Niks kunnen/mogen eten, toch uit eten?

Vezels

Wat die vezels betreft: overdrijf niet. Te veel vezels verhinderen de opname van mineralen, waardoor deze belangrijke stoffen je lichaam via de ontlasting verlaten. Ze maken ook je darmen lui. In principe heb je geen extra vezels nodig als je voldoende groenten, fruit en volkorenprodukten eet. Psylliumvezels mag je echt niet langdurig in grote hoeveelheden gebruiken. Ze worden bijv. voor korte tijd voorgeschreven bij obstipatie maar je mag ze niet langer dan een week gebruiken.

Van de verpakking:

de vezels kunnen zonder probleem voor langere tijd worden gebruikt.

en dan is het maar een beetje slecht! nou en! weet je hoe slecht zoveel overgewicht mee sjouwen is??
het is met lijnen en afvallen en eten altijd kiezen, en het is soms kiezen tussen 2 kwade..

ik geloof niet dat iets wat zo natuurlijk is slecht voor je kan zijn, TE is nooit goed, maar ik hou me keurig aan de gebruiksaanwijzing.

Natuurlijk

"Natuurlijk" houdt niet automatisch in dat het goed voor je is;-) Je mag ook niet zomaar dit soort supplementen nemen als je medicijnen slikt; eerst met je huisarts overleggen. Je mag ze ook bijv. niet nemen als je zwanger bent.

Natuurlijk

Polly:
"ik geloof niet dat iets wat zo natuurlijk is slecht voor je kan zijn,"
Slangegif, puur natuur, MRSA bacterie, ook puur natuur. Need I say more??

Pelle

Ik snap best dat je erop zat te wachten maar Tinus heeft wel gelijk. De boodschap is in feite geloof niet zomaar dat alles wat puur natuur is per definitie goed voor een mens is. Naasr Tinus zijn gechargeerde opsomming kan ik er een rijtje naast zetten wat ook zeer natuur is maar wat je echt niet moet nemen als je het niet daadwerkelijk nodig (leven of dood) hebt.

Veerle

Nee pelle

Dat denk ik idd niet of ik weet dat jij vindt dat Tinus gelijk heeft. Ik denk/weet dat jij veel meer afweet van dit soort dingen dan je nu loslaat en dat uitgerekend jij heel veel zinnige dingen kunt zeggen , dat denk ik. Ik wilde alleen een reactie provoceren, das dan gelukt bij deze

Veerle

Ik snap het niet..

Allereerst; respect Fladderbeestje! Wat een klus, wat een opgaaf. Heel knap dat je dit zo dapper oppakt. Ik begrijp dat je het zelf voelt als 'wel moeten', maar dan nog denk ik dat velen een dergelijke klus zo afschrikwekkend vinden dat ze zich maar terugtrekken op de bank (al of niet met een zak chips- wat maakt het dan nog uit) en maar kijken waar het schip strandt. Maar je hebt kinderen die je hard nodig hebben, begrijp ik, dat moet een enorme stimulans zijn.

Sorry fladder, als ik je draadje 'misbruik'voor twee vragen. Maar het sluit zo goed aan.
Allereerst snap ik het nog steeds niet: kan je van een maaltijd nou echt meer aankomen dan je eet? Bijvoorbeeld; een stukje boterkoek. 100 gram, vet en suiker. Hoe kan je daar nou toch (bv) 3 ons van aankomen? Is dat dan merendeels vocht? Of kan het meer vet opleveren dan wat je innam?

Ten tweede; ik ben zelf ook aan het lijnen, wil van 76 naar 65, ben nu halverwege. Ik doe het op een soort sonja-bakker manier: overdag haar menu's, 's avonds eet ik met het gezin gewoon waar we zin in hebben (redelijk verantwoord, soms wat te vet met sausjes etc), en probeer ik dat te matigen. Het gaat prima, ik verlies 6-7 ons per week. Oh ja, ik ben ook gaan hardlopen, 3 keer per week, dat helpt vast ook. Maar betekent dit nou dat ik 'op de spaarstand' sta, en gedoemd ben te gaan jojo-en? Soms krijg ik wel eens de indruk dat als je eenmaal te zwaar bent (geweest) dat het bijna onbegonnen werk is; je moet wel minder eten om af te vallen, maar vervolgens past je lichaam zich daar aan aan, en moet je alleen maat steeds minder gaan eten. Of geldt dat alleen als je extreem dieet, met heel grote aantallen kilo's? Ik begrijp dat ik zometeen niet hetzelfde moet gaan eten als dat waar ik dik van werd, maar kan ik wel terug naar 'normaal', dat wil zeggen, meer dan sonja bakker voorschrijft?

