paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Nou Kaaskopje

Werken doe je in eerste instantie om je centen te verdienen. Niets meer en niets minder. Heeft niets met wel of niet 'in de maatschappij staan' te maken. Hangt ook zeer van je beroep en werkomstandigheden af lijkt mij zo. Je kunt ook werk op een kantoor hebben, waar je alleen op een kamer zit en wellicht weinig contact met klanten (nog los van het feit of (evt simpel) contact met klanten nu zoveel toevoegt aan je maatschappelijke rol) of met 1 of 2 collega's waar je niet zoveel mee hebt en niet zoveel verder komt dan standaard of werkgerelateerd praatje. Weet niet zo goed wat dat persé 'maatschappelijk' zoveel toevoegt, behalve dat je geld verdient om je boterham te betalen.
Maatschappelijk bezig zijn heeft niet zoveel met werken of niet werken te maken. Dat kan een ieder zelf invullen zover behoefte. Het gaat meer om het feit dat je keuzes kunt maken: ga ik werken of niet. En als je die keuze niet kunt maken, om wat voor reden dan ook, dus bijv. onvrijwillig thuis zit, dan kan je dat zo voelen en ervaren. Als je die keuze wél vrijwillig maakt, dan is het anders.
Ik begrijp niet zo goed waarom collega's en/of klanten persé een maatschappelijke toevoeging hebben. Je maatschappelijke rol bepaal je zelf, thuis of uit.

De mening van de buurman is inderdaad maar een mening. En die mag hij gewoon uiten. En ik mag vervolgens zelf bepalen wat ik daarmee doe.
Dat er fiscale druk wordt gezet is waar maar ook begrijpelijk. Een gezin met twee inkomens is minder kwetsbaar
Net zoals de overheid ook roken ontmoedigd door het zwaarder te belasten of bijvoorbeeld het rijden in milieu vriendelijke auto's te bemoedigen door het minder zwaar te belasten.
Maar je mag nog echt heus gewoon zelf kiezen wat je doet en in bepaalde gevallen kan het een uitstekende keuze zijn om wel thuis te blijven voor een individueel gezin.

Welnee ...

Vanwege snelle technologische ontwikkelingen zal in de nabije toekomst steeds minder vraag naar arbeid zijn. Het zal nog een hele mentale omschakeling vergen van al diegenen die het adagium 'Arbeid adelt' hoog in hun vaandel hebben ...

Precies RK

Straks zitten we allemaal in ons eentje 'thuis te werken'. Héél maatschappelijk............

In ons eentje?

De vooruitzichten zijn nu juist dat er (nog) meer ruimte zal komen voor het aangaan en onderhouden van algemeen menselijk sociaal contact!

Cognitieve dissonantie

Volgens mij staat dit draadje bol van de cognitieve dissonantie. Bij sommige posters heb ik echt het idee dat als het lot anders had beschikt ze een net zo vurig pleidooi zouden hebben gehouden maar dan vanuit het andere perspectief. Sommige mensen hebben dat, meningen zijn waarheden, vurige betogen met weinig ruimte voor het grijze gebied. Ik ken een dame die ondanks twee universitaire studies niet in staat is om in haar levensonderhoud te voorzien. Eerst was het niet nodig en wilde ze ook niet en nu is het wel nodig maar lukt het niet. Wat mij opvalt is dat vrijwel alles wat ze doet enorm onderbouwt is, elke opvoedkundige beslissing is Een Ding. Vaak met onderzoeken erbij en geschiedkundige info. En dat tot op het niveau van: wanneer zal ik het plankje van de triptrap lager doen. Ik heb het idee dat er zoveel denkkracht in deze dame zit wat eruit moet dat dat nu bijna haar oren uitspuit en zijn weg vindt door overal imo problemen en uitdagingen te maken (waar ze wmb niet zijn), stelling over alles in te nemen, kleine dingen groot en algemeen te maken. Het gevoel dat ik bij deze dame krijg, krijg ik ook bij de posts van Rode Krullenbol. Qua stelligheid, taalgebruik (al valt het de laatste posts gelukkig mee), onterecht generaliseren etc.

Enfin, leven en laten leven is ook mijn streven dus ik hou het bij mij verwonderen.

