Ik kan steeds minder goed tegen stress...

Sinilind

Ik begrijp uit je eerdere berichten dat latten geen optie meer is. Maar ik ben het met Phryne Fisher eens, dat dat toch wel eens de oplossing zou kunnen zijn. In de situatie waarin je nu zit is het voor jou bijna niet te doen om de stress te verminderen. Er is ook weinig tot geen perspectief dat die situatie gaat veranderen op redelijk korte termijn. Doe je je zelf niet erg te kort door in deze situatie te blijven? Je hebt een relatie met iemand maar je moet ervoor waken dat je zijn moeder wordt.

kwijt en teruggevonden: wil

Het is best een aantijging die je doet, Wil. Het komt ook nogal agressief over. Dat laat ik maar even voor wat het is en probeer in te gaan op het punt dat je maakt.

Natuurlijk gebeurt het dat je reacties krijgt nav je verhaal op OOL die pijnlijk zijn. In zo'n situatie heb ik ook wel eens gezeten. Ieder van ons die hier wel eens iets schrijft, lijkt mij zo.

Maar mijn reactie was niet de boodschapper mijn pijn verwijten. Ik verwacht niet dat, als ik iets schrijf, iedereen zijn notitieblokje erbij pakt om alles er speelde nog eens door te nemen en al slalommend alle voor mij prettige en gewilde antwoorden geeft. Ik schrijft juist omdat ik op zoek ben naar antwoorden die ik zelf niet kan bedenken. Er zullen rake reacties tussen zitten die of pijn doen of een gevoel van herkenning oproepen en reacties die niet voor mijn situatie opgaan (die doen je doorgaans niets). Als iemand iets zegt dat iets waar is, kan dat pijn doen, maar niet omdat iedereen alles bijhoudt of weet van een ander. Dat is niet hetzelfde als kwetsen. Kwetsen is als een ander precies weet hoe de vork in de steel zit en daar expres een bepaalde soort opmerking over maakt. En dat is hier niet het geval. Ik neem aan dat Sinilind dat eigenlijk ook wel weet.

Want zit je in een situatie die je niet fijn vindt en je doet niets, verandert er ook niets. Ook niets doen kan uiteindelijk ook een keuze zijn. Laat het dan in elk geval een bewuste keuze zijn. Dan heb je een beter idee wat je kan verwachten in de nabije toekomst. Dan verander je in elk geval je eigen verwachtingspatroon. En dat kan veel ellende en verdriet schelen in de toekomst ook al verandert er aan de situatie zelf niet veel.

Ava.

Het lijkt of je post #67 van Siniland als reactie op jou niet gelezen hebt. Ho stop geeft ze daarin aan. Ik hoef je ongevraagde adviezen over ass niet. En nee, ik heb geen behoefte aan een praatgroep.

In post#70 ga je gewoon door als de ass kenner en geef je wederom een psycholgische analyse over ass en bijbehorende problematiek. Daar begin je weer over de NVA.

Ja, daar word ik inderdaad bijna agressief van. Doorgaan terwijl iemand zegt:"ho stop" is walsen over iemands grenzen.
Psychologische analyses worden gedaan door een psycholoog of psychiater. Met een persoonlijk consult. Jij kijkt alleen naar de algemene kenmerken, die zijn te lezen op Google.

Het doet me denken aan Jehova, doorgaan over de lieve heer terwijl ik "nee, dank je wel zeg". Kunnen ook niet kaartlezen, vinden een reactie van mij misschien ook agressief. Klopt, ze gaan over mijn duidelijk aangegeven grens heen.

Zooo, zeg, agressief...

Wil, dan lees je het niet. Het is geen verplichting.
Voor de rest, vwb die agressieve toon, daar heb ik geen behoefte of trek in. Als ik een dergelijk reactie zou hebben op een schrijfsel, zou ik toch echt eens bij iemand te raden gaan. Maar zoek dat lekker zelf uit. Begin een subject voor jezelf, over wat autisme jouw inziens is.
Pffff zeg.

Autisme mijn inziens?

Dat is nu precies het probleem. Dat laat ik aan deskundigen over.
Die zien de persoon en weten dat ook karakter, aanleg en omstandigheden meespelen.
Er bestaat niet zo iets als:"dit houdt autisme in".

Dus nee, autisme mijn inziens is niet aan de orde.

fijn

dat je je lichamelijk nu een stuk beter voelt en dat je ook hebt genoten van die dagen in Portugal.
Aan sommige situaties, dat met die moeilijke klas, valt weinig te veranderen en dan moet je vooral proberen het te accepteren en het beste ervan te maken.

Ja.