Dank!
Lies

Mamalies

ik ben een jaar of 6 geleden ongeveer 10 kilo afgevallen, vervolgens door mijn scheiding nog 5 kg (ik had toen echt ondergewicht)
Het afvallen heb ik gedaan met streep-je-slank en sporten. Niet hardlopen maar zwemmen 3x (uiteindelijk 6x) per week. (Sporten is gewoon verslavend) Ik had daarvoor nooit gelijnd of ook maar iets gedaan dat op een dieet lijkt.

Ik ben na die laatste 5 kg in overleg met de dietiste weer iets aangekomen en heb nu al weer een aantal jaar dat gezonde gewicht. Het schommelt een beetje in de winter wat meer als in de zomer (kilo of 2) en dan let ik er net als Thiama wat meer op. Even geen koekjes en andere tussendoortjes. Maar ik kom zeker niet heel snel aan. Bij mij was het geen crash dieet, maar meer een herprogramering van mijn eetgewoonten. En die houdt ik nu vast. Ik eet idd iets meer als toen ik probeerde af te vallen en sta mezelf ook meer uitspattingen toe. Ik weeg mijzelf ongeveer 1x per maand of als ik merk dat mijn broeken wat strak zitten.

Dat van het snelle aankomen is idd vochtvasthouden. Vooral zout (en dat zit bijna overal in) heeft die werking. En dan is ook nog gebleken dat dit bij mensen met overgewicht meer effect heeft als bij mensen met een gezond gewicht. (http://www.voedingscentrum.nl/Voedingscentrum/Nieuws/risicos+van+zout.htm)

Lies e.a.

Lies, in een stukje boterkoek van 100g zit wel 515 calorieen. Uitgaande van een 1000 calorieen-dieet heb je met een zo'n stukje dus al ruim de helft van je dagelijkse calorieen binnen;-) Doe dat een paar keer per week en je bent zo een kilo aangekomen...
Wat dat jojo-effect betreft: ja, ook na een dieet als Sonja Bakker heb je risico dat je weer aankomt. Je lichaam staat toch in de spaarstand dus het gaat zuiniger om met de energie. Hoe langer je hebt gedieet, hoe sneller je weer aan zal komen als je weer meer calorieen gaat eten. Je kan je lichaam wel uit die spaarstand halen door je stofwisseling te verhogen; hier een link met wat goede tips: http://bakkerijblom.nl/joomla/index.php?option=com_content&task=view&id=13&Itemid=28

En hier heb ik nog een goede link om je dagelijkse caloriebehoefte automatisch uit te laten rekenen. Dus wat je aan energie nodig hebt voor je ruststofwisseling, om af te vallen en om op gewicht te blijven: http://www.menshealth.nl/Voeding/VoedingTonenOpPagina/BerekenJeCaloriebehoefte.htm

Fladderbeestje, even wat anders

Hoi Fladderbeestje,

Ik heb niet alles gelezen, heb ook geen ervaring met overgewicht, maar ik heb wel jaren gehad met een dramatisch streng dieet ivm voedselintolerantie met oedeem. Etenjes ontkwam ik ook niet aan, maar ik belde meestal enkele dagen van tevoren of ik ging even langs. Dan overlegde ik met de kok over wat wel mocht. Echt spontaan was het niet. Heel af en toe ging het mis, maar meestal ging het prima.
Ik weet of dit kan in jouw geval. Ik vrees dat mensen ook meer begrip hebben voor een voedselallergie dan voor overgewicht...maar toch.
Succes, het lijkt me een enorme opgave,
(voor de volledigheid na enkele jaren dieet was ik van mijn probleem af en ik ga dus weer uit eten zonder voorbereidingen)