Voor wat het waard is, ik herken de tendens dat niet in een betaalde kring werkende moeders meer zouden doen op school en dan vooral de vervelende klussen niet. Wat ik zie doet iedereen leuk mee en zijn er snordrukkers onder elke vlag.

voor de duidelijkheid: ook ik geloof dat het slim is om jezelf courant te houden voor de arbeidsmarkt zodat je eventueel wat te kiezen hebt wanneer de situatie zich aandient. Ook ik heb genoeg voorbeelden gezien van mensen die er achterkwamen dat ze jaren geleden een keuze hadden gemaakt die nu onverwacht heel veel impact had en niet meer terug te draaien was. Natuurlijk kleeft aan alles risico's maar een beetje strategisch kun je daar wel mee omgaan, lijkt mij wenselijk.

Ik wil niet vromer doen dan de paus. Mijn nieuwe inzichten vieren dit jaar hun 10 jarig bestaan zo'n beetje, dus de eerste 46 jaar was ik heel tevreden met de rolverdeling 'man doet het werk, vrouw het huishouden', maar ik ben als een blad aan de boom omgeslagen. Wat niet gaat, dat gaat niet natuurlijk, maar als je normaal in staat bent om te werken en daarmee een eigen inkomen te krijgen, vind ik dat wel degelijk belangrijk voor je eigen toekomst. Je weet niet wat de toekomst brengt. Flanagan lijkt er vanuit te gaan dat haar huwelijk dusdanig solide is dat het wel standhoudt en dat gun ik haar ook van harte, maar absolute zekerheid heeft ze daar niet over. Net zo min als dat haar man wel de pensioengerechtigde leeftijd zal halen, zodat ze samen in de aow kunnen.

Er kan een situatie zijn waardoor je niet kunt werken en dan kunnen mensen inderdaad toch in het wilde weg gaan adviseren dat je beter aan het werk kunt gaan, terwijl dat nergens op slaat. Maar ik neem aan dat je ze dan vriendelijk op de hoogte brengt waarom dat niet zal kunnen.

Triva

Bij de uitleg van het woord huisvrouw staat dat ze voor het gezin zorgt. Dat kan alleen een man zijn, of vrouw, maar daar horen de kinderen ook bij als die er zijn.

Huisvrouw is voor mij om eerlijk te zijn ook een wat oubollig, maar ik heb nog geen goed alternatief gehoord.

Het kan verkeren, zei Bredero (OT)

Nu er zo op de man wordt gespeeld i.p.v. op de bal en ik als 'langvoeder' nota bene op één lijn ben gesteld met diegenen die bezwaar maakten tegen wat zij de 'borstvoedingsmafia' zijn gaan noemen, - het moet niet gekker worden! - besluit ik het hierbij te laten.

Er ontstaat een hoop als-gehalte. 1:3 relaties gaan stuk, dus 2:3 relaties houden stand. Ook dat is de realiteit waar even hard aan voorbij gelopen wordt om maar even aan te geven dat werken vandaag de dag de norm is.
En dan even de slag om de arm want het is uiteindelijk maar een keus, alhoewel wel een verstandige keus.

Maar we kunnen niet in de toekomst kijken en uitgaan van als.

Mijn buurvrouw heeft jaren voor haar gezin gezorgd terwijl haar man financieel kon groeien omdat hij cursussen kon volgen en zich meer kon richten op zijn baan. Toen de kinderen de deur uit gingen, ging ze omscholen en werd zzp-er. De kosten voor die omscholing en de opstart lijken verloren te gaan nu blijkt dat er sprake is van arbeidsongeschiktheid op basis van medische gronden. Gelukkig heeft haar man toendertijd de ruimte gehad om te groeien, nu ze weer op één salaris terugvallen.

In het leven is een hoog als-gehalte gaande. Zoveel dat rust en stabiliteit bedolven raken onder de angst dat je wat overkomt.

Het enige voordeel van één salaris is, dat je levensstijl daar meestal op ingesteld is. Wanneer man en ik allebei zouden werken, zouden we waarschijnlijk een royaler leefpatroon er op na houden. Nu zijn we gwend om zuinig te leven.

Dit kan nog eeuwig duren

De standpunten zijn te ver uit elkaar. Dit is wel zo'n heerlijke dooddoener maar laten we realistisch blijven. Dit kan nog maanden zo door blijven gaan.

Ik hoop alleen dat TS er iets aan heeft gehad.

