bellen, ben ik zo afwijkend?

Hier ook

De enige met wie ik bel is mijn moeder en dat is omdat zij mij belt (wat ik liever niet heb want ze kan niets anders dan zeuren, maar vooruit). Verder bel ik alleen als ik iets zo dringend moet zeggen of vragen dat via whats app of sms te lang gaat duren of als het zo'n lang verhaal of lange vraag is dat ik geen zin heb om dat helemaal te gaan typen. Maar dat is misschien eens in de maand een keer hoogstens. Behoefte aan een uur aan de telefoon hangen en praten over koetjes en kalfjes heb ik echt niet. Maar ik ben sowieso geen prater, als ik iemand op straat tegenkom of ergens op visite ben kan ik ook geen uur volpraten.

ik bel nooit

Ik heb er geen behoefte aan en ik vind het eigenlijk ook heel vervelend als iemand mij belt.

Weet niet

Ik weet niet of het afwijkend is. ik bel wel regelmatig met vriendinnen. Niet met mijn moeder overigens want die woont naast me en zie ik elke dag. Ik hoef haar niet dan ook nog te bellen (behalve af en toe voor praktische zaken als we bijvoorbeeld veel later eten dan normaal). Mijn beste vriendinnen spreek ik wel vaak. Andere vriendinnen minder vaak. Ik heb wel vriendinnen die minder vaak bellen. We hangen overigens vaak geen uren aan de telefoon. Het gaat meestal om kortere gesprekken. Af en toe met vriendinnen die verder weg wonen langere gesprekken (soms inderdaad meerdere uren) maar dat doe ik niet elke dag want daar heb ik geen tijd voor. Maar zeker als iemand gelegen belt ('s avonds laat) dan neem ik er rustig de tijd voor. En zeker als er natuurlijk echt wat bijzonders is.
Ik merk wel dat sinds what's app dat vaak de plaats inneemt van de kortere gesprekken. Ik app nu veel vaker met vriendinnen en dan hebben we zo een gesprek. De noodzaak van de korte telefoontjes om even wat te vertellen is nu veel minder. Ik app als met iets te binnen schiet terwijl ik vroeger gebeld zou hebben.

kan niet zonder

ik bel elke week met mijn ouders. Mijn vader heeft sindskort whatsapp, mijn moeder kan niet eens sms-en. Bij mijn moeder is het ook een controle of ze nog leeft. Ze leven beiden alleen.
Ik kan mijn ei echt niet kwijt in whattsapp, dan mis je de intonaties.
Met sommige vriendinnen bel ik zo een uur er speelt veel in onze gezinnen en familie, is veel goedkoper dan van west naar oost het land te doorkruizen.

herkenbaar

Ik bel mijn ouders regelmatig, verder heb ik liever contact via mail, sms, whatsapp en zo. Telefoon is dwingend, ik moet alles uit mijn handen laten vallen en daar kan ik slecht tegen. Apps, mail en zo kan ik beantwoorden als het me uitkomt (vaak al heel snel). Mensen die me kennen weten dat ik niet altijd direct reageer en dat ik telefoneren niet zo prettig vind.

Ik doe de gekste dingen met mijn telefoon. Maar privé bellen doe ik alleen naar mijn ouders.

neuh

ik sms veel en app soms, maar bellen? Liever niet. Ik stuur nog liever een mailtje.

zo oldskool :-)

Bellen is zo ouderwets, zelfs op mijn werk wordt nauwelijks meer gebeld. Alles per mail en privé per whatsapp. Alleen schoonvader belt nog wekelijks voor een ouderwets praatje, maar vaak hebben we al zoveel geappt dat hij alles al weet en ik niks meer te vertellen heb.

Alleen als ik direct een antwoord nodig heb, bel ik op.

Hier

Mijn moeder bellen iedere week één à twee keer en dan bijna twee uur lang. Dat is nog altijd sneller dan naar elkaar toe gaan voor een kop koffie. Met mijn zus bel ik ook regelmatig, die woont op twee uur rijden. Lekker bijkletsen over alles en niets. Whatsapp gebruik ik meer om dingen kort te sluiten.
Ik heb een druk zorgengezin, jongste wordt onderzocht voor een derde diagnose en ik kan door gezin en werk niet zo even op en neer. Met uitgebreid kletsen weet ik de kleine voor mijn moeder belangrijke dingen, anders blijft het imo toch wat oppervlakkig.
Ik vind bellen heerlijk!