Jonne

Wat dingen

"Doe dat een paar keer per week en je bent zo een kilo aangekomen..." Dan moet je in die week voor 7000 kcal aan boterkoek eten. Dat is 13 stukjes (uitgaande van 515 kcal per 100 gram) van 100 gram dat is 1,3 kilo boterkoek in een week. Je overdrijft, Elisa. Wel is het waar dat als je bijvoorbeeld 3 stukjes boterkoek in een week te veel eet, je na langere tijd die kilo erbij zult moeten dragen. De rekensom is snoeihard: om een kilo aan te komen moet je 7000 kcal "te veel" eten. Om hetzelfde af te vallen dezelfde hoeveelheid kcal te weinig.
En het is ook waar dat het zout en de suiker in boterkoek, benevens het tijdelijk aanvullen van je glycogeenvoorraadje voor een kilo of meer extra gedurende een paar dagen kunnen zorgen vanwege het vocht dat erbij hoort.
Het is mijn ervaring dat met regelmatig sporten je niet afvalt, maar het wel veel eenvoudiger is om op gewicht te blijven als je eenmaal afgevallen bent. Serieus sporten jaagt toch je stofwisseling wat op en je verbrandt stiekum wat extra kcal. Eet je dan een ons boterkoek, moet je ruim een uur hardlopen. Maar als je inderdaad graag hardloopt is het dus geen doodwond als je eens een stukkie boterkoek weghapt.
Het is verder een mentale kwestie. Als je mijn gewichtsverlies ziet, dan schommelt dat met pieken en dalen naar beneden. Trek je daar een trendlijn door, dan zie je dat ik over all op weg ben naar een (veel) lager gewicht. Maar het is mentaal altijd weer even doorbijten als je in een week een pond bent aangekomen volgens de weegschaal terwijl je je strikt aan je dieet had gehouden. Andersom kan het zijn dat je een feestje had, of een etentje zoals Fladder en dat de weegschaal na een week toch nog gewichtsverlies aangeeft. Vergelijk het met de beurskoers, heftige schommelingen ook per week maar er is meestal wel een trend te ontwaren. Ik denk dat je op die manier ook aankomt. Schommelend, met een trendlijn naar boven en omdat het schommelt heb je het misschien te laat in de gaten. Daarom moet je, als je afgevallen bent, een schommelgewicht handhaven zoals sommigen hier ook doen. Dus bij x kilo extra: ingrijpen. Fladder, sterkte hoor. Zullen we een draadje starten waarin iedereen zijn of haar tips en trucs kwijt kan om het lijnen prettiger te maken? Receptjes, mentale kunstjes, dat soort dingen?

Toch ook zekere manier

Hoi Fladder!

Ik denk ook dat je (naast je afvalplannen) een plan moet maken om zélf met je lijf een beetje in ´vrede´ te komen. Ik weet het, het klinkt zo zweverig als wat, maar ik merk toch, dat ik bij allerlei andere ´kwalen´ moet leren leven met wat IS (al zijn er best momenten van erge heimwee naar wat was, en dat lijkt me ook normaal)

Qua ´dik´ zijn zou het ook zo moeten, je hebt dit lijf, je accepteert het niet, maar je moet er wel mee leren leven, want het is niet zomaar anders.

Als je het nou als een ziekte bekijkt?

Ik zeg niet dat je de vetrolletjes moet omarmen, maar misschien kun je een manier vinden (evt. met hulp) om ook een beetje meer van je buitenkant te gaan houden.

Want ik meen te lezen uit jouw postings (vet etc..) dat je zélf een erge hekel hebt aan je buitenkant.

Allerlei zaken schrijf je toe aan het dikzijn, terwijl dat misschien niet eens nodig is.

Ik probeer het voorzichtig te zeggen, ik weet hoe mensen kunnen oordelen op buitenkanten, maar toch denk ik dat het verschil maakt, dat stukje ´ermee leren leven´ (accepteren vind ik een moeilijk woord )

Misschien dat je, vanuit een wat meer tevreden gevoel, ook wat meer kunt kijken naar alles wat wél goed gaat (mijn levensstrategie en dat werkt voor mij best goed!)

