Cabin fever (of: ik ben corona-moe)...

Aanvulling

En ik ga ervan uit dat dit nog maanden zo blijft. En ik heb kinderen die helaas niet karakter hebben dat ze dat idee vrolijk trekken.

Alkes

Oh, dat hoop ik niet. Ondanks mijn ruime eengezinswoning met tuin mis ik de lunches met mijn collega's, de etentjes met mijn vriendinnen, het kletsen in de kantine na de paardrijles, de bezoekjes aan mijn schoonouders, ... gewoon alle sociale contacten. Ik word hier erg in mezelf gekeerd van en dat voelt niet lekker.

Sidney

Moge duidelijk zijn dat ik dat ook niet hoop. Maar zonder vaccin en zonder noemenswaardige immuniteit zie ik het somber in.

Juist als introvert heb ik cabin fever

Mag ik even hier afblazen? Zodat ik straks weer verder kan? Sinds ik met Nah thuis zit, ben ik een introvert geworden. Ik heb mijn rust en ruimte nodig, en met die wetenschap red ik de weekenden, blij als het weer maandag is en ik mijn huis weer voor mezelf heb.

Nu is het elke dag weekend. Zitten er elke dag mensen op mijn lip. Met hun geluid, vraag om eten of drinken, commentaar op hoe ik dat eten of drinken vervolgens klaar maak, dan wel serveer. Die overal kritiek op hebben en alles wat mis gaat bij mij neer leggen. Of ze dat nou rechtstreeks doen (‘had dan dat brood uit de oven gehaald’) of met een omweg (‘ik zou wel cola lusten’). Die het nodig vinden om te oreren over hun werk of school maar amper de beleefdheid hebben om te horen hoe het met mij gaat en mijn herstel. Los van de hoeveelheid prikkels die ik niet verwerkt krijg, levert het ook veel negativiteit op wat ik niet gehandeld krijg.

Dus ja, gevalletje cabin fever hier. En ik kan ze de deur niet uitzetten. Want ‘blijf thuis’. Of zelf weggaan - dat gaat in normale tijden al niet dankzij dat hersenletsel. Maar goed. Ik mag blij zijn dat ik een huis heb, een tuin, wc papier en een beetje bloem. Dat er een zonnetje is. Dat het lijkt of ik Corona heb gehad, maar er niet doodziek van ben geweest. En dat ik mijn ouders nog heb, al kan ik ze niet zien.

Maar dat blij zijn is voor straks. Voor ‘Nu. Even. Niet’.

En dan hoop ik dat jullie de cup a soup reclame can honderd jaar terug herkennen;).

Biebel

Jee, ik snap het.
Misschien kun je tijden met ze afspreken dat je niet gestoord wilt worden? Of is er nog ergens een privéhoekje te regelen voor jou?

Oef Biebel

Ik denk dat je heel snel zult moeten werken aan grenzen. In tijd en ruimte. Stilte-uren inlassen én een plek waar jij je kunt terugtrekken en waar je echt niet gestoord mag worden.
Bekijk wat jij nodig hebt om 1 à 2 uur gezamenlijk in één ruimte te kunnen zijn en dwing dat af. Wederkerigheid van interesse is niet af te dwingen, helaas. Dus daar moet je echt zelf mee komen. "Het gaat niet goed met mij en dít is nodig om ervoor te zorgen dat ik het kan volhouden." En dan zou ik hoog inzetten zodat je evt. wat los kunt laten zodra het goed gaat.
Ik weet niet of je een partner hebt en in hoeverre die bij de energievreters hoort. Maar als je alleen staat en het moeilijk vindt om het bespreekbaar te maken, zet het dan evt. op papier.

Sorry, ik ben wel erg directief nu, maar ik vermoed dat dit alles nog wel even gaat duren en ik lees in jouw bericht dat je het lijkt te zien als een soort status quo. Het benauwt mij om het te lezen. Veel sterkte gewenst en zorg ajb goed voor jezelf.

Pirata.

"Natuurlijk maakt het uit of "je een tuin als een voetbalveld hebt" of 3 hoog achter woont.
Het gevoel van opsluiting is er toch minder. Zie Ad in de duinen."

Dat hoeft niet "natuurlijk" iets uit te maken. Het maakt voor jou misschien verschil, voor mij niet. Voor mij telt de sfeer in huis en het veilige gevoel. Ik word niet blij van dat voetbalveld en van een groot huis. Ook niet van wonen in de duinen, heerlijk in de vakantie, verder niet.
Ik word blij van mijn huis dat een echt thuis is. Ik heb "groot" gewoond en ook "klein", het had geen invloed op mijn woongenot.

Da's waar Wil

Daar heb je een punt, Wil, maar voor veel mensen maakt het (denk ik) wel uit.
Ik ben o.a. groter gaan wonen om minder op elkaars lip te zitten. Mijn oudste kost me anders te veel energie. Die tuin, jeugddroom van mij maar voor sommigen een gruwel qua onderhoud.
Maar ik zal pogen hier meer de nuance te zoeken. 👍🏻

Ik mis mijn jongste kind, We mogen niet op bezoek en hem ook niet een dagje thuis halen. We hadden angstige weken toen mijn hoogbejaarde vader (doodziek in het ziekenhuis werd opgenomen en we moesten vrezen dat ook mijn moeder en broer besmet konden zijn. Nu zij nog l(steeds) geen klachten hebben en mijn vader weer thuis is kan ik met de dag wat rustiger ademen. Elke dag niemand ziek is er weer 1.. Nouja even stilte voor de volgende storm, want het houdt maar niet op.
Intussen probeer ik er maar het beste van te maken.

