Gedeelde smart is halve smart

Gemiste ontmoetingen

Ik zou met een aantal vriendinnen op bezoek gaan bij oudcollega's, nou ja hoogbejaard dus, uit onze tienertijd.

Dat kan helaas dus niet doorgaan en je hoopt maar dat deze mensen er nog zijn als de coronatijd voorbij is.

Er zit een soort stroperigheid in de tijd waar je soms weemoedig of verdrietig van wordt.

Kenfan

🤣 voortaan zie ik jou toch echt als in een zwembad piesend persoon

Kenfan bedankt.

Heel kort en kernachtig benoemd die "Ik heb een heul zwaar leven postings".
Dat is wat ik met dit draadje wilde. Even van je af zeuren en jammeren. Een volgende regeerder die zegt dat het ook allemaal inderdaad niet meevalt en het zelf ook heul zwaar heeft een weer door.

Wat overigens echt niet wil zeggen dat ik het Doenja niet gun dat het nu zo goed met hare gaat maar dat alles is een kans schoot mij ook even verkeerd.
Wij hebben ondanks een dankzij corona ook wel mooie momenten gehad dit jaar.
Dankzij corona was de wachtlijst voor een onderzoek in het ziekenhuis waar mijn man op stond ineens gehalveerd. Helemaal top, inmiddels is de behandeling al gestart en verminderen de klachten al aanzienlijk. Maar ik ga daar niet over jubelen dat het zo fijn is. Een wachtlijst die halveert door corona is toch triest voor die andere mensen. Te hoog risico om het traject in te gaan door teveel onderliggend lijden, even niet durven of al overleden voor je aan de beurt bent. Daar wil ik gewoon eigenlijk niet te lang over nadenken........

ok de goede dingen van deze periode

Niet zo diep als die van Doenja, maar ik zie ook voordelen. Ik kan nu ongegeneerd om 11 uur s ochtends een halve zak chips eten zonder dat iemand zegt "jemig, eet jij chips? Nu? In de ochtend?"

Positieve geluiden

Volgens mij is het niet zo dat er in dit draadje geen positieve ervaringen en positieve geluiden gedeeld mochten worden. Wat mij betreft in ieder geval niet. Ook al is dit draadje vooral bedoeld als klaagdraadje.
Het verhaal van chrono vind ik mooi om te lezen.
Het zit meer in het idee dat het niet aardig is om dan buiten je eigen positieve ervaring te laten blijken dat je niet snapt hoe dat het voor andere mensen anders kan zijn. Een opmerking als ‘hoe dan?’ is zoiets. Niet nodig en niet helpend.

Zelf heb ik ook geschreven dat ik mooie dingen zie. Niet omdat ik daarmee de narigheid die ik ook ervaar te bagatelliseren. Maar wel omdat het me helpt om staande te blijven.

Mooie dingen

Het leven gaat door, dus gelukkig maar zijn er voor ons ook heel veel mooie dingen. Wij hebben veel om dankbaar te zijn en daar geniet ik ook van.

Maar dat neemt niet weg dat het voor veel mensen een rottijd is. Mijn eigen 'ik heb een heul zwaar leven' - dingen vallen daar compleet bij in het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik hiervan geniet. Ook in onze familie is er klein leed, in onze vriendkringen klein en groot leed. Alleen dat al is zwaar om te zien. Ik vind ook alle verdeeldheid in de samenleving lastig.

Daarom is zo'n draadje als dit juist heerlijk. Even al die onbenullige, maar ergelijke, dingen spuien. Zoals mijn vier uur durende online meeting vandaag. Waarbij ik een presentatie moest houden en er totaal geen interactie was. Alsof je tegen een stel zombies zit te praten. Het staat me steeds meer tegen. Ik denk dat straks iedereen weer naar kantoor rent als het weer kan.

Piep

Redelijke kans dat het inderdaad zombies waren na vele online sessies!
Wat mij stoort is dat ik nauwelijks tijd tussendoor heb om echt te werken met al die sessies. "Pak ik op", eh ja, na de volgende 5 videocalls dan.
Was dat IRL nou ook zo, of zette ik mijn telefoon uit of dook ik achter een kantoorplantenbak, ik weet het niet meer...