Goed dat de medicijnen zijn werk doen.
Verder eens met zebra. Sommige situaties zijn zoals ze zijn en brengt het werk soms met zich mee.
Als je je lichamelijk beter voelt kan je die nadelen misschien beter aan.

Overtuigingen

Wat fijn dat het derde medicijn zoveel soelaas brengt. En wat fijn en knap dat je bijna al je klassen zo goed hebt draaien! Als ik andere docenten weleens hoor zes vd zeven een hele prestatie toch?
Ik ben het eens met Wil40 en Zebra; accepteren is een goeie. Ik krijg ook het idee dat je ergens een innerlijke overtuiging hebt dat het allemaal beter zou moeten zijn: die ene klas, het samenwonen, de extra ballast van een tweede ronde relatie, de dingen die je beschrijft zijn niet leuk maar wel logisch, dit soort dingen horen erbij lijkt mij. Voel je dat zelf ook zo? Of vind je eigenlijk dat het zo niet zou moeten zijn? Knok je misschien wel teveel tegen het feit dat het niet gaat zoals jij vindt dat het zou moeten gaan?
Leg ik goed uit wat ik bedoel? Ik vind het lastig om goed onder woorden te brengen..

Charley.

Perfectionisme? Die zocht je? Perfectionisme kost heel veel energie.
Hier en daar een steekje laten vallen, voor je gevoel, kan de druk verminderen.

Wil40

Ja misschien is het perfectionisme. Al heb ik bij dat woord een beeld dat iemand dan vooral het zichzelf oplegt terwijl ik bij Sini het idee krijgt dat het aan haar knaagt dat veel voor haar externe dingen moeizaam zijn, de dingen die buiten haar invloed vallen maar wel invloed op haar hebben. Alsof iemand veel tijd en energie stopt in boos zijn dat het regent op zijn feestje en daardoor niet zozeer met het feestje bezig is maar vooral met het weer.

5 voor 12?

Jee, denk ik dan. Wat herkenbaar. En wat ben je loeisterk en HELEMAAL geen zeurpiet dat dit te zwaar is. Echt je zeurt 0,0, nada, niks. Je hebt alleen voor nu veel te veel hooi op je vork.
Het lijkt of je geen keuze hebt, maar die heb je wel degelijk.
Ik ben destijds in vergelijkbare condities in het onderwijs wel doorgegaan en oooo, wat zou ik graag de klok willen terugdraaien. Ik ben uiteindelijk - en heel snel - burn out geraakt en wat had ik dát graag willen voorkomen.
Het probleem in het onderwijs is dat je weet dat de heleboel in elkaar stort als jij je ziek meldt. De klassen moeten worden overgedragen, leerlingen verliezen hun fijne mentor etc. Dus ga je maar door. Ook omdat je collega's het allemaal feilloos lijken aan te kunnen.
Maar als je alleen maar uren zou willen wandelen, wég van alles, is dat zo'n duidelijk teken dat het je te veel is. En dan nog niet te spreken over de bloeddruk.
Werken in het onderwijs is topsport, maar dat weten alleen de insiders. Er komt superveel op je af. Petje af dat je dat allemaal kunt, naast je gezin! Maar je moet het echt rustiger aan gaan doen. Tenminste dat denk ik, en natuurlijk neem ik daarin mijn eigen verleden mee. Achteraf was mijn werk tijdig opzeggen of drastisch verminderen een peulenschil geweest met wat ik nu allemaal op mijn bord heb gekregen door de gezondheidsproblemen.
Misschien is dit bij jou helemaal niet nodig, maar je gezondheid is het allerbelangrijkste. Luister naar je lijf!

Op naar de directie!

Oeps, lees nu je berichtje pas over dat de medicatie aanslaat. Dat is mooi. Dus wie weet kun je ook gewoon door dus.
Maar over die klassen. Weet je wel hoe goed je bent? Dat er 6 van de 7 goed gaan, is echt heel knap! En je legt de lat wellicht ook nog hoog ook, dus dan is het helemaal een prestatie. Maar die ene heh? Die vreet aan je. Logisch, want je bent dan niet aan het lesgeven en daar doe je je werk voor. Het is eigenlijk gek dat het zo normaal is tegenwoordig dat het met sommige klassen niet gaat. Volgens mij zou daar veel harder tegen opgetreden moeten worden.
Ik denk dat dat echt een zaak van de teamleider is. Als dit probleem bij veel leraren speelt, dan moet er van hogerhand wat gebeuren. Is het een idee om aan te geven dat het écht niet te doen is in die klas? Dat er stevige maatregelen genomen moeten worden? Dus iets wat een leraar in zijn eentje niet kan?