paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Natuurlijk laat de overheid analyses over kosten en baten maken, en natuurlijk wordt de uitkomst van dat soort analyses gebruikt voor beleid. Dus stimuleert de overheid vrouwen om aan arbeidsparticipatie te doen, zonder daarmee hun keuzevrijheid af te nemen. Je kunt toch niet van de overheid verwachten dat ze op individueel niveau beleid gaat maken? De waarde van een mens staat hier volledig los van, met het stimuleren van arbeidsparticipatie zegt de overheid niets over de (meer)waarde van individuele thuisblijfmoeders. In het leven buiten OO bestaat een groot deel van de thuisblijfmoeders uit kwetsbare vrouwen die door te werken zichzelf en hun kinderen sterker kunnen maken. Dat mag de overheid niet afdwingen, maar ik vind het heel goed dat de overheid wel maatregelen neemt om het werken aantrekkelijker te maken. Er zijn trouwens, ook in mijn omgeving, veel voorbeelden van vrouwen die het getrouwd als huisvrouw financieel fantastisch voor elkaar (leken) te hebben, maar nu ze gescheiden zijn in een uitzichtloze situatie terecht gekomen zijn.

en wat is werk...

Niet dat ik het ouderschap ervaar als een 'baan', maar wanneer definieer iets als baan of werk? Alleen als het betaald is? Ik kan me voorstellen dat als het ouderschap je om welke reden dan ook zwaar valt, kan ik me voorstellen dat je dat als baan ervaart. Een kennis van mij is gastouder, de scheidslijn tussen het opvangen van andermans kindertjes in je eigen huis en het opvoeden van je eigen kinderen vind ik óók maar dun. Vooral gezien de magere vergoeding die er tegenover staat.
Of vrijwilligerswerk? Of een baantje van minder dan 10 uur per week? Is iemand met zo'n klein baantje nog wel een 'werkende' ouder? Hetzelfde geldt voor dat minibedrijfje, dat Skik noemde?

Het lullige in mijn geval is bijvoorbeeld, dat het vak waar ik voor ben opgeleid, sinds de crisis nagenoeg alleen nog op vrijwillige basis uit te oefenen is. En zelfs dan, heb ik meegemaakt, dat een vrijwilligersvacature kwam te vervallen omdat er geen geld was om die functie te faciliteren Nu timmer ik aan de weg met iets anders; vooralsnog zo'n 'minibedrijfje' waar ik niet van kan (en gelukkig hoef) te leven.

the toughest job in the world

Op het gevaar af mezelf te herhalen ...

Wat een toepasselijk filmpje! Als ik daarop mag aansluiten?
Wat zou het fijn zijn voor de “kwetsbare vrouwen” van Donna (#202) als de overheid niet alleen in woord, maar ook in daad voor hen toegankelijke voorzieningen zou treffen. Daarmee zouden ze pas echt ‘empowered’ raken.

Om tot een dergelijk beleid te komen, zijn overigens heel andere analyses van kosten en baten nodig, dan de aangehaalde studie over de vraag wie het meeste vrijwilligerswerk zou verrichten.

Mijn reactie op de retorische vraag: “Je kunt toch niet van de overheid verwachten dat ze op individueel niveau beleid gaat maken?” (eveneens uit #202) Nee; dat is aan de burger, zoals ik al eerder benadrukte. Maar het huidige overheidsbeleid is er wel degelijk op gericht om op het niveau van de huishoudens invloed te hebben. Zonder invloed, geen effectief beleid. Het is overigens nog maar de vraag hoe effectief het huidige beleid in de praktijk zal blijken.

Met het toegankelijk maken van voorzieningen heb ik uiteraard geen enkele moeite. Wel teken ik bezwaar aan tegen het trivialiseren van zorgtaken en het neerzetten van een kleinerende karikatuur van de huisvrouw of –man. Huisvrouwen af te schilderen als domme verliezers lijkt mij alles behalve feministisch.