Mijn meeste familie, vrienden, kennissen wonen in de buurt, dus die spreek ik sowieso regelmatig. En uiteraard collega's. Bellen doen we dan niet zo, behalve voor een simpele vraag of afspraak.
Maar mijn oudste en beste vriendin woont niet in de buurt en wij praten graag met elkaar (over van alles). Dus ja, wij bellen elkaar regelmatig (1x per 2 weken gemiddeld) om te praten.

Bellen!

Appen en mailen kan voor mij echt bellen niet vervangen! Ik spreek mijn zus bijna dagelijks aan de telefoon, soms lang, soms kort, we wonen voor elkaar aan de andere kant van de wereld dus zien elkaar maar eens in de 4 jaar of zo. Skypen vind ik onhandig want dan zit je maar te zitten en naar dat scherm te koekeloeren maar bellen...! Ik zou niet weten wat ik zonder die telefoon zou moeten! De rest van de familie bel ik ook regelmatig en ik vind het echt veel fijner om mensen te horen dan berichten te moeten lezen. Niet iedereen schrijft makkelijk, zeker niet via apps en ik vind het zelf vaak ook veel te veel tijd kosten. Praten gaat sneller :-)

Afstand maakt wel verschil ja

Mijn familie woont dichtbij, we zien elkaar vaak en er is daarom ook geen behoefte om uren te bellen. Als mijn zus aan de andere kant van het land of wereld zou wonen zou het inderdaad heel anders zijn.

Bellen

Sinds ik uit huis ben (op mijn 18e) belde ik praktische elke dag met mijn ouders. Behalve als ik op vakantie was. En altijd praatjes, grapjes, verhaaltjes en ritueeltjes. Dat heeft heel wat jaren en levensfases geduurd. Nu zijn mijn ouders al geruime tijd overleden en ik mis het nog steeds, bijna elke dag.
Ik whatsapp veelvuldig met broers en zussen. Dat is heel gezellig, maar het haalt het niet bij een echt stemgenluid met intonatie en alles. Foto's en filmpjes delen vind ik wel ontzettend leuk.
In de brieven uit de nalatenschap van mijn ouders vind ik stapels kaarten en briefjes uit de tijd dat er nog nauwelijks telefoon was. Teksten verschillen niet veel van onze praatjes door de telefoon ;-)

ook niet veel

Ik bel ook eigenlijk alleen eens per week ofzo met mijn moeder en verder ook niet. Net wat Hortensia zegt: bellen is dwingend. Ik heb een vriendin die mij wel regelmatig belt en dan is het best wel eens dat het me niet uitkomt omdat ik net een lazy avond had gepland ofzo. En omdat ze hartstikke lief is ga ik dan echt niet zeggen dat ik liever een duffe serie op tv kijk dan met haar zit te kletsen. Ik app ook liever.
Hortensia: "Ik doe de gekste dingen met mijn telefoon. Maar privé bellen doe ik alleen naar mijn ouders". Ehhhhh willen wij dit weten? mede namens andere beelddenkers hahaa

Hier wel

Regelmatig met moeder en schoonmoeder, over ditjes en datjes. Meestal korte gesprekken. Met mijn 2 beste vriendinnen bel ik wel maar zeker miet elke week! Dan kletsen we ook zo een uur, en we zeggen het gewoon als het niet uitkomt. Qua afstand ook handiger, ene vriendin woont op een uur rijden en zie ik wel regelmatig maar ook weer niet zo heel vaak. Dus dan bellen we tussentijds nog een keer. Ik ervaar dat dwingende dus helemaal niet zo.

Sneeuwitje

Puck ;)

Foodselfies van naakte kippen in slowcookers en zo :)

maar

Hebben jullie geen moeders die in herhaling vallen of dingen vertellen over mensen die je helemaal niet (meer) kent?
Ze belt trouwens niet meer hoor, maar toen ze wel belde vond ik dit zo zonde van mijn tijd. Ja leuk, nieuws over Jeroen waar ik mee op de lagere school heb gezeten en die ik me helemaal niet herinner. "Ik heb geen idee wie dat is," zei ik dan om het af te kappen, maar dan kwamen er alleen nog maar meer anecdotes over Jeroen om mijn geheugen te triggeren.
Ik ben meer van de korte, functionele berichten ;-)

die tijd neem ik gewoon

Ik geef mijn ouders alle ruimte tijdens de telefoongesprekken. Ik kan helaas niet zo vaak hun kant op komen, dat vind ik heel vervelend, dus die telefoongesprekken, daar máák ik tijd voor.

