U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Eenzaamheid in de Corona-tijd
Ik neem aan dat dit voornaamelijk bij de alleenstaande ouders speelt op het ogenblik. Ik voel me de afgelopen paar weken steeds eenzamer worden. De ene week is mijn zoon er, en het is gezellig. Ik probeer niet te veel van hem te verwachten en il zie dat hij zijn sociale leven beetje bij beetje weer oppakt wat fijn is, hij is er niet ter vermaak van zijn moeder. Maar de weken dat hij er niet is sterf ik zo'n beetje van eenzaamheid. Afgelopen week (vakantie) was rampzalig, ik vloog zo'n beetje tegenmijn muren aan. In het begin van de Coronatijd was ik heel erg druk bezig met mijn huis op te knappen en mijn online lessen te regelen. Inmiddels is het 7 weken, valt er niet veel meer op te knappen en ik zou een moord doen voor meer sociale contacten. Vanavond komt een vriendin eten en ik verheug me erop maar ben bang dat ik alleen in huilen uitbarst.
Het is natuurlijk ontzettend pech dat de Corona crisis begon net op het moment dat ik enigszins een leven begon op te bouwen na het beëindigen van mijn relatie. Ik was net bezig meer te werken, sporten, uitgaan met vriendinnen etc. En bams... De 2 vriendinnen die ik in NL heb zijn of heel erg druk bezig met gezin en kinderen + werk (arts) of alleenstaande maar ze was heel erg bang voor Corona door gezondheidsklachten en wou niet afspreken. Het kwam op neer dat we video belden. Het is niet vergelijkbaar.
Ik weet niet zo goed wat ik nu verwacht. Misschien herkenning en een bemoedigend woord. Ik kan niet de enige zijn die ermee te maken heeft.
Sini
goh ja
Het zou voor mij oprecht schelen als mijn zoon nog thuis zou wonen. Die is door deze toestand ook ineens weg hier.
Ja ik ben ook een van die mensen die denkt "maar je hebt je zoon toch nog thuis" over de eerste dame. Maar dat komt omdat ik, net als de laatste dame helemaal alleen thuis zit. Alle leed is relatief want ik zit hier in mijn fijne huisje met mijn fijne balkon, redelijk gezond (geen virus maar andere klachten) en toch vliegt het me soms aan. Een ander moment, als ik maar even iemand over de telefoon heb gesproken, als is het maar tien minuten, voelt het prima
Maar goed, ik weet ook hoe het voelt om vrij jonge kinderen te hebben en geen partner: jij moet alles dragen, er wordt op jou geleund (en dat moet ook niet anders om zijn). En dat kan echt alleen voelen. Snap ik hoor elledoris
Ik ben de eerste dame denk ik...
En ik was in mijn eerste posting wel bewust van mijn geluk dat mijn zoon nog de helft van de tijd bij me is. En dat hij welwillend t.o.v. activiteiten met zijn moeder staat (samen puzzelen bij voorbeeld, of een lange wandeling met de hond maken).
Het neemt niet weg dat de eenzaamheid en het gebrek aan een partner of huisgenoot van mijn leeftijd pijnlijk is. Met een zoon van 18 probeer je luchtig te blijven, vooral omdat hij zelf heel erg aan het tobben is over zijn toekomst die er opeens heel anders eruit ziet. Ik ga dan niet mijn sores met hem bespreken, ik probeer juist positief te blijven omdat ik een rolmodel voor hem wil zijn.
Ik moet zeggen dat er de laatste week een soort van acceptatie is gekomen. Niet dat ik opeens super vrolijk ben maar gewenning treedt op.
Sini
Pijnlijk?
”Het neemt niet weg dat de eenzaamheid en het gebrek aan een partner of huisgenoot van mijn leeftijd pijnlijk is.“
Hoezo pijnlijk? Als ongeveer de helft van de huishoudens uit een persoon bestaat, is dat toch niet pijnlijk? Leuk is anders misschien, maar je bent geen loser als je alleen woont vandaag de dag.
