Eenzaamheid in de Corona-tijd

Kopzorg

'Met daaronder de tekst: morgen moet de bak naar buiten, het eerste uitje sinds 4 weken, welke zal ik aandoen voor dat event?'

Hilarisch!

Maar Kopzorg

Jij schrijft dat je altijd je gezin om je heen hebt. Dan weet je toch helemaal niet hoe het voelt om helemaal alleen te wonen? Dat is echt totaal niet te vergelijken met het samenwonen met een gezin. En vervolgens vertel je ook nog dat je allerlei familieleden om je heen hebt met wie je kunt afspreken of gezellig app contact hebt. Dat is dus precies wat Sini niet heeft...

Persoonlijk kan ik niet zo goed tegen zo'n zin als 'je moet zelf de slingers ophangen'. Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk en moet je in actie komen om je sociale leven op te bouwen, maar voor de een zijn de omstandigheden nou eenmaal een stuk gunstiger dan voor de ander. En natuurlijk is het voor de meeste mensen schipperen in deze periode, maar dat neemt toch niet weg dan Sini en anderen zich eenzaam voelen? Die eenzaamheid hoeft helemaal niet vergeleken te worden met allerlei andere ongemakken die mensen in deze periode ervaren, daar wordt het denk ik niet minder eenzaam van.

Kind

'Mijn ex-man was geen zorger, mijn ex-vriend ook niet en van mijn zoon kan ik het echt niet verwachten. '

Dat is inderdaad wel een ding. Mijn dochter is 18, maar ik ga met haar geen persoonlijke problemen bespreken, of financiele zorgen, of zorgen over de maatschappij na de corona. Ja, oppervlakkig, in de zin dat ik meld dat de rekening van de dierenarts hoger uitviel dan ik had verwacht. Maar natuurlijk niet zoals ik dat met vriendin/leeftijdgenoot zou doen. De aanspraak die je hebt van je kind is echt anders dan van collega's of zo.

Sini

Wat kan er wel? Welke opties heb je nog om nu contacten op te bouwen? Welke acties kan je zelf doen om in contact te komen met mensen?

Mensen nodig

Ik woon alleen en ik maak er best wel wat van. Maar zelfs boeddhisten, getraind in 'alleen zijn', zeggen dat je gewoon andere mensen nodig hebt. Mensen waarvan je weet dat ze er gewoon zijn. En dat heb je dus niet als je alleen woont. Want al het contact moet afgesproken of geregeld worden. Dat is een andere dimensie. En dat missen heeft naar mijn idee niks te maken met zielig zijn of half lege glazen, het is gewoon een intrinsieke menselijke behoefte. We zijn - op uitzonderingen na - gewoon sociale dieren die liever in gezelschap verkeren dan niet. Dat is wat getriggerd wordt in deze tijd en wat ondanks alle leuke dingen, fijne tuin en vriendinnen, best zwaar is.

Sini

Geen idee welk vrijwilligerswerk, maar de kans is dat sommige nu stilliggen. In het algemeen... echt wijs om te doen. Zo leer je nieuwe mensen kennen en her geeft voldoening.

Ready to help

Van rode kruis zoekt nog altijd vrijwilligers ,zit vast iets bij wat jij kan doen.

Nog een tip: benoem aan het einde van de dag wat er wel goed ging, liefst 3 dingen. Schrijf het op en hou dat vol!

Ook herkenning

Ik ben in de war want eigenlijk is mijn leven nu niet zo heel anders dan voor de Corona en ik begin steeds meer te voelen dat ik meer invulling in mijn leven nodig heb. Eigenlijk het liefst een fijne man en dan om te latten. Ik woon alleen met de kinderen, mijn ouders zijn al lang dood en door scheiding, gebrek aan energie en te veel en te weinig werk door de jaren heen veel contacten verloren. Ik werk, vooralsnog tijdelijk, in de Thuiszorg en dat is ook heel veel geven en er zijn geen collega's en die mis ik. Aan de andere kant is mijn leven druk met kinderen, werk en solliciteren dus snak ik ook naar rust en alleentijd waar ik ook intens van kan genieten. Voor jezelf zorgen is niet alleen uitrusten op de bank maar ook je sociale leven op gang houden en dat alles het liefst ook nog in balans. Best moeilijk.