Kaaskopje

Ik deed vaak rotklusjes omdat ik mij daar moreel toe geroepen voelde. Als er een tekort aan overblijfouders is en er daardoor onwenselijke of zelfs gevaarlijke situaties door ontstaan meldde ik me wel weer aan. Idem voor luizenpluizen (juk!) of het maken van decors en kostuums voor de musical terwijl ik helemaal geen kind in groep 8 heb.

Andere klussen vond ik dan wel weer leuk, meehelpen op de techniekdag, bij de projectweek of mee op uitstapjes. Schoonmaken heb ik altijd geweigerd, ik ben vanwege die verzoeken in de MR en later in de GMR egaan om meer geld los te krijgen voor schoonmaak. En heb de school voorstellen gedaan hoe met minder en efficiëntere ouderinzet met minder ouders toe te kunnen.

skik

Tijd over

@Kaaskopje Waarom stel. Je de volgende vraag: 'hoe een huisvrouw het drukker kan hebben dan een werkende vrouw?'. Dat hangt van de gezinssituatie af. Daarbij heb ik niet geschreven dat een huisvrouw het drukker heeft dan een werkende ouder. Maar dat een huisvrouw het ook druk kan hebben en te maken heeft met afspraken en tijdstippen.

Zelfs parttime-baan is geen optie. Dat hangt af van de opleiding, de wisseldiensten en de baan van de partner en de extra zorg voor iadh-kinderen. Na beraming financiële plaatje, kwamen we hier tot de conclusie dat het qua geld en werkdruk niet interessant genoeg was om partime te gaan werken. De flexibiliteit is soms heel wat waard.

Wat ik wel jammer vind, is dat ook hier weer het gevaar voor financiële verlies door scheiding keer op keer wordt aangedragen als reden om wel een betaalde baan aan te gaan. Alsof iedere relatie bij voorbaat een keer uit elkaar gaat.

---
Maar het betekent niet dat een huisvrouw baadt in een zee van tijd. Ook zij/hij heeft door de weeks te maken met afspraken en tijdlimieten, ook al lijken die niet zo zichtbaar.
Dat was wat ik TS wilde meegeven.

Flanagan

Ik draai het liever om: de realiteit is dat er een kans is dat een huwelijk strandt. En je ogen sluiten voor die realiteit maakt de kans op een scheiding natuurlijk niet kleiner. Ik vind die kans te groot om mezelf en mijn kinderen kwetsbaar te maken, als ik mijn eigen afweging kosten-baten maak. Het is dus een reden voor mij (en veel anderen) om te werken en het is dus logisch dat dit punt genoemd wordt.

Mijn buurvrouw sprak precies als jij, heb er met haar tijdens een buurtfeest nog een heel gesprek over gehad. Zij en haar man hadden besloten samen te blijven en bovendien waren ze goede christenen, dus de garantie op een happily ever after was er! Nou niet dus. Een half jaar (!) later is manlief vertrokken, net na jongste ook op zichzelf was gegaan. Ze was niet alleen haar man kwijt, maar moest ook auto en huis verkopen. Nu krijgt ze nog partneralimentatie, maar dat duurt niet eeuwig en wordt van bijstand (waar ze dus nu geen recht op heeft) afgetrokken. Ze is nog steeds in shock over de moeilijkheden die het haar kost een betaalde baan te vinden en de shock over wat ze daar dan mee verdient (met banen die ze dus niet voor in aanmerking is gekomen tot nu toe) is nog groter. Nu kun je me verwijten met rampscenario's te komen, maar ik kan alleen in mijn omgeving al drie andere vergelijkbare voorbeelden noemen. Kiezen voor afhankelijkheid brengt nu eenmaal risico's met zich mee.