Flanagan

Hoe kom je er toch bij dat je als ouder makkelijker in een baan groeien kunt als je partner niet werkt? Mijn man was toen de kinderen klein waren vaak voor dagen in het buitenland. Was prima te doen hoor en was voor mij echt geen reden om mijn keuze te herzien. En voor mijn man was mijn werkend bestaan (gelukkig!) nooit een excuus om zelf maar wat minder te gaan ambiëren. Dat had ik dan weer slecht getrokken.

Toevoeging

Wat natuurlijk niet wegneemt dat wij voor onze keuzes ook offers hebben moeten brengen. Offers die voor anderen te groot zijn, zoals je kleine, nog niet schoolgaande kinderen vaak uitbesteden. En ook bij ziekte proberen ze bij je netwerk onder te brengen, in plaats van zelf voor ze te zorgen. En ik begrijp best dat offer voor andere moeders te groot is (voor vaders gelden nu eenmaal andere normen...) Net zo als het toch ook begrijpelijk moet zijn dat voor anderen het offer van het opgeven van onafhankelijkheid te groot is. Want ik zou er in een slachtofferrol ook wat van kunnen: parttime werken wordt wel geaccepteerd, maar fulltime werken is goed voor bergen bagger die mensen over je uit denken te kunnen storten.

Jammer Rode Krullenbol

Maar wel grappig dat je ook hierin overeenkomsten vertoont met de dame waar ik aan refereerde, ook zij heeft als primaire strategie om te vermijden, terug te trekken.

De aanval op de statistieken doet me denken aan de rokersdiscussie. Als rokers zeggen dat de kans op kanker of een nare ziekte geen 100% is en hun opa ook kettingrokend stokoud is geworden krijg ik hetzelfde gevoel.

Ook ken ik steeds meer mensen/stellen die allebei werken maar hun basis vaste lasten op 1 inkomen baseren. Niet zozeer om klaar te zijn voor een vervelende break-up maar juist om wendbaar te blijven en ruimte te houden. Die keuzes kun je ook prima maken met twee inkomens.

Qua die cursussen: juist als je allebei verdienpotentieel heb is het relaxter om door te ontwikkelen of om te scholen, je bent immers veel minder afhankelijk van je huidige situatie en minder kwetsbaar als de nieuwe situatie niet brengt wat verwacht was. Als enkele kostwinner is dat veel spannender.

Kortom, prima dat je de keuze maakt om thuis te blijven, your call, ik zal het niet merken of je werkt of niet dus daar gaat t me echt niet om. Maar wat mij betreft zeg je dan gewoon dat dit je keuze is omdat jij het fijner vindt en niet verwacht dat jíj een eigen inkomen nodig zal hebben. Klaar. Staat los van de carrièrekansen, participatie op scholen, betekenis van statistieken etc.

Nog een keer voor Flanagan

Met het gevaar aan het beeld van Maan over cognitieve dissonantie te bevestigen, toch nog het volgende:
Zou je het niet onverantwoordelijk vinden als de overheid blind zou zijn voor de (imo) hoge scheidingspercentages en de economische en maatschappelijke gevolgen die de grote hoeveelheid scheidingen hebben? Op individueel niveau kun je de gok nemen: 66% (en volgens mij ligt het percentage onder gehuwden met kinderen nog wat hoger) is immers een mooie kans. Maar voor de overheid is het geen gok, maar een gegeven dat door het stranden van xxx huwelijken per jaar, een yyy aantal vrouwen (en vaak ook hun kinderen) in de financiële problemen komen. Daarmee wil ik trouwens geenszins suggereren dat thuisblijfmoeders die gaan scheiden per definitie in de problemen komen. Dat hoeft natuurlijk niet, zeker niet als de vrouw in kwestie zo verstandig geweest is zich tegen het scheidingsrisico in te dekken. En dan heb ik het alleen nog maar over scheiding en niet over de andere risico's die al aan de orde gekomen zijn...

Bovendien

Scheiden is een ding maar je kan als gezin ook te maken krijgen met ziekte, langdurige werkeloosheid of overlijden. Als daardoor het gehele gezinsinkomen wegvalt is het gezin veel kwetsbaarder dan als er nog een inkomen overblijft.