Videobellen, knettergek

Videobellen, knettergek word ik ervan. Steeds diezelfde dingen die fout gaan, hier mijn huiliepost:

De collega die serieus ieder overleg weer opnieuw eerst begint te praten met de muteknop nog aan en dat 5 minuten lang. Die andere persoon die oortjes heeft met een mic in de draad en onverstaanbaar is omdat die draad te ver weg hangt en we iedere keer weer opnieuw moeten vragen om in de mic te praten. Die collega die een tergend langzame verbinding heeft, en daarom dus steeds tegelijk met iemand anders praat zodat niemand meer wat hoort. En dan steeds hetzelfde zegt: het lijkt dat ik wat vertraging op de lijn heb.

Sowieso trage verbindingen, krakend en echoënd geluid, bevroren beeld, onverstaanbare mensen, allemaal gekmakend, vind ik. Ik heb gewoon het geduld niet meer, in ieder geval niet meer deze week.

(heerlijk dit!)

Check

Alles van Amsterdamse en ook nog: mensen die niet in de meeting kunnen komen, mensen die drie keer in de meeting zitten en die je dus ook drie keer hoort. Als je moet voorzitten en wilt checken of iedereen er is of een voorstelrondje doet verspringen die hoofjes telkens, zodat ik niet meer weet wie ik heb gehad. En ondertussen appt Pietje dat ie de link niet kan vinden, kan ik hem nog een keertje sturen, chat Jantje dat zijn geluid niet werkt en dat hij chat wat hij wil zeggen, of ik dat dan wil inbrengen en ondertussen staan er drie te wachten in de lobby. Elke keer weer een wonder dat zo'n overleg wat oplevert.

Werk en een sociaal leven

Ik ben in april begonnen in een nieuwe baan, in een voor mij nieuw werkveld, in een voor de organisatie nieuwe functie. Oh ja, het is in de ouderenzorg, waar de corona keihard toeslaat.
Dus, 'inwerken' via Teams. Collega's die overlopen. In de zomerperiode kennismaken op de locaties, maar ja... toen waren er weer vakanties... En eenmaal een beetje op gang: daar kwam de tweede golf en werk ik weer 95% vanuit huis.
Het gaat niet per se slecht, maar het voelt gewoon raar. Ik werk ergens waar ik nooit ben, waar ik veel mensen echt alleen nog maar op mijn beeldscherm heb gezien, waar ik praat over locaties waar ik de weg nog niet weet.

Verder ben ik tot een jaar geleden ook een tijd ziek geweest(chronische vermoeidheid bij een trage schildklier) wat sinds een jaar dus veel beter gaat, dus ik baal erg dat ik nu wel fit ben en alsnog allerlei leuke dingen niet kan. Feestjes, optredens, gezellige avonden met vrienden, ik moest het zo'n 3 jaar lang heel vaak afslaan en nu zou het weer kunnen... Kan het niet!!! Toch denk ik soms ook dat het voor mij gunstig is dat die sociale druk er nu zo weinig is. Ik mis het, maar het is ook fijn om niet steeds die afweging te moeten maken, grenzen bewaken, nee zeggen als het teveel dreigt te worden etc. Maar toch... Ik mis het! Ik wil weer een weekend weg met mijn zussen, bandjes kijken en vrienden van vroeger ontmoeten en ik wil mijn vader weer een knuffel geven, die spaarzame keren dat ik hem zie.

Ja, van mij mag het snel weer leuk worden. En ik wil RIVM-richtlijnen voor veilig een knuffel geven. Volgens mij moet dat kunnen.

de andere kant van het videobellen

Ik werk gewoon op mijn werk, begin om 5 uur, ben rond de lunch terug.
Supergezellig, dan lunch ik samen met mijn man en normaal gesproken kijk ik rond die tijd even tv.
Ik hoef tegenwoordig de afstandsbediening maar te pakken en ik zie mijn man zijn headset al weer opzetten. Gaat ie dus weer door mijn serietje heen zitten praten!
En is het niet via de computer, dan hoor ik weer zijn werk ringtone op zijn mobiel.

Als ik thuis kom heb ik doorgaans nog muziek opstaan en kom ik luid zingend de huiskamer binnen, durf ik nu dus niet meer te doen, ik weet hoe ik zing en er is een reden dat ik dat meestal zonder publiek doe, maar nu kan er zomaar een groepje collega's van mijn man mee zitten te luisteren.
Gelukkig heeft mijn man geen webcam, dus ik hoef in ieder geval niet op te letten hoe ik er bij loop

En de huiskamerdeur, die ik zelf graag dicht heb, die laat hij gewoon net zo makkelijk open staan, helemaal open, wat me vreselijk stoort (en ik weet zelf eigenlijk niet waarom) of erger nog, net niet dicht, zodat ie gaat staan klapperen. Onze oudste heeft daar ook een handje van, gelukkig begrijpt onze jongste wel dat deuren dicht horen.