Wat is die kleinerende karikatuur precies? Ik ben 'm nog niet tegengekomen... Het niet kloppende, maar nog steeds bestaande beeld dat mantelzorg, schoolwerk, enz. vooral gedaan wordt door thuisblijfmoeders wel, maar dat is al voldoende genuanceerd inmiddels. Door zelf het beeld te scheppen dat huisvrouwen als "domme verliezers" gezien worden, doe je volgens mij je zaak geen goed. Dat beeld wordt niet breed gedragen en hier op OO heb ik het al helemaal niet terug gezien.

Tsja ...

Je zou natuurlijk ook kunnen gaan voor een betere rechtsbescherming van huisvrouw en huisman, in plaats van het ondermijnen van hun positie.

Het verrichten van betaalde arbeid brengt overigens ook risico's met zich mee.

keuzes

Ik vind het prima als individuen zelf keuzes maken over werk en zorg. Wat mij blijft verbazen is dat het vrijwel altijd vrouwen zijn die er dan voor kiezen om geen betaald werk te doen. Waarom? Omdat er misschien toch wel wat maatschappelijke druk ligt op zowel mannen (" je gaat toch niet vrijwillig fulltime thuis zitten? " " en wat goed zeg, dat je ook een dag zorg voor kinderen doet") als op vrouwen ("best zwaar zeg om 4 dagen te werken met kinderen")
Ik geloof die vrije keuze niet zo.

Zoveel thuisblijfouders zijn er niet in Nederland

http://www.nji.nl/nl/Databank/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-onderwerp-Werkende-ouders

En dan telt werken onder de 12 uur per week niet mee.

Er zijn nog veel minder ouders die beiden fultime werken. Slechts 8% van de paren.

Bij een thuisblijfouder met schoolgaande kinderen kan ik me best voorstellen dat die het druk kan hebben. Maar als er geen specifieke problemen zijn (zorgenkind, mantelzorg, gezondheid) denk ik dat ze vooral druk zijn met leuke dingen. Dat gun ik ze van harte. Verstandig vind ik het niet.
Elke dag thuis zijn met jonge kinderen is zeker weten druk. Drie dagen per week werken vind ik veel prettiger

Waarom werk

Vroeger heb ik heel wat keren ingesprongen om zo de leerkacht te ontzien. Maar in een moeilijke fase gemerkt hoe op niet-werkende moeders werd neergekeken ookal waren het jarenlang waardevolle krachten. Dan mag je ervaren dat je in de maatschappij minder serieus genomen wordt, als een soort van laagopgeleide die blijkbaar geen goede baan kan vinden. Gevalletje vooroordeel van mensen waarmee je in gesprek bent.
(Ik wil hiermee niet de mensen zonder opleiding beledigen maar al eerder werd door iemand de term hoogopgeleid en laagopgeleid aangehaald waarbij de laagopgeleide mensen de klusjes op school lieten voor wat het was).

Door de baan als vrijwilliger, wat qua tijd makkelijk past in mijn leven, sta ik net als een werkende midden in de maatschappij. Ook al verdien ik er geen cent mee.

Zwaarste baan...

Denken jullie ook door na het zien van zo'n filmpje? Dus dat als gezegd wordt dat het aantal uren van een TBM 135 uur bedraagt, dit betekent dat een werkende moeder het leeuwendeel van die uren naast haar werk in de weer is? En als ik bij de chirurg ben en zeg dat ik een baan heb, moet hij daarop reageren met, "nee hoor mevrouw, u heeft minstens twee banen!", of zoiets dergelijks?

Nu herken ik die 135 uur totaal niet, misschien dat het tijdens de tropenjaren tijdelijk, en dan met intensieve kinderen, het zoiets kan bedragen. Maar als je aan dit soort werkweken komt, zonder dat er zware omstandigheden bijkomen, is er iets anders aan de hand. In een echte baan zou je linea recta naar een coach gestuurd worden om te leren je tijd beter in te delen. Als je werkgever dat traject dan nog met je ziet zitten tenminste...Ik ga er tenminste van uit dat quality time met je kinderen door niemand als werk gezien wordt.

Vreemde gedachtesprongen ...

Wie in gemeenschap van goederen is getrouwd heeft even veel recht op het salaris van de partner, maar zou niet over inkomen beschikken?

