bellen, ben ik zo afwijkend?

dwingend: je hoeft niet op te nemen

Vroeger nam ik regelmatig niet op, of keek eerst wie er belde. Zeker als ik zin had in een lazy avond, of als ik bezig was met een drukke dag. Mijn schoonmoeder had er een handje van om op mijn enige vrije dag in de loop van de ochtend te bellen om een even lekker uitgebreid bij te kletsen, nou, ik was dan vaak zo druk met huishouden en dingen regelen voor het gezin dat ik daar helemaal niet op zat te wachten. Dus dan zei ik tegen mijn man dat zijn moeder op het antwoordapparaat stond, zodat hij zelf 's avonds kon bellen.

Tegenwoordig met Whatsapp is het makkelijker want dan maak ik gewoon een bijklets-afspraak met twee vriendinnen die ver weg wonen. Dat is ongeveer een keer per drie maanden. Met mijn ouders bel ik iedere week. Die wonen aan de andere kant van het land, dus regelmatig bezoeken zit er niet in. Mijn moeder heeft wel aangegeven dat zij liever had dat ik belde wanneer het mij uitkwam, omdat ze me niet wilde storen. dus dan doen we dan. Als ik het een week of twee vergeet, hangt ze zelf in week drie wel aan de telefoon, maar dat komt zelden voor. En ik vind die gesprekken nooit vervelend, ook al merk ik dat ze ouder worden en langer van stof zijn. Voor de rest bel ik niet voor kletspraatjes. Meer whatsapp, sms of mail inderdaad voor de kortere mededelingen en vragen en regeldingen.

schoonouders

'Hebben jullie geen moeders die in herhaling vallen of dingen vertellen over mensen die je helemaal niet (meer) kent?'

Mijn schoonvader is dement. Ik kan zijn verhalen over de Tweede Wereldoorlog inmiddels dromen. Maar hij is ook ontzettend lief en bijna aandoenlijk in zijn dementie, dus blijf ik braaf knikken en geïnteresseerde geluidjes maken als hij vraagt of hij wel eens verteld heeft over die keer dat ...

Maar hij belt niet, dat scheelt dan misschien wel weer ;-)

Zo goed als nooit

Ten eerste bel ik nooit met mijn ouders, omdat wij geen contact meer hebben, maar ook naar de mensen waar ik wel contact mee heb bel ik zelden. Alleen als we wat meer haast hebben en bellen sneller gaat dan chatten of appen. Ik heb ook echt niet de behoefte om steeds met allerlei mensen te bellen. Ik ben in dat opzicht wat ontaard geloof ik. Ik vond het vroeger leuk om ieder weekend bij iemand van de vrienden langs te gaan. Maar ook die behoefte is een stuk minder geworden.

Ik praat erg makkelijk via de telefoon, dus mijn werk gaat mij soepel af, maar als ik privé bel, heb ik al vrij snel het gevoel dat ik er klaar mee ben. Ik vind het nog wel eens ongemakkelijk, omdat ik niet zo hou van praten om het praten. En dan moet je een eind aan het gesprek maken. Langzaam opbouwend met 'nou... het is me wat... oké... ja dat kan ik me voorstellen... maar eh.... oh werkelijk? .... Nou.... zullen we een volgende keer.... ja natuurlijk mag je nog wat vertellen! Oh je meent het... maar goed... ja ik ben benieuwd naar of je daar nog iets van hoort... Nou, oh jee... de hond doet iets wat niet mag. Volgende keer verder, goehoed?? )

Elke dag

Mijn moeder belde elke dag, ik mis dat nog steeds, ze is alweer een aantal jaar overleden. Verder houd ik zelf wel van urenlang bellen maar ben dat kwijtgeraakt in mijn gezin omdat het tot nu toe teveel onrust geeft waar kinderen en indertijd exman echt niets mee konden. Altijd als ik een gesprekje had ging er een aan mijn been hangen of anderszins mijn aandacht trekken.
Tegenwoordig heb ik nog weleens een oude vriendin aan de lijn, maar dan spreken we maar weer snel wat af.
Het is inderdaad grotendeels vervangen door moderne media, mailen of real life.

bijna niet

Ik bel heel weinig, houd er helemaal niet van. Ik mail, SMS en app liever. De enige met wie ik wel vaak en uitgebreid bel, is mijn zus. Mijn ouders ook wel zo nu en dan, maar toch minder vaak. Andere familie en vrienden eigenlijk zelden.

Ik vind, net als anderen in deze draad, telefoon ook heel dwingend. Dan zit ik na een drukke dag eindelijk lekker op de bank met een kop koffie in de ene en de afstandsbediening in de andere hand... en dan belt mijn schoonmoeder. Een heel lieve vrouw, en ik ga haar ook zeker niet zeggen dat ze ongelegen belt. Maar stiekem vind ik het dus echt heel vervelend. Mails en appjes kan ik beantwoorden wanneer het mij uitkomt, dat vind ik veel fijner.

jeeeee

Ik ben echt afwijkend, heb ik nu geconcludeerd!
Ik ben echt vele malen minder sociaal!
Bellen zegt me niets en doe ik echt zelden. Ik vind bellen ook echt dwingend en storend, ben niet zo goed in 'afkappen' van een gesprek, afronden als iemand net op dreef is...Vind het dan vaak wel gezellig hoor maar mijn hele planning loopt in het honderd, en heb het al altijd zo druk.
Het ergste is: ik bel echt nooit met mijn moeder en áls ik bel, weet ik echt niet wat te zeggen. Dus houd ik het kort en zakelijk....
Gun mijn moeder regelmatig een leukere dochter maar van mij komt het niet helaas. (En ik ga ook al niet vaak langs:(

mijn moeder

Als ik met mijn moeder bel, wil ze gauw weten waarom ik bel: 'is er nog een reden dat je belt?'. Vaak is er óók nog wel een reden (iets praktisch over wanneer de kinderen komen of iets met spullen bijvoorbeeld) maar zou ik het ook leuk vinden om iets te vertellen en dat zij ook iets vertelt. Maar dat moet wel liefst kort. Ze probeert soms zó snel 'to the point' te komen en dan af te kappen dat ik het pijnlijk vind.
Toch ben ik ook niet zo'n grote beller. Mijn stiefmoeder belt heel af en toe en dat moet dan meer dan een uur. Ik vind het echt vreselijk. Na zo'n 20 minuten vind ik het wel mooi geweest (helpt ook niet dat alles een ramp is en het een en al klagen is). Ik weet niet goed hoe ik het kan afkappen zonder dat het pijnlijk is voor haar.
Mijn vader belt tegenwoordig af en toe en dat is leuk (behalve als hun hondjes de hele tijd blaffen of er andere onrust is vanuit die kant).
Met vrienden of vriendinnen bel ik bijna niet, af en toe appen, af en toe mailen, af en toe een afspraak.

je hebt gelijk!

Slordig gelezen..
Egel, mijn moeder vraagt meestal na 0,01 seconde stilte: 'heb je nog iets te vertellen?' Nou, dan weet ik niks meer hoor!