Maar Anemone
Dat de helft van de huishoudens uit en persoon bestaat is waar maar dat zijn(weet ik wel zeker) echt niet allemaal mensen die daar mijn of met zelf voor gekozen hebben en helemaal happy zijn met de situatie.
Sini heeft er zelf voor gekozen, omdat ze in een relatie zat die niet werkte; haar meer energie kostte dan opleverde. Voor haar voelt het alleen zijn nu wel pijnlijk. Ze had liever wel een partner naast zich.
Ook al heb ik een gezin om mij heen en zit ik in een andere situatie dagen snap ik prima dat Sini het als pijnlijk ervaart in deze moeilijke tijd.
Sini had tekort tijd gehad om aan haar nieuwe status te wennen voor corona uitbrak.
Mijn buurvrouw is al 5 jaar alleen en trekt deze lockdown prima zonder partner naast zich.
Ze heeft lieve buren die zich om haar bekommeren een helpen waar nodig. Ook zonder partner staat ze haar mannetje. Sini was dat allemaal nog aan het uitvinden.
Ook vanaf afstand vind ik de situatie voor Sini pijnlijker dan voor mijn buurvrouw. (Voor zover ik zicht heb op de situatie van Sini door wat ze hier gedeeld heeft over het afbreken van haar relatie)
Anemone
pijnlijk in de zin van moeizaam en eenzaam, niet in de zin dat ik me een loser voel dat ik geen relatie heb. Het feit dat de helft van de huishoudens uit 1 persoon bestaat zegt niets over het welbevinden van die personen. Ik ben nog volop aan het rouwen, niet zo zeer om wat er was maar om het feit dat de 2de serieuze relatie van mijn leven het niet gehaald heeft. Dat ik me dus serieus achter de oren ben gaan krabben: waar ligt het aan? Wat had ik anders kunnen aanpakken? Zal ik de rest van mijn leven alleen blijven? Heb ik er vrede mee?
Dat ik eenzaam ben betekent niet dat ik per se een nieuwe relatie wil. In tegendeel, is een relatie het laatste wat ik wil in de komende tijden (of ik in maanden of jaren moet praten weet ik niet). Ik ben nog te veel zoekende en rouwende (en boos, ook op mezelf dat het zo ver is gekomen met laatste partner). Maar ik was net begonnen mijn sociale netwerk uit te breiden, met sporten, met vaste afspraken met vriendinnen, met vaker naar mijn land van herkomst, en ook soms alleen naar een museum wat ik hartstikke leuk vind omdat je het op eigen tempo kan bekijken. Boems, Corona. Het is lullig, vind ik, en ik heb inderdaad momenten dat ik het ontzettend zwaar vind.
Ja het kan altijd erger, er zijn mensen zoals Maro die echt compleet alleen zijn. Maar ik ga me daar niet beter van voelen?
Sini
Kopzorg
ja precies wat je zegt. En op zich sta ik wel mijn mannetje, ben ik in mijn huis aan het verbouwen, kan ik alles alleen aan, verdien ik genoeg geld, etc. Maar: het maakt het niet noodzakelijk leuker dat ik het allemaal alleen aankan 
Het heeft meer tijd nodig.
Sini
Ik had ‘pijnlijk’ op een andere manier opgevat, omdat je het aan je leeftijd relateerde. Alsof je op een bepaalde leeftijd gesetteld moet zijn met een man. Ik herken alles wat je zegt hoor, ben zelf ook alleen en vind dat soms ook eenzaam, maar voel me geen loser omdat ik geen relatie heb.
Huidhonger
Deze coronatijd triggert gewoon ook weer het gebrek aan huidcontact en wat dat met een mens doet. Een jarenlange relatie zonder aanraking... De huidhonger die er al was wordt flink aangewakkerd. Hoe heb ik het vol kunnen houden al die jaren, vraag ik me nu af) Echt, mijn lijf doet er gewoon pijn van. En ik ben niet de enige,
https://www.volkskrant.nl/cs-b4a4244b