Deprecated: Automatic conversion of false to array is deprecated in /var/www/oudersnl/system/core/class_system.php on line 259
Ik kan steeds minder goed tegen stress... | Pagina 3 | CJG forum door Ouders.nl
Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Ik kan steeds minder goed tegen stress...


Sinilind

Sinilind

26-02-2018 om 13:02 Topicstarter

Late reactie van mij

Dag allemaal
Ik was op schoolreis met alle 3de klassen en zaterdag en zondag heb ik bijgeslapen, ik schat 18 uur per 24 uur. Heeft me goed gedaan.
Daarnaast heb ik veel aan alle tips, hoewel ik me ook herken in de reacties die zeggen dat sport soms echt niet op te brengen is.
Ik heb de laatste weken veel op mijn bord, privé en professioneel. Het is eigenlijk te veel maar ik weet niet zo goed waar ik snijden kan. Even uiteenzetten:

1) Privé: vriend heeft werk maar onregelmatig (per opdracht) en zonder enige garantie dat het doorgaat na de lente (hij vervangt iemand die langdurig ziek is). De extra inkomsten kunnen dus snel ophouden. Werk vinden na je 55 is moeilijk, vooral als je een periode van enkele jaren eigen baas bent geweest. Stress ++
2) Privé: een van de zonen van vriend gaat heel slecht, en zijn moeder weigert hulp/bemoeienis/betrokkenheid van mijn vriend. Elke keer dat mijn vriend belt om te vragen hoe het met X gaat, wordt de telefoon niet opgenomen of 10 seconden om te vertellen "bemoei je er niet mee". Het is niet mijn probleem maar ik heb er veel mee te maken zijdelings. Vriend is gefrustreerd en trekt het zich heel erg aan. Stress +++
3) Werk: veel hooi op mijn vork, lange uren, leuke dingen maar ook minder leuke dingen. Ik werk officieel 7 dagdelen maar zit ook op mijn vrije dag voor school te werken. Oplossing: me beperken tot lesgeven en nakijken en geen extra tijd besteden aan mijn mentorleerlingen. Alle andere taken neerleggen. Kan, maar dan is enige promotie uitgesloten.
4) Privé (mij): mijn beide ouders worden ontzettend snel oud en ik merk aan alles dat ze er niet lang meer zullen zijn. Het trekt aan me, vooral omdat ze zo ver weg zijn. Je gaat niet even snel naar Frankrijk, of Polen.

Ik zit inderdaad in de menopauze, mijn menstruatie is zeer onregelmatig, eens in de drie maanden en dan weer elke maand, en dan weer niet. Helaas houdt PMS nog steeds aan, elke maand trouw een weekje.
Ik slaap slecht door pijnklachten (schouders, zenuwpijn in de arm etc.) en doordat ik soms het opeens te warm krijg (opvliegers vermoed ik). Nu ben ik net begonnen met een ostheopaat bezoeken, hopelijk gaat het helpen.

Ik geloof best dat uit sporten extra energie te halen is, en ook (en vooral denk in) uit een andere mind set. Depressiviteit is me niet onbekend, ik schommel inderdaad veel met gemoedstoestanden, maar ik voel me nu niet depressief. Alleen heel erg moe en ontzettend snel gestrest.
Sini

Ava

Ava

26-02-2018 om 14:02

Niet alles aantrekken

Er speelt wel wat, met name de financiën zouden er bij mij ook inhakken, waardoor de rest wat harder binnenkomt.

Maar #2 is niet iets wat jou aangaat maar wat jouw vriend, zijn ex en hun zoon aangaan.
En zeker met 2 ouder wordende ouders, zou je die problemen op de achtergrond kunnen laten, voor wat betreft jou dan. Het is het pakkie aan van jouw vriend, zijn ex en hun zoon. Het is vervelend maar ook zonder jouw zorgen bemoeien zij zich met deze jongen en heb jij daar weinig mee in principe. Tenzij je je heel onzeker voelt over het contact tussen jouw vriend en zijn ex maar dat lees ik niet. Dan zou er wat spelen op drie vlakken; privé, werk en relatie.
Maar dat lees ik niet dus ik vraag mij af waarom de ellende om je heen ook zonodig oppakt.