Watervrouw

'Voor jezelf zorgen is niet alleen uitrusten op de bank maar ook je sociale leven op gang houden en dat alles het liefst ook nog in balans. Best moeilijk.'

Klopt. Zeker als die sociale contacten ook energie kosten (naast de positieve afleiding die het oplevert) is het altijd lastig om te weten waar je goed aan doet.

Sini

Je hebt een hond als ik het goed gelezen heb. Mijn ervaring is dat je dan juist bevoorrecht bent voor wat betreft sociale contacten. Sinds de coronacrisis ben ik nog veel langer onderweg met mijn hond doordat ik zo vaak sta te praten. Mensen die in hun tuin bezig zijn en andere hondenbezitters spreek ik en de gesprekken zijn langer en vaak diepgaander dan voor de corona crisis. Vooral de laatse ronde in het donker dan heb je vaak bijzonder openhartige gesprekken. Ik koester het.
Het scheelt wel dat ik een hele lieve rustige hond heb denk ik.

Andere invalshoek

Ik hoor allerlei adviezen over hoe je de gevoelde eenzaamheid zou kunnen ontvluchten: doe dit, meld je aan voor dat etc.

Maar het blijft vluchten.

Waarom niet eens gewoon de eenzaamheid voelen? En er doorheen gaan? Want als je niet er steeds voor wegvlucht maar gaat zitten met dat gevoel van eenzaamheid, de pijn van het niet gezien zijn en contact maken, kan er iets heel moois ontstaan: vrede met jezelf. Rust. Het wegvallen van die gejaagdheid en maar iets moeten vullen. Ruimte om weer nieuwe impulsen te ontvangen.

Niet alles is maakbaar. Dat wel willen zal je ongelukkiger maken.

Zo herkenbaar maar dan op relatie vlak

Na jaren van alleen zijn eindelijk weer toe aan een nieuwe liefde..
Paar maanden op sites doorgebracht, leuke klik met een man, helaas toch weer einde aangekomen omdat hij niet toe was aan een relatie..
En idd nu zo eenzaam en alleen, ook al werk ik nog buiten de deur, spreek af en toe af op afstand maar ik wil gewoon iemand naast me op de bank.. En het vooruitzicht dat dit nog wel even duurt en er van daten dan wellicht weinig komt stemt me niet bepaald vrolijk.. (los van het feit dat ik die man ook nog eens niet uit mijn hoofd krijg)

Maro

Mooie post!

Sinilind

Ik snap je hoor, ik heb ook die neigingen (depressie en angst). En ik zie ook dat ik vaak zorgde dat ik mijn agenda dichttimmerde om maar niet bij dat oude eenzame gevoel te komen. Maar nu het echt zo ver is, en ik al vanaf eind februari niemand zie, merk ik dat juist het tegenovergestelde gebeurt: ik kom in een soort rust en vrede met mijzelf terecht die ik niet verwacht had. Dat wilde ik je toch even meegeven in dit draadje. Nu ik niet meer kán vluchten, blijkt dat het al die tijd niet nodig was geweest.

Anders

Mmhh, ik heb toch wat moeite met al die schop-onder-de-kont- berichten.
Gelukkig zijn moet en zul je wezen heden ten dagen. En vooral tevreden en positief ingesteld.

Maar hee, dat zijn we niet allemaal. (altijd)
Gelukkig maar!!!

Ik zeg ook: omarmen die hap Sini!
Maar juist ook je somberheid, je negativiteit.
Ik vind wel dat die er mag zijn!
Of die nu bij jou past of door de situatie komt of door allerlei factoren door en bij elkaar.

Je wordt het vanzelf wel zat en gaat weer verder.
Iets anders is het misschien als mensen eindeloos blijven hangen in negativiteit.
Maar zelfs die mensen zijn er nu eenmaal (met of zonder 'goede' reden) en die mogen er ook zijn.

Maar jouw kennende Sini blijf jij er zeker niet in hangen en 'komt het wel goed'.