Sterkte, ik weet dat het moeilijk is en ik gun je zo oneindig veel meer geluk en blijheid!

Groetjes, hou vol! Mien

Mien,

Ik denk dat je gelijk hebt. Het verhaal van Fladderbeestje maakt al duidelijk dat afvallen niet alleen een kwestie is van input en output; minder calorieën tot je nemen dan je verbrandt. Er speelt meer.
Ik ben er van overtuigd, dat je beter in je vel komt te zitten, in meerdere betekenissen van het woord, als je meer vrede met jezelf krijgt. Winston Churchill zei het zo : Wees lief voor je lichaam opdat je geest zich erin thuis kan voelen.
Als het afvallen zo moeilijk gaat, zoals bij Fladderbeestje, is het extra belangrijk om een beetje mild voor jezelf te zijn.
In gezellug staat een draadje voor afvallers. Maar het nadeel van dat draadje vind ik dat het zo beperkt is, alleen calorieën en kilo's. Het gaat niet over de worsteling die afvallen is. De dingen die je over jezelf ontdekt in dat proces.

Ha! 1,3 kilo boterkoek!

I wish...Nee, er glipte een stukkie tussendoor, en ik vroeg me opeens af of mijn zwaartse straf nou het gewicht van dat stukkie zou zijn, of dat dat veel meer kon zijn. Als ik het begrijp kan dat op korte termijn meer zijn (vocht) en op langere termijn gewoon een kwestie van de algehele intake vs verbruik van calorien.

Wat betreft het jojo-en; ik weet dat sommigen Sonja Bakker zien als crash-dieet. Ik denk dat het op mijn manier wel meevalt, omdat ik 's avonds normaal eet (en verder eerlijk gezegd ook wel eens zondig). En 6-7 ons afvallen per week is toch niet zoveel dat je op de spaarstand gaat? Ik vind het moeilijk om 'langzamer' te lijnen, want juist het resultaat stimuleert zo tot volhouden. Maar het zou jammer zijn als ik hiermee in een zelfgegraven kuil val..
Ik stel me voor zometeen vast te houden aan SB qua variatie en fruit (at ik vroeger nauwelijks), maar verder gewoon de teugels wat te laten vieren en zo nu en dan een uitspatting toe te staan. En dan zorgen voor een schommel-bandbreedte a la AMK en Tihama. Ik schommel nu naar beneden (inderdaad, het verschilt per dag, maar de trend is heel duidelijk neerwaarts) en ik wil zometeen horizontaal schommelen, zeg maar.

Met hééél soms een hééél klein stukje boterkoek...

Knop moet om

Misschien een nutteloze bijdrage omdat het al gezegd is maar wil het toch even kwijt. Na jarenlange strijd (en dan heb ik het over ruim 25 jaar) en alle diëten te hebben gedaan die er bestaan is bij mij de knop om. Ik wil afvallen en daarna nooit meer aankomen. In mijn optiek maakt het niet uit of je langzaam of snel afvalt, als je daarna weer overgaat op wat je ervoor deed kom je weer aan dus inderdaad het is een levenslange strijd. Ik ben dus net als een paar dames hier NIET van plan om erna weer te gaan eten wat ik voor mijn dieet at. Ik ben ook een wandelend calorieboek en weet precies waar mijn lijf mee om kan gaan en wat mijn lijf meteen opslaat.
Ik ben dus wel begonnen aan een crashdieet gewoon omdat ik er zo ontzettend genoeg van heb. Ik schreef een tijd geleden ongever het volgende in een mail aan iemand: ik heb genoeg van het gelach en gegniffel, genoeg van te kleine terrasstoelen, inschatten of je op die stoel kunt gaan zitten, in een pretpark niet in de wagentjes passen, niet meer je auto in kunnen omdat een collega te dicht naast je heeft geparkeerd, genoeg van mensen die in je winkelwagen kijken, opzien tegen ontmoetingen met vreemden, altijd moeten verantwoorden voor wat je eet, niet op straat durven eten, niet gaan zwemmen en naar het strand durven etc etc deze lijst kan heel lang worden. Ik weeg in kilo's meer dan jij Fladder en ik ben ook nog eens kleiner. Mijn knop is vooral om omdat ik lichamelijke klachten kreeg die ik nooit heb gehad en omdat ik net als jij er lang wil zijn voor mijn kinderen.
Ik doe nu een crashdieet (Dr. Cohen of ja een variant erop want ik heb geen 750 euro) en ben inmiddels al wat kilo's kwijt. Dit is ook een koolhydraatarm dieet.

