. Het onheus onder druk zetten van vrouwen als ik staat daarentegen op gespannen voet met het vrijheidsbeginsel.

En met 'onheus' doel ik ook op die leeghoofdige, dogmatische, suggestieve, stigmatiserende en beledigende voorstelling van zaken, als zouden vrouwen per definitie een onderworpen/slaafs bestaan leiden zolang als zij niet over een eigen inkomen beschikken, waarmee zij los van hun partner in hun levensbehoeften kunnen voorzien.

Wat haal je je in je hoofd? Als ik niet zwicht voor de argumenten van onze minister; dan zeker wel voor de jouwe?

Grootheidswaanzin

Dan nog een keer: de minister had het niet over RK, en ik heb het ook niet over RK. Zo belangrijk ben je niet...

En astjeblieft

Hou op met jezelf als onderdrukt neer te zetten. Je hebt in totale vrijheid je eigen keuzes kunnen maken en het getuigt van slechte smaak en een verwend karakter de gang van zaken anders voor te stellen!