En nee, mijn man kan niet in een andere ruimte gaan zitten met zijn computer, helaas is daar geen plek voor, de huiskamer is echt de enige optie.

jij koptelefoon

opzetten als je tv kijkt! heerlijk!
gr Angela

het staat er wat stom maar ik meen het. weet niet wat jouw televisie 'aan kan' maar er zijn diverse mogelijkheden.
gr Angela

ik zet hem gewoon harder ;)

Geen slecht idee hoor, een koptelefoon, geen idee of de tv daar een uitgang voor heeft, maar dat zou ik kunnen uitzoeken.
Tot dusver beperk ik me tot het kijken van dingen die niet in het Nederlands zijn, zodat ik ondertitels heb of ik zet het inderdaad gewoon een beetje harder.
Of ik kijk boven of op een ander moment, hangt een beetje af van met wie hij aan het bellen is.
Zijn het de directe collega's, dan doe ik gewoon waar ik zin in heb ;)
Is het een extern persoon, dan houd ik me rustig.
Het was alleen de afgelopen tijd echt alsof ze het er om deden. Ik zet de tv aan en man pakt zijn headset.

Oooo ik doe mee

Sorry dat ik m eerder niet goed omvatte, now I get it

Videobellen is bij mijn werk ook de norm, zelfs dingen die voorheen telefonisch gingen moeten nu ineens op dat scherm. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het echt niet goed is voor een mens, het doet iets met je brein, teveel videobellen

Zomaar wat ergernissen;
- Van die mensen met zo’n pilotending op hun hoofd, en dan vergeten hun microfoontje naar beneden te klappen, ik vind t gewoon stom, zonder reden
- collega’s wiens camera het nooit doet, zeggen ze. En dan in een 1 op 1 er wel wat van zeggen dat ik de mijne uitzet. Vind ik zo stom, ik voel me echt bekeken als ik tegen die foto zit te praten in de wetenschap dat zij mij wel zien
- die ene collega die zelden ergens bij is en als ze erbij is enorm veel gezinsherrie om zich heen heeft. Hoe dan?
- mijn gezinsleden die maar heel langzaam lijken te snappen dat mijn thuiswerken niet betekent dat ik in mijn schaarse pauzes hun zooi wil tegenkomen. Ik weet precies wie welke snack heeft genomen dankzij de zooi op het aanrecht, grrrr
- mijn neiging om t huis aan kant te willen hebben in deze tijd en mijn onvermogen om dat te combineren met een -op het moment- veeleisende baan, een ontregeld gezinsleven en een gemis aan sporten en me time en een veranderd sociaal leven.
Zo he he lekker hoor 😊

O enne Chrono; wat superfijn voor je!
En ook voor Doenja fijn al komt jouw post op mij ook nogal oordelend over.

Mislukte vergadering

Evaluatie van een vrijwilligers project. 1 "professional" in het overleg op het kantoor en verder mensen vanuit de huiskamer.
Alle huiskamer deelnemers zaten keurig met hun telefoon en headset te video bellen. Uitgerekend de prof had alleen een laptop ter beschikking waarop ze ook de notulen wilde tikken en geen losse microfoon. Het geratel van haar toetsenbord overstemde alles. Dus ik nog een voorstel doen dat ze de microfoon uit deed als ze niet aan het woord was, ze wist niet hoe dat moest..........
Grrrrrr het is potverdikke november ik kan me echt niet voorstellen dat ze, gezouten het werk dat ze doet, niet eerder dit bij de hand heeft gehad.
.
Als ik in maart wordt uitgenodigd voor de volgende sessie weet ik niet of ik weer mee doe.
Er was wel meer niet strak geregeld, dat is ABN voor een puinbak.

Chrono en Doenja

Beide dames: fijn dat het jullie zo goed gaat, echt heerlijk om te horen!

En voor Doenja: ik herinner me eerlijk gezegd nog wel de moeheid die me overviel bij het zoveelste wanhopige draadje dat je startte. Het was altijd iets van "help wat moet ik doen" en als er dan oplossingen aangedragen werden was het "kan niet", "is onmogelijk, want..." en "jullie snappen mijn situatie niet".