Ik denk dat eerst de knop om moet en dat je dan ook gemotiveerd bent om het na een dieet (of dat nou een crasdieet is of niet) vol te houden om niet meer zoveel aan te komen. Zonder dat die knop echt om is denk ik dat geen enkel dieet blijvend werkt.

Groetjes en succes,
Moon32

Lief voor je lijf

Als ex-boulima en -anorexiapatient weet ik als geen ander hoe onvrede met je lijf verstrekkende gevolgen kan hebben. Hoe deze onvrede/haat het bereiken van je ideaal gewicht in de weg kan staan. Omdat het dan een kwestie wordt van vechten, wilskracht en het altijd weer verliezen. Ik geloof dat wat mij het meeste heeft geholpen bij het overwinnen van deze ziektes, het normaal leren omgaan met eten en het uiteindelijk bereiken en vasthouden van mijn normaal gewicht het leren accepteren van mijn lijf is geweest. Daartoe heb ik toen een tijdlang haptotherapie gevolgd. Heel eng, heel confronterend maar ik heb weer geleerd te houden van mijn lijf met al zijn imperfecties. Niet alleen uiterlijke onvolkomenheden, maar met name de vele fysieke ongemakken en ziektes die ik heb gehad. Ook ik geloof er heilig in dat het niet alleen gaat om calorieen maar vooral de verhouding die je met je lijf hebt. Als je niet meer hoeft te vechten en je beseft dat het niks met wilskracht te maken hebt zal je lichaam makkelijker meewerken. Het loslaten van negatieve gevoelens en het accepteren van je lijf en er relaxter mee omgaan scheelt enorm. Afvallen moet niet een oeverloos gevecht zijn. Je moet niet continu het idee hebben dat je je van alles moet ontzeggen. Anders hou je het niet vol. Een gezonde geest in een gezond lichaam, maar dat gezonde lichaam bereik je ook alleen met een gezonde geest. Het is een wisselwerking. Je hebt maar een lichaam en daar moet je lief voor zijn. Kijk naar de positieve, mooie kanten van je lichaam en staar je niet blind op de lelijke, gebrekkige kanten. Haptotherapie kan echt heel goed werken!

Elisa, amen, amen en amen

Ik ben het zo met je eens! Afvallen is pas het 2e couplet. Of misschien wel het derde. Eerst acceptatie van jezelf. Mildheid en vergevingsgezindheid tegen over alle fabrieksfoutjes. En pas dan kun je je afvragen of het vet nog fucntie heeft. De hoop op een ideaal gewicht heb ik allang opgegeven. Maar ik doe toch een leuke dingen met dat imperfecte lijf! (ja dat ook) ik ben eindelijk gaan sporten. Ik wist niet dat sporten op zich zo leuk was!
Knekkerbreudje, ik heb ook een tijdje in het draadje gezellug gehangen, tot ik heel plotseling ziek werd. Ik had de hoop dat ik desondanks kon blijven afvallen, maar het vreetmonstertje in mijn hoofd had besloten dat het verwerken van de schrik moest met crackertjes en chips. En uit gene heb ik het draadje toen stilletjes verlaten. Enne, het is niet Bellefleur die het holistisch afvallen introduceerde, maar Mien... En Tatjana van Strien heeft onlangs nog gezegd dat calorieën tellen alleen niet werkt, omdat de meeste gewichtigen emotionele eters zijn.

Ha! fladder!