Sinilind

Sinilind

26-02-2018 om 15:02 Topicstarter

Helemaal mee eens dat het niet mijn probleem is. Maar als vriend onzeker, verdrietig, depressief en boos wordt door de ellende rondom zijn kind dan is het toch “indirect” een stressfactor bij mij: vriend is dan moeilijk in de omgang en vraagt om meer steun. Vriend heeft ook zijn eigen problematiek (ADD en autistische stoornis) waardoor hij een partner met gebruiksaanwijzing is. Ik heb een poos getwijfeld of ik er goed aan deed om met hem te blijven samenwonen maar ik wil hek niet kwijt, die reflectieproces is bij mij afgerond en beantwoord met een volmondig ja. We hebben elke maand samen “therapie”, een coach gespecialiseerd in de problematiek en die ons helpt.
Maar dat ik de stress en het verdriet van mijn vriend opzij kan leggen is niet realistisch.
Sini

Kaori

Kaori

26-02-2018 om 15:02

wat dan wel

1; misschien is het handig om de inkomsten van je vriend als extra te gaan beschouwen en niet als vaste inkomsten en daar jullie basis begroting op af te stemmen. Zijn inkomen kan dan dienen voor de extra's. Beschouw jullie als een 1kostwinner gezin. Daarin zijn jullie niet de enigen die van 1 inkomen leven. vraagt keuzes die soms moeilijk zijn, maar je financien zijn dan geen stress factor meer.

2. Dat snap ik wel, hoewel het jou niet rechtstreeks aangaat ben je wel betrokken bij vriend en zijn zoon. Wellicht dat je hier toch wel wat aan kunt doen samen met de coach, waardoor het minder hard bij jou binnenkomt en tot minder stress leidt.

3. Vraag je zelf af of je wel promotie wil maken. Wordt je daar gelukkig van van die bijkomende taken? Van die bijkomende werkdruk.

Ik wil ook geen promotie maar gewoon mijn werk goed doen. Van mij een niveau om hoog werken wordt niemand gelukkig en met name ikzelf niet. Je kunt je ook in de breedte ontwikkelen.

4. Is een lastige ouder wordende ouders. Bij mij is de afstand wel veel minder groot maar ik zit ook niet om de hoek. Zijn er nog broers / zussen die je hier kunnen ondersteunen.

Giet hier idd nog een sausje menopause bij en het is veel.

Ik zou met zo'n volle bak niet nog meer dingen willen moeten. Meer bewegen begint bij meer bewegen en niet gelijk als een topsporter door het leven willen gaan. Dus niet lekker slenteren met de hond maar dezelfde tijd wandelen alleen in die tijd verder, dus sneller wandelen. Bewust een andere langere route nemen naar bv een college, of altijd mee lopen naar de koffie automaat ipv je collega koffie mee te laten nemen.
Kijk ook eens of je zulke kleine veranderingen kunt maken in je voedingspatroon, dan heb je in beide gevallen de grootste kans dat het blijvend wordt.

Plien

Plien

26-02-2018 om 16:02

zie ik het goed

dat die promotie eigenlijk gewenst is ivm meer financiële zekerheid (hoger salaris) en niet om zo nodig nog meer verantwoordelijkheden erbij te hebben?

Aan veel van bovengenoemde situaties kun je weinig veranderen en dat wekt frustraties op. Het enige wat je nu zelf kunt doen is zo goed mogelijk voor jezelf zorgen.

Ava

Ava

26-02-2018 om 17:02

#2: die drie stresssterren

Ja en nee. Ja, het zal er zijn en nee, het gaat jou niet direct aan. Maar je geeft het wel drie stresssterren. Dat betekent dat je het je veel te veel aantrekt. Er zal vast een reden zijn waarom ex bemoeienis of zoon van jouw vriend er niet bij kan hebben dus laat dat rusten.

Die stressfactor zou ik dus zo snel mogelijk neutraliseren tot een proportie die het wel verdient. En daar desnoods hulp bij inschakelen, zsm. Het is nl niet iets dat je direct aangaat dus je ermee bemoeien kan je beter laten en bovendien je kan niets bijdragen of veranderen aan de situatie dus dat kan ook alleen maar stress opleveren (als je het je zo aantrekt). Het is maar beter zo min mogelijk tijd uittrekken voor dit probleem (want dan lijken problemen vaak groter en de kans dat je erin betrokken raakt, is groter). En dus is je werk gelijk een afleiding van de problematiek rondom zoon. Als je die niet hebt, wordt de focus op zo'n probleem groter.