Ik wil niets afdoen aan de moeilijke tijd die je gehad hebt, en wellicht hebben wij met z'n allen weinig begrepen van jouw problemen. Maar het verbaast me wel dat juist jij weinig begrip kunt opbrengen voor iemand met wie het op dit moment even lastiger gaat.
Lees je eigen draadjes en je reactie op de reacties die kwamen nog eens terug, zou ik willen adviseren.

Rutiel

Het is mijn onvermogen me goed uit te drukken denk ik wat parten speelt. Ik probeer al vele keren hier aan te geven dat wat anderen ervaren en meemaken in de corona-crisis niet voor MIJ geldt. IK ervaar t niet zo. IK heb er geen last van. Dat doet NIETS af aan wat anderen meemaken, vind ik heel vervelend en lastig want zeg nou eerlijk, wat kan ik daar aan veranderen? Het is wat het is. Velen hebben te maken met enorme veranderingen in hun leven. Alleen IK niet.
Het lastige aan zo'n forum is dat je niet alles op kunt schrijven, omdat het A. te lang is en B. je privacy en dat van mijn kinderen anders vet in het gedrang komt. En alle tips die ik kreeg heb ik in zovere veel aangehad, dat ik me realiseerde dat ik een hele vreemde, niet vaak voorkomende situatie zat. Die ook moeilijk uit te leggen was. Dat ligt niet aan jou of andere forumleden. Maar aan de situatie. Die is inmiddels nog exact hetzelfde, maar door deskundige interventie heb ik heel veel inzicht gekregen in hoe het vooral niet aan mij lag. Daardoor heb ik het naast me kunnen leggen.
Dat ik aangeef juist andere dingen te ervaren, dat neemt toch niet weg dat iemand anders iets anders meemaakt in zake corona? Waar lees je dat ik geen begrip op kan brengen? De opmerking ' depressie door corona, hoe dan??' Slaat niet op dat ik me niet kan voorstellen dat andere er depressieve gevoelens van krijgen. Ik weet wel zeker dat het heel ingrijpend is voor anderen. Het slaat op het feit dat mij is verteld dat het aan MIJ lag dat ik zo moeilijk om kon gaan met het trauma wat mij is overkomen en dat depressieve gevoelens iets was wat altijd bij mij zou horen. Als iemand er een fikse depressie of burn out van de corona crisis zou moeten krijgen was ik het wel. Ik was volgens de geleerden depressie-gevoelig. Maar wat was t probleem juist? Ik bleek al mijn hele leven aan een medische aandoening te lijden die nooit bevestigd was. Dat zorgde ervoor dat ik mij lichamelijk en geestelijk heel slecht voelde. Artsen gooiden dat op psychosomatische klachten, mijn lijf werd ziek van de kopzorgen aldus de dokters. Maar dat was het dus niet. Uiteindelijk de diagnose na veel vijven en zessen gekregen, medische oplossingen worden nu toegepast. En tadaaaaaaa ik ben als herboren!!! In de corona crisis ben ik mij 200% beter gaan voelen en zoveel gelukkigere. Idioot happy, zo blij heb ik mij nooit gevoeld. Niet omdat er een sikkepit aan mijn situatie is veranderd, maar vooral omdat mijn lijf eindelijk de stoffen krijgt die het nodig heeft. Dat speelt bij mij dwars door de corona crisis heen.
Het voelt voor MIJ futiel om te klagen dat mijn vakantie niet doorgaat. Dat een gemiste vakantie voor een ander een fikse domper is, kan ik me juist heel goed voorstellen. Maar ik voel me zo kiplekker en fit, dat ik blij ben met mijn hervonden zelf. Dat maakt dus ook tevens dat alle goedbedoelde opmerkingen destijds niet hielpen. Ik was vooral ziek, waardoor ik geen rekbaarheid had om mijn prive problemen aan te kunnen.
Wat ik dus zeg, geldt voor MIJ. En niet voor een ander. Dat probeer ik telkens uit te leggen. Ik snap drommels goed hoe t voor een ander kan zijn, ik zie, hoor en ervaar het elke dag. Zo, en dit is t laatste wat ik erover zeg. Ik wil geen draadjes stelen en blije verhalen daar is dus blijkbaar een andere plek voor.

Over gebrek aan empathie gesproken...