Ik had nog een zin onder mijn tekst gezet en weer weggehaald, waarin ik nog even het statement wilde maken dat niet iedereen met overgewicht een emo-eter is, en dat ik dacht dat jij dat ook niet was. Maar dat vond ik wat overdreven, en heb het dus weer weggehaald. Had ik dat nou maar niet gedaan! Spijt! Schuldgevoel. Waar is de zak met chips ;-)
Jouw lijf brengt ongemak met zich mee. Maar dat hoeft nog geen reden te zijn om er tégen te vechten. Ik blijf er bij dat dat tegen je gaat werken. Jouw lijf heeft al die lagen vet niet gewild. En dus jouw boosheid er tegen ook niet. Voor alle duidelijkheid, ik wil de last die je moet dragen (letterlijk!) niet bagatelliseren.
Bellefleur

Fladder

'inside me there's a thin person screening to get out' en 'als god had gewild dat ik zou leven op wortels en paprika had hij wel een konijn van me gemaakt' mijn twee favoriete quots alles tijden.

Fladder

Ik vind ook dat men van bepaalde vooroordelen af moet mbt overgewicht/ondergewicht hebben. Ik weet dat je wel degelijk van medicijnen dik kan worden. Ik weet dat er mensen met obesitas zijn die geen eetstoornis hebben in de zin van overmatig eten/onverantwoord eten en andersom bij magere mensen. Ik weet dat er wel degelijk een aanleg is om dik te worden en dat het bij sommige mensen echt in de genen zit danwel fysiek bijna onmogelijk is om op gewicht te blijven/af te vallen. Eea is een samenloop van verschillende interne/externe factoren. Ik weet ook hoe afschuwelijk het is om in een lijf gevangen te zitten dat niet bij jou past. Aan een heleboel dingen kun je iets laten doen (cosmetische chirurgie) maar om slanker te worden zal je moeten blijven eten en kan geen scalpel aan te pas komen. Wat anorexia betreft: het afvallen gaat snel op een appel per dag in combinatie met honderden work-out oefeningen; het aankomen gaat nog sneller als je (al dan niet verplicht) meer eet. Dat is wat de meeste anorexia-patienten haten en vrezen. Die kilo's vliegen eraan en ook nog eens op de meest onwenselijke plaatsen want je lijf schreeuwt om die calorieen en slaat ze meteen op. Zeg maar het jojo-effect maar dan in het extreme. Het is niet voor niks dat veel anorexia-patienten dan boulimia ontwikkelen; wel eten maar de boel zo snel mogelijk lozen door te braken/te laxeren. Braken heb ik nooit gedaan; wel laxeren. In dat verband wees ik ook op het voorzichtig zijn met overmatig gebruik van vezels. Te veel vezels zijn wel degelijk schadelijk; ik heb de gevolgen met eigen ogen gezien toen ik in de kliniek zat. Een kuur van een week of vijf kan geen kwaad maar extra vezels maandenlang gebruiken is niet gezond. Net als het nemen van vochtafdrijvende pillen of thee. Je forceert je lijf tot onnatuurlijke dingen met natuurlijke middelen die daarvoor niet zijn gemaakt! Fladder, ben je altijd te zwaar geweest? Is echt alles onderzocht? Fysiek, endocrinologisch, hormonaal, vochthuishouding? Het is bijvoorbeeld ook zo dat langdurige stress gewichtstoename kan veroorzaken door overmatige produktie van het stresshormoon cortisol. Je alvleesklier en bijnieren zijn dan van slag. Als je dan toch niet afvalt of heel moeizaam, gebruikt je lijf de calorieen extreem effectief. Minder calorieen nemen heeft dan uiteindelijk een averechts effect, want die "spaarstand" wordt alleen maar groter. Je zal dan juist meer en vaker moeten eten en heel langzaam je metabolisme weer wat verhogen met name met behulp van lichaamsbeweging. Qua calorieen-inname misschien een paar honderd onder de hoeveelheid zitten die je dagelijks nodig hebt maar geen 1000 calorieen-dieet moeten volgen. Zo duurt het wel langer om af te vallen maar het resultaat is wel blijvend zonder dat je je leven lang op een wortel hoeft te blijven knagen. Nog iets over maaltijdvervangers: niet doen. Je leert zo niet gewoon te eten en je houdt je lijf voor de gek. Dat lijf merkt heus wel het verschil tussen twee volkoren boterhammen met kaas en zo'n shake. De meeste mensen die afgevallen zijn op dit soort duur onzinspul komen weer aan; dit geldt voor 95% van de mensen (waaronder ik dus ook ooit). Ik heb praktisch alle dieten ooit wel eens gedaan en ze hebben zonder uitzondering niet geholpen. Misschien soms wel voor eventjes, maar de verloren kilo's kwamen dubbel en dwars weer terug. Pas toen ik "normaal" ging eten maar wel met gezond verstand en beleid viel ik af. Dus gewoon vetten, koolhydraten en eiwitten eten. Maar in kleinere hoeveelheden en verspreid over de dag. Dat met meer lichaamsbeweging heeft me geholpen om 30 kilo af te vallen, op gewicht te blijven zonder moeite en weer van eten te genieten zonder schuldgevoelens. Ik kan zelfs weer snoepen zonder dat het hele pak op moet (ik was suikerverslaafd). Ik ben overigens 1.58 en weeg 50 kg. Nu ik bijna 40 word, merk ik dat dat ene kilootje wat ik weleens te zwaar ben er moeilijker afgaat dan vroeger maar ik kan er eerlijk gezegd niet zo mee zitten. Het weerhoudt me er niet meer van om zoals vandaag lekker met zoonlief een ijsje te eten;-) En dan neem ik geen waterijs, maar chocolade-ijs met sprinkels. Eten is genieten. Dat ik dit ooit nog eens zou kunnen zeggen is wat mij betreft een wonder. En dat is wat ik ook hoop voor jou Fladder en al die anderen die kampen met onder- dan wel overgewicht, eetstoornis of niet.