Je werk kan je niet veranderen maar je bent er wel afhankelijk van (zo snel vind je niet iets nieuws). Daarom zou ik niet kiezen om iets te laten liggen (je mentorgroep) maar wel afwegen waar en hoe je daar je energie in steekt. Zoiets kan je neerleggen bij de coach die betrokken is bij de problematiek van jouw partner. Die weet vast ook wel iemand waar jij goed terecht kan bij zoiets. Bovendien is er kans op promotie, een deur naar de toekomst. Zulke openingen nu al afsluiten, is niet slim, met name gezien de werksituatie van jouw partner. Verwaarloos je dit, krijg je er problemen bij en worden je andere problemen groter.

Je schrijft over de problematiek van jouw vriend maar ben jezelf misschien ook prikkelgevoelig en stressgevoelig? Vind je het moeilijk te schalen, lijken sommige problemen, door jouw (hyper)focus, opeens heel groot en onoverkomelijk? Het doet mij daaraan denken. Ik lees namelijk dat je snel geneigd lijkt te zijn de problemen en stress die jij ervaart, extern op te lossen. Liefst moet een ander die oplossen want ze horen niet in jouw leven thuis maar je hebt er wel veel last van.

Dat lijkt mij pas stressvol; dat je een ander moet zien te bewegen tot het oplossen van de stress waar jij in jouw leven last van hebt, en dan ook nog voor dingen waar je weinig mee te maken hebt. Zoiets kost bakken met energie en de opbrengst zal laag zijn en de frustratie hoog (mensen zien niet snel -terecht of onterecht- in waarom zij jouw probleem tot het hunne moeten maken en het op moeten lossen, voor jou).

Weliswaar zal die redenatie je lijken te verlossen van (een al te grote) verantwoording naar jezelf toe maar tegelijkertijd ontneemt het je van het in eigen hand nemen van jouw eigen problemen. Je kan een ander niet veranderen maar wel hoe jezelf met dingen omgaat. En laat dat laatste nu juist wel een van de geluksfactoren te zijn, die jij dus uit handen geeft. Het geeft een enorme power en voldoening als je met jezelf aan de slag gaat.

Ik bedoel hiermee dat je focus niet moet zijn op je partner en hoe hij onder invloed van ass en add omgaat met zijn zoon en ex (en hun reactie op hem) maar hoe jij je minder van die stress aantrekt zodat jij je kan focussen op die deur naar de toekomst, op mensen waar jij wel enige zorgzaamheid moet besteden (jouw ouders). Dan heb je de stress in je leven verkleind.

Als het geluid uit de radio te hard voor jouw oren staat, kan je de radio uitdoen (externe factor) maar dat werkt niet voor de zoon van jouw vriend of voor de moeder van zoon. Met die stress moet jezelf leren omgaan al dan niet met hulp van buitenaf. Stress mbt je werk en je ouders, zaken die wel direct met jou te maken hebben, zijn juist wel zaken waar je je voor in moet blijven zetten zonder dat het je verslijt.

De man met het zwaard

Zo te lezen, ben je de man met het zwaard tegengekomen. Steeds klaar staan voor anderen, jezelf wegcijferen en nu het punt bereiken dat je de rekening gepresenteerd krijgt.
Eigenlijk te vergelijken met iemand die lange tijd een ernstig zieke patiënt verzorgt, zelf uitgeput raakt en lichamelijke klachten krijgt. De rekening van onophoudelijk bezig zijn in je hoofd met bezorgdheid om anderen, omdat die zich van jou afhankelijk maken.
Ik denk niet dat het komt door slechte planning of twijfel aan je eigen capaciteiten als docent of als ouder. Je krijgt nu een terugklap door de lange tijd van zorg en klaar staan voor anderen.

Je bent bang dat je niet in aanmerking komt voor promotie. Promotie krijgen is vandaag de dag zo moeilijk te peilen. Straks verwacht je promotie en krijg je het alsnog niet. Leef niet in een luchtbel, als het nog helemaal niet zeker is dat die promotie komt. Heb je vanwege het mentorschap dan soms een toezegging op promotie als je dat volgend jaar ook blijft doen? Mentorschap sleurpt tijd, meer tijd in verhouding tot de vergoeding die je ervoor krijgt. Je kan ook het mentorschap, wat relatief veel tijd kost, laten voor wat het is en in plaats daarvan kijken of je meer uren kan les geven. Les geven is overzichtelijker qua urenbesteding en beter in te plannen.

Financiën: woon je nog op jezelf? Samenwonen scheelt in de kosten.
Wonen de kinderen van je vriend nog thuis? Kunnen ze evt meer bijdragen aan kost en inwoning?