"Ik word blij van mijn huis dat een echt thuis is. Ik heb "groot" gewoond en ook "klein", het had geen invloed op mijn woongenot."

Ik deed ooit - op vakantie - een rondleiding in een kasteel met enorme kamers. Op een gegeven moment kwamen we in een kleiner kamertje. Volgens de gids was dat de kamer waar de kasteelheer het liefste verbleef. Meer de menselijke maat

Wat niet wegneemt dat het wel eens prettig is als je een kamer voor jezelf alleen kunt hebben.

Sociale contacten

Ik ontmoet gelukkig soms nog wel mensen. Op de stoep of over de sloot een praatje met de buren. En het mooiste: de 2 meter afstandborrel op het tuinterras. Niet meer dan 2 genodigden hoor.

'Die tuin, jeugddroom van mij maar voor sommigen een gruwel qua onderhoud.'

Voor mij dus. Toen de kinderen klein waren, was de tuin heel fijn omdat ze konden buitenspelen zonder dat ik er steeds bij moest blijven. Badje in de tuin, klimtoestel, glijbaan. Maar ze spelen niet meer in de tuin. In de tuin eten willen ze niet, want dan koelt het eten te snel af (?). Voor ons zou een ruim balkon dus zeer welkom zijn.

Ach Mijntje

Wat verdrietig dat je je jongste niet kan zien. Heeft hij het er zelf ook moeilijk mee? Ik hoop dat je hem snel weer mag bezoeken.

skik

Och Mijntje

Mag/kun je je jongste niet zien? Wat ontzettend naar...sterkte met alles, gelukkig is je vader opgeknapt. Maar je kind niet kunnen bezoeken of naar huis halen is erg verdrietig.

Sinilind

Vreselijk. Ik heb dit ook altijd met Kerst en nóg meer met moederdag. Ik word licht onpasselijk van die opgelegde saamhorigheid en dankbaarheid.

Alles wat je nu ook op je raam moet plakken of ervoor moet zetten om je behulpzaamheid, burgerzin, dankbaarheid, waardering, saamhorigheid en betrokkenheid te etaleren. Brrrr... Ik krijg er jeuk van. ik begrijp dat heel veel mensen het allemaal echt steunend en hartverwarmend vinden, maar het werkt bij mij volkomen averechts.

Ik kijk al niet zoveel tv, maar ja... Facebook, de radio, de krant. Het is overal.

En ja, ik waardeer wel dat mensen moeite doen om er wat van te maken en al helemaal wanneer zij daarbij niet eerst en alleen aan zichzelf denken. Maar van mij mag de hartverwarming wel weer een beetje naar kamertemperatuur. Zeker in de meer commerciële uitingen. "Kerstboom eruit, kamerplant erin" is mijn meest geliefde reclamecampagne.

Sinbad's vrouw

Ach wat erg voor jullie. Heel veel sterkte.

Ik hoorde van iemand, zwager van de overledene, dat het deurbeleid bij het uitvaartcentrum zacht gezegd belabberd verliep. Collega's zaten binnen, directe familie mocht er nier meer in, want meer dan 30. Als de uitvaart van je schoonvader nog moet plaatsvinden kán dat dus een punt van aandacht zijn.

Hier ook

Ik word gek van de #daslief-reclames. Laat de regering gewoon zorgen voor persoonlijke beschermingsmiddelen in verpleeghuizen, in plaats van amateuristische acties met bloemen, applaus en serenades te promoten.

Sire

Da's lief is toch van Sire? Stichting ideële reclame. Volgens mij is dat iets van de reclamemakers en bedrijven zelf.
https://sire.nl/donateurs
Overheids'reclame' gaat, voor zover ik het binnenkrijg, alleen over: houd afstand en was je handen.

Tsjor

Klopt

De regering heeft hier niets mee te maken.
Gelukkig niet!

Sinbad

nog gecondoleerd met het verlies van je schoonvader. Het lijkt me extra moeilijk in deze periode omdat je de uitvaart in veel gevallen niet kunt regelen zoals dat het liefst gewenst zou zijn.
Mijn vader is begin december overleden en omdat we het allemaal konden regelen zoals hij gewenst had, geeft dat toch troost. Vandaar dat ik het zo moeilijk vind dat dit nu bij veel uitvaarten niet het geval kan zijn door alle maatregelen.

Bij uitvaart hier

Stond een van de familieleden bij de deur om iedereen te ontvangen.
Die kan bepalen wie bij de 30 genodigden hoort en wie niet. De uitvaartleider is er dan voor om iedereen die niet tot de directe genodigden behoort de deur te wijzen.

'De regering heeft hier niets mee te maken.'

Dat vind ik eigenlijk nog erger. Dat de regering mij aanspoort om mijn afval te scheiden en netjes met vuurwerk om te gaan, kan ik me nog voorstellen. Dat gaat om het algemeen belang. Maar dat een stelletje commerciele reclamemakers het Nederlandse volk gaat vertellen hoe ze moeten leven, daar word ik oprecht misselijk van.

Heerlijk reclame's.

Ideale momenten om een kop koffie te pakken of een wasje uit de machine te halen, vaak in combinatie met een toiletbezoekje:-)
Ik word ook doodmoe van de reclame's met de "ideale bleu band gezinnetjes". Overslaan die hap.