Hmmmm,

Dat is nou weer een voordeel van de bolle medemens. Ze knuffelen zo lekker. Jij een knuffel terug? Ik ben namelijk ook heel rond...

Emo-eters?

"omdat de meeste gewichtigen emotionele eters zijn" Er is net een interview gepubliceerd met onderzoekers waaruit het tegendeel blijkt. Ik copy paste even:
Waarom zien sommige mensen zichzelf dan als een emotionele eter?
“Het antwoord op die vraag hebben we gevonden door de deelnemers, die zichzelf als emotionele eter beschouwen,in een dagboekje te laten bijhouden hoeveel tussendoortjes ze eten per dag. Uit dit onderzoek konden we afleiden dat mensen vooral uit gewoonte meer gaan snacken, en niet als gevolg van nare gevoelens. Het lijkt er op dat deze mensen zich zorgen maken over hun eetgedrag en een legitieme reden zoeken voor dit snacken. Dat is niet zo gek. Tegenwoordig wordt iedereen bestookt met gezondheidsinformatie en wordt er van je verwacht dat je let op wat je eet, omdat er nou eenmaal veel te eten valt. Jezelf een emotionele eter noemen, is dan een excuus voor die paar kilo’s die erbij kunnen komen. Mensen snappen heel goed dat gezond eten belangrijk is, ze maken zich er zorgen over, maar ze voelen zich niet in staat om hier ook daadwerkelijk iets aan te doen. Sterker nog, omdat ze weten dat het slecht voor ze is, lijken mensen het snacken strategisch in te zetten om zichzelf te kunnen belonen na een zware week.”
Dat klinkt alsof mensen zichzelf voor de gek houden?
“Het is in ieder geval iets anders dan emotioneel eten. Dat zien we sterk terug in ons huidige onderzoek. Twee groepen moesten bijvoorbeeld dezelfde opdrachtjes doen in het lab, maar bij een aantal gaven we aan dat er iets mis was gegaan en dat ze het taakje opnieuw moesten doen. Doordat ze langer moesten doorwerken, aten deze deelnemers vervolgens meer dan de andere groep, als een soort beloning.”
Moraal: snacken = jezelf belonen met iets waarvan je weet dat je het niet nodig hebt en dat luxe is. Snacken is niet: eten uit verdriet, stress enz. enz.
Voor wie het helemaal wil lezen: http://www.ublad.uu.nl/WebObjects/UOL.woa/3/wa/Ublad?id=1035779