Gebruik de coach om je eigen last bespreekbaar te maken; dus niet alleen gericht op coaching van je vriend maar ook aandacht voor jouw hindernissen.

Sinilind

Sinilind

27-02-2018 om 10:02 Topicstarter

Paar antwoorden

Ava, je slaat de spijker op zijn kop door te schrijven dat ik er anders moet leren omgaan, als ik het niet kan veranderen. Het klopt grotendeels. Ook vriend moet veranderen. Hij heeft nu de neiging om mij als klankboord te gebruiken om zijn ideeën, problemen en gevoelens te bespreken. Begrijpelijk wanneer je samenwoont, maar het is net wat ik niet kan hebben in momenten van stress. En wanneer je zegt dat ik me er niets aan met trekken, zou het makkelijk zijn als ik het probleem niet zou merken aan het gedrag van vriend. Maar wanneer vriend te laat zuchtend opstaat en de hele dag gestrest en bitsig door het huis rondloop heb ik weinig keuze helaas. Ik moet blijkbaar leren afbijten.
Promotie maken: ik wil van schaal veranderen, dat houdt in dat ik bepaalde dingen aan moet pakken om te tonen dat ik het "verdien". De reden is puur financieel: het zou 400€ netto per maand meer betekenen, zo niet meer. Gezien het feit dat ik kostwinnaar ben (mijn vriend verdiend wel wat maar onregelmatig en minder) is het wel mooi megenomen. Vooral omdat we duur wonen (wel enorm woonplezier en een grote tuin dus het blijft voorlopig zo).
Flanagan: we wonen sinds september 2016 samen. Wetend wat ik nu weet (vooral over zijn stoornis) is het twijfelachtig of we zo snel waren gaan samenwonen. Maar achteraf kijk je een koe in de kont, zoals vriendlief vaak zegt. De situatie is dat ik samenwoon met een hele lieve en niet makkelijke man, en dat we vaak financiele en familiezorgen hebben.

Ik heb gisteren mijn eerste afspraak met een ostheopaat gehad, ber er als herboren uitgekomen (zelden zo lichamelijk ontspannen geweest in maanden) en morgen vlieg ik met zoon voor 3 dagjes Lissabon. Dat is leuk, en ik verheug me erop.

Daarna zal het van dag tot dag bekijken wat ik aankan en proberen minder op te nemen.
Sini

Niki73

Niki73

27-02-2018 om 11:02

Je vriend

Ook tegen een lieve, maar moeilijke man die jou als klankbord wil gebruiken kun je zeggen: nu niet schat. Ik kan het nu gewoon even niet aan. Laten we een eindje gaan wandelen.
Doet hij eigenlijk iets om zijn stress kwijt te raken, behalve die op jouw schouders te leggen? Daar valt misschien ook nog winst te halen.

Mijntje

Mijntje

27-02-2018 om 12:02

op zich

heel goed dat je vriend zoveel van zijn zorgen met je deelt, anders raak je elkaar kwijt. Maar soms kan je best 'even niet' aangeven. Of dat hij ook een ander klankbord heeft, voor erbij. En misschien voor jezelf een klankbord regelen (irl, al via dit forum natuurlijk)
Hoe is dit allemaal voor je zoon? Fijn dat je er even met hem uit kan gaan!

Ava

Ava

27-02-2018 om 12:02

dat is het punt juist

Jouw vriend heeft ass, die kan eigenlijk niet (veel) veranderen. Dit is hoe hij is en dit is zoals het gaat. Mensen met ass hebben een vertaler nodig van de buitenwereld naar zichzelf en van zichzelf naar buiten. Een klankbord dus. En jij bent dat klankbord voor hem. Hij laat merken dat hij op het punt van zoon heel hard een klankbord nodig heeft. Helpt het als je zegt dat hij daarmee moet ophouden? Ondertussen kan hij niet omgaan met de (consequenties) van zijn eigen blinde vlek. Dat kan ontzettend ingewikkeld zijn, vooral als blijkt dat jullie 'makke' op de zelfde punten zitten.

Wees blij dat je er geen kinderen mee hebt. Kijk naar zijn relatie met zijn zoon en ex: dat is ook niet voor niets.

Je zult moeten kijken hoe jij hier mee omgaat want de oplossing hiervoor komt eerder uit jou dan uit hem. Het gaat om het 'hoe' (hoe wel; hoe gaat dit wel goed zonder mensen tekort te doen) ipv om het 'dat' gewoon te schrappen of te verbieden. Je kan zijn ass niet schrappen of verbieden op momenten dat jij daar geen trek in hebt. Dat zou anders zijn als er geen sprake is van ass.