Pug en algemeen

nee dat herken ik niet. Ik bel dagelijks met mijn moeder. Gezellig! Daarnaast bel ik niet veel. Ja met 1 vriendin die niet zo van de app en mail is. Maar dat is ook altijd gezellig. Uitnodigingen voor verjaardagen etc. en andere verzoeken worden al een hele tijd via de app gedaan. Als ik al een keer met mijn broer bel dan zijn wel meteen 3 uur met elkaar aan het praten

bellen is dwingend

dat vind ik ook het irritante eraan, en ben zeer blij met de andere communicatiemogelijkheden van nu.

Bellen vind ik wel fijn als er tevoren een gespreksmoment hebben afgesproken. Schoonzus bijvoorbeeld.

Met mijn moeder bel ik al enkele jaren niet meer, ik bezoek haar driemaal per week. Dat bevalt beter. Bellen is voor haar ook erg storend aangezien ze slecht loopt en telefoon altijd onverwacht is. Een enkele keer belt ze mij als ze ergens over in paniek is. Dan ook geen echt gesprek, slechts geruststelling.

Het bellen wat ik doe is voornamelijk zakelijk in het kader van (vrijwilligers)werk en afspraken maken met senioren die geen mail hebben.

Op mijn 06 gebeld worden vind ik buitengewoon vervelend, ik ben dan ook voorzichtig met het verspreiden van mijn 06-nummer.

Hoezo is bellen dwingend?

Telefoontjes van vreemden zijn dwingend, daar kan ik niets in sturen, de dokter die belt voor een telefonisch consult kan ik niet vragen later terug te bellen ik ben zelf akkoord gegaan met een telefoontje tussen 13.00 en 14.30. En daar zijn nog wel wat voorbeelden van.
Alle andere telefoontjes van vrienden en familie kunnen even storen maar ik zeg gerust dat het nu niet schikt, of ik over een half uurtje of vanavond terug mag bellen. Dan hoor ik meteen of het dringend is.
Met mijn moeder of zussen ga ik ook gerust door waar ik mee bezig ben. Poetste vanochtend de badkamer met mijn moeder 10 minuten aan mijn oor.

Las ook ergens dat moeders dingen drie keer vertellen of vertellen over mensen die je niet kent, dat kan ik netjes afkappen vind mijn moeder miet erg.

Bellen vind ik ook makkelijker dan wattsapp, je hebt meteen antwoord of kunt meteen doorvragen. Bel ook gerust een uur of meer met mijn ver weg wonende zus, mijn andere zus en ouders zie ik vaker IRL maar daar kan ook wel een uurtje mee kleppen.

Die begrijp ik ook

niet zo goed. Waarom is bellen dwingend?

omdat

je soms niks anders kan doen en je moet meteen even luisteren. Het wordt toch erg onbeleefd gevonden als je interrumpeert met "nee, ook niet kort, nu geen tijd"? dan krijg je van dat verwijtende "ja maar ik dacht laat ik eens bellen, want ik heb al zoooooo lang niks gehoord".

Stuur mij maar een mailtje. Dat kan ik lezen als ik er tijd en zin in heb.

Familie en ik hebben geprobeerd elkaar volgens de voorkeur van de ander te laten communiceren maar dat is niet gelukt. Ze mailen niet en ik bel niet.

interrumperen onbeleefd?

Dat is maar net afhankelijk van wie er belt.
Bij mij hebben goede vrienden en de meeste familieleden hier echt geen moeite mee, waarderen die eerlijkheid en weten dat ik op een ander tijdstip echt aandacht aan ze kan besteden.
Mijn schoonmoeder echter, belt als ze nu haar mededeling wil doen daar is geen spelt tussen te krijgen, zij ook geen afspraken mee te maken al niet bellen tijdens etenstijd. We hebben nu nummerherkenning, bellen we wel terug op een tijd die ons uitkomt en laten we de telefoon dus echt gaan, als het dringend is dan belt ze binnen 10 minuten nog wel een keer en nemen we wel op.

ja maar

je neemt toch eerst zelf die telefoon op.
Die laat ik rustig overgaan als ik geen zin en tijd heb. Dan spreken ze maar wat in op het antwoordapparaat. Doen ze dat niet hoef ik ook niet terug te bellen.
Ken ik het nummer niet, en ik verwacht ook niemand wacht ik ook tot ik wat hoor en soms besluit ik dan om alsnog op te nemen, maar net zo vaak ook niet.