Herkenbaar overigens enigzins, ook al zit ik in een schijnbaar andere situatie, met wel een gezin om me heen.
Maar dat botert niet zo momenteel allemaal en oh ik snak zo naar alleen zijn...
Maar tegelijktijd naar contacten die me iets geven ipv alleen maar kosten....(ik geniet normaal echt wel echt van mijn kinderen maar nu loopt het allemaal erg stroef)

Ik mis ook echte vriendschap, iets onvoorwaardelijks en iets waarbij je elkaar gewoon begrijpt.
Is ook mijn schuld want gewoon geen tijd, puf en energie om te investeren in welk contact dan ook nu, dus tsja, het is niet anders momenteel.

beetje klaar mee

Pff, ik ben er wel een beetje klaar mee langzamerhand (ondanks de goeie grappen, ander draadje). Weer een hele dag in mijn eentje achter het beeldscherm geestdodend werk doen, man man. Ik onderschrijf het 'omarmen' van de situatie en het accepteren van wat is, maar echt, zonder menselijk contact is vreselijk. Niet voor niets dat isoleercel de zwaarste straf is en celibaat niet werkt....

Hier

Mocht ik vanochtend weer naar de manege. Natuurlijk veel stiller dan normaal en iedereen hield braaf 1,5 meter afstand. Maar wat was het fijn om, naast de paarden, ook mijn rijmaatjes weer te zien!

Moeilijker

Ja ik zie op tegen alle versoepelingen juist. Want ze zullen mijn vrijheid verder beperken. Het zal mij langduriger terugdringen in het alleen zijn omdat het lijkt dat iedereen nu wel lijkt te denken dat het voorbij is terwijl de besmettingsgraad juist hoger is. en ik tot een risicogroep behoor.
Vooralsnog ben ik dus in een mooie rust gekomen met mijzelf maar ik vraag me af hoe dat wordt als iedereen voor mijn huis gezellig op het terras zit en ik mensen vrolijke dingen met elkaar zie doen.

Ook dat zal ik aangaan maar ik zie er wel tegen op nu.

Maro

Hoe deed je dat vóór Corona? Ik heb een tijd met het OV naar mijn werk gereisd, en met name in de winter was het een geproest en gesnotter om me heen. Nog afgezien van de onsmakelijke geluiden, vond ik dat heel beangstigend i.v.m. besmettingsgevaar. De regel blijft ook na de versoepeling dat je thuis moet blijven als je klachten hebt. Ik merk nu ook dat ik daar profijt van heb, evenals mijn kinderen. Normaal hebben we in maart/april toch wel minimaal één keer een verkoudheid, en nu echt helemaal niets.
Je moet natuurlijk voor jezelf bepalen hoe je ermee omgaat, maar ik denk dat je jezelf een beetje voor niets ingraaft. Zoveel risico loop je echt niet als je buiten 1,5 meter afstand houdt.

re pryne

Voor corona woonde mijn zoon bij me en ik gaf workshops. Laatste is heel lastig online te doen in mijn niche. Geef wel online coaching. Zoon woont bij vriendin sinds daar symptomen zijn geconstateerd omdat ik tot een risicogroep behoor.
En verder ging ik naar het theater,had afspraakjes met vriendinnen en dates.

Ik zie sinds een paar weken wel eens mijn zoon of een vriendin in een park.

Maar waar het hem dus in zit is dit:

a. ik behoor tot een risicogroep.

b. die anderhalve meter: ik merk nu al dat mensen daar laks mee omgaan, zelfs zoon en vriendinnen. Ik word nu al weer als aansteller beschouwt als ik een grens stel die gewoon de maatregelen volgt. "ben je nou nog steeds bang", zegt me dan.

c. de besmettingsgraad is gewoon hoger dan twee maanden geleden. Ik hoor daar heel weinig over vooral icm de makkelijke houding die ik proef.

Herkenning

Herkenning lost het probleem niet op maar is af en toe wel fijn.
https://www.parool.nl/nederland/eenzaam-in-de-coronacrisis-daar-zit-ik-dan-op-mijn-kamer-van-30-m2~b0bf85d2/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F