Ik ben een aantal jaar thuis geweest en dat kwam in eerste instantie door een ongeluk met een lange revalidatie periode en later een ziek te vroeg geboren kind.
Omdat we nog een extra inkomen hadden konden we deze periode opvangen (met moeite). Als de ouder die het ongeluk had gekregen de enige inkomstenbron was geweest hadden we een veel groter probleem gehad.

Thuisblijven een paar jaar was ook een risico maar een risico dat we alleen konden opvangen doordat we dus wel een inkomen overhielden.

Een gezin met 2 inkomens is gemiddeld minder kwetsbaar. Ik snap dus prima waarom de overheid hier in wil investeren.
Net zoals de overheid allerlei andere zaken willen bevorderen of ontmoedigen door subisidies of belasting.

Ook los van de economische gedachte van de overheid

om risico's te spreiden.
Ik ben getrouwd maar ik ben ook een individu. Ik vind het heel logisch dat ik belasting betaal over mijn inkomen. Ik vind het helemaal niet logisch dat eenverdieners minder belasting betalen omdat hun partner niet werkt. Dat slaat toch nergens op!
En sommige mensen reageren andersom. Waarom betaalt de eenverdiener meer belasting met hetzelfde inkomen als tweeverdieners met hetzelfde inkomen?
Voor mij is het antwoord logisch. Belasting is per inkomen.

'Nog een keer voor Flanagan'

Wow, Donna speelt wel op de man om je mening te verkondigen.

En dan ook nog via een vraagstelling wat eigenlijk geen vraag is maar alleen een manier om een reactie los te krijgen.
Ik lees je zin dus anders. Donna 'vind het onverantwoordelijk als de overheid....die de grote hoeveelheid scheidingen hebben.'
Ik heb er geen mening over, ik probeer alleen te investeren in mijn relatie .

Flanagan

Het was geenszins mijn intentie om op de man te spelen. Ik bedoel het zo: nog een reactie op Flanagan, dus een inhoudelijke reactie op wat jij in een eerdere posting schreef. De vraag is ook oprecht niet retorisch bedoeld: ik vind inderdaad dat de overheid hier een verantwoordelijkheid in heeft, maar dat was denk ik wel duidelijk. Ik vroeg me dus af of jij die mening deelt, dat is alles. Ik vind dat ik je geen enkele reden heb gegeven om zoveel wantrouwen over mijn motieven te rechtvaardigen. Ik vind dit een leuke discussie en vind het ook leuk om met elkaar van mening te wisselen. Een discussie blijft leuk als je eerst vraagt voor je (ver)oordeelt, in dit geval had je me dus gewoon kunnen vragen of ik mijn vraag naar jouw mening retorisch bedoelde en had ik daar ontkennend op kunnen antwoorden.

Okee Donna,

Ik bemerkte in deze draad ook een duidelijk contrast terwijl dit onderwerp een groot grijs gebied rijk is.
Voor sommigen zoals ik, is het financieel niet interessant genoeg. De verdiensten leveren te weinig op tegen de te maken kosten zoals aanschaf auto plus verzekering of de kosten voor naschoolse opvang of het geregel met oppasoma's. Helemaal als je ook nog eens een paar middagen vrij moet houden voor afspraken of sportactiviteiten. In ons geval is mijn man zo onvoorspelbaar op pad, dat ik niet op hem kan rekenen wat betref afspraken. Als ik 2 à 3 dagen per week zou werken zou met zeer grote waarschijnlijkheid een afspraak en/ of activiteit op één van die dagen vallen. Dat is het gevolg van meerdere kinderen die training krijgen van een logopedist of huiswerkbegeleiding. De sector waarin ik vroeger werkte, kent nu veelal ploegendiensten. Dus ook geen haalbare kaart met mijn gezinssituatie.
Ik kan natuurlijk op zoek gaan naar een baan als postbode omdat ik dan wat vrijer ben, qua tijden. Maar dat is bepaald geen vetpot, sorry voor de postbode hier. Voor kassière ben ik te oud. Ik zou mij met het inkomen van een kassière of een postbode, niet echt gerustgesteld voelen in geval van scheiding. Dan kan ik beter tijd investeren in mijn gezin, het voor mijn man mogelijk maken interessante projekten te doen waardoor hij als fulltimer meer verantwoordelijkheid krijgt en zodoende kan groeien. Want een partimer is qua groei en verantwoordelijkheid tov een fulltimer in het nadeel. Mocht het op een scheiding uitkomen, kan manlief wegens mijn carrièrestop terwijl ik zijn groei de ruimte gaf de maximale 12 jaar partneralimentatie betalen. Dan heb ik genoeg tijd om mij te laten omscholen tot een beroep waarmee ik mijn brood kan verdienen. Misschien wel als logopedist of dietist. Maar tot nu toe past de rol van centrale vrouwpersoon het best in dit gezin.