Eigenlijk is dit voor jou het ultieme leermoment. Wat nu als hij het wel met jou kan bespreken en dan jij leert zijn probleem bij hem te laten. Want dat iemand met ass met iets zit of eigenlijk de sociale setting niet goed kan inschatten en daarover niet met jou kan of mag praten is het niet realistisch dat hij jou daar niets van laat merken, denk ik. Dat is minder realistisch dan dat jij leert het jou niet aan te trekken. En dus niet afbijten: jij kan hem niet veranderen. Afbijten is geen (langdurige) oplossing. Nu lijkt het weer alsof je bezig bent om de oplossing voor jouw wrevel een ander in de schoenen te schuiven (zijn probleem en hij lost mijn irritatie maar op). Alleen lijk jij te zeggen dat het uitgesloten is dat jij dat leert of het anders zal doen.

Of hij bespreekt dit, wanneer het bij hem opborrelt, met zijn therapeut, bijvoorbeeld. Dan heb je een oplossing gevonden die voor jou en hem kan werken. Maar daar zal wel een prijskaartje aan hangen.

[En dan nog iets dat mij opviel;
"Wetend wat ik nu weet (vooral over zijn stoornis) is het twijfelachtig of we zo snel waren gaan samenwonen. Maar achteraf kijk je een koe in de kont, zoals vriendlief vaak zegt."

Ik meen mij te herinneren dat er toch een redelijk lang topic was over dat jij ging samenwonen en dat jij daarvoor van diverse kanten voor gewaarschuwd bent. Niet achteraf, nee vóóraf. En als jij al moeite hebt met de situatie inschatten en naar handelen ipv handelen naar wat je van binnen perse wilt, hoe denk jij dat dat dan moet zijn voor iemand met ass?

Koe en kont: was de ass van vriend voor zijn scheiding, dan wel voor jullie gingen samenwonen niet al duidelijk?]

["De situatie is dat ik samenwoon met een hele lieve en niet makkelijke man, en dat we vaak financiele en familiezorgen hebben." Maar dat is heel herkenbaar bij ass. Een belletje naar NVA en iemand had het je uit kunnen leggen].

Alison

Alison

27-02-2018 om 12:02

Klankbord

"Hij heeft nu de neiging om mij als klankboord te gebruiken om zijn ideeën, problemen en gevoelens te bespreken. Begrijpelijk wanneer je samenwoont, maar het is net wat ik niet kan hebben in momenten van stress"
Een klankbord is geen boksbal. Ook een autist kan niet onbeperkt elke keer de vuilnisbak omkeren als hij het nodig heeft. Ook een autist kan leren dat zijn partner haar momenten heeft waarop dingen wel en niet kunnen.

"Maar wanneer vriend te laat zuchtend opstaat en de hele dag gestrest en bitsig door het huis rondloop heb ik weinig keuze helaas"
En ook een autist kan begrijpen dat de manier waarop vaak veel uitmaakt.

Probleem bij autisten en ook bij de normale mensen trouwens is dat ze niet begrijpen hoe hun gedrag overkomt en wat het met de ander doet. Het vraagt nu even veel energie maar later heb je er profijt van als je elke keer weer uitlegt wat zijn gedrag/houding/uitspraken met jou doet. Kort en krachtig "als jij zo gestrest doet heb ik daar last van. Zou je er over kunnen nadenken hoe je minder gestrest zou kunnen overkomen zodat ik er minder last van heb?"
Leg het probleem bij hem, denk in de eerste plaats aan jezelf, zorg dat het jou goed gaat. Ik snap dat dit helemaal ingaat tegen wie je bent maar waar heeft jouw gedrag tot nu toe, je gebracht? Aan de rand van een burn out! Tijd dus om jouw gedrag aan te passen én van je omgeving een aanpassing te eisen.
Het gaat nu om jou, handel daar ook naar. Dat betekent niet dat je als een rücksichtsloser egoïst door het leven moet gaan maar dat je wel heel erg duidelijk je grenzen moet aangeven.
Heel veel sterkte en liefs gewenst, ik leef zo met je mee omdat ik veel herken.

Spieren en gewrichten

Ja, heerlijk hè, dat gekneed en het gevoel herboren te worden.