Alkes, wrijf het er maar in dat jij met je tienerfiguurtje ongestraft een zak chips kunt leegvreten terwijl de rest van oudjes online met de coronakilo's worstelt om de rits nog uberhaupt dicht te kunnen krijgen.

Kenfan.:-)

Oudjes Online. (hikhikhik:-))

werkgever weet het ook niet meer

Ik word dus ook helemaal gaar van die video-overleggen. En dan mag ik eigenlijk nog niet eens mopperen (ik doe het toch) want behalve op de dinsdagen duren ze meestal maar relatief kort en heb ik er ook niet een dag vol van.
Chrono, 5 uur Teams overleg lijkt mij in strijd met mensenrechtenverdragen. Of met de arboregels. Of met de zorg die van een goed werkgever kan worden verwacht. Hoe dan ook is het fout.

Ik heb al de grootste moeite om het langer dan een uur vol te houden. Zeker nu ik door het thuiswerken klachten heb gekregen waardoor ik moeilijk lang achtereen kan zitten.

En dat brengt me bij de titel van mijn posting. Ik werk voor een vrij grote organisatie en die houdt zich braaf aan de coronaregels wat inhoudt dat iedereen in principe thuiswerkt. Dus iedereen zit de godsganse dag thuis achter laptopjes, al dan niet in video-overleggen. De werkgever is begaan met de werknemers, en probeert ons op verschillende manieren een hart onder de riem te steken. Lief. Maar a) er lijken geen serieuze pogingen te worden ondernomen om eens flink in die Teamsoverleggen te snijden (ik kom er nog relatief genadig af, maar ik hoor wel eens wat anderen moeten verstouwen) en b) er worden op ons intranet regelmatig dingen geplaatst over hoe je met deze situatie moet/kan omgaan. De week van de werkstress, bijdrage 1: er zijn nuttige oefeningen tegen schouderklachten, bekijk dit filmpje. Bijdrage 2: er is een interessant webinar over stress, volg deze link, en er zijn trouwens ook interessante e-learnings over dit onderwerp, kijk in de cursusmodule, enzovoort en zo verder.

Sodekanis op met je webinars en je e-learnings! Ik zit 4x9 uur achter die k...laptop, zal ik daar nog een keertje een webinar zitten volgen achter dat ding. Zet het op papier, doe er een fleurig kaftje omheen en stuur het op, zodat ik het op de bank kan lezen.Organiseer een "alle werknemers deze ochtend naar buiten" - ochtend, weet ik veel, maar wat je ook tegen de werkstress wilt ondernemen DOE HET NIET VIA DE LAPTOP!

Zo, dat lucht op.

Groeten,

Temet

Blegh

Wij mogen incidenteel nog wel eens op locatie werken. Morgen dus een afspraak buiten de deur gepland, maar sinds vanmorgen voel ik me vreselijk. Overal snot, hoesten, niezen etc. Dus ja, dan toch ook maar eens een test laten doen, kan al vanmiddag terecht. Dat had ik gewhatsapt naar een collega met wie ik vorige week op pad ben geweest. Zij was net terug van haar test.
Ik ga uit van een normaal virusje, maar het is knap irritant dat je dan ineens een potentieel infectiegevaar bent.

Hahaha

Of "oma's online"...

Ja, 5 uur Teams is tegen de mensenrechten, maar degenen die me snel bij hun overlegje sleuren zien niet dat ik van het ene naar het andere "ren". 😐

Maar nu was ik het zat en ben gewoon een kwartier in de zon gaan zitten!!

Onlogische keuzes

O Temet ik voel met je mee. Dan vraag je je echt af of de werkgever het wel snapt. Inderdaad draai het uit, stop het in een mapje en stuur het op.

Onvermogen Doenja

Jij schrijft:

‘ Als ik dan die spotjes op de radio hoor van ' sombere en depressieve gevoelens horen bij deze moeilijke tijd' dan denk ik ' hoe dan?'.’

In een draadje waarin opgeroepen wordt om even lekker te kunnen klagen zonder oordelen en tips over en weer.

Noem het onvermogen om je uit te drukken, het komt wmb over als onvermogen om te lezen en je in te leven.
Zo dat moest me even van t hart

On topic; die week vd werkstress hier ook : allemaal online shit, ik ga stemmen voor een podcast die je wandelend kan luisteren, volgende keer
O sjit toch een oplossing oeps