Maar in gezinnen waar beide partners de helft verdienen van wat mijn man verdient, kan het een onhaalbare kaart zijn om van één inkomen rond te komen. Vroeger heb ik jaren gewerkt en daarvan plukken we nu de vruchten dmv lage vaste lasten. Voor een grote groep mensen is het nu eenmaal al moeilijk de lasten op te brengen, laat staan sparen zodat men een gunstige hypotheek kan afsluiten. Het wel of niet werken hangt van diverse factoren af. Het grijze gebied, waarbij de keuze tot werken en hoeveel dagen een persoonlijke zaak is.

Alleen heb ik in dergelijke bewoording dit al eerder uitgelegd. De reactie van Donna op Rode Krullenbol:' Dram niet zo door' of zoiets dergelijks vond ik net zo goed bij Donna zelf passen. Ik vond Donna persoonlijk ook tamelijk drammerig. Zo ook de vraag over de carrieregroei. Als we in deze tijd gelijkheid willen bereiken, zal de fulltimer een dag of zelfs twee dagen moeten inleveren ten gunste van de carrièrekansen van de partner. Maar dat staat groei in de weg. Men groeit wel maar niet zo hard als de collega de fulltimer die eerder een niveau hoger bereikt.
Dat is toch niet zo moeilijk voor te stellen. Of ook de opmerking over de 135 uur die een moeder aan het gezin besteedt. Natuurlijk kan je die 135 uur met een korreltje zout nemen. Ik krijg dan het gevoel dat iemand niet wilt accepteren dat een ander met een andere blik naar het thuisblijfmoederschap kijkt en het drammerige gedoe aanleiding vormt om uit het draadje te stappen omdat het niet meer leuk is.

Nu is het lezen van lange lappen tekst ook niet leuk. Net zo min als het moeten uitleggen dat ik mij niet wens te leiden door angst voor het mogelijke in het leven.

Flanagan

Ik kom niet alleen drammerig over, ik ben een verschrikkelijke drammer: een nog niet genoemd voordeel voor mij om te werken is dat ik gedwongen wordt op mezelf te reflecteren. Je zult begrijpen, mijn functioneringsgesprekken zijn altijd een groot fewest... Nu kan die drammerige, "mensen zijn het alleen niet met me eens, omdat ze me niet goed begrijpen" - houding juist in mijn werk ook van meerwaarde zijn (en soms totaal niet...), hier op het forum is het irritant, dus ik zal zeker mijn best doen mijn toon te matigen.

Ik wilde je zeker niet tot een verantwoording van je keuze dwingen, juist niet. En om mijn goede wil te tonen: ik zou dolgraag weer met allerlei argumenten komen (nou ja, een herhaling van...), maar dat doe ik niet, ik geef anderen maar weer eens de ruimte.

en nog steeds snap ik niet.......

(overigens ook wel interessant en opvallend dat daar niet op wordt gereageerd....) waarom werken versus niet werken (in geval uiteraard dat er wel in het gezin een inkomen is) maatschappelijker zou zijn. T'is maar gewoon werk.... Natuurlijk zijn er banen die heel 'maatschappelijk' zijn, maar de meeste banen zijn gewoon een baan. Of ben je ineens heel 'maatschappelijk' als je op een callcenter mensen tel.abo's zit aan te praten. Poeh, je kunt heel wat maatschappelijker zijn als je daar niet hoeft te zitten en je eigen maatschappelijke keuzes maakt.
Kortom: werken doe je in principe nog steeds voor de centen. Los van het feit dat er uiteraard beroepen zijn die heel maatschappelijk zijn.

Okee Donna ( ot)

Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen dat ze zo eigenwijs zijn. Waarop ze antwoorden: ' Van wie zullen we dat nu hebben.' Zo heeft ieder wat.

kaaskopje

Waarom zet je dan huishouden neer als er GEZIN stond?

Donna

Ik ben alvast een fan