Afvallen in tijden van stress

Ik ben zo iemand die gigantisch afvalt in tijden van stress. Ik heb erover nagedacht nav jouw vraag Fladder, maar ik krijg dan idd geen hap door mijn keel. Eten heeft dan geen prioriteit, ik sta er niet bij stil dat ik iets moet eten, mijn lichaam 'vraagt' er niet om.... Tuurlijk vraagt mijn lichaam er wel om, maar ik 'hoor' het dan niet. Ik survive heavy shit op sigaretten en koffie. Killend!!! Maar je kunt aan mij echt zien of ik goede of slechte tijden beleef. Slecht betekent ingevallen gezicht, zwabberende broeken en polsjes als lucifers. Goede tijden betekent gevulde wangen, broeken die net iets te strak zitten en tieten!
Ook ik heb een hele historie van lijnen en afvallen en aankomen achter me. Begon op mijn 14e met calorieen tellen. Hield alles in een schriftje bij en leefde op een bepaald moment van 300 calorieen per dag!!! Toen ik mezelf op een dag afvroeg of er misschien calorieen in tandpasta zaten, begreep ik gelukkig zelf dat het de verkeerde kant op ging. Daarna het befaamde jojo-effect. Aankomen, afvallen enz. Pillen, poeders en laxeer middelen. Gelukkig kon ik geen vinger in mijn keel steken. Heb het wel geprobeerd.. Heb op een gegeven moment besloten om niet meer te dieten, ik was dieetmoe, maar echt op te letten met wat ik eet. En mijn makke is gewoon koek. Het is een verslaving. Als ik een pak in huis heb dan moet het op... Heb ik er twee dan moeten ze allebei op. Chocola, chips, patat enzo, ik vind het lekker, kan het ook best eten maar koek......zeer gevaarlijk voor mij. 1 gevulde koek zie ik meteen terug qua buikomvang (inbeelding????) laat staan een heel pak.
Ik ben 1.72 cm lang en heb alles tussen 56 en 86 kilo gewogen. Meestal schommel ik rond de 65 tot 67 kilo. Prima gewicht dus. Maar zelfs toen ik 56 kilo woog vond ik mezelf nog te dik. Ik schaam me af en toe voor mijn eigen gedachten en mijn vertekende zelfbeeld, want ik WEET dat ik niet dik ben. Maar je kunt kennelijk het gezegde dus ook omdraaien: there is a thick person inside me screaming....etc.

Afvallen bij stress

Hoi fladder,
Ook ik val af bij stress. Of dat komt omdat ik geen hap door mijn keel krijg, of dat het vanzelf gaat, vroeg je? Nou, daar ben ik nog niet achter en ik wil er eigenlijk ook niet achter komen ;-)
Ik heb een periode gehad waarin ik zeer gestressed was maar ook overwerkt en overspannen. Toen kon ik letterlijk geen hap door mijn keel krijgen. Ik leefde op koffie, sigaretten en yoghurt met muesli en een klein bord warm eten dat vooral zacht en fijn moest zijn. Ik raakte 7 kilo kwijt in 8 weken en zat op een ondergewicht volgens de BMI-wijzer.
In een latere stressperiode had ik wel enorm veel stress, maar was ik niet overwerkt of overspannen. Ik at normaal maar ik raakte toch 5 kilo kwijt in een periode van ook ongeveer 8 weken. Die laatste kilo's zijn er nooit meer allemaal bijgekomen, slechts 2 kilo heb ik terug maar mijn BMI is nu wel in de groene zone.

Heb je ooit koolhydraatarm geprobeerd?

Zelf ben ik er erg tevreden over.
Veel mensen denken dat je bij een Atkins dieet veel vet moet eten en allerlei dure supplementen nodig hebt.
Vet wordt echt niet voorgeschreven. Je mag het wel maar het moet niet. Het enige dat je de eerste weken niet/nauwelijks mag zijn koolhydraten. Voor mij betekent dat dat ik veel eiwitten eet om mijn maag voldoende gevuld te krijgen. Daarnaast eet ik ook groenten (de meeste zijn koolhydraatarm) maar die helpen veel minder voor de vulling/honger.
Zou een heel ander soort dieet misschien helpen voor jou om een doorbraak te krijgen in het afvallen?