Even genieten van Lissabon en het hoofd legen.

Veel plezier.

Daadkrachtig

Als ik mij goed herinner, is de vriend niet erg daadkrachtig. Laat hij problemen vaak op zijn beloopt schuift en het uiteindelijk bij moederziel op haar bord. Ik weet niet of dit door ASS komt of door het karakter.
Ik denk dat de coach heel belangrijk is voor een 'daadkrachtloze' man en een opgebrande partner.

Ava

Ava

27-02-2018 om 13:02

Daadkracht

Ass is een alles doordringende aandoening. Een deel van het brein blijft steken op het ontwikkelingsniveau van een 3-jarige, ongeveer, bij de meesten dan. Na ons 3de levensjaar krijgen we empathie en kunnen we door de ogen van een ander invoelen hoe de situatie voor een ander moet zijn. Dat gaat niet altijd goed maar dan stellen we onze mening bij. In geval van ass denkt men dat dit anders gaat.

Het gaat niet perse om daadkracht, het gaat om alles dat vooraf gaat aan daadkracht.

Misschien is het wel net als kaartlezen maar dan niet van de weg, maar van het leven: inzicht krijgen in je eigen positie en die van een ander, begrijpen wat de beweegredenen zijn van jezelf en die van een ander, je daarop aan kunnen passen, op een manier die goed is voor de situatie (niet perse voor (een aantal van de) betrokkene(n) zelf of juist in sommige gevallen juist wel een van de betrokkenen. Sommige zien alleen het geheel, de grove lijn, maar de details kan je ze niet laten zien, anderen zien alleen details en zullen het grotere geheel nooit zien. Doe je dat toch, heb je kans dat mensen met ass zich overvraagd voelen en boos, soms zelfs agressief reageren bij je uitleg. Feitelijk laat je ze hun eigen blinde vlek zien waarmee je ze al overvraagt. Het gaat dus om inzicht in de situatie én om inzicht hoe te handelen (waar ben je op de kaart en hoe te komen naar het beoogde volgende punt). Je zou zeggen dat het één dus uit het ander vloeit, maar dat is dus niet perse zo bij ass. Want wat nu als je blind bent? Kaartlezen kan je dan gewoonweg niet. Ass is een een beetje te vergelijken als iemand die blind is, geen braille kan leren, en het (sociale) verkeer in gaat.

Sommige mensen kunnen deels leren kaartlezen, andere leren het van hun ouders en door ervaringen in het leven maar in de meeste gevallen van ass blijft het tendele aangeleerd, een soort maniertje zeg maar. Ze zullen daar altijd hulp bij nodig blijven hebben, of ze nu zelf door hebben dat ze het nodig hebben, of niet.

Sinilind

Sinilind

27-02-2018 om 14:02 Topicstarter

Ava ik vind je best hard+andere dingen

De Asperger en ADD van vriend was niet bekend nee, diagnose is van kort geleden, we woonden al samen. Van de ADD was ik eerder overtuigd, ik zag het best snel (ook door commentaren van sommige medeforumers) Asperger was echt een verrassing en nog steeds een diagnose dat ik niet helemaal herken, juiste door de lieve betrokken karakter van vriend, ik kan het echt niet plaatsen. En ook al begrijp ik dat je de punten op de i wil zetten heb ik nu weinig aan je commentaar over “even de vereniging bellen voor uitleg”. Daarnaast vind ik het niet helemaal fair dat je alle huidige problemen van zijn zoon en van mij terugkoppelt naar hem. Hij is een lieve en zeer betrokken vader, en partner, ook al heeft hij zeker fouten gemaakt. Feit is, zijn zoon heeft de genen van vader geërfd, de problematiek is herkenbaar vanuit de psycholoog en de coach die nu mijn vriend begeleiden, maar de moeder weigert om met mijn vriend daarover te praten en ook aan te horen dat er waarschijnlijk iets erfelijks is (add en ass dus).Haar zoon heeft een trauma door zijn pa opgelopen is haar lezing, en ze gaat niet van mening veranderen. Makkelijk is het voor niemand, maar je sneer dat ik blij moet zijn dat ik geen kinderen met hem heb vind ik kwetsend. Het kan wel zo zijn, maar het is eventueel aan mij om met dit soort commentaar te komen, vind ik.
Dit gezegd hebbend moet ik ook zelf kijken naar hoe ik met dingen omga. Loslaten is niet mijn sterkste punt, ik ben zeer betrokken op mijn werk en neem misschien meer werk dan wat ik aankan.
Sini

Niki73

Niki73

27-02-2018 om 15:02

Wat pijnlijk!

"maar de moeder weigert om met mijn vriend daarover te praten en ook aan te horen dat er waarschijnlijk iets erfelijks is (add en ass dus).Haar zoon heeft een trauma door zijn pa opgelopen is haar lezing, en ze gaat niet van mening veranderen."
Wat ontzettend pijnlijk voor je vriend. Nu hij na al die jaren eindelijk weet wat er anders is aan hem, kan hij die nuttige kennis dus niet delen met zijn zoon? Hoe oud is die zoon eigenlijk, een oudere puber als ik het me goed herinner? Kan hij niet zelf naar een psycholoog stappen? Hoe eerder er meer zelfinzicht en passende hulp komt, hoe gemakkelijker het leven van zoon zal zijn.
Is een e-mail naar moeder en zoon geen mogelijkheid?

Overigens: trauma en ASS/ADD hoeven elkaar niet uit te sluiten he? Allemaal redenen om hulp in te schakelen.

Nog erger ( ot)

Niki73, moeder geeft aan dat het door vader komt.

Ava

Ava

27-02-2018 om 16:02

Is er sprake van Asperger? Ik dacht dat die diagnose niet meer gesteld wordt. Maar goed, Asperger zit ook in het ass spectrum. Overigens weet ik niet goed wat je bedoelt met problematiek vader-zoon die ik hier bij aankaart (??): ik ben mij er niet van bewust.

Als de diagnose van recente datum is, wat ik niet wist, is het misschien handig om je er in te verdiepen. Ass bij een partner is meestal een stressfactor, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dat maakt de noodzaak tot een goede afstemming belangrijker, als er kinderen zijn, maar is met iemand met ass juist zo moeilijk voor elkaar te krijgen. En in een samengesteld gezin is die specifieke stress minder aanwezig als zijnde stress over kind, tussen partners maar spelen weer andere dingen mee. Maar dat zal wel meespelen tussen het gezin waar ex en zoon deel van uitmaken (maakten). De NVA kan een goede zijn om informatie te halen als partner van iemand met ass. Dan kan je een betere inschatting maken wat er zoal op je af kan komen.

Ass is erfelijk dus het kan best zijn dat zijn kind het van hem heeft geerfd (dan wel alleen add of alleen ass of beiden) maar dat hoeft niet. En ondanks dat jouw vriend een betrokken vader is van veel van zijn zoon houdt, zoals meer vaders met ass, kan het toch zijn dat, door het onvermogen goed kaartlezen, kind, ongewild en onbedoeld, een trauma heeft opgelopen en dat het kind (mede) daarom vastloopt. Of moeder wil het inderdaad nog niet accepteren. Maar dat is niet jouw pakkie-aan, maar die van beide ouders. Als je niet in het 'gedoe' erom heen geïnvesteerd hebt, is het ook makkelijker loslaten en je schouders ophalen. Dat wat je niet kan en mag veranderen, uit moreel, praktisch oogpunt, daar heb je ook geen verantwoording voor te dragen. Dat is ergens misschien wel cru voor iemand die gewend is in de gaten te springen die andere laten valen. Maar ook fijn: soms hoef je ook niets en toon je je respect en liefde juist door het daar te laten waar het hoort. Ook als het je waanzinnig jeukt.

Sinilind

Sinilind

27-02-2018 om 17:02 Topicstarter

Niki

Oudere puber inderdaad, compleet vastgelopen op school en thuis, en financieel en ook in andere opzichten compleet afhankelijk van moeder. Voor iedereen (ook voor moeder uiteraard) heel erg pijnlijk en vooral super ingewikkeld. Mijn vriend heeft aangeboden een keertje contact op te nemen met de psycholoog bij wie zijn zoon gaat, werd geweigerd door zoon en moeder. Zoon is overigens nu boven de 18. Moeder gaat nog weleens mee, overigens. Er is geen sprake van ASS of ADD volgens de psycholoog zegt moeder, maar van depressie en trauma. Ik ken zoon, niet heel erg goed maar genoeg om te zien dat hij qua karakter en gedrag heel erg op zijn vader lijkt.
Ik begrijp de frustratie van mijn vriend maar kan er niets aan doen. Maar dat het erg aanwezig is op de achtergrond is vanzelfsprekend, en ook een rol speelt in de gemoedstoestand van vriend.
Maar goed, nogmaals, er spelen veel meer elementen in mijn stress dan mijn vriend en zijn problemen. Daar kan ik niet vee aan veranderen dus ik moet wat ik we kan veranderen aanpakken.
Sini

mirreke

mirreke

27-02-2018 om 17:02

Sini

Herkenning wat je partner betreft.

Even over empathie. Het is absoluut niet zo dat autisten geen empathie zouden hebben, dat is inmiddels debunked, zoals dat heet. Er wordt nu zelfs gedacht dat er een teveel aan empathie zou kunnen spelen, maar dat een autist daar niet mee om kan gaan. Teveel prikkels, als al die emoties binnenkomen, en dat weet niet goed kunnen plaatsen. Enfin, het is een levend onderwerp, autisme. En iedereen is weer anders natuurlijk.

Ik vermoed dat mijn partner ook autisme heeft, en hij is vaak uiterst vermoeiend aanwezig. Hij, en ook onze zoon trouwens, hebben mij idd nodig als klankbord. Dat houdt in geval van partner in, dat hij vooral al zijn zorgen tegen mij uitspreekt, waardoor ik uiteindelijk degene ben die er hijgend onder gebukt gaat. Als ik m'n grenzen daarin aangeef, is hij verongelijkt omdat hij dan vindt dat ik hem afwijs, of alleen aan mezelf denk enz. Ook is hij behoorlijk grenzeloos in hoe hij dat doet, want hij begint al te praten als hij de kamer binnenkomt, ongeacht wat ik aan het doen ben.
Mijn partner is gelukkig standaard een deel van de week weg, waardoor ik echt op adem kan komen. En hij is daarnaast ook gewoon echt leuk.

Over de kinderen van je partner: dit moet je echt, écht gaan loslaten, anders gaat het ook aan jou vreten.
Sterker nog, ook je vriend moet het gaan loslaten. Zijn zoon is officieel nu meerderjarig, hij kan en mag komen als hij wil. Moeder houdt hem in een greep, maar je vriend kan daar echt niets meer aan doen. Heb vertrouwen... probeer los te laten, dan komt het vaak juist naar je toe.

Ik weet, het is gemakkelijk gezegd, maar ook je vriend moet zijn eigen grenzen gaan bewaken. Dit is iets waarbij een coach echt handig kan zijn.

Heb jij trouwens een eigen kamer? Ik heb een heerlijke eigen kamer, daar kom ik echt bij. Ik zit vaak beneden, ook omdat ASS-zoon mij zo nodig heeft, maar als het nodig is kan ik heerlijk daar gaan zitten.

Sterkte met je ouders...

Phryne Fisher

Phryne Fisher

27-02-2018 om 17:02

Problemen oplossen

Zou een deel stress van ASS en exengedoe, en het grootste financiële probleem, niet zijn opgelost als jullie zouden gaan latten? Dan wordt hij weer zelf verantwoordelijk voor zijn financiën en mag hij zelf bedenken hoe hij rond komt van 400 euro. Je bent niet zijn moeder.

Twijfel aan diagnose

Dat is best wat als je twijfelt aan de diagnose.. Wat als de psycholoog gelijk heeft?
Ik zou daar toch wat voorzichtiger mee zijn.
In ieder geval kan een gesprek met je vriend en de psycholoog je vriend kunnen helpen in het innemen van de juiste opstelling naar zijn zoon.
Als schuldgevoel de kop opsteekt, is het voor beiden belangrijk te horen hoe daar mee om te gaan.

Ava.

Als ik ook zo meelees zie ik iemand die de boekjes over ass en google er flink op nageslagen heeft. Je schrijft lange stukken over " iemand met ass zus en met ass zo."
Je hebt het over kenmerken die kúnnen voorkomen, echt, ieder mens heeft niet jou complete rijtje eigenschappen. Met of zonder ass, ieder mens is anders.

Ben je zelf zwaar autistisch? Je gaat maar door terwijl Siniland duidelijk aangeeft veel van je uitspraken kwetsend te vinden.
Je hebt het over "leren kaartlezen". Precies, een goede tip, begin er eens aan voor jezelf.

Sinilind

Sinilind

27-02-2018 om 22:02 Topicstarter

Ijsvogeltje

Ik lees je bijdrage nu pas uitgebried en wat je schrijft over niet werkende filter. Ik denk dat het klopt. Noem het filter of prioriteiten stellen maar dat kan ik slecht. Het soeelt een rol bij stress, zeker.
Sini

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.