Wie met rampzalige voorbeelden uit de praktijk het beeld oproept dat vrijwel elke vrouw na een scheiding in een "uitzichtloze" situatie belandt, zou nooit iets hebben gemerkt van een kleinerende karikatuur?

Wie het bestaan van keuzevrijheid betwijfelt aan de hand van de constatering dat er meer huisvrouwen zijn dan huismannen vindt het oké om de vrouw dan maar extra onder druk te zetten?

Wie huisvrouwen stelselmatig hooghartig afschildert als dom, zou het voor hen opnemen?

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het maar vreemd.

wat ik me oprecht afvraag

is of mensen altijd eerlijk zijn in de verklaring van hun (gedwongen/vrije)keuze.
De moeder die misschien 40 werkt moet er misschien niet aan denken om aldoor te moeten moederen en beschikbaar te moeten zijn.
Maar aangezien je dan weer veroordeeld wordt, zeg je gewoon dat het kan, dat het verstandig is, dat je niet anders zou willen.
Omgekeerd voor moeders die (gedwongen/vrij) kiezen om thuis te blijven, misschien vinden zij het wel te zwaar om te werken, is de druk van het werk te groot, kunnen zij niet onder druk presteren.
Maar als je dat zegt tel je natuurlijk ook niet voor vol mee.Een oordeel is immers zo gemaakt.

Dit omdat ik in het draadje in basisschool over grenzen stellen weer heel andere dingen hoor over zwaar, beschikbaar staan (iemand werkt 90% en vindt eigenlijk dat ze meer dan voldoende beschikbaar is op de dag).
Je kunt opvoeden dus als zo zwaar beschouwen dat je liever werkt.
Omgekeerd kan ook.
Ik moet werken, zit niets anders op, maar zoals ik volgens mij al zei: als ik gisteren mocht stoppen dan wist ik het wel. En toch is mijn werk leuk en ben ik er goed in. Maar ik ervaar het als zwaar en zuigend, werk is niet zaligmakend als je niet per se zou hoeven kiezen. Slim om te werken, ja, dat heb ik ook gemerkt, maar als dat moeten er niet achter zou zitten...

Ik vind dat je hele lange tenen hebt, het lijkt wel of je gewoon heel graag beledigd wil doen en daarom alleen maar zoek bent naar negativiteit in mijn postings. Als je de moeite zou nemen met open vizier te lezen wat er staat, zou je nooit beweren dat ik andere vrouwen dom noem. Dat doe ik namelijk niet. Integendeel zelfs. Het is helaas de praktijk dat vrouwen, ook die in gemeenschap van goederen getrouwd zijn, die niet werken en dat ook lang niet gedaan hebben, veel kwetsbaarder zijn dan hun seksegenoten die wel werken. Jij wil hier graag een veroordeling lezen in deze constatering, maar het is gewoon een waardevrij gegeven.

Geen waardevrije generalisatie

De onderhandelingspositie van vrouwen op de arbeidsmarkt hangt van tal van factoren af. Juist als huismoeder ben je in de gelegenheid daarin (extra) te investeren. Tegelijk sta je met beide benen in de maatschappij.

Vrouwen in de slachtofferrol duwen, ondergraaft hun positie slechts en draagt niets positiefs bij aan hun bestaan. Alleen al de veronderstelling dat een huisvrouw zich geen of onvoldoende rekenschap zou geven van haar toekomst getuigt van een laatdunkende grondhouding naar de personen in kwestie.

De voorstelling van zaken als zou het leven van een huisvrouw zo'n beetje stilstaan, is een absurde. Ze staat nu juist met haar neus bovenop het leven zelf.

Ik geef je op een briefje: als het een mannenberoep was geweest, dan hadden we deze discussie hier niet gevoerd. En om eens een spiksplinternieuw element aan te dragen? De houding naar huisvrouwen getuigt ook van een behoefte aan beheersing.

Tegelijk sta je met beide benen in de maatschappij.===

Vind je dat? Ik weet niet of je dat zo kunt stellen hoor. Zo ervaar ik dat eigenlijk niet.

Het hangt er natuurlijk een beetje vanaf wat je als thuisouder naast het ouderen en huishouden doet, vrijwilligerswerk kan ook de functie van 'werk' vervullen (leuke collega's, andere wereld dan thuis, je hoort wel eens wat, e.d.). Door in de MR of OR van school te gaan, heb je ook een stukje 'in de maatschappij staan', maar wel op hetzelfde eilandje waarop je gezinsleven zich afspeelt. Maar als je in feite alleen huisvrouw/-man bent, zonder noemenswaardige sociale activiteiten, heb ik niet het gevoel dat je zo aanwezig bent in de maatschappij. Mijn vader werkte wel, maar deed dat op zolder. Zijn afwezigheid in de maatschappij kwam wel erg pijnlijk tot uiting. De buren dachten dat mijn moeder weduwe was.

Mijn ervaring is, dat als ik niet werk, ik een beetje in'kak'. Drempels worden hoger, de fut gaat er een beetje uit. Door internet blijf ik wel betrokken bij de wereld, dat is het voordeel van de huidige tijd. Maar ik mis de interactie tussen mensen die ik als collega tegenkom en mensen die ik vanuit mijn werk spreek. In die hoedanigheid Leer je weer met andere zaken omgaan dan vanuit je huis gebeurd zou zijn en kom je mensen tegen die andere dingen beleven, andere opvattingen hebben e.d. en dat vind ik eigenlijk wel zo gezond. Dáár blijf je met beide benen door in de maatschappij staan. Zo ervaar ik dat dus.

Maar hoe zie je dat dan?

Ik heb een paar collega's en patienten.
Als je thuis bent kun je vrijwilligerswerk doen. Moet je het wel doen natuurlijk en niet inkakken achter een computer. Dat doet niet iedereen, zeker moeders die nog in de jonge kinderen zitten hebben daar geen tijd voor.
In de tijd dat je geen werk hebt kun je je inzetten voor je idealen, je hard maken voor waar je in gelooft en dan ontmoet je ook mensen.
Ik sta echt, echt niet meer in de maatschappij dan een tbm. Ik zou het om kunnen draaien wat mij betreft: minder zelfs.
Ik sta maar op 1 gebied in de maatschappij, met 1 specialisatie, met mensen die iets van mij vragen en niet geven.(med. zorg/hulp)
Met maar 2 collega's, hooguit wat anderen die in het gebouw hetzelfde werk uitvoeren maar bij wie ik niet direct betrokken ben, vind ik dat toch erg armzalig.
Een tbm die een middag met haar demente moeder doorbrengt vind ik zeer nuttig bezig zijn. Bij mij zou die aandacht in een uurtje geprakt moeten worden bv.
Noemen ze dan ineens kwaliteitstijd. Dat klopt niet.

Een vergelijking

Blij toe spreek je alleen voor jezelf, Kaaskopje en geef je toe/aan, dat het ook vanaf hangt wat je er zoal naast doet.

Huisvrouwen onder druk zetten om betaalde arbeid te gaan verrichten onder het mom van "dat is hoe dan ook beter voor je toekomst" gaat echter veel verder. Vergelijk het eens met een (denkbeeldige) wat al te fanatieke inzamelaar voor een goed doel die tegen jou zegt: "als je niet doneert, dan hou je te weinig rekening met je zielenheil". Kijk; dood gaat we allemaal een keer. Dus dat lijkt een waarheid als een koe. Die inzamelaar gaat echter ver over de schreef door zich te bemoeien met zaken die hem/haar niet aangaan.

Zo lang als ik wilsbekwaam ben - en misschien wel nog langer! - zal ik mijn oor niet laten hangen naar mensen die mij ongevraagd van advies dienen over de inrichting van mijn leven, zonder voldoende op de hoogte te zijn van mijn persoonlijke levensomstandigheden.

huisvrouw

Als je niet werkt maar wel moeder bent vind ik het woord huisvrouw echt de lading niet (meer) dekken.

Kaaskopje had het opgezocht: 'Huisvrouw: huis·vrouw (de; v; meervoud: huisvrouwen) 1vrouw die in een gezin voor het huishouden zorgt.'

Ik vind dat iemand die werkt dan ook een huisvrouw is want dat huishouden wordt niet vanzelf gedaan. Mijns inziens heeft het ook niks te maken met wel of geen kinderen hebben. Je zorgt voor het huishouden niet voor de kinderen.

Dus nee van mij mag die term de deur uit, veel te oubollig.

Rode krullenbol

Niemand zet huisvrouwen of huismannen onder druk om te gaan werken. Natuurlijk kan je buurman zeggen dat je ech een baan moet gaan zoeken maar dat is zijn persoonlijke menining.
In de paar jaar dat ik thuis was heb ik niks gemerkt van gebrek aan waardering of onder druk zetten door de buitenwereld.
Inderdaad moedigt de overheid twee werkende partners aan door daar bepaalde fiscale voordelen aan te verbinden.
Dat vind ik niet vreemd. op macro niveau is er veel te zeggen voor twee werkende partners. Het gezin is minder kwetsbaar voor werkeloosheid, scheiding, ziekte en dood als er twee inkomens zijn. Dat is positief voor het gezin maar ook voor de maatschappij.
Mantelzorg en vrijwilligerswerk staan los van wel of geen betaald inkomen en kunnen prima naast elkaar bestaan.
maar wederom is er verder volkomen vrijheid van keuze. Een huisvrouw mag gewoon thuis blijven.
En een vangnet voor noodgevallen is er al, de bijstand.

Flanagan

"Wat ik wel jammer vind, is dat ook hier weer het gevaar voor financiële verlies door scheiding keer op keer wordt aangedragen als reden om wel een betaalde baan aan te gaan. Alsof iedere relatie bij voorbaat een keer uit elkaar gaat."

Nee, niet iedere relatie gaat een keer uit elkaar. Ongeveer 1 op de 3 en vaak genoeg tegen de verwachtingen van een van de partners is. Dit is de realiteit.

Maar daarnaast zijn er andere redenen die al genoemd zijn om niet op 1 inkomen (vaak van de man) in te zetten en daarom als vrouw ook in het arbeidsproces te willen blijven deelnemen: werkloosheid of arbeidsongeschiktheid van de werkende partner. En vergis je niet, ondanks uitkeringen bij arbeidsongeschiktheid kan het een stuk lager zijn dan i.g.v. werk. Zeker bij mensen met hogere salarissen is de terugval enorm. En dan hopen dat aanvullende (excedent?) verzekeringen nog wat extra dekken (hangt af van de voorwaarden).

Maar ik zal niemand zeggen dat hij/zij MOET werken. Individueel kunnen er beslist omstandigheden zijn waardoor het niet te doen is:
- te veel zorg vragende kinderen
- een partner die fulltime of vaak meer dan fulltime werkt en/of vaak ook nog in het buitenland zit
- zelf niet 100% (geestelijk) gezond zijn (hoef je niet meteen gek te zijn, he, maar gewoon minder belastbaar zijn) en het daarom allemaal niet aankunnen
etc.

Mijn idee is wel, dat sommige vrouwen tbm worden en daar mogelijk iets te optimistisch over gedacht hebben. En als dan scheiding, werkloosheid of arbeidsongeschiktheid man zich aandient, dan kan het ontzettend zwaar worden. En zeker bij echtscheidingen kan het ontzettend pijnlijk zijn (meer dan in de andere situaties) dat de man dan vaak vrolijk verder gaat met (veel) geld verdienen en de vrouwen uiteindelijk zonder baan of met slechtbetaald werk en weinig geld/inkomen achterblijven.

Als ik nu jong zou zijn en aan een gezin zou beginnen en er zouden daadwerkelijk redenen zijn (drukke baan man in combinatie met iadh-kidneren?) om tbm te worden, dan zou ik denk ik een goed contract maken, waar man dan zou tekenen voor eeuwige partneralimentatie, zodat hij zou voelen wat ik als vrouw zou opgeven. En dan is nog de vraag of je dat als vrouw kunt handhaven als de man er na X aantal jaar toch mee stopt.

En overigens: werk (bij mij 4 dg pw), huishouden (we hebben een hulp, maar er blijft nog genoeg over waarvan ik veel meer doe dan man), zorg voor/geregel rond kinderen, sporten, sociale dingen ... het is inderdaad veel en zwaar. Maar wat mij betreft liever zo en financieel onafhankelijk en gesteld voor de eventuele werkloosheid/arbeidsongeschiktheid van man) dan afhankelijk van mijn man en niet gesteld voor slechtere tijden.

Hmm ...

Volgens mij redeneer je nu wel erg vanuit je eigen levenservaringen, Jaina. Ik zou hier een duizelingwekkende verhandeling neer kunnen pennen over wat ikzelf allemaal aan onheuse sociale druk heb meegemaakt, maar dat heeft weinig zin, vrees ik. Sinds wanneer zijn uitspraken van buurmannen en de minister van Emancipatie slechts meningen. Gaat er van het uiten van die meningen dan geen sociale druk uit? Belastingbeleid gericht op het stimuleren van betaalde arbeid is dan zeker ook geen economische druk?

Pff, je gaat maar door

Dat slachtofferschap van vrouwen wordt hier alleen door jouzelf betoogd RK, ook door zelf zo verschrikkelijk in de slachtofferrol te schieten. Jammer dat je zo weinig inhoudelijk op moeders met andere opvattingen reageert en het nodig vindt hun motieven om anders dan jij in het leven te staan zo verdacht te maken. Dat is werkelijk nergens voor nodig. Niemand hier heeft jouw persoonlijke keuze hier aangevallen, dom genoemd of hier op een andere manier negatief over gedaan. De discussie gaat niet over RK immers, maar dat is kennelijk moeilijk te bevatten. Alsof ik me ook maar een seconde bezig heb gehouden met de inrichting van jouw leven... Inderdaad, moet je helemaal zelf weten en ik zal de laatste zijn om jou persoonlijk ongevraagd van advies te dienen. Weet je eigenlijk wel wat macro-niveau betekent? Natuurlijk zijn er behoorlijk wat thuisblijfmoeders die, ook naar eigen zeggen, onvoldoende rekening hebben gehouden met de risico's. Dat zou je, zo midden in het leven staand, toch ook al wel regelmatig geconstateerd moeten hebben? Maar dat zegt toch niets over jouw persoonlijke situatie? Waarom betrek je alles zo op jezelf, terwijl toch al wel vaak genoeg gezegd is dat op individueel niveau de keuze om TBM te zijn zeker de verstandigste kan zijn en dat je niemand verantwoording schuldig bent?

Als ik jouw redenering weer door mag trekken naar het borstvoedingsvraagstuk: de overheid stimuleert het geven van borstvoeding door borstvoedende werkende moeders meer rechten te geven dan moeders die geen borstvoeding geven. Ze mogen tot hun baby negen maanden is immers gebruik maken van het kolfrecht. Daarmee bemoeit de overheid zich met een vrije keuze van vrouwen: ze bevoordeelt immers vrouwen die borstvoeding geven. Stel je toch voor dat een moeder die geen bv geeft, gaat betogen dat ook zijn recht heeft op 25% minder werktijd, omdat zij zich achtergesteld voelt. Dan zou toch vreemd zijn?

Tenslotte, thuisblijfmoeder zijn is geen beroep. En als mannen nu allemaal voor het tuisblijfvaderschap gaan kiezen, worden de Nederlandse ambtenaren overspannen van het maken van beleid